Σάββατο, μέρα δεύτερη, κι ενώ η μισή Αθήνα σκιαζόταν από σκοτεινά αδρανή σύννεφα, τα Νότια Προάστια και μαζί ο χώρος του φεστιβάλ δεχόταν μια τρίωρη σχεδόν καταιγιστική βροχή φέρνοντας στο μυαλό πολλών τις νεροποντές του Glastonbury, του Werchter και εσχάτως του Primavera Sound δημιουργώντας πολλά προβλήματα στις καλωδιώσεις και πλημμυρίζοντας το club stage. Αμεσες διορθωτικές κινήσεις των διοργανωτών ενώ εμείς αθροίζαμε δυνάμεις συντέλεσε ώστε η ώρα της άφιξης να μας φέρει στα στεγανά ανώγεια του εγκεφαλικού φολκλόρ του Alex Zhang Hungtai που σε φίτ κατάσταση περιδιάβαινε την κεντρική σκηνή και μεταστοιχείωνε την περιπλάνηση σε ένα οπτικοακουστικό show άξιο πολλής κι ενδελεχούς προσοχής. Σαφώς βελτιωμένος από την προηγούμενη εμφάνιση του στην Αθήνα επικεντρώθηκε στην παρουσίαση του περσινού διπλού του δίσκου drifters/ love is the devil κερδίζοντας πόντους στο κοινό και κατοχυρώνοντας το όνομα του στα σκοτεινά της Plissken fest ανθολογίας. 

Ομολογώ ότι θέλοντας να γνωρίσω όλες τις πτυχές του φεστιβάλ, ξεκίνησα τη δεύτερη μέρα αριστερόστροφα περνώντας την κεντρική είσοδο, καθοδηγούμενος από τα  βιολογικά σκράτς του Black Athena προς το  κατάμεστο(!) comedy stage όπου το κουαρτέτο της συμφοράς Φισφής-Ρούμπος-Σαρακατσάνης-Αγγελόπουλος κατάφεραν να αποδείξουν ότι η εξαφάνιση του πετρελαίου οφείλεται στο τέλος του φραπέ κι η μόνη λύση ειναι- φευ- η επιστροφή του Γιωργου Παπανδρέου!!! Early awakenings λοιπόν με  δυό νερά κι ένα τζιν τόνικ μα δίχως άλλη επιστροφή στον ίδιο χώρο κι ένα γρήγορο πέρασμα από το club stage που οι δυό Ελληνες , Στράτος και Μάριος ως  .message ( dot message) κατάφεραν να μιλήσουν ρυθμικά στο πολυπληθές κοινό που χόρευε γοητευμένο. Πρόλαβα να αποτυπώσω στην κάμερα μου το cover τους στο blush response του Vangelis από το Blade runner και συνέχισα στο main stage για τους Crocodiles.

To κιθαριστικό retro cool ντουέτο από το San Diego εμπλούτισε την περιοδεία του τέταρτου δίσκου τους Crimes of Passion με τρεις ακόμα μουσικούς επί σκηνής δίνοντας εμφατικό τόνο στην απόδωση της boogie psych Croca-delika( νεολογισμός) που λογίζεται πλέον ως μουσικό τους στίγμα . Ξεκίνησαν δυναμικά , εκρηκτικά μπορώ να πω με το Mirrors ενθουσιάζοντας τον κόσμο που γέμισε το χώρο και συνέχισαν στον ίδιο ρυθμό ανακατεύοντας την μουσική τράπουλα ως κυματομορφή στο fader. Μπορεί να τους λατρεύω προσωπικά, μετά από οκτώ τραγούδια όμως ακολούθησα το νεοτευκτό μου ένστικτο προς το outdoor stage  για να βρεθώ στη λαοθάλασσα που απολάμβανε χορεύοντας και επευφημώντας τον Son Lux, τον χαρισματικό Ryan Lott με τα κημπορντς και τα αυτοσχέδια κρουστά του. Μαζί του ένας αφηνιασμένος Ασιάτης ντράμερ  κι ένας  κιθαρίστας με εξαιρετικά power pop riffs.Ισως το πιό επικοινωνιακό live στον χώρο αυτό μαζί με εκείνο των No Age χθες, o Son Lux σήκωσε ψηλά τα κόκκινα Lanterns του πρόσφατου δίσκου του κρατώντας σε επιφυλακή κάθε βιαστικό χειροκροτητή με μια ακόμα παράταση ιδιοφυούς άρθρωσης των ήχων. Τελευταίο για το τέλος κράτησε όπως το συνηθίζει το lost it to trying, ένα αισιόδοξο progressive jamming τραγούδι γεμάτο ορχηστρικά περάσματα και συνθ εγκοπές που στοιχειωδώς τον συγκρατούσαν στη γη όσο χοροπηδούσε. Food for listening!

Φουλ του άσσου αποδείχτηκε το επόμενο act στο main stage, ο Damien Jurado που στέριωσε στον πλανήτη των μοναχικών ψυχών του φεστιβάλ με την κιθάρα και την λυγερή, πολυκύμαντη φωνή του. Αφήνοντας τον Sufjanισμο του Son Lux μας γύρισε πίσω στις εσωστρέφειες του Harry Chapin κάνοντας κύκλους γύρω από συναισθήματα και μικρές ανθρώπινες στιγμές. Κάπου εκεί μας καλοσώρισε μιλώντας για την δικιά του πρώτη φορά στην Ελλαδα αφήνοντας ως επωδό τα επινίκια της ομορφιάς της για ένα ξένο όπως αυτός. Λιγότερος ο κόσμος σε αυτή τη σχετικά σύντομη του παρουσία, το χειροκρότημα όμως παρέμεινε ως το τέλος διθυραμβικό. Εν αναμονή, που έφτανε στα όρια της νεύρωσης για πολλούς, των Soft Moon που επανέκαμψαν μετά την δυναμική τους συναυλία στο Gagarin205 φέτος, περιτριγύρισα τους κοινόχρηστους χώρους συναντώντας πιο πολλούς φίλους από γνωστούς και δοκίμασα twice το διαβολικό λικέρ της Νάνσυς από αρμπαρόρριζα.

Γύρω από τον καλά προστατευμένο αρχαιολογικό χώρο του φεστιβαλ - ναι, είχε και τέτοιον- κι ως τα ραχάτικα καθίσματα της γαλέρας που οριοθετούσε το χώρο προς τα δυτικά εναλλασονταν πολλές παρέες  και αρκετά εκκεντρικά αλλά και uber mode φίλια πρόσωπα. Οι πρώτες ψιχάλες μουσικής διασκευών από τους Imam Baildi Sound System στο outdoor stage μάλλον έστειλε κλιμακωτά την κύρια ροή του παλιρροικού κύματος προς την κεντρική σκηνή όπου το συγκρότημα του Louis Vasquez μου θύμισε Cure της εποχής του Pornography, αν εξαιρέσεις τις μοιραίες διακοπές για το programming του live. Οι γκοθ τακτικισμοί του Louis δεν επέδρασαν  τόσο στην εμφάνιση του  όσο στην οιστρηλασία του μονοτονικού μπάσου και το άκομψο ουρλιαχτό των μονολεκτικών τίτλων των περισσοτέρων κομματιών. Ασυζητητί σπουδαία εμφάνιση των Soft Moon, με τον ήχο πάλι να προδίδεται απο την αντήχηση του κράματος μετάλλων του stage όπως εκφράστηκε μοναδικά στο απαιτητικό Want  που έκλεισε τη συναυλία. Ο χρόνος αναπροσαρμογής της σκηνής επέτρεψε την απόδραση προς τo play area του Allou Fun Park όπου ηττήθηκα κατα κράτος θυμίζοντας τον αλήστου μνήμης μισότυφλο τερματοφύλακα του ολυμπιακού Καζιμιέρσκι .

Και πάλι προκλητικά παρακάμπτωντας τους Dub Pistols που έμοιαζαν κάπως παράταιροι στο ψυχεδελικο industrial κρεσέντο του κατάμεστου κυρίως χώρου έφτασα με λογική καθυστέρηση ώς το κάγκελο για να αφουγκραστώ την 60s ψυχή των Wooden Shjips υπό τη μαεστρική κιθάρια μπαγκέτα του Ripley Johnson. Mετρονόμος το όργανο σε συνεχή ακύμαντη kraut  γραμμή σε σχέση με τις ψυχεδελικές πενιές ενώ ακούστηκαν τραγούδια όπως το Ghouls, το For so long και το death's not your friend από τη χορταστική δισκογραφία τους. Ομολογώ ότι δεν μπόρεσα ποτέ να μπώ στο κέρατο των φανατικών  που έβλεπαν την μπάντα σαν κόκκινο πανί και χοροπηδούσαν ασταμάτητα. Είμαι σίγουρος πως πολλές ιστορίες θα ακούσουμε τις προσεχείς ημέρες για την καύλα των στιγμων αυτών.

Η κούραση επέμενε δραματικά και η τρις + πρότερη μου εμπειρία με τους Black Lips με κράτησε εκεί ως φόρο τιμής στους wannabe rockers. Και τι τιμη!  Τα γκαραζόπαιδα απο την Ατλάντα συγκέντρωσαν ένα πολύ μεγάλο κοινό που στόχευε σε ένα και μοναδικό: να ανέβει στη σκηνή μαζί τους, να να να να μοιραστεί το πάθος τους! Το συνεχές χειροκρότημα του κόσμου ακολουθούσε σε όλη τη διαδρομή τις επιταχύνσεις και τα φωνητικά κορναρίσματα του Cole και του Jared , πολλές φορές με pogo και χειρονομίες. Ολο το stage μια γιορτή.Δεν υπήρξαν ακρότητες από μεριά τους, μόνο γενναίες επιστροφές στο σίγουρο παρελθον της δισκογραφίας τους με τραγούδια όπως τα o Katrina , boys in the wood , dirty hands, family tree, bad kids.  Κοιτάζοντας τους σκέφτηκα πόσο φυσικό θα ήταν να έπαιζαν κι αυτοί σε όποιο φετεινό revival της ελληνικής /αθηναικής ροκ σκηνής. Διαφέρει σε κάτι η ακούραστη τους διάθεση από τον Πανικό της κιθάρας του Γιαννη Ντρενογιάννη? Στο τέλος ισορροπώντας χορτασμένοι στο κάγκελο δώσαν τα χέρια στον κόσμο για να σφραγίσουν τη σχέση μιας ακόμα περαστικής βραδιάς.

Κάπου εκεί κόσμος άρχισε να εγκαταλείπει σταδιακά το χώρο του festival. Μεταξύ αυτών κι εγώ σταματώντας επίκαιρα στο περίπερο της Marlboro για να ζωγραφίσω και τελικά να αποκτήσω δυό καπελάκια ζωγραφισμένα εξαιρετικά από τα παιδιά της Ελληνοφρένειας με τα πολλά ταλέντα. Καθώς στέρευε η χορευτική διάθεση παρόλη την αναμονή για σημαντικά σχήματα του παρελθόντος βλ. Nightmares on wax και του μελλοντος βλ. Mount Kimbie, Shackleton η πιο γλυκιά παραδοχή ήταν πως αυτό το φεστιβάλ σημαδεύτηκε από μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, ιδίως τη δεύτερη μέρα,  ενώ  κυριάρχησαν η αγάπη και η ανάγκη για το μοίρασμα της χαράς που ξυπνάει η μουσική.Κι ακόμα αυτά τα σημάδια του άναρχου καιρού χάρισαν στο φεστιβάλ μια ακόμα χάραξη στο βωμό της ροκ κουλτούρας.

Πιστεύω πως στο ξημέρωμα της επόμενης ημέρας η φράση του Charles Bukowski που έντεχνα παρείσφρυσε στους στίχους του ο Alex Zhang Hungtai βρήκε το αληθινό της σπίτι.

‘'Love is a fog that burns with the first daylight of reality''.