Πάμε ανάποδα. Αν ήταν φάρσα, θα είχε πια ξεφουσκώσει και θα μιλάγαμε πλέον για βαρετές, ανούσιες καρικατούρες αποτυχημένων κλόουν. Αν ήταν μυστικό πείραμα ανθρώπινης ψυχολογίας, δεν μπορεί, κάπου θα είχε καταλήξει ως τώρα, κάτι θα είχαμε μάθει και εμείς και αυτοί. Αν ήταν απλά ένα συγκρότημα πανέξυπνων μουσικών θα είχε διαλυθεί εδώ και καιρό, ή μάλλον θα βρισκόταν σε κάποιο απ’τις reunion φάσεις του. Αν ήταν κάποιο ύποπτο μέσο χειραγώγησης και επιβολής κάποιας πολιτικής ιδεολογίας ή κάποιου συγκεκριμένου τρόπου σκέψης…θα τα είχε καταφέρει. Αλλά αν ήταν κάτι τόσο λογικό, πολύ απλά δε θα ήταν οι Residents, δε θα μιλάγαμε για μια τόσο μυστηριώδη γωνιά της σύγχρονης μουσικής. Ούτε θα αγαπούσαμε τόσο πολύ τη σύγχυση της πιο Residents εμπειρίας, όταν δηλαδή έκπληκτος παρακολουθείς όσα διαδραματίζονται σε μια ζωντανή τους εμφάνιση. Γιατί είτε κάποιος τους βλέπει για πρώτη ή πολλοστή φορά, γνωρίζει πως αν προσπαθήσει να βγάλει λογική άκρη, ξεκινάει απ’το μηδέν και μετράει… Αντίστροφα.

Η μουσική των Residents ήταν πάντα μια περίπλοκη υπόθεση, κινείται απροσδιόριστα αλλά πάντα συναισθηματικά, ρίχνοντας μια σαρκαστική ματιά στα στεγανά του κάθε μουσικού είδους που εμφανίστηκε κατά τις 4 τελευταίες δεκαετίες. Ξετυλίγουν και θολώνουν το concept κάθε κυκλοφορίας τους, παίζουν με τα φώτα στις κρυμμένες πτυχές του, αδιαφορώντας για καθετί τετριμμένο, μπερδεύουν συναίσθημα και λογική, και απομακρύνονται μελαγχολικά, αφήνοντας με αυστηρότητα ανολοκλήρωτη την ιδέα…φαινομενικά τουλάχιστον. Κι όταν αποφασίζουν να οπτικοποιήσουν σε συναυλία όλα αυτά… Προκύπτουν εμπειρίες όπως αυτή που έζησε ο καθένας προχθές το βράδυ στο Παλλάς, εκείνοι που έφυγαν στα πρώτα λεπτά, μέχρι εκείνους που βγήκαν μισοζαλισμένοι μετά το τέλος, όλοι είναι μέρος του καλοστημένα ιδιότροπου κόσμου των Residents.

Για λόγους ψυχολογικής ισορροπίας ας ξεκινήσουμε με αυτά που φαίνονταν, τα σίγουρα. Την Κυριακή το βράδυ στο Θέατρο Παλλάς, μπροστά σε αρκετό κόσμο –υποψιασμένο και μη- οι Residents εμφανίστηκαν …ωχ… ας πάμε στα πιο σίγουρα, η σκηνή αποτελούνταν από δύο μέρη, δύο ημιδιαφανείς θόλους και μια πόρτα στη μέση, αρκετά να οριοθετήσουν τον κόσμο του Bunny Boy. Οι τέσσερις μουσικοί ανέλαβαν τον αριστερό, ενώ ο δεξιός αποτέλεσε το μυστικό, προσωπικό χώρο του ήρωα –τραγουδιστή - αφηγητή της ιστορίας, και η πόρτα το άγνωστο, τη φυγή του προς τον εντελώς αθέατο κόσμο του. Η θεματολογία ήταν φυσικά η σκοτεινή εξαφάνιση του αδερφού του αφηγητή, ονόματι Harvey, υπόθεση του τελευταίου δίσκου του συγκροτήματος. Πρωταγωνιστής η ομίχλη γύρω από κάθε πληροφορία, η αβεβαιότητα που βρισκόταν στο προσκήνιο κάθε «τροπής» της ιστορίας με βασικές παραμέτρους τα στοιχεία που παρουσιάζονταν σε μια οθόνη, όπως βίντεο, e-mail, και φωτογραφίες. Εάν θέλετε να αφιερωθείτε στην ανεύρεση μιας άκρης στην αναζήτηση στοιχείων και εξηγήσεων, δεν έχετε παρά να εξετάσετε τα βίντεο που ανεβαίνουν στο official site του συγκροτήματος.

“I love the rabbits and I know the rabbits love me!”

One man show… Αλλά αυτός ο τύπος ήταν η πιο εκφραστική αλληλεπίδραση μουσικής, στίχων, ιστορίας, και ψυχολογίας του κοινού, κυριολεκτικά με αμείωτο ρυθμό. Το αν ο ρακένδυτος Bunny Boy που δεν έκρυψε το πρόσωπό του, παρά την κουβέρτα με την οποία σκεπαζόταν (τρομερό το σημα με το λαγό) είναι πράγματι ο κύριος Homer Flynn, το αφήνω σε πιο ειδικούς. Δεν ξέρω αν η αποκάλυψη των Residents θα γίνει κάποτε, ή ακόμα και αν θα αποκαλυφθούν πρόσωπα και αλήθειες καλά κρυμμένες εδώ και χρόνια. Είδα όμως ότι για πρώτη φορά σε συναυλία τους κάποιος εμφανιζόταν χωρίς μάσκα, και μετά την πρώτη λογική έκπληξη δεν ασχολιόσουν πολύ με αυτό παρά με τον παρανοϊκό κόσμο που είχε κατασκευάσει ένας μεσήλικας που χοροπηδούσε με στολή λαγού. Ακόμα και τα πιο μεγάλα μυστικά μπορούν να κρυφτούν σε ένα καλοστημένο μυστήριο.

Η φωνή δυνατή, οι κινήσεις δυναμικές, έδεναν εμφατικά το νόημα κάθε λέξης με την ανισορροπία της ψυχικής κατάστασης του ήρωα. Δεν κρύβω ότι για κάποιο όχι ιδιαίτερα προφανή λόγο, ήθελα άλλον ένα χαρακτήρα πάνω στη σκηνή, μια αλληλεπίδραση, άλλη μια σκοτεινή φιγούρα… Αλλά ο Bunny Boy αναμφισβήτητα ζούσε – ή διασκέδαζε- το προσωπικό δράμα του θυμίζοντας ήρωα αρχαίας τραγωδίας, κυριαρχώντας σε κάθε σημείο. Αλλά όσο αναμενόμενο φαινόταν αυτό, άλλο τόσο έμοιαζε και η ιδέα να πεταχτεί κάποια στιγμή κάποιος άλλος ήρωας κρυμμένος στο κοινό, ή κάποιο e-mail που θα έφτανε εκείνη τη στιγμή να άλλαζε τα πάντα. Τι πιο αναπάντεχο από αυτά που ήδη συνέβαιναν δηλαδή…

Τα κομμάτια του ομώνυμου δίσκου μπήκαν σε μια διαφορετική σειρά και μαζί με αποσπάσματα που παρεμβλήθηκαν, αποτέλεσαν τη στιχουργική πλευρά της ιστορίας. Στη γωνία οι τέσσερις μουσικοί απέδιδαν με ακρίβεια το περιεχόμενο του δίσκου ντυμένοι εντυπωσιακά με στενές στολές, full face μαύρες μάσκες με αυτιά λαγού και φακούς στο ύψος των ματιών.

“The black is behind everything”

Όλα έκλιναν στη σκοτεινή και μελαγχολική πλευρά να καλύπτει πλέον εξολοκλήρου την ιστορία, την απόγνωση να επικρατεί, το the Black Behind να αποτελεί μια απ’τις κορυφαίες στιγμές. Οι φλόγες σαν προάγγελος της Αποκάλυψης, έκρυψαν τους πάντες, ο θόρυβος έμεινε, μα κανείς δε δήλωσε ότι αυτό ήταν και το τέλος. Ούτε καν το τέλος της βραδιάς, μιας και μας επεφύλαξαν μια πανέμορφη έκπληξη για encore, το μελωδικότατο My window απ’το Animal Lovers, σε πιο σύντομη, «κλασσική» εκτέλεση που, ήταν συγκινητικό, ανθρώπινο, αλλά δεν ήξερες με ποιο κομμάτι απ’την τρέλα που προηγήθηκε να το συνδέσεις.

Αντιφάσεις και σύγχυση. Ταξίδι στην εσωστρέφεια, χαρακτήρες που ξεμπροστιάζουν τον συναισθηματικό πυρήνα του καθενός μας, σε φέρνουν σε πρωτόγνωρη επαφή με αυτόν. Άλλοτε το καταλαβαίνεις κι άλλοτε όχι, υπάρχουν στιγμές που γελάς μ’αυτά που βλέπεις, κουράζεσαι να το σκέφτεσαι, δεν ξέρεις πώς να τα δεχτείς. Οι Residents φτιάχνουν το σκηνικό του εσωτερικού «κόσμου» του καθενός, και τότε η παρουσίαση της μουσικής τους γίνεται «παγκόσμια» φάρσα, «παγκόσμιο» θέατρο. Δε γίνεται να σε αγγίξει χωρίς να σε εκπλήξει, και το αντίστροφο.