Τι γυρεύουν οι Buzzcocks στην Αθήνα εν έτει 2011, 35 χρόνια από την ίδρυσή τους και 5 μετά τον τελευταίο τους δίσκο, το Flat-pack Philosophy του 2006, που ήταν και η αφορμή για την προηγούμενη επίσκεψή τους στα μέρη μας; Έστειλε κατά λάθος η Air-France τον εξοπλισμό τους στην Αθήνα (αμέσως μετά την ελληνική εμφάνισή τους ακολουθεί μία μίνι-περιοδεία πέντε συναυλιών στη Γαλλία) και αποφάσισαν να το εκμεταλλευτούν; Είναι τόση η δίψα του ελληνικού κοινού για punk/post-punk ακούσματα (βλέπε και Echo and the Bunnymen, Monochrome Set) που οι

Η Dirty Granny έδωσε για μια ακόμη φορά ζωή στις σκοτεινές φιγούρες των παραμυθιών της, το παρασκευοσάββατο που μας πέρασε, στο θέατρο Badminton. Ομολογουμένως, ήταν η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να γίνω μέρος αυτής της τόσο ιδιαίτερης εμπειρίας -να νοσταλγήσω και λιγάκι τη γιαγιά μου με τις ιστορίες της εδώ που τα λέμε- και να διαπιστώσω απο κοντά τι σόι παραμύθια είναι αυτά.

Μήπως αν του δίναμε κι άλλα τσιγάρα θα συνέχιζε ακόμα; Μακάρι να ήταν τόσο απλό μιας και δε νομίζω να υπήρχε κάποιος στο Gagarin το βράδυ της Πέμπτης που να ήθελε να σταματήσει αυτή η βροχή υπέροχων κομματιών από τους σπουδαίους Echo & the Bunnymen. Αυτό ακριβώς ήταν, μια συλλογή με πολλά από τα ακόμα πιο πολλά πανέμορφα κομμάτια που μας έχει χαρίσει το συγκρότημα από το Liverpool, την οποία άνετα θα μπορούσε να έχει φτιάξει ένας φαν και να μεταμορφώθηκε σε σετλιστ συναυλίας.

Έξω απ'το Γκαγκάριν: Το πολύ είκοσι άτομα βρίσκονται ήδη εκεί, οι πόρτες πρόκειται να ανοίξουν σε λίγο και ο τρίτος κιθαρίστας των Swans ρουφάει μια κοκακόλα ήρεμος και χαζεύει την χαλαρή κίνηση στη Λιοσίων.

Όταν το παιδί ήμουν παιδί δεν είχα γνώμη για πολλά, δεν έιχα συνήθειες, ήμουν πρόσφορο έδαφος για περίεργους τύπους, ύποπτους υστερόβουλους δισκοπώλες να μου προμηθεύσουν μετα-αποκαλυπτικές folk ουσίες. Ήμουν μικρός, πειραματιζόμουν, μάθαινα τον κόσμο και ένας απ' τους τρόπους που μου φανερώθηκε ήταν μέσα από την παραγωγική γλυκύτητα του διεστραμμένου μυαλού ενός κάποιου David Tibet, αμφιλεγόμενου φανατικού κόπτη χριστιανού με πιθανές ναζιστικές καταβολές.

Η all star υπόθεση του Burn Baby Burn project κερδίζει το στοίχημα προς το παρόν, από τα δελτία τύπου που προηγούνται των εμφανίσεών τους. Οι μουσικοί που συμπράττουν σ'αυτό το σχήμα διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους, στον ήχο που «υπηρετούν», σε χαρακτήρα, αντίληψη, εποχή. Η απόφαση να συντονιστούν όλοι αυτοί -δηλαδή οι Alexander Hacke, Julee Cruise, Danielle De Picciotto, Kid Congo Powers, Chris Hughes και Kahn - είναι πρώτα απ'όλα θεαματική.

Η συνύπαρξη των 2L8 και των Electric Litany σε μία βραδιά δεν μπορεί να οδηγήσει σε κάτι απλό, κάτι συνηθισμένο. Ωραία, στριμώχνει  κανείς μέσα του όλα αυτά που καταφέρνει η μουσική του καθενός και πάει για το σπίτι του. Σ'όλη τη διαδρομή, ενθουσιασμένος,  προσπαθεί να μιλήσει γι'αυτά και καταλήγει σε ασύγκριτες αερολογίες που πριν καλά καλά ειπωθούν έχουν πέσει ακυρωμένες στο πεζοδρόμιο.

Κατά πόσο θεωρείται ρίσκο για μία διοργανώτρια εταιρία ένα φεστιβάλ που απαρτίζεται ως επί τω πλείστον από συγκροτήματα που έχουν κυκλοφορήσει 2-3 άλμπουμ με κάποια σχετική επιτυχία, κάποιους Έλληνες καλλιτέχνες και ένα line-up που απλώνεται κατά την διάρκεια μίας ολόκληρης ημέρας κυριολεκτικά, δεν θα μπορούσαμε να το γνωρίζουμε χωρίς να παρευρεθούμε εκεί.

Με την ευκαιρία του live των Red Sparowes στην Αθήνα, θα πάρω την αφορμή να αναφερθώ σε ένα από τα πιο κομβικά και σημαδιακά μουσικά γεγονότα της χρονιάς που πέρασε: Τη διάλυση των Isis. Μία εξέλιξη που πραγματικά ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία στα κεφάλια πολλών μουσικόφιλων, που αγάπησαν παράφορα τη μπάντα από τη Βοστώνη και δέθηκαν με το πολυεπίπεδο, θορυβώδες και ταυτόχρονα τόσο καλλιτεχνικό σύμπαν τους. "Ό,τι είχαμε να δώσουμε, το δώσαμε", ήταν η επίσημη τοποθέτησή τους, με την οποία φυσικά θα διαφωνήσω.

Στην πρώτη θορυβώδη εμφάνιση των Einsturzende Neubauten πριν από 30 χρόνια, γεννήθηκε ακόμα ένα παράλληλο μουσικό σύμπαν, όπου η μουσική ξεκίνησε με βάση όλα όσα εύφλεκτα εκρήγνυνταν  στο μυαλό του Blixa Bargeld και των εξίσου ανήσυχων συνοδοιπόρων του. Ακόμα και εκεί,  που οι πιο γνωστές «ποπ» επιτυχίες  δε συνίσταται να παίζονται σε σουπερ μάρκετ και εστιατόρια ενώ η καλή ακοή είναι κληρονομικό χάρισμα, κανένα συγκρότημα δεν θα μπορούσε να δώσει συναυλία σαν την προχθεσινή.