Δίσκοι
Error message
- Notice: Undefined property: stdClass::$field_author_name in ipress_username() (line 123 of /var/www/vhosts/postwave.gr/httpdocs/sites/all/themes/ipress/template.php).
- Notice: Undefined index: und in include() (line 21 of /var/www/vhosts/postwave.gr/httpdocs/sites/all/themes/ipress/tpl/node--article.tpl.php).
- Notice: Undefined variable: comment_count in include() (line 21 of /var/www/vhosts/postwave.gr/httpdocs/sites/all/themes/ipress/tpl/node--article.tpl.php).
“Ελα στη θέση τους και μετά να σε δω αν έχεις το ίδιο ημι- ξινισμένο ύφος..” Αυτό άκουγα από την inner space-vocoded voice μου όση ώρα ετοιμαζόμουν να γράψω για το νέο album των Covenant.< Από την άλλη, γιατί παρακαλώ να μπω στη θέση τους? Δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση, αλλά ακόμα κι αν είχα, οι Covenant θα με άφηναν? Οχι! Οπότε μπορώ να πιάσω το στυλό μου αποστασιοποιημένος.
Και ξεκινώντας το αμερόληπτο review μου συνειδητοποιώ ότι είναι η δεύτερη φορά που βρίσκομαι αντιμέτωπος με ένα δίσκο των Covenant και με καταλαμβάνει μια ανησυχία...Ψάχνοντας λοιπόν εκείνη την αρχαία κριτική για το "northern light” διαπιστώνω ότι με τρόπο μαγικό έχω μπει ουσιαστικά στη θέση τους! Ο φόβος της δικής μου επανάληψης αρχίζει να μου δημιουργεί ψήγματα ιδιαίτερης κατανόησης και συμπάθειας προς τους τρεις Σουηδούς και κοιτάζω πλέον το εγχείρημα του “skyshaper” διαφορετικά.
Η επιστροφή στη δισκογραφία για τους Covenant δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Η πολύχρονη αναμονή αυξάνει ούτως ή άλλως τις προσδοκίες, πόσο μάλλον όταν έχει προηγηθεί ένα τόσο καλό και οριακό album όπως το “northern light”. ( Kαλά τα πάω! Η κατανόηση έχει αρχίσει να χτυπάει κόκκινα!)
Αρχικά, η πρώτη εντύπωση είναι ότι η προσέγγιση των Covenant στο “skyshaper”, ενορχηστρωτικά τουλάχιστον, είναι από μινιμαλιστική ως αφαιρετική, καταφέρνοντας εν τέλη να ασκεί μια (μεταφυσική) γοητεία στον ακροατή μεν, αφήνοντας την αίσθηση του ανικανοποίητου δε...
Χαρακτηριστική περίπτωση το opener ‘ritual noise”, που ξεκινάει εντυπωσιακά με vocoder, trademark ατάκες και μπόλικο ντάπα-ντούπα, αλλά κάπου προς τη μέση κουράζει και σε κάνει να θέλεις να φωνάξεις ‘που΄ναι τα μπάσα? Οεο!’
Η απάντηση (για τα μπάσα ντε...) έρχεται από τους ίδιους τους Covenant στο ‘pulse” που ακολουθεί: “Tα μπάσα ήταν σε ένα παλαιομοδίτικο 80ς χιτάκι που λέγεται ‘living on video”. Tα βρήκαμε έτσι όμορφα και vintage, τα κοπιάραμε, γράψαμε και 5 στίχους εμπνευσμένοι από το βιβλίο του Jeff Noon “falling out of cars” και να η πρώτη πολύ καλή στιγμή του album! Δεν ακούγεται υπέροχα electroclashy?” Ομολογουμένως...
Και μια που βρήκαμε τα μπάσα και αρχίσαμε να μιλάμε με ειλικρίνεια, μπορώ να σου πω και εγώ ότι προσωπικά πολύ το γουστάρω αυτό το computer-pop κουκλοθέατρο στο ‘happy man”, αλλά καλό θα ήταν να αποδεχτείς κάποια στιγμή ότι είσαι ο Eskil από το Helsingborg και όχι ο Phil από το Sheffield..Kι ας έχει μακρύνει η φρατζούλα!
Μισό...διάλειμα:
“where is the promised land, where is a brave new world…..” ταν-ταραν-ταν...
Πιανάκι ρυθμικά αναπτυσσόμενο σε rough-sounded beats, low voice ερμηνεία...good old Covenant sound. Πολύ ωραία!
Και πόσο πιο ωραία θα ήταν αν το ‘the men” συνοδευόταν με videaki..Κάτι εικαστικό έστω, να μη πάει χαμένη η tres chic γκαρνταρόμπα, το απλανές βλέμμα και πάνω απ’ όλα τα ζυγωματικά! Εε?
THE MEN!
Με τη ψευδο-teknonoise παρόρμηση του ‘
sweet & salty” καλύτερα να μην ασχοληθώ γιατί θα στεναχωρηθούμε, ένα βήμα μάλιστα πριν τη πραγματικά μεγάλη στιγμή του skyshaper:
“Greater than the sun” σε ένα ιδιαίτερα σκοτεινό και ατμοσφαιρικό background με μυστηριακό bassline, μελαγχολικά synthesizers από το παρελθόν και αφηγηματική ερμηνεία.
Το “20 Hz” που ακολουθεί θα μπορούσε να βρίσκεται κάλλιστα και στο northern light, ενώ το “spindrift” έχει σίγουρα το πιο ενδιαφέρον ηχητικά concept, με τους minimal ρυθμούς, τα θορυβώδη samples και ένα περίεργα βιομηχανοποιημένο αραβικό μοιρολόι. Αυτό ακούστε το και με headphones και δεν θα χάσετε!
"The lights are going out,
we knew we had to go, one day......."
Μια στιγμή ρε παιδιά...που πάτε? Ok, δεν είναι και ότι καλύτερο έχουμε ακούσει το δισκάκι σας, αλλά με αυτό το "the world is growing loud" με στεναχωρήσατε και έχω μείνει παγωμένος να κοιτάω τον τοίχο και δε μπορώ να ξεκολήσω..
Sorry αν έγραψα κάτι που σας πείραξε, επανορθώνω με πάσα ειλικρίνεια:
Λοιπόν, το "skyshaper" σίγουρα δεν περιέχει τραγούδια ύμνους που θα μείνουν κλασικά όπως τα "like tears in the rain", "call the ships to port", "go film", etc...Το "skyshaper' ΔΕΝ δίνει, όπως όλοι θα θέλαμε, μια γερή κλωτσιά στη μετριότητα των δεκάδων ατάλαντων laptop-nerds που έφτιαξαν συγκρότημα και κυκλοφορούν δίσκους τα τελευταία χρόνια. Απλά τους βγάζει τη γλώσσα κοροιδευτικά και τους αφήνει να ελπίζουν και να ταλαιπωρούν τ'αυτιά μας.
Το "skyshaper" όμως είναι το νέο album των Covenant, και παρά τις αδυναμίες του αποπνέει μια ποιότητα (με συνέπειες εξάρτησης) που ελάχιστοι δίσκοι στην electro/ebm σκηνή έχουν. So, repeat please..
Και τελειώνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω από βάθη καρδίας τον Clas που με άφησε έστω και για λίγο να μπω στη θέση του και να ολοκληρώσω το review μου όσο αυτός ασχολιόταν με τη μαγειρική. Τώρα μπορεί να επιστρέψει στο group, να ισιώσει τα μπουκλάκια του και να τελειοποιήσει εκείνο το απίστευτο χορευτικό που όλοι αγαπήσαμε!
Ουπς!
Rating: 7,2 / 10
Κώστας Μπρέλλας
:WUMPSCUT: - cannibal anthem
01. Herzlich Willkommen / 02. Wir Warten /
03. Die Liebe ( Album Edit ) / 04. Jesus Antichristus / 05. Cannibal
Anthem / 06. Auf Der Jagd / 07. Pass Auf / 08. Jetzt / 09. Ohne Dich /
10. Hunger / 11. Recht Vor Gnade
Betonkopf Media / 7 April 2006
Με κίνδυνο της σωματικής μου ακεραιτότητας (ευτυχώς είμαι στη Λυόν), για άλλη
μια φορά πάω να κάνω πρώτος κριτική σε άλμπουμ των Wumpscut (αυτή τη φορά
μάλιστα, 1+ μήνα πριν βγει )...
[προφανώς την πρώτη παράγραφο και τους
διαλόγους τους έβγαλα από το κεφάλι μου - ας μη με βρίσει κανείς για τα προφανή... ]
Λοιπόν, μια ωραία πρωία, ο Ρούντυ μπήκε στον Η/Υ του και στο στούντιό του. Είχε
ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ διάθεση. Μια τρομακτική υπερδιέγερση να εναλλάσσεται με αυτή τη
μελαγχολία που πρέπει να έχει ένα καλό :W: άλμπουμ.
"Έχω απίστευτες
ιδέες... νιώθω πανίσχυρος. Θα φτιάξω ΤΩΡΑ κάτι που θα το αγοράσουν ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ σε
αυτό το χώρο. Θα βάλω απ'όλα - νιώθω ότι μπορώ να το κάνω"
Artwork από
τις παλιές ημέρες (αν και το στυλ του θυμίζει πολύ το στυλ του bone
peeler)
Επική ατμοσφαιρική εισαγωγή με το Herzlich Willcomen
(κάτι μου θυμίζει το sample )...
Και μέσα, απ'όλα έχει ο μπαξές: θέλεις
κλασσικά EBM/industrial σφυροκοπήματα, που μοιάζουν να έχουν και την ατμόσφαιρα
των παλιών ημερών; Πάρε ένα jesus antichristus κι ένα recht vor gnade
. Θες κάτι προς τα χιτάκια του wreath of barbs; Πάρε ένα wir
warten
Δεν σας άρεσε η κοπελιά μου που τραγουδούσε στο evoke; Έμαθε και
γερμανικά τώρα (ΥΠΟΘΕΤΩ ότι είναι η ίδια) και τραγουδάει μόνο δύο
κομμάτια (το ένα πολύ καλά). Εδώ έμαθα εγώ να τραγουδάω, δεν θα είχε
μάθει αυτή; Έτσι και για αυτούς που τους άρεσε το Evoke έχουμε ένα μελαγχολικό
αλλά και σχετικά ελαφρύ Hunger.
Τι, θέλετε λίγο παραπάνω από τις
μελαγχολικές (έως ρομαντικές) ατμόσφαιρα του embryodead; Πάρτε ένα
pass auf και ένα die liebe όπου νέοι ήχοι και σύγχρονα συνθάκια
συνδυάζονται με πολύ μελωδικές και σκοτεινές ονειρικές μελωδίες (με το die
liebe το γοτθότεον).
Τι να τις κάνετε τις μελαγχολικές στιγμές λέτε; Πάρτε
ένα χοροπηδηχτό jetzt (καμπάνα/μπιτάκι/συνθάκι/αγριοφωνάρα και πάμε
πάλι καμπάνα) που μπορεί να ξεσηκώσει όλο τον κόσμο σε ένα electro party και
αρέσει και στη φίλη μου τη μπλε γαρίδα (δικιά μου, όχι του ρούντι...]Θέλετε ακόμα πιο πολύ πειραματισμό; Κάτι που να είναι εντελώς τρελαμένο;
Πάρτε και το cannibal anthem το ομώνυμο κομμάτι - ήρεμη μπαλαντοειδής
"κιθαρούλα" (συνθ στην πραγματικότητα) μαζί με endzeit electro? Αν δεν το
ακούσετε δεν μπορείτε να το φανταστείτε...
"Πάει, έσκισα. Σάρωσα,
έσπειρα. Θα τους βάλω και ένα ρεμιξάκι από Feindflug στο single και στο μπόνους
cd και έχει δέσει το γλυκό" είπε ο Ρούντυ και έκανε να φύγει από το
στούντιο.
Ένα πράσινο χεράκι σηκώνεται...
"Κύριε κύριε..."
"Τι θες
κι εσύ ρε τεχνολογικέ καλικάντζαρε πάλι;"
"Ε, ξεχάσατε τα 20 τελευταία
υπνωτικά λεπτά του Bone Peeler - ξέρετε, τα 3 τελευταία κομμάτια που μου αρέσουν
πολύ. Δεν μπορείτε να τελειώνετε το άλμπουμ με σφυροκόπημα. Ξέρετε, περισσεύει
χώρος, είμαστε μόνο στα 45 λεπτά..., μεγαλώστε λίγο το hunger, βάλτε άλλα δυο
κομματάκια..."
"Μόνο σε εσένα αρέσουν παλικάρι μου αυτά τα 20 λεπτά... Δεν
πήγε καλά το Bone Peeler... Κουράστηκα τώρα, αν φτιάξω υπνωτικά κομματάκια θα
ξενερώσω...
45 λεπτά, κι αν θέλουν περισσότερο, να πάρουν και το ΜΠΟΝΟΥΣ CD
που φτιάξαμε για πάρτυ τους. Gegen?""Σνιφ..."
Η βαθμολογία μου κυμαίνεται κάπου στο 8.5/10 - χάνει πολλούς πόντους που είναι
μικρό και δεν έχει υπνωτικά κομμάτια για μένα. Αλλιώς θα το θεωρούσα το καλύτερο
:w: άλμπουμ ως τώρα (όχι σε συνάρτηση με την εποχή του). Αλλά θα αρέσει σε όλους
νομίζω. Σαφώώς καλύτερο του evoke, γιατί τουλάχιστον δεν ακούμε φάλτσα από την
κοπελιά και έχει πιο φτιαγμένη ατμόσφαιρα (το "επικαλούμαι δαίμονες και είμαι
πολύ κακός" του evoke με χάλαγε κάπως - τώρα είναι όλα στα γερμανικά και δεν
καταλαβαίνουμε τίποτα έτσι κι αλλιώς )
Πολύς κόσμος πάντως δήλωσε "Wumpscut are once again Wumpscut" όταν το άκουσε.
Στην αρχή ανησύχησα όταν το άκουσα, αλλά τελικά το κάνανε χωρίς να θυσιάσουν τις
νέες ιδέες.
*bonus limited edition cd tracklist:
01. Jesus Antichristus ( Feindflug Remix )
02. Die Liebe ( Wumpscut
Slow Motion Remix )
03. Die Liebe ( Yendri Vocal Remix )
04. El
Comandante
05. Jesus Antichristus ( Cynical Front Remix )
06. Pass Auf (
Cerebral Apoplexy Remix )
07. Jesus Antichristus ( Cerebral Apoplexy Remix )
08. Jesus Antichristus ( Psychedelic Art Remix )
09. Jesus Antichristus
( Xotox Remix )
10. Pass Auf ( Naked Beat Remix )
11. Jesus Antichristus
( Yendri Remix )
12. Die Liebe ( Sacdar Remix )
13. Jesus Antichristus (
Recently Deceased Remix )
14. Die Liebe ( Cerebral Apoplexy Remix )
15.
Jesus Antichristus ( Psycho Shop Remix )
Rating: 8,5 / 10
Νικόλας Κυριαζόπουλος Παναγιωτόπουλος
PLACEBO.MEDS
01. Meds (feat. VV of The Kills) / 02.
Infra-Red / 03. Drag / 04. Space Monkey / 05. Follow the Cops Back Home
/ 06. Post Blue / 07. Because I Want You / 08. Blind / 09. Pierrot the
Clown / 10. Broken Promise (feat. Michael Stipe of R.E.M.) / 11. One Of
a Kind / 12. In the Cold Light of Morning / 13. A Song To Say Goodbye.
13 March 2006 - Elevator / Virgin
Μετά από μια σειρά συναυλιών και προώθησης του υλικού τους (“Live in Paris” DVD,
“Once More With Feeling” Singles&Videos Collection, “Sleeping With Ghosts”
Special Edition) οι Placebo επιστρέφουν, αυτή τη φορά με νέο παραγωγό τον
Dimitri Tikovoi, με τον οποίο είχαν ξανασυνεργαστεί στις διασκευές των
“Running Up That Hill” και “Daddy Cool”. Στο “Meds” αναλαμβάνει εξ’ολοκλήρου την
παραγωγή του album και ένα αρκετά μεγάλο μέρος του ηχητικού αποτελέσματος
αποδίδεται σε αυτόν (κάτι παρόμοιο με την πιο πρόσφατη δουλειά του Ben Hillier
για τους Depeche Mode)
H προοπτική του Tikovoi ήταν να κάνει τους Placebo να
ηχογραφήσουν ξανά το πρώτο τους album και πάνω σε αυτό το ηχητικό μοτίβο να
πειραματιστούν και να δοκιμάσουν νέες τεχνικές σύνθεσης αλλά και ηχογράφησης.
Δεν είναι τυχαία η επιλογή των Rak Studios τα οποία δεν έχουν αλλάξει και πολύ
ως προς τον εξοπλισμό τους από τις δεκαετίες των 70s και 80s (εμμονή στη χρήση
αναλογικών μέσων).
Τα δύο πρώτα singles ξενίζουν και γεννούν κάποια
ερωτηματικά ως προς την επιλογή τους. Αρχικά το “Because I Want You” (UK
Single) προσπαθεί ανεπιτυχώς να προσαρμοστεί στην εναλλακτική rock που κάνει
επιτυχία στη Βρετανία σήμερα (Bloc Party, Editors, Kaiser Chefs) για καθαρά
λόγους marketing ενδεχομένως, και το “Α Song To Say Goodbye”
(International Single) το μοναδικό ίσως track που θυμίζει κλασσικό Placebo-song
και κοπιάρει ως ένα βαθμό το “Sleeping With Ghosts”. Αυτό γιατί το υπόλοιπο
album ξαφνιάζει ευχάριστα.
Επιστροφή στις ρίζες, λοιπόν, για το συγκρότημα
και στον αρχικό τους ήχο, αλλά με μία ουσιώδη ανανέωση και αναβάθμιση, καθώς
αυτός επενδύεται με διάφορα ηλεκτρονικά στοιχεία χρησιμοποιημένα πολύ πιο ώριμα
απ’ό,τι στον προηγούμενο δίσκο. Και επιτέλους οι Placebo αποκτούν όγκο στις
συνθέσεις τους. Τα έγχορδα και τα synths που συμπληρώνουν το κιθαριστικό
καταιγισμό τους, «βαθαίνουν» ακόμα περισσότερο τον ήχο και δημιουργούν μια
ευχάριστη ομίχλη που αγκαλιάζει τα τραγούδια.
Στιχουργικά ο Brian Molko
φαίνεται να έχει ωριμάσει αρκετά. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι στίχοι «διηγούνται
τις ιστορίες ευέλπιστων και εύθραυστων soulmates που βρίσκονται σε
ψυχοπνευματική σύγχυση επειδή ξέχασαν να πάρουν την αγωγή τους» (“Meds”),
ιστορίες για άδεια, αυτοκαταστροφικά πρωινά που ακολουθούν ναρκωμένες νύχτες
(“In the Cold Light of Morning”), για τις λάθος επιλογές ενός deluded
lifestyle (“A Song to Say Goodbye”), ιστορίες εκδίκησης (“Broken Promise”),
ερωτικής εξάρτησης (“Drag”), χωρισμού (“Pierrot the Clown”) και ελευθερίας
(“Follow the Cops Back Home”).
Κομμάτια σαν το “Space Monkey” και το
“Post Blue” δείχνουν επιπλέον και τη νέα προοπτική και προσωπικότητα των
Placebo που μετά από δέκα χρόνια πορείας και δοκιμών είναι ακόμα σε θέση να
πλασάρουν διαφορετικές μουσικές φόρμες, έχοντας επίγνωση των δυνατοτήτων τους
και την αυτοπεποίθηση ενός ώριμου συγκροτήματος.
Το “Meds” είναι σαφώς
απόγονος του “Sleeping With Ghosts” αλλά μοιάζει καλύτερό του, με κομμάτια
ισάξια ενός “Pure Morning” ή ενός “The Crawl”. Παράλληλα οι συνεργασίες στο
λυρικό “Broken Promise” με τον καταξιωμένο Michael Stipe των REM και στο
δυνατό και αισθαντικό “Meds” με την sexy VV των ανερχόμενων Τhe
Kills, εκτός από έξυπνες εμπορικές κινήσεις (ειδικά για την Αμερική),
φαντάζουν και σαν συνέχεια της εξαιρετικής εκτέλεσης του “Without You I’m
Nothing” με τον David Bowie.
Οι Placebo πάνε ένα βήμα μπροστά προς
ανακούφιση εκείνων που αγωνιούσαν για το αντίθετο και κυκλοφορούν ένα δίσκο
αντίδοτο στη μουσική πραγματικότητα των 00s αλλά και εθιστικότατο παράλληλα. Get
your Meds now!
**Η limited edition του cd κυκλοφορεί με bonus dvd που περιέχει τα
:
1. Documentary - directed by Ewen Bremner
2. Lyrics in
'virtual booklet'
3. Twenty Years - Live From Wembley (video)
4. If Only
Tonight We Could Sleep - The Cure and Placebo (video)
5. Backstage at Live 8
(video)
6. Long Division (audio)
7. In The Cold Light Of Morning - demo
(audio)
8. I Do - demo (audio)
9. Pierrot The Clown - demo (audio)
Rating: 8,5 / 10
Νίκος Αριστόπουλος
TIGA - Sexor
Welcome To Planet Sexor / (Far From) Home
/ You Gonna Want Me / High School - Jamaican Boa / Louder Than A Bomb /
Pleasure From The Bass / Who's That ? / Down In It / The Ballad Of
Sexor / Good As Gold - Flexibleskulls / Burning Down The House / 3
Weeks / Brothers
6 February 2006 - [P I A S] / Virgin
Με τον Καναδό TIGA πρωτοήρθα σε επαφή με την έκρηξη του electroclash ήχου μερικά
χρόνια πρίν , με την δεξιοτεχνικά μιξαρισμένη συλλογή American Gigolo και την
υπερεκτιμημένη διασκευή στο "Sunglasses at Night" του Corey Hart , και τα δύο
για τη Gigolo Records. Το remix στο "madame Hollywood" του Felix Da Housecat,
που έμοιαζε να έχει ξεπηδήσει από το πρώτο lp των Soft Cell άναψε μέσα μου τη
φλόγα της προσμονής για ένα album. Ακολούθησαν άλλη μια συλλογή για τη σειρά dj
kicks , αρκετά remixes, η ενασχόληση με τη δική του δισκογραφική TURBO RECORDS ,
και επιτέλους το πολλά υποσχόμενο album.
Τo metrosexual look του στο
artwork παραπέμπει στον Marc Αlmond ή στον Bryan Ferry, ενώ ο ήχος στην
χορευτική ηλεκτρονική pop της δεκαετίας του 80. Mπορεί η υπερβολή του opener του
album ( "welcome to planet sexor! Pam pam-pam!" ) να αγγίζει τα όρια του
kitch και το επόμενο κομμάτι ( "far from home" ) να κοπιάρει ξεδιάντροπα το “get
the message” των Electronic , όμως τραγούδια όπως τα YOU GONNA WANT ME , HIGH
SCHOOL , BALLAD OF SEXOR, BROTHERS, σε βάζουν γλυκά και ανώδυνα στη μηχανή του
χρόνου προς τη δεκαετία του 80, με έντονες αναφορές στον ήχο των Soft Cell
και στα χορευτικά anthems των New Order.
Από την άλλη, tracks
όπως τα PLEASURE FROM THE BASS , LOUDER THAN A BOMB και WHO'S THAT αποτελούν τα
απόλυτα dancefloor – fillers και σε επαναφέρουν με μαεστρία στη σύγχρονη
techno-pop πραγματικότητα, ενώ η, πιστή στο κλίμα του album, διασκευή στο
BURNING DOWN THE HOUSE των Talking Heads μοιάζει να μην δίνει τίποτα στο
δίσκο ούτε στο ίδιο το τραγούδι. Ευτυχώς το 3 WEEKS που ακολουθεί είναι από τις
καλύτερες στιγμές του “sexor”, το απογειώνει και σπρώχνει το δάκτυλο στο repeat
για να το ξανακούσεις.
Το πρώτο ουσιαστικά album του Tiga αποτελεί ένα
άψογο δείγμα ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής, κατάλληλο για να σε κάνει να
χορέψεις και να σε βάλει στο πνεύμα του ήχου της δεκαετίας του 80 και όπως αυτός
επαναπροσδιορίζεται σήμερα από τους φρέσκους καλλιτέχνες που πίνουν νερό στο
όνομα των ηδονιστικών 80ς.
Rating: 8 / 10
Θεόδωρος Δραγάνης
To "Invisible Front.2005" είχε θεωρηθεί ορόσημο μιας νέας δημιουργικής εποχής για τους Κirlian Camera. Conceptual , inspired and continuous. Το αόρατο προπέτασμα μπορεί πλέον να θεωρείται πεπερασμένο, η νέα τους δουλειά κυκλοφόρησε και μετά την ακρόαση έχω μείνει να αναρωτιέμα: Wishfull thinking or Fact?
Αν το "Invisible front" το θεωρούσες ενα floating ταξίδι, είτε μέσω ενός απρόσωπου "abandoned spacecraft" είτε σαν ηχητική μεταφορά κάποιας πολύ πιο προσωπικής, εσωτερικής διαδικασίας ακόμα και με την καθαρά μουσική "ακουστική γωνία", τότε στο "Coroner's Sun" υπάρχει διάχυτη η αίσθηση οτι "something went wrong...". Κάτι συνεβη που πήγε την υπόθεση σε λίγο άλλα μονοπάτια. Μια επιθετική σύγχυχη, ένα κλειστοφοβικό πράγμα, ένα wtf το βγάζει. Και κάπου λίγο πριν το τέλος έρχεται το "The day of flowers" να υπενθυμίσει τι έχει συμβει, πως βρέθηκες εκεί. Ένα έξυπνο και λειτουργικό trick οσον αφορά τη θεματικη συνοχή ανάμεσα στα δύο αυτά albums.
Παρακάτω... Τα 3 πρώτα tracks του cd θυμίζουν έντονα τα αντίστοιχα του προηγούμενου. ( Για το "Beauty as a sin" έχει γίνει μια επιπλέον παρατήρηση πως μοιάζει πολύ με μελωδία των Covenant και απλά το αναφέρω.) Ο δίσκος ξεκινά με παρόμοια δομή και αισθητική (thus another continuity) αλλά εκεί που αρχίζει να γίνεται πραγματικά ενδιαφέρον το όλο θέμα είναι στα 3 επομενα.
Το "Illegal apology of crime" διαφέρει ενορχηστρωτικά, ερμηνευτικά και συνθετικά και ξεχωρίζει. Το "Kaczynski Code", ένα futurepop-ίζον ""Εrinnerung" διοχετεύει την ένταση του "κώδικα" μέσα από ένα dance πρίσμα με special θορυβώδες treat στο τέλος, ενώ φαντάζομαι τη φλέβα στο μέτωπο του Bergamini να πάλεται καθώς απαγγέλει τον κώδικα (όπως καλή ώρα επί "Εrinnerung" στην πρόσφατη συναυλία).
Και το "CIA haunted headquartes" παίρνει definetely thumbs up για το κινηματογραφικό feeling Kubrick-ης αισθητικής και τον ατμοσφαιρικό πειραματισμό του. (wtf has happened there? ...at that part of the sky?)
Από εκεί και μετά το album (με) χάνει. Τα ενδιαφέροντα, σίγουρα, μουσικά στοιχεία χαραμίζονται σε συνθέσεις που συνολικά δεν είσαι σίγουρος αν σου άρεσαν τελικά ή όχι. Και αυτό δεν κάνει το album πιο πειραματικό, δύσκολο ή δύστροπο απλά ατυχές. Επιπλέον όταν το μεγαλύτερο μέρος ή και ολόκληρο το βάρος (music & lyrics) πέφτει στην Elena, το αποτέλεσμα δεν έχει την απόδοση και συνοχή που του πρέπει για KC. Δεν είναι τυχαιο πως αυτό που τραβάει ξανα την προσοχή προέρχεται από το Ιnvisible Front. To "The Day of Flowers" είναι εξαιρετική στιγμή γιατί βασιζεται σε μία δύναμη που το "Coroner's sun " δεν έχει, σε τέτοιο βαθμό έστω. Μια παραλλαγή του "The path of Flowers", ενδελεχώς επεξεργασμένη από την Elena ώστε να δώσει στην original πυρηνική "ενέργεια" του τραγουδιου ονειρική υφή. ('Ενα ακόμα δείγμα παρόμοιας επεξεργασίας συνάντησα στον περσινό δίσκο της Jarboe με την εκπληκτικά ελεγειακή και απόλυτα αισθησιακή διασκευή του "A Woman's Dreams". Αξίζει τον κόπο μιας ακρόασης!)
O δίσκος επίσης είναι tri-lingual... Στο "Koma Menchen" όμως με ενόχλησαν πολύ τα φωνητικά. Επιλέγεις να απαγγείλεις σχεδόν, ένα ποίημα στα γερμανικά και απευθύνεσαι σε κόσμο που αν δεν μιλάει τη γλώσσα, τοτε την έχει φάει με το κουτάλι μέσω της μουσικής. Δεν ξέρω αν το ιταλικο στοιχείο στη γερμανική προφορά θεωρείται cult ή γοητευτικό ή whatever, μου ακούγεται ασχημο εως και ανυπόφορο και είναι κρίμα. Αντίθετα το κλείσιμο του "Il Cielo Prima Della Fina" στη mother-tongue λέει... sexy, mysterious, creepy, secretive, forbidden.... "Morrrte".
Οι ΚC βάζουν τόσα εμπόδια εικαστικα, θεματικα, ηχητικά κτλ κτλ κτλ στο να αγαπήσεις τη μουσική τους που το γεγονός οτι τελικα σ'αρεσει είναι ενα μικρό θαυμα... Respect in that sense. Στο αρχικό ερώτημα όμως... Wishful thinking or Fact?
"Μεγάλε Bergamini" οπως ειχε πει κάποιος στο daily ost και θεά Elena επίσης μα δυστυχώς τμήμα του χαρακτήρα της νέας αυτής εποχής (οπως οι ίδιοι επέλεξαν να ορίσουν και πέρα από όποιες θεματικές διαφορές όπως αυτές αντικατοπτρίζονται μουσικά) και προσωπικότητας του predecesor έχει κιόλας χαθεί. Tα... παλιο-φαντασματα φαντάζουν απειλητικά και οι προσδοκίες μου για συνέχεια μένουν ανικανοποίητες.... I'm still with'em though waiting to be taken elsewhere.
Αν πάνε.
Thus, δυο σκάλες κάτω από front.
Rating : 7 / 10
Μαρία Καραγκούνη
FILM - Angel B
stop stop / angel b / happy / frenzy / alarm / red song /
krash / away to say goodbye / ur1 robot / sss!
EMI Music
/ 13 February 2006
Ευλογημένη μπάντα οι Film...ευτύχησαν από πολύ νωρίς να τύχουν της θερμότατης
και δικαιολογημένης υποδοχής από συλλήβδην σχεδόν τον κόσμο της μουσικής
κριτικής, ξεκινώντας από τη χαρισματικότητα του πρώτου τους album ">/:No
Luggage", κυρίως όμως την ανάγκη του σχετικού κοινού να προκύψει μια αγγλόφωνη
μπάντα που δε θα αρκείτο αποκλειστικά στην κατάθεση των καλών της δημιουργικών
προθέσεων, αλλά θα άφηνε γερές υποσχέσεις και για τα μελλούμενα, όπως ακριβώς το
έπραξαν προηγουμένως, μεταξύ άλλων, οι Raining Pleasure και οι
Closer.
Στην πραγμάτωση δε αυτών οι Film διαθέτουν ένα ξεχωριστό ατού...η
φωνή της Ελένης Τζαβάρα δύναται να μετακυλήσει το ενδιαφέρον του ακροατή
από την ενδεχόμενη συνθετική μετριότητα, στις καθαυτές βοκαλιστικές αρετές, δε
χρειάστηκε όμως να καταφύγουν σε αυτό το τέχνασμα συχνά, μια και τα κομμάτια του
">/:No Luggage" δεν παραπλανούν, δε συνιστούν μεταμφιεσμένη κενότητα.. Στα
χνάρια της κιθαριστικής alternative dreamy σχολής των Mira, Claire Voyant και
Denali, με σαφείς αναφορές σε PJ Harvey και Kristin Hersh (Throwing Muses),
ακούστηκαν ιδιαίτερα χάρη στα "Jokulhlaup" και "This Is Not A Lovesong (?)", το
πρώτο με μια παιγνιώδη εκτονωτική διάθεση, το δεύτερο βουτηγμένο σε μια
εξομολογητική αισθαντικότητα, ήταν καταδικασμένα να αρέσουν και να αποτελέσουν
τους «κράχτες» σε ένα κατά τα άλλα συνολικά αξιολογότατο ντεμπούτο.
3
χρόνια μετά κι έχοντας στο μεταξύ μεταπηδήσει από τη Hitch-Hyke στην ΕΜΙ
επιστρέφουν, κατά δήλωση των ίδιων, με «νέο ήχο» και επιρροές από «τη darkwave
σκηνή των 80’s, την pop, την post-punk και dance μουσική, διατηρώντας πάντα το
προσωπικό τους στυλ» κι απομένει να δούμε πόσο εναρμονίζονται οι παραπάνω
σχετικά ετερόκλητες θεωρητικές προσεγγίσεις, με την παραδοθείσα πραγματικότητα
του ίδιου του cd, αλλά και κατά πόσο επέδρασε αρνητικά ή θετικά ο πρώτιστος
μουσικοκριτικός εναγκαλισμός, εφησυχάζοντας ή κινητοποιώντας τις δημιουργικές
ανησυχίες του συγκροτήματος.
Ευθύς εξαρχής οι διαφοροποιήσεις είναι
έκδηλες κι ίσως ξενίσουν, μια κι οι προσδοκίες ενδέχεται να διαψευστούν...οι
πρώιμες περισσότερο εσωστρεφείς καταβυθίσεις τους έχουν παραδώσει τα πρωτεία του
ενδιαφέροντος σε μια ελεγχόμενη τραχύτητα, με οργισμένα φωνητικά και πιο
φρενήρεις ρυθμούς (ιδανικό παράδειγμα το "Frenzy"), που καταδεικνύουν τη
διάθεση της μπάντας για αμεσότερη μετάγγιση του υλικού της. Σε πρωτογενές
επίπεδο φαίνεται να θυσιάζουν τη συναισθηματικότητα των αρχικών τους καταθέσεων,
για την παγερή ευθύτητα των εκφραστικών μέσων της post-punk περιόδου, όπως την
επανέφεραν οι άλα Interpol μπάντες με τα κοφτά κιθαριστικά ξεσπάσματα και τις
σκοτεινές αποχρώσεις. Ανεξάρτητα όμως από τις όποιες προθέσεις, είναι το ίδιο το
κυρίαρχο διαφοροποιό στοιχείο των Film, η φωνή της Τζαβάρα, που επισυνάπτει στα
ψυχροπαγή τους δημιουργικά ελατήρια, το τόνο της απόγνωσης, αλλά όχι της
παραίτησης. Δεν έχουμε να κάνουμε με στεγνές, χωρίς ικμάδα πάθους ερμηνείες (και
κατά βάση συνθέσεις), αλλά για λυγμικές απολογίες, θρηνητικές εντάσεις και
επαμφοτερίζουσες κραυγές, έμπλεες εκφραστικότητας, που συγχρωτίζονται
«φυσιογνωμικά» με τα «αυστηρά» φωνητικά του Δημήτρη Μπόρση ("Stop
Stop" κα).
Μουσικά λοιπόν αρκετά επίκαιροι, μέσα στην ανανεωμένη
παλαιότητα των διακριτών αναφορών τους. Στο κομμάτι "Alarm" έρχονται να
μας υπενθυμίσουν τον πρότερο downtempo και trippy ατμοσφαιρικό τους βίο,
συμπαρασύροντας και αναμοχλεύοντας θύμησες από Racermason, ενώ στο
"Krash" ξορκίζουν θριαμβευτικά το πάντα υπολανθάνον φαντάσμα των
Placebo...καιρός τους είναι να παίξουν με «δαίμονες». Δεν μπορώ όμως και να μην
επισημάνω πως το ηχητικό ψηφιδωτό στο οποίο επέλεξαν να συμμετάσχουν δείχνει
σημεία κόπωσης και κορεσμού, όσο κι αν το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους
υπερκεράζει εγγενείς αδυναμίες της μουσικής φόρμας. Είμαι όμως αισιόδοξος κι
αυτό το οφείλω στη σύνθεση που κλείνει το cd...το "Sss!" αποτελεί, κατ’
εμέ, το magnum opus στο σύνολο της δισκογραφικής τους κατάθεσης και υποδεικνύει
το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουν, για να απεγκλωβιστούν από τα στεγανά της
post-punk/indie έκφρασης. Πρόκειται για μια 7λεπτη ωδή στην ανατρεπτικότητα που
συγκεράζει όλες τις προϋπάρχουσες ηχοεκφάνσεις του συγκροτήματος στη βάση μιας
idm/post-rock εκδοχής, που κλιμακώνεται από την φαινομενικά «αθώα» μπαλαντοειδή
έναρξη σε ένα ντελιριακό τελικό «ξεγύμνωμα». Οι Under Byen όπως θα ακούγονταν
μέσα από τις κιθάρες των Dreamend. Η άρτια παραγωγή αναδεικνύει ακόμα
περισσότερο τόσο την τεχνική ωριμότητα της μπάντας, όσο και τις συνθετικές ιδέες
που δεν είναι τόσο προβλέψιμες, όπως το ομολογηθέν ύφος μπορεί να αφήνει να
διαφαίνεται.
Οι Film λοιπόν δείχνουν να θέλουν, κυρίως όμως αποδεικνύουν
πως μπορούν, να μην καταστούν φτωχοί συγγενείς των ακουσμάτων τους. Το "Angel B"
αποκαλύπτει την πασίδηλη επάρκειά του και κάτι περισσότερο...άλλωστε η επάρκεια
δεν ήταν ποτέ καλλιτεχνικό ζητούμενο, σε αντιδιαστολή με την υπέρβαση. Και με
αυτήν την τελευταία δε φαίνεται να τα πηγαίνουν κι άσχημα.
Μια τελευταία
παρατήρηση που μόνο έμμεσα αφορά το συγκρότημα. Το album συνοδεύεται κι από το
σηματάκι Copy Control. Η επισήμανση γίνεται για να γνωρίζει a priori ο εκάστοτε
μουσικόφιλος τι παίρνει με τα χρήματα που δίνει.
Rating: 7,5 / 10
Αντώνης Λιβάνης
Come on move it,when I'm on the mike! Προσπαθώ Steffen, προσπαθώ.. Αλλά και έχω κολλήσει στο 1o τραγούδι και το new word document είναι αδυσώπητα λευκό. Και δεν μπορώ και να το σκίσω, να το τσαλακώσω και να το πετάξω απηυδισμένη στα σκουπίδια. Αλήθεια, αυτά τα 15+ χρόνια εσύ και ο φίλος σου δεν έχετε πάθει κανένα composer's block ή lyricist's block ή whatever? "World Without End", "Unversed In Love", "Fairyland?","Monosex" (και το "Antiquity" ακόμα): σίγουρα κανένα απολύτως μπλοκάρισμα μέχρι εκεί..."Void","Two": μια σχετική δυστροπία, ένα κατανοητό ψάξιμο, ένα μπέρδεμα μα η μούσα παρακολουθούσε... (αγαπημένο)"Devolution","6 Feet Underground": σημάδια ανάκαμψης και μουσικής ταυτοπροσωπίας. Συν τα "Zehn" και "Remixed" και δεν ξέρω πόσα live και όσα παραφερνάλια.. συνεπείς και παραγωγικοί αν μη τι άλλο! Και τώρα το "Subkutan". Δεν θα αρνηθώ πως πάντα χαίρομαι να σας ακούω και κάθε νέα κυκλοφορία είναι ευπρόσδεκτη αλλά ξέρεις... It's kind of a 'meeting with the beloved-ex-lover' situation. Ας προσπαθήσουμε πάλι αυριο over coffee, ε?
Έχουν και οι δίσκοι την ώρα τους και για το "Subkutan" ένα χαλαρό απόγευμα (και δει μετά από siesta) είναι ο,τι πρέπει. Το διεγερτικό "Subtronic" με ελαφρώς χορευτικές διαθέσεις και τις ελαφρώς vocoded παρακινήσεις του ΜC Steffen ("Come on move it.." που λέγαμε) λειτουργεί σαν ένα πιο cute, ανάλαφρο "Sadness" (Devolution) και μ'αρέσει. Σε αυτούς τους ρυθμούς ωστόσο, δεν κινούνται παρά δύο tracks ακόμα, "The End" και "E-Shock". Το πρώτο, ένα μείγμα "Void" και τυπικών De/Vision και μια άκυρη προσπάθεια θεματολογίας στην οποία έχουν διαπρέψει οι Mesh ενώ το δεύτερο ξεκινά λίγο Kraftwerk-ικά, συνεχίζει όπως κάθε instrumental-με-ένα-επαναλαμβανόμενο-τετράστιχο που σέβεται τον εαυτό του και συνδυάζεται ωραιότατα με Covenant. Βλέποντας λοιπόν πως μπορούν ακόμα να φτιάξουν όμορφη, χορευτική progressive pop (όπως και θέλουν να τη βαφτίζουν) στενοχωριέμαι λίγο που οι ταχύτητες πέφτουν τόσο στη συνέχεια.
Από άποψη δυναμικής τώρα ... "Star-crossed Lovers" και οι Depeche Mode (του 2005) εξακολουθούν να επηρεάζουν έντονα τα 'παιδιά' τους. Πολύ όμορφο τραγούδι πάντως... Όταν μια τρυφερή μπαλάντα παίρνει ένα 'βρώμικο', industrial τριπάκι... Cos "We like a bit of rough" indeed! Λίγο αργότερα η εισαγωγή, τα ευαίσθητα φωνητικά και η ποιητική διάθεση του "Still Unknown" θυμίζουν παλιές, καλές Moments We Shared when we used to be Drifters και συγκινούμαι λίγο, όπως και με το άκουσμα γερμανικού στίχου για πρώτη φορά μετά το "Endlose Träume" του '95 ("In Dir"). Τόσο cuddly φωνή που την ξαναβρίσκεις? 'Εχουμε και καιρό να ακούσουμε κάτι από τους Wolfsheim... Α! Και το closing track για την underwater love αίσθησή του και για λίγο "Summer Sun" εν μέσω ψύχους και κακοκαιρίας.
'Οσον αφορά τα υπόλοιπα... Μid-tempo τραγούδια σαν το δυνατό "Addict" και το electropunky "Obey Your Heart", τα πιο ήσυχα "Not Made Of Gold" και "My Own Worst Enemy", και το ατμοσφαιρικό, με έξοχο synth φινίρισμα "No Tomorrow". Steffen and Thomas are not music pionneers, not that much of dance engineers any more but they are quality pop workers. Ανώτερο από το προηγούμενο album πιστεύω, αρκετά γεμάτος και περίπλοκος αν και μέτριος ήχος, με διάφορα 'τσιμπηματάκια' εδώ κι εκεί, λίγα effect στη φωνή και ένα ενδεχόμενο βάθους και αφελούς αναζήτησης στους στίχους. Tην απλότητα και γλυκύτητα στους De/Vision (στιχουργικά και μελωδικά) πάντα τη θεωρούσα μέρος της γοητείας τους, μα η εποχή της αθωότητας έχει περάσει προφανώς. Τρίτος δίσκος με τους παραγωγούς Schumann & Bach και το αποτέλεσμα, αν και ευχάριστο και ποιοτικό, φαίνεται προδιαγεγραμμένο. Καλά μέχρι εδώ αλλά το επόμενο βήμα θα το ήθελα λίγο πιο further. Και μία τελευταία ένσταση για το όλο υποδόριο concept του artwork που θα το προτιμούσα λιγότερο κυριολεκτικό.
Αν και σε γενικές γραμμές νομίζω πως πήγε καλά, ομολογώ πως δεν ξέρω πως να κλείσω αυτό το πιο πρόσφατο ραντεβού με τους De/Vision... Κάτι μέσα απ' το album "We're but tears on the cheeks of time. My love for you is still unknown."? 'H μήπως "No amount of paint can hide the rust. There's a time and a place for everything." από το ίδιο τραγούδι κιόλας? Ή εκείνο το παλιό του Sinatra "I've got you.. Under my skin.. I've got you.. Deep in the heart of me.."? Eναρμονισμένο με τον τίτλο αν και άσχετο, ειλικρινές, διφορούμενο, νοσταλγικό. Αυτό!
Rating : 6,3 / 10
Μαρία Καραγκούνη
IAMBIA - anasynthesis
Anasynthesis / Enemy: Unknown / Ominous / Resurrect / Sepuku /
Chaosmancer / Tetragon / Depressonic / Helluci nation / A light in
darkness / Tyrrania (extreme mix) / Sederial Spheres (MK5 mix) /
Resurrect (Light mix)
Progress Productions
/ 18 January 2006
Η περιληπτική παρουσίαση του “Anasynthesis” ήταν μια απρόσμενη αλλα ευχάριστη
έκπληξη.. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ο φάκελλος απο Θεσσαλονίκη ήταν στα
χέρια μου, αλλά πριν ξεκινήσω προσπάθησα να μετριάσω κάπως τον ενθουσιασμό μου,
αφού αυτό που άκουγα αποτελούσε υπολογίσημη δύναμη στην ευρωπαική ΕΒΜ
σκηνή.
Το “Anasynthesis” αποτελεί την δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους
μετά το “Prometheus”. Ολοκληρώθηκε κατόπιν καθυστερήσεων εξαιτίας “ανασύνθεσης”
του γκρουπ και αλλαγής δισκογραφικής εταιρείας.. αξιζε όμως την αναμονή.. Με 13
tracks συνολικής διάρκειας 69 λεπτών, οι Iambia στέκονται δίπλα σε ονόματα όπως
οι Grendel και οι Hocico.
Αρχικά μου έκανε εντύπωση η επιλογή του
ομώνυμου κομματιού για εισαγωγή στο cd αλλά ολοκληρώνοντας την πρώτη ακρόαση,
κατάλαβα οτι οι υποψίες που είχα, ήταν παραπάνω απο βάσιμες..
σε ατμόσφαιρα
θαλάμου βασανιστηρίων το Enemy: Unknown. Ποιος ειναι τελικά ο εχθρός.. η βαριά
μεταλλική αλυσίδα που χτυπά κάποιος απειλητικα ή τα φαντάσματα που τριγυρνάνε..
τα συμπεράσματα δικά σας.
Ακολουθεί ένα instrumental “Ominous” .. καθε αλλο
παρα κακος οιωνός ειναι.. το “Resurrect” με προτρέπει δικτατορικά “Find your
way, this is the way..”
Μετα το instrumental “Sepuku”, τα δαιμονισμένα
φωνητικα του Δημήτρη, το ρυθμικό drum machine και ενας μανιασμένος άνεμος στα
ακουστικά μου, με οδηγούν στην παραδοχή , chaos inside me.. αλλά οχι για
πολύ..
Αφου.. η κορυφαία στιγμή του cd είναι εδώ... "Tetragon"... Άραγε να
οφείλεται στην πολυπλοκότητα με την οποία drum machine, δυνατές ηλεκτρικές
κιθάρες και brutal φωνητικά και πίανο, ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ένα speed
electro dancefloor hit!
Νομίζω τους αρέσει να παίζουν με τις λέξεις και τις
έννοιες.. το “Depressonic” ειναι ενα industrial κομμάτι με μινιμαλιστικούς
ήχους.. καταθλιπτικό;ίσως.. όχι όμως υποτονικό, αλλά και να ήθελε.. δεν
προλαβαίνει.. αφου το “Helluci nation” δεν είναι ψευδαίσθηση αλλά ακόμη ένα
δυνατό και επιβλητικό track.
...Τι θέση θα μπορούσε να έχει μια παιδική ..
έστω και γερμανική φωνούλα μέσα στο φως του σκοταδιού.. έχει χαθεί? Δεν μιλάμε
την ίδια γλώσσα.. αλλά θα ήθελα να το πάρω απο το χέρι και να περιπλανηθούμε
μαζί “in the light of darkness”..
Καθένα απο τα κομμάτια,
συμπεριλαμβανομένων και των τριών τελευταίων mix tracks, έχει μοναδικότητα σε
θέμα , ρυθμό και ύφος και είναι πολύ δύσκολο να πώ οτι παίζουν σε ένα
συγκεκριμένο είδος μουσικής.. άλλoτε ebm, άλλoτε industrial, και λιγότερο
μεταλλικοί, προσδοκώ οτι το “Anasynthesis” θα καλύψει πολλές μουσικές
προτιμήσεις, και εντός των συνόρων, αφού στο εξωτερικό τα κατάφερε ήδη..
Rating: 8 / 10
Υρώ Μιχαήλ
Sisters of Mercy - Floodland
1. Dominion/Mother Russia / 2. Flood I / 3. Lucretia My Reflection / 4.
1959 / 5. This Corrosion / 6. Flood II / 7. Driven Like The Snow / 8.
Neverland (a fragment) / 9. Torch (bonus track) / 10. Colours (bonus
track)
East West /
November 1987
Η αρχή των Sisters of Mercy, το First And Last And Always έχει
περάσει ανεπιστρεπτί αφήνοντας πίσω της μία διαλυμένη μπάντα. Οι Sisters Of
Mercy του Andrew Eldritch (της πιο επιδραστικής αλλά ταυτόχρονα και της
πιο αλλόκοτης και ιδιόρρυθμης προσωπικότητας στο χώρο του darkwave) τα ξεκίνησαν
όλα από την αρχή αφού πρώτα πειραματίστηκαν με το album Gift κάτω από το
όνομα Sisterhood. Εκτός από τα πρόσωπα, έπρεπε να αλλάξει και η παραγωγή
(το FALAA μπορεί να ήταν κι αυτό ένα album ορόσημο, αλλά η παραγωγή του ήταν ένα
χάλι…). Κάπου εκεί ξεκινάει η συνεργασία των Sisters με τον παραγωγό Jim
Steinman και με την Patricia Morrison να παίρνει το μπάσο ανά χείρας.
Όλα τα άλλα θα τα κάνει ο Doktor Avalanche, το μοναδικό drum machine με
ονοματεπώνυμο.
Ο Eldritch σήμερα επιμένει ότι η μουσική του δεν έχει
καμία σχέση με gothic. Δεν αποκλείεται να έχει δίκιο (αν και στην εποχή τους
έτσι έδειχναν). Η πραγματικότητα είναι ότι στο Floodland και στο
Vision Thing τα οποία είναι και αποκλειστικά δικές του δημιουργίες μπορεί
να παραμένει η φυσικά βαθιά και υποχθόνια φωνή του όπως την ξέραμε, αλλά το όλο
concept είναι διαφορετικό.
Η μουσική του πλέον ντύνεται με λόγια καθημερινών
και ανθρώπινων αναζητήσεων, άλλοτε σε προσωπικό και άλλοτε σε πολιτικό επίπεδο.
Κοινωνία, έρωτας και ιμπεριαλισμός είναι οι τρεις έννοιες
με τις οποίες καταπιάνεται στο Floodland o Andrew. Το ίδιο ισχύει και στη
μετέπειτα συνέχεια, το Vision Thing, το οποίο κι αυτό διαφέρει μουσικά
από τα προηγούμενα album, αλλά το βασικό στιχουργικό concept είναι η συνέχεια
του Floodland. Κάπου εκεί λοιπόν αποχωρίστηκε ανεπιστρεπτί τα ημίψηλα
καπέλα και τα λοιπά αξεσουάρ που έδειχναν να τον βαραίνουν αφόρητα θέλοντας να
δώσει περισσότερο βάρος στην ουσία αυτών που ήθελε να καταγράψει και να
μεταδώσει μέσα από τη μουσική του.
To Dominion/Mother Russia που
ανοίγει το δίσκο δίνει και το συνολικό στίγμα του album. Λέει καθαρά αυτό που
δεν λέγεται εύκολα γιατί δεν είναι politically correct, ότι το Chernobyl δεν
έπρεπε να χτυπήσει την Ευρώπη, αλλά μακάρι να χτυπούσε τους Αμερικανούς. Απορώ,
τα Αμερικανάκια θα έπρεπε να το είχαν βάλει στη λίστα των απαγορευμένων
τραγουδιών, με λίγη φαντασία προφητεύει ακόμα και την 11η Σεπτεμβρίου. Τα βάζει
και με το Αμερικανικό όνειρο στο σύνολό του προφητεύοντας το απαράδεκτο αλλά με
μεγάλη απήχηση (στην από εκεί μεριά του Ατλαντικού) τίτλο-σύνθημα του αστέρα 50
Cent: Get rich or die tryin’…
Ο τίτλος του album είναι επηρεασμένος από
το The Wasteland του T.S. Eliot. Η λέξη Flood (πλημμύρα) είναι
προφανώς βιβλική στην πηγή και αναφέρεται στα παρακάτω:
- στην πιθανή μοίρα
του Αμβούργου (δεύτερη πατρίδα του Eldritch) μετά από μια πυρηνική καταστροφή,
μετά από ένα πυρηνικό παλιρροιακό κύμα.
- στην μακιαβελική προσπάθεια του
Eldritch έναντι του Wayne Hussey των Mission να κρατήσει για τον εαυτό του το
όνομα Sisterhood
- στην προβληματική προσωπική του ζωή
Ένα τραγούδι
λοιπόν γράφεται γιατί κάποιος έχει την ανάγκη να μελοποιήσει στίχους, άλλες
φορές σαφώς με ένα ακροατήριο στο μυαλό παρά ως προσωπική άσκηση. Έτσι γράφονται
κατά τρόπο λογικό: οι στίχοι προορίζονται να μεταβιβάσουν ορισμένα μηνύματα στον
εγκέφαλο του ακροατή, ακριβώς όπως η μουσική προορίζεται να μεταβιβάσει ορισμένα
μηνύματα στο σώμα του. Φυσικά, μερικές φορές η μουσική θα μιλήσει στον εγκέφαλο
και οι στίχοι στα ισχία, κάποιες φορές και τα δύο πράγματα θα συμβούν
ταυτόχρονα. Για το τελευταίο όμως πρέπει κανείς να κοιτάξει λίγο παραπάνω και
λίγο πιό προσεκτικά όλα αυτά που ντύνουν το album πέρα από το μουσικό
κομμάτι.
Dominion/Mother Russia
Είναι χωρισμένο σε δύο μέρη και
μουσικά και στιχουργικά.
'Some day, some day
everything you ever needed is just gonna fall out of the sky' προλόγιζε συχνά ο
Eldritch στα live, πεπεισμένος ότι κάποια μέρα όλα θα τελειώσουν από μια βόμβα
που θα σκάσει στο κεφάλι μας.
On the lone and level/ Sand stretch far
away
είναι μια αναφορά από το σονέτο Ozymandias του Shelley.. Το
Ozymandias εξιστορεί την ιστορία ενός ταξιδιώτη που έρχεται από το παρελθόν και
αντιμετωπίζει τα υπολείμματα και τα συντρίμμια μίας κολοσσιαίας καταστροφής. Το
θέμα του Shelley το ίδιο με αυτό του Eldritch: η παροδική, καταστρεπτική φύση
της εξουσίας.
down in the streets of shame
Σαν Street of Shame
είναι γνωστή η Fleet Street στο Λονδίνο όπου και στεγάζονταν οι περισσότερες
Λονδρέζικες εφημερίδες. Δημοσιογράφοι και τύπος ήταν πάντα στο στόχαστρο του
Eldritch, είναι μια αναφορά στα ΜΜΕ γενικότερα και στη δύναμη που έχουν να
χειραγωγήσουν το κοινό.
in the land of the blind, be king, king, king,
king
Το προφανές είναι ότι στη χώρα των τυφλών ο μονόφθαλμος είναι
βασιλιάς. Το στιχάκι όμως είναι αντίστροφο του προφανούς, ο μονόφθαλμος δεν
μπορεί να ζήσει με τους τυφλούς, είναι ξένο σώμα, αυτός να μπορεί να δει και οι
άλλοι όχι (από το βιβλίο του Wells 'In The Country of the Blind').
some
say prayers, I say mine
Με αυτό κλείνει τον ενότητα του Dominion, την
αναφορά του στην κυριαρχία των Αμερικάνων στον πλανήτη. Κάνει τη δική του
προσευχή, να μπορεί να υπάρξει τρόπος να σταματήσει όλο αυτό. Στον αντίποδα, δεν
μπορεί να δει καμιά άλλη δύναμη που να μπορεί να αντισταθεί παρά την αδιάσπαστη
τότε Ρωσία.
We serve an old man in a
dry season
Είναι μια αναφορά στο Gerontion του T.S. Eliot, το οποίο
αρχίζει με τη φράση "Here i am, an old man in a dry month" και κλείνει με τη
φράση "Thoughts of a dry brain in a dry season".
Ο "ηλικιωμένος" (old man)
στο Mother Russia δεν είναι άλλος από τον πρώην πρόεδρο και πρώην b-movie star
Ronald Reagan . Σάπιες ταινίες, σάπια προεδρία.
Sleepers
Σοβιετικοί πράκτορες της εποχής του ψυχρού πολέμου που
αφομοιώθηκαν στις δυτικές κοινότητες, έτοιμες να εκτελέσουν τις ηρωικές πράξεις
της εξέγερσης όταν προήλθε η κλήση από τη μητέρα πατρίδα. Στην πραγματικότητα, η
έννοια των sleepers ήταν πιθανώς περισσότερο το αποτέλεσμα της παράνοιας ψυχρού
πολέμου από μια προσπάθεια από την ΕΣΣΔ να υπονομεύσει το αμερικανικό όνειρο, ως
εκ τούτου "dreamers of sleepers".
There's a lighthouse in the middle of
Prussia
Η Πρωσία ήταν ανεξάρτητο κράτος πριν από τη (αρχική) ενοποίηση
της Γερμανίας. Η πρωτεύουσα της Πρωσίας ήταν το Βερολίνο. Την εποχή που υπήρχε
ακόμα το τείχος του Βερολίνου, στον ορίζοντα του Ανατολικού Βερολίνου δεσπόζει
ένας ουρανοξύστης που στεγάζει μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό (ακόμα και σήμερα), το
Fernsehturm, το οποίο χτίστηκε ως ορατό σύμβολο της κομμουνιστικής τεχνικής
ανδρείας έναντι του Δυτικού Βερολίνου που ήταν η προθήκη της κεφαλαιοκρατίας. Ως
εκ τούτου το Βερολίνο για τον Eldritch είναι η Ευρώπη ολόκληρη στο μικροσκόπιο,
σε έναν πόλεμο προπαγάνδας από τις δύο υπερδυνάμεις. Ειδικότερα, το Βερολίνο
συνοψίζει την αμοιβαία θέση και άποψη των εμπλεκομένων του ψυχρού πολέμου: καμία
πλευρά δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει μια πυρηνική επίθεση στο Βερολίνο χωρίς να
καταστρέψει και εδάφη τα οποία είναι προσκείμενα σε αυτή.
A white house in
a red square
Ο λευκός οίκος στην Ουάσιγκτον είναι η επίσημη κατοικία του
εκάστοτε Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Η πολιτική δύναμη στη Μόσχα
συγκεντρώνεται γύρω από την κόκκινη πλατεία. Εκτός από το Κρεμλίνο, υπάρχει
επίσης ένας λευκός οίκος κοντά στην κόκκινη πλατεία. Ο λευκός οίκος της Μόσχας
χρησιμοποιείται για να στεγάσει τη συνέλευση της ρωσικής ομοσπονδίας.
A
Kino Runner for the DDR
Kino είναι στα Γερμανικά η ταινία, ο
κινηματογράφος. Το Keno είναι ένα αμερικανικό τυχερό παιχνίδι. O Keno runner
είναι αυτός μαζεύει τα στοιχήματα από τα τραπέζια των παικτών. DDR φυσικά είναι
η Ανατολική Γερμανία.
turn the gold to chrome
Η μετατροπή του
χρυσού σε χρώμιο αντιπροσωπεύει την υποτίμηση ενός ιδανικού. Και οι ΗΠΑ και η
ΕΣΣΔ ιδρύθηκαν με υψηλά ιδανικά, τα οποία όμως αναπόφευκτα εξανεμίστηκαν επί της
ουσίας. Ο Eldritch χρησιμοποιεί περιστασιακά το χρώμιο σε αναφορές του στα
αυτοκίνητα ("θα υπάρξουν πάντα άνθρωποι των οποίων η μόνη ανησυχία είναι η
ποιότητα και η προέλευση του επόμενου στρώματος χρωμίου (βαφή) του αυτοκινήτου
τους"). Το 'gold to chrome' αντιπροσωπεύει την εφαρμογή της αμερικανικής ιδέας
της ελευθερίας (χρυσός) ως δυνατότητα να είναι κύριος ενός αυτοκινήτου (χρώμιο).
Το αυτοκίνητο, φυσικά, είναι ένα από τα σύμβολα και status του καπιταλισμού.
Stuck inside of Memphis with the mobile home
Λογοπαίγνιο πάνω στο
τραγούδι του Bob Dylan 'Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again'. Οι
χαλαροί νόμοι περί των τυχερών παιχνιδιών στο Tennessee σημαίνουν ότι το Memphis
είναι μια Μέκκα για τους τοξικομανείς του Keno. Σε αυτούς άξιζε να απλωθεί η
ραδιενέργεια Τσερνομπίλ.
Mother Russia rain down
Η φράση Mother
Russia είναι εμπνευσμένη από την καταστροφή του Chernobyl το 1986.
Ο
Eldritch έχει δηλώσει ότι: "I made the mistake of getting caught in central
Europe when Chernobyl started sprinkling it's residue over the land. It's
[Dominion/Mother Russia] part of my hate/hate relationship with America. I just
had the idea of all them huddled in their mobile homes while Mother Russia
rained down on them. They deserve it. I suppose the song is really about the
prostitution of Europe by the Americans."
Flood I
Πλημμύρα,
ραδιενεργός βροχή που έρχεται από τη Mother Russia να εξαφανίσει τα πάντα στο
….Αμβούργο. (At the head of the river/At the source of the sea, ο ποταμός Elbe
σκάει πάνω στην πόλη του Αμβούργου).
Sitting here now in this bar for
hours/ Trying to write it down
Συνήθεια του Eldritch να τριγυρνάει στα
bar του Αμβούργου γράφοντας σκέψεις σε πρόχειρα χαρτάκια, προσπαθώντας αργότερα
να τα βάλει σε μια σειρά.
strange men rent strange flowers
Με δικά
του λόγια: "What happens in Hamburg is that, at two in the morning, these Turks
come round the bars selling roses to couples who aren't quite couples yet but
might be by half past two. I rather liked the idea that these couples could rent
these flowers until they became couples then they could give them back and they
would be recyclable. The Turks would make more money and the couples wouldn't
get burdened with these thorny things. Actually, I think it's a metaphor for
ephemeral love."
Sackcloth and Ashes
μεσαιωνική μορφή μετάνοιας των
μοναχών και λοιπών θρησκόληπτων, μια δημόσια μορφή ακραίας
θλίψης
Lucretia, My Reflection
Όσα χρόνια κι αν περάσουν αυτό
το τραγούδι θα παίζεται παντού. Σε clubs, στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, παντού. Από
την αρχή έως το τέλος του και τα τέσσερα λεπτά και πενηνταέξι δευτερόλεπτα της
έκδοσης που συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο. Σταθερός και χαρακτηριστικός ρυθμός στο
μπάσο, για όλα τα άλλα θα φροντίσει ο Doktor Avalanche και η φωνή του Eldritch.
"My welcome on board Patricia song" έχει πει, άσχετα αν και ούτε με την
Patricia Morrison μπόρεσε να συνεργαστεί σωστά. Αυτός ο άνθρωπος ώρες ώρες
δείχνει σαν να μην μπορεί να τα βρει με κανέναν σ’ αυτόν τον πλανήτη, ούτε καν
με τον ίδιο του τον εαυτό.
Σε ποιά Lucretia αναφέρεται? Μάλλον στη Lucretia
Borgia. Η οικογένεια Borgia ήταν πασίγνωστη power freak λειτουργών στην
αναγεννησιακή Ιταλία, διάσημη για τις αδίστακτες τεχνικές της. Οι αναφορές λένε
ότι η Lucretia Borgia …was a notorious poisoner!
Hot metal and
Methedrine
H μεθαδρίνη είναι μια μορφή αμφεταμίνης που λαμβάνεται
καλύτερα ενδοφλεβίως. Το 'hot metal' είναι πιθανώς μια αναφορά στη βελόνα που
τόσο γούσταρε να χρησιμοποποιεί κάθε τόσο η Borgia.
"The drug of choice is
Methedrine. It's like the eighth gear. I remember taking it once in Chicago, and
waking up a week later wondering what had happened in
between".
1959
"My favourite, yeah. I still don't know how this
song really arrived. It just sort of got there and I must say I'm still
marvelling at it somewhat. It's about innocence and ...
stuff".
Isabelle: η γυναίκα που έστειλε γράμμα στον Eldritch
προτείνοντας του να γράψει ένα τραγούδι μόνο με φωνητικά και πιάνο.
1959: 15
Μαΐου 1959 είναι η ημερομηνία γέννησης του Eldritch
Τραγούδι για την παιδική
αθωότητα, για την εποχή που δεν έχουμε ακόμα ψυλλιαστεί τι μας
περιμένει.
Which way the wind blows
Αναφορά στο βιβλίο του Raymond
Briggs (που γυρίστηκε και σε ταινία), ο απολογισμός του αργού θανάτου ενός
συζύγου και μιας συζύγου μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο, ένας συνδυασμός της
παιδιάστικης αθωότητας του τόνου της ταινίας και του ενήλικου
θέματος.
This Corrosion
Hey now, hey now now, το trademark των
Sisters, ένα από τα πιο γνωστά και εμπορικά επιτυχημένα τραγούδια τους.
Εδώ
γελάμε λοιπόν, το 'This Corrosion' σχεδόν σε κάθε του στιχάκι είναι μια επίθεση
του Eldritch σε έναν άνθρωπο: τον Wayne Hussey!!!
Είναι σαν να του
λέει, θα φτιάξω ένα τραγούδι που θα σε μπινελικώνω με το γάντι από την αρχή έως
το τέλος, θα γίνει επιτυχία και μάλιστα αντί να το κάνω σε ένα 4λεπτο, θα το
κάνω σε 10 ολόκληρα λεπτά και 55 δευτερόλεπτα!!!
Τhe Ring
Πολύ πριν
τον γνωστό σε όλους μας Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, υπήρξε το Ring of Niebelung του
Richard Wagner. Αυτός που φορούσε το δαχτυλίδι είχε μια τεράστια δύναμη, αλλά σε
αντάλλαγμα έπρεπε να αποποιηθεί την ανθρώπινη αγάπη.
kissed and toll'd
Το φίλημα ενός δαχτυλιδιού είναι ένας τρόπος για να δείξει κάποιος
σεβασμό, ειδικά προς κάποιον που κατέχει εξουσία. "Toll'd" είναι ένας τρόπος
ανακοίνωσης θανάτου με το χτύπημα (tolling) καμπάνας. Είναι επίσης ένα
λογοπαίγνιο 'Kiss and Tell' που είναι ένας ευφημισμός για το κουτσομπολιό και
την ασήμαντη προδοσία. Η συμπεριφορά του Wayne Hussey κατά τη διάρκεια της
ύπαρξης των Sisterhood ταιριάζει στα παραπάνω. Αξίωσε κάτι που δεν ήταν δικό
του, το όνομα Sisterhood, χωρίς εν τέλει η όποια δύναμη κατείχε να καταστεί
αποτελεσματική. Με δύο τρόπους μπορεί κανείς να ερμηνεύσει το παραπάνω στιχάκι:
o Eldritch χρησιμοποιεί το δαχτυλίδι ως μέσο ύψιστης δύναμης και το χτύπημα της
καμπάνας αναγγέλλοντας την ήττα του Hussey μίας και ο ίδιος βρέθηκε με μια
προκαταβολή της τάξης των 25.000 Λιρών για να ολοκληρώσει το album
Gift.
Gimme dream child
O Eldritch ξανά, απαιτεί να του δώσει πίσω
το δαχτυλίδι που τόλμησε να ονειρευτεί ότι κατέχει ο Hussey (εδώ τον λούζει με
τον χαρακτηρισμό …dream child).
sing This Corrosion to me
Το γνωστό
ρεφρέν αναφέρεται χλευαστικά στην κοπιαρισμένη έκδοση του ήχου των Sisters που
προσπαθούν να "πουλήσουν" πλέον οι Mission.
Δημοσιογράφος που του πήρε
σχετική συνέντευξη έκπληκτος ανακαλύπτει ότι: "His face cracks with a satisfied
smile every time This Corrosion is mentioned. His eyes look out for the fatted
calf".
Και ο ίδιος ο Eldritch εξομολογεί: "It's my war cry. Despite the
title, it's actually a constructive song because nearly all of it should be
thought of in quotation marks. It would be too confusing to print them all,
Basically it's a very poor form of argument putting words into someone else's
mouth and then explaining how stupid they are. It is, of course, directed at
somebody and it doesn't take a genius to work out who, although it 'll probably
take the person concerned some considerable time. I find it embarrassing
watching people humiliate themselves for their absurd idea of
rock'n'roll".
Flood II
Το Flood I είναι κάτι σαν να λέμε….'Are
you sure we really want to do this?’, το Flood II είναι η απάντηση…'Yeah, here
we go!'
Υπό κανονικές συνθήκες τα όπλα ποτέ δεν είναι η λύση, αλλά όταν όλα
έχουν πάει στραβά και κυριαρχεί ο πόλεμος, η πλημμύρα, τότε όλα
επιτρέπονται…..
Driven Like The Snow
Η συνέχεια του Nine While
Nine (and the cost of the blood on the driven snow) από το First And Last And
Always. Και τα δύο τραγούδια μιλάνε για τη χαμένη αθωότητα (το χιόνι συνήθως
αναφέρεται ως σύμβολο της αγνότητας και της αθωότητας) και είναι εμπνευσμένα από
τον χωρισμό του Eldritch από τη μία και μοναδική γυναίκα που είχε αγαπήσει έως
τότε στη ζωή του.
It don't help to be one of the chosen
Κάπου εδώ
αρχίζει να αναθεωρεί κάποιες σκέψεις του, έτσι ώστε στη θεματική συνέχεια του
Driven Like The Snow, στο Under The Gun δηλαδή, αναφέρει: ‘Where the chosen hold
the highest card, on the field of honour where the ground is hard’.
Ο
εκλεκτός, από εκεί που ήταν το θύμα έγινε πλέον ο θύτης. Αυτή η μετέπειτα στροφή
του είναι ένας από τους βασικούς λόγους της αποξένωσης του Eldritch και της
δισκογραφικής αποχής του. Δεν έχει νόημα πλέον, ακόμα και ο Νώε έβαλε τα ζώα
στην κιβωτό δυό-δυό (two by two, took alot to live alot like you), αυτός ταίρι
δεν θα βρει, αισθάνεται σαν να μην ανήκει σε τούτο τον πλανήτη.
Never
Land (a fragment)
Αυτό το …a fragment… αναφέρεται γιατί η αρχική έκδοση
του κομματιού ήταν 10λεπτη, αλλά η δισκογραφική εταιρεία τον ανάγκασε για
εμπορικούς λόγους να το περικόψει στα 3 λεπτά περίπου.
"I had this vision.
You know in the summer if you lay on the grass and stare at the sky, you can
almost see beyond the stars, but cannot quite get a grip on what's there? Well,
sometimes it's very difficult to work out exactly what it is that keeps you
pressed between the earth and the sky and why you don't whoosh off into
oblivion. Neverland is coming about this the other way: the entire population of
the earth starting to travel from some indefinable point in space toward the
earth at increasing speed. It would take an eternity to reach the earth - by
which time you'd be reasonably spiritualised - and even when you reached the
destination, you wouldn't actually hit the ground. You'd be going so fast you'd
just go through and out the other side, where there is another eternity of
nothingness. I just tried to write a song about these impressions."
Torch
Would you carry the torch, for me…
Κατά δήλωσή του,
δεν μπορεί να εκφραστεί όπως θα το επιθυμούσε, ακόμα και στον ίδιο του τον
εαυτό.
"The songs do a better job than I can…".
Rating: 9,5 / 10
Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος
The ElectroWave CD Collection vol. 2
~ music past departed ~ part II
some notes...
Χριστούγεννα έρχονται και δεν γινόταν να μην υπάρχει το σχετικό δώρο για τους users της μουσικής δικτυακής μας κοινότητας. Η πέμπτη συλλογή για το ElectroWave.gr ( ή Synthpop Avenue για τους παλαιότερους ) είναι γεγονός και μας γυρνάει πολλά χρόνια πίσω, όπως είχε κάνει και η τρίτη ( the Synthpop Avenue CD collection vol. 3 ~music past departed ~ ), της οποίας αποτελεί ουσιαστικά συνέχεια. Εδώ βρίσκουμε λοιπόν την μουσική πραγματικότητα της ελληνικής wave, electro και alternative σκηνής κατά τη δεύτερη επταετία της ύπαρξης της. Τραγούδια από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της εποχής εκείνης, ηχογραφημένα από το 1988 ως το 1994, με τα περισσότερα από αυτά να είναι πλεον δυσεύρετα και να εμφανίζονται για πρώτη φορά σε cd. Το 'music past departed - part II' ως συλλογή αποτελεί τη μουσική απεικόνιση του τι συνέβαινε εκείνα τα χρόνια στα ελληνικά club-άκια και live-άδικα και δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν είναι φοβερή, καλή, μέτρια ή κακή. Με σιγουριά μπορώ να πω ότι είναι τόσο καλή, όσο και η ελληνική σκηνή τη συγκεκριμένη επταετία. Ιn search of direction when things were starting to move and change much faster than they used to...Κάτι τέτοιο μου βγάζει και δεν μπορώ να το πω καλύτερα γιατί όσο το σκέφτομαι μπερδεύομαι. (εδώ κολλάει το "ήμουν και εγώ εκεί!" )...anyway!
Τέλος, η εγγραφή έγινε σε μερικές περιπτώσεις από δίσκους βινυλίου, και παρόλη τη δουλειά στο mastering είναι πιθανό να υπάρχουν κάποιοι μικροί "θόρυβοι"..
IMPORTANT
Το ElectroWave CD Collection vol. 2 θα υπάρχει στο Χοροστάσιο club σε 100 αριθμημένα CD σε DVD cases και θα διανεμηθεί δωρεάν στο Electrowave.gr party στις 25 Δεκεμβρίου 2005 με σειρά προτεραιότητας. Οσοι πραγματικά ενδιαφέρεστε, προσπαθήστε να είστε εκεί σχετικά νωρίς.
The tracklist
COMMON SENSE - grotesque
1994, from the 7" single "Grotesque" (Pegasus)
H πρώτη κυκλοφορία των Common Sense με ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής.
WASTELAND - sober dawn awakens a new man
1993, from the mini-Lp “Dream Drops” ( Pegasus )
Γλυκόπικρη pop επηρεασμένη από συγκροτήματα όπως οι Church και οι Go Betweens. Δύο από τα μέλη των Wasteland είναι πλέον στους Blue Birds Refuse To Fly.
NEXT TIME PASSIONS - not here anymore
1993, from the 7" single “Angel Flower” ( This Happy Feeling )
Mε ματιές στη Sarah records και τους Field Mice, oι Next Time Passions κυκλοφόρησαν αυτό το single σε μόλις 500 αρθμημένα αντίπυπα.
ΛΕΥΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ - το φεγγάρι αιμοραγεί
1988, from the Lp “Ηχώ του πόθου” ( ΕΜΙ )
Γνωστό και κλασικό. Η Λευκή Συμφωνία είναι ταυτισμένη με την περίοδο αυτή στο ελληνόφωνο new-wave και δεν θα μπορούσε να λείπει από τη συλλογή.
FLOWERS OF ROMANCE - kashmir
1990, from the Lp "Dorian Grey" ( Wipe Out )
Eνα από τα πρώτα gothic rock ελληνικά σχήματα. Το "kashmir" περιέχεται στο παρθενικό album των Flowers of Romance.
THE ILLUSION FADES - give my life to you
1993, from the Lp “The Illusion Fades” ( Wipe Out )
Mε φανερές επιρροές από τους Mission, oι Illusion Fades στο opening track του πρώτου τους long play. Στα δεύτερα φωνητικά είναι η Τatiana των Common Sense.
DING AN SICH - and.......
1989, from the 7" single “and... / wandering...’ ( Terra Incognita )
H original εκτέλεση του "and..." από το πρώτο δυσεύρετο 7ιντσο των Ding An Sich. Dark-gothic ήχοι από την αρχική σύνθεση του Αθηναικού συγκροτήματος.
DISTORTED IMAGE - prayers of another year
1992, from the 7" single “prayers of another year” ( Distorted Image )
Dark Wave συκρότημα της περιόδου 88-92. Το "prayers..." 7" είναι η μοναδική κυκλοφορία του group και πλέον θεωρείται collectors item.
INSOMNIA - little flashing thing
1991, from the Lp “Days of Alkyon” ( unreleased)
Με επιρροές από την πρώτη περίοδο της 4AD και συγκροτήματα όπως οι Danse Society, oι Μecano και οι Modern English, το "little flashing thing" περιέχεται στη πρώτη δουλειά των Insomnia που δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
SLOW MOTION - alles ist schon in der holle
1988, from the Lp “This Slow Motion” ( Wipe Out )
Oι Slow Motion με τον γνωστό επικό Wagner-ικό τους ήχο και γερμανικό στίχο από τον πρώτο και καλύτερο δίσκο της καριέρας τους.
ΙΝ TRANCE 95 - energi-ya
1992, from the complilation Lp “Random Relations - part 1” ( Elfish )
Ισως το πρώτο ελληνικό συγκροτήματα που έπαιξε ebm. Από την συλλογή της Elfish Records, το 'energi-ya" ακολουθεί τα πρότυπα των Front 242.
DADA DATA - flesh in blue
1989, from the split 7” single “flesh in blue” ( Wipe Out )
H πρώτη δισκογραφική εμφάνιση του electropop ντουέτου σ΄ένα split single με τους In trance 95. To 1/2 των Dada Data ήταν ο γνωστός πλέον Coti K.
CARPE DIEM - so slose
1994, from the “Carpe Diem” demo tape ( unreleased )
Το πρώτο συγκρότημα του Νίκου Μπιτζένη των Μίκρο. Στην λίγο μεταγενέστερη εκτέλεση του "so close" που βρίσκουμε εδώ, οι Carpe Diem παντρεύουν τους Depeche Mode με την εκολαπτόμενη τότε electronica.
RAW - I almost thought I was in hell
1992, from the complilation Lp “Random Relations - part 1” ( Elfish )
Electro experimental συγκρότημα των αρχών της δεκαετίας του 90. Στο τραγούδι της συλλογής ακούγονται σαν μια μίξη Clock Dva και Art Of Noise.
ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ - προάστεια
1992, from the Lp “Στέρεο Νόβα” ( Wipe Out )
Για τους Στέρεο Νόβα δεν χρειάζονται πολλά λόγια. "Προάστεια", από τον πρώτο τους αξεπέραστο δίσκο.
ΜΟREL - Chernobyl
1988, from the Lp “Mute Landscapes” ( Ano Kato )
Περίεργο συγκρότημα από την Θεσσαλονίκη με progressive και new wave στοιχεία. Στο "Chernobyl" από το 2ο τους album, ακούμε σε tape την ανακοίνωση του γνωστού πυρηνικού ατυχήματος από το κρατικό ραδιόφωνο της εποχής!
Κώστας Μπρέλλας
