Ακόμα βουίζουν τα αυτιά μου από το προχθεσινό live. Οι Japandroids τήρησαν την υπόσχεση που είχαν δώσει: η φασαρία ήταν πολλή! Σε σημείο να λυπάμαι τα αυτιά όσων είχαν παρευρεθεί εκτός από τη συναυλία των Καναδών και σε αυτή των A Place To Bury Strangers, τέσσερις-πέντε μέρες νωρίτερα. Εκτός όμως από το βουητό, το ζήτημα είναι τι άλλο έμεινε μετά από μια τέτοια βραδιά.

Η αρχή έγινε με τους The Noise Figures. Πρόκειται για μια νέα ελληνική μπάντα, η σύνθεση της οποίας είναι ίδια με των Japandroids (guitar + drums), αλλά μουσικά κινείται σε περισσότερο garage και blues μονοπάτια, σχετικά κοντά στο στιλ των White Stripes. Η εμφάνισή τους είχε ένταση και ενέργεια, ήταν μια ταιριαστή επιλογή για ορεκτικό. Η διάρκειά της ήταν αρκετή ώστε να μας θερμάνει, αλλά δεν τράβηξε και τόσο ώστε να μας κουράσει, όπως συμβαίνει συνήθως με τα supporting acts.

Με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς πολλή αναμονή, οι Japandroids πήραν τις θέσεις τους και ξεκίνησαν τη δική τους εμφάνιση μετά τους Noise Figures. Ο κακός ήχος έγινε αισθητός αμέσως, μιας και τα φωνητικά μετά βίας ακούγονταν μέσα στη βρώμα της κιθάρας και τις βροντές των τυμπάνων. Δε γνωρίζω κατά πόσο είναι εύκολο να υπάρχει τέλειος ήχος σε μία noise punk μπάντα, αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως όταν ο ήχος δεν είναι καλός, ενοχλεί πολύ περισσότερο σε σχέση με αντίστοιχα live σε άλλα μουσικά είδη.

Το φαινόμενο που χαρακτήρισε τη συναυλία έγινε επίσης αισθητό εξαρχής. Το κοινό (που αποτελούνταν από hipsters, μέχρι μεταλάδες) σύντομα διχάστηκε σε δύο αρκετά διαφορετικές ομάδες. Στο χώρο ακριβώς μπροστά από τη σκηνή μαζεύτηκαν οι "σκληροπυρηνικοί' (όχι περισσότερα από 10-15 άτομα), οι οποίοι εκτινάσσονταν σαν ξεβιδωμένοι, χτυπούσαν ότι έβρισκαν στο διάβα τους και έκαναν εναλλάξ ένα ιδιότυπο crowd surfing σε χώρο ούτε 10 τετραγωνικών, με τα κεφάλια σχεδόν να βρίσκουν στα φώτα του χαμηλοτάβανου ΑΝ! Μάλιστα όταν ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Brian King ζήτησε από το κοινό να τα δώσει όλα στο επόμενο τραγούδι, διευκρίνισε ότι δεν ζητάει να  διαλύσουμε το μέρος! Στο υπόλοιπο μαγαζί, οι πιο... ψύχραιμοι fans παρακολουθούσαν τους Japandroids , χωρίς ωστόσο να δείχνουν μεγάλο ενθουσιασμό ή συμμετοχή. Σίγουρα πολλοί από αυτούς το ευχαριστήθηκαν, αλλά η ατμόσφαιρα δεν ηλεκτρίστηκε ιδιαίτερα. Αν μπορεί να βγει κάποιο συμπέρασμα από το παραπάνω, αυτό είναι ότι τα έσπασαν όσοι είχαν πάει για να τα σπάσουν, ενώ οι πιο μετριοπαθείς δεν κατάφεραν να παρασυρθούν από την ενέργεια του χώρου.

Από την άλλη, οι Japandroids έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μας διασκεδάσουν. Το performance είχε δυναμική αλλά και έντονη επικοινωνία με το κοινό. Με τη βοήθεια άφθονου Jack Daniels ανά τακτά χρονικά διαστήματα, οι Καναδοί έπαιξαν περίπου μιάμιση ώρα, εξαντλώντας σχεδόν όλα τους τα κομμάτια. Εξαρχής μας είπαν ότι δεν θα περιοριστούν στο καινούριο τους album Celebration Rock (το οποίο ακούσαμε ολόκληρο), μιας και είναι η πρώτη τους φορά στην Ελλάδα. Έτσι, την τιμητική του είχε και ο πρώτος δίσκος, ενώ ακούσαμε και κομμάτια τα οποία δεν είχαν προβάρει και είχαν χρόνια να παίξουν μπροστά σε κοινό, ακόμα και κομμάτι τo οποίo έπαιζαν μέχρι τώρα μόνο σε sound checks! Ενήμεροι για την κρίση στην Ελλάδα, θεώρησαν σωστό να προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν στον κόσμο, ο οποίος πλέον δεν μπορεί εύκολα να πληρώνει εισιτήρια για συναυλίες (και ναι, σε αυτό το σημείο αισθάνθηκα την άβολη μιζέρια του φτωχού συγγενή...).  Τελικά, κλείνοντας τη setlist άφησαν το κοινό (ιδιαίτερα τους σκληροπυρηνικούς που λέγαμε) να διψάνε για περισσότερο, απολογούμενοι για το γεγονός ότι δεν είχαν άλλα κομμάτια να παίξουν!

Το καλό με τους τόσο μικρούς συναυλιακούς χώρους είναι ότι ευνοούν την επικοινωνία της μπάντας με το κοινό και τη διαμόρφωση παρεΐστικης ατμόσφαιρας, πράγμα που συνέβη και στην προκειμένη περίπτωση. Τα παιδιά φάνηκαν προσγειωμένα και αμέσως έγιναν συμπαθή με την απλότητά τους, τη σεμνότητά τους και το χιούμορ τους.

Από την άλλη, σαν συναυλιακή μουσική εμπειρία το live αυτό δεν ήταν κάτι το σπουδαίο, τουλάχιστον στα δικά μου τα μάτια. Δεν είμαι σίγουρος αν έφταιγε ο ήχος (μάλλον όχι και τόσο...) ή το γεγονός ότι η μουσική των Japandroids ακολουθεί ένα πολύ συγκεκριμένο μοτίβο και κουράζει μετά από λίγο με τη μονοτονία της. Μέχρι και τα albums τους μου είναι δύσκολο να τα ακούσω μονοκοπανιά, πόσω μάλλον σε συνθήκες live με ορθοστασία και κακό ήχο. Ίσως πάλι να φταίει η μουσική αυτή καθαυτή, αν ισχύει η άποψη ότι στις ζωντανές εκτελέσεις αντιλαμβάνεσαι ουσιαστικά την ποιότητα ή μη της μουσικής που ακούς. Ίσως και να είναι εντελώς υποκειμενικό ζήτημα και οι αναγνώστες που παρεβρέθηκαν και διαβάζουν τώρα αυτές τις γραμμές να απορούν με αυτά που γράφω. Στο κάτω κάτω πρόκειται για ατόφια rock, θα πει κάποιος, στις rock συναυλίες αφήνεσαι και δεν ψειρίζεις λεπτομέρειες περί ποιότητας και μουσικότητας.

Είναι λίγο αδιευκρίνιστη για μένα η αιτία που συγκράτησε το live αυτό από το να απογειωθεί και κράτησε το κοινό στην πλειοψηφία του μπερδεμένο και μετριοπαθές. Το σίγουρο είναι, πάντως, ότι η εμφάνιση και η όλη απόδοση των Japandroids ήταν τουλάχιστον αξιοπρεπής και εντέλει θα πρότεινα σε κάποιον να τους δει σε επόμενη συναυλία, με την προϋπόθεση όμως ότι έχει ασχοληθεί μαζί τους και έχει ήδη δεθεί με τη μουσική τους.

Photos:  Giwrgos