Θα έχετε ήδη διαβάσει την ανταπόκριση από τον tec-goblin, ευτυχώς εντελώς τυχαία παρακολουθήσαμε στο μεγαλύτερο μέρος διαφορετικά συγκροτήματα, οπότε θα υπάρχει και πιο ολοκληρωμένη εικόνα από το φετινό Wave Gotik Treffen. Γυρνώντας από τη Λειψία, εμφανώς καταβεβλημένοι (που γυρίσαμε) παραδεχόμαστε ότι περάσαμε πολύ ωραία κυρίως γιατί ξεπεράσαμε την υστερία της πρώτης μας επίσκεψης σύμφωνα με την οποία έπρεπε να τα δούμε ΟΛΑ τα συγκροτήματα!

Είχαμε δώσει ραντεβού από πέρσι. Γιατί όποιος πάει στο Τρέφεν, ξαναπάει (είναι κάτι σαν τα Lays :P). Μπορεί να πήρατε μια ιδέα από το twitter μου, αλλά στο Postwave θα έχετε το ολοκληρωμένο πακέτο. Φέρτε ένα χυμό ή καφέ και προσδεθείτε, γιατί θα παρελάσουν μπροστά από τα μάτια σας τουλάχιστον 30 από τα πάνω από 200 συγκροτήματα που έπαιξαν στο Treffen.

Ποτέ

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.

Ας κάνουμε μία υπόθεση. Είσαι κάπου στην έρημο, ίσως κοντά στην «Κοιλάδα του Θανάτου» στην Nevada, σε έναν από αυτούς τους δρόμους με τις ατελείωτες ευθείες. Ξέρεις ότι η Shelby σου μετά τα 60mph δεν μπορεί να σταματήσει να επιταχύνει και το μπουκάλι της τεκίλας ανάλογα την διάθεση σου φαίνεται είτε μισοάδειο είτε μισογεμάτο. Ένα μπατσικό πλησιάζει από πίσω μάλλον με μία κάπως "ξενέρωτη" διάθεση, οπότε είναι καλύτερα να κεράσεις την υπόλοιπη τεκίλα στο παρμπρίζ του μπας και ησυχάσει. Και μάντεψε τι έγινε... ησύχασε!

- 19:55, στο αμάξι, λίγο πριν το στάδιο- Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει μουσική, προσπαθούσα να αναλύσω την πηγή της αγάπης, της επιμονής και του εντυπωσιασμού από ένα είδος μουσικής, συγκρότημα ή και καλλιτέχνη. Προσπαθούσα να κατανοήσω τι είναι αυτό που κάνει ένα συγκρότημα/καλλιτέχνη να διακριθεί. Τι είναι αυτό που κάνει την μουσική να διατηρείται στην μνήμη των ανθρώπων. -20:23, μέσα στο στάδιο- Σίγουρα είναι η μουσική που μας ελκύει.

Οι Editors ακόμα και σήμερα μετά από τρεις δισκογραφικές δουλειές με δυσκολεύουν στο να συνδέσω αυτό που ακούω με αυτό που βλέπω. Από τη χροιά της φωνής και τον τρόπο έκφρασής τους μέσα από τα τραγούδια τους θα περίμενα να είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία, να έχουν κάτι το ιδιαίτερο, διαφορετικό, καθηλωτικό ίσως κάποιες φορές.

Το όλο εγχείρημα του Alan Wilder να βγει με το Recoil project σε τουρνέ θα μπορούσε να εξάπτει τη φαντασία. Τα κινηματογραφικά σκοτεινά soundscapes υποβοηθούμενα με μερικούς εξαιρετικούς τραγουδιστές, είτε είναι η Nicole Blackman, είτε η κουκλάρα Toni Halliday ή ακόμα ο Douglas McCarty των Nitzer Ebb, μπορούν πολύ εύκολα να οδηγήσουν σε μια μοναδική συναυλιακή εμπειρία. H selected hour του 2010 όμως ήταν γνωστό ότι θα ήταν πολύ πιο minimal...

H αλήθεια είναι ότι το περασμένο Παρασκευο-Σάββατο ήταν από τα πιο ποιοτικά της χρονιάς, όσον αφορά τα events της Αθήνας. Είχαμε Marc Almond στο Gagarin, Piano Magic στο Fuzz, Alison Moyet στο Μέγαρο Μουσικής... Τι άλλο να ζητήσει κανείς? Κάτι εντελώς διαφορετικό από τα παραπάνω?

"All we need is Love...and Kraftwerk" και άλλες θεωρίες φαντασμάτων... Τον απίστευτο κύριο Glen Johnson θα τον βρείτε, σχεδόν πάντα, πίσω πίσω στις φωτογραφίες των Piano Magic, ενώ στις συνεντεύξεις θα επαινεί κυρίως τις ικανότητες άλλων μουσικών. Στις συναυλίες, frontman ακριβώς δεν τον λες, και ο ίδιος λέει ότι θα προτιμούσε να παίζει κρυμμένος κάπου στη σκηνή.