Mercury Rev - The Secret Migration

Mercury Rev - The Secret Migration

1. Secret For A Song / 2. Across Yer Ocean / 3. Diamonds / 4. Black Forest (Lorelei) / 5. Vermillion / 6. In The Wilderness / 7. In A Funny Way / 8. My Love / 9. Moving On / 10. The Climbing Rose / 11. Arise / 12. First-Time Mother’s Joy (Flying) / 13. Down Poured The Heavens

V2 Records / 24 January 2005

…Drifting as you go but you row… ‘till it seems
All is One, All is Mind, all is lost and you find, ALL IS DREAM


Κάπου εκεί μας άφησαν οι Mercury Rev με το πολύ επιτυχημένο προηγούμενο album τους, 4 χρόνια πριν. Άλλαξε κάτι; Φανερά, όχι ιδιαίτερα. But there has been a secret migration towards… ? Well, towards a slightly different destination. After all, the Rev hate being obvious.

Στο Secret Migration, λοιπόν, δεν υπάρχει κάποια τρομερή εξέλιξη ως προς τον ήχο των Mercury Rev. It is that ‘cosmic rock’ thingy again, με τα ψυχεδελικά trippy keyboards, το μελαγχολικό πιανάκι, τα anthem-like choruses και την χαρακτηριστική ‘Neil Young-goes-elfish’ φωνή του Jonathan Donahue.
Μια μικρή διαφορά είναι ότι εδώ οι Μercury Rev προσπάθησαν συνειδητά να ελαττώσουν τις πιο πομπώδεις ενορχηστρώσεις του παρελθόντος, βγάζοντας κομμάτια πιο λιτά ( ε ναι, και κάπως πιο εμπορικά ), ωστόσο άρτια και με σαφώς πιο ευέλικτα μουσικά θέματα. Αλλά okay, ο πιστός μερκιουριρεβοφάν δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Τα παιδιά ακόμα σε τροχιά είναι, απλά που και που τσεκάρουν την επαφή με το Houston!
Θεματολογικά, οι διαφορές είναι πιο εμφανείς. Αν το All Is Dream ήταν ένα σκοτεινό ταξίδι στους λιγότερο ή περισσότερο πραγματικούς εφιάλτες του Donahue, το Secret Migration είναι μια πτήση σ’ έναν κάπως πιο φωτεινό ‘μικρόκοσμο’.. αυτόν της φύσης. Όχι βέβαια ότι ο Donahue διέκοψε τελείως τις διπλωματικές σχέσεις με τους δαίμονές του.. απλά στην παρέα του προστέθηκαν μερικοί άγγελοι ακόμα, ‘πεταλουδίτσες’ έστω. Επόμενο; Ehm.. I guess caterpillars do turn into butterflies eventually.

To album ξεκινά με μια πολύ δυνατή πρώτη πεντάδα τραγουδιών, delivering secrets for good songwriting. Ένα πανέμορφο Secret For A Song σηματοδοτεί το ‘awakening’, τη μεταμόρφωση της κάμπιας σε πεταλούδα, και την έναρξη της πτήσης:

‘We’ re off for a dark country ride.. ’

And this is definitely a ride!
Απ’ την Peter Pan-ish euphoria του Across Yer Ocean και του Diamonds, που θυμίζει τον full of balloons παιδότοπο των Flaming Lips,
στο υπέροχο Vermillion, που ενώ θα μπορούσε να σε σπρώχνει στα όρια της μελαγχολίας με lyrics σαν αυτά :

‘Oh I know love sounds impossible..
But some words are just so hard to say
And there’s times you feel unlockable…
And all you ever want…
Is someone to try…to open up and find a way in’

καταφέρνει να σε κρατά σ’ ένα επίπεδο ‘πτήσης’, χαμηλής έστω, με την παιδιάστικα αισιόδοξη αισθητική και τα παιχνιδιάρικα vibes του.
Και από ‘κει, στην dreamy pop του The Climbing Rose και του In Α Funny Way, με τα spooky, not-from-this-world φωνητικά. Some naughty little ghosts there..laughing and teasing you. Sometimes even coming back to haunt u, bringing guilt and remorse.. (My Love).
Για να ξορκιστούν τελικά με ένα mantra-like Moving On.

Και οπωσδήποτε, κάποια σύμβολα από τον πλούσιο ονειρικό κόσμο του All Is Dream παραμένουν. Πάρτε για παράδειγμα το First-Time Mother’s Joy (Flying) (προσπερνάμε τον φωσκολικό τίτλο.. ) ή το ‘κομμάτι-χαρά του ψυχαναλυτή’ : A short trip thru a black forest ( cuz there’s no way round) , on a white horse, accompanied by dragon-flies, ε ναι, και την απαραίτητη Lorelei.
Sounds like a fairytale?

Hm.. 'Forests come in all size… danger many shapes…
Well, who’s to say…’

Αδυναμίες υπάρχουν, κυρίως όπου το βελάκι στο δίπολο melancholy-euphoria ξεφεύγει λίγο προς τα territories της ‘χαζοχαρουμενιάς’ (In The Wilderness, Arise). Όμως, στην πλειοψηφία των τραγουδιών, οι ισορροπίες κρατιούνται και η συνταγή λειτουργεί από καλά εώς.. εθιστικά.

Uhm.. κι επειδή εκεί προς το τέλος του album νιώθω κάπως πεσμένη γιατρέ μου (ωραία είναι εδώ στους αιθέρες, αλλά άρχισε να μπάζει λίγο.. άσε που έχει πιαστεί και η αριστερή κεραία μου) μήπως μπορείτε να μου θυμίσετε γιατί άφησα το ζεστό κουκούλι μου;

Press repeat τέκνον.
Do sell me that secret again mister Donahue!

Faery

• Read more about Mercury Rev - The Secret Migration

Nexus - The Beat Syndicate

 

Nexus - The Beat Syndicate

1. The saviour's own slump / 2. Addicted to ya / 3. Drop the luv bomb / 4. The Beat Syndicate / 5. All clue lead to mr.moto / 6. High heels on wheels / 7. World out of this / 8. Burn brightly like stars / 9. You always get a second chance / 10. Tv-whoring / 11. Smart Weapons and sentimental rockets / 12. Happiness is a lonely place

Cyberdelia Records / 4 January 2005

Το τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ των Nexus και τρίτο αγγλόφωνο, κυκλοφόρησε στις αρχές του 2005, για να συνεχίσει αυτό που το “Wrapped In Cellophane” άφησε στη μέση, με την κυκλοφορία του τον Απρίλιο του 2002.
Πούγουνας (φωνή, keyboards), Στεβής (drum / programming) και Σπανός (μπάσο, κιθάρες), τεκμηρίωσαν για άλλη μια φορά αυτό που παλιότερα είχαν δηλώσει σε συνέντευξή τους, ότι ο συνδυασμός μουσικών οργάνων και ηλεκτρονικού ήχου, είναι το παρόν και το μέλλον της μουσικής.
Τα φωνητικά είναι σκοτεινά, όπως έχουμε συνηθίσει να ακούμε την φωνή του Μιχάλη, αλλά ο ήχος, είναι πιο ηλεκτρονικός, με περισσότερες διακυμάνσεις και χρωματισμούς, ότι πρέπει για Clubbers με πιο σκοτεινές προτιμήσεις.
Οι στίχοι, πότε αισιόδοξοι, πότε όχι, εκφράζουν τους καθημερινούς προβληματισμούς μας, κοινωνικούς αλλά και αυτούς που δημιουργούν οι διαπροσωπικές σχέσεις.
Ο ήχος κινείται ανάμεσα σε απόλυτα χορευτικά tracks όπως είναι το "Drop The Luv Bomb", ηλεκτρονικό gothic όπως είναι το “High heels on Wheels” και “Addicted to Ya” , αλλά και απόλυτα σκοτεινές ατμόσφαιρες όπως είναι το “World Out of this”, αλλά και το Industrial, όπως είναι το “ TV-Whoring".
Το άλμπουμ έχει κυκλοφορήσει σε πολλές χώρες του εξωτερικού, μεταξύ αυτών η Γερμανία, η Ισπανία, η Ιταλία και η Ελβετία και δεν είναι τυχαίο γεγονός ότι το άλμπουμ έχει ήδη δυο Club hits στα Clubs εκεί.

Όταν πριν από ένα περίπου χρόνο πήρα μια γεύση από τις πρώτες ρυθμικές γραμμές του “The saviour’s own slump”, είχα μια υποψία ότι αυτό θα είναι και το πιο αγαπημένο μου Nexus άλμπουμ, από την μέχρι τώρα πορεία τους. Τώρα που το άκουσα, απλά οι υποψίες επιβεβαιώθηκαν….


...The ones we hate - The ones we love
Today we’re here - Tomorrow we’ll be gone...
“Burn brightly like stars”

Yρώ Μιχαήλ

• Read more about Nexus - The Beat Syndicate

Blonde Redhead - Misery is a Butterfly

"I have had a most rare vision. I have had a dream,
past the wit of man to say what dream it was.
......................................................
......................................................
... The eye of man hath not heard, the ear of man hath not seen,
man's hand is not able to taste, his tongue to conceive,
nor his heart to report, what my dream was."

"Midsummer night's dream" words for ...an earlyspring night's dream music.

Ω τι χαρά να περνάει ένας τέτοιος δίσκος απ΄τη ζωή σου, τουλάχιστον μια φορά κάθε χρόνο, έστω και εντελώς καθυστερημένα και ετεροχρονισμένα... Ένα "Kinder έκπληξη" σε digipack συσκευασία υπέροχης αισθητικής, που προσφέρει τη μαγεία της ανακάλυψης σε συνδυασμό με ηδονική σχεδόν ευχαρίστηση...
Αναχρονισμών συνέχεια λοιπόν, με αυτή την 4ADική κυκλοφορία του προηγούμενου έτους:
Blonde Redhead's "Misery is a Butterfly". Είναι όμως υπεβολικά πολύ into season, into heart για να το αποφύγω. (τυχαία ανατρέχοντας και παραποιώντας τους Piano Magic για μια ακόμα φορά..)
Η κορνιζαρισμένη, γοητευτικά καταπονημένη, μυστηριώδης φιγούρα με το σκοτεινό βλέμμα ξεπροβάλλει στο cover ως άλλη "πεταλούδα" και προάγγελος του άγνωστου, μέχρι τώρα, κόσμου των Blonde Redhead που θα ξετιλυχθεί με την μαγική λέξη "PLAY".
( Άγνωστος για μένα, που έχω να δηλώσω πλήρη αγνοια του πρότερου βίου τους, της 12ετούς μουσικής ιστορίας και δισκογραφικής υπόστασής τους... Αν όχι άγνωστος, τότε σιγουρα έκπληξη για τους γνώστες αυτών, μια και πρόκειται για ένα album-αναγέννηση, ορόσημο της εξέλιξης και των αλλαγών τους... from maggot to butterfly...)
Ένας παραμυθένιος κόσμος γεμάτος ονειρώδη ηχοχρώματα και φιγούρες λογοτεχνικής υφής που παραπέμπουν σε εποχές περασμένες χωρίς να ξέρεις αν υπήρξαν ποτέ.. σε μια παράλληλη μη-πραγματικότητα.. σαν σε όνειρο.

Νεραϊδίστικα αρπίσματα ξεκινούν το ταξίδι στον κόσμο αυτό και το opening track "Elephant Woman". Τουλάχιστον εντυπωσιακό ξεκίνημα.. trippy μελωδικές κιθάρες, ρυθμικά drums και τα έγχορδα σε έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο. Η Kazu κυριαρχεί με την high-pitched φωνή της, την ασθματική ερμηνεία (και τις "softly,softly" χαμηλές της) και με το πέρασμα του clavinet της. Τη σκυτάλη στα φωνητικά παίρνει αμέσως μετά ο Amedeo στο σαγηνευτικό, με ροπές προς τραγικό και Fellini-κό χαρακτήρα "Messenger".

"Stay still do be still
No wonder you are always lost
If a messenger you must be known
Then with messages you must return "

Στο φινάλε δεν μπορείς παρά να συνοδέψεις τη μελωδική του mouth music. (Worth mentioning πως εναλλακτική version του track έχει κυκλοφορήσει στο single του "Equus" και στο πρόσφατο EP "The Secret Society Of Butterflies", με τον David Sylvian, την οποία και πρέπει να βρω.)
Ακόμα πιο βαθιά στην αισθαντική μελαγχολία τους και σε μία σχεδόν καταραμένη φύση, ανύμπορη να αντέξει την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι της καταλήγουν τα δύο επόμενα tracks, με την Kazu να ρωτάει με παιδική αφέλεια:

" Why did you kill that poor old man, Μelody
She said, "He was never good to me"

ενώ o Amedeo επιλέγει να χαρίσει την αγάπη του σε μια (πορσελάνινη φαντάζομαι) κούκλα...

"Why a Doll so they tell me
Cause she is mine. Faith and fully mine "

Είναι φανερό πως κάθε τραγούδι φέρει τη σφραγίδα του τραγουδιστή του σε στίχους και μουσική, μα θα ήταν γυμνό χωρίς την δημιουργική βοήθεια των υπολοίπων, τη ραχοκοκκαλιά που χτίζει ο Simone με τα εμπνευσμένα κρουστά του, το δέσιμο και την αγάπη(dare I say..) ανάμεσα σε αυτό το τρίο.
Αλλά και την ιδιαίτερα προσεγμένη και ενδελεχή παραγωγή του Guy Picciotto (frontman των Fugazi) και τη βοήθεια στις κινηματογραφικές συνθέσεις και ενορχηστρώσεις των εγχόρδων του Eyvind Kang.
Το βιολί, η βιόλα και το τσέλο λειτουργούν πολύ ιδιαίτερα, με πιο χαρακτηριστικό αυτού του ρόλου πιθανότατα το ομώνυμο "Misery is a Butterfly"...
Ακούστε το δυνατά, δίνοντας προσοχή στο πως τα εγχορδα ξεκινούν να (μην) συνοδεύουν την μελωδία, εντείνονται και μεταλλάσσονται μαζί της, ώσπου την καταλαμβάνουν και την πνίγουν.

Στη συνέχεια η αντρική ερμηνεία γίνεται πιο δυναμική στα "Maddening Cloud" και "Falling Man" , με αποκορύφωμα το δεύτερο, featuring αποκαλυπτικά, αυτοκαθαρτικά λόγια ("Yet I am just a man still learning how to fall" ) και rock guitar riffs . Αντίθετα, τα γυναικεία ακολουθούν πιο ονειρικά μονοπάτια στα "Anticipation" (an 80s synth feeling, emotional ballade) και στο απόλυτα ξωτικένιο, ατμοσφαιρικό "Magic Mountain" .
H φωνητική, τονική παλέτα περιλαμβάνει στοιχεία από τα υψίφωνα παιχνιδίσματα των Frazer και Bjork εως και τον ναρκισσισμό της Alison Goldfrapp κάποιες φορές, ενώ ο Amedeo θα μπορούσε να τοποθετηθεί κάπου ανάμεσα στους Terry,Perry και Thom (στις ψηλές τους).
Οι φωνές τους εναλλάσσονται track by track, αλληλοσυμπληρώνονται και επιζητούν η μία την άλλη, γεμίζοντάς τον ακροατή με ανυπομονησία για το επόμενο άκουσμα,
ώσπου τελικά ενώνονται μαγικά, υπνωτικά σχεδόν στο κορυφαίο, out-standing "Pink Love" .
Με σεβασμό όμως, αφήνοντας η μία ζωτικό χώρο στην άλλη να αναπνεύσει (στην κυριολεξία!). Kάπως έτσι δηλαδή....

"I won't bind my strings to you
But build my world besides you
Watching you draw a line "

Μαζί με μια τόσο απλόχερη προσφορά μουσικής...΄Υμνος! Overall το αποτέλεσμα μοιάζει ζωντανά παρωχημένο λόγω τoυ 70s keyboard και των μεθόδων παραγωγής (just tapes), αλλά και της ιδιομορφίας των ίδιων των Blonde Redhead.. Κοιτούσα κάποιες φωτογραφίες τους. Παράξενες φυσιογνωμίες, έντονα χρακτηριστικά και ευφυή μάτια.
Η ιστορία τους θα μπρορούσε να αποτελέσει το επόμενο σενάριο της Sofia Copolla:
Τα δίδυμα αδέρφια, Ιταλικής καταγωγής, από τον Καναδά και η Γιαπωνέζα φοιτήτρια συναντιούνται στη Νέα Υόρκη των early 90s.. και αρχίζουν να πειραματίζονται με τις θορυβώδεις, Sonic-Youth-like κιθάρες, ώσπου καταφέρνουν να φτιάξουν μια ονειροπαγίδα, κλείνοντας στον ιστό της τις βασανισμένες μορφές του Wenders, την τραγικότητα της Madame Butterfly, την αθωότητα της Candy-Candy, deco εικόνες, φιγούρες του Maunet και ιμπρεσσιονιστικά τοπία... πλησιάζοντας τo ογκώδες collective artistic feel των Godspeed ή Mars Volta, με πολύ βασικές διαφορές (εμμονές, ανησυχίες, επιρροές...) όμως.
Συνδετικός μουσικοχρονικός κρίκος, το πιο ρυθμικό και αισιόδοξο track, το κλείσιμο του δίσκου, "Equus" (άλογο στα λατινικά), και ταυτόχρονα ένας προσωπικός, θεραπευτικός φόρος τιμής/ξόρκισμα για την Κazu.

Θα ήθελα να πω τόσα ακόμα αλλά βιάζομαι να προλάβω και τη συναυλία τους. Ο μύθος λέει πως η επιτυχία και αναγνώριση προήλθε από τα δυναμικά τους live, περνώντας από στόμα σε στόμα. Αυτόν τον τελευταιο τους δίσκο τον έφτιαξαν ολομόναχοι χωρίς παρεμβάσεις και deadlines και αργότερα βρήκε το πιο καταλληλο σπίτι-label. Πως θα τα μεταφέρουν όλα αυτά στη σκηνή άραγε (such fragile 'n delicate, distant 'n detached intellectuality)?
Ευαίσθητες ισορροπίες.. If you touch the butterfly, you kill her... she dies.
Πριν όμως αμφιβολίες και αρνητικότητα κατακλύσουν για μια ακόμα φορά τη σκέψη, θέλω να ευχαριστήσω το Θεό της μουσικής, from the very depths of my soul and senses, που έφερε το "Misery.." στα αυτιά μου τον Απρίλη του 2005. Music as Art in all it's Majesty.
Οι καρμικές συμπτώσεις (και κοσμικές συγκρούσεις) που οδήγησαν σε αυτό, οι λόγοι για τους οποίους μέσα από μια λίστα με δεκάδες άγνωστα ονόματα και αντίστοιχες δισκογραφικές δουλειές, το συγκεκριμένο album τράβηξε την προσοχή μου σαν μαγνήτης, θα παραμείνουν ένα όμορφο άλυτο μυστήριο, σαν εκείνους τους απρόσμενους, μεγάλους έρωτες at first sight.

"It's not just a fairytale painted by me
It's not just loneliness between you and I

And I, I want to kiss
Pink love, pink love

Some may say illness
So called so called love
The sickness of mind "

Μαρία Καραγκούνη

 

• Read more about Blonde Redhead - Misery is a Butterfly

MIKPO - 180°

"welcome to flight 4 - 808..have a nice flight.."

"τρελλό σαφάρι μεχρι τον Αρη..τον κόκκινο πλανήτη...
κ ακόμα πιο μακριά σε άλλους γαλαξίες..κ στην Αφροδιτη
η πτήση αναχωρεί με άγνωστη πορεία..ως το Δία..."

What happened here??τo mikrotronik πλάσμα άφησε τον πλανήτη happy κ άρχισε τα διαγαλαξιακά ταξίδια σε αναζητηση νέων πάρτυ?Φανταστείτε το..πανω σε αυτο το ομορφο μαυρο digipack κουτακι με το neon-like mikρο λογότυπο...να σερφάρει στο σύμπαν..
Κάπως έτσι ξεκινούν οι "180 μοίρες" , το τέταρτο κατά σειρά αlbum των Μίκρο..

Let's get on board as well...
Η απογείωση γίνεται μεσα σε ενα lounge, easy-listening περιβάλλον..με funky ρυθμούς, μια groovy κιθαριά και τη Ρία να λέει τα δικά της για ιπτάμενους δισκους που γυρίζουν στα πικάπ της.. Χαλαρά και όμορφα αλλά πάντα χορευτικά.
O chillout destroyer όμως εχει ήδη πάρει θέση,γιατι ακολουθεί μια rockιά ..σαν αυτές των Μίκρο όμως..
Γαρνιρισμένο με τα απαραιτητα ηλεκτρονικά bits 'n pieces, totally rock guitars κ' ενα επαναλαμβανόμενο,κολλητικό "δε σε φοβάμαι.." έχει τα ίδια αποτελέσματα πάνω σου με αυτά των "η σειρά σου", "περιστρεφόμενα κεφάλια"...
Σε παρόμοιους (κ παροιμοιώδεις) electropunk ρυθμούς το "electroshock" ως ενναλακτικό καψουροτράγουδο για την ψαγμένη e-generation ..."μετάδωσέ με" με πολύ electroclashy ρυθμό και voxx.."σε τροχιά" με μια ingenious πραγματικά χρήση sampling των γυναικείων φωνητικών που σε συνδυασμό με τα sequences είναι "όλα τα λεφτά" που λέμε....ή το "δεκαοχτώ" ,ενα τυπικότατο πλέον μίκρο, όπου όμως η ιδια η ερμηνεία (μια μπασα lo-fi ευαισθησία) σε αγγιζει και σε προσυλητίζει..

Φωνητικά και στίχοι λοιπόν, είναι μοιρασμένοι οπως πάντα στο Νίκο και τη Ρία (ισως περισσότερο στη Ρία στιχουργικά έστω αυτή τη φορά i think)..
Στιχουργικά είναι λιγο πολύ αναμενόμενα τα πράγματα, όλοι έχουμε τα κολλήματα μας.Tο καλό ομως είναι πως γράφουν ελληνικούς στίχους με ξένη νοοτροπία..όχι σαν να γράφουν ελληνικούς αλλά ούτε και σα να μεταφράζουν ξένους..Ελπίζω να γίνομαι κατανοητή..
'Οσον αφορά τα vocals έχουν ακουστεί αρκετά κατα καιρούς, μα δεν γίνεται εμφανής καμία διάθεση αλλαγής . Ιt works u see....Και τείνει να γίνει cult το θέμα..Τhis is Μικρο!

Οπως επίσης Μικρο ειναι τα γνωστά "...ααααααααααααα..." της Ρίας και ο υποθάλπων oriental αισθησιασμός στον χορευτικό ambient "λαβύρινθο".Εδω όμως μιλάει για ακόμα μια φορά η εξαιρετική παραγωγή και οι εκπληκτικοι ήχοι που απλά γεμίζουν το χώρο και κάνουν το χαρακτηρισμό μεστός να εχει ουσία..Ποιος λέει πως η ελληνική σκηνή υστερεί σε σχεση με τις υπόλοιπες.. ??
Εκει, στη μέση καπου του cd, υπάρχει ενα track με τον τίτλο "χρυσαλλίδα" μια απο τις πιο όμορφες και αγαπημένες λέξεις..για ενα πολύ όμορφο και ήδη αγαπημένο κομμάτι.
'Η αλλιώς: "Απλά Μαθήματα Δημιουργίας ενός Τραγουδιού που Φυσάει..Ηear n Learn"
futurepop με πνοή ,ντυμένη με αιθέρια φωνητικά και trancy αστρικούς ήχους και εμβολιασμένη με την αίσθηση του έρωτα..αυτο ακριβώς το being-in-love-feeling..ακριβώς όμως.Και λόγια που θα αγγιξουν πολλούς και πολύ ... Well done..n thanx..

Aν έκλεινε εδώ το album ίσως και να έμενα με την αίσθηση πως οι Μικρο έχουν βρει το μυστικό της επιτυχίας κ επαναπαύονται σε αυτό..Τη συνταγή για τον επιτυχημένο fun δίσκο.. n all they do is mix up the ingredients once again.Δύο ενστάσεις όμως :
Πρώτον, οι Μίκρο κινούνται στα χνάρια των...Μίκρο!Που σημαίνει πως πλέον έχουν καταξιωθεί και αφήνουν το δικό τους μουσικό στίγμα.Επιπλεον όμως προσαρμόζουν τον ήχο του "180 μοιρες" στην εποχή ιδανικά κ ανεπαίσθητα, μέσα στα πλαισια της προσωπικότητάς τους σαν group, συνδυάζοντας κλασσικα rock k synthpop στοιχεία με τα post k electro trends τα εποχής, σε έναν αξιοζήλευτα δουλεμένο ήχο.
Κοινως, γιατι κουράστηκα, τα άτομα είναι ψαγμένα, ξερουν απο μουσική, εχουν good influences, αίσθηση κ' αισθητική, και σαν δουλειά συνολικά είναι ενα βήμα πιο μπροστά απο οτιδήποτε κυκλοφορεί στη εγχώρια μουσική σκηνή σήμερα. Ετσι βέβαια μεγαλώνουν και οι προσδοκίες ε??

Δεύτερον, υπάρχoυν και καποια στοιχεία λιγο έκπληξη, ευχάριστη βέβαια..Μια επιθετικότητα, μια δυναμική λίγο διαφορετική όπως βγαίνει προς τα έξω με μπόλικο σαρκασμό στην Ωδή στη "Replica" απο τη Ρία
"Ω! replica πόσο πουλάς εισαι πια διάσημη σταρ..
Ω! replica μην εκπλαγεις οταν πια καταναλωθεις πρέπει να αντικατασταθείς.." 'Αουτς!
και το σχημα στην κιθάρα που κάτι σου θυμίζει..
Αυτό το punky drum intro στην "προσωπική οθονη"..Ενας πορωτικός up-to-date, rock 'n roll θυμός που ταιριάζει στη φωνή της, με αγαπημένα wave drums, bass n guitars κ τα απαραιτητα μπλιμπλίκια φυσικά. Perfect!
Από την αλλη, στο "παιχνίδι των σκύλων" βγήκε λιγο σε terror x crew φάση..και μάλλον πρέπει να το ακούσω πιο τσαντισμένη..Φαντάζομαι.
Παρολ'αυτά μια καλή μετάβαση για τηv ηλεκτρονική μελαγχολία που φορτώνει σιγά σιγά και κλείνει το δισκο,το ομώνυμο "180 μοιρες"

Kαθώς προσγειωνόμαστε λοιπόν, μια θερμή παράκληση to whomevere's out there..please καποια τραγουδάκια ας μείνουν άσπιλα και αμόλυντα από τη καταναλωτική καθημερινότητα και ας περάσουν στην ιστορία ως έχουν..αν γίνεται.
Και επίσης στους Μίκρο..να συνεχίσουν αυτό που έχουν αφήσει στη μέση από τόν προηγούμενο δίσκο..to be continued..γιατι θα σκάσω..τι έχει η βαλίτσα?

Εις αναμονή μιας live ακρόασης....

Μαρία Καραγκούνη

 

 

• Read more about MIKPO - 180°

BBRTF - Anapterwma

Blue Birds Refuse To Fly - Anapterwma

1.Overture / 2.House of Sex / 3.Lacrima di balena II? - The Revenge / 4.After dark / 5.Celebration / 6.Some roads can take you everywhere / 7.Play with me / 8.Quasi Stellar II? - Give me wings / 9.As I fall / 10.The end / 11.Love like Prison / 12.Strange little girl / 13.Anapteroma

Decadence Records / 30 October 2004

A Sound, That When Heard, Might Make One Realize Him Self Either Totally Deaf, Or Totally Blind, In Mostly Any Present Situation
Lyrics That Place You In The Nostrils Of Drowning Men, Where Every Single Bubble Of Air Released Still Reflecting The Surfaces Light, Might Be Noticed By Some Restless Hope
Just Where Our Music Industry Today Comes To Play, Tending Out To Seem As A Kaleidoscope Of New Releases, Scents and Fragrances Every Day, Remains But To Acknowledge It’s Position, Just As A Finely Furnished Collection Of Graphic Designs Over The Desks Of Their Beholders.
More Like Things Are Walking Towards Image It Seems, But That’s No Great News Then And Alas, None Of Our Subject

and to the Main Point,

listening to the cd..

The First Approach Erupts A Most Regardless Of Factors Charm
Lays Down Through Out Words As It’s Phasma Knits In All -And More Than Meets The Eye-, Colors

A New sound, Blissfully Ignorant Of All External Sidesteps That Come To Disturb The Producing Pathway Of Today’s Composers. Then with full awareness and knowledge of a wide variety of all musical planes that might surround it, Finds Mastering Technical Progressions Holding The Sound Not In Unnecessary Locations In The Journey Written In This Dream Land

Blue Birds Refuse To Fly,
anapterwma

An Dream In Invisible Ink
Not Quite For Skeptics To Realize
Invisible For Sure, and perhaps a story of a bright blue apocalypse,
yet so discordant.. (so far away) forcing the feeding hand to choose pure beauty
Clearer Than Vice, This CD, composed in 2004 by Kyriakos Poursanidis (Main Composer For Blue Birds Refuse To Fly and Former Member of Wasteland 1990-1998) and George Dedes (former leader of Illusion Fades for more than a decade), more than clearly is set to shine in the shelves of record shops, as one notices every single release's light been lost in the grand gallery of jewelcases...
not an easy thing to do these days
to remain intact that is when out there, there is bound to be a soul, a similar victim, to whom the word is spread, as the hunt leases it self in luck and hopefully correct timing
to make it really seem real, so hard
nevertheless what hereby is heard, is but existing,
and the artwork on the cover speaks of no joke at all, except if you recall on the heaviness of life's irony ..
A Jewel That In My Sence Is Not To Be Treated As Any Similar release
A Cover That Respects The Jewel Pack It Is Released In And Asks The On To Posses It To Take Care Of It As Of His-Her Own Breath

A masterpiece of synthetic compositions , finely engraved with fiery black tenements by nostalgic costuming vocals. Guitars suit to fit, and surely not in vain, easily guides one by the very first sentence of the album to a distant place where arrogance is not met, but only stories of lasting hope – the end.

Varnishing Sentimental Romantic And Sad, Then Well Defined Lyrics, which with an absolute ease paint the whole pathway and flight the listener will charge if you wish, of a mind like travel with the Blue Birds That Refuse To Fly

Coherent Respect In The Receiving Sensors Of The Listener

Perhaps The Finest And Best Release In The First Half Of The Counting Decade Of 2000 Coming Out Of Earth/Europe/Balkans/Greece/Athens/BlueBirds

A Memory Before The Doors Open To Reveal Clouded Suns Outside
As the flames rise high like monsters outside.

At The Time That Airplanes Occupy The Lonely Looking Sky, Transport Creators-Designers Of It This World From One Place To Another, Like Nervous thunder
a sentence of fear and a gesture of promise.. reminders spread on ones ears, whilst the wings of the butterfly begin to reveal the essence of their color

All The Things I’ve Said Are Idiotic, But Most … True

as After Dark brings back memories of the sisterhood while on the time of jihad.. Topographical distortions, an earthquake of emotions indifferently right, silent and raw observing and in Pure discipline to the heartbeat
As all sounds turn to zero, when moist covers the faces of children sent to sleep outside

The weather will be cloudy
With the temperature 20 degrees celsius
With the probability of rainfall in high regions

After Dark Was Firstly Released On Synthpopavenue 2nd Collection as Promo Issue, while by what it seems the future is but many new releases of this band to hold..
the things that makes blue birds in this point a very clear group is their clearly defined honesty in which they point their respect towards the listener .... as the sway it brings reveals more and more in fragments

Today Already In The Top Play Lists Across South Africa

Some Roads Can Take You Everywhere
-- a dialogue of insight
Fantastic Musical Sentences Driving On Over The Crossroads Of Time, And Mystical Approaches To The Denial Of Forgotten Lands

Play With Me
a track of controversial presence
as the clock is turning backwards eyelids ring a melancholic serenade
Illusion Fades Go Digital .. Romance and Beauty In Words Of Plain Certainty, And More Over Control...

As I Fall
-- and the dance goes on -- melancholic as freely composed choirs in the gothic voice of George Dedes meet the inner impuissance of the spirit and raise the essence of impatience. the glory of disarrangement in a world that tends to choose deception

where dance raises lightly the load of consequence
and only tears of joy will come to meet

where rational monotony meets towers, posts, faith, dreams, pain and a smell of naked broken feathers nostalgically (if needed to point) awaiting one to bring by and old word, or simply and old answer to a misplaced goodnight

in few native words:
vriskomaste gia allh mia fora mesa se mia nyxta
ta matia einai vamena me eyeliner
opoy oi rizes twn vamenwn malliwn den einai para TIMH
ekei opoy oi mpatsoi prepei na tromaxoyn
i politikh prepei na aposwpasei
oi geroi prepei na erwteytoyn pali tis adynamies toys
na anoixoyn gia allh mia fora tis palies toys disko8hkes
na 3eharvalwsoyn ta palia toys pick-up kai na koitaxoyn tis antanaklaseis toy vinylioy ston toixo mesa apo thn aorath aenah troph twn zwwn toys

katw stis sphlies, xamenoi aggeloi akoma stelnoyn shmata apo toys asyrmatoys poy toys varenan stis ateleiwtes poreies

…
i have learned to keep silent

I send for permission
To escape it all
In perfect freedom
With pride and trust
I sell my vision
But no one wants to buy
It's a waste of feelings
In total emptiness

I sell my vision
But no one wants to buy
It's a waste of feelings
In total emptiness
I deny the noise
I stand alone
I use my fears
And they use me


The End

A Marvelous Musical Representation Of The Balkanic Then Forceful Sentimentality, Of The Human Presence In This Very Rigid Situation Of Down leaning Humanity

This track seems as laid down to make call the many for followers all across the globe and at the same moment to place Greek Musical Industry In The Mind Of The Arrogant Many Sold Universal Reformers.

stepping on the same step on the same timeline as Laibach have just released WAT (2004) , Blue Birds Refuse To Fly, Deny To Bypass It

i can say i have enjoyed this track least the most in balance to the whole other album .. played it over and over again.. and stating my point in this line or two, this track has held me back for more than 2 months in writing this review
.... you make your own impressions

….places one in awe

as only the rain remains
love seems like Prison

Love Like Prison
-- synth coding and more mature overall vocals as in the blend of BBRTF
a very compassionate song, reminding songs of those chosen by fellowships in pride, by bards and where stories stay intact And Poisons Are Powerless

and If I fall into silent darkness
I feel your eyes stealing my thoughts..

as the wind blows a single blue feather down hooded stairways..
a garden of crystals
a silent watcher blind
a group of nymphs in a lake still as ice
a symphonic breeze
a majestic seize

nevertheless though, weaknesses in the consistency of the album can be sighted, as more over than all this album is wholly based on an era of fierce emotional dropouts. In It’s Full Length, Anapterwma Might Find Many Pieces Not To Actually Fit, As If Arguing Each One Another, and (just maybe) will feel the sense of staying alone in the cold in moments when certain parts of the track could, use a little more fire..

The fields right under the mountain tops though stand bright in their holocaust, and should be taken into consideration before one is ready to speak about any album nevertheless, it’s composition and cause etc., before taking into consideration the romantic wave it is based on, as for the fire that devours it like some cement plastic, the wings of the butterfly wont even touch him at all... perhaps that’s why it all remains so invisible.. the current, the traumas the bright blue wing laps and even perhaps the secret flights

This Completely New Sound To The Today Reality Of Summerland, Has Come back from where behind The Dusk Lies The Dawn

More Than Sure, Should We Be Expecting Something New Soon, And As Tall..

What Blind Men Should Be Listening To
What Dreams Might Arouse If The Leaves Weren’t So Dusty After All
What Devils Listen In Their Stone Carved Thrones Whilst Waiting For Another April Song

to some reactionaries , free will is too intertwined with Falling.
w.donahue


THE END

Water

• Read more about BBRTF - Anapterwma

The Synthpop Avenue CD collection vol. 3

 

The Synthpop Avenue CD Collection vol. 3
~ music past departed ~

some notes...

H τρίτη συλλογή του Synthpop Avenue δεν ήταν προγραμματισμένη, τουλάχιστον για τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή..Δημιουργήθηκε έκτακτα, σαν ένα μικρο δώρο της πρώτης ελληνικής electro δικτυακής κοινότητας στους users της, με αφορμή το επερχόμενο Synthpop Avenue Christmas party στο Χοροστάσιο club.
Και η συγκεκριμένη συλλογή, είναι κάπως διαφορετική..Και πολύτιμη!
Κατ'αρχήν, έχει υπότιτλο. "Music past departed", εμπνευσμένο από το αντίστοιχο topic όπου μιλάμε για μουσικές ηλικιακά γερασμένες, αλλά που έμειναν (ή θα'πρεπε να μείνουν) ανεξίτηλες στη μνήμη μας...
Φυσικά και το cd αυτό, όπως και τα 2 προηγούμενα, ασχολείται με την ελληνική underground σκηνή που τόσο αγαπάμε. Αυτή τη φορά όμως, ΔΕΝ έχει καινούρια τραγούδια. Τι περιέχει?
~ Τραγούδια που κυκλοφόρησαν μια 20ετια (και βάλε ή βγάλε) πριν...Μερικές από τις πιο κλασσικές στιγμές της δεκαετίας του '80! 17 τραγούδια-θρύλοι, που στις περισσότερες περιπτώσεις ηχογραφήθηκαν με πενιχρή οικονομική βοήθεια, σε αυτοσχέδια studio και κάτω από δύσκολες συνθήκες. Ερμηνευμένα όμως με αυθορμητισμό και πάθος! Signs of those times...

Δεν θα γράψω πολλά ακόμα, άλλωστε θα διαβάσετε πιο κάτω το tracklist για περισσότερα. Απλά να διευκρινήσω ότι η διαδικασία επιλογής έγινε βάση 2 κριτηρίων: Να ανήκουν στην δεκαετία του '80 και να μην έχουν ως τώρα κυκλοφορήσει σε Cd (με μια και μόνο εξαίρεση..).
Τέλος, η εγγραφή έγινε κατά βάση από ( πολύ σπάνιους πλέον) δίσκους βινυλίου, και παρόλη τη δουλειά στο mastering, είναι λογικό να υπάρχουν κάποιοι μικροί "θόρυβοι"..

IMPORTANT
Το Synthpop Avenue CD Collection vol. 3 θα υπάρχει στο Χοροστάσιο club σε 100 αριθμημένα CD-R σε DVD cases και θα διανεμηθεί δωρεάν στο Electrowave.gr party στις 25 Δεκεμβρίου 2004 με σειρά προτεραιότητας. Οσοι πραγματικά ενδιαφέρεστε, προσπαθήστε να είστε εκεί σχετικά νωρίς.
Παράκληση σε όσους το αποκτήσουν:
Do not sale this cd or file-share it on the net! Just play it to as many people as possible!

 

• Read more about The Synthpop Avenue CD collection vol. 3

Duran Duran - Astronaut

Duran Duran - Astronaut

1.(Reach Up For The) Sunrise / 2.Want You More! / 3.What Happens Tomorrow / 4.Astronaut / 5.Bedroom Toys / 6.Nice / 7.Taste The Summer / 8.Finest Hour / 9.Chains / 10.One Of Those Days / 11.Point Of No Return / 12.Still Breathing

Smi Epc (Sony BMG) / 11 October 2004

 

Tο 2001 ανακοινωθηκε η επανασυνδεση των Duran Duran η αλλιως Fab 5.Υστερα απο μια μεγαλη περιοδεια σε Ευρωπη και Αμερικη με αποκλειστικα sold out εμφανισεις...(στο Wembley Arena επαιξαν 5 φορες ολες sold out 6 μηνες πριν...)και αφου πηραν διθιραμβικες κριτικες,οι Duran Duran ετοιμασαν το πολυαναμενομενο album τους,με τον groovy τιτλο :ASTRONAUT!
Eνα αλμπουμ που μερικοι πηραν στραβα(οι προκατελλημενοι του ειδους)μα που ουσιαστικα η πλειοψηφια αγαπησε για την αυθεντικοτητα και την γνωριμη ζωντανια των Duran Duran.Ενα αλμπουμ τελεια συνδιασμενο με επιρροες απ'τα δυναμικα αλμπουμς των '80s καθως και απο τα '90s...ιδιαιτερη εμφαση σε στιγμες Meddazzaland καθως και Pop Trash album.

Αναλυση τραγουδιων

1.Sunrise
Επιλεγμενο ως πρωτο single το "Sunrise"εφτασε ως και το no.5 του U.K chart.
Γεματο ζωντανια και δυναμικους ρυθμους δηλωνει το γνωστο ρητο των Duran Duran...'Φατε τη σκονη μας".
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:8.5/10

2.Want you more
Για να πω την αληθεια...στο πρωτο ακουσμα το παρεξηγησα-οπως πολλες φορες τη πρωτη φορα σχηματιζω λαθος εντυπωση...-ντροπη μου ...μα μου θυμισε 'N sync.
Στο δευτερο ομως ακουσμα το λατρεψα.To "Want you more" μπορει να μην ταιριαζει σε 45αρηδες αντρες λογω της συνολικης ιδεας και της υπερβολικα χαριτωμενης συνθεσης...ταιριαζει ομως στους Duran Duran.Στους αιωνιους εφηβους.........
BΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:9/10

3.What happens tomorrow
Για αλλη μια φορα παρεξηγησα αλλο ενα τραγουδι.Μονο που αυτη τη φορα το τραγουδι ηταν αριστουργημα......
Αρχικα ειχα πει πως μου θυμιζε πολυ το ''Pop trash movie'' η οτι αναμασουσε στιγμες και μηνυματα απο το "Ordinary World" ομως επεσα εντελως εξω!
Tο "What happens tomorrow"ειναι τραγουδαρα!Ειναι ενα απο τα καλυτερα τραγουδια που εγραψαν ποτε οι Duran Duran....η δυναμη των στιχων,η ανεπαληπτη ενορχηστρωση,η ζεστη φωνη του Simon,η μελωδικη κιθαρα και τα δυνατα rock μπασα κανουν ενα ξεχωριστο αποτελεσμα!!!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:10/10

4.Astronaut
Kαλος ρυθμος μα ηχει πολυ βαρετα στ'αυτια μου.Κατι τετοια τραγουδακια τα υποστηριζει ο xanax και ελπιζει να γινουνε και μελλοντικα singles.Ελεοοοοοοοος
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:6/10

5.Bedroom toys
Εχετε υποψην σας τι ειναι τα "συμπληρωματικα" τραγουδια;οχι;
ειναι αυτα που συνηθως οι καλλιτεχνες γραφουν με τη βοηθεια της ερασιτεχνικοτητας τους...συνηθως τους παιρνει κανα 2ωρο μα στους Duran Duran φανταζομαι δεν θα πηρε πανω απο 10 λεπτα.Η θεση των συμπληρωματικων τραγουδιων σ'ενα αλμπουμ ειναι λεπτη.Αυτου του ειδους τα τραγουδια γραφονται βιαστικα με α'σκοπο να συμπληρωθει ενα σεβαστο συνολο τραγουδιων για να κυκλοφορησει το αλμπουμ.Φυσικα αν υπηρχε και β'σκοπος ισως ειχε εφευρεθει και μια αιτια...και ισως δεν υπηρχε λογος να πεθανουν τα αυτια μας ουτε και να μπει ενα τετοιο χαμηλης ποιοτητας κομματι στο νουμερο 5 του αλμπουμ.Μετα ο ακροατης πως θα χει το κουραγιο να τελειωσει το αλμπουμ.....;
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:3.5/10

6.Nice
Ενα πραγμα εχω να γραψω...δεν ειναι αξιο του ονοματος των Duran Duran.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:4.5/10

7.Taste the summer
Φανταστειτε να οδηγατε το αμαξακι σας στη παραλια και να ακουτε το "Taste the summer"...τι δροσερο και ευχαριστο κομματι...πιστευω γραφτηκε γι'αυτο το λογο.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:7.5/10

8.Finest hour
Gonna take it back,take back the life that you want to lead...
Πιασαρικο ρεφραιν...χαλαρο και ιδιαιτερα ευχαριστο κομματι.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:8/10

9.Chains
To κομματι αυτο ξεχωριζει στο αλμπουμ...εχει υπεροχους στιχους,γλυκα φωνητικα και θυμιζει εντονα τις μερες του Meddazzaland.
BAΘΜΟΛΟΓΙΑ:9/10

10.Οne of those days
Αυτο το τραγουδι μου θυμιζει εντονα ροκ επιρροες απο τα '70s...οταν το ακουω νιωθω ευτυχια...............πραγματικα μοναδικο και απολαυστικο κομματι.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:9/10

11.Point of no return
Αν και μου παραπεμπει λιγακι σε Simple Red ηχει προτυπο σε μενα.Ειναι απο τις πιο κορυφαιες στιγμες του αλμπουμ.....
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:9/10

12.Still breathing
Το αλμπουμ κλεινει μ'αυτο το α ρ ι σ τ ο υ ρ γ η μ α.Ενα τραγουδι που γεννιεται και αργοπεθαινει...αργοσβηνει οπως στις παλιες εποχες ειχε συμβει με το "The seventh stranger".Ενα τραγουδι που αγαπησα απο την αρχη χωρις να κανω λαθος.Βουτηγμενο μεσα στην μελαγχολια και στον ρομαντισμο.Παραπεμπει στο Save a prayer μιας και εχει τα ιδια μπασα και θα το ονομαζα το νεο Save a prayer της δεκαετιας....ο νεος απολυτος υμνος των Duran Duran!Αυτο πρεπει να γινει single!

O EΠΙΛΟΓΟΣ

Σιγουρα θ'αγαπηθει το αλμπουμ οπως του αξιζει......μα πρεπει να μελετηθει προσεκτικα!Μια συμβουλη...αλλη αποψη θα εχετε αν το ακουσετε τη πρωτη φορα και αλλη μετα απο 5-6...

Hope Mode

• Read more about Duran Duran - Astronaut

Astyplaz - Name your slippers

Astyplaz - Name your slippers

Future science / Lifting shadows from the sun / Spreading life / Toybox / Knell of the dunes / What it feels like / Shattered mould / Lost in the city / There is no justice baby / Lionne / Prey / Future science (orch mix) 

Plus Records / August 2004 

 

«Το να δίνεις ζωή σε άψυχα αντικείμενα είναι κατεξοχήν πράξη ρομαντισμού.»

Ουπς… Somebody mentioned the r-word??
Εχμ, τι έτος έχουμε είπατε; 2004 ή κάνω λάθος;
Πώς επιβιώνει ένας ‘ρομαντικός’ είπατε, επίσης; Ε, φαντάζομαι ή αποφασίζει να taaake the mountains (παίρνω τα όρη και τα βουνά, ελληνιστί) ή καταλήγει στη φαεινή ιδέα να φέρει τα ‘mountains’ εδώ. Ή ακόμα καλύτερα, την plaz!
okay.. και πώς γίνεται αυτό παρακαλώ;
Οι Astyplaz προτείνουν να ξεκινήσουμε δείχνοντας το σεβασμό που του πρέπει σε έναν πολύ παραμελημένο ‘σύντροφο’, τις παντόφλες μας!

Οι πρώτες νότες του "Future Science" επιβεβαιώνουν ότι βρισκόμαστε στο σωτήριον έτος 2004, most of us lost in our cities, towers, dunes, or whatever.

‘New world, new scene
Rules the machine’

Yeah sure…so? Use the f**king machine, make fun of it and…dance!
To “Spreading Life” κινείται στους ίδιους.. χορευτικούς ρυθμούς, αλλά νομίζω ότι τα σχόλια περιττεύουν. Αψεγάδιαστο δείγμα electropop, που έχει ήδη κάνει τη μικρή του ‘καριέρα’, spreading its liveliness to certain dancefloors some of us are acquainted with...

 

• Read more about Astyplaz - Name your slippers

Nick Cave & the Bad Seeds - Abbatoir Blues / The Lyre of Orpheus

King Ink is back! Για τα καλά...
Το "abattoir blues / the lyre of Orpheus" είναι το 13ο album του Nick Cave και των Bad Seeds και κυκλοφορεί 20 ολόκληρα χρόνια μετά τη παρθενική τους δουλειά "from her to eternity". Επίσης, είναι το πρώτο διπλό τους long play, το πρώτο χωρίς τον τέως "θορυβοποιό" Blixa Bargeld, και μόλις το τρίτο που δεν έχει τη φάτσα του Νικολάκη στο εξώφυλλο.. Και αυτό είναι μόνο η εικαστική έκπληξη του "abattoir blues". Γιατι υπάρχει και η καλλιτεχνική έκπληξη, και είναι πολύ ευχάριστη μάλιστα!
Η αλήθεια είναι ότι ο Nick Cave με είχε απογοητέψει κάπως.. Οι 3 τελευταίοι του δίσκοι δεν με ενθουσίασαν, όχι τόσο λογω της μουσικής κατεύθυνσης, όσο γιατί υπήρχαν εμφανέστατα σημάδια έλειψης έμπνευσης. Το είχα γράψει άλλωστε ως απάντηση στο review του "Nocturama" ή μάλλον δεν είχα γράψει τίποτα για το μουσικό περιεχόμενο μιας και μου ήταν σχετικά αδιάφορο. Προτίμησα ν' ασχοληθώ με κουτσομπολιά, rock'n'roll cosmopolitan or something. Στροφή 180 μοιρών. Εδώ θα γράψω για μουσική!

PART I - the Bad Seeds
"fuck-off Blixa Bargeld!"
Ok, όχι έτσι ακριβώς, αλλά αυτό σου βγαίνει ακούγοντας το "abattoir blues". Μπορεί ο Blixa να μην έπαιζε ούτε νότα τελευταία, αλλά η φυγή ενός τόσο inspiring μουσικού θα μπορούσε να αποτελέσει πλήγμα για τους Bad Seeds. Αντίθετα, δείχνουν αναγεννημένοι, γεμάτοι ενέργεια και καλύτεροι από ποτέ. Με τον Mick Harvey ν' αναλαμβάνει μόνος του τις κιθάρες, τον Warren Ellis να μαγεύει, πότε με τα έγχορδα, πότε με τα πνευστά, και τους 2 drummer σε εκπληκτική φόρμα, η απουσία του Blixa περνάει απαρατήρητη. Για να μη πω οτι ήταν επιβεβλημένη! Οι Bad Seeds φαινεται να ηγούνται και όχι ν' ακολουθούν στον συγκεκριμένο δίσκο. Ισως αυτό να ήταν επιθυμία του ίδιου του Cave... After all, he's a Bad Seed too.

PART II - the double cd
"two albums are better than one!"
Σε αυτές τις περιπτώσεις συνηθίζεται να λένε ότι θα μπορούσε ο χ καλλιτέχνης να βγάλει ένα αριστούργημα αντί για 2 καλά album. O Cave όμως αδιαφορεί και προτιμά αντί για ένα αριστούργημα να βγάλει 2 αριστουργήματα! Και δεν φαίνεται να δυσκολεύτηκε και ιδιαίτερα.Τι στο καλό συνέβη στα 2 χρόνια που μεσολάβησαν απ΄το "nocturama"? Πώς βρήκε ξανά τη μούσα του? Είναι από αυτές τις λίγες φορές που η αναλογία ποσότητας και ποιότητας δεν λειτουργεί αντίστροφα.
Το "abattoir blues" είναι το βρώμικο, το δυνατό, το σκοτεινό, πιο κοντά στον παλιό ήχο των Bad Seeds, με τον Jim Sclavunos ν'αναλαμβάνει το drum kit δυναμικά, ενώ το "the lyre of Orpheus" είναι πιο μελωδικό, γλυκό και ερωτικό, με τα γνώριμα "σκουπάκια" του Thomas Wydler να χαϊδεύουν το snare και το πιάνο να παίρνει τα ηνία από το hammond του "abattoir".
Aλλά νομίζω ότι άρχισα να μπαίνω στο επόμενο κεφάλαιο..:

PART III - the content
"the songs & the legends.."
To πρώτο πράγμα που παρατηρεί κάποιος όταν ξεκινάει το "get ready for love" είναι η προσθήκη της gospel χορωδίας του Λονδίνου που συνοδεύει τον Nick Cave στο ξεσηκωτικό ρεφραίν του τραγουδιού, αλλά και στη συνέχεια του album. Ο Cave τραγουδάει με πάθος και οι Bad Seeds σφυροκοπούν ανοίγοντας τον δρόμο για τα υπόλοιπα 8 abattoir blues. Από τo "cannibal's hymn" με το υπνωτικό (αλα-stagger lee) bass-line και τον σοφιστικέ σαρκασμό στους στιχους, ("well, if you're gonna dine with the cannibals, sooner or later, darling, you're gonna get eaten..") στο αριστουργηματικό "hiding all away'' όπου το group ξεσπάει σ'ένα grand-finale που σου κόβει την ανάσα, και από το πιο ραδιoφωνικό ''nature boy" στην σαγηνευτική εύθραστη αφήγηση του "abattoir blues": "I went to bed last night and my moral code got jammed, I woke up this morning with a Frappucino in my hand..."
Μου΄χε λείψει ομολογώ... Από τα κακόφημα bar του Βερολίνου στα Starbucks.. Θεός!
Σε ολόκληρο το "abattoir blues" o Nick Cave και οι Bad Seeds ξορκίζουν τα φαντάσματα του παρελθόντος και μεγαλουργούν στιχουργικά και ερμηνευτικά, προϊδεάζοντας μοναδικά για το τι πρόκεται ν'ακολουθήσει. Η λύρα του Ορφέα. Hit the first string:
Εδώ το σκηνικό αλλάζει. Οι τόνοι χαμηλώνουν, ο ήχος γλυκαίνει και εμπλουτίζεται με πανέμορφα έγχορδα ("easy money", "spell", "carry me"), φλάουτο ("breathless"), μαντολίνο ("the lyre of Orpheus") και με την εντονη παρουσία του πιάνου από τον Conway Savage και τον ίδιο τον Cave, με μερικές εξαιρετικές στιγμές, όπως το arpeggio στο "carry me" και το μοναδικό flamengo στο ήδη κλασικό ''supernaturally". Αυτό που δεν αλλάζει είναι oι εμμονές του, και στο "babe, you turn me on" αφού πάρει την καλή (the low one) χροιά στη φωνή του μας (ξανα)κάνει γνωστές τις ευαισθησίες του..:
"now, the nightingale sings to you
and raises up the ante,
I put one hand on your round ripe heart
and the other down your panties.."

Χεχε.. Απολαυστικός! Σταματάω εδώ γιατί θα κάνω quote τον μισό δίσκο και προχωρώ πρός τα..έξω(!):

PART IV - the package
"πού είναι η κορδελίτσα?"
Ελα ντε..που είναι? Γιατί μόνο αυτή λείπει! Η συκευασία του "abattoir blues / the lyre of Orpheus" είναι καταπληκτική. Το υφασμάτινο μπεζ κουτάκι, το ροζ φακελάκι του abattoir, το φυστικί του Orpheus, το βιβλίο με τους στιχους...Το αγοράζετε όπως είναι από το δισκάδικο, του βάζετε ένα φιογκάκι και το κάνετε δώρο στη μικρή σας αδελφούλα.
Στην αρχή θα το περάσει για ημερολόγιο, αλλά εν καιρώ τη βλέπω να γυρνάει στα club και να περιμένει κάποιον να της πει "από εσένα στην αιωνιότητα, babe.." για να την κατακτήσει.
Seduction? Φυσικά.. Για τον Νick Cave δεν μιλάμε?
Seduction. Artistic or else... in Κing Ink's way! Ακόμα και στα 47 του...

 

Κώστας Μπρέλλας

 

 

• Read more about Nick Cave & the Bad Seeds - Abbatoir Blues / The Lyre of Orpheus

Endraum - Traumstaub

 "Departure" by Arthur Rimbaud, 1886

Και γιατί να ξεκινήσει κάποιος το review ενός δίσκου μ'ένα τετράστοιχο του Rimbaud? Πρώτον, γιατί δεν βρίσκει αλλο τρόπο και έχει κολήσει από έμπνευση..Δεύτερον, πιθανόν να θέλει να κάνει τον έξυπνο, κουλτουριάρη, ρομαντικό, αινιγματικό (τι θέλει να πει ο ποιητης..κυριολεκτικα!) κτλ...Τρίτον, γιατί του ταιριάζει νοηματικά με αυτά που θέλει να γράψει. Και τέταρτον, γιατί ο εν λόγω δίσκος ειναι η νέα δουλειά των Εndraum!

''Words are equal to Music are equal to Image. Endraum was a musical vision."
Η πρώτη μου επαφή με τους Endraum ήταν πριν 10 χρόνια περίπου, όταν κυκλοφόρησαν τα 2 πρώτα τους album "zeitenlicht" και "in flimmernder Nacht". Κάλυψαν κατά ένα μέρος, μαζί με groups όπως οι Stoa και οι Rise & Fall Of A Decade, το κενό που δημιουργησε η 4AD στο πρώτο μισό των 90's, όταν και άλλαξε κατεύθυνση.
Οι Endraum ακούγονταν σίγουρα ξεχωριστοί!
"Endraum is creativity, Endraum is melancholy. Endraum is colour, sound and space.....Only melancholy stays constant and an entrance to it must be created - this is Endraum."
Aυτό!! Δεν θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα! Ήχος, χρώμα, εικόνες, μελαγχολία, δημιουργικότητα. Και μια κοινή είσοδος σ'ενα τρισδιάστατο τοπίο. Οι Endraum θα σε ξεναγήσουν αλλά δεν θα σου υποδείξουν..Εσύ επιλέγεις ποιά αίσθηση θα ακολουθήσεις..."important is the feeling!"
To ''traumstaub" έρχεται εν έτη 2004 να επικυρώσει τα παραπάνω με τρόπο σαγηνευτικό. Έχοντας αποφασίσει να γράψω το συγκεκριμένο review, ομολογώ ότι βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση. Πώς θα μπορούσα να περιγράψω αυτό το album με λέξεις? Το λεξιλόγιό μου φαίνεται φτωχό. Ισως απλά οι λέξεις ειναι αδύναμες. Δοκιμάστε να περιγραψετε ένα χρώμα..Το μπλε...Και στην τελική, how can I describe a piece of art without been an artist? A poet maybe..like Rimbaud...
Δηλώνω αδυναμία..Ο μονος τρόπος είναι να το κάνω ορθολογιστικά...

"Blue is the colour within which light can be held without blinding and deceiving.."

Με το πρώτο κιόλας άκουσμα καταλαβαίνεις ότι οι Εndraum στο "traumstaub" έχουν αφήσει την ambient αισθητική των τελευταίων χρόνων και επιστρέφουν ηχητικά στο ύφος του "in flimmernder Nacht". Μελαγχολικές εικόνες και φθινοπωρινά τοπία περνάνε απο μπροστά σου καθώς οι Endraum αναπτύσουν τα μουσικά τους θέματα. Ατμοσφαιρικά συνθεσάιζερς, αναλογικά bass lines, layered guitars, έγχορδα και αυτό το υπέροχο πιάνο..άλλοτε γλυκό και αφηγηματικό, άλλοτε τρικυμειώδες..
Και ένα παιχνίδι λέξεων και συναισθημάτων...όπως στο υπέροχο "an yvon million" με τα ονειρικά του φωνητικά και το μινιμαλιστικό drum machine..like walking in the woods... Το πρωτόγονο μπάσο, η στοιχειωμένη κιθάρα και η ψυχρή, δυνατή φωνή στο "just one kiss" φέρνει τους Endraum πιο κοντά από ποτέ στη μεγαλύτερη επιρροή τους..a tribute to Joy Division maybe? Συγκινητικό....Και τι να πει κανείς για το μεγαλειώδες "ein letztes mal", όπου η αλα- Dead Can Dance χρήση του santour και τα γυναικεία φωνητικά σε υπνωτίζουν και ξεσπάνε σ' έναν tribal στρόβιλο απο κρουστά και electronics μέχρι οι φωνές να ξεψυχίσουν: "μια τελευταία φορά...μια ματιά..μια τελευταία φορά..." Και πριν προλάβεις να συνέλθεις, η αγχωτική εισαγωγή του "korper und haut" σε προειδοποιεί ότι το ταξίδι σου δεν έχει τελειώσει..και εσύ χαιρεσαι...Το κρεσέντο στο πιάνο μοιάζει ν'αγωνιά..σταματάει..ξαναρχίζει... Άφωνος! Μου θύμισε Legendary Pink Dots στις μεγάλες τους στιγμές!

Ο δίσκος θα κλείσει περίπου όπως άρχισε..με την "ονειρόσκονη"
"the dream cannot function without reality and reality becomes a very dull existence without a dream."
Πράγματι! Όπως θα ήταν βαρετή και η μουσική πραγματικότητα χωρίς δημιουργίες όπως το "traumstaub". Πως το εγραψε ο Rimbaud αληθεια?
Enough known.. The pauses of life- O Sounds and Visions!