Οι Sisters of Mercy ήταν αυτοί που βλέπετε σε 80’s βιντεάκια στο YouTube και ως γνωστόν επηρέασαν κόσμο και ντουνιά στο χώρο της alternative σκηνής καθώς και πολλούς από εμάς στην τότε εφηβική ή μετεβηφική ηλικία μας. Συγκρότημα υπήρξαν μόνο στον 1^ο τους δίσκο First & Last & Always και στα εκπληκτικά EPs που προηγήθηκαν, από εκεί και μετά υπήρξαν το προσωπικό όχημα του Andrew Eldritch πλαισιωμένο από εναλλασσόμενους και χαμηλά αμειβόμενους μισθοφόρους. Χωρίς να έχoυν αλλάξει και πολλά από την προηγούμενη φορά που μας επισκέφτηκαν το 2009, σε μια από τις πολύ αραιές εμφανίσεις τους στην Ελλάδα είχαμε λοιπόν την ευκαιρία να τους δούμε πάλι στο Gazi Music Hall.

Κύριες διαφορές σχετικά με την προηγούμενη εμφάνιση ήταν ο καλύτερος χώρος, η μεγαλύτερη προσέλευση και η πολύ καλύτερη διάθεση του Eldritch. Στην τηλεφωνική συνέντευξη που είχα την τύχη να του πάρω λίγο πριν την ακυρωμένη συναυλία τους πριν 1μιση μήνα έδειχνε οτι διανύει μια περίοδο …θετικής ενέργειας και ανεβασμένης διάθεσης και αυτό όντως φάνηκε και στη συναυλία τους στο Gazi. Στη συνέντευξη επίσης είχε ξεχωρίσει και η θέλησή του να μείνει μέσα στο παιχνίδι και να γράψει μαζί με τα τρέχοντα μέλη των Sisters καλά τραγούδια πράγμα που παρόλη τη δηλωμένη μου άνευ όρων πίστη και υποταγή στην αφεντιά του δεν το βλέπω να έρχεται έτσι εύκολα. Εδώ και σχεδόν 10 χρόνια έχει επιλέξει 2 κιθαρίστες του χεριού του, γιατί ο Eldritch είναι αυτός που πάντα αποφασίζει, δεν αμφισβητείται, δεν καπελώνεται και είναι αυτός που πρέπει να πάρει το 99,99% της δημοσιότητας αφήνοντας κάτι ψιλά για τους υπόλοιπους. Αν όμως σκοπεύει να γράψει καλά κατά δήλωσή του τραγούδια αυτό δε βλέπω να συμβαίνει με τη συμβολή του Ben Christo (το παιδί αριστερά) και του Chris Catalyst (το λιγότερο παιδί δεξιά), αν ήταν θα είχε συμβεί έως τώρα, απλά μαθηματικά.

Οι Sisters έχουν να κυκλοφορήσουν δίσκο από το μακρινό ’92, έκτοτε έχουν γράψει κάποια νέα τραγούδια που περιλαμβάνουν στις ζωντανές του εμφανίσεις, δεν ανήκουν σε κάποια πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία, δεν σπρώχνονται από τη μουσική βιομηχανία, δεν έχουν παρουσία στα social media, παρόλα αυτά 1 ώρα πριν την προγραμματισμένη για τις 22:30 εμφάνισή τους το Gazi Music Hall ήταν ήδη γεμάτο και με δυσκολία μπορούσε κανείς να μπει και να βρει κάπου να σταθεί.  Περίπου 3.500 άτομα χοντρικά ήταν συγκεντρωμένα στο venue και την τύχη να ανοίξουν τη συναυλία μπροστά σε τόσο πολύ κόσμο είχαν οι Mani Deum, ηχητικά καθόλου ταιριαστοί με τους SOM, αλλά με σταθερή και ανοδική πορεία στην εναλλακτική σκηνή της Αθήνας. Δεν είμαι εξικοιωμένος με τις κυκλοφορίες τους,  νομίζω όμως ότι στο Postwave έχουν γραφτεί γι αυτούς τα καλύτερα αρκετές φορές από συντάκτες πιο ειδικούς από μένα, οπότε θα αρκεστώ να πω ότι στην πρώτη φορά που τους εβλεπα μου φάνηκαν ενδιαφέροντες και ότι θα άξιζε να τους ξαναδώ σε μικρότερο χώρο που μάλλον τους ταιριάζει καλύτερα.

Στην ώρα τους και ανάμεσα στους προβλεπόμενους καπνούς κάνουν λοιπόν την εμφάνισή τους οι Sisters Of Mercy με τον Doktor Avalanche στημένο ψηλά στη σκηνή να παίζει την εισαγωγή του More.

O Doktor Avalanche για όσους δε γνωρίζουν είναι η ψυχή των Sisters πάνω στην οποία πατάνε η φωνή και οι κιθάρες. Ο Eldritch μας είχε πει οτι αν ήταν πραγματικός μουσικός της μπάντας θα ήταν ανελέητος και ασταμάτητος, εγώ θα προσθέσω οτι ως ένα Macbook Pro κάνει τη δουλειά του χωρίς να αντιμιλάει ποτέ, πράγμα σημαντικό για κάποιον που πρέπει να συνεργαστεί με τον Andrew. Το πρώτο μισό της συναυλίας κύλησε με προβληματικό ήχο, τα φωνητικά αλλά κυρίως οι κιθάρες ήταν πολύ χαμηλότερα απ’ όσο έπρεπε με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο αγαπημένο Alice χωρίς να ακούγονται καθαρά τα κιθαριστικά ριφ. Το πρώτο σκίρτημα ήρθε με το No Time To Cry όταν ο ήχος άρχισε να καλυτερεύει και εκεί άρχισε να λύνεται μια απορία που πολλοί ίσως είχαν: ναι, ο Eldritch μπορεί να τραγουδήσει με εκείνη τη γνωστή επιβλητική & καθηλωτική φωνή!

Από αυτό το σημείο και μετά όλα άρχισαν να καλυτερεύουν, η διάθεση και συμμετοχή του κοινού, ο ήχος, το συναίσθημα, η σκηνική παρουσία και πρωτίστως οι εκτελέσεις των τραγουδιών που έχουμε λατρέψει.  Μια όμορφη εκτέλεση του Something Fast  ήταν η αρχή των δύο καταιγιστικών ανκόρ όπου η επόμενη στιγμή ήταν σταθερά καλύτερη από την προηγούμενη, θα σταθώ στα Lucretia και First & Last & Always  που όσο προβληματισμένος κι αν ήταν κανείς από την  πορεία των Sisters μέσα στα χρόνια σε έκαναν να θέλεις κι άλλο, να προσμένεις σε κάτι καλύτερο, να έχεις την ελπίδα οτι κάποια βίδα θα του στρίψει του Eldritch, κάποιος ίσως τον κοπανήσει στο κεφάλι μπας και του πάει το μυαλό στη θέση του. Γιατί νομίζω οτι μέχρι να σταματήσει πολλοί θα πιστεύουμε ακόμα στην αναγέννηση των Sisters of Mercy, στα επόμενα που θα είναι καλύτερα ή τουλάχιστον όμοια με τα προηγούμενα, στο …νέο δίσκο που θα σταθεί επάξια δίπλα στους παλαιότερους. Αφού μας αποχαιρέτησαν χωρίς υποσχέσεις μεν, αλλά με βαθιές είναι αλήθεια υποκλίσεις, το συναίσθημα που έβγαινε από το κοινό ήταν …οκ, καλά ήταν, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.

Φίλε Andrew, υπάρχει ένα σωρό κόσμος εκεί έξω που θέλει, περιμένει & επιμένει  να τον τρελάνεις. Μεγάλο κεφάλαιο που δεν έχεις ακόμα εξαργυρώσει. Αυτό να έχεις στο μυαλό σου την επόμενη φορά που θα κάνεις την αυτοκριτική σου ή που θα καταστρώσεις τυχόν νέα σχέδιά σου. Εις το επανιδείν λοιπόν, πάντα δικός σου.

Setlist

more
ribbons
crash and burn
doctor jeep/detonation boulevard
body electric
amphetamine logic
alice
arms
no time to cry
gift
dominion/mother russia
summer
jihad
valentine
flood ii

Encore 1
something fast
lucretia
vision thing

Encore 2
first and last and always
temple of love
this corrosion

Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος

Photos: Θοδωρής Μάρκου