Η αλήθεια για τη μουσική του Richard Hawley είναι ότι όλα όσα αγαπά κανείς σ'αυτή, είναι ήδη γνωστά, τα έχεις σκεφτεί, τα έχεις φανταστεί, τα έχεις ξανακούσει. Οι κινηματογραφικές μπαλάντες του τον βάζουν δίπλα στον Burt Bacharach, τον Elvis Costello, τον Scott Walker, όταν αυτοί με μια κιθάρα φτιάχνουν μελαγχολικά χάδια για τη μοναξιά, τις αναμνήσεις και τους ανομολόγητους έρωτές τους. Μοναξιά που δεν πνίγει, αλλά σε γεμίζει ανώδυνα, γλυκά.

Tο καινούργιο Fuzz Club στον Ταύρο, είναι ένας καλαίσθητος, φιλόξενος και ζεστός χώρος στα υψηλά πρότυπα που έθεσε το ‘θρυλικό' ΡΟΔΟΝ Club. Από νωρίς το πλήθος είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται και οι πόρτες άνοιξαν μάλιστα νωρίτερα από την αρχικά προγραμματισμένη. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η ηλικιακή διαστρωμάτωση του κοινού αφού παρατηρούσες από ευυπόληπτους 60άρηδες που είχαν ξεθάψει για άλλη μια φορά τα «δερμάτινα», μέχρι ατίθασα 15άρια. Βέβαια, η πλειοψηφία κυμαινόταν από 30-35 και το μόνο που έμελλε να δεις ήταν πως θα δέσουν αυτές οι γενιές μαζί.

Από τον Σεπτέμβρη που έμαθα ότι έρχονται οι Isis περίμενα πως και πως την καταλυτική ημερομηνία. Remember remember the 22nd of November έλεγα στον εαυτό μου, σαν να είμαι γκρούπι, και χαζοχαιρόμουνα σαν παιδάκι που του δίνουν παιχνίδια να παίξει. Έφτασε λοιπόν η μέρα και πηγαίνοντας προς το Fuzz είχα δύο έννοιες στο μυαλό μου.

Δεν επιχείρησαν ποτέ να μας εκπλήξουν, ούτε λόγος να μας μπερδέψουν, δεν αφήνουν ποτέ αμφιβολίες, δεν κρύβουν τίποτα που έχει να κάνει με τη μουσική και τους ίδιους.

Νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να περιμένει κακή βραδιά όταν μιλάμε για συναυλία των Cinematic Orchestra. Άρτιοι μουσικοί, ενδιαφέρουσα προσέγγιση της jazz, όμορφες συνθέσεις και όλα αυτά σε ένα χώρο που συνήθως δεν απογοητεύει στο θέμα του ήχου. Επόμενο είναι λοιπόν, πως άμα αποφασίσεις να αφήσεις την σαββατιάτικη σου ψυχαγωγία-διασκέδαση στα χέρια των Βρετανών (αφού έχεις πληρώσει τα 35 euro) να περιμένεις κάτι παραπάνω από το αναμενόμενο.Η συναυλία παραδόξως άρχισε την προβλεπόμενη ώρα που αναγράφονταν στο εισιτήριο.

Όταν βλέπεις κάποιον δικό σου, κάποιον που αγαπάς να ζορίζεται και να περνάει δύσκολα, ζορίζεσαι κι εσύ. Αλλά οι Anathema έχουν παραζοριστεί, σε σημείο που πάνε να σκάσουνε και παράλληλα είσαι έτοιμος να σκάσεις κι εσύ. Λίγο πριν το booom λοιπόν πιάνουμε θέση εμπρός στη σκηνή του Fuzz παρέα με τα σχολιαρόπαιδα, κάτι σαν να πηγαίνουμε σχολείο ξανά ένα πράγμα…5 χρόνια χωρίς δισκογραφική δουλειά, 1-2 μέτρια τραγούδια διαθέσιμα για δωρεάν download από το επίσημο site τους και συναυλίες όπου μπορούν.

Το 2008 κατά κάποιον τρόπο είναι η χρονιά που το Trip hop επιστρέφει στην επιφάνεια της δημοσιότητας.

9 το βράδυ της Παρασκευής και από τα ηχεία του Fuzz παιάνιζαν παλιά ελληνικά αντάρτικα τραγούδια ικανά για να μας θυμίσουν ότι εκτός από τους Laibach του WAT (που αγαπήσαμε για την avant-pop-industrial μουσική τους) υπάρχουν και οι Laibach του Krst Pod Triglavom (που ίσως μας ξενίζουν πολλά χρόνια μετά για τις πολιτικές τους τοποθετήσεις).