«Τελικά η τουφεκιά που σου΄λεγα περιφέρθηκε για χρόνια και βρήκε στόχο….»
Θυμάμαι ήταν το 1983 στην Σοφίτα στην Πλάκα, όταν είδα για πρώτη φορά live τους Χωρίς Περιδέραιο. Αν και τα ακούσματα μου τότε ήταν μάλλον μονοδιάστατα και κυρίως προς το punk μπορώ να πω πως εντυπωσιάστηκα και κόλλησα μαζί τους, ειδικά με τους στίχους που έδεναν άψογα με την μουσική. Έκτοτε τους ακολουθούσα όπου μπορούσα και ειδικά στον Πήγασο, εκεί έτυχε να γνωριστώ και με τον Νίκο Αγγελή. Το 1986 αν δεν με απατά η μνήμη μου, εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο και έμεινα με την απορία, αλλά ευτυχώς συντροφιά με την μουσική τους, μια συντροφιά που κρατά ως σήμερα. Πέρσι με αφορμή το Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο (άντε πότε θα το δούμε κύριε Γιαννόπουλε??) τους είδα ξανά και ήταν σαν να βρήκα κάτι πολύτιμο που είχα χάσει..Ένα πολύτιμο περιδέραιο! Όταν το Postwave μου ζήτησε να κάνω αυτή την συνέντευξη δεν το σκέφτηκα ούτε λεπτό. Επικοινώνησα με τον Νίκο Αγγελή, και να τι είπαμε..
Πως άρχισε η πορεία των Χωρίς Περιδέραιο?
Ν. Αγγελής: Ήταν προς το τέλος του 82 όταν βρεθήκαμε με τον Κώστα Κόλλια και τον Παντελή Πετρονικολό, φοιτητές όλοι της Νομικής. Αρχίσαμε πρόβες σε ένα μικρό σπίτι στο Χαλάνδρι όπου έμενα κατά διαστήματα. Παίζαμε με δύο πλήκτρα, κιθάρα και ένα αρχαίο ρυθμοκούτι από Ιταλία. Στίχοι υπήρχαν σε αφθονία. Με τη μουσική ξέραμε που θέλουμε να πάμε και ψαχνόμασταν.
Τι μουσικές επιρροές είχατε όταν ξεκινήσατε το συγκρότημα?
Ν. Αγγελής: Πέρα από τα ακούσματα του κλασικού ροκ, από το 78-79 και μετά υπήρχε μια μονομανία με το νέο ήχο. Πανκ, new wave, ηλεκτρονική κτλ. Magazine, Damned, Stranglers, Pistols, New York Dolls και άλλοι πολλοί. Έψαχνα σε δισκάδικα, άκουγα όσες μουσικές εκπομπές υπήρχαν...
Ποια συναυλία της πρώτης φάσης σας θυμάστε περισσότερο και γιατί?
Ν. Αγγελής: Πέρα από τη Σοφίτα στην Πλάκα που παίξαμε αρκετές φορές στις αρχές 83, μια από τις καλύτερες πιστεύω συναυλίες ήταν στο Βύρωνα το 84 νομίζω, με αρκετά άλλα γκρουπ. Εκεί ο ήχος μας είχε σχηματοποιηθεί σχεδόν, όπως ακούγεται στο Χορός για Μουσική. Οι βραδιές επίσης στον Πήγασο, όπου παίζαμε μία-δύο φορές το μήνα, ήταν πολύ ζεστές. Εκεί δε γνωριστήκαμε;
Ναι σωστά εκεί γνωριστήκαμε! Θρυλικός Πήγασος..! Μίλησε μας λίγο για τους στίχους σας που προσωπικά τους θεωρώ ευφυέστατους, τι σε ώθησε να γράφεις έτσι?
Ν. Αγγελής: Ξεκίνησα από τους στίχους. Θυμάμαι να ηχογραφώ στίχους με ήχους κρουστών πριν ακόμα ασχοληθώ με τη μουσική… Κάποιοι καθηγητές στο Βαρβάκειο μου άνοιξαν το παράθυρο στους υπερρεαλιστές Έλληνες και ξένους. Αυτοί έχουν την ευθύνη για ότι ακολούθησε....
Πολλοί αναρωτιούνται τι σημαίνει ακριβώς το Ganuma de Linarus..αν και κατασκευασμένη λεξη,αναρωτιεμαι τι σκεφτόσουν και ποιο το νόημα της?
Ν. Αγγελής: Είναι μια τουφεκιά στον αέρα, στο κενό. Όπως και όλα τα τραγούδια άλλωστε. Αν συναντήσουν κάποιον, όλα καλά. Αν όχι, δεν χάθηκε ο κόσμος... Πάντως το Ganuma de Linarus δε σημαίνει κάτι ιδιαίτερο από όσο θυμάμαι. Ο καθένας μπορεί να βρει τη δική του εκδοχή.
Ποια άλλα ελληνικά συγκροτήματα των 80s εκτιμάς?
Ν. Αγγελής: Πολλά συγκροτήματα τότε είχαν πολλά καλά τραγούδια. Θα σου πω για αυτούς που είχα ακούσει Yell O Yell, Reporters,Metro Decay, Clown, Antitroppau, Femmes Fatales, Moist Device, Nefos, Joyfull Nurses, Villa 21, Αρνάκια, Λευκή Συμφωνία, Blue Light, Not Two Without Three.... Μερικοί μόνο. Και ξεχνάω και άλλους τόσους. Για πολλούς μπορείς να ακούσεις πράγματα στο ντοκιμαντέρ Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο.
Αγαπημένα στέκια στην Αθηνα,τοτε και τώρα?
Ν. Αγγελής: Τότε πέρα από Σοφίτα και Πήγασο, υπήρχαν πολλά μπαράκια στα Εξάρχεια, στο Παγκράτι κτλ. Σήμερα περνάω από όπου ακούγεται τέτοια μουσική. Teddy boy, κάποιες φορές Rebound, σε συνδυασμό με παιδικά πάρτυ... Θα τα δεις κι εσύ...
Τα βλέπω ήδη, σουρεαλιστικός συνδυασμός.. Αλήθεια, πως θα περιέγραφες τα 80s,τι σημαίνει για σένα σήμερα αυτή η δεκαετία?
Ν. Αγγελής: Πολύ μουσική, αυτοοργάνωση, μακριά από κόμματα,δισκογραφικές και παρέες. Αυτό ήταν για μένα τα 80. Το τίμημα πληρώθηκε. Οι περισσότερες μπάντες διαλύθηκαν
Δυστυχώς ισχύει..Όμως πως σας φαίνεται σήμερα να έχει η μουσική σας τόση ανταπόκριση και απήχηση και μάλιστα σε νεαρά άτομα που όταν κυκλοφορούσατε την Άνωση δεν είχαν καν γεννηθεί?
Ν. Αγγελής: Περίεργα. Τελικά η τουφεκιά που σου΄λεγα περιφέρθηκε για χρόνια και βρήκε στόχο...Νιώθω ...πράγματα όταν στις συναυλίες τα παιδιά ξέρουν κάθε στίχο.
Υπάρχει ακυκλοφόρητο και ξεχασμένο υλικό?
Ν. Αγγελής: Υπάρχει πολύ υλικό και από την περίοδο του συγκροτήματος και μετά, που τώρα πια ακούγοντάς το με την απόσταση που πρέπει, θα ήθελα να βγει. Με κάποιο τρόπο θα βγει.
Τι έχει αλλάξει σήμερα στο πως ζεις και βιώνεις μέσα από τους Χωρίς Περιδέραιο?
Ν. Αγγελής: Η αίσθηση όταν γράφεται ένα κομμάτι ή όταν το ολοκληρώνουμε με τη μπάντα είναι η ίδια πιστεύω. Και τότε και τώρα. Απλά τα πράγματα τώρα είναι πιο πιεσμένα. Υπάρχει πιο λίγος χρόνος.
Αν και δύσκολο να ξεχωρίσω , το πιο αγαπημένο μου από εσάς είναι το Έγχρωμη γρίπη. Λίγα λόγια για τους στίχους και τι σημαίνει?
Ν. Αγγελής: Ας αφήσουμε τη φαντασία να μας οδηγήσει. Δε θυμάμαι να σου πω.... Ομοιομορφία και ιδιαιτερότητα. Και για την ακρίβεια και τα δύο μαζί
Τι σχέδια έχετε για την συνέχεια, τι να περιμένουμε από Χωρίς Περιδέραιο στο μέλλον?
Ν. Αγγελής: Θέλουμε να παίζουμε τα τραγούδια που για τυχαίους λόγους δε βγήκαν ποτέ προς τα έξω. Θέλουμε να κυκλοφορήσουν τραγούδια αποτυπωμένα το 80, όσα είναι σε καλή κατάσταση, αλλά και να ηχογραφήσουμε άλλα, που είναι και τα πιο πολλά, που δεν ακούγονται εύκολα όπως έχουν σωθεί σε κασέτες, μπομπίνες κτλ.
Αυτά είναι πολύ καλά νέα! Θα σας ενδιέφερε να παίξετε live στο εξωτερικό?
Ν. Αγγελής: Συναυλίες στο εξωτερικό; Ίσως όταν μάθουν και οι άλλοι ελληνικά. Αν και από την Ειρκτή μας λένε ότι τα βινύλια μας πηγαίνουν καλά σε διάφορες χώρες,ακόμα και εξωτικές, στα περιορισμένα πάντα πλαίσια του ειδικού κοινού, ούτε το έχουμε σκεφτεί, ούτε υπάρχει και καμία πρόταση. Η καριέρα στο εξωτερικό ήταν όνειρο κάποιων γκρουπ, που από όσο ξέρω κατέληγε σε εφιάλτη.
Έχετε πλέον καταλήξει σε μια πιο μόνιμη σύνθεση ως προς τα μέλη του group?
Ν. Αγγελής: Σήμερα η σύνθεσή μας παραπέμπει στο αρχικό σχήμα. Εκτός από τον Παντελή Πετρονικολό που παίζει κιθάρα στο γκρουπ από το 82, η Λία Μιχαηλίδη παίζει πλήκτρα, όπως έκανε στο αρχικό σχήμα και ο Κώστας Κόλλιας. Τώρα το μόνιμο είναι πάντα σχετικό.
Ερώτηση κρίσεως! Νομική η Μουσική?
Ν. Αγγελής: Φαινομενικά το ένα δεν έχει σχέση με το άλλο. Αλλά ο καθένας μπορεί να κάνει οτιδήποτε με αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια. Τουλάχιστον να προσπαθήσει. Η μουσική είναι πηγή ζωής. Η δικηγορία τρόπος επιβίωσης.
Συμφωνώ απόλυτα! Αν φτιαχνόσασταν σήμερα σαν συγκρότημα τι πορεία θα ακολουθούσαστε?
Ν. Αγγελής: Πιθανόν την ίδια. Βέβαια τα ακούσματα δε μπορεί να είναι τα ίδια και σήμερα ο όγκος της πληροφορίας είναι μεγαλύτερος από τότε, με τα υπέρ και τα κατά. Βλέπω ότι οι νέοι μουσικοί, είναι τεχνικά πολύ καλύτεροι από παλιά και με πιο ανοιχτούς ορίζοντες. Πάντα σε κάποιο υπόγειο θα γράφονται ωραία τραγούδια....
Ελλάδα του 2015 ..το σχόλιο σου
Ν. Αγγελής: Τα πράγματα είναι δύσκολα. Η πολιτική που ακολουθήθηκε την τελευταία πενταετία δεν απέδωσε. Η συνέχιση αυτού του μοντέλου της λιτότητας θα συντελέσει στη διάλυση και της Ευρώπης και των κοινωνιών. Χρειάζεται σχέδιο αυτόνομης πορείας. Παραγωγής. Από την αρχή.
Κάτι καινούργιο που μπορεί να ακούσουμε στο Death Disco στην συναυλία της Παρασκευής?
Ν. Αγγελής: Την Παρασκευή θα παίξουμε 5-6 νέα κομμάτια. Και άλλα 3 που έχουμε να τα παίξουμε από το 86!!! Και μια και μιλάμε για παραγωγή, ένα τραγούδι που παίζουμε τελευταία προτείνει στο διάστημα να χτίσουμε ιχθυοκαλλιέργειες. Καλά προστατευμένες από το φως και την υγεία σας....
Εντάξει, δεν θέλω να ρωτήσω περισσότερα, μόνο αυτό με το τι θα ακούσουμε μου φτάνει! Έχουμε μιλήσει για τα παιδιά μας, αλήθεια τα παιδιά σου τι γνώμη έχουν για την μουσική του μπαμπά τους?
Ν. Αγγελής: Άλλοτε τους αρέσουν, άλλες φορές προτιμούν πιο παιδικά τραγούδια..ο γιος μου που είναι 11 χρονών θέλει να γίνει ντράμερ. Η κόρη μου που είναι 8 χρονών ήδη φτιάχνει δικά της τραγούδια!
Στα βήματα σου λοιπόν Νίκο! Πάντως έμενα ο γιός μου 20 μηνών πλέον ήδη χορεύει όταν ακούει την Άνωση! Γονίδια!! Σε ευχαριστώ πολύ για όσα είπαμε, και ελπίζω να τα πούμε σύντομα πάλι!
Ν. Αγγελής: Εγώ ευχαριστώ Παναγιώτη! Σε περιμένω την Παρασκευή!
Συνέντευξη: Παναγιώτης Καλλιγάς
Ακριβώς ένα χρόνο μετά από το ντεμπούτο "Enter The Grove" το post-industrial/dark ambient σχήμα Conjecture του Βασίλη Αγγελόπουλου επιστρέφει με νέα δουλειά. Το "Nunavut" συνεχίζει από εκεί που μας άφησε ο προκάτοχός του. Πάλι με ενιαίο concept και με συγκεκριμένο ύφος αλλά αυτή την φορά με πηγή έμπνευσης το Νούναβουτ. Το οποίο είναι η βορειότερη και η μεγαλύτερη σε έκταση διοικητική διαίρεση του Καναδά. Όπου οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής είναι αυτόχθονες Ινουίτ (που συγγενεύουν φυλετικά με τους Εσκιμώους της Βόρειας Ευρώπης και της Γροιλανδίας). Η εστίαση στον σαμανισμό και στον γεωγραφικό αυτό προσανατολισμό, του κρύου έρημου τοπίου, θα διαμορφώσουν το θέμα του δίσκου. Πράγμα που μαρτυρούν και οι τίτλοι των τραγουδιών. Sastrugi, οι αιχμηρές ακανόνιστες ραβδώσεις που σχηματίζονται στην επιφάνεια του χιονιού από αιολική διάβρωση. Angakkuq, η πνευματική μορφή μεταξύ των Ινουίτ που αντιστοιχεί σε ένα σαμάνο. Polynya, μια περιοχή ανοιχτού νερού που περιβάλλεται από θάλασσα πάγου. Permafrost, χώμα το οποίο είναι κοντά η κάτω από το σημείο πήξεως του νερού. Graupel, μαλακό χαλάζι ή χιονοσφαιρίδια.
Με επίκεντρο το δυστοπικό αυτό παγωμένο τοπίο, ο Βασίλης Αγγελόπουλος μας εισάγει σε ζοφερούς αρκτικούς κόσμους. Το "Nunavut" μας τραβάει στην άβυσσο του ήχου του. Ένας ήχος καθαρός, σαφής, ειλικρινής και χωρίς συμβιβασμούς, πάντα με μελαγχολικό τόνο. Οι συνθέσεις κτίζονται αργά και αναδιπλώνουν με περάσματα από rhythmic noise, dark ambient και IDM. Η εμπειρία του τεχνικά αλλά και συνθετικά φαίνεται στα κομμάτια όπου τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη. Όλα δείχνουν άρτια, ειδικότερα οι λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα ο παραμικρός ήχος ενός beat μπορεί να κρύβει κάτι ενδιαφέρον για το αυτί και να εναρμονίζεται άψογα με την εκάστοτε ατμόσφαιρα. Η ικανότητα της μουσικής που σου επιφέρει τη διεύρυνση της φαντασίας κατά την ακρόαση, φανερώνει απλά τις κινηματογραφικές πτυχές της. Σκοτεινές ατμόσφαιρες, πολλές φορές εξωπραγματικές, που με αβίαστο τρόπο εισάγουν στοιχεία ambient που μεταμορφώνονται σε industrial και ηλεκτρονικά τιτιβίσματα. Κομμάτια σαν τα "Hard Rimes" και "Angakkuq" θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν standouts για την ρυθμικότητα τους που ‘σπάει’ τον πάγο και τις χαλαρωτικές και ονειροπόλες τους μελωδίες.
Ο δίσκος, ο οποίος κυκλοφόρησε στην γερμανική Raumklang Music, (που έχει κυκλοφορήσει καλλιτέχνες όπως τον Dirk Geiger) μας δείχνει την ανοδική πορεία αυτού του σχήματος που κάνει με το άλμπουμ αυτό ένα ώριμο βήμα μπροστά. Μάλιστα πρόσφατα, τον Απρίλιο, με αφορμή τη νέα κυκλοφορία πραγματοποίησε μια μικρή περιοδεία μαζί με το βουλγάρικο dark ambient / drone σχήμα My Trip σε Βουλγαρία, Σερβία, Ουγγαρία, Αυστρία, Τσεχία, Γερμανία και Πολωνία. Ο δίσκος που περιλαμβάνει έντεκα νέες συνθέσεις με πρόσθετα δύο remix, είναι instrumental κατά βάση με εξαίρεση τα guest φωνητικά από τον xThug15x και του ελληνικού hardcore συγκροτήματος Psycorepaths στο κομμάτι "The Hunt". Ο δίσκος απαιτεί αφοσίωση στην ακρόαση. Εδώ δεν μπορείς να ξεπετάξεις με μερικά απλά πεταχτά ακούσματα αποσπασμάτων, διότι οι συνθέσεις είναι έτσι φτιαγμένες που λειτουργούν μόνο στο σύνολο τους. Όποιος βρει τον πολύτιμο χρόνο για να αφιερώσει στο άκουσμα του και αφεθεί στη μυσταγωγία του, σίγουρα θα βιώσει μια ταξιδιάρικη και χαλαρωτική εμπειρία.
Rating: 7,5 / 10
Νίκος Δρίβας
