H Nika Roza Danilova είναι 26 χρονών. Ήδη για πάνω από έξι χρόνια αφήνει το στίγμα της στη μουσική της τρέχουσας δεκαετίας αλλά διχάζει και τους παλιούς της οπαδούς μετά το ''Conatus'' και περισσότερο μετά το ''Taiga''. Η ποπ κατεύθυνσή της σε συνδυασμό με τις σκοτεινές ενορχηστρώσεις των τραγουδιών της πάντα μου δημιουργούσαν σύγχυση τα τελευταία χρόνια κάνοντας με να μην μπορώ να ακούσω για παραπάνω από μία φορά κανένα από τα δύο της τελευταία άλμπουμ. Είχε δηλώσει άλλωστε ότι  ήθελε το ''Taiga'' να κυριαρχήσει στους καταλόγους επιτυχιών και το γεγονός ότι η Rihanna θα μπορούσε με μερικά τραγούδια από εκεί μέσα να ξεγελάσει και τους πιο σκληροπυρηνικούς της εχθρούς σαν ένα «βήμα ωριμότητας», πρέπει να ικανοποιεί την Zola Jesus σαν συνθέτρια αλλά αυτό δεν φτάνει για να γίνει η ίδια ποπ σταρ ευρείας αποδοχής.

Κατέβηκα στο Fuzz παρ' όλα αυτά γιατί το κορίτσι έχει ευφυΐα, ιδιαίτερη καλλιτεχνική βαρύτητα και ευελιξία. Γνωρίζει πολύ καλά κάθε βήμα που κάνει και σίγουρα δεν θα έπληττα. Επίσης ήθελα να δω την καλλιτέχνιδα της οποίας πάντα θαύμαζα τη χαρακτηριστική, λιτή, καθαρή φωνή της αλλά και τον πυρήνα της μουσικής προσωπικότητας της· απλή, απέριττη και συναισθηματική όσο πρέπει. Ήθελα επίσης να δω κατά πόσο πραγματικά θέλει να γίνει ποπ σταρ ή αν όλα αυτά είναι απλά είναι μια φάση στην καλλιτεχνική της πορεία.

Πριν, όμως, είχα μια αναπάντεχα ευχάριστη αποκάλυψη και αυτή ονομάζεται Σοφία Σαρρή. Πρώην μέλος των Night On Earth και με αρκετές συνεργασίες δίπλα σε Έλληνες καλλιτέχνες, αποδείχτηκε όχι μόνο ιδανική για το ξεκίνημα της βραδιάς αλλά σχεδόν έκλεψε όλες τις εντυπώσεις. Από το πρώτο τραγούδι ξεδίπλωσε όλα τα ηχοχρώματα της σπουδαίας φωνής της και «άκουσα» ένα εύρος πλατύτερο και επιδέξια ελεγχόμενο.

Μου θύμισε Liz Fraser, Emma Ruth Rundle, Bjork και λίγο Lisa Gerard μαζί στα χρώματα αλλά τεχνικά είναι ένα βήμα πιο πάνω στον έλεγχο και την ένταση. Η κοπέλα έχει εξαιρετική φωνή, είναι καθηγήτρια φωνητικής άλλωστε, και κατάφερε, με τη βοήθεια του ηχολήπτη και της πολύ ενδιαφέρουσας μπάντας που τη συνόδευε, να εντυπωσιάσει το λιγοστό κοινό που ήταν εκείνη τη στιγμή παρών. Τα τραγούδια που έπαιξε είναι από το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ Euphoria που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες και το μουσικό εύρος των συνθέσεων καλύπτει ένα μεγάλο μέρος μουσικών ειδών από ethnic και jazz μέχρι ambient, downtempo και λίγο new wave. Ακούσαμε και τη διασκευή στο ''Song To A Siren'' αλλά προσωπικά τη βρήκα λιγότερο συναισθηματική και περισσότερο τεχνικά άρτια από ότι χρειαζόταν.

Σε πρώτη επαφή διαπίστωσα ότι όλα περιστρέφονται γύρω από τη φωνή της, παίζοντας συνοδευτικό ρόλο ενώ θα μπορούσαν με μια λιγότερο στεγνή (για τα δικά μου αυτιά και χωρίς να είμαι ή να θέλω να το παίξω ειδήμων) ενορχήστρωση να δημιουργήσουν ένα ακόμα πιο λειτουργικό πλαίσιο για τις συνθέσεις τις ίδιες. Το γεγονός είναι ότι με τέτοια φωνή κάθε συνθέτης ονειρεύεται τα καλύτερα, πόσο μάλλον η κάτοχος. Το γεγονός όμως ότι μου προκάλεσε αυτή την περίεργη αναστάτωση όταν αιφνιδιάζομαι από κάτι που είναι ή θα γίνει περισσότερο σημαντικό σημαίνει ότι περιμένουμε περισσότερα και καλύτερα στο άμεσο μέλλον. Θετική ήταν και η αντίδραση του κόσμου μπροστά σε αυτή την εξαιρετική εμφάνιση που για αρκετούς όπως και σε μένα ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπαν μετά τους Night On Earth κι ας είχε με τη μπάντα της μερικά ακόμα live αυτή τη χρονιά.

Μετά την Σοφία Σαρρή και την μπάντα της, η σκηνή άδειασε για το μεγάλο όνομα της βραδιάς. Δύο μουσικοί μόνο, μια σκηνή σαν τάιγκα, άδεια και αχανής για τα δεδομένα, τίγκα στον ξηρό πάγο, υποβλητικά φωτισμένη και την δεσποινίδα Danilova να εμφανίζεται αργά και να παίρνει θέση υπό τους ήχους το υποβλητικού ''Taiga''.

Εντυπωσιακή, ντυμένη όμορφα και φυσικά πάντα κούκλα για τα δικά μου κριτήρια, ήταν ένα χάρμα οφθαλμών τόσο με την εντυπωσιακή κίνηση όσο και με την επιβλητική ερμηνεία της. Έπιασε με την παρουσία της όλη τη σκηνή αφήνοντας τους δύο μουσικούς της μπάντας της περιορισμένους και συγκεντρωμένους στη ζωντανή απόδοση των κομματιών. Το σετ της ήταν ίδιο και απαράλλαχτο όπως σε όλη την περιοδεία της μέχρι τώρα και το ''Taiga'' είχε τη μερίδα του λέοντος.

Τα τραγούδια του ''Taiga'' είναι βασισμένα σε βατές ρυθμικές και μουσικές γενικά, φόρμες (κάντρι, urban, pop) και η Zola Jesus πρόσθεσε όλες τις προσωπικές της πινελιές ( επική ερμηνεία, υποβλητική ενορχήστρωση) δημιουργώντας ένα ποπ άλμπουμ με ξεκάθαρες και ανισοβαρείς αντιθέσεις και γραμμές αλλά ζωντανά, μέσα από τη στυλιζαρισμένη, προβλέψιμη αλλά απολαυστική περφόρμανς κατάφερε να βγάλει το καλύτερο από τα τραγούδια που διάλεξε από αυτό. Όμως στο τέλος, αυτά που ενθουσίασαν και εντυπωσίασαν περισσότερο ήταν τα δύο καλύτερα τραγούδια του ''Stridulum'' ( Sea Talk, Night) και δύο από τα τρία του ''Conatus'' (In Your Nature και το Vessel με το οποίο έκλεισε την εμφάνισή της).

Παρ' όλα, στο τέλος, ένοιωσα αρκετές ενοχές που μετά το ''Stridulum'' δεν έδωσα καμία ευκαιρία στα δύο επόμενα. Γιατί αυτό που μου έμεινε περισσότερο από αυτή την εμφάνιση, είναι η εικόνα μιας μοναχικής/μοναδικής καλλιτέχνιδος στο ποπ στερέωμα που είναι πολύ ενημερωμένη για την ποπ της Αμερικής των '10 αλλά και τολμηρή να συνθέσει τέτοια μουσική, χωρίς να θυσιάσει την αυθεντικότητά της. Δεν τα πολυκαταφέρνει να γίνει λαμπερή ίσως γιατί ακόμα παραμένει πίσω από τη φωτεινή μεριά ( εκεί που μας αρέσει περισσότερο) χωρίς να είναι σίγουρη αν μπορεί να αντέξει ακόμα και το ημίφως. Η συνολική εικόνα της  είναι πολύ πιο βαθιά από κάθε Taylor Swift, δεν είναι γλυκανάλατη και σε μόνιμο σεξουαλικό παροξυσμό, ούτε τρίβεται επί σκηνής, ούτε κάνει παρέα με γηραιούς ρόκερς σαν την Miley Cyrus. Δοκιμάζει και βγαίνουν μερικά όμορφα μουσικά κομμάτια που αν τα ακούσει κανείς παραπάνω τότε βρίσκει ότι το ποπ πείραμα είναι σε καλό δρόμο και αυτά τα συγκεκριμένα τα ακούσαμε και εδώ παιγμένα ( Hunger, Lawless, Taiga, Dangerous Days).

Δεν θα γίνει ποτέ το αντίπαλον δέος της Rihanna, αλλά το ότι δεν κατάφερε να γίνει νούμερο ένα με το ''Taiga'' μπορεί να την πεισμώσει και να δούμε μια Zola Jesus που δεν θα πιστεύουμε στο επόμενο άλμπουμ και ενδεχομένως να μας αρέσει πολύ σε όποια μεριά και αν καταλήξει. Η εμφάνιση της στην Αθήνα ίσως έδειξε μια μεταβατική φάση της καλλιτέχνιδας αλλά και σημάδια καλλιτεχνικού ναδίρ που όμως δεν τα παίρνω στα σοβαρά γιατί απλά πιστεύω ότι απλά είναι μια φάση που θα περάσει. Σε αυτή της την εμφάνιση η πίστη μου σε αυτήν επανήλθε, παίρνοντας ένα προσωπικό μάθημα για την επόμενη φορά που θα απορρίψω λόγω στενής αντίληψης.

Χρήστος Μίχος

Photos: Μιχάλης Κουρής