Πω πω τι θα πάθαινα στα καλά καθούμενα… Δεν είχα σκοπό να πάω να δω τους Slowdive αυτή τη φορά. Τους είχα δει στην πανηγυρική επιστροφή τους στην ενεργό δράση το 2014, όπως και στην περυσινή τους εμφάνιση στην Αθήνα, στα πλαίσια του Release Festival στην Πλατεία Νερού.

Τέσσερα χρόνια είναι ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, ειδικά για τον κόσμο της μουσικής που πλέον τρέχει με χίλια χιλιόμετρα την ημέρα, κι εμείς μένουμε να προσπαθούμε να εντυπώσουμε όσα περνούν μπροστά από τα αυτιά μας και τις φωτεινές μας οθόνες. Τόσα (παρά κάτι μήνες) είχα να συναντηθώ με τους Underground Youth δια ζώσης και να τους παρακολουθήσω ζωντανά.

Η γκαραζ ροκ σκηνή στην Ελλάδα είναι μια από τις δυνατότερες παγκοσμίως. Μπορεί το είδος σε παγκόσμια κλίμακα να μην είναι πλέον στα ύψη, μπορεί να έχει αναμιχθεί με πανκ ή διάφορα άλλα είδη αλλά η αγνή μορφή του πάντα  είναι μια εγγυημένη μορφή ευδαιμονίας. Κάθε γκαράζ πάρτυ ή συναυλία είναι μια γιορτή για το σώμα, μιά ευκαιρία αποσυμοπίεσης ή εκτόνωσης.

H Nika Roza Danilova είναι 26 χρονών. Ήδη για πάνω από έξι χρόνια αφήνει το στίγμα της στη μουσική της τρέχουσας δεκαετίας αλλά διχάζει και τους παλιούς της οπαδούς μετά το ''Conatus'' και περισσότερο μετά το ''Taiga''. Η ποπ κατεύθυνσή της σε συνδυασμό με τις σκοτεινές ενορχηστρώσεις των τραγουδιών της πάντα μου δημιουργούσαν σύγχυση τα τελευταία χρόνια κάνοντας με να μην μπορώ να ακούσω για παραπάνω από μία φορά κανένα από τα δύο της τελευταία άλμπουμ.

Οι πόρτες άνοιγαν στις 20:00. Έφτασα στο Fuzz γύρω στις 21:15 και ο κόσμος ήταν λίγος.Αργά αλλά σταθερά αρχίσαμε να μαζευόμαστε όλο και περισσότεροι και αν θυμάμαι καλά στις 21:40-21:45 ανέβηκαν οι εγχώριοι The Callas στη σκηνή με αρκετό κόσμο να τους παρακολουθεί. Δεν τους είχα ξαναδεί, όμως μού άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις.

Οι Saint Etienne αντανακλούν μια τεχνητή πραγματικότητα στο χώρο που κινούνται. Το σύμπαν τους είναι μια μεγάλη αστική πόλη χωρίς καυσαέρια, με συνεχή ηλιοφάνεια, χρώμα, χαλαρότητα και με ρυμοτομία προαστίων. Το δικό τους Λονδίνο μέσα στο πραγματικό. Η μουσική τους είναι ένα ποπ ολόγραμμα των πιο φωτεινών αναμνήσεων της δεκαετίας του '60 που φωτίζει ανήλιαγα acid house κλαμπ. Είναι ο ήχος της επιθυμίας για λίγη αγάπη και θερμά συναισθήματα ανθρώπων που αγαπάνε να ζουν στην πόλη.

Οι Low παίζουν τόσο σιγά που θα τους προσέξεις μόνο αν σταθείς ακίνητος και ακούσεις. Αυτό και μόνο είναι το εισιτήριο για ένα πανέμορφο δισκογραφικό ταξίδι στη μουσική τους. Θα πάρεις αγκαλιά μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια που θα έχεις ακούσει ποτέ, θα έρθεις αντιμέτωπος με το σκοτάδι και τη στριφνή πλευρά τους, θα βρεις το ρομαντισμό στις μελωδίες, και την ένταση στις μετρονομημένες επαναλήψεις των ρυθμών τους.

Η Michelle Gurevich έχει μεγάλη επιτυχία στις Ανατολικές χώρες της Ευρώπης και αυτός ήταν  ο λόγος που μετακόμισε από το Τορόντο στο Βερολίνο. Ακούγοντας τα τραγούδια της διαπιστώνουμε ότι ταιριάζουν με την Ευρώπη, τον παλιό κόσμο. Αποπνέουν μια μελαγχολία, συννεφιά, καπνό, ασπρόμαυρο, βαθιά θλίψη και όταν γίνονται πιο ευδιάθετα είναι για λίγο. Μουσικά είναι εύκολο να προσδιοριστούν οι επιρροές της αλλά δύσκολο να καταταχθεί κάπου.

Μερικοί άνθρωποι γεννιούνται με χάρισμα. Κάποιοι γεννιούνται με την ικανότητα να το απορροφούν και άλλοι να το αντανακλούν μακριά σαν μη συμβατό μόσχευμα, ως κάτι ξένο προς αυτούς. Είχαμε απ’όλα την Παρασκευή που μας πέρασε.  Στο κλείσιμο της εβδομάδας, εξουθενωτική για πολλούς, οι τελευταίες μου δυνάμεις με οδήγησαν στο Fuzz για την πρώτη μου φορά με την Cat Power.

To trend της νεοψυχεδέλειας έχει φέρει στη χώρα μας δημοφιλείς μπάντες τα τελευταία 2 χρόνια, από τους surfrockers Allah Las μέχρι τους εκκεντρικούς Growlers. Όμως για πρώτη φορά έμελε να παρακολουθήσουμε τη ζωντανή ιστορία της κιθαριστικής psych σκηνής.

The Velvoids