Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδάκι που το λέγανε Χρηστάκη (Chris δηλαδή..). Ενώ τα άλλα παιδάκια παίζανε με τα κουβαδάκια τους, αυτό έβαφε τα μάτια και το πρόσωπό του, άκουγε πρώιμο Bowie και του άρεσε να φοράει καπέλο. Έκανε και συλλογή μάλιστα. Έτσι φαντάζομαι τον Christopher Corner στην παιδική του ηλικία. Γεννημένος στο Μίντλεσμπρο της βόρειας Αγγλίας, στα 35 του συνεχίζει να είναι μια περίεργη προσωπικότητα, βερολινέζος πιά με ότι κι αν αυτό σημαίνει... Το Βερολίνο είναι μια πόλη στην οποίο μπορεί κανείς να κρύψει την παραζάλη του.
Για να ‘ μαι ειλικρινής προσπαθώ να γράψω αυτό το review πολύ (αλλα μιλάμε για πολύ ώρα). Όχι επειδή ψάχνω λάγνες λέξεις που εντυπωσιάζουν και που θα πάρουν και θα σηκώσουν εσένα, τον όποιο αναγνώστη. (Ούτε παίρνουμε βραβεία αγγελοπουλικοπαπανουτσέικων μούρων κλπ.) Μεταξύ αστείου και σοβαρού σκέφτηκα να γράψω ένα απλό “Respect…” ή “ Ας ήσασταν εκεί..” Ακόμα και αυτά όμως, χρειάζονται κάποια εξήγηση. Ξεκινώντας λοιπόν την ανασκόπηση της βραδιάς του Σαββάτου, εξομολογούμαι πως ναι – υποτίμησα τους Nick Marsh (Flesh For Lulu) και Katharine Blake (Miranda Sex Garden, Mediaeval Baebes).
Πάμε ανάποδα. Αν ήταν φάρσα, θα είχε πια ξεφουσκώσει και θα μιλάγαμε πλέον για βαρετές, ανούσιες καρικατούρες αποτυχημένων κλόουν. Αν ήταν μυστικό πείραμα ανθρώπινης ψυχολογίας, δεν μπορεί, κάπου θα είχε καταλήξει ως τώρα, κάτι θα είχαμε μάθει και εμείς και αυτοί. Αν ήταν απλά ένα συγκρότημα πανέξυπνων μουσικών θα είχε διαλυθεί εδώ και καιρό, ή μάλλον θα βρισκόταν σε κάποιο απ’τις reunion φάσεις του. Αν ήταν κάποιο ύποπτο μέσο χειραγώγησης και επιβολής κάποιας πολιτικής ιδεολογίας ή κάποιου συγκεκριμένου τρόπου σκέψης…θα τα είχε καταφέρει.
Αν σε κάποιο λεξικό υπήρχε το λήμμα “συμπαθής μπάντα” οι Piano Magic δικαιούνται όχι μόνο να έχουν τη φωτογραφία τους εκεί, αλλά και ολόκληρη ολοσέλιδη καταχώριση. Και μιλάμε για συμπάθεια που δεν είναι απλά απόρροια της μικρής αναγνωρισιμότητας του συγκροτήματος συγκριτικά με την αξία του.
Έχει καταντήσει ένα από τα πιο χιλιοειπωμένα κλισέ των τελευταίων χρόνων: “Το post-rock πέθανε”, “σαν είδος δεν έχει τίποτα το καινούριο να προσφέρει”, “τα συγκροτήματα επαναλαμβάνουν συνέχεια τον εαυτό τους” και πολλά τέτοια δυσοίωνα. Έχει σχεδόν περάσει στο λεγόμενο “συλλογικό ασυνείδητο” αυτή η διαπίστωση σε βαθμό που, ακόμα και οι ίδιοι οι οπαδοί αυτού του ιδιώματος, διστάζουν συχνά-πυκνά να αναφέρουν τον ίδιο τον όρο “post rock”. Ευτυχώς, τίποτα τέτοιο δεν ήταν εμφανές στην ατμόσφαιρα το ζεστό βράδυ της πρώτης μέρας του Νοέμβρη.
Ο χώρος που θα βλέπαμε τους IAMX στην Αθήνα ήταν το Underworld και οι αντιδράσεις των περισσοτέρων πριν τη συναυλία ήταν μάλλον σκεπτικιστικές, όχι τόσο για τη χωρητικότητα του club, όσο για το μέγεθος και το ύψος της σκηνής. Επίσης, ο ήχος και η οπτική του μαγαζιού όταν αυτό είναι γεμάτο δεν μπορεί να ξεπεράσει το μέτριο (αν θεωρήσουμε π.χ. ότι του Gagarin είναι «συμπαθητικός») και ο προβληματισμός ήταν λογικό να αυξάνεται.
Είναι όπως το πάρει κανείς.... Έχει να κάνει και με το κέφι σου. Και τις προσδοκίες σου επίσης. Πότε τους γνώρισες, τι ακριβώς σου άρεσε σε δαύτους και αν γουστάρεις που και που να πηγαίνεις στο Bo με τη παρέα σου... Μπορώ να γράψω καμιά δεκαριά ακόμα προσεγγίσεις υποκειμενικότητας γιατί τον συμπαθώ τον Bill Leeb και δεν μπορώ να είμαι πολύ σκληρός μαζί του. Υπάρχει άλλωστε και το review του Ερμή από τη συναυλία της Θεσσαλονίκης πιο κάτω (αυτοί οι βόρειοι έχουν τραχιά γλώσσα και είναι απόλυτοι πανάθεμά τους!), οπότε εγώ κάποια θεματάκια τα κάνω γαργάρα.
“pour all your love that you keep inside…into a song”
Αν σε κάποιο λεξικό υπήρχε το λήμμα “συμπαθής μπάντα” οι Piano Magic δικαιούνται όχι μόνο να έχουν τη φωτογραφία τους εκεί, αλλά και ολόκληρη ολοσέλιδη καταχώριση. Και μιλάμε για συμπάθεια που δεν είναι απλά απόρροια της μικρής αναγνωρισιμότητας του συγκροτήματος συγκριτικά με την αξία του.
