Οι Black Angels και το black market 

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: δεν τους είχα δει ποτέ live μέχρι προχθές, πάντα κάτι τύχαινε όταν παίζανε, είχα όμως ακούσει τα καλύτερα και το περίμενα πώς και πώς δεδομένης της ιδιαίτερης συμπάθειας που τους έχω εδώ και χρόνια. Για να μπω κατευθείαν στο ψητό: ήταν ακριβώς όπως το περίμενα, όπως το φανταζόμουν. Οι A Place To Bury Strangers δικαίωσαν την φήμη τους ως ένα από τα πιο δυνατά και θορυβώδη σχήματα που μπορεί να δει κάποιος στις μέρες μας.

"Την ώρα που συμβαίνει", τόσο κλισέ αλλά απόλυτα αληθές στην περίπτωση των Allah-Las. Είναι τόσο όμορφο το συναίσθημα του να βλέπεις μια φρέσκια μπάντα που διασκεδάζει ενώ βρίσκεται στη σκηνή όσο και ο κόσμος κάτω από αυτή. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

Οι Residents. Ο Αη Βασίλης, ένα εξωφρενικά ακριβό ψυγείο γεμάτο δίσκους, και μια επετειακή περιοδεία για τα 40 χρόνια του... συγκροτήματος. Επιτέλους, πού πρέπει να φτάσει κανείς για να λύσει το μυστήριο των Residents; Υπερβολικά ταλαντούχοι στο να παραμορφώνουν ο,τι νομίζεις πως έχεις μπροστά στα μάτια σου, να αμφιβάλλεις για ο,τι δημιουργείται στο κεφάλι σου απ'τη μουσική τους. Δεν ευθύνονται για τίποτα το συμβατικό, για τίποτα ξαναδοκιμασμένο, δε χάραξαν κάποιο δρόμο που να μπορούν να ακολουθήσουν και άλλοι.

Δύο βήματα φόρα του Michael Gira ήταν η εντολή για χάος, το μικρό άλμα του πάνω στη σκηνή άνοιγε μια τρύπα αχανούς θορύβου που ρούφαγε το πριν, το μετά, τις σκέψεις όλων μας, τη μουσική όπως την ξέρουμε. Ο ίδιος να βουλιάζει και να παραδίνεται σ'αυτή, εμείς από κάτω αμίλητοι, που και που δραπέτευε απ'το σώμα μας μια μηχανική κίνηση ελεγχόμενη από ανύπαρκτο ρυθμό, ανήμποροι να θυμηθούμε το έγκλημα αλλά να ταλαιπωρούμαστε ηδονικά από την τιμωρία μας. Ξανά και ξανά.

Η πρώτη έκπληξη της βραδιάς ήταν η ποσότητα του κόσμου: Δεν περιμένεις να δεις 500 άτομα τουλάχιστον (500 άτομα είναι πια πολλά για ένα τέτοιο live στην Ελλάδα ε;) να έχουν στηθεί για να δουν ένα group που δεν το λες και ιδιαίτερα γνωστό.

Ακούγεται τετριμμένο, μονότονο και μεμψίμοιρο, είναι πέρα για πέρα όμως αληθινό: Ο φετινός συναυλιακός χειμώνας κινείται σε θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Λίγες συναυλίες, ακόμα λιγότερες "μεγάλες" συναυλίες και η αναμονή για τα επερχόμενα events κινείται σε μέτρια έως υποτονικά επίπεδα. Λογικό...

Πόσο cool μπορεί να είναι 3 Νεο-Υορκέζοι που λίγο πριν τη συναυλία τους κάθονται και στήνουν οι ίδιοι τον εξοπλισμό τους παίρνοντας τη δουλειά των άμοιρων roadies; Cool as fuck που θα έλεγαν και οι Inspirals, αλλά έδώ το θέμα είναι ότι για να στήσεις στην σωστή σειρά τα Death By Audio pedals και να βγάλεις τον «σωστό» θόρυβο (και ως γνωστό ο σωστός θόρυβος είναι αυτός που σου τσακίζει τα τύμπανα) πρέπει να έχεις τελειώσει το πολυτεχνείο ή να είσαι ο κατασκευαστής τους.

Η σχέση μου με την post-rock ακολούθησε μάλλον καθοδική πορεία στο πέρασμα του χρόνου. Σ'αυτό (πέρα απ'τη διαμόρφωση του δικού μου γούστου γενικότερα) θεωρώ πώς έπαιξε ρόλο η έλλειψη φαντασίας, ως επί των πλείστον, των συγκροτημάτων που πήραν τα βασικά στοιχεία που ξεκίνησαν από τους Mogwai, τους Slint και τους Godspeed You Black Emperor και τα επανέλαβαν ad nauseam. Δηλαδή: delay/ξύσιμο στις κιθάρες, εμμονή με τη χροιά και το άπλωμα και όχι το ρυθμό, και αυτή η υποχρεωτική, ψυχαναγκαστική κορύφωση.