Η Kid Moxie είναι η Ελένη Χαρμπίλα. Ελληνίδα στην καταγωγή, μόνιμη κάτοικος του Λος Άντζελες, με ήδη ένα άλμπουμ στο ενεργητικό της (Selector, 2009) και μερικές συμμετοχές σε συλλογές ή άλμπουμ όπως των Fotonovella (A Ton Of Love, 2013). Χαρακτηρίζει τη μουσική της ''Gutter Pop'' και ανάθεμα αν καταλαβαίνω γιατί. Στο ''1888'', το δεύτερο άλμπουμ της, κυριαρχεί η ποπ με πλούσιες μελωδίες, απλές και λειτουργικές ενορχηστρώσεις, στιλπνή παραγωγή που δεν υποκύπτει στις ποπ επιταγές αλλά ούτε τις αντιμάχεται. Το φως και κυρίως οι σκοτεινοί τόνοι συνυπάρχουν σε κάθε σύνθεση της, με τις διαθέσεις να είναι σαφώς κοντά στα μεσάνυχτα.
Η φωνή της έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να χτυπά Νο.1 με δακρύβρεχτες μπαλάντες ή ναζιάρικα κομμάτια, αλλά είναι πολύ πιο έξυπνη και ευέλικτη για κάτι τόσο εύκολο. Αντίθετα δίνει ένα ευχάριστο και αισιόδοξο τόνο ακόμα και σε μελαγχολικές συνθέσεις, όπως το ''Ghost Town'' ή το περισσότερο κινηματογραφικά ''Museum Motel'' και ''1888'' στα οποία συμμετέχει καθοριστικά και ο Gaslamp Killer. Μπορεί φυσικά να γίνει διάσημη, αρκεί τα τσαρτ να μπορούσαν να αντέξουν την Ladytron-ικής λάμψης αλλά περισσότερο ώριμης κατάληξης ποπ του ''Jackueline The Ripper'' ή το ειδικό βάρος του μεγαλόπρεπου και επιβλητικού synthpop του ''Lacuna''. Πρόκειται για δύο συνθέσεις, που εύκολα μπορούν να κοπούν και σε σινγκλ για ραδιοφωνικές και άλλες εφαρμογές, που ο περφεξιονισμός της ενορχήστρωσης και παραγωγής δεν στεγνώνει τις συνθέσεις αλλά και τους δίνει την ποπ λάμψη που έχουν από καταβολής έμπνευσης.
H ηλεκτροποπ που ακούμε στο ''1888'' απλώνεται και πέρα από τα κλαμπ, δείχνει να θέλει να επεκταθεί ακόμα περισσότερο βάσει των παραπάνω συνθέσεων. Η διασκευή στο ''Mysteries Of Love'', το τραγούδι επιτομή της αιθέριας ποπ αθωότητας που χαρακτήριζε το φινάλε της σκληρής,άγριας ταινίας του D.Lynch '' Blue Velvet'', δεν ερμηνεύεται όπως η άυλη και πασπαλισμένη με ζάχαρη και δάκρυα, εκδοχή της Julee Cruise, αλλά με την συγκίνηση της ανάμνησης ή της αναζήτησης της αθωότητας και της Αγάπης. Εκτέλεση που κοιτά προς τα πάνω, σε αντίθεση με την Αιθερική πρώτη εκτέλεση δεν ακούγεται σαν την Ελπίδα που έρχεται από τον ουρανό και διαλύει τα σύννεφα αλλά σαν μια επίκληση για βοήθεια από ψηλά. Μια από τις καλύτερες διασκευές πάνω σε αυτή την σύνθεση των Bandalamenti/ Lynch χωρίς αμφιβολία και δεν είναι τυχαίο που η Elena Charbila δεν είναι μόνο μέλος στο David Lynch Foundation αλλά έχει περισσότερο ενεργό ρόλο σε αυτό.
Το ''1888'' δεν είναι μόνο η χρονιά που ο Jack The Ripper έστειλε την περίφημη επιστολή από την ''Κόλαση'', ο Τόμας Έντισον κατέθεσε αίτηση για το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τον «οπτικό φωνογράφο» (η πρώτη κινηματογραφική ταινία) ή η χρονιά που ο Έρικ Σατί έγραψε τις ''Γυμνοπαιδιές''. Είναι και ο τίτλος ενός πολύ όμορφου, καλοφτιαγμένου άλμπουμ ποπ μουσικής, που χωρίς φανφάρα και φτιασίδια στέκεται με αξιώσεις και ξεχωρίζει φέτος από πολλές αντίστοιχες κυκλοφορίες.
Rating: 7,8 / 10
Χρήστος Μίχος
