So much to say... so little space... so little time... and so very late...
Let's just start from somewhere and see where it takes us.. (Worry not! You can never get lost when you've nowhere to go.. Piano Magic anyone?)
Την τελευταία φορά που το μουσικό τους κύμα εισέβαλλε και συνεπήρε την καθημερινότητά μας, οι Piano Magic παρουσίαζαν διαταραχές στον ύπνο τους... insomnia, bad dreams, nasty wake-ups, that kind of things. Στην περίπτωσή μου, το The Troubled Sleep of Piano Magic δεν βρήκε αμέσως το δρόμο του (ears {mind} heart), μα όταν το έκανε ήταν ολοκληρωτικό, καθώς αποτέλεσε ουσιαστικά το έναυσμα της ενασχόλησής μου με την "κολλεκτίβα" του Glen Johnson και οδήγησε στην ενδελεχή ακρόαση της δισκογραφίας τους με climax point τη legendary συναυλία της 21ης Νοεμβρίου του 2004 (Τι νύχτα και αυτή!). Τα αγάπησα τα φαντάσματα των Piano Magic και το ghost rock τους. Their undercurents worked and gave them a rightful place in the dark side of the heart. Επομένως ήρθαμε και αρκετά κοντά, εξού και η οικειότητα...
Πάνω από ένα χρόνο μετά, μας πλησιάζουν ξανά για να δηλώσουν Disaffected. Μάλιστα... Και τι ακριβώς εννοείτε, κύριοι (και κυρία)? As in estranged or discontented? Kαι πόσο ακριβώς affective μπορεί να είναι κατι disaffected (seasonally or not)? And what's with the guy in the cover (ο οποίος τυγχάνει να είναι και πληκτράς btw)? 'Ενα ακόμα album, ένας ακόμα γρίφος Glen? 'H μήπως είναι τα πράγματα όσο ξεκάθαρα φαίνονται αυτη τη φορά? Ghost rock you've said... Ambiguous rock I say... Ένας τρόπος προσέγγισής του θα ήταν ίσως ο συναισθηματικός. But that would be a huge understatement... And an easy way out... Άνετα επίσης θα μπορούσα να αρχίσω να αραδιάζω στίχους (με τελευταίο φυσικά το ομώνυμο) σαν ελεύθερος σκοπευτής. Μα αυτό και αν θα ήταν understatement... Και η μουσική? Και η αγάπη? The music be the food of love, and the love be the food of life... Ή αλλιώς " All we need is Love and Music, Love and Music till we die. "(κατά Glen Ευαγγέλλιον). So play on...
Kαι η ιστορία (των fucking-great-album-openers) συνεχίζεται, με το εξαιρετικό "You Can Hear the Room": " Βut stay away from the drink. Stay away from the diaries. It does not matter. " 'Ισως ενα από τα καλύτερα δυνατά τους τραγούδια, πιο μεστό όμως και με ελεγχόμενο ξέσπασμα θυμίζοντας τα του "..Troubled Sleep.." μα και με μία θέση στο πάνθεον, μαζί με " Password ", " (Music won't save you from anything but) Silence " κ.α., βέβαιη. Ω ναι η Μουσική... που δεν θα σε σώσει από τίποτα.... but it's one of the two life's essentials: "Love & Music". Και η ενορχήστρωση παίρνει πιο μελωδικό χαρακτήρα χαρμολύπης προπαρασκευάζοντας τον ήχο για το επόμενο.
The "Night of the Hunter" in Α Forest and under a full moon, with And Also The Trees casting their shades. Τι εικόνα! 'Ενα κινηματογραφικό track (Welcome back sound effects... I've missed you since the birds...) που καταφέρνει όμως να ακούγεται θεατρικό. Johnson και Alba δένουν τόσο όμορφα και ηλεκτρικά, συνθέτoντας και εκτελώντας. Oh, and "...value your life while you can..." people.
3 songs down and up for the homonymous album's manifesto. Oι σκοτεινές κιθάρες σπρώχνονται στο background και " in a rare certain light " αναδύεται η Angele David-Guillou τυλιγμένη σε έναν indie/80s electropop μανδύα (Welcome back beatbox...). Oι φωνητικές της δυνατότητες είχαν αναδειχθεί και προηγούμενα, δεν σε είχαν προετοιμάσει όμως για αυτήν εδώ την υπέροχη ερμηνεία (και μοναδική της συμμετοχή στο δίσκο). No pink, no show-off sentiment. Clinically white and "Disaffected"... totally, utterly, exactly disaffected! Oι στίχοι του Glen της δίνουν το κατάλληλο υπόβαθρο... Κάποτε η κοπέλα θα τραγουδούσε " I'm sensitive... touch sensitive. " ψυχοραγώντας (Low Birth Weight). Τώρα πεζά και με συγκαλυμένο πάθος και με την εισαγωγική συνθετική μελαγχολία των strings να οδηγεί σε ένα γνώριμο, post, κιθαριστικό ντελίριο που πνίγει πονεμένες αποτροπές: " Αnything can happen in life. Especially nothing, mainly nothing ".
Mαταιότης ματαιοτήτων... Υπαρξισμός, μηδενισμός, άρνηση, μια γλυκειά απομόνωση... επιρροές,επιλογές και επακόλουθα. Παρακολουθώντας τα news updates στο official site θα έλεγε κανείς πως ο Glen Johnson (ως ψυχή και mastermind των Piano Magic) δεν φαίνεται απλά disaffected, αλλά εώς και exasperated. Kαι η φωνή του κατά τη διάρκεια του album (μιας και πάλι παίρνει το θέμα voxx πολύ προσωπικά) αν και επίπεδη σχετικά, "σπάει" περίεργα στο τέλος κάθε συλλαβής, για να βρει την αυτοπεποίθηση και μειλιχιότητα της μόλις στο 8ο και στο τελευταίο track αντίστοιχα. Η αλήθεια είναι πως ξεπέρασε τον εαυτό του εδώ, φτιάχνοντας τον πιο ολοκληρωμένο του ίσως δίσκο, ο οποίος είναι σε τέτοιο βαθμό a-Piano-Magic-album που σχεδόν δεν είναι a-Piano-Magic-album! Aλλά το feedback από την μουσική πραγματικότητα εξακολουθεί να είναι λιγοστό. (Λάθος δεκαετία φοβάμαι, και κρίμα τελικά... Neither King Ink nor Queen Misery rule anymore... Mr Fun writes the rules now. Αnd no matter how good the songs are, his name is not Martin nor Robert f.ex.) Ωστόσο δεν μπορεί παρά να υποκύψει στις αδυναμίες του και στα (προσωπικά, συναισθηματικά ή και μουσικά) φαντάσματά του για μια ακόμα φορά. Το "Theory of Ghosts" ακολουθεί τα χνάρια του beloved " Νο closure ":
" I've a theory of ghosts:
That they're alive and we're all dead;That they're trying to tell us that it's this way around
And I've a theory of girls
They always seem to leave in Spring As if they know that it hurts more to carry a heartbreak through the Summer
Watercolours can't help me "
Αnd I've a theory of death, Glen:
It always seems to happen in Summer; Just to make Autumn more sad and the Winter so cold
And words can't help me.
Και το "Τhe Nostalgist" επίσης... Οι "στοιχειωτικές" μελωδίες, η γλυκόπικρη heart-aching κιθάρα και οι ανατριχιαστικοί ψίθυροι χαϊδεύουν τις μνήμες. Τhe collectivists may have given in to the band-its but they have not given up their Artist's Rifles yet...
Αν και εκ πρώτης ακροάσεως υπάρχει ένας ισχυρός δεσμός και αλληλοεξάρτηση ανάμεσα στα 2 τελευταία lp τους (ένα τέλος και μία αρχή τόσο όμοια που μοιάζουν με συνέχεια), το "Disaffected" κάνει ένα μικρό time-travel στα πλαίσια της ύπαρξης των Piano Magic (πλησιάζουν και τη 10ετία σιγά σιγά... αυτό δεν είναι ενηλικίωση για ένα group?), δείχνοντας τις διάφορες δισκογραφικές στιγμές τους. Έτσι και η επιστροφή του John Grant των Czars στα vocals του "Your Ghost" γυρνάει στο 4ADικό, reflectively artistic και broodingly dark Writers Without Homes. Και το "Deleted Scenes" ως φυσική συνέχεια του "Disaffected" επιβεβαιώνει τη αγάπη τους και για τον ρετρό, pop ήχο και το παιχνιδιάρικο, ηλεκτρονικό jamming. Σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο, σκέφτομαι ακόμη πως η λιτή, ασπρόμαυρη εμμονή μου μαζί τους (όχι ασαφές θλιμμένο γκρί, ούτε σκοτεινές wavy αποχρώσεις, ούτε και φθαρμένες σέπια απεικονίσεις), με κάποιο τρόπο, οδηγούσε στο "Disaffected" της άνοιξης του 2005. Αδιαμφισβήτητα καλό, με ποικιλία, συνοχή και σαφήνεια στις συνθέσεις, αρκετά ιδεοκεντρικό, επίμονα και επίπονα ευαίσθητο και -ευτυχώς- όχι τέλειο.
O επίλογος αυτή τη φορά είναι ένας μελαγχολικός, ευσεβής πόθος... καθώς η ανάγκη για την ύπαρξη τους, θα μας σπρώχνει στην αναζήτηση νέων κρυμμένων νοημάτων παντού και πάντα...
" and I've got space in my heart
for the next twenty years
so don't think there's a rush
just come on over sometime "
Μαρία Καραγκούνη
Λοιποοοοοοοοοοόν........................................................................................................
Ένα τυπικό review θα μπορούσε να ξεκινάει ως εξής: "Εκτο album για τους Suede και βρίσκει το συγκρότημα από το Λονδίνο σε πολύ καλή φόρμα, μη μπορώντας όμως για άλλη μια φορά να ξεπεράσει τις στιχουργικές και glam-pop εμμονές του....μπλα-μπλα-μπλα......" Kαι μετά θα ξανακοιτάγατε τον τίτλο του thread και το εξώφυλλο και θ' αναρωτιόσαστε: "Tι λέει ο μαλ***ς?"
Α ναι, sorry... Ας το ξαναπάμε άλλη μία: "Tρίτο album για τους Suede, μόνο που βγήκε ως έκτο, ενώ εγώ είμαι σίγουρος ότι έγινε λάθος στη σειρά κυλοφορίας ή στη χρονιά παραγωγής και αδιαμφισβήτητα έχουμε 1995 και το "coming up" δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα και περιμένουμε με αγωνία την επόμενη κίνηση μετά το αριστουργηματικό "dog man star" και επιτέλους (yes!) κυκλοφορεί το "here come the tears" και......."
Οχι, δεν τα έχω χαμένα ούτε παίρνω παραισθησιογόνα. The simple truth: To "here come the Tears" είναι ο νέος δίσκος των Suede ότι και να λέει το εξώφυλλο του cd, το οποίο παρεπιπτόντως έχει και αυτό εντελώς Suede αισθητική.
The band splits to reform with a different name! Είναι και αυτό μια καινοτομία, ίσως η μόνη στο όλο concept των Tears μια και όλα τα υπόλοιπα είναι ίδια και απαράλλαχτα με το ένδοξο παρελθόν των Suede. Τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει και μη πει κανείς για την απουσία των Osman και Gilbert. Οι Suede ήταν ο Brett και ο Bernard. Και μετά βασικά ο Brett... Kαι τώρα πάλι οι δυό τους! "All songs written by Anderson & Butler" γράφει στο ένθετο του The Tears και θυμήθηκα εκείνα τα (ισως λίγο υπερβολικά) σχόλια περί του καλύτερου συνθετικού διδυμου της Αγγλίας από την εποχή που χώρισαν οι δρόμοι του Morrissey και του Johnny Marr...
So, is it any good?
H εύκολη απάντηση ειναι ναι! Είναι ένας καλός δίσκος, σίγουρα καλύτερος από τις προσωπικές προσπάθειες του Bernard Butler και από τα 2 τελευταία album των Suede. To πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να πει κάποιος για το περιεχόμενο, εφόσον όλα ακούγονται γνώριμα και αναμενόμενα. Η φωνή του Brett, τα κιθαριστικά riff του Bernard και ο πλέον αναγνωρίσιμος και γραφικός τρόπος γραφής στίχων..."let's take to the streets, you and I we're life's refugees.." ή "the morning comes with coffee we can share and the smell of cigarettes is in your hair.." ή ακόμα "your teeth are not quite straight, your mood swings oscillate.." Brett being Brett!! Touching...
Φυσικά αρκετοί θα υποστηρίξουν ότι τα μισά τραγούδια ακούγονται σαν re-writes του "trash" ή του "we are the pigs" και δεν θα έχουν και άδικο. Ομως οι 2 αριστουργηματικές μπαλάντες του cd υποσκελίζουν την έλειψη οποιουδήποτε πειραματισμού ή πρωτοτυπίας. Το λυρικό "the ghost of you", ένα τραγούδι (όχι απαραίτητα ερωτικής) απώλειας που καταλήγει σ΄ένα grande finale όπου οι κιθάρες του Butler ξεσπούν και συναγωνίζονται σε απόγνωση τις φωνές του Anderson και το πιο επικό "Apollo 13" με έντονη τη παρουσία των εγχόρδων και μια από τις καλύτερες φωνητικές ερμηνείες από την εποχή του "still life" !
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η συμφωνική ροκ προσέγγιση στο "beautiful pain" με το φάντασμα του Bowie να είναι πιο έντονο από ποτέ, καθώς και το συγκινητικό closing track του cd "a love as strong as death", με τον Brett ν'αναρωτιέται για την αγάπη με τη συνοδεία μιας ορχήστρας βιολιών:
"...is it a wave that crashes over us?
Or summer rain that washes over us? "
Οσοι περίμεναν κάτι καινούριο και διαφορετικό από την πρώτη δισκογραφική δουλειά των Tears καλύτερα να μην ασχοληθούν. Oσοι πάλι επιθυμούν ενα δεύτερο "dog man star" μάλλον θα απογοητευτούν. Το "here come the tears" θα μπορούσε να είναι μια συμπαθητική συνέχεια του προαναφερθέντους album αν κυκλοφορούσε το 1995. Στο 2005 όμως λάμπει με διαφορετκό τρόπο και έχει κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει από τους εκατοντάδες δίσκους που κυκλοφορούν: Την προσωπικότητα και μοναδικότητα των δημιουργών του!
Rating: 7,3 / 10
Κώστας Μπρέλλας
"Enter the mysterium with hunger for its knowledge. Secrets of the universe may languish in its tomes
Codes and ciphers, augers and signs, Riddles to confound even the sharpest minds.
.................................................
.................................................
Come and find the wise man..."
Η αλήθεια είναι οτι προσπάθησα να ξεφύγω από την νόρμα των πρώτων στίχων του δίσκου για εισαγωγικό, αλλά μάταια.. Eίναι τόσο δελεαστικά αυτά τα λόγια και ο απλός,
"Once-Upon-A-Time" τρόπος που αποδίδονται με τη συνοδεία μιας μελωδικής κιθάρας που σε παγιδεύουν..
στην "Mortlake"... και σε αυτή την τεράστια, μυθική βιβλιοθήκη που στέκεται στην άκρη της..
Κάπως έτσι ξεκινά ένα μυστικό, μυστηριακό και μυστικιστικό ταξίδι (πλεονασμός??...not really...) με οδηγό το δεύτερο solo album του Peter Ulrich, αρκετά χρόνια μετά το
"Pathways And Dawns" με το πολύ γοητευτικό "Evocation", χωρίς τη βοήθεια του Brendan Perry αυτή τη φορά, αλλά με πολύ πιο συγκεκριμένο στόχο και ισχυρό concept: Η θρησκεία, το υπερφυσικό, η πίστη, το πνεύμα και φυσικά το μυστηριώδες, με πρίσμα κάποιες συγκεκριμένες, αρκετά οριακές πτυχές τους και μετά από αρκετή μελέτη.
Liber Mysteriorum λοιπόν...
Το
"The Scryer And The Shewstone" συνεχίζει την ιστορία της Mortlake και του John Dee (μιας πολύπλευρης, πνευματικής προσωπικότητας που έζησε στην Αγγλία του 16ου αι.) σε έντονους folk ρυθμούς και κλείνοντας τα μάτια, έχεις την αίσθηση πως βλέπεις του χωρικούς να χορεύουν στο Lioness!
Θεματολογία και ήχος αλλάζουν στη συνέχεια, με τα φλάουτα να δίνουν τη θέση τους στο γνωστό μας σαντούρι (μια κινέζικη εκδοχή του), και οι μεσαιωνικοί σε ανατολίτικους ρυθμούς, περνώντας πάνω από την
"γέφυρα"-σύμβολο του Ζοροαστριανισμού :
"Some will slip and fall away, Some will reach the heavens gates.".
Και ενώ μια σκιά αρχίζει να πέφτει, ηχούν οι πρώτες νότες του
"Nothing But The Way", και επιτέλους, κρουστά και κύμβαλα κάθε είδους επιδεικνύουν το μεγαλείο τους. Μια ματιά στη λίστα με τα όργανα που χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία του
"Enter The Mysterium" αποδεικνύει του λόγου το αληθές: talking drum , hand drum , Chinese wood drum , bongoes , shekere , tambourine , cow bell , Chinese cymbals, gong , finger cymbals , ride cymbal... όλα τους παιγμένα real-time από τον Ulrich, και άλλα τόσα υπο μορφή samples. Από εκεί ξεκίνησε εξάλλου και η σχέση του με τη μουσική... Από αυτη την αγάπη για τα κρουστά, όπως μεταφραζόταν τόσο μέσα από tribal και ethnic ρυθμούς όσο και από το στυγνό drum-kit των
Joy Division, και τον οδήγησε στην on-stage και studio συνεργασία με τους
Dead Can Dance. Από ένα ζευγάρι bongos που έλαβε δώρο σαν παιδί και τα οποία χρησιμοποιούνται και εδώ ακόμα, στο
"Katakak Tamai" , ένα επίσης σκοτεινό και ambient track, εσωκλείοντας στοιχεία ανάλογα του θέματός του και ινδιάνικες αναφορές.
Άλλες μυστηριακές ιστορίες είναι αυτές του Σταυρού του Μαρτυρίου και των Σταυροφοριών (το dreamy
"The True Cross"), όπου πρωταγωνιστούν το oboe d'amore, τα έγχορδα και οι closing, distorted λαρυγγισμοί, ενώ η chill-out-pop του
"Another Day" με vast synths και ένα "περαστικό" πιάνο, είναι αφιερωμένη στον ήλιο. Πέρα από τις
Perry-κές επιρροές, αρκετές
Sylvian-ικές, ή και
late-Murphy-κές ακόμα, προσπάθειες είναι εμφανείς. Από τις πιο ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις έχει τo
Death in June-like, επικό και υποβλητικό
"The Witchbottle Of Suffolk", αναφορική και ταιριαστή με τον μύθο και πάλι.
Το "...Mysterium" είναι one-man-album με στίχους, μουσική και φωνητικά εξoλοκλήρου του Ulrich. Αν και τα τελευταία δεν είναι και το πιο ισχυρό του σημείο, εξακολουθούν να ηχούν ευχάριστα και παράξενα οικεία. Ακόμη χειρίζεται άψογα (respect!) και τα περισσότερα από τα πολλά και διάφορα όργανα, με λίγες εξαιρέσεις. Μια από αυτές είναι το προτελευταίο τραγούδι, μια ethnic, jazzy μπαλάντα,
"Through Those Eyes".. Oι φωνούλες που ακούγονται πίσω από τη δικιά του ανήκουν στις δυο του κόρες, ενώ η μία παίζει και βιολί... Τouching! Και ανέμελο και φωτεινό και γλυκό.. While paying
"Spiritchasing" and
coincidental vows of honour at the same time.. Η παραγωγή είναι εξαιρετική και η crystal-clear καθαρότητα του ήχου χαρακτηριστική του SuperAudio Format του cd. Παρόμοια προοσοχή έχει δοθεί και στη συσκευασία από το special κουτάκι μέχρι και τις φωτογραφίες και το σύμβολο του booklet που ανήκουν και πάλι στον Ulrich.. ('Εχω την απορία αν η εσωτερική φωτο είναι τμήμα της Πόλης των Θεών στο Μεξικό -άκρως μυστηριώδης επίσης, μια και αγνοείται η ταυτότητα των κατασκευαστών και κατοίκων της- και ζητώ feedback.). Το δίσκο κλείνουν τελετουργικά σαντούρι και ψαλμωδίες, προετοιμάζοντας και υμνώντας τη φωτιά (
"Flesh To Flame"), ενώ σκέφτομαι πως θα είχε ενδιαφέρον η προσέγγισή του, εάν είχε αποφασίσει να μελετήσει κάποιον αρχαιοελληνικό μύθο, κάποιο έθιμο ή δεισιδαιμονία.
Quote:
| "But words cannot explain that music. To understand it, you must enter Ulrich's world of light and shadow, a world of black and white magic, a world haunting, mysterious, sometimes frightening but in the end uplifting, but be aware that you may never return to the world as you knew it once you have crossed into this new world's realm." |
Η ύπαρξη και μόνο τέτοιων μουσικών αποτελεί χαρά και αξίζει να μπαίνεις στον κόσμο τους... Προτίμησε να το κάνεις μόνος και κάποια από εκείνες τις ρευστές ώρες της μέρας. Και θα σκεφτείς τους Dead Can Dance και τους Black Tape For A Blue Girl, τους Qntal αλλά και τους Helium Vola ή και τους Current 93 . Ο Ulrich δίνει το στίγμα του και διαθέτει μια απλότητα και αμεσότητα story-teller μέσα στις δαιδαλώδεις διαδρομές του στον Kόσμο. Turning the mysterium into a tale.. Και η πόρτα στο back cover, δίπλα στο tracklist, είναι ορθάνοιχτη...
"The secret garden is always open now. Open, and awake, and alive. If you look the right way, you can see that the whole world is a garden."
~ Για επιπλέον ψάξιμο πέρα από την εμπειρία, αυτό προσφέρεται σαν ανάγνωσμα, μόνο κατα τη διάρκεια ή και μετά την ακρόαση του "Enter The Mysterium". ~
http://www.themysterium.info/etm.htm
Μαρία Καραγκούνη
Mylene Farmer - Avant que l’ombre…
1. avant que l’ombre
/ 2. fuck them all
/ 3. dans les rues de Londres
/ 4. q.i.
/ 5. redonne-moi / 6. porno graphique
/ 7. derriere les fenetres
/ 8. aime
/ 9. tous ces combats
/ 10. ange, parle-moi
/ 11. l’amour n’est rien
/ 12. j’attends
/ 13. peut-etre toi
/ 14. et pourtant
/ 15. nobody knows (hidden)
Universal
/ 19 April 2005
« Avant que l'ombre, je sais…
Ne s'abatte à mes pieds…
Pour voir
l'autre coté
Je sais que... je sais que... j'ai aimé »
Το
καινούριο album της Mylene Farmer μετά από 6 χρόνια απουσίας... Ύστερα από το
εκπληκτικό Innamoramento του ’99 τα στάνταρ είχαν ανέβει... Το 6ο κατά σειρά
album της αποπνέει το λυρισμό και τη μελαγχολία, το σκοτάδι και το φως, τον
αισθησιασμό και τη λαγνεία που συναντάμε σε όλες τις δουλειές της... Με μια
διαφορά: αυτή τη φορά είναι ερωτευμένη. Η μελαγχολία εξακολουθεί να υπάρχει απλά
είναι στο επίπεδο της γλυκιάς ανάμνησης... Τα θέματα των κομματιών είναι (όπως
μας έχει συνηθίσει) η θρησκεία, ο θάνατος, η πολιτική, η αγάπη, το σεξ, ο
πόνος...
Αυτή η δουλειά της είναι αρκετά διαφορετική σε σχέση με τις
προηγούμενες (L’ autre & Innamoramento). Εγώ κατάφερα να το εκτιμήσω μετά τη
2η και 3η ακρόαση. Με κέρδισε όμως... Θέλει απλά το χρόνο του. Οι ενορχηστρώσεις
του Boutonnat εδώ είναι πιο σύνθετες. Δεν έχει «εμφανή» δυνατά κομμάτια όπως το
“Je te rends ton amour” ή το “Beyond my control” που να σε κάνουν με το πρώτο
άκουσμα να λες «πσσς κομματάρα!». Ακόμα και το 1ο single “Fuck them all” με
ξένισε την πρώτη φορά.
Ο δίσκος σε μεταφέρει από ρομαντικές μπαλάντες
(“avant que l’ ombre”, “redonne-moi”, “derriere les fenetres”, “tous ses
combats”, “j’ attends”) σε πιο δυνατά κομμάτια (“fuck them all”,
“pornographique”, “Q.I”, “aime”, “peut-etre toi”) και φτάνει στην αποκάλυψη, στο
κρυμμένο διαμαντάκι “Nobody knows”… Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου για μένα!!!
Ο Laurent Boutonnat χρησιμοποίησε περισσότερα ακουστικά όργανα και
κιθάρες και λιγότερα ηλεκτρονικά στοιχεία ενώ η φωνή της Mylene σ’ αυτό το δίσκο
είναι πιο μπάσα απ’ ότι στα προηγούμενά της, πιο ονειρική, πιο σκοτεινή, πιο
ερωτική, σχεδόν υπνωτική... Ειδικά στο Porno Graphique έχασα τη μπάλα με τον
αισθησιασμό που βγάζει - σε συνδυασμό με τους στίχους (“mon
coeur est rempli mais mon corps s’ ennuie”) και με το εφέ της καμπάνας
που ακούγεται από πίσω... sooo sexy…
Το Digipack του “Avant Que L’
Ombre…” είναι τρομερό... δεν περίμενα κάτι λιγότερο βέβαια. Ανοίγει σε σχήμα
σταυρού (sic) και συμπεριλαμβάνει 1 DVD με το video clip και το making of του
“Fuck them all”.
Βάσια Καρκούλη
Και πάνω που έχεις αρχίσει να το παίρνεις απόφαση ότι η synthpop παραπέει βυθιζόμενη όλο και περισσότερο στην μετριότητα και δεν υπάρχει σανίδα σωτηρίας παρά μόνο αργός θάνατος, κυκλοφορύν 2 album που σε κάνουν κάπως ν’αναθαρρείς. Το πρώτο από τους πολλά υποσχόμενους Mind.In.A.Box και το δεύτερο από τους Melotron. Περί αυτού ο λόγος...
Η πρώτη μου επαφή με τους Melotron ήταν το 1998 όταν μετά από ένα δελτίο τύπου που διάβασα στο InfraRot αποφάσισα να αγοράσω το πρώτο τους album “morderwerk”. Βλέπετε έγραφε κάτι για And One και Depeche Mode ομοιότητες και αυτός ήταν ένας πολύ καλός λόγος ν’ασχοληθώ.
Και, ω τι έκπληξη, οι Melotron δεν με απογοήτευσαν. Αμέσως πήραν τη θέση τους στη συνείδηση μου ως ένα αξιοπρεπέστατο And One – clone band (ανώτεροι από τους Dark Voices), με λιγότερη αίσθηση δεικτικού χιούμορ πάντως. Και ποιός χρειαζεται And One clones? Εγώ! Αδυναμίες είναι αυτές...
Στην πορεία οι Μelotron βελτιωνόντουσαν φτάνoντας στο δημιουργικο και εμπορικό peak τους με το “weltfrieden”. Το επόμενο “sternestaub” όμως άρχισε να δείχνει φανερά τις αδυναμίες του group. No evolution at all! Οι Μelotron εδειχναν εγκλωβισμένοι στα στενά έτσι και αλλιώς όρια της synthpop αλλά και των δικών τους ακουσμάτων και αναζητήσεων. Και μη μπορώντας να ελιχθούν και να ξεφύγουν από το γνώριμο ηχητικό τους πλαίσιο, αποφασίζουν να κάνουν την κίνηση ματ:
Το υποστηρίζουν!
Cliché!
Με κόκκινα, bold και μεγενθυμένα γράμματα. Με περηφάνια και σιγουριά. Με περιφρόνηση του τι συμβαίνει γύρω τους. Το νέο album των melotron είναι απλά το νέο album των melotron! Το δηλώνουν ευθαρσώς με τον τίτλο που επέλεξαν και τους αξίζουν credits μόνο γι αυτό. O Steve Naghavi των Αnd One είχε δηλώσει με το χιούμορ που τον διακρίνει ότι δεν σκοπεύει ν’αλλάξει τον ήχο του συγκροτήματος του μιας και
‘there are not many bands with so distinctive sound..we, depeche mode, the cure…why change?” Φυσικά δεν βγαίνει επαγωγικά ότι οι melotron ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία, όμως παίζοντας σε αυτό το παιχνίδι με το ‘cliché” βγαίνουν κερδισμένοι. Εβαλαν τα δυνατά τους και έγραψαν μια ντουζίνα καλά electropop τραγούδια στο γνώριμο ύφος τους, με μερικά πιθανά hits όπως το ευκολομνημόνευτο λόγω της DMικής (“it’s no good”) μελωδίας
‘halt mich fest” , το δυναμικό
‘menschenfresse” που τους φέρνει πιο κοντά σε group όπως οι Welle:Erdball και πάνω απ’όλα το
“stirb fur mich” ως προσπάθεια επανάληψης της επιτυχιας του “folge….”. με τα γυναικεία φωνητικά σε πρώτο ρόλο και αυτό το eurovision ( oops!) song structure κολπάκι να σε κερδίζει.
Εκεί που τα πράγματα γίνονται πιο ενδιαφέροντα είναι πρός το τέλος του cd με το μυστηριώδες ''propaganda", όπου τα drum-patterns και τα electronics δημιουργούν μια χαώδη ατμόσφαιρα συνοδευόμενη πότε από την μελαγολική μελωδία του πιάνου και πότε από τα αγχωμένα φωνητικά του Kruger. To ambient ταξιδάκι στα Βαλκάνια του "griechisch-roemisch" ξενίζει λίγο, αλλά λειτουργεί τελικά απλά ως ένα τρίλεπτο ηχητικό διάλειμα για τη γνώριμη ανάλαφρη melotronpop του "glaeserne zeiten" με κάποιες ινδικής προέλευσης μελωδίες στα synths για γαρνιτούρα. Το "sandstrom" που κλείνει τον δίσκο δεν ειναι τίποτα άλλο από μια "wannabe interesting and experimental but I don't know how (did the horns and orchestral hits worked?) " αποφώνηση, που όμως τελικά δεν αναιρεί το concept του album αλλά το επιβεβαιώνει! Cliché δεν έχουν γίνει και οι ψευτοπειραματικοί επίλογοι?
Το "Cliché" ως δίσκος πετυχαίνει και καταφέρνει να δώσει μια δυνατή ανάσα στη synthpop εν ετη 2005. Οι Melotron αξιοποίησαν τις αρετές τους και μπόρεσαν να παρουσιάσουν την αδυναμία ως προτέρημα με τρόπο πειστικότατο. Και να φανταστείτε δεν τους είχα ποτέ για ιδιαίτερα έξυπνους... Το περιτύλιγμα έφταιγε μάλλον...και το attitude...ok,ok..και το ριγέ παντελονάκι!
