Ο Στίβεv Κίνγκ στο βιβλίο του “Στάσου πλάι μου” γράφει “Τα πιο σημαντικά πράγματα είναι αυτά που δε μπορούν να ειπωθούν”. Έχοντας αυτό στο μυαλό, προσπαθώ εδώ και τόσες ώρες να εκλογικεύσω αυτά που έζησα στην Κολωνία στις 06/04. Όλα αυτά τα χρόνια αναμονής που εκπληρωθήκαν σε μια παλιά αποθήκη. Πως μπορείς να αξιολογήσεις ένα όνειρο?

Είμαστε λίγοι άλλα είμαστε  αποφασισμένοι να περάσουμε καλά, ήταν σαν να λένε οι 300 σχεδόν, που είχαν την τύχη να είναι στο Gagarin το Σάββατο βράδυ. Το ίδιο αποφασισμένοι ήταν και οι Βeasts of Βourbon, που τα έσπασαν με μια περφόρμανς σταδίου (και καταγωγίου μαζί) και ενέργεια εικοσιπεντάχρονου ίση σχεδόν με την συνεχή καριέρα του καθενός από τα μέλη της μπάντας.

Would you pay life's pleasures to see me?

Μεσημέρι στο γραφείο, κόσμος, φωνές, τηλέφωνα… Νεύρα και πάλι νεύρα!  «Γαμώτο», σκέφτομαι. «Μπορεί να χτυπήσει ένα τηλέφωνο και να μου πουν πως η διαδικασία του διακτινισμού ολοκληρώθηκε και τέθηκε σε safe εφαρμογή?»  Λίγη ώρα μετά, ένα ακόμη χτύπημα τηλεφώνου μου τσακίζει τα νεύρα.Caller id δεν έχει και αποφασίζω σαν περιπετειώδης τύπος που είμαι, να ρισκάρω και ν’ απαντήσω.

Όποιος έχει παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια την πορεία των Tied and Tickled Trio ( Γερμανικό σχήμα από μέλη συγκροτημάτων όπως οι Lali Puna, Notwist, Ms John soda κλ.π. – κινούμενο στον ευρύτερο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής και της experimental  jazz, που και σαν όροι ακόμη είναι περιοριστικοί για να εκφράσουν την μουσική που δημιουργούν) γνωρίζει ότι έχουν κυκλοφορήσει μέσα στο 2007 έναν από τους δέκα καλύτερους δίσκους, το ποιητικό Aelita.

Αυτή η "cult" λεξούλα που τη πετάμε εδώ και εκεί ως επιθετικό προσδιορισμό όποτε νιώθουμε την ανάγκη απενοχοποίησης πολύ με εκνευρίζει. Το περασμένο Σαββατόβραδο όμως, δεν ξέρω πως αλλιώς να το χαρακτηρίσω... Φανταστείτε το: χιονοθύελλα στην Αθήνα, επικίνδυνα κοντά στο μηδέν, και ενώ στο δρόμο για το Gagarin άρχισε να με πιάνει μια απογοήτευση για τη νοημοσύνη τη δική μου και των φίλων μου, στο τέλος όλα ανατράπηκαν: Μια ολόκληρη ουρά ομοιοπαθών περίμεναν σε κατάσταση ενθουσιασμού και υποθερμίας!

«Μαζοχιστή, σ’αγαπώ, όταν ουρλιάζεις, όταν κλαις...»

Μας το τραγουδούν κοντά 30 χρόνια τώρα..άραγε δεν κουράστηκαν ακόμα; Η υψίφωνος Eliane κι ο κύριος συνθέτης και mastermind Philippe Fichot μας τίμησαν με την παρουσία τους το Σάββατο 26 Ιανουαρίου, στο Gagarin 205, το σωτήριο έτος 2008...γράφω fillers, ενώ προσπαθώ να σκεφτώ πως διάβολο θα μπορέσω να επαινέσω την άψογη μουσική παρουσία τους αλλά να επιστήσω την προσοχή σας στην κοιλιά της αντίστοιχης σκηνικής τους...

Πρώτη φορά ανατρίχιασα βλέποντας μια σκακιέρα. Και στεναχωρήθηκα όταν είδα το λευκό βασιλιά να παραιτείται, παραδίνοντας τον εναπομείναντα στρατό του. Και όση ώρα οι iLiKETRAiNS ξετύλιγαν τις ασπρόμαυρες ιστορίες τους, γέμιζες από τέτοιες συναισθηματικές υπερβολές.

Τους αγαπώ πολύ, γι' αυτό και προβληματίστηκα. Γενικά μου είναι δύσκολο να γράψω για τους Legendary Pink Dots, το αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Η ύπουλη προσέγγιση μου στον φίλο και συνάδελφο αρθρογράφο του Postwave, κ. Γιαννακόπουλο, έπεσε σε ένα απροσπέλαστο τείχος που λέγεται «πτυχιακή» (άντε τέλειωνε επιτέλους!) και χωρίς ελπίδα πλέον είπα να το παλέψω. Αλλά τι στον άνεμο να γράψω? Τι ακριβώς να περιγράψω και πως να μείνω αντικειμενικός απέναντι σε μια μπάντα που είναι περισσότερο κοντά μου από οποιαδήποτε άλλη εδώ και 2 δεκαετίες.

Για τους promoters και του φετινού Torture Garden απ' ότι έμαθα τα πράγματα πήγαν αρκετά καλά αφού το Gagarin 205 ήταν γεμάτο για άλλη μια φορά. Εμάς όμως στο Postwave δεν μας ήρθαν ακριβώς όπως τα θέλαμε. Ο συντάκτης μας αρρώστησε και δυστυχώς δεν κατάφερε να παρευρεθεί , όχι όμως (ευτυχώς) και η φωτογράφος. H ανταπόκρισή μας λοιπόν γίνεται καθαρά φωτορεπορτάζ, κι ας είμαστε ειλικρινείς, η εικόνα είναι το πιο ενδιαφέρον μέρος του event.