Ένας φίλος, πριν τη συναυλία των Sad Lovers and Giants, μου είπε ότι δε σκόπευε να πάει, γιατί δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερα από την προηγούμενη εμφάνιση του θρυλικού συγκροτήματος πέρυσι τον Απρίλιο.
Και φέτος δεν πρόλαβε να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος που ο Chris Corner επέστρεψε στο πιστό ελληνικό κοινό του, το οποίο και πάλι έδειξε θερμή υποστήριξη. Η τρίτη «παράσταση», που το ύφος της ξέρει καλά να επιμελείται ο Chris, έγινε στη σκηνή του Gagarin όπως και πέρυσι.
Χωρίς πολλά λόγια και δικαιολογίες αποφάσισα να μου πάρω συνέντευξη και να σχολιάσω το live των A Place to Bury Strangers στο Rodeo. Δε σκόπευα να γράψω γι'αυτή τη συναυλία, αλλά εντάξει, μια συνέντευξη μπορώ να τη δώσω. Στο κάτω κάτω όλο απ'τους άλλος θα ζητάμε απαντήσεις; Δεν τράβηξα και λίγα στα 3 μέτρα απ'το ηχείο εκεί μέσα... το αξίζω! Και δεν ακούω κουβέντα.
Το κεφάλι μου δυσκολεύεται να μείνει στη θέση του από το χθεσινό live..γμτ..πρώτη φορά αναπόλησα το μακρύ μαλλί...αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Το line-up ήταν αρκετά θελκτικό, αν και θα έπρεπε να προβληματιστείς λίγο για να βρεις τον κοινό παρονομαστή ανάμεσα στα συγκροτήματα, πέρα από τη Νορβηγική τους καταγωγή.
Ο ίδιος προτιμά για τον εαυτό του το σαγηνευτικό τίτλο "the One and Only Dark Star". Σ'όλη του τη ζωή απαιτεί και τραβάει όλα τα φώτα πάνω του, κυρίως την εποχή που η μουσική ζητούσε περισσότερους σκοτεινούς, επαναστατικούς αντι-ήρωες, με προφίλ αδικημένου κομπάρσου.
Αν έπρεπε να βγάλω νικητή, εγώ θα έδινα το βραβείο στους Klaxons. Πριν το φεστιβάλ δεν τους είχα καν στα outsiders, αφού εκτός των άλλων θα έπαιζαν οι Echo & the Bunnymen που μου ταιριάζουν πολύ περισσότερο ηλικιακά, ηχητικά και αποτελούσαν μεγάλη αγάπη στο παρελθόν, καθώς και οι Editors που με έχουν κερδίσει τα τελευταία χρόνια.
Δεν επιχείρησαν ποτέ να μας εκπλήξουν, ούτε λόγος να μας μπερδέψουν, δεν αφήνουν ποτέ αμφιβολίες, δεν κρύβουν τίποτα που έχει να κάνει με τη μουσική και τους ίδιους.
Sad Lovers And Giants: Μελαγχολικοί και νοσταλγικοί. Σκοτεινοί και φωτεινοί. Γλυκύτατοι και ωμοί. .Αρχικά : SLAG (off) = ιδίωμα της αγγλικής αργκό που προτάσσει κάτι προσβλητικό, ασεβές, υποτιμητικό. Οι SLAG όμως είναι το εντελώς αντίθετο. Αποδείχθηκε περίτρανα μετά την πολυαναμενόμενη, αργοπορημένη κατά ...αρκετούτσικα χρόνια, συναυλία τους τη περασμένη Κυριακή. Μια συναυλία που όλοι περιμέναμε από...τότε! (Για τον κάθε ένα που παρευρέθηκε το τότε, σημαίνει όποτε).
Η χαμένη μας αθωώτητα δεν μας επιτρέπει τις περισσότερες φορές να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις σαν να είναι η πρώτη φορά, σαν τίποτα κακό να μην έχει συμβεί. Ακόμα και η αφεντιά μου που έχει δηλώσει ταπεινά και άνευ όρων πίστη και υποταγή στον AndrewEldritch, έφτασα στο Κτήριο 56 του πολιτιστικού κέντρου Ελληνικός Κόσμος προδιαθετιμένος για τα χειρότερα.
Όσοι έχουν πάει γήπεδο ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει να φεύγουν οι φίλαθλοι στο 80', η ομάδα χάνει, το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό και τίποτα δεν δείχνει οτι το σκηνικό μπορεί να ανατραπεί. Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί είναι μιά αξιοπρεπή ήττα με ένα γκολ στο 90' που λένε... Pre-game
Αυτά τα ωραία παληκάρια των Aesthetic Perfection δεν τα ήξερα, είχα διαβάσει μόνο ότι παίζουν ...terror ebm!. Ε, λογική επιλογή να μας προθερμάνουν για τους Combi.
Αν έπρεπε να βγάλω νικητή, εγώ θα έδινα το βραβείο στους Klaxons. Πριν το φεστιβάλ δεν τους είχα καν στα outsiders, αφού εκτός των άλλων θα έπαιζαν οι Echo & the Bunnymen που μου ταιριάζουν πολύ περισσότερο ηλικιακά, ηχητικά και αποτελούσαν μεγάλη αγάπη στο παρελθόν, καθώς και οι Editors που με έχουν κερδίσει τα τελευταία χρόνια.
