Την έναρξη της καλοκαιρινής σεζόν στην προ-τελευταία ημέρα της άνοιξης σήμανε αυτή η βραδιά με ένα ενδιαφέρον line up στο γνώριμο χώρο του Terra Vibe. Το όνομα που ηγείτο των συγκροτημάτων που θα εμφανίζονταν τράβηξε αναμενόμενα πάρα πολύ κόσμο – θα έκανα μια εκτίμηση της τάξης των είκοσι χιλιάδων ανθρώπων, χωρίς να έχω κανένα επίσημο στοιχείο αλλά με το μάτι και μόνο – κι αυτό είναι ευχάριστο πάντα σαν αποτέλεσμα.

Μου χάλασαν την εισαγωγή. Ναι, έχοντας υποστεί κι εγώ την γνωστή ταιλαιπωρία του χωροταξικού terraτουργήματος της Μαλακάσας και επωμισμένος με την κάλυψη της συναυλίας, την είχα έτοιμη. Πάνω από μια ώρα ακινητοποιημένος στο αυτοκίνητο μου,  είχα όλο το χρόνο να σκεφτώ. Θα ξεκινούσα πιασάρικα, με το κλασσικό και πλέον γραφικό (μου αρέσει να είμαι γραφικός) κράξιμο για την διοργάνωση, την Didi, τους πορτιέρηδες, την καθαρίστρια, την λουλουδού, την κακή μου τύχη να μην είμαι ο γίγαντας Γκρισίνο κ.ο.κ...

Party hard!

«Όταν μεγαλώσω θα μαζέψω 2,3 φίλους θα αφήσουμε γενειάδες, θα κάνουμε ο,τι μας έρθει στο κεφάλι και θα παίζουμε μόνο rock». Θα μπορούσε να το είχε δηλώσει o Nick Cave σε κάποιο περιοδικό πριν 30 χρόνια και ο δημοσιογράφος απέναντί του θα χαμογελούσε και θα σκεφτόταν γεμάτος ικανοποίηση «να μια καλή ατάκα για να ξεκινήσει το άρθρο».

Είχα αρκετά χρόνια να ανέβω στο μέρος που όλοι αγαπάμε να  μισούμε (Terra Vibe). Η ανακοίνωση των Prodigy μαζί με τα υπόλοιπα ονόματα, άφησε πίσω και τους τελευταίους ενδοιασμούς. Τί και αν τους είχα δεί και τον Σεπτέμβρη. Είναι όνομα εγγύηση ακόμα και με προβλήματα ήχου. Σημείωση: από την συγκεκριμένη μέρα τα μόνα ονόματα που ήθελα να δώ ήταν Therapy?, Monster Magnet, Kyuss lives, Prodigy. Δυστυχώς ο τελευταίος Ramones (Marky) ήταν πολύ νωρίς.

Έχω έναν ιδιαίτερο και πολύ διαφορετικό σεβασμό για εκείνους που δεν ακούω σπίτι μου (ή έστω καθόλου συχνά) αλλά με κάνουν να πηγαίνω στα live τους ξανά και ξάνα και ξανά και ξάνα. Τέτοιοι είναι οι Editors (και όχι απλά για να τους τικάρω σε κάποια λίστα σαν μουσικόφιλος  ή για να περάσω την ώρα μου). Στο ερώτημα “τι να ακούσω τώρα;” ποτέ δεν έχω απαντησει “Το Back Room. ‘H το In This Light And On This Evening!” πχ αλλά 4^η φορά ήρθαν εδώ και 4^η φορά ήμουν εκεί. Στην ίδια κατηγορία αλλά πολύ λιγότερο είναι και ο Hoyem/Madrugada.

Όταν τον περασμένο Νοέμβριο βγήκε η ανακοίνωση για την συναυλία των Roxette, είχα μείνει να κοιτάω σα χαζός. Ειναι δυνατόν;;; Για όλους εμάς τους μεγάλους φανς του ντουέτου από τη Σουηδία, ήταν σαν. . .να γινόταν η δευτέρα παρουσία. Μετά την πολύ σοβαρή ασθένεια (όγκος στον εγκέφαλο) που πέρασε η Marie Fredriksson πριν από 8-9 χρόνια, θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία ότι κατάφερε να ζήσει. Το ενδεχόμενο νέου αλμπουμ και (κυρίως) περιοδείας. . .ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα.

Όλοι ήταν μαζεμένοι, δεν έλειπε κανείς. Άλλοι γνωστοί μεταξύ αγνώστων και άλλοι για πρώτη φορά, αλλα τίποτα δεν πείραζε γιατί ο σκοπός ήταν ένας. Στην πλατεία του μικρού χωριού υπήρχε χαρά, ανυπομονησία, χαμόγελα και όλοι αδημονούσαν για τον ετήσιο χορό στην κεντρική πλατεία μέχρι που τους περίμενε μια έκπληξη. Ένα παιδάκι φάνηκε από την κορυφή φωνάζοντας το όνομα της μητέρας του.

Που πας ρε άσχετε στον Bob Dylan...

Η 3η και τελευταία μέρα του φετινού Rockwave δεν ξεκίνησε και με τους καλύτερους οιωνούς δεδομένης της αυξημένης κίνησης και του χρόνου που χρειάστηκε για να φτάσουμε στο συναυλιακό χώρο (αν και με μηχανή, χρειάστηκαν πάνω από 3/4 της ώρας), μια και ο Manu Chao αποδυκνείεται υπερδημοφιλής στα μέρη μας. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα βρίσκονταν σε απόσταση μέχρι και 3 χλμ. από το Terra Vibe.