Αυτό που θα ακολουθήσει είναι προϊόν μιας ιδιαιτέρως ευαίσθητης διαδικασίας. Θα επανέλθω σε αυτό. Πρώτα το συγκρότημα.  Όταν προ τετραετίας οι Ulver των Rygg/Ylwizaker υπονοούσαν έντονα το Τέλος τους,  χαρακτήρισαν "Low-key, dark, and tragic. As we are." το Shadows of the Sun δείχνοντας την κατεύθυνση πως επρόκειτο για τον  πιο προσωπικό τους δίσκο, και ανακοίνωσαν πως ένιωθαν άβολα με τον κόσμο, την μουσική βιομηχανία, και την θέση τους στην όλη ιστορία.

Πρώτη μου φορά στο Fuzz, κατάμεστο ήδη τρία τέταρτα πριν το support, ένα κοινό όλων των ηλικιών, στριμωγμένο αλλά ευχαριστημένο, λόγω καλού εξαερισμού μάλλον, αναμένει καρτερικά.

Κάθε φορά που πάω σε συναυλία και θέλω να πω την άποψή μου, γίνεται αυτή η μάχη μέσα μου. Νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια ως προς την αντικειμενικότητά μου σε αυτό που βλέπω τώρα, όταν δεν έχω ξαναδεί το αντίστοιχο στο παρελθόν. Το θέμα είναι αν πρέπει τελικά να αποστασιοποιηθώ από τυχόν αναμνήσεις (ειδικά αθώες και εφηβικές) και να κρίνω ότι βλέπω σήμερα ή να αρχίσω τις συγκρίσεις.

Καμιά φορά τα πράγματα δεν σου έρχονται όπως τα θες. Σε τόσες συναυλίες πήγα τελευταία και θα γούσταρα να είχα να γράψει μια ανταπόκριση, μια συναυλία αν μπορούσα θα απέφευγα και αυτή θα ήταν των Cult. Γιατί αφενός δεν είμαι fan της hard-rock αισθητικής που υιοθέτησαν στην πορεία, αφετέρου η τελευταία φορά που έβαλα δίσκο τους στο πικάπ μου ήταν το 1989. Τον οποίο δίσκο συνόδεψε ένα μεγάλο καλοσχηματισμένο X στο πάλαι πότε post-punk / gothic rock συγκρότημα από την Αγγλία.

Καλοκαίρι 1996 .Τόπος Δραπετσώνα. Οι Paradise Lost εμφανίζονται για τρίτη φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό μέσα σε μια χρονιά. Έρχονται με τον αέρα του Μεσσία και κυριολεκτικά σπέρνουν σε μέρα που ήταν και το μοναδικό metal συγκρότημα. Την ώρα της περίφημης διασκευής walk away (sisters of mercy) ανάβουν τα πρώτα καπνογόνα. O Holmes με το αέρα του απόλυτου Gothic Metal frontman (ψιλοκομμάτια από το ποτό) θέριζε. Όλο το γκρούπ ήταν στo πικ της καριέρας του.

Η all star υπόθεση του Burn Baby Burn project κερδίζει το στοίχημα προς το παρόν, από τα δελτία τύπου που προηγούνται των εμφανίσεών τους. Οι μουσικοί που συμπράττουν σ'αυτό το σχήμα διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους, στον ήχο που «υπηρετούν», σε χαρακτήρα, αντίληψη, εποχή. Η απόφαση να συντονιστούν όλοι αυτοί -δηλαδή οι Alexander Hacke, Julee Cruise, Danielle De Picciotto, Kid Congo Powers, Chris Hughes και Kahn - είναι πρώτα απ'όλα θεαματική.

Στην πρώτη θορυβώδη εμφάνιση των Einsturzende Neubauten πριν από 30 χρόνια, γεννήθηκε ακόμα ένα παράλληλο μουσικό σύμπαν, όπου η μουσική ξεκίνησε με βάση όλα όσα εύφλεκτα εκρήγνυνταν  στο μυαλό του Blixa Bargeld και των εξίσου ανήσυχων συνοδοιπόρων του. Ακόμα και εκεί,  που οι πιο γνωστές «ποπ» επιτυχίες  δε συνίσταται να παίζονται σε σουπερ μάρκετ και εστιατόρια ενώ η καλή ακοή είναι κληρονομικό χάρισμα, κανένα συγκρότημα δεν θα μπορούσε να δώσει συναυλία σαν την προχθεσινή.

Οι Editors ακόμα και σήμερα μετά από τρεις δισκογραφικές δουλειές με δυσκολεύουν στο να συνδέσω αυτό που ακούω με αυτό που βλέπω. Από τη χροιά της φωνής και τον τρόπο έκφρασής τους μέσα από τα τραγούδια τους θα περίμενα να είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία, να έχουν κάτι το ιδιαίτερο, διαφορετικό, καθηλωτικό ίσως κάποιες φορές.

Το όλο εγχείρημα του Alan Wilder να βγει με το Recoil project σε τουρνέ θα μπορούσε να εξάπτει τη φαντασία. Τα κινηματογραφικά σκοτεινά soundscapes υποβοηθούμενα με μερικούς εξαιρετικούς τραγουδιστές, είτε είναι η Nicole Blackman, είτε η κουκλάρα Toni Halliday ή ακόμα ο Douglas McCarty των Nitzer Ebb, μπορούν πολύ εύκολα να οδηγήσουν σε μια μοναδική συναυλιακή εμπειρία. H selected hour του 2010 όμως ήταν γνωστό ότι θα ήταν πολύ πιο minimal...

"All we need is Love...and Kraftwerk" και άλλες θεωρίες φαντασμάτων... Τον απίστευτο κύριο Glen Johnson θα τον βρείτε, σχεδόν πάντα, πίσω πίσω στις φωτογραφίες των Piano Magic, ενώ στις συνεντεύξεις θα επαινεί κυρίως τις ικανότητες άλλων μουσικών. Στις συναυλίες, frontman ακριβώς δεν τον λες, και ο ίδιος λέει ότι θα προτιμούσε να παίζει κρυμμένος κάπου στη σκηνή.