Εξέλιξη. Το Α και το Ω στην πορεία της ζωής. "'Ο,τι δεν εξελίσσεται πεθαίνει" μας μάθαιναν στη βιολογία στο λύκειο - τέσσερις λέξεις που βρίσκουν την αμείλικτη εφαρμογή τους σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Ναι, πήγα με ανάμικτα συναισθήματα να παρακολουθήσω τη συναυλία του Sivert Hoyem το Σαββατόβραδο στο Fuzz. Τυχαίο δεν είναι: Οι Madrugada στη χώρα μας λατρεύονταν φανατικά και όλοι οι δίσκοι τους είχαν κατά καιρούς λιώσει στο cd player.

Θα ήθελα να ήταν Κυριακή, να όπως σήμερα που βρήκα τη διάθεση να γράψω αυτό κείμενο. Δεν έχω ιδέα γιατί μου είχε κολήσει αυτή η σκέψη, αλλά έτσι έχει περάσει στο υποσυνείδητο μου. Αυτού του είδους οι συναυλίες γίνονται Κυριακές.

Την εποχή της κασέτας, το να φτιάξεις μια συλλογή δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Το λεγόμενο "mixtape" ήταν μια τέχνη που ήθελε πολύ εξάσκηση. Όφειλες να ξεκινήσεις τη συλλογή δυναμικά, κάπου στη μέση να κάνεις μια συναισθηματική κοιλιά, ως να ξεκινήσεις ένα κρεσέντο μέχρι το τέλος.

Αν η άβυσσος έπαιρνε ανθρώπινη μορφή θα ήταν του Coleman...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου φορά. Ήταν ένα γλυκό βράδυ κάτω από τους βράχους, ιδρωμένα κορμιά να λικνίζονται ρυθμικά, φωτιές να σιγοκαίνε δεξιά και αριστερά και δάκρυα να ρέουν άφθονα χάρη στα δακρυγόνα. Μέχρι που έσκασε η κοτρώνα στο κεφάλι του Liam, μας παράτησε σύξυλους και έτσι γεννήθηκε ένα απωθημένο που κρατάει χρόνια: να καταφέρω να απολαύσω μια συναυλία των Prodigy.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν  η διαδικασία δημιουργίας τραγουδιών είναι ο καλύτερος τρόπος να εκφράσεις τις εμπειρίες σου ή οι εμπειρίες είναι ο καλύτερος οδηγός για να γράψει κανείς καλή μουσική; Oι Cranberries πάντως είναι η έκφραση μέσα από την καθημερινή ζωή, για την ίδια την ζωή. Σχεδόν όλα τους τα κομμάτια έχουν κάποιο λόγο που γράφτηκαν, κάποιο συγκεκριμένο σκοπό να υπηρετήσουν και αυτό το ανέφερε και η ίδια η Dolores.

Το φετινό line-up του Ejekt Festival ήταν αρκούντως πλουραλιστικό από υφολογικής πλευράς και πολλά υποσχόμενο από όλες τις πλευρές. Ιδίως στο σκληροπυρηνικό κοινό, δηλαδή τους τύπους που πηγαίνουν περιπαθώς και ευλαβικά μαζί και κλειδώνουν τον εαυτό τους στο κάγκελο μπροστά από τη σκηνή, ή τους τύπους που διακορεύουν με θράσος το πλήθος, όταν σκάνε τα μεγάλα ονόματα, υποσχόταν την άγια συναυλιακή εφίδρωση σε πλεόνασμα και το στερεοτυπικό πανάσχημο αλλά εξίσου άγιο hangover της επομένης.

20:30 στο Γκάζι και η κινητικότητα του κόσμου αυξημένη. Αντιθέτως, στην Τεχνόπολις όπου και λάμβανε χώρα το -ευρωπαϊκών προδιαγραφών;- Synch Festival ο κόσμος λιγοστός. Αφού έχεις μία πρώτη επικοινωνία με τους επίδοξους διαφημιστές και σπόνσορες του φεστιβάλ, η πρώτη εικόνα της Open Air 2 (μικρή σκηνή) την οποία είχαν καταλάβει οι δικοί μας πιτσιρικάδες No Profile με τους alternative rock ήχους τους ικανοποιούν την επιθυμία σου για μουσική.

Μερικές φορές η σιωπή μιλάει περισσότερο από οποιαδήποτε λέξη. Κι όσο καλά αυτό κι αν λειτουργεί όταν τον συνομιλητή σου τον έχεις μπροστά σου, μακάρι να μπορούσα κι εδώ να αφήσω τρεις παραγράφους κενές, να μη γράψω τίποτε και να σας έδινα να καταλάβετε όλα αυτά που έχω να πω με ένα χαμόγελο ή ένα νεύμα. Φυσικά αυτό δεν είναι δυνατό κι έτσι καλούμαι να βρω έναν τρόπο  να μεταφέρω, όσο είναι αυτό εφικτό, μια πληθώρα συναισθημάτων, χρωμάτων και εικόνων.