Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ως προς την τρομερή ανυπομονησία όλων για την επιστροφή των Dead Can Dance, από το δευτερόλεπτο που, δια στόματος Brendan Perry, μας ανακοινώθηκε ότι το ντουέτο ετοίμαζε νέο άλμπουμ και περιοδεία. Είναι αλήθεια, πως δεν υπήρχαν παρά ελάχιστοι (και γι'αυτό δεν είμαι και τόσο σίγουρη) σκεπτικοί για το επερχόμενο άλμπουμ. Προσωπικά, έχοντας ακολουθήσει σχεδόν ευλαβικά, τις μουσικές πορείες και των δυο, περίμενα αριστουργηματικές συνθέσεις. Μελωδίες βγαλμένες από τα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής με αναφορές στα ευγενικότερα των συναισθημάτων. Ερμηνείες που θα αποκάλυπταν ότι η διάσπαση των Dead Can Dance είχε κι άλλο λόγο... το να επανέλθει το ντουέτο, έχοντας αποκτήσει συγκλονιστική σοφία στην πορεία των χρόνων. Περίμενα ν'ακούσω τη Lisa Gerrard να αγγίζει ερμηνευτικά μονοπάτια, που η σόλο καριέρα της δεν της επέτρεψε. Όχι, δεν περίμενα κάτι ανάλογο με τα πρώτα τους άλμπουμ. Η αλήθεια είναι πως περίμενα ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ. Περίμενα ειλικρινά να ξεπεράσουν τις καλύτερες στιγμές τους.
Το ‘Anastasis' με άφησε ακίνητη και μουδιασμένη. Αν η χρήση της λέξης του τίτλου είναι αυτοαναφορική και αφορά στην επανασύνδεση των Dead Can Dance, στο μουσικό (μελωδικό, ερμηνευτικό, συνθετικό) κομμάτι ο τίτλος αυτός δε βρίσκει το νόημά του. Οι λόγοι συνοψίζονται στους εξής:
1) Μουσική ώσμωση δεν επετεύχθη
2) Οι μουσικές παραδόσεις που συνδυάζονται στο άλμπουμ προκαλούν ερωτηματικά σε σχέση με τις φιλοσοφικές και ευρύτερες αναφορές που επιδιώκουν
3) Οι ρυθμικές αλλαγές μέσα στα κομμάτια τα κάνει δυσνόητα σε σχέση με τα παραπάνω
1. Οι Dead Can Dance ως δυο ξεχωριστές οντότητες
Δεν είναι μόνο ότι το άλμπουμ δίνει την εντύπωση πως το μισό το συνέθεσε ο Brendan Perry στο studio του και το υπόλοιπο η Lisa Gerrard κάπου αλλού. Αναφέρομαι στο ότι σε κάθε ακρόαση ολόκληρου του άλμπουμ ενισχύεται η εντύπωση πως το σύνολο έχει δυο ρίζες που δε γίνονται ποτέ ένας κορμός. Οι ρίζες είναι οι solo πορείες τους και η καθεμιά αποτελείται από τα μοναδικά στοιχεία που ανέπτυξε ο καθένας τους όλ' αυτά τα χρόνια σιωπής των Dead Can Dance. Έτσι τελικά σύνθεση με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, δε συμβαίνει και οι ατομικότητες των δυο μουσικών παραμένουν πεντακάθαρες...σχεδόν σε ανταγωνισμό. Παρ' όλ' αυτά το μέρος του άλμπουμ που αναλαμβάνει ο Brendan Perry λειτουργεί καθησυχαστικά μέσα μου σε σχέση με το υπόλοιπο της Lisa Gerrard. Αυτό ήταν κάτι το απρόσμενο.
2. Η Ανατολή και η Δύση σε ανάμειξη και περιέλιξη
Προσεκτικές ακροάσεις των κομματιών όπως και μια πρόσφατη συνέντευξη της Lisa Gerrard κάνουν σαφή την πρόθεση για μια αναφορά στην Ελλάδα (τίτλος άλμπουμ και τίτλοι σε 3-4 από τα οκτώ κομμάτια του άλμπουμ) ιδίως εφ' όσον οι ρυθμοί της Μεσογείου και ειδικά οι ελληνικοί ρυθμοί όπως παραδέχεται η ίδια, μεταξύ άλλων είναι στοιχεία που ενέπνευσαν τίτλους και στίχους. Επιδιωκόμενη είναι και η αναφορά στη λαϊκή αστική της μουσική παράδοση και στη σύνδεση με την Ανατολή, τόσο λόγω των δυνατών αναφορών στο ρεμπέτικο (με το ‘Kiko' ) όσο και λόγω της προσθήκης ρυθμών των ανατολίτικων τραγουδιών. Η Lisa αμφισβητεί την αυτοαναφορικότητα του τίτλου του άλμπουμ, όχι όμως την ελληνική της αναφορά και παρ' ό,τι στο πρώτο κομμάτι προσωπικά δε με πείθει στο δεύτερο ομολογώ πως με μπερδεύει αρκετά, ειδικά με την επιλογή της εικόνας του εξωφύλλου που δείχνει μαραμένα ηλιοτρόπια τα οποία δυσκολεύομαι να αντιληφθώ ως αέναους οργανισμούς που εξακολουθούν και φέρουν ενέργεια και ζωή μέσα τους... Αν και, δεδομένης της ιστορικής συγκυρίας, δε μπορεί παρά να συγκινεί η επιλογή των Dead Can Dance να αναφερθούν τόσο έντονα στην Ελλάδα, το τελικό αποτέλεσμα είναι δυσνόητο και δύσκολα αποκαθιστά την επιδιωκόμενη αναφορά στο ελληνικό στοιχείο, ειδικά από τη στιγμή που αυτή ήταν μέσα στις βασικές προθέσεις τους.
Πιο συγκεκριμένα, εμφανίζονται μέσα στα συγκεκριμένα τραγούδια τα εξής αντιφατικά στοιχεία: η αναμφισβήτητη και βροντερή αναφορά ( μέσω του ρυθμού και των μελωδιών που παίζουν συγκεκριμένα μουσικά όργανα που δεν απαντώνται στον ελλαδικό χώρο) στη χορευτική, γιορτινή μουσική παράδοση της Κεντρικής και Βόρειας Ασίας, οι ερμηνευτικοί τρόποι που παραπέμπουν σε αρμένικα γιορτινά τραγούδια και ανατολίτικους χορούς (π.χ 5ο λεπτό του ‘Anabasis'). Εκτός όμως από τα δυο αυτά στοιχεία ακόμα και τα μουσικά θέματα των δυο τραγουδιών ‘Agape' (‘Αγάπη') και ‘Anabasis' (‘Ανάβασις') στα οποία κυριαρχούν στοιχεία που απαντώνται μοναδικά στα παραδοσιακά τραγούδια περιοχών όπως το Μαρόκο, η Τουρκία κλπ (π.χ ‘Agape') είναι αποδείξεις της αναφοράς στη μουσική παράδοση μιας ευρύτερης περιοχής πέρα της Ελλάδας. Συγκεκριμένα ο ρυθμός του ‘Agape' δεν αφορά σε τίποτα τον Ελλαδικό χώρο, ούτε μουσικά ούτε ερμηνευτικά.
Το κομμάτι ‘Amnesia' επιχειρεί μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση του θέματός του με μουσική επένδυση που δεν έχει την παραμικρή αναφορά στη χώρα προέλευσης του τίτλου του και το αποτέλεσμα είναι πιο ειλικρινές.
Συνθετικά λοιπόν και μουσικά τα κομμάτια αυτά δεν επιδεικνύουν τη σοφία της παλιάς δόξας του συγκροτήματος αλλά καταδεικνύουν την πλούσια πηγή έμπνευσης από την οποία αντλούν στοιχεία όπως πάντα έκαναν και στο παρελθόν τους. Άλλωστε αυτή η ανάμειξη ήχων, ρυθμών, υφών μόνο έλλειψη έμπνευσης δεν αποδεικνύει.
Ερμηνευτικά από την άλλη πλευρά, αν τα κομμάτια δεν τα εκτελούσε η Lisa Gerrard προσωπικά το άκουσμά τους θα με ενοχλούσε. Έχω ξαναπεί πως μαζί με τη Diamanda Galas, είναι από τις λίγες ερμηνεύτριες που με συγκινούν τόσο πολύ και θεωρώ πως ακόμα και ένα απαράδεκτο κομμάτι το απογειώνει δίνοντάς του αξίες που αλλιώς δε θα γίνονταν αντιληπτές. Αυτό λοιπόν συμβαίνει σε όλα τα κομμάτια που ερμηνεύει η Lisa Gerrard στο άλμπουμ, αντλώντας ερεθίσματα από την εσωτερική της πηγή έμπνευσης και τις φιλοσοφίες που διαπερνάει με κάθε νότα. Αγνοώντας τη μουσική λοιπόν και εστιάζοντας στα φωνητικά (πράγμα όχι πολύ δύσκολο) δε μπορώ παρά να συγκινηθώ ξανά.
Ταυτόχρονα συμβαίνει ένα αξιοθαύμαστο παράδοξο. Το ‘Kiko' το οποίο μοιάζει να μην έχει ελληνικό τίτλο (αλλά πιθανότατα είναι χαϊδευτική αναφορά στο ρυθμό του - ζεϊμπέ-κικο- ), έχει αφετηρία το ρεμπέτικο και το σμυρναίικο τραγούδι και ως αποτέλεσμα αποδεικνύει βαθιά κατανόηση τόσο της ελληνικής παράδοσης όσο και της ελληνικής ιστορίας.
...κι επειδή κάθε τέλος είναι ήσυχο και φέρει τη συνειδητοποίηση του τετελεσμένου,
έτσι και προς το τέλος του άλμπουμ, το ‘Return of the She-King' καθησυχάζει, ανασταίνοντας την αίσθηση του ‘Indus' από το Spirit Chaser, και συγκινεί γιατί μας κάνει ν'αναπολούμε το παρελθόν των Dead Can Dance. Είναι η στιγμή που ακούγεται στα φωνητικά και ο Brendan Perry, επιχειρώντας να ακυρώσει το χάσμα με τη Lisa Gerrard, το οποίο εμφάνισαν και επιβεβαίωσαν όλα τα προηγούμενα κομμάτια. Οι κανόνες της γεωμετρίας λένε πως μόνο όταν δυο πράγματα βρίσκονται σε μικρή απόσταση, η ένωσή τους είναι αναπόφευκτη. Όταν η απόσταση είναι μεγάλη, οι δυνάμεις είναι απωθητικές.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία μ' έκαναν γρήγορα να ξεχάσω την επανένωση των Dead Can Dance και να συνειδητοποιήσω πως αυτό που άκουγα δεν ήταν μια μουσική συνύπαρξη, ούτε ένα σύνολο, αλλά δυο μουσικοί σε διάσταση που τοποθέτησαν εναλλάξ κάποια κομμάτια και έφτιαξαν μια ιδιόμορφη συλλογή. Παρ' όλ' αυτά συμφωνώ με τον Κ. Μπρέλλα στο ότι το άλμπουμ αν και δεν φτάνει στο επίπεδο των παλιών τους δίσκων, είναι αναμφισβήτητα ποιοτικό, συμπαθές και αρκετά καλό συγκριτικά με τις τρέχουσες λοιπές κυκλοφορίες της καταρρέουσας μουσικής βιομηχανίας.
Προσωπικά περιμένω με ανυπομονησία τα solo άλμπουμ τους και ξέρω πως όλ' αυτά δε θα έχουν καμία σημασία τη στιγμή που θα εμφανιστούν μαζί αυτοί οι δυο άνθρωποι στη σκηνή στις 23 Σεπτεμβρίου στον λόφο του Λυκαβηττού...
Υ.Γ Ελπίζω μόνο διασχίζοντας τον Ατλαντικό να διαφοροποιηθεί κάπως και η setlist την οποία επέλεξαν για την περιοδεία τους στην Αμερική. Άλλη ήπειρος, άλλοι άνθρωποι άλλοι ήχοι και άλλοι ρυθμοί...
Rating: 7 / 10
Νάντια Σαββοπούλου
«To Ark εκφράζει και την απογοήτευση για τον τρόπο που οι πολιτικοί ηγέτες μας έχουν προδώσει ως τώρα και συνεχίζουν...»
Η λέξη «προδοσία» έσκασε βαριά και ασήκωτη, είναι κάτι που όμως περιμένει κανείς από τον Brendan Perry. Όλα αυτά τα χρόνια, δεν έκρυψε τις οικολογικές και κοινωνικο-πολιτικές ανησυχίες του, ακόμα κι αν πολλές φορές πνίγονταν στα συναισθηματικά και ά-γλωσσα τραγούδια των Dead Can Dance. Στις 14 Ιουνίου θα τον δούμε ζωντανά στην 3η επίσκεψή του στην Αθήνα, αυτή τη φορά στο Gagarin χωρίς την Lisa, και βρήκαμε την ευκαιρία για συνέντευξη. Δυστυχώς ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος και μόνο οι μισές ερωτήσεις μας βρήκαν απάντηση, (και όχι, δεν προλάβαμε να τον ρωτήσουμε για τις αντιδικίες του με τον Peter Murphy) όμως μας λέει αρκετά πράγματα για τη νέα του δουλειά, για το παρελθόν του με τους Dead Can Dance και την επανασύνδεσή τους που έρχεται σχετικά σύντομα. Ήταν 10 το βράδυ ώρα Αγγλίας και κάθε μας νευρικότητα ή δισταγμός διαλύθηκε με το που ακούσαμε αυτό το αναπάντεχα συγκινητικά φιλόξενο ‘helloo' από την άλλη πλευρά της γραμμής...στην Ιρλανδία. Σα να μιλούσαμε σε ένα φίλο, συνεχίζοντας κάποια παλιότερη κουβέντα...
Γεννήθηκες στο Λονδίνο στο Whitechapel και μετά ταξίδεψες σε πολλές χώρες όπου έζησες αρκετά χρόνια πριν γυρίσεις στην Ιρλανδία. Πόσο επηρέασαν όλες αυτές οι διαφορετικές κουλτούρες τη μουσική σου?
Brendan Perry: Όλοι αυτοί οι πολιτισμοί με επηρέασαν με ένα πολύ έντονο και ουσιαστικό τρόπο. Μεγάλωσα στο Λονδίνο αλλά η μητέρα μου κατάγεται από την Ιρλανδία κι έτσι κάθε καλοκαίρι ή Χριστούγεννα που επισκεπτόμουν εκεί την οικογένειά μου, είχα την εναλλαγή της πόλης με την εξοχή. Στη συνέχεια μεταναστεύσαμε στη Ν.Ζηλανδία, στην άλλη άκρη του κόσμου όπου απέκτησα μια διαφορετική εικόνα από την αποικιοκρατική πλευρά πράγμα το οποίο ήταν αρκετά διδακτικό για μένα με πολλούς τρόπους. Επίσης πολλοί φίλοι μου, οι οποίοι με εισήγαγαν σε μια διαφορετική επίσης κουλτούρα αυτή των χωρών του ειρηνικού ωκεανού, είναι από την Πολυνησία. Μετά έζησα στην Αυστραλία, όπου ήρθα σε επαφή με τους ιθαγενείς και την κουλτούρα τους. Επομένως, όλ' αυτά έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην κοσμοθεωρία μου.
Φέτος κυκλοφόρησε το νέο σου άλμπουμ το ‘Ark'.Τί πραγματεύεται αυτό το άλμπουμ? Ποιες είναι οι ιστορίες πίσω από τους στίχους των νέων κομματιών? Νιώθω ότι εκφράζουν ένα αίσθημα απογοήτευσης, είτε για την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, είτε για τη σύγχρονη πολιτική και τους εκφραστές της...
Brendan Perry: Ναι, το άλμπουμ εκφράζει ακόμα περισσότερα πράγματα όπως για παράδειγμα τη σκέψη ότι η παραγωγικότητα βοηθάει τον άνθρωπο, πράγμα για το οποίο ‘μιλάει' το κομμάτι ‘Crescent'. Θεωρώ πως το κυρίαρχο θέμα του άλμπουμ αφορά οικολογικά θέματα και το ζήτημα των στρατιωτικών μαχών, όπως επίσης και το ότι οι κουλτούρες της Ανατολής διαχωρίζονται από αυτές της Ευρώπης και της Δύσης με τέτοιο τρόπο που δεν αναζητούνται τα κοινά τους στοιχεία, γεγονός που είναι πολύ απογοητευτικό καθότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η μεγαλύτερη ελπίδα για το μέλλον. Τέλος, το άλμπουμ αυτό εκφράζει την απογοήτευση για τον τρόπο που οι πολιτικοί μας ηγέτες μας έχουν προδώσει ως τώρα και συνεχίζουν.
Το αγαπημένο μου κομμάτι από το ‘Ark' είναι το Wintersun. Βρίσκω τους στίχους, τη μουσική και όλη την ατμόσφαιρα που δημιουργεί πολύ αυθεντική και με μεγάλη επιρροή. Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ιστορία πίσω από τους στίχους?
Brendan Perry: Αυτό το κομμάτι είναι κατά ένα τρόπο, το πιο προσωπικό όλου του δίσκου. Γράφτηκε πολύ σύντομα, οι στίχοι προέκυψαν σχεδόν αυτόματα σε μια μέρα και κατά την πρώτη εκτέλεση του κομματιού και αφορούν το συναίσθημα της απομόνωσης από την κοινωνία και τους ανθρώπους γύρω σου καθώς και μια μυστήρια αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε άλλη διάσταση με τον υπόλοιπο κόσμο. Επίσης γίνεται μια αναφορά στην αίσθηση του ‘βάρους των χρόνων', στην ηλικία μου (μόλις έγινα 50 χρονών) όπου σκέφτομαι ‘αυτός είναι ο χειμώνας των χρόνων μου', σκέψη η οποία είναι αρκετά αυθεντική, το να παρομοιάζει κανείς τις διάφορες φάσεις της ζωής του με τις εποχές του έτους.
Η επόμενη ερώτηση αφορά στις επιρροές σου. Έχεις πει ο ίδιος πως οι Joy Division και ο Tim Buckley επηρέασαν πολύ τις διάφορες δουλειές σου. Υπήρξε χαρακτηριστικό στοιχείο που σε ώθησε προς αυτές τις προσωπικότητες και μουσικές δουλειές?
Brendan Perry: Ασχολήθηκα πολύ με την έντονη folk μουσική παραδοσιακή κουλτούρα, δουλεύοντας με μουσικά κομμάτια ενός μέρους της και παίζοντάς τα στις τοπικές pubs. Δεν μπορούσα να τραγουδήσω ή να ερμηνεύσω μουσικά οτιδήποτε, χωρίς να ν' αυτοσχεδιάσω προηγουμένως ή/και να έχω δίπλα μου άλλα μουσικά όργανα που να μπορώ εγώ ή άλλοι μουσικοί, να παίξουν. Έτσι ανέπτυσσα και τη φωνή μου. Χρησιμοποιούσα τα τραγούδια του Tim Buckley και τη μουσική του, ως πρότυπο για τη φωνή και τη μουσική μου και ως καταλύτη στην έμπνευσή μου. Ο Tim Buckley είχε ένα τεράστιο μουσικό εύρος...
Είχα την ευκαιρία να σε ακούσω στο 19ο Wave Gotik Treffen της Λειψίας. Πες μας κάποια πράγματα για το πώς ήταν η εμπειρία σου από αυτή τη συναυλία. Θα είναι μήπως παρόμοιο ή το ίδιο και το setlist της επερχόμενης συναυλίας σου στην Αθήνα?
Brendan Perry: Ναι, τα τραγούδια θα είναι τα ίδια. Η συναυλία στη Λειψία ήταν πολύ δύσκολη λόγω της ηφαιστειακής σκόνης καθότι έπρεπε να ταξιδέψουμε οδικώς από την Ιρλανδία και σταματήσαμε 3 φορές στο δρόμο λόγω αυτού του φαινομένου. Το ταξίδι αυτό ήταν εφιαλτικό καθότι κράτησε 15 ώρες και τελικά φτάσαμε στη Λειψία πολύ κουρασμένοι, μόλις 2 ώρες πριν τη συναυλία η οποία ήταν στις 1 το πρωΐ. Είμαστε σε tour τον τελευταίο ενάμισι μήνα και αυτό που συνέβη στη Λειψία με έκανε να νιώσω πολύ άσχημα για τους υπόλοιπους μουσικούς της μπάντας. Στη συναυλία της Αθήνας θα παίξουμε κομμάτια από το ‘Eye of the Hunter', κομμάτια των Piano Magic, τα μισά κομμάτια από το ‘Ark' όπως και τα μισά κομμάτια από το επόμενο άλμπουμ μου. Η συναυλία αυτή είναι κάτι σαν αφιέρωμα στο παρελθόν μου, μια συλλογή, είναι ταυτόχρονα παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Το 2005 εσύ και η Lisa Gerrard δουλέψατε ξανά ως Dead Can Dance για μια τελευταία tour. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή σου διάβασα πως σκοπεύετε να ξαναδουλέψετε μαζί με τη Lisa ως Dead Can Dance και να κάνετε διάφορες συναυλίες. Είναι αλήθεια αυτό? Θα μπορούσες να είσαι λίγο πιο συγκεκριμένος ως προς το πότε θα πρέπει να αναμένουμε αυτή τη νέα δουλειά?
Brendan Perry: Ναι, ισχύει αυτή η πληροφορία και έχουμε συζητήσει με τη Lisa επάνω σε αυτό το θέμα αλλά θα χρειαστεί ένα ή δυο χρόνια ακόμα πριν γίνει πραγματικότητα. Μια από τις ιδέες που είχαμε ήταν να δουλέψουμε με μικρή ορχήστρα μουσικής δωματίου και αυτόν τον καιρό γράφουμε κομμάτια γι' αυτή την ορχήστρα. Στη συνέχεια θα μπούμε στο studio για να ηχογραφήσουμε το άλμπουμ πολύ γρήγορα και να γίνει η παραγωγή.
Αν μπορούσες να γράψεις το τέλειο άλμπουμ και ήθελες την ιδανική γυναικεία φωνή να ερμηνεύει τα κομμάτια, θα έλεγες πως η Lisa Gerrard θα ήταν η επιλογή που θα έκανες?
Brendan Perry: (έντονο γέλιο) Ναι, νομίζω πως ναι. Θα ήταν και πάλι η Lisa Gerrard.
Έχεις κάποιο αγαπημένο album που ξεχωρίζεις από την δισκογραφία σου?
Brendan Perry: Νομίζω πως αυτό κατά τη δημιουργία του οποίου χάρηκα πιο πολύ ήταν το ‘Into the Labyrinth' με τους Dead Can Dance.
Το ‘Ark' κυκλοφόρησε από την Cooking Vinyl αν δεν κάνω λάθος. Ποια είναι η γνώμη σου για την παλιά σου εταιρεία, την 4AD, τώρα σε σχέση με το παρελθόν?
Brendan Perry: Καταρχάς αυτή τη στιγμή η 4AD δεν είναι η εταιρεία που ήταν παλιά όταν ο Ivo Russell ήταν η καρδιά και το μυαλό της εταιρείας. Αυτό που ένιωσα ήταν μια σταδιακή έλλειψη της αίσθησης της ‘οικογένειας'. Όταν έφυγα περνούσε ένας ολόκληρος χρόνος και δε λάμβανα ούτε ένα τηλεφώνημα από κανέναν, επομένως δεν ενδιέφερε κανέναν τι έκανα από ‘κει και πέρα. Τελικά χάρηκα που έληξε αυτή η συνεργασία αμοιβαία γιατί αυτό που χρειαζόμουν, ήταν ένα φρέσκο ξεκίνημα με μια νέα εταιρεία.
Σε ακούσαμε να τραγουδάς στο τελευταίο άλμπουμ των Piano Magic. Ο Glen Johnson είναι μεγάλος θαυμαστής σου. Εσένα ποια είναι η γνώμη σου για τους Piano Magic?
Brendan Perry: Μου αρέσουν πολύ οι Piano Magic. Έχουν μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα, αισθητική, εξυπνάδα σε συνδυασμό με μια post-punk ηθική και τη διάθεση για πειραματισμό μέσα σε ένα rock-pop πλαίσιο. Μου αρέσουν πολύ.
Οι συναυλίες των Dead Can Dance στο θέατρο Παλλάς το 1990 είναι κάτι σαν cult urban-myth για την Αθήνα και όσους έχουν μάθει γι αυτές και ακόμα περισσότερο για όσους τις παρακολούθησαν. Ποιες είναι οι δικές σου αναμνήσεις από τότε. Έχεις κάποια πολύ καλή ή/και πολύ δυσάρεστη ανάμνηση ?
Brendan Perry: Θυμάμαι το δήμαρχο της Αθήνας, να βγαίνει έξω παρέα με όμορφες θηλυκές υπάρξεις δίπλα του, και σκέφτηκα πως είναι κάτι σαν την τοπική μαφία. Κατά τα άλλα η συναυλία θυμάμαι πως ήταν καταπληκτική και είχαμε περάσει πολύ ωραία.
Συνέντευξη: Nάντια Σαββοπούλου
contribution: Κώστας Μπρέλλας
