Μια μικρή ορχήστρα στο ταξίδι για την αναζήτηση του ωραιότερου pop τραγουδιού. Ή απλούστερα, μια κανονική pop μπάντα. Μια γεωγραφική και χρονική αταξία της σύγχρονης μουσικής, αλλά και πάλι δε μιλάμε για τους Residents, μιλάμε για το γκρουπ του Tutti Ragazzi και του Panorama man.

Πόσο cool μπορεί να είναι 3 Νεο-Υορκέζοι που λίγο πριν τη συναυλία τους κάθονται και στήνουν οι ίδιοι τον εξοπλισμό τους παίρνοντας τη δουλειά των άμοιρων roadies; Cool as fuck που θα έλεγαν και οι Inspirals, αλλά έδώ το θέμα είναι ότι για να στήσεις στην σωστή σειρά τα Death By Audio pedals και να βγάλεις τον «σωστό» θόρυβο (και ως γνωστό ο σωστός θόρυβος είναι αυτός που σου τσακίζει τα τύμπανα) πρέπει να έχεις τελειώσει το πολυτεχνείο ή να είσαι ο κατασκευαστής τους.

Την Soap&Skin την είχα πλάσει στο μυαλό μου σαν ένα καχεκτικό πλάσμα, γερασμένο από τους αιώνες συμφοράς που είχαν περάσει σαν τυφώνες από πάνω του και αλυσοδεμένο από τον πόνο του στην γη της δυστυχίας. Ίσως παρασύρθηκα από τις ερμητικές απαντήσεις της στους δημοσιογράφους και την ερμήνευσα τόσο λανθασμένα, ίσως παρασύρθηκα και από τους ίδιους τους δημοσιογράφους που την παρουσίαζαν σαν ένα πρώην παιδί/νυν δεσποινίδα-θαύμα με αποτέλεσμα να έχω πολύ υψηλές προσδοκίες.

Κάποια στιγμή γύρισα και κοίταξα το φεγγάρι, να στέκεται χαμηλά, ανάμεσά μας, σιωπηλό, ακίνητο, απέναντι από την ύπαρξη της Lisa Gerrard. Είχε γίνει ένα με εμάς, με τα ανέκφραστα πρόσωπα και τα παγωμένα σώματα, εγκαταλελειμμένα  από την ψυχή τους, ανήμπορο πια να αντανακλά όλο αυτό το φως που ερχόταν από τη σκηνή. Μπορεί πάλι εκείνο να έμεινε στη θέση του, και να το φτάσαμε όλοι εμείς, σε μια στριμωγμένη συναστρία υπάκουη σε μια ανώτερη ουράνια δύναμη.

Οι Red Hot Chili Peppers ζωντανά στην Αθήνα ήταν ένα γεγονός που άργησε, κάτι που έπρεπε να είχε συμβεί πολλά χρόνια πριν και ως συνήθως δύο πράγματα είναι πιθανότερα σ' αυτές τις περιπτώσεις, είτε να τους απομυθοποιήσεις, είτε να τους θεοποιήσεις.

Ουφ. Μιλάμε για ζέστη και κούραση. Φαντάσου τώρα τέτοια μέρα τόσα άτομα φορτωμένα στον ώμο την προσωπική τους σχέση με τον Morrissey, να ανεβαίνουν την κάθε φορά και μεγαλύτερη ανηφόρα για το Λυκαβηττό (όσο πάει και ψηλώνει αυτός ο λόφος, δε γίνεται αλλιώς). Για να στριμωχτούν, να περιμένουν, να λουστούν από τον ιδρώτα και να πετάξουν αυτό το γλυκό φορτίο στα πόδια κάποιου που άλλαζε διάθεση πιο συχνά κι από μπλούζες και πουκάμισα. Κυρίες και κύριοι, αυτός ήταν ο Steven Patrick Morrissey, αυτοί και εμείς από κάτω...

Που πήγε η γκρίνια για την ταλαιπωρία στην ουρά για τις μπύρες, τις τουαλέτες, για την ώρα, για το παρκάρισμα, τον πολύ και τον λίγο κόσμο, τους άσχετους που κοιμούνται και τους δήθεν που χτυπιούνται; Τα σχόλια για τα φεστιβάλ πριν κάποια χρόνια στην Ελλάδα ήταν γεμάτα (και) από τέτοια κοσμογονικά ζητήματα, στα πηγαδάκια των επόμενων ημερών κέρδιζε ο πιο ταλαιπωρημένος από όλους τους παραπάνω και άλλους φυσικά παράγοντες, μέχρι να έρθει ο εξευτελισμός από την ισοπεδωτική σύγκριση εκείνου που και φέτος πήγε στο Primavera, και θυμάται και το περσινό Roskilde.

...4 is forever...

Τι δουλειά είχαμε στους Fuzztones; Απ'τη μία, σίγουροι για το κυριακάτικο τρόπαιο του Ολυμπιακού, ο ημιτελικός που έπαιζε εκείνη την ώρα δε μας έλεγε τίποτα. Οι  Death In Vegas πάλι που έπαιζαν ταυτόχρονα, μου έβγαζαν πάντα μια 90's electro rock βαρεμάρα που ειδικά για live δεν αποτελεί κάποιο σοβαρό κίνητρο. Ενώ οι Fuzztones; Και μαλλιά έχουν, και χαϊμαλιά, και λιωμένα τζιν μπουφάν με καρφίτσες, και ωραία garage χιτάκια. Λεφτά (για μπύρες) ακόμα υπάρχουν. Επομένως κιθάρες για απόψε.