Το Death Disco είναι ένας χώρος που για δύο χρόνια τώρα, λειτουργεί όπως πρέπει να λειτουργεί ένα μικρό κλαμπ. Έχει πάντα θερμή και όμορφη υποδοχή, καθαρά και φτηνά ποτά και πολύ καλά ηχητικά συστήματα. Η ζεστασιά του περιβάλλοντος χώρου, η αίσθηση ότι μπαίνεις κάπου και νιώθεις οικειότητα, σαν να ήταν φτιαγμένος για σένα, είναι από τα στοιχεία που προσωπικά κάνουν το κλαμπ να ξεχωρίζει. Όπως φυσικά και τα δύο δυνατότερα χαρτιά του· η μουσική που ακούγεται αλλά και τα σχήματα που παίζουν στην χαμηλή αλλά ορατή σκηνή.
Η Kid Moxie είναι η Ελένη Χαρμπίλα. Ελληνίδα στην καταγωγή, μόνιμη κάτοικος του Λος Άντζελες, με ήδη ένα άλμπουμ στο ενεργητικό της (Selector, 2009) και μερικές συμμετοχές σε συλλογές ή άλμπουμ όπως των Fotonovella (A Ton Of Love, 2013). Χαρακτηρίζει τη μουσική της ''Gutter Pop'' και ανάθεμα αν καταλαβαίνω γιατί. Στο ''1888'', το δεύτερο άλμπουμ της, κυριαρχεί η ποπ με πλούσιες μελωδίες, απλές και λειτουργικές ενορχηστρώσεις, στιλπνή παραγωγή που δεν υποκύπτει στις ποπ επιταγές αλλά ούτε τις αντιμάχεται. Το φως και κυρίως οι σκοτεινοί τόνοι συνυπάρχουν σε κάθε σύνθεση της, με τις διαθέσεις να είναι σαφώς κοντά στα μεσάνυχτα.
Η φωνή της έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να χτυπά Νο.1 με δακρύβρεχτες μπαλάντες ή ναζιάρικα κομμάτια, αλλά είναι πολύ πιο έξυπνη και ευέλικτη για κάτι τόσο εύκολο. Αντίθετα δίνει ένα ευχάριστο και αισιόδοξο τόνο ακόμα και σε μελαγχολικές συνθέσεις, όπως το ''Ghost Town'' ή το περισσότερο κινηματογραφικά ''Museum Motel'' και ''1888'' στα οποία συμμετέχει καθοριστικά και ο Gaslamp Killer. Μπορεί φυσικά να γίνει διάσημη, αρκεί τα τσαρτ να μπορούσαν να αντέξουν την Ladytron-ικής λάμψης αλλά περισσότερο ώριμης κατάληξης ποπ του ''Jackueline The Ripper'' ή το ειδικό βάρος του μεγαλόπρεπου και επιβλητικού synthpop του ''Lacuna''. Πρόκειται για δύο συνθέσεις, που εύκολα μπορούν να κοπούν και σε σινγκλ για ραδιοφωνικές και άλλες εφαρμογές, που ο περφεξιονισμός της ενορχήστρωσης και παραγωγής δεν στεγνώνει τις συνθέσεις αλλά και τους δίνει την ποπ λάμψη που έχουν από καταβολής έμπνευσης.
H ηλεκτροποπ που ακούμε στο ''1888'' απλώνεται και πέρα από τα κλαμπ, δείχνει να θέλει να επεκταθεί ακόμα περισσότερο βάσει των παραπάνω συνθέσεων. Η διασκευή στο ''Mysteries Of Love'', το τραγούδι επιτομή της αιθέριας ποπ αθωότητας που χαρακτήριζε το φινάλε της σκληρής,άγριας ταινίας του D.Lynch '' Blue Velvet'', δεν ερμηνεύεται όπως η άυλη και πασπαλισμένη με ζάχαρη και δάκρυα, εκδοχή της Julee Cruise, αλλά με την συγκίνηση της ανάμνησης ή της αναζήτησης της αθωότητας και της Αγάπης. Εκτέλεση που κοιτά προς τα πάνω, σε αντίθεση με την Αιθερική πρώτη εκτέλεση δεν ακούγεται σαν την Ελπίδα που έρχεται από τον ουρανό και διαλύει τα σύννεφα αλλά σαν μια επίκληση για βοήθεια από ψηλά. Μια από τις καλύτερες διασκευές πάνω σε αυτή την σύνθεση των Bandalamenti/ Lynch χωρίς αμφιβολία και δεν είναι τυχαίο που η Elena Charbila δεν είναι μόνο μέλος στο David Lynch Foundation αλλά έχει περισσότερο ενεργό ρόλο σε αυτό.
Το ''1888'' δεν είναι μόνο η χρονιά που ο Jack The Ripper έστειλε την περίφημη επιστολή από την ''Κόλαση'', ο Τόμας Έντισον κατέθεσε αίτηση για το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τον «οπτικό φωνογράφο» (η πρώτη κινηματογραφική ταινία) ή η χρονιά που ο Έρικ Σατί έγραψε τις ''Γυμνοπαιδιές''. Είναι και ο τίτλος ενός πολύ όμορφου, καλοφτιαγμένου άλμπουμ ποπ μουσικής, που χωρίς φανφάρα και φτιασίδια στέκεται με αξιώσεις και ξεχωρίζει φέτος από πολλές αντίστοιχες κυκλοφορίες.
Rating: 7,8 / 10
Χρήστος Μίχος
Με πολύ ωραίο εξώφυλλο είναι η αλήθεια, αντίστοιχο της αυθεντικής φωτογραφίας του Brian Griffin που στόλιζε την original έκδοση του δίσκου των Depeche Mode και μας έιχε αφήσει άφωνους, μόνο σε πιο μεσογειακό concept θα λέγαμε.. όπως άλλωστε ταιριάζει στις Marsheaux.
Είναι σίγουρα ένας από τους πιο υποτιμημένους δίσκους των Depeche Mode, αλλά οι fans τον αγαπούν και οι fans συνήθως έχουν δίκιο. Αναμφίβολα μια από τις κορυφαίες φωτογραφίες που έχουμε δει σε εξώφυλλο δίσκου, στα 80's τουλάχιστον. Μιλάμε βέβαια για το A Broken Frame, το 2ο άλμπουμ του κορυφαίου ηλεκτρονικού συγκροτήματος, το οποίο οι Marsheaux ως γνήσιες fans επέλεξαν και συμφώνησαν να διασκευάσουν εξ ολοκλήρου.
Οι FOTONOVELA είναι ο Γιώργος Γερανιός και ο Νίκος Μπιτζένης. Τους ανήκει η εταιρεία Undo records αλλά και το κλειδί για την ανάπτυξη, παραγωγή και προώθηση synth pop μουσικής σκηνής στην Ελλάδα. Παραγωγοί των άλμπουμ του κορυφαίου synth pop σχήματος MARSHEAUX αλλά και πίσω από τους FOTONOVELA, έχουν δώσει πνοή στην Ελληνική synth pop όπως και κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει δουλειές των MESH, O.M.D. και MIRRORS. Το Δεκέμβρη του '13 είχαν αναγγείλει την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ των FOTONOVELA ''A Ton Of Love'' αλλά για περίεργο λόγο το άλμπουμ μου ήρθε για παρουσίαση πριν από λίγες μέρες.
Η αρχική ιδέα του άλμπουμ, όπως ανακοινώθηκε, ήταν να δημιουργηθεί ένας δίσκος με τραγούδια που θα ερμηνεύσουν τραγουδιστές και τραγουδίστριες από όλο το φάσμα και ιστορία του synth pop ιδιώματος. Μάλιστα η φιλοδοξία για την πρώτη συμμετοχή ήταν αυτή του Andy McCluskey των O.M.D. αλλά το τραγούδι ''Helen Of Troy'' που ηχογραφήθηκε κατέληξε στο άλμπουμ των Εγγλέζων '' English Electric'' του 2013. Η δεύτερη προσπάθεια ήταν με τους ECHOES που ηχογραφούν για την Wall Of Sound αλλά το ''Fight The Feeling'' κατέληξε σαν ντεμπούτο σινγκλ τους.
Όμως οι επόμενες ήταν περισσότερο επιτυχημένες κι έτσι το ''A Ton Of Love'' περιέχει μερικά πολύ όμορφα τραγούδια που δεν ξεφεύγουν από την κλασσική, αγαπητή φόρμα της synth pop προσφέροντας συγκινήσεις στους φαν του είδους και σε μεγάλο ποσοστό στέκονται σαν τραγούδια που αντιπροσωπεύουν ένα ποπ στυλ αθωότερο, μελωδικότερο και ονειρικότερο από τον ποπ σαρκασμό και ψυχρό περφεξιονισμό της εμπορικής μουσικής σήμερα. Οι συμμετοχές έχουν ενδιαφέρον και σαν ονόματα αλλά ταυτόχρονα επιτυγχάνουν να βάλουν την ερμηνευτική τους υπογραφή στα τραγούδια με τις καθαρές και άρτιες φωνές τους για το είδος.
Οι MARSHEAUX συμμετέχουν σε δύο από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου · το Big Black Hole δεν ξεφεύγει από το στυλ που μας έχουν συνηθίσει τα κορίτσια και θα μπορούσε να ανήκει σε ένα από τα τέσσερα άλμπουμ τους. Το ''Close To Me'' από την άλλη είναι ζωηρότερο και αρκετά χαρούμενο και αναμφισβήτητα από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.
Ο James New είναι ο τραγουδιστής των MIRRORS και η φωνή του, μελοδραματική αλλά και μελωδική, δίνει O.M.D. αίσθηση στο ''Our Sorrow'', ενώ με το ''Romeo & Juliet'' μπαίνει κανείς μέσα στο μυστικό soundtrack του κάθε ''Pretty In Pink'' '80'ς ειδυλλίου και ακούει ένα καλογραμμένο ολόγραμμα εκείνης της περιόδου...
Η Sarah Blackwood (πρώην DUBSTAR, τελευταία με τους CLIENT) συμμετέχει στα ''Justice'' και ''Beautiful'' συνθέσεις που έρχονται κάπου στις αρχές των '00'ς και είναι από τις πιο δυνατές στιγμές του άλμπουμ.
Ο Daryl Smith υπήρξε τραγουδιστής ενός από τα πιο αγαπημένα lo-fi pop ηλεκτρονικά σχήματα της δεκαετίας του '90 που παρέμειναν γνωστοί μόνο σε ορισμένους κύκλους φανατικών ποπ ακροατών. Οι THEY GO BOOM ! σίγουρα άξιζαν περισσότερη φήμη. Στο ''A Ton Of Love'' ο D.Smith ερμηνεύει με λιγότερο φαλτσέτο, αλλά με τη χαρακτηριστική εύθραυστη χροιά στη φωνή το ''Heartful Of Nothing'', συγκινώντας τους παλιούς φαν του και σίγουρα κερδίζοντας νέους αλλά από την synth pop μεριά. Είναι και η μετεφηβική electro νοσταλγία του τραγουδιού που ενισχύει και ενισχύεται από τη φωνή του. Όμορφος συνδυασμός σίγουρα.
Η Kid Moxie γνωστή και ως Elena Charbila, με το ''Freeze Frame'', φέρνει δροσερή αύρα που παραμένει και μετά την ακρόαση.
Η Beth Cassidy, κόρη του εκλιπόντος Larry και της Jenny Cassidy, συνεχίζει να κρατά το σχήμα του πατέρα της ζωντανό έστω και με τελείως αλλαγμένη την αισθητική του. Δεν θα αναγνωρίσετε τους αρχικούς SECTION 25 σήμερα αλλά σίγουρα οι νέοι επίσης δεν στερούνται ενδιαφέροντος. Μάταια όμως θα το βρείτε στη μεσαίου βεληνεκούς μπαλάντα ''Clean State''. Η οποία δεν ξεφεύγει από το μέτριο επίπεδο ακόμα και με μια καλή φωνή σαν αυτή της Beth Cassidy...
Οι Echoes τελικά εμφανίζονται με ένα άλλο κομμάτι, το πιο ERASURE τραγούδι της συλλογής με ολίγη NEW ORDER άχνη. Το ''Arrows'' δυστυχώς είναι η πιο αδύναμη στιγμή του άλμπουμ που βουλιάζει οριστικά στο στυλ και την τυπικότητα.
Ο Patrick Donohoe τραγουδιστής των CLAPS ερμηνεύει το τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ. Το ''Love Without Fear'' επίσης μια αδύναμη στιγμή του άλμπουμ που δεν αφήνει την επιρροή από πάνω του και ακούγεται αρκετά τετριμμένο στ' αυτιά μου.
Συνολικά οι έντεκα συνθέσεις των FOTONOVELA, με εξαιρετική παραγωγή και ενορχήστρωση, συνθέτουν ένα ευχάριστο, θεματικό άλμπουμ που όντως τιμά τους προγόνους του και το είδος, άσχετα αν οι επιρροές δεν αξιοποιούνται παντού όπως θα θέλαμε. Το ''A Ton Of Love'' είναι μια ευχάριστη κυκλοφορία στο σύνολό της, που διατηρεί την φρεσκάδα της όσες φορές κι αν βρει το δρόμο της στα κάθε λογής αναπαραγωγικά μέσα ήχου.
Rating: 7 / 10
Χρήστος Μίχος
Οι Hometaping είναι μια ιδιαίτερη και αθόρυβη μουσική προσπάθεια του Άρη Σιαφά και του Νίκου Αίμα, γνωστός ο πρώτος από την πορεία του στους Matisse ενώ ο δεύτερος μας έχει συστηθεί μουσικά ως Αίμα. Αγαπάω το να ασχολούμαι μαζί τους γιατί αυτό το σχήμα, βγάζει αυτό που περιμένεις από ένα ας πούμε side-project καλλιτεχνών από διαφορετικές κατευθύνσεις. Το ύφος των κυκλοφοριών τους έχει αυτό που θέλω να φαντάζομαι ότι προκύπτει όταν δυο μουσικοί στήνουν κάτι ξεχωριστό από τις συνήθεις ή τις πιο γνωστές ασχολίες τους, για να εκφραστούν πάνω σε κάτι άλλο, ή να το κάνουν κάπως αλλιώς, ή για να το προσφέρουν σε κάποιους άλλους. Μια πιο απερίσπαστη σχέση ίσως; Ο ήχος των Hometaping δεν προσδιορίζεται εύκολα, αλλά απ'την πρώτη επαφή νιώθεις την πλήρη ελευθερία να αφοσιωθείς στη χαρακτηριστική τους diy οικειότητα, σε στοιχεία που φανερώνουν δουλειά και ψάξιμο. Το Red Coffee είναι απλά άλλος ένας δίσκος τους που αν τον αγαπήσεις θα είναι γιατί τον άκουσες πολύ, μόνος σου, μάλλον σπίτι σου,και γιατί όπως κι αν τον είχες φανταστεί ή σ'τον είχαν περιγράψει, βρήκες ένα σωρό γνωστά και άγνωστα πράγματα που σου αποκαλύφθηκαν με τρόπο που σε έκαναν να χαμογελάσεις . Ακόμα και από έκπληξη ή αμηχανία.
Ο ήχος των κυκλοφοριών των Hometaping, που είναι λίγες σε σχέση με το υλικό που έχουν γράψει στα περισσότερα από 10 χρόνια ύπαρξης τους, δεν είναι ο ίδιος. Στα Homemade Ep, The B-Sides και Hometaping Are Killing Music, η βάση είναι καθαρά ηλεκτρονική, με αρκετό πειραματισμό, δυσνόητες δομές τραγουδιών, χωρίς εξάρσεις στην ένταση, ενώ για χιτάκια ή κάτι που να μοιάζει, ούτε λόγος. Κι όμως είναι μαζεμένα πολλά χαρακτηριστικά από την pop κυρίως των 80's αλλά και των 90's, η τελευταία ως προς τον τρόπο που απλώθηκε με ευκολία σε διαφορετικές μουσικές και χρονικές ιδιομορφίες. Στο B-Sides συμβαίνουν διάφορα, αλλά μου μένει εκείνη η πρόκληση του 15λεπτου She Doesn't Sing Anymore που παραμόνευε στο κλείσιμο και χρησίμευε στο να μετατοπίζεται συνεχώς μπρος και πίσω η τελεία εκείνου του δίσκου. Ο Νίκος Αίμα ευθύνεται για όλες αυτές τις απλές και σύνθετες ηλεκτρονικές δομές, ενώ ο Άρης Σιαφάς για τις επίσης όχι συνηθισμένες ερμηνείες του στα κομμάτια.
Το Red Coffee δεν είναι εξαίρεση σε όλα αυτά, κι ας είναι... γεμάτος εξαιρέσεις. Το εναρκτήριο ομώνυμο instrumental σε εισάγει σε ένα άλμπουμ βαθιά ατμοσφαιρικό, ρομαντικό και περίεργο, μια σύνθεση αντιθέσεων. Αυτό που τραβάει αμέσως την προσοχή είναι η baroque αισθητική που παίρνουν τα κομμάτια από ρυθμούς προπολεμικών δεκαετιών, από τον ήχο ακορντεόν και την αντίστοιχη χαμηλόφωνη απόλυτα θεατρική ερμηνεία του Σιαφά. Εικόνες από βωβό κινηματογράφο που μπλέκονται διεστραμμένα με αναλογικούς ηλεκτρονικούς ήχους, και παραμορφώσεις. Αφήστε τα να γίνουν εθιστικά, όπως το Dreams and Free Will. Στα πειράματα περιμένεις να δεις το αποτέλεσμα για να κρίνεις, αλλά τα κομμάτια του Red Coffee μοιάζουν περισσότερο με σύντομα παιχνίδια, που σου επιβάλλονται να τα πάρεις στα σοβαρά. Εννοώντας ότι φτιάχνεται αυτή η καπνισμένη ρετρό-ηλεκτρονική ατμόσφαιρα, αλλά κι αυτή εμφανίζεται και χάνεται μέσα από pio«ξεκάθαρα» κομμάτια όπως το Lotus Blossoms, ή το σκοτεινό ambient ορχηστρικό Alone In the Sweet Dark. Ο θλιμμένος σαρκασμός των Magnetic Fields, η απάθεια των Postal Service, ο πληγωμένος εγωισμός του Gavin Friday ( θυμάστε το Dolls; ), κινηματογραφικά τοπία στον ήχο και θεατρικοί λυγμοί στα φωνητικά. Στο Let's Dive είναι σαν να χορεύουν όλα τα προηγούμενα με το μελαγχολικό σκοπό ενός ακορντεόν για να χαθούν όλα στην προβλέψιμη lo-fi synth pop του Fields and Frames .
Υπάρχουν πολλές κρυμμένες γωνιές που βολεύονται από το ελάχιστο φως του Red Coffee, και είναι περίεργα βαλμένες στη ροή του. Μια μπερδεμένη συλλογή ήδη μπερδεμένων κομματιών που νιώθεις ειδικά στα πρώτα ακούσματα να ξεπετάγονται παράταιρα, πιστά όμως σε μια περίεργη ατμόσφαιρα δύσκολα αναγνωρίσιμων συναισθημάτων. Το Swimming with Mum θα μπορούσε να είναι κολλητική μουσική arcade παιχνιδιού, και λίγα λεπτά μετά μπορεί να χορεύεις τον αυστηρό τύπου Gary Numan ρυθμό του The Hills, ή να χαθείς στο απειλητικό τελευταίο instrumental του δίσκου το the Room. Πώς βγαίνεις από τέτοια διαδρομή;
To Red Coffee εξελίσσεται γρήγορα και αναπάντεχα, σε δοκιμάζει. Αρκετές φορές το παρατάς, χωρίς να ξέρεις ακριβώς γιατί. Πότε ήταν απλή η μουσική των Hometaping; Πότε ο ρομαντισμός ήταν εύκολη υπόθεση; Ή πάλι, πότε δεν είχε μια δόση τρέλας; Ίσως να θέλει να του δώσεις εσύ την προσοχή που δεν ζητάει, να κολλήσεις εσύ τα συναισθήματα που δυσνόητα περιγράφει. Για να τα καταλάβεις πραγματικά.
Rating: 8 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Το πράγμα άρχισε να στραβώνει το 1984. Τουλάχιστον στα δικά μου «οπαδικά» τότε και εφηβικά αφτιά, που δεν είχαν χορτάσει ακόμα από ελεκτρο-φουτουριστικά μπλιπ-μπλιπ. Πρώτο σημαντικό δείγμα ήταν το "The Lebanon" των Human League. Μια χαρά το τραγούδι βέβαια, αλλά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Όταν το απόλυτο synthpop συγκρότημα της εποχής μοιάζει να «απατάει» τα synthesizers και να γλυκοκοιτάει τις ηλεκτρικές κιθάρες, είναι από μόνο του σημείο αναφοράς. Την ίδια χρονιά οι OMD κυκλοφορούν το "Junk Culture" έχοντας βάλει τα περισσότερα αναλογικά στην άκρη και φορτώνοντας το album τους με ακουστικούς ήχους πνευστών και εγχόρδων. Μετά η λογική της χιονοστιβάδας. Οι Duran Duran να φλερτάρουν με το funk, οι Talk Talk με την jazz (!), oι China Crisis με την soul, o John Foxx με την avant-garde, οι Tears For Fears με τους Beatles...και η λίστα δεν έχει τελειωμό (έχει βέβαια επιστροφή, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Ακόμα και ο Vince Clarke αντικατέστησε το SH-101 με μια αστραφτερή ασημένια κιθάρα (η «χορεύω στην βροχή» σκηνή με μια κιθάρα αγκαλιά στο "sometimes" να καταχωρηθεί ως η πιο απογοητευτική και αστεία της περιόδου παρακαλώ). Βαρύγδουπες δηλώσεις περί πιο «ανθρώπινου ήχου», εξέλιξης και δεσμευτικών ορίων των συνθετητών με έκαναν να βαριέμαι και να νιώθω προδομένος. Mόνο οι Depeche Mode είχαν διαφορετική άποψη (η δική τους απιστία ήρθε αρκετά χρόνια μετά) και δεν είναι τυχαίο που κράτησαν ζεστούς και πιστούς τους fans τους τόσα χρόνια.
Τι σχέση έχουν τώρα όλα αυτά με τις Marsheaux και το νέο τους CD? Oι Marsheaux αποδεικνύονται πολύ πιο πιστές στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα, το οποίο ουσιαστικά αναβιώνουν, πολύ περισσότερο τουλάχιστον από τους προ 30ετίας εμπνευστές του. Στο τρίτο τους πλέον album, και έχοντας ήδη κλείσει μια πενταετία και βάλε στη δισκογραφία, οι sleazy electronica πινελιές που διακοσμούσαν σε σημεία το Peak-a-Boo έχουν σβηστεί και η «κοριτσίστικη» electropop επανέρχεται περήφανη, ομοιόμορφη και ξεδιάντροπα παλαιομοδίτικη! Ηχητικά, το Lumineux Noir είναι 2 κλικ ανώτερο από ότι έχουμε ακούσει ως τώρα από την Σόφη και τη Μαριάνθη, οι επιλογές στους ήχους και οι ρυθμίσεις στις κυμματομορφές των synths πιο φροντισμένες από ποτέ ( τα synth-strings στο Thousand Leds είναι απολαυστικά και soooo 80ish!), παίζοντας και εναλλάσσοντας τις χαρωπές και φωτεινές μελωδίες με ελαφρώς σκοτεινιασμένα ηχοχρώματα. It's luminous and black έλεγαν στο blog τους και μάλλον βρήκαμε το concept του album. Πάμε στα τραγούδια.
Παρατήρηση 1: Το κοιταζα μπρος, το κοίταζα πίσω, αναποδογύρισα το κουτάκι μπας και πέσει κανα cd ακόμα, έψαχνα για hidden tracks, αλλά τίποτα. Για πρώτη φορά λοιπόν δεν υπάρχει ούτε μία διασκευή ανάμεσα στα 12 τραγούδια του Lumineux Noir. Δεδομένου ότι στα 2 προηγούμενα albums είχαν συνολικά 5 (σε Lightning Seeds, Chris & Cosey, New Order, When In Rome και στο popcorn) εξαιρετικά πετυχημένες απόπειρες, μη ξεχνάμε και το "Being Boiled" των Human League στο Audiobook 4, η έκπληξη δεν ήταν και μικρή. Ομολογώ ότι θα ήθελα να ξεθάψουν πάλι κάποιο «αδικημένο» 80's διαμαντάκι, όπως στην περίπτωση του "the promise", πιθανότατα όμως ένιωσαν ότι έχουν κατά ένα μέρος ταυτιστεί με αυτές ή απλά δεν ήξεραν τι να πρωτοδιαλέξουν!
Παρατήρηση 2: To «τι μου θυμίζει;» παιχνίδι που μου άρεσε να παίζω με τις μελωδίες σε αρκετές συνθέσεις τους, στο Lumineux Noir δεν κατάφερα να το παίξω και νευρίασα. Ουσιαστικά περιορίστηκα στο "summer", έφαγα ένα μισάωρο ν'αναρωτιέμαι και εγκατέλειψα. Όσοι είπατε αβίαστα "wishing" από A Flock Of Seagulls σοβαρευτείτε... Τα μισά electropop anthems μοιάζουν με το wishing. Ντο-ρε-μι-ρε, παμ-παμ, χάσαμε... Πάντως το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από τα καλύτερα στο CD, πάει full για χιτάκι και μπορεί να αντικαταστήσει επάξια στα καλοκαιρινά mixtapes σας το Pale Movie των Saint Etienne!
Παρατήρηση 3: To breakthrough ξεχωρίζει πανεύκολα με το πρώτο άκουσμα σαν τη μύγα μες το γάλα, η επιλογή του ως single απόλυτα σωστή και τα πάει ήδη περίφημα στα γερμανικά radio charts. Πιο επιθετικό και άμεσο από τα υπόλοιπα 11, όχι όμως και το καλύτερο...
Παρατήρηση 4: ...το οποίο είναι το "So Far". Είναι χορευτικό, είναι μελαγχολικό, βγάζει μια ακατανόητα ελκυστική cinematic αισθητική, έχοντας «τεράστια» synth bass-lines να το οδηγούν (θυμηθείτε για παράδειγμα καλές italo-disco στιγμές) και μερικά βρώμικα synth-strings για γαρνιτούρα.
Παρατήρηση 5: Στο νέο album των Marsheaux βρίσκουμε και το πιο σκοτεινό κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ. Μιλάμε για το Sorrow που κλείνει τον δίσκο με επικά τύμπανα και αγωνιώδη synthesizers. Ξεκάθαρες επιρροές από Depeche Mode εδώ, που βέβαια πάντα υπήρχαν στα τραγούδια τους, απλά στο sorrow άλλαξε η περίοδος. Είναι η ίδια περίοδος που έχει στοιχιώσει και τους Mesh για να καταλάβετε...
Παρατήρηση 6: H δομή των τραγουδιών τους παραμένει απλή. Όσοι αρέσκεστε σε πειραματισμούς και ανατροπές, απλά προσπεράστε και συνεχίστε να ακούτε Radiohead.
Παρατήρηση 7: Στιχουργικά είναι κάπως αφελές και επιφανειακό θα πουν πολλοί. Μαζί σας κι εγώ. Οι στίχοι των Marsheaux απευθύνονται σε όσους γουστάρουν να τραγουδάνε το "don't you want me" των Human League κάθε φορά που παιζει σε κάποιο club. Σε μένα και σε εσάς δλδ, σας έχω δει...
Τέλος, καταλαβαίνω ότι οποιοσδήποτε διαβάζει μπορεί να μου ανατρέψει με ευκολία όλα τα παραπάνω και να ορίσει ακριβώς ανάποδα τα πράγματα, αλλά εγώ μετά από την 5η ακρόαση του album νιώθω ιδιαίτερα luminous, βλέπω τα πράγματα θετικά και και θέλω να πάω διακοπές. Επίσης, τον μικρό εκνευρισμό που μου προξένησε το επιβεβλημένο, για να ακούσεις το cd, σκίσιμο της παράξενης συσκευασίας (πολύ ωραία, μπράβο) να μου τον απαλύνει κάποιος με μια καινούρια κόπια για το αρχείο μου. Lumineux κοριτσάκια με σκοτεινά γυαλάκια...
Rating: 8 / 10
Κώστας Μπρέλλας
Τι ωραία! Ήρθε η ώρα να παίξουμε πάλι. Και μη σας ξεγελάει που το κοριτσίστικο εφηβικό ροζ εξώφυλλο του “ebay queen” έχει δώσει την θέση του σ’ ένα κάπως πιο bitchy μωβ... Peek a boo λέγεται το νέο album των Marsheaux και το concept ελάχιστα διαφέρει: Ανέμελα electropop παιχνιδίσματα έχουμε και εδώ, ελαφρώς πιο dirty & spicy…
Μεγάλωσε 2 χρόνια το project των κοριτσιών βλέπετε και ενώ στο “ebay queen” οι Marsheaux έδιναν την εντύπωση οτι σε κοιτάζουν με ένα τεράστιο αφοπλιστικής αθοώτητας βλέμμα («ααα, τι ωραίες πολύχρωμες καραμέλες!»), στο “peek a boo” έχουν μάθει πλέον να κλείνουν το ματάκι με νόημα όποτε χρειάζεται («ευχαριστούμε για τις καραμέλες, έχουμε δει και κάτι υπέροχα σοκολατάκια...»)
Το “hanging on” φαίνεται να παίρνει την θέση του ως opening track του δίσκου εσκεμμένα, για να καταστήσει σαφή τα παραπάνω. Sleazy electronica, ποτισμένη με το ίδιο φίλτρο που χρησιμοποίησαν οι Goldfrapp στη τελευταία τους δουλειά. Η υπνωτιστικά sexy διάθεση του τραγουδιού μοιάζει να διαλύεται κάπως βιαστικά με την απότομη έπαρση στο ρεφραίν, αλλά τα “wait no more” και “no sence” επαναφέρουν τις Μarsheaux στις γνώριμες γλυκές electropop μελωδίες του πρώτου τους album.
Και εδώ θέλω να κάνω μια μικρή παύση γιατί έχω την διάθεση να προλογίσω το επόμενο τραγούδι.
Ενα από τα πράγματα για τα οποία πρέπει να δώσεις credits στις Μarsheaux είναι η εκπληκτική τους ευρηματικότητα στα τραγούδια που επιλέγουν να διασκευάσουν. Πέρα του ότι οι διασκευές τους είναι πολύ όμορφες, δείχνουν ότι έχουν γούστο, αισθηση των καλών pop τραγουδιών και πάνω απ’ όλα γνώση και αγάπη του αντικειμένου. Μετά λοιπόν από τους Lightning Seeds και τους Chris & Cosey, σειρά έχει το “the promise” των When In Rome!
To συγκεκριμένο τραγούδι είχε σημειώσει σχετική επιτυχία στα τέλη της δεκαετίας του 80, πολύ μικρότερη όμως από αυτήν που θα του άξιζε. Οι Marsheaux το επεναφέρουν εμπλουτίζοντάς το με αναλογικά synths και bass-lines και διαθέτοντας αξιοπρόσεχτη οξυδέρκεια προσκαλούν τον Βασιλικό από τους Raining Pleasure να τραγουδήσει το ρεφραίν. Το πάντρεμα δεν είναι πετυχημένο. Είναι ονειρικό, πανέμορφο, συγκινητικό! Ενα κλασικό ποπ τραγούδι ακούγεται ακόμα πιο κλασικό!
Το “dream of a disco” που βρίσκουμε παρακάτω μοιάζει στοιχειωμένο από τα φαντάσματα των Psychedelic Furs και τους διαστημικούς έρωτες των A Flock Of Seagulls, αποδίδοντας φόρο τιμής στη νεορομαντική σκηνή των 80ς που τόσο φαίνεται ότι αγαπάνε. Η ντισκοτέκ που ονειρεύονται η Σόφη και η Μαριάνθη δείχνει να σφύζει από χρώματα και συναισθήματα, και χωρίς να είμαι από αυτούς που νοσταλγούν την Barbarella (ας είμαστε σοβαροί, ε?) τα κορίτσια κατάφεραν να με ρίξουν σε χρονοδίνη... Μερικές δεκάδες φωτοαναμνήσεις από μια απλή μελωδία μου είναι αρκετές για να πω με σιγουριά ότι αυτό είναι το winner track του album!
Η διασκευή στο “regret” των New Order σ’ενα απόλυτα synthpop ηχητικό background δεν εντυπωσιάζει, αλλά αποδίδεται εξαιρετικά και τους ταιριάζει γάντι, ενώ το φλερτ με τα σύγχρονα dancefloors των “what a lovely surprise” και “love under pressure” σπάει από τον γλυκό συναισθηματισμό του “home”. To album κλείνει με το μελαγχολικό “heaven”, που θα μπορούσε να είναι και η άποψη των Blancmange για το “waiting for the night” των Depeche Mode αν είχαν τραγουδίστρια την Sarah Cracknell των Saint Etienne… Σπαζοκεφαλιά, το ξέρω, αλλά ακούστε το και μου λέτε...
Στo “peek a boo” οι Marsheaux κάνοντας βουτιές στο παρελθόν και στην εφηβεία τους καταφέρνουν κάτι πραγματικά αξιοπρόσεκτο: Παντρεύουν τα early 80s και την χορευτική ηλεκτρονική μουσική των 00ς με έναν τρόπο που είναι ιδιαίτερα χαριτωμένος αλλά όχι αστείος, έξυπνος αλλά όχι φιγουρατζίδικος, συναισθηματικός αλλά όχι κλαψιάρης. Kαι αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο πράγμα!
Οσο για το artwork… ανοίξτε προσεχτικά το κουτάκι, φορέστε την peek a boo μωβ χαρτοσακούλα στο κεφάλι, τραβήξτε φωτογραφία τον εαυτό σας και στείλτε την στα κορίτσια. Αν θέλετε ζωγραφίστε και ένα χαμόγελο κάτω από τις εγκοπές των ματιών. Είμαι σίγουρος ότι μετά την ακρόαση του cd θα είναι τεράστιo!
Peek-a-booooooooooo!!!!!!!
Rating: 8 / 10
Κώστας Μπρέλλας
Έχω ελάχιστες polaroid φωτογραφίες, κυρίως από όταν ήμουνα πιτσιρίκι στην αγκαλιά του Άγιου Βασίλη, μαζί με τη Χιονάτη, πάνω σε έναν ελέφαντα και τέτοια... you get the point. Μάλλον δεν τις πέτυχα ακριβώς στο peak τους. Θυμάμαι πάντως πως όλοι ήθελαν να έχουν την ανάλογη φωτογραφική μηχανή. They do seem rather special though... That futile impression that you capture the moment, on the exact same moment. Τέσπα δεν έχει και πολύ σημασία πια. Οι στιγμές φυλακίζονται πολύ καλύτερα στις digital polaroids (poladroids???!) Άσχετο θα μου πεις, και έχεις και δίκιο, αλλά εγώ φταίω? Δεν είναι μόνο ο τίτλος που παραπέμπει αλλά και η συσκευασία / ακριβές αντίγραφο σε κουτάκι και σακουλάκι φιλμ, το logo, η γραμματοσειρά. Hail to the Κlik creative team once again! Οι συστάσεις είναι περιττές εξάλλου... Και αν το Nikonn δεν σου λέει τίποτα, πέρα από τη γνωστή μάρκα (όχι, δεν θα αρχίσω πάλι με τη φωτογραφία), τότε το - aka Νίκος Μπιτζένης, Μίκρο λέμε - είναι μάλλον υπεραρκετό.
Το "Poladroid" είναι η πρώτη δουλειά από το προσωπικό του αυτό project, το οποίο σύμφωνα με τον ίδιο είναι πιο χαλαρωτικό και εσωτερικό, κάτι σαν αποθεραπεία από τον groovy και uptempo ήχο του συγκροτήματος ας πούμε. Ατμοσφαιρική δημιουργική διάθεση, ονειρικά ηχητικά τοπία, φως και χρώματα, ένα ανέμελο και μελωδικό παιχνίδι με την electronica, μία εικονική συλλογή των αρμονικών εκφάνσεών της. Καθώς αυτό που δεν πάυει να είναι βέβαια ο Mr Μπιτζένης, είναι ηλεκτρονικός. Πρωταγωνίστρια στα μισά tracks του album η Μαρία Παπαδοπούλου, την οποία και άλλοι φαντάζομαι εκτός από μένα θα γνώρισαν μέσα από το απίστευτο "Εν Βυθώ η Αλήθεια". Απλά φωνάρα, που ισορροπεί υπέροχα και συμπληρώνει οποιοδήποτε μουσικό context, κυριολεκτικά. Το αναδυόμενο "When Ι wake up, the dream comes true." στο εισαγωγικό, Schiller-like "Sunday" σε αιχμαλωτίζει, ενώ συνοδεύει με τα αιθέρια φωνητικά της την ταξιδιάρικη ambience του "Τrip" και του πιο εύθραυστου "Little Girl". 'Όταν η διάθεση γίνεται λίγο πιο μελαγχολική από την κιθαρούλα του "Inside", οι εναλλαγές της ανάμεσα σε ψηλές και χαμηλές δίνουν ένα γήινο τόνο, και η απαγγελία της στα γαλλικά μαζί με τις killer basslines στο "Le Cadeau" συνδυάζουν το παραμυθένιο με το μυστηριακό.
Standout δείγματα της συνεργασίας αυτής: το λίγο πιο σκοτεινό, triphop, a la Recoil "GoodBye" σε άμεση σχέση με το κορυφαίο "Unsuspected Time", που βρίσκει την αισθαντικότατη δεσποινίδα Παπαδοπούλου να κάνει ακριβώς εκείνο που κάνει καλύτερα και τον Nikonn ακρίβώς το ίδιο απ΄την δική του πλευρά. Μουσική και treatment στους λαρυγγισμούς της δηλαδή, όπως εξαιρετικά είχε κάνει και στο παρελθόν με το "Νετρινο". Excellent work once again Mr. Bitzenis, lyricwise, musicwise and productionwise, τόσο στα παραπάνω όσο και στα instrumentals. Στο "Alphabet" το beat βουλιάζει μέσα σε εκείνα τα vast synths που αγαπάω, το "Faces" θα μπορούσε να είναι από το καλύτερα αποκυήματα του Four Tet, το "SilverCoast" ζωγραφίζει την ασημένια ακτή πίσω από τα κλειστά σου μάτια. Και το "Fragile"... χμμμ... Ένα μουσικό κουτί είναι συνήθως ένα πολύ προσωπικό και συναισθηματικό αντικείμενο όπως και ο ήχος που βγάζει όταν το ανοίγεις. Και κρύβει εξίσου ιδιαίτερα πράγματα για τον καθένα στο εσωτερικό του (φωτογραφίες ίσως ή και δώρα) και αυτά ξεφεύγουν με τη μορφή αναμνήσεων, συναισθημάτων, μελωδίων, happy thoughts κατά βάθος, μόλις αρχίσει η χαρακτηριστική μουσικούλα. Και μετά σταματάει. Κάπως έτσι... No need to say πόσο ταιριάζει με το τρυφερό, γαλάζιο νανούρισμα που ακολουθεί ("Blue"), σαν να το κλείνεις και να το βάζεις πάλι στη θέση του για ύπνο. Πολύ καλό instrumental, με άλλο προσανατολισμό όμως, και το "Umbrellas", αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα περισσότερο γιατί έχω κολλήσει άσχημα με την εισαγωγή του και τι μου θυμίζει, και σας παρακαλώ κύριε Nikonn (Να χαίρεστε την κόρη btw!), ή όποιος άλλος μπορεί να με βοηθήσει, βγάλτε με από αυτό τα μαρτύριο γιατί δεν μπορώ να λειτουργήσω!
'Ομορφα, ολοκληρωμένα, δουλεμένα τραγούδια λοιπόν... Και όμως, ακόμα περισσότερο μου άρεσαν τα μικρούλια Interludes (συγκαταλέγοντας και το "Clean" σε αυτά). Μουσικά διαλείμματα λίγων δευτερολέπτων, απλούστατα ενορχηστρωμένα και wisely τοποθετημένα σε διάφορα σημεία του δίσκου. Ίσως γιατί θυμίζουν λίγο μαθήματα πιάνου (και κιθάρας), ίσως γιατί περιέχουν το στοιχείο του αυθόρμητου και της αυτόματης έμπνευσης ή τη γοητεία της ανολοκλήρωτης ιδέας (as part of the universal unfinished symphony)... O επίλογος του album γράφεται με το δίλεπτο "Fade" αλλά το cd τελειώνει με την dance electronica, με ethnic καταβολές και επιρροές του bonus track "MultiCulti". Και σου αφήνει στο σύνολο του μια αίσθηση ευφορίας και ευτυχώς όχι βαρεμάρας, η μόνιμη φοβία μου με τα freestyle και chillout albums χαμηλών ταχυτήτων, αποφεύγοντας τη μονοτονία με τις εναλλαγές σε ύφος και στυλ.
Τι θα ήθελες από ένα καλοκαίρι (και τη ζωή σου γενικότερα, να σου πω...)? Μεγάλες συγκινήσεις, που στιγματίζονται ηθελημένα ή και αθέλητα από "δυνατά" τραγούδια? Μια συλλογή από στιγμές, ιδιαίτερες εξαιτίας αυτής της απλότητάς τους, με ένα ευχάριστο μουσικό background? Both? Με το "Poladroid" ξεκίνα για το 2ο και που ξέρεις ίσως προκύψει και το άλλο στην πορεία. Ο Nikonn στο εσώφυλλο ευχαριστεί his daughter for inspiration... Μέσα από εκείνες τις στιγμές που απλά την κοιτάζει ή την κρατάει ενδεχομένως.
Έχω το δίσκο λοιπόν, φέρε την παραλία!
Rating : 8 / 10
Μαρία Καραγκούνη
"welcome to flight 4 - 808..have a nice flight.."
"τρελλό σαφάρι μεχρι τον Αρη..τον κόκκινο πλανήτη...
κ ακόμα πιο μακριά σε άλλους γαλαξίες..κ στην Αφροδιτη
η πτήση αναχωρεί με άγνωστη πορεία..ως το Δία..."
What happened here??τo mikrotronik πλάσμα άφησε τον πλανήτη happy κ άρχισε τα διαγαλαξιακά ταξίδια σε αναζητηση νέων πάρτυ?Φανταστείτε το..πανω σε αυτο το ομορφο μαυρο digipack κουτακι με το neon-like mikρο λογότυπο...να σερφάρει στο σύμπαν..
Κάπως έτσι ξεκινούν οι "180 μοίρες" , το τέταρτο κατά σειρά αlbum των Μίκρο..
Let's get on board as well...
Η απογείωση γίνεται μεσα σε ενα lounge, easy-listening περιβάλλον..με funky ρυθμούς, μια groovy κιθαριά και τη Ρία να λέει τα δικά της για ιπτάμενους δισκους που γυρίζουν στα πικάπ της.. Χαλαρά και όμορφα αλλά πάντα χορευτικά.
O chillout destroyer όμως εχει ήδη πάρει θέση,γιατι ακολουθεί μια rockιά ..σαν αυτές των Μίκρο όμως..
Γαρνιρισμένο με τα απαραιτητα ηλεκτρονικά bits 'n pieces, totally rock guitars κ' ενα επαναλαμβανόμενο,κολλητικό "δε σε φοβάμαι.." έχει τα ίδια αποτελέσματα πάνω σου με αυτά των "η σειρά σου", "περιστρεφόμενα κεφάλια"...
Σε παρόμοιους (κ παροιμοιώδεις) electropunk ρυθμούς το "electroshock" ως ενναλακτικό καψουροτράγουδο για την ψαγμένη e-generation ..."μετάδωσέ με" με πολύ electroclashy ρυθμό και voxx.."σε τροχιά" με μια ingenious πραγματικά χρήση sampling των γυναικείων φωνητικών που σε συνδυασμό με τα sequences είναι "όλα τα λεφτά" που λέμε....ή το "δεκαοχτώ" ,ενα τυπικότατο πλέον μίκρο, όπου όμως η ιδια η ερμηνεία (μια μπασα lo-fi ευαισθησία) σε αγγιζει και σε προσυλητίζει..
Φωνητικά και στίχοι λοιπόν, είναι μοιρασμένοι οπως πάντα στο Νίκο και τη Ρία (ισως περισσότερο στη Ρία στιχουργικά έστω αυτή τη φορά i think)..
Στιχουργικά είναι λιγο πολύ αναμενόμενα τα πράγματα, όλοι έχουμε τα κολλήματα μας.Tο καλό ομως είναι πως γράφουν ελληνικούς στίχους με ξένη νοοτροπία..όχι σαν να γράφουν ελληνικούς αλλά ούτε και σα να μεταφράζουν ξένους..Ελπίζω να γίνομαι κατανοητή..
'Οσον αφορά τα vocals έχουν ακουστεί αρκετά κατα καιρούς, μα δεν γίνεται εμφανής καμία διάθεση αλλαγής . Ιt works u see....Και τείνει να γίνει cult το θέμα..Τhis is Μικρο!
Οπως επίσης Μικρο ειναι τα γνωστά "...ααααααααααααα..." της Ρίας και ο υποθάλπων oriental αισθησιασμός στον χορευτικό ambient "λαβύρινθο".Εδω όμως μιλάει για ακόμα μια φορά η εξαιρετική παραγωγή και οι εκπληκτικοι ήχοι που απλά γεμίζουν το χώρο και κάνουν το χαρακτηρισμό μεστός να εχει ουσία..Ποιος λέει πως η ελληνική σκηνή υστερεί σε σχεση με τις υπόλοιπες.. ??
Εκει, στη μέση καπου του cd, υπάρχει ενα track με τον τίτλο "χρυσαλλίδα" μια απο τις πιο όμορφες και αγαπημένες λέξεις..για ενα πολύ όμορφο και ήδη αγαπημένο κομμάτι.
'Η αλλιώς: "Απλά Μαθήματα Δημιουργίας ενός Τραγουδιού που Φυσάει..Ηear n Learn"
futurepop με πνοή ,ντυμένη με αιθέρια φωνητικά και trancy αστρικούς ήχους και εμβολιασμένη με την αίσθηση του έρωτα..αυτο ακριβώς το being-in-love-feeling..ακριβώς όμως.Και λόγια που θα αγγιξουν πολλούς και πολύ ... Well done..n thanx..
Aν έκλεινε εδώ το album ίσως και να έμενα με την αίσθηση πως οι Μικρο έχουν βρει το μυστικό της επιτυχίας κ επαναπαύονται σε αυτό..Τη συνταγή για τον επιτυχημένο fun δίσκο.. n all they do is mix up the ingredients once again.Δύο ενστάσεις όμως :
Πρώτον, οι Μίκρο κινούνται στα χνάρια των...Μίκρο!Που σημαίνει πως πλέον έχουν καταξιωθεί και αφήνουν το δικό τους μουσικό στίγμα.Επιπλεον όμως προσαρμόζουν τον ήχο του "180 μοιρες" στην εποχή ιδανικά κ ανεπαίσθητα, μέσα στα πλαισια της προσωπικότητάς τους σαν group, συνδυάζοντας κλασσικα rock k synthpop στοιχεία με τα post k electro trends τα εποχής, σε έναν αξιοζήλευτα δουλεμένο ήχο.
Κοινως, γιατι κουράστηκα, τα άτομα είναι ψαγμένα, ξερουν απο μουσική, εχουν good influences, αίσθηση κ' αισθητική, και σαν δουλειά συνολικά είναι ενα βήμα πιο μπροστά απο οτιδήποτε κυκλοφορεί στη εγχώρια μουσική σκηνή σήμερα. Ετσι βέβαια μεγαλώνουν και οι προσδοκίες ε??
Δεύτερον, υπάρχoυν και καποια στοιχεία λιγο έκπληξη, ευχάριστη βέβαια..Μια επιθετικότητα, μια δυναμική λίγο διαφορετική όπως βγαίνει προς τα έξω με μπόλικο σαρκασμό στην Ωδή στη "Replica" απο τη Ρία
"Ω! replica πόσο πουλάς εισαι πια διάσημη σταρ..
Ω! replica μην εκπλαγεις οταν πια καταναλωθεις πρέπει να αντικατασταθείς.." 'Αουτς!
και το σχημα στην κιθάρα που κάτι σου θυμίζει..
Αυτό το punky drum intro στην "προσωπική οθονη"..Ενας πορωτικός up-to-date, rock 'n roll θυμός που ταιριάζει στη φωνή της, με αγαπημένα wave drums, bass n guitars κ τα απαραιτητα μπλιμπλίκια φυσικά. Perfect!
Από την αλλη, στο "παιχνίδι των σκύλων" βγήκε λιγο σε terror x crew φάση..και μάλλον πρέπει να το ακούσω πιο τσαντισμένη..Φαντάζομαι.
Παρολ'αυτά μια καλή μετάβαση για τηv ηλεκτρονική μελαγχολία που φορτώνει σιγά σιγά και κλείνει το δισκο,το ομώνυμο "180 μοιρες"
Kαθώς προσγειωνόμαστε λοιπόν, μια θερμή παράκληση to whomevere's out there..please καποια τραγουδάκια ας μείνουν άσπιλα και αμόλυντα από τη καταναλωτική καθημερινότητα και ας περάσουν στην ιστορία ως έχουν..αν γίνεται.
Και επίσης στους Μίκρο..να συνεχίσουν αυτό που έχουν αφήσει στη μέση από τόν προηγούμενο δίσκο..to be continued..γιατι θα σκάσω..τι έχει η βαλίτσα?
Εις αναμονή μιας live ακρόασης....
Μαρία Καραγκούνη
