ΕΝΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ

ATARI TEENAGE MOTHERFUCKIN RIOOOOOOOOT!

Ο αρκετός κόσμος που πήγε στο Gagarin για τους Electric Litany και τους Tango with Lions, πήγε αναζητώντας την ποίηση της βραδιάς. Η ασφάλεια του μπαρ και της φασαριόζικης παρέας με ζωντανή ροκ υπόκρουση φτωχαίνει σαν δικαιολογία για το ότι παρευρίσκεται εκεί κάποιος. Πολλοί γέρνουν το κεφάλι τους στον ώμο της μουσικής όλο και πιο εύκολα, εμπιστεύονται τα κλειδιά της καρδιάς τους σ'αυτήν όλο και πιο δύσκολα.

Η σχέση μου με την post-rock ακολούθησε μάλλον καθοδική πορεία στο πέρασμα του χρόνου. Σ'αυτό (πέρα απ'τη διαμόρφωση του δικού μου γούστου γενικότερα) θεωρώ πώς έπαιξε ρόλο η έλλειψη φαντασίας, ως επί των πλείστον, των συγκροτημάτων που πήραν τα βασικά στοιχεία που ξεκίνησαν από τους Mogwai, τους Slint και τους Godspeed You Black Emperor και τα επανέλαβαν ad nauseam. Δηλαδή: delay/ξύσιμο στις κιθάρες, εμμονή με τη χροιά και το άπλωμα και όχι το ρυθμό, και αυτή η υποχρεωτική, ψυχαναγκαστική κορύφωση.

Οι Kirlian Camera είναι από τα σχήματα που προσφέρονται για πολλές συζητήσεις, όπως φαίνεται άλλωστε και στην πολύ πρόσφατη αναφορά του forum μας για το τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα.

Πρώτη μου φορά στο Fuzz, κατάμεστο ήδη τρία τέταρτα πριν το support, ένα κοινό όλων των ηλικιών, στριμωγμένο αλλά ευχαριστημένο, λόγω καλού εξαερισμού μάλλον, αναμένει καρτερικά.

Κάθε φορά που πάω σε συναυλία και θέλω να πω την άποψή μου, γίνεται αυτή η μάχη μέσα μου. Νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια ως προς την αντικειμενικότητά μου σε αυτό που βλέπω τώρα, όταν δεν έχω ξαναδεί το αντίστοιχο στο παρελθόν. Το θέμα είναι αν πρέπει τελικά να αποστασιοποιηθώ από τυχόν αναμνήσεις (ειδικά αθώες και εφηβικές) και να κρίνω ότι βλέπω σήμερα ή να αρχίσω τις συγκρίσεις.

Ξέρω... Oι περισσότεροι όταν ακούτε το όνομα Suede σκέφτεστε την πλέον «αναθεματισμένη» brit-pop, glam & mascara, φράντζες και αμφισεξουαλικό προκλητικό κούνημα γοφών. Πιθανόν δικαιολογημένα, μια και καμιά φορά η εμβρυακή media προβολή μιας μπάντας μπορεί να την στοιχειώσει για πάντα, ακόμα κι αν έχει γράψει καμιά 100αριά τραγούδια πραγματικά ποιοτικής ποπ-ροκ. Το θέμα είναι ότι αν πας σε συναυλία των Suede πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για κάτι αρκετά διαφορετικό. Ειδικά αν είσαι γυναίκα, ξέχνα τα τακούνια και το eyeliner.

Party hard!

Δεν το είχα προγραμματίσει, έχω περικόψει τις εξόδους μου γιατί κρύβομαι από τον Τρισέ και το ΔΝΤ (χρωστάω λεφτά), αλλά πείστηκα 2 ώρες πριν τη συναυλία από ένα δωρεάν εισιτήριο του φίλου που κρεμάστηκε από την παρέα του. Στο δρόμο προς το ΟΑΚΑ δύο εκ διαμέτρου αντίθετες εικόνες πέρναγαν από μυαλό μου: τα video clip των You Give Love A Bad Name και Livin' On A Prayer (1986) και τα βιντεάκια των πρόσφατων συναυλιών τους στο Youtube.