Τι γυρεύουν οι Buzzcocks στην Αθήνα εν έτει 2011, 35 χρόνια από την ίδρυσή τους και 5 μετά τον τελευταίο τους δίσκο, το Flat-pack Philosophy του 2006, που ήταν και η αφορμή για την προηγούμενη επίσκεψή τους στα μέρη μας; Έστειλε κατά λάθος η Air-France τον εξοπλισμό τους στην Αθήνα (αμέσως μετά την ελληνική εμφάνισή τους ακολουθεί μία μίνι-περιοδεία πέντε συναυλιών στη Γαλλία) και αποφάσισαν να το εκμεταλλευτούν; Είναι τόση η δίψα του ελληνικού κοινού για punk/post-punk ακούσματα (βλέπε και Echo and the Bunnymen, Monochrome Set) που οι

Ο απόηχος αυτού του live είναι κάτι σα μακρόσυρτο, υποβλητικό μουρμούρισμα με ακαθόριστη μελωδία... και για να μην τα περιπλέξω τόσο σύντομα και τόσο πολύ τα πράγματα, αυτό το live δεν μου άρεσε καθόλου για 3 λόγους:

H «φωνή των Chameleons» ανέβηκε στη σκηνή για να ξεκινήσει ένα σετ κομματιών - ύμνων από το πιο αγαπημένο μουσικό παρελθόν. Στη διαδρομή τους αυτή πίσω στο χρόνο, ίσως να ήλπιζαν ότι θα συναντήσουν και την ψυχή των Chameleons, ότι θα θυμηθούν πού την άφησαν. Αλλά εκείνη μάλλον θα έκανε νέο ρεκόρ σε μπύρες σε κάποια pub του Manchester και θα καυγάδιζε με άλλες... αδελφές ψυχές της ηλικίας της, για το πόσο πιο κόπανος μπορεί να γίνει ο Mark Smith, ή που διάολο θα βγάλει αυτή η νέα μόδα με την ηλεκτρονική gay χαζο-pop.

Post-rockαδες και συναυλιάκιδες κάθε τύπου και φυλής, έφτασε η ώρα για την συναυλία των Καναδών Do Make Say Think. Αυτά σκεφτόμουνα, σαν να τα φωνάζει ένας τελάλης με ντουντούκα, καθώς πήγαινα προς το Rodeo Live Club όπου και έλαβε χώρα η συναυλία. Doors open @ 21.00 έλεγε η αφίσα κι εγώ αναλογιζόμουνα, οκ and concert will open @ 22.00, όπως γίνεται πάντα (γιατί δεν αναφέρουν ποτέ τι ώρα θα ξεκινήσει η συναυλία;;). 21.05 λοιπόν περιμέναμε απ' έξω λίγο απορημένοι και λίγο βρεγμένοι.

Μια κολεκτίβα μουσικών - ανθρώπων και οργάνων - με primitive ήχους, folk στοιχεία και σαφείς επιρροές από doom και post-instrumental μουσική. Γράφουν endtime ballads, όπως λένε, επισημαίνοντας την σχετικά μακάβρια φύση των κομματιών τους και την ασυνήθιστη μίξη διαφόρων ειδών σαν εξέλιξη στην μουσική. Ο ήχος τους θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Godspeed You Black Emperor και Silver Mount Zion. Τους κατατάσσουν σε είδη όπως stoner progressive, freak folk και doom.

Spiritual Front, Rome, Mani Deum, Glimmer Void - live report από το 1ο Absinthe festival στην Αθήνα, φωτογραφίες και συνεντεύξεις με τις μπάντες!

Θα ήθελα να ξεκινήσω από τα θετικά. Πώς είπαμε λέγεται ο ντράμερ της Sunny? Ευχαρίστως καθόμουν να τον ακούω να παίζει σόλο ντραμς μία-μιάμισι ωρίτσα! Άπαιχτος, δηλαδή σκηνικά εγώ θα τον έβαζα μπροστά και τους κιθαρίστες πίσω από τη ντραμς, άντε σε μία υπερυψωμένη ο άνθρωπος, να φαίνεται ότι παίζει παπάδες και το ευχαριστιέται.