event: Duran Duran live in Athens! Η πρώτη τους φορά μετά από 25 χρόνια καριέρας. Το τυχερό μας ήταν ότι τους είδαμε με την αρχική τους σύνθεση, πράγμα που δεν θα συνέβαινε αν είχαν έρθει οποιαδήποτε άλλη στιγμή μεταξύ 1986 και 2004.

τοποθεσία: Terra Vibe, Μαλακάσα. O αδύναμος κρίκος του event. Πας με το αυτοκίνητο πολύ εύκολα απ΄οπου και να βρίσκεσαι, αφού όμως πληρώσεις γύρω στα 15 ευρώ συνολικά ( διόδια Εθνικής και Αττικής οδού πήγαινε έλα + βενζίνη ή εισητήρια λεωφορείου + ταξί ) και αφού περπατήσεις από 1 εως 5 χιλιόμετρα (ανάλογα με την ώρα που θα φτάσεις) λόγω έλειψης parking. Σαν χώρος πάντως είναι ικανοποιητικός.

χρόνος: Πέμπτη 23 Ιουνίου 2005, ώρα 21.40. Ξεκίνησαν με ελάχιστη καθυστέρηση και έπαιξαν 2 χορταστικές ώρες. Στα πολύ θετικά της συναυλίας.

the songs:

sunrise / planet earth / union of the snake / what happens tomorrow / come undone / chains / hungry like the wolf / a view to a kill / tiger tiger / the chauffeur / the reflex / ordinary world / save a prayer / taste the summer / notorious (+ I wanna take you higher) / nice / careless memories / the wild boys/
white lines / girls on film / Rio

Ολα τα λεφτά που λένε! Καταπληκτικό playlist, βγαλμένο από τις φαντασιώσεις κάθε fan. 5 τραγούδια από το "astronaut", 4 από το "Rio", 3 από το "Duran Duran", 3 από το "7 & the ragged tiger", 2 από το "wedding album", 1 από το 'notorious" και το "thank you" + τα 2 singles της περιόδου 84-85. Σύνολο 21 τραγούδια. Αγνοήθηκαν παντελώς (και μαλλον καλύτερα) τα albums "liberty", "big thing", "pop trash" και "medazzaland".
Καλύτερες στιγμές τα "the chauffeur", "save a prayer", "ordinary world" και φυσικά το 'wild boys" οπου έγινε ένας ψιλοπανικός. Στο πολυαγαπημένο μου 'careless memories" κάτι μάλλον δεν πήγε καλά και ήταν κατώτερο του αναμενομενου, ενώ στα highlights συμπεριλαμβάνεται και το super-funky medley του "notorious" με το "I wanna take you higher" των Sly & the Family Stone.

the band:
Simon Le Bon: Μια χαρά! Ευδιάθετος, φιλικός, πολύ καλός performer και λιγότερο κινητικός (λογικό) απ' ότι στα 80'ς (την "κλασική" σβούρα την έκανε μόνο 3 φορές..). Αλησμόνητη η στιγμή που έπεσε στα χέρια των οπαδών του group. Κάποια σχόλια ότι φωνητικά δεν μπορεί να τα βγάλει πλέον τα τραγούδια πέφτουν στο κενό, μια και ο Simon live πάντα έτσι τραγούδαγε. Ποτέ δεν ήταν ο καλύτερος τραγουδιστής, no? Πάντως σε γενικές γραμμές απέδωσε καλύτερα τα πιο πρόσφατα τραγούδια τους (π.χ στο 'ordinary world' ήταν super!) . Κάποιες στιγμές φαινόταν λίγο άρυθμος στη κίνηση του, αλλά μάλλον είχε πιει λίγο παραπάνω...Tέλος, το κόκκινο πουκαμισάκι του πήγαινε καλύτερα από το λαμέ σακάκι...

John Taylor: "play that funky music white boy!!!" Ok, ο John Taylor είναι ένας από τους καλύτερους μπασίστες στην ποπ και αν δεν ήταν τόσο popular στις ονειρώξεις του εφηφικού κοριτσόκοσμου θα είχε πάρει περισσότερα credits. Oι "τσιμπητές" του σκότωναν (με την καλή έννοια..)! He is still very good looking also...

Nick Rhodes: Λίγο στον κόσμο του φαινόταν...Σταθερή δύναμη, art persona, γενικά τον Rhodes πάντα τον πήγαινα. Εχει γράψει και αυτό το φοβερό pattern με τα percussions και τα keyboards στο "chauffeur"...Η εισαγωγή με τις virtual φωτο από τα synths στο 'girls on film" ήταν ανατριχιαστική.

Andy Taylor: rock n roll attitude, καλός κιθαρίστας με κακά ακούσματα...Είχε λείψει πάντως από τους Duran

Roger Taylor: Αδικήθηκε από τον ήχο. Ωρες ώρες τα drums ήταν πολύ χαμηλά, ενώ κάποια από τα toms δεν ακούγονταν καθόλου. Τι στο καλό, είχαν φυγει τίποτα μικρόφωνα?

Να πούμε και μια καλή κουβέντα για τη μαύρη back-vocalist...Φοβερή παρουσία, καλή φωνή , υπέροχα πόδια! Οταν τραγούδησε το "groove is in the heart" των Dee-Lite την είχα καταβρεί!

the concept: Για πάρα πολλούς που βρέθηκαν στο Terra Vibe προχθές η συναυλία των Duran δεν ήταν απλά μια συναυλία. Ηταν η επιστροφή στην εφηβεία, η αναπόληση του εφηβικού έρωτα, το revival της δεκαετίας του 80 που οι duran χαρακτήρισαν με τα τραγούδια τους και την εικόνα τους όσο κανένα άλλο συγκρότημα. Η καλλιτεχνική αξία και η απόδοση των τραγουδιών περνούσαν σε δεύτερη μοίρα. Ηταν όμορφα να βλεπεις τόσα χαμογελαστά πρόσωπα απαλλαγμένα από το άγχος για 2 ώρες...και μερικά δάκρυα συγκίνησης as well... still, the old heavy metal kids were there...αυτοί που κάποτε τους μισούσαν και τους αποκαλούσαν "φλώρους" μιας και αντιπροσώπευαν όλα αυτά που συχαινόντουσαν είχαν έρθει να τους χειροκροτήσουν. Βλέπετε, οι αγάπες και τα μίση του παρελθόντος γίνονται ένα όταν περάσουν τα χρόνια. Ενα αναπόσπαστο μέρος του εαυτου μας που μας αρέσει να επισκεπτόμαστε once in a while...