Μέσα στους λαβυρίνθους της μνήμης μου οι οποίοι αρχίζουν να μοιάζουν με την πολυκατοικία στην οποία ζω καθώς αισθάνομαι ελεύθερος να κυκλοφορώ παντού αφού τα περισσότερα διαμερίσματα είναι ξενοίκιαστα με αποτέλεσμα να αισθάνομαι σαν τον Johnny Herecomes του Stephen King ή το πολύ πολύ με τον Charles de Gaulle άμα ακούω cold wave παρουσιάζεται που και που ο μινώταυρος με κεφάλι γραβιέρας αντί για ταύρου.

Μαζευτήκαμε προχτές με μια παρέα να πιούμε in the loving memory του θνησιγενούς εκείνου σχεδίου της coca cola που είχε να κάνει με τη βανίλια. Coca cola βανίλια. Θυμάμαι όλη η παρέα εκείνη την εποχή έπινε με καλαμάκι μην τύχει και αποκαλυφθεί ότι ήταν ψέμα εκείνο που ακουγόταν στους κύκλους των  φανατικών φίλων της, ότι δηλαδή είχε άσπρο χρώμα, όπως ακριβώς η βανίλια.

Μια από τις αρχές του καλλιτεχνικού κινήματος είναι να ακολουθείς τη δική σου πορεία. Κάτι τέτοιο πρέπει να έγραψε και ο Edgar Allan Poe στην κριτική του για τη συλλογή διηγημάτων του Nathaniel Hawthorne ‘Twice told tales' όπου ανάμεσα στα άλλα διακρίνει την originality από τη novelty και σφάζει με το γάντι το Nathaniel υποκλινόμενος στη μεγαλοφυία του. Αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά λογοτεχνικές έριδες οι οποίες δεν αφορούν κανέναν.

Όλοι είδαμε με ιδιαίτερη συγκίνηση τη διαφήμιση η οποία μας θύμισε τις χρυσές εποχές έξω από το ΟΑΚΑ όπου περιμένοντας τον αγώνα αισθανόμασταν τη γλυκιά μυρωδιά όχι του νοτισμένου γκαζόν αλλά του hot-dog την ετυμολογία του οποίου βαριέμαι να ψάξω αλλά πιθανολογώ ότι έχει να κάνει με τις καύλες κάποιας Δυτικής γκόμενας. Ο έξυπνος σπιρτόζικος διάλογος μεταξύ του hot-dogman και των single οπαδών με την ιλαρή του διάθεση μας έκανε να ξανανιώσουμε και ν' αναλογιστούμε με ευχαρίστηση πως η διαφήμιση είναι τέχνη και ο άνθρωπος ανθρώπινο ον.

Μέσα στους 10 αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών φυσικά μπαίνει το Within the realm of a dying sun. Θα έμπαινε και μόνο για τον τίτλο του αλλά εντάξει τυχαίνει να είναι και θεϊκός δίσκος. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι πίστευα πάντοτε ότι έχει να κάνει με τον Μεσαίωνα, σαν αισθητική, σαν στίχοι, σαν μουσική αλλά πόσο λάθος ήμουν...

Όταν κατέβασα το Cho Oyu 8201 miles -μέτρα είναι αλλά ακούγεται πιο εντυπωσιακό έτσι - του Geir Jenssen περίμενα ένα dark ambient διαμάντι που θα αποκρυστάλλωνε όσες υποψίες έχω για κάποιες θεότητες που κυκλοφορούν κάτω από τα Ιμαλάια τα οποία ως γνωστόν και σύμφωνα με όλους όσους έχουν εντρυφήσει στην αλήθεια που μας κρύβουν - από τον Λιακόπουλο ως τη Madame Blavatsky - είναι ο κατεξοχήν κούφιος τόπος γεμάτος από ματαιόδοξους κανίβαλους. Σαν το Hollywood ένα πράγμα αλλά στο πιο χορτοφάγο.

Το 90% των ατόμων που ξέρω λατρεύουν το Screamager των Therapy?. Φυσικά δεν αποτελώ την εξαίρεση στο 90% των ατόμων που αυτοί ξέρουν και το λατρεύω και εγώ. Μπορώ ωστόσο να πω ότι είμαι η εξαίρεση του κανόνα του 90%, η εξαίρεση που όλοι λατρεύουμε να είμαστε, καθώς ο λόγος που λατρεύω το Screamager δεν είναι ο ίδιος με των υπολοίπων.

Γενικότερα εκνευρίζομαι εύκολα. Απλώς όλη αυτή η ηλιθιότητα που υπάρχει στον κόσμο κάνει αυτόν τον κνησμό εντονότερο, σε σημείο που από το σημείο να τα γράφεις όλα στα family jewels που λένε και οι AC/DC  να φτάνεις να φοβάσαι ακόμη και να αναπροσαρμόσεις το παντελόνι με τη γνωστή κίνηση μην τύχει και σε περάσουν έναν απ αυτούς - τους ηλίθιους εννοώ.  Δηλαδή όχι ότι δεν μπορεί και να είσαι, κάθε άλλο, αλλά τουλάχιστον εσύ δεν το φωνάζεις στα λεωφορεία.

Αυτό που βλέπετε εδώ είναι το σπίτι που χάρισε ο Ρώσος Γκόμενος Μεγιστάνας στην Naomi Cambell. Παρά το γεγονός ότι μοιάζει με το Μάτι του Ώρου στην πραγματικότητα πρόκειται για το Μάτι του Σκώρου, το γνωρίζω γιατί έχω βιώσει το δράμα του να βγαίνεις έξω με τα χειμωνιάτικα έχοντας ξεχάσει το αντισκωριακό που έβαλε η μάνα σου στη τσέπη, να σου κάνουν εξακρίβωση ταυτότητας τα ΜΑΤ, να το βρίσκουν και να επιμένουν ότι πρόκειται για e.

[δ] Η συνέχεια