Πόσοι και πόσοι δε θα ζήλευαν από εκεί πάνω αυτό που έγινε στο Gagarin την Παρασκευή; Ποιος Jeffrey Lee Pierce δε θα κλότσαγε με μανία όλα τα tribute cd που του φτιάξανε, αν ήταν να μάζευε κι εκείνος τόσους γνωστούς και αγνώστους σε ένα μέρος που να ξεχειλίζει από μουσική και αγάπη για το πρόσωπό του; Ο Mark Linkous, αμίλητος, θα έσβηνε με νευρικότητα το τσιγάρο του στραβοκοιτάζοντας, μία τον κόσμο που τραγουδούσε στο Bury Me Deep In Love και μία τον χαμογελαστό Dave Mc Comb απέναντι που θα τον περίμεν

Ο απόηχος αυτού του live είναι κάτι σα μακρόσυρτο, υποβλητικό μουρμούρισμα με ακαθόριστη μελωδία... και για να μην τα περιπλέξω τόσο σύντομα και τόσο πολύ τα πράγματα, αυτό το live δεν μου άρεσε καθόλου για 3 λόγους:

Οι Editors ακόμα και σήμερα μετά από τρεις δισκογραφικές δουλειές με δυσκολεύουν στο να συνδέσω αυτό που ακούω με αυτό που βλέπω. Από τη χροιά της φωνής και τον τρόπο έκφρασής τους μέσα από τα τραγούδια τους θα περίμενα να είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία, να έχουν κάτι το ιδιαίτερο, διαφορετικό, καθηλωτικό ίσως κάποιες φορές.

Το όλο εγχείρημα του Alan Wilder να βγει με το Recoil project σε τουρνέ θα μπορούσε να εξάπτει τη φαντασία. Τα κινηματογραφικά σκοτεινά soundscapes υποβοηθούμενα με μερικούς εξαιρετικούς τραγουδιστές, είτε είναι η Nicole Blackman, είτε η κουκλάρα Toni Halliday ή ακόμα ο Douglas McCarty των Nitzer Ebb, μπορούν πολύ εύκολα να οδηγήσουν σε μια μοναδική συναυλιακή εμπειρία. H selected hour του 2010 όμως ήταν γνωστό ότι θα ήταν πολύ πιο minimal...

H αλήθεια είναι ότι το περασμένο Παρασκευο-Σάββατο ήταν από τα πιο ποιοτικά της χρονιάς, όσον αφορά τα events της Αθήνας. Είχαμε Marc Almond στο Gagarin, Piano Magic στο Fuzz, Alison Moyet στο Μέγαρο Μουσικής... Τι άλλο να ζητήσει κανείς? Κάτι εντελώς διαφορετικό από τα παραπάνω?

"All we need is Love...and Kraftwerk" και άλλες θεωρίες φαντασμάτων... Τον απίστευτο κύριο Glen Johnson θα τον βρείτε, σχεδόν πάντα, πίσω πίσω στις φωτογραφίες των Piano Magic, ενώ στις συνεντεύξεις θα επαινεί κυρίως τις ικανότητες άλλων μουσικών. Στις συναυλίες, frontman ακριβώς δεν τον λες, και ο ίδιος λέει ότι θα προτιμούσε να παίζει κρυμμένος κάπου στη σκηνή.

Τι βδομάδα κι αυτή; Next Time Passions, Sad Lovers and Giants, The Frank and Walters... και The Liarbirds. Λίγη (indie) ποπ, λίγη brit (ποπ) και ολίγον από νεοκυματίζοντες μελωδίες. Η χαρά δηλαδή κάθε ιδανικά πλασμένου, εναλλακτικού - ίντι (και ό,τι άλλο αυτά συνεπάγονται) ακροατηρίου. Το ανησυχητικό βέβαια της υπόθεσης είναι ότι σα να μην έχουν αλλάξει και πολλά τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια... Το καλό είναι ότι οι Passies μάζεψαν τον περισσότερο κόσμο του συναυλιακού τετραήμερου.

Ένας φίλος, πριν τη συναυλία των Sad Lovers and Giants, μου είπε ότι δε σκόπευε να πάει, γιατί δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερα από την προηγούμενη εμφάνιση του θρυλικού συγκροτήματος πέρυσι τον Απρίλιο.