M-E-M-O-R-A-B-I-L-I-A........i collect, i reject.....
...Και ξαφνικά βρίσκεσαι στον ίδιο σκοτεινό δρόμο. Κάπως διαφορετικός, αλλά είσαι σίγουρος ότι δεν έχεις κάνει λάθος. Όσο προχωράς βεβαιώνεσαι, οι περαστικοί όμως δεν σου δίνουν πλέον σημασία ούτε σε κοιτούν περίεργα... "δεν θα έβαλα αρκετό make-up και eyeliner" σκέφτεσαι και συνεχίζεις τον δρόμο σου. Σε λίγο φτάνεις στον προορισμό σου. Εκείνο το παλιό club.. deja-vu..everything the same..Η ίδια φωτεινή επιγραφή, ο ίδιος βαριεστημένος πορτιέρης... Η αγωνία σου μεγαλώνει. Άραγε, πως θα είναι μέσα? Περνάς τη σιδερένια πόρτα και ανεβαίνοντας τα σκαλιά ακούς τις πρώτες νότες: "dancing,laughing,drinking,loving.." Απίστευτο! Μα και πριν 15 χρόνια αυτό έπαιζε... Είσαι ήδη μέσα και κοιτάς γύρω σου τους θαμώνες. Τους αναγνωρίζεις όλους. Μα καλά, δεν έχουν αλλάξει καθόλου? Ok, ίσως 1-2 ρυτίδες παραπάνω, αλλά είναι σκοτάδι...δεν φαίνονται. " χεχε, το πρωί.." σκέφτεσαι...
Τους κοιτάς στα μάτια. Δεν τους μιλάς, δεν σου μιλάνε... Δε χρειάζεται άλλωστε, ξέρετε...words are very unnecessary...
Παίρνεις ένα ποτό και μετά και άλλο... Δεν βάζεις όρια. Απολαμβάνεις τη μουσική και το αλκοόλ και παρασύρεσαι...
Στη πορεία ερωτεύεσαι. Την ίδια κοπέλα ή κάποια άλλη, δεν έχει σημασία.. (non-stop erotic cabaret)... Ίσως να της μιλήσεις, ίσως απλά να μελαγχολήσεις, το σίγουρο είναι ότι αυτή τη φορά δεν θα φύγετε μαζί. Εσύ μόνος, αυτή μόνη..το'χεις μάθει καλά αυτό. (the art of falling apart).
Είχες δίκιο. Μετά από λίγες ώρες βρίσκεσαι πάλι έξω και κατευθύνεσαι προς τη γνωστή πλατεία. Θα είναι κι άλλοι εκεί. Άλλωστε η ώρα είναι ακόμα 04.30 και προτιμάς να κάτσεις να συζητήσεις για άλλη μια φορά αν ο Robert Smith ξόφλησε μετά το pornography ή γιατί οι Human league αποφάσισαν να συνεργαστούν με αυτούς τους τύπους που γράφουν τραγούδια για τη Janet Jackson, παρά να γυρίσεις σπίτι.
Και καθώς κάθεσαι με τη μελαγχολική σου παρέα, ακούς δυνατά γέλια και φωνές. Βέβαια... οι συνηθισμένες transsexuals που κοντράρονται για το πόσους πήρε η κάθε μία σε μια βραδιά ή από πόσους πάρθηκαν... και πώς εκείνος μπάτσος τις άφησε να κάνουν τη δουλειά τους, με το ανάλογο αντάλλαγμα φυσικά (this last night..in Sodom)...
Γελάς και εσύ αλλά νιώθεις κάπως άβολα. Ξημερώνει κιόλας και...ναι, οι ρυτίδες...χαχα! είχες δίκιο, ώρα να φεύγεις.
Πάλι στον ίδιο δρόμο. Προσπαθείς να θυμηθείς που είχες αφήσει το αυτοκίνητο αλλά δεν τα καταφέρνεις... Χμμμ, το αλκοόλ...και ψάχνοντας, χάνεσαι. Ξαφνικά όλα σου φαίνονται άγνωστα..φοβάσαι, πανικοβάλλεσαι!
Ευτυχώς την κατάλληλη στιγμή χτυπάει το τηλέφωνό σου. Το ΠΟΙΟ????? Μοιάζει με τηλέφωνο αλλά είναι ξυπνητήρι...ή και τα δύο μαζί! Μπερδεύτηκες...
Καταλαβαίνεις ότι κάτι έχεις να κάνεις...δουλειά??
«Όχι! Όχι! Μα πέρασα τόσο καλά...Πώς στο καλό συνέβη αυτό?»
Kοιτάς γύρω σου, τα πράγματα στο κομοδίνο σου: "cruelty without beauty" by Soft Cell.
«Ααααα, ώστε αυτό ήταν! Το βρήκα!»
Πετάς μακριά το τηλεφωνοξυπνητήρι και πατάς το repeat all στο cd player... "..we got to keep dancing through the years,
we got to keep smiling through our tears.
nobody knows where we go from here
in these darker times..."
Και ίσως κάποιοι να πουν ότι δεν έγραψα τίποτα για τον δίσκο. Χα! Ας γελάσω! Μα τι περιμένατε? Να κάνω track by track review στους Soft Cell?? Να γράψω για άλλη μια φορά ότι ο Marc Almond είναι ένας από τους 5 καλύτερους ερμηνευτές της 20ετίας? Να πω ότι αυτός είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς? (ποιας χρονιάς αλήθεια?)
Συγνώμη, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση το συναίσθημα είχε τον πρώτο λόγο. Άλλωστε, ποιο το νόημα?
Κάποιοι (30 something) θα τον αγοράσουν με κλειστά μάτια και θα απολαύσουν το ταξίδι με την χρονομηχανή.
Κάποιοι άλλοι (25ηδες ορθολογιστές) θ' αναρωτηθούν: «Μα καλά, τι λέει? Είναι απλά ένας καλός ποπ δίσκος..»
Και κάποιοι αρκετά νεώτεροι θα προσπαθήσουν, θα δυσκολευτούν και θα τα παρατήσουν. Και εδώ θα χρησιμοποιήσω τα λόγια μιας καλής νεαρής φίλης που άκουσε ένα μέρος του cd:
«Είναι σαν κάτι βιβλία που έχω αρχίσει και λέω, ok...σε 5-6 χρόνια ίσως και να καταλάβω... u know, young don't want to understand, because they know..THEY SOON WILL!!!"
Χμμμ...you might be right daughter...
But, should you try your heart instead of your mind?
PS: Many thanks to mr. M.Almond & D.Ball for taking me back to memory lane so gorgeously.
Rating: 9 / 10
Κώστας Μπρέλλας
Χμμμ...μάλλον ήρθε η ώρα να ξεσκονίσετε τα στερεοφωνικά σας. Όχι, δεν το λέω αυτό επειδή το συγκεκριμένο cd είναι από αυτά της νέας χαζής έμπνευσης των δισκογραφικών να μη παίζουν σε PC και Mac για να καταπολεμήσουν τη πειρατεία (κούνια που σας κούναγε..), αλλά οι Covenant στο "northern light" δημιουργούν τέτοιες ατμόσφαιρες και τέτοιο ήχο ( το Η κεφαλαίο ) που τα πλαστικά ηχεία ενός υπολογιστή είναι αδύνατον ν’ αναδείξουν.
Πέμπτο album λοιπόν για τους Covenant και οι μέρες του “sequencer” και της ebm νοοτροπίας τους απ’ ότι φαίνεται έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι ματιές στο παρελθόν λίγες και φευγαλέες. Ο ήχος τους φρέσκος και πιο μελωδικός από ποτέ. Η παραγωγή εκπληκτική, αψεγάδιαστη και η φωνή του Eskil στα καλύτερά της. Ερμηνεύει πλέον με αυτοπεποίθηση, με πάθος και ναι, στις χαμηλές φέρνει στο μυαλό μου τον Phil Oakey ( Human League) και αυτό είναι στα υπέρ του!
Το “northern light” σε κερδίζει από τις πρώτες νότες, με το “monochrome” που προλογίζει το album να σε βάζει για τα καλά στο κλίμα: τα cut-off frequencies & τα resonances στο bass-line ανεβοκατεβαίνουν ασταμάτητα και η επιβλητική φωνή του eskil να οδηγεί και να οδηγείται από το ξεσηκωτικό drum machine.
Το "call the ships to port" με το μανιασμένο beat και τα haunted etherials είναι ήδη κλασικό. Όσες φορές όμως και αν το ακούσω, εκείνη η χαμηλή νότα στο vox ( τη στιγμή που ο Eskil λέει ‘spin the wheel of fortune” ) θα μου κόβει την ανάσα...
Στο "bullet" (το καινούριο single), οι Covenant αναπτύσσουν στιχουργικά τις ανησυχίες τους για τον χρόνο.."time is like a bullet from behind"..χα! πανέμορφο κομμάτι, που μας πάει στις παλιές καλές μέρες των Cassandra Complex.
Η έκπληξη όμως έρχεται από το απρόσμενα μελωδικό "invisible & silent". Ωραίο μελαγχολικό ρεφρέν και στο τέλος ο Eskil ανεβαίνει ( ναι! ναι! ) ημιτόνιο με κίνδυνο να τον αποκηρύξουν όλοι οι παλιοί σκληροπυρηνικοί fans. Κάπου στη μέση βρίσκουμε και την κορυφαία στιγμή του album. "We stand alone" μας λένε οι Covenant, πάνω σε μια δίνη από synthesizers που στροβιλίζονται αδιάκοπα και σε ζαλίζουν παρασύροντάς σε σ’ έναν ξέφρενο χορό! Ενδιαφέροντες οι funky αναφορές στο "we want revolution", με τα robotic vocals να ξενίζουν λίγο, αλλά η ερμηνεία είναι απολαυστική.. catchy one! Τέλος στο “scared” οι Covenant σ’ ένα στοιχειωμένο μινιμαλιστικό μοτίβο επιμένουν σε 2 φράσεις : "i feel so scared...i feel so sad.." Παράξενο τραγούδι...
Το "northern light" δεν είναι συνέχεια του "united states of mind". Είναι διαφορετικό. Οι Covenant δεν επιχειρούν εδώ να μας δώσουν 2-3 “dead stars” ακόμα και να κατακτήσουν τα απανταχού underground dancefloors. Το "northern light" είναι ένα ηλεκτρονικό album, κάπως αργό στο σύνολό του, αλλά ουσιαστικό. Οι Apoptygma Berzerk μπορούν να κάθονται ήσυχοι στο θρόνο του πιο δημοφιλούς (commercial) group του είδους. Οι Covenant δεν θα κάτσουν στη θέση τους. Και ξέρετε γιατί? Γιατί πολύ απλά δε τους νοιάζει! Και αυτό είναι προς τιμή τους.
Εγώ πολύ απλά να τελειώσω το review με τις λέξεις που κλείνει και ο δίσκος:
"...i'm just trying to survive
and perhaps i'll dream again,
but i will find my cross
and i will take us home,
but i guess...
...i won't save the world today…”
Rating: 8,5 / 10
Κώστας Μπρέλλας
Τέταρτο album για τους Hooverphonic και οι θετικές εντυπώσεις ξεκινούν από το εξώφυλλο. Το κόκκινο φόρεμα και το μπλαζέ αλά Greta Garbo ύφος της Geike Arnaert είναι αφοπλιστικά! Η συνέχεια είναι ακόμα καλύτερη...
Οι Hooverphonic στον νέο τους δίσκο δεν πρωτοτυπούν, ούτε ψάχνονται για νέες μουσικές φόρμες και επιρροές. Σίγουροι πλέον για τον εαυτό τους, κάνουν το προφανές. Γράφουν καλά τραγούδια, ερμηνεύουν καταπληκτικά και φιλτράρουν τον ήχο τους με θάλασσες από έγχορδα, creepy synthesizers, μελαγχολικά πιάνα και υπνωτικά beats. Αν εξαιρέσουμε την άτυχη επιλογή του πρώτου single "the world is mine"( το οποίο θα μπορούσε να είναι μια μέτρια στιγμή των Saint Etienne ), τα υπόλοιπα tracks κινούνται στο κλασικό μελαγχολικό ύφος των Hooverphonic, με highlights το θεατρικό "day after day" όπου η σαγηνευτική φωνή της Geike γίνεται πιο σκοτεινή από ποτέ, το "human interest" όπου το group ακολουθεί τη συνταγή του ‘mad about you” χωρίς όμως να κουράζει στο ελάχιστο, το μυστηριακό "Jackie's delirium" με έντονες ethnic αποχρώσεις και το ‘one” με την οπερετική φωνή της Catherine Vandevelde στα backing vocals να σε καθηλώνει! Ιδιαίτερη μνεία στο πανέμορφο "sad song” με την Geike σ’ ένα θλιμμένο αφηγηματικό μοτίβο να εξηγεί…:
"..I recorded the sound of your heart,
I recorded the sound of your eyes
and I converted them into this sad song...."
Oι Hooverphonic πιθανότατα θα μείνουν κλασικοί, μπορεί και να χαθούν ακολουθώντας τη μοίρα τόσων και τόσων κεντρο-ευρωπαικών στγκροτημάτων. Πόσα group όμως ξέρουμε που έχουν βγάλει κατά σειρά 4 πολύ καλούς δίσκους?
Ps: H limited έκδοση του cd είναι σε digipack συσκευασία και περιέχει ένα bonus cd με 6 remixes παλαιότερων τραγουδιών, καθώς και το “shades” από την ομώνυμη ταινία.
1.2 Wicky (DJ Pulse Remix)
2.Inhaler (Mr. Pink Remix)
3.This Strange Effect (Thievery Corporation Remix)
4.Eden (Cobble Stone Garden Mix)
5.Vinegar & Salt (Llorca's Half Truth Remix)
6.Out Of Sight (Al Stone Mix)
7.Theme From Shades (Album Version)
Rating : 7,5 / 10
Κώστας Μπρέλλας
Duran Duran - Medazzaland
Medazzaland
/ Big Bang Generation / Electric Barbarella / Out of My Mind / Who Do
You Think You Are? / Silva Halo / Be My Icon / Buried in the Sand
/ Michael You've Got a Lot to Answer For / Midnight Sun / So Long
Suicide / Undergoing Treatment
Virgin / 1997
To 1997 βρισκει τους duran duran σε πολυ δυσκολη θεση ,η ξαφνικη αποχωρηση του
ιδρυτικου μελους και μπασιστα του group John Taylor αναστατωσε τους fans αλλα
και τα εναπομειναντα μελη Simon LeBon,Nick Rhodes,Warren Cuccurullo(τι ειπατε?
Duran Duran χωρις Taylor στην συνθεση τους ,παραξενο ε?) τα οποιο προσπαθησαν με
αυτο το αλμπουμ να ‘περπατησουν’ σε διαφορετικα μουσικα μονοπατια αναζητωντας
ενα ειδος επανιδρυσης του γκρουπ ωστε να μπορεσει να συνεχισει με την υπαρχουσα
συνθεση του με μολις 2 απο τα original μελη.
1.Medazzaland
Πως θα σας φαινοταν για μια ωρα να
χανατε την επαφη σας με την πραγματικοτηκα περνωντας σε μια κατασταση
ψυχεδελικων παραισθησεων τις οποιες αργοτερα θα τις θυμοσασταν σαν θολες εικονες
κρυμμενες στο πισω μερος του μυαλου σας .Σ’αυτην την κατασταση μπορειται να
περιελθεται με την χρηση ενος ναρκωτικου του Midozium ,του οποιου χρηση εκανε ο
simon le bon κατα την διαρκεια μια εγχειρησεως και ετσι βρεθηκε στην γη του
midozium ,δηλαδη την Medazzaland(ειπαμε το παλικαρι εχει φαντασια). Το υφος
αυτου του τραγουδιου (οχι ακριβως τραγουδιου κατι σαν instrumental με την φωνη
του nick Rhodes παραμορφωμενη να περιγραφει την ‘διαμονη’ του στην Μedazzaland)
ειναι αναλογη με την παραπανω περιγραφη ,ψυχεδελικοι ηχοι και ελληνιστι ‘λουπες’
που παραπεμπουν στο soundtrack των X-Files απο τον Mark Snow.
I had a
problem they said they can solve
Soon I won't speak
I have no words left
in me
I dream in pictures but the sound is muted
I have no way to
understand what they say
Into Medazzaland
2. Big Bang
Generation
Oταν πρωτοακουσα αυτο το track κατευθειαν μου ηρθε στο
μυαλο η ταινια του david bowie ‘O ανθρωπος που επεσε στην γη’ . Και οντως οι
στιχοι αυτου του τραγουδιου μιλανε για εναν ανθρωπο που πεφτει στη γη
(ουρανοκατεβατο δηλαδη) η οποια εχει εγκαταλειφθει υστερα μαλλον απο μια
πυρηνικη εκρηξη . Η κιθαρα του cuccurulo ‘παιζει’ στους ρυθμους μιας κορνας ,σαν
να προειδοποει τον πληθυσμο για την επερχομενη καταστροφη .Τα keyboards του
Rhodes δενουν απολυτα με την κιθαρα δημιουργωντας μια φουτιουριστικη ατμοσφαιρα
,η οποια παραπεμπει σε ταινιες τυπου ΄blade runner’.
This life is
stranger than fiction
Surreal addiction
It's all recognize
Beating of
the habit
Losing control
Where is it leading to?
Now that I'm so
alien
Entering the atmosphere
Don't know what is waiting here
If
there's nothing left to fear
When they come to gather in
The Big Bang
Generation
3.Electric barbarella
O
μοιραιος ερωτας ενος ανθρωπου με ενα σεξυ(και οποιος αντεξει) ανθρωποειδες ,με
εντονα τα 80’ς στοιχεια αλλα με ενα updated feeling . Oi τρελοι και αφηρημενοι
στιχοι του simon επανερχονται και συνοδευονται τελεια με τα αναλογικα
synthesizers του nick και τα ξεφρενα (μερικες φορες υπερ του δεοντως) solos του
warren cuccurucou(ουπς!! Τι επωνυμο και αυτο ολο το μπερδευω,χαθηκε κατι σε
Mars).Tραγουδι για τα dance floors ,ειδικα κατι remixes ηταν πολυ
πετυχημενα.
Princess of my dreams
Emotionless and cold as ice
All
of the things I like
The way you look
The way you move
The sounds
you're makin'
In Ultrachrome, latex and steel
I plug you in
Dim the
lights
Electric Barbarella
Your perfect skin
Plastic kiss
4. Οut of my mind
Η δυτικη κουλτουρα συνανταει την
ανατολικη ,ενα mid-tempo τραγουδι με εντονα ανατολιτικα στοιχεια τα οποια
σημιουργουνται με την χρηση ενος παραδοσιακου οργανου που ονομαζεται σαντουρι
.Το αγαπημενο μου κομματι απο τους duran oλων των εποχων .Bεβαια ειναι εμφανης
,στο συγκεκριμενο track ,η απουσια του μπασου αλλα μην τα θελουμε και ολα δικα
μας .Το τραγουδι μοιαζει σαν την εξιστορηση ενος παραμυθιου ,με εναν ηλικιωμενο
ανθρωπο να γυριζει στο παρελθον σαν φαντασμα για να σκοτωσει τις αναμνησεις μιας
χαμενης αγαπης(οχι απαραιτητα μπορει να ειναι και φιλια) που σαν δαιμονες
ερχονται καθε βραδυ απο το πισω μερος του μυαλου του για να τον βασανισουν.
Light a candle, lay flowers at the door
For those who're left behind
and the ones who've gone before
Here it comes now, sure as silence follows
rain,
The taste of you upon my lips, the fingers in my brain
Ever gentle,
as it kills me where I lay
Who am I to resist, who are you to
fail?
5. Who do you think you are ?
Eνα
ακομα mid-tempo track με εντονες επιρροες απο beatles αλλα και με δραματικα
lyrics .To ‘νιαουρισμα’ του Simon στην αρχη με χαλαει λιγο αλλα το υπολοιπο
τραγουδι ‘ρολαρει’ μια χαρα.
Our time on earth is running
through
(It's not a question of my pride)
Sometimes I think it's a game to
you
(You wonder how to feel inside)
Sometimes I play along
But man I've
got a mind!
You've gotta live with yourself
For the rest of you life
Do
you understand?
Everybody asks the same question
Who do you think you
are?
6. Silva halo
Silva Halo στα
λατινικα ονομαζεται το φωτοστεφανο ,ετσι σ’αυτο το τραγουδι εχουμε μια ambient
εσωτερικη αναζητηση του simon, για την επιτευξη της αγιοσυνης ,κατι σαν
interlude που αποτελει ενα ευχαριστο διαλειμμα για την συνεχεια.
You
shine where others fade,
You dare to be so brave
Don't compromise, no one
can touch you
Just believe, just believe
7. Be my
icon
Αυτο το κομματι αποτελει ενα ειδος εκδηλωσης ευχαριστιων
απο τους DD για τους φαν τους .Πολυ εντονα τα Ambient στοιχεια και εδω με μια
πολυ ‘εγκεφαλικη’ εισαγωγη με διαφορετικα layers κιθαρας και keyboards τα οποια
δενουν σαν ενα ,πολυ μοντερνες ‘λουπες’ και drum machines .
I'll follow
you
I'll wait for you
You know there's no escape from me
You're more
than wallpaper
In my room
I write you letters
And bring you
gifts
I'm going through all your trash
I love you so much
I keep your
cigarette butts
8. Burried in the sand
Miα Εthnic προσπαθεια,6 χρονια πριν αυτο το ειδος γινει παλι
της μοδας , με εντονα φυσικα τα percussion instruments ,φιλοτιμη προσπαθεια απο
τον warren να παιξει μπασο και ενα πολυ καλο ‘στρετσαρισμα’ των keyboards απο
τον nick (τραγουδι το οποιο το εγραψε ο lebon για τον taylor μετα την αποχωρηση
του)
Can't say that I was surprised
When you broke the ties
They
were hanging by a thread
But now I have realized
It couldn't be the
same
Cause everything has changed
And still I held out my hand
Tried to
pull you back
But you were buried in the sand
9.
Michael (You've got a lot to answer for)
Η ιστορια δυο φιλων μεσα
απο μια τρυφερη μπαλαντα .Προφητικο τραγουδι για τον Michael Hutchence των ΙΝΧS
λιγο πριν το χαμο του ,η ακουστικη κιθαρα κυριαρχει σε ολο το τραγουδι και μια
μελωδια που θυμιζει εντονα το ‘Road tripping’ των Red hot chilli peppers
.
Don't ever try to give any more
Michael, you've got a lot to answer
for
You got me wakin up wise to the world
Trust you to get caught up
in somebody's war
You'll come out of it all in time, I'm sure
Just
remember what friends were put here for
Michael, you've got a lot to answer
for
10. Midnight sun
To πιο μελωδικο
track του αλμπουμ ,το οποιο ειναι ενας συνδιασμος του ‘matter of feeling’ απο το
Notorious αλμπουμ και του ‘Thank you’ απο το ομωνυμο cover αλμπουμ των DD .
Απαλα drums στο background δινουν το ρυθμο με τον warren στην κιθαρα να
ακολουθει.
There is something beautiful shining
In the hollow knot of
your head
If only for a while it seemed to come from the sky
But it's in
your head
Yes it fills your head
You and I don't always fly
Let me go I
want to fall
Deep into the dark
But I'll come back to you
And I'll
always know how to find you
Cause you shine like the midnight
sun
11. So long suicide
To grunge
feeling κυριαρχει στην εισαγωγη θυμιζοντας εντονα Nirvana ,ο ρυθμος εναλλασεται
απο mid-tempo σε πιο γρηγορες συχνοτητες.
I stole the beauty and taste
the hurt
There's always time for pretty flowers
Growing in the dirt
But
time is your needle into my heart
And I must be hollow
Cause I can't
follow there
12. Undergoing treatment
To αλμπουμ τελειωνει με αυτο seductive και γεματο ειρωνια track προς
ολους τους επικριτες του group .Η φωνη του Simon σε χαμηλες νοτες να
αναρωτιεται
But why do we still face the music
If you see me walking
in the garden
Don't ever ask me..
They say we'll get over it
Disappear
like dinosaurs
To the sound of sole applause
Designed to make us
special
OVERALL
Eνα καταπληκτικο αλμπουμ (βεβαια ειμαι φαν του
γκρουπ και δεν ξερω ποσο αντικειμενικος μπορει να ειμαι),το οποιο λογω
oικονομικων προβληματων της Capitol , κυκλοφορησε μονο στην Βορεια Αμερικη και
Ιαπωνια και που παρολο δεν ειχε μεγαλη εμπορικη επιτυχια κερδισε για τους Duran
Duran θετικοτατες κριτικες για πρωτη φορα μετα το 1981 ,οπου και ειναι
ημερομηνια δημιουργιας του group .Μια πειραματικη προσεγγιση της ποπ και μια
εντονη προσπαθεια απο το τοτε τριο να φρεσκαρει τον ηχο του ωστε να μπορεσει να
επιβιωσει ,η προσπαθεια αυτη δεν μπορει με τιποτα να χαρακτηριστει επιτηδευμενη
και αυτο αντικατοπτριζεται στο τελικο αποτελεσμα .
Xanax
Typiko bretaniko success story : Oi Suede eixan anakyrhxtei kalytero group apo to NME prin kan kykloforhsoun to prwto tous single! Me ena entypwsiako omwnymo ntempouto kai ena deytero aristourghmatiko album (Dog Man Star) poy synepese me thn apoxvrhsh tou Bernard Butler, oloi pistepsan pws to group oloklhrwse th poreia tou. H diapseysh hrthe panhgyrika me to glam-pop diamanti "Coming Up". H syllogh me ta b-sides, "Sci-Fi Lullabies" (oxi! - oso kai an psaksete de tha breite allo sygkrothma na exei aporripsei TETOIA tragoudia apo kanonikh kykloforia...) htan h apostomwtikh apanthsh gia osous eixan akoma amfibolies...kai kapou ekei mas ta "xalasan" me to apogohteutiko, diafhmistikhs aisthtikhs "Head Music" (ena "Everything will flow" de fernei thn anoiksh!!!)
Tria xronia anamonhs mas eferan sto "A New Morning". Aksize o kopos? En merei, NAI, kathws parousiazoyn entharryntika shmadia anakampshs. Gia thn akribeia tha fainotan pio logiko to "A New Morning" na eixe kykloforhsei prin to "Coming Up" ws propompos toy hxou pou tha akolouthouse, enw taytoxrona, kai se memonomenes stigmes thimizei to prwto album (To "Beautiful Loser" p.x. synexizei hmi-epityxhmena th paradosh tragoudiwn san to "Metal Mickey") Oi ermhneies tou Brett Anderson paramenoun sta synhthismena ypsh me koryfaia stigmh to apolaystiko laid-back xekinhma tou "Astrogirl" (pou safws tha mporouse na einai David Bowie...). Kai bebaia yperoxa pop tragoudia san ta "Lost in T.V" kai "Lonely Girls" kollane san tsixla sto myalo...
Na epishmanw pws stixourgika einai oti pio adynamo exoyn kykloforhsei - entaxei exei ola ta typika xarakthristika tous, alla poses fores pia h lexh "sound" tha kanei rima me to "underground"?? De barethikan ??? Kai fysika yparxei kai to anekdihghto "you can feel like you're in Dynasty" (!!!) apo to ligaki axrwmo prwto single "Positivity"
Me liga logia kaneis fan de prokeitai na dysaresththei, kathe allo malista, panta perimenoume tragoudia san to classic "Obsessions" (kateythian apo to Coming Up), alla sigoura anapoloume tis palaioteres endokses meres....
Eple
Φανταστείτε το soundtrack μιας ταινίας κινουμένων σχεδίων της σχολής magna γραμμένη από τους παραμυθάδες αδελφούς Γκριμ και σκηνοθετημένη από έναν Tim Burton άρτι αφιχθέντα από αστρικό ταξίδι. Σκεφτείτε τώρα πως ο παραπάνω συνδυασμός δεν είναι πάρα ένας από τους δεκάδες άλλους πιθανούς συνδυασμούς που θα μπορούσαν να περιγράψουν τι περίπου συμβαίνει στο καινούριο album των Flaming Lips, “Yoshimi battles the pink robots”. Κοντά στη λογική των concept albums αλλά έτη φωτός μακριά από την ακαμψία που συνήθως τα διακατέχει, οι Flaming Lips παρουσιάζουν παραδόξως την πιο pop δουλειά τους ως σήμερα, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι έχουν απομακρυνθεί από τα δύσβατα μουσικά μονοπάτια του παρελθόντος. Κάθε άλλο μάλιστα αφού το “Yoshimi..” μάλλον ξαφνιάζει παρά αρέσει στα πρώτα ακούσματα.
Ως άλλοι διαγαλαξιακοί Pink Floyd του εικοστού πρώτου αιώνα με λογική που παρεκκλίνει από το progressive στο …lounge(!), ο Wayne Coyne και η παρέα του ακολουθούν τη Yoshimi στον άνισο αγώνα της εναντίον των κακών ρομπότ, ανακαλύπτουν στο ενδιάμεσο τουλάχιστον δύο αριστουργήματα ( “Ego tripping at the Gates of Hell” - τι τίτλος! και “In the morning of the magicians” ) χάνουν τη μάχη με τις μηχανές και τελικά διαφεύγουν σε άλλο πλανήτη στο ελεγειακό φινάλε του “Approaching Pavonis Mons by balloon”. Η μάχη ήταν σκληρή γιατί το group ρίσκαρε όλα τα κεκτημένα για να παρουσιάσει τη καλύτερη στιγμή της πολύχρονης καριέρας του : τόσο τους οπαδούς των πρώτων ηχογραφήσεών του όσο και τους πιο πρόσφατους από το mainstream – πλέον - προηγούμενο album τους “The Soft Bulletin”. Εμένα πάντως με κέρδισαν και κερδισμένη από μια τέτοια δουλειά βγαίνει και η σύγχρονη “electronica”! Ποια; Για pop δε μιλούσα πιο πάνω; Ε, ακούστε το κι εσείς και πείτε μου αν μπορείτε να αποφασίσετε… Σημασία έχει πως σ’ έναν ιδανικό κόσμο το «sequel» του «Yoshimi..” θα βρισκόταν ήδη στα σκαριά και το κοινό θα σχημάτιζε ουρές έξω από τα δισκοπωλεία. Αμήν.
Eple
Pages
