Και φέτος δεν πρόλαβε να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος που ο Chris Corner επέστρεψε στο πιστό ελληνικό κοινό του, το οποίο και πάλι έδειξε θερμή υποστήριξη. Η τρίτη «παράσταση», που το ύφος της ξέρει καλά να επιμελείται ο Chris, έγινε στη σκηνή του Gagarin όπως και πέρυσι.

Η αλήθεια για τη μουσική του Richard Hawley είναι ότι όλα όσα αγαπά κανείς σ'αυτή, είναι ήδη γνωστά, τα έχεις σκεφτεί, τα έχεις φανταστεί, τα έχεις ξανακούσει. Οι κινηματογραφικές μπαλάντες του τον βάζουν δίπλα στον Burt Bacharach, τον Elvis Costello, τον Scott Walker, όταν αυτοί με μια κιθάρα φτιάχνουν μελαγχολικά χάδια για τη μοναξιά, τις αναμνήσεις και τους ανομολόγητους έρωτές τους. Μοναξιά που δεν πνίγει, αλλά σε γεμίζει ανώδυνα, γλυκά.

Κυριακή βράδυ, γύρω στις 10μμ, και ήδη στο club Rodeo της οδού Χέυδεν είχε καταφθάσει αρκετός κόσμος για το ακουστικό σετ των And Αlso Τhe Τrees. Στην τρίτη επίσκεψή τους στην Αθήνα, οι αγαπητοί στη χώρα μας And also συγκέντρωσαν ένα ετερόκλητο, διαφόρων ηλικιών και μουσικών προτιμήσεων κοινό, στο οποίο και χάρισαν ένα πολύ όμορφο live, αρκετά διαφορετικό όμως απ' ότι μας είχαν συνηθίσει.

Tο καινούργιο Fuzz Club στον Ταύρο, είναι ένας καλαίσθητος, φιλόξενος και ζεστός χώρος στα υψηλά πρότυπα που έθεσε το ‘θρυλικό' ΡΟΔΟΝ Club. Από νωρίς το πλήθος είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται και οι πόρτες άνοιξαν μάλιστα νωρίτερα από την αρχικά προγραμματισμένη. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η ηλικιακή διαστρωμάτωση του κοινού αφού παρατηρούσες από ευυπόληπτους 60άρηδες που είχαν ξεθάψει για άλλη μια φορά τα «δερμάτινα», μέχρι ατίθασα 15άρια. Βέβαια, η πλειοψηφία κυμαινόταν από 30-35 και το μόνο που έμελλε να δεις ήταν πως θα δέσουν αυτές οι γενιές μαζί.

Όσο εύηχο και αν είναι το ''Madrugada'', η όποια ethnique χάρη του πεθαίνει όταν ολόκρηρη η φράση είναι ''Σήμερα παίζει ο τραγουδιστής των Madrugada''. Ακούγεται ηλίθιο, ανερμάτιστο κ.λ.π. Αλλά κυρίως αναμενόμενο. Όσοι ήταν στο Gagarin το Σάββατο επιζητούσαν, εκτός από το να περάσουν καλά, ένα ισχυρό κίνητρο για να προφέρουν εφεξής το νορβηγικότατο όνομα του όταν αναφέρονται σε αυτόν. Αν κρίνουμε από το πόσο καλά έδειχνε να περνάει ο κόσμος, ενδέχεται η συχνότητα εκφοράς του ονοματός του να σημειώσει πρωτοφανή πρόοδο.

H «φωνή των Chameleons» ανέβηκε στη σκηνή για να ξεκινήσει ένα σετ κομματιών - ύμνων από το πιο αγαπημένο μουσικό παρελθόν. Στη διαδρομή τους αυτή πίσω στο χρόνο, ίσως να ήλπιζαν ότι θα συναντήσουν και την ψυχή των Chameleons, ότι θα θυμηθούν πού την άφησαν. Αλλά εκείνη μάλλον θα έκανε νέο ρεκόρ σε μπύρες σε κάποια pub του Manchester και θα καυγάδιζε με άλλες... αδελφές ψυχές της ηλικίας της, για το πόσο πιο κόπανος μπορεί να γίνει ο Mark Smith, ή που διάολο θα βγάλει αυτή η νέα μόδα με την ηλεκτρονική gay χαζο-pop.

Είχα υποψιαστεί πως στο Rodeo την προηγούμενη βδομάδα θα γινόταν πανικός για τους A Place to Bury Strangers. Αντιθέτως, πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω για την συναυλία της Shara Worden και της παρέας της. Έντεκα παρά είκοσι εμφανίστηκαν οι γραβατοφορεμένοι Mani Deum στο σχεδόν γεμάτο Rodeo. Έλληνες τα παιδιά, για περίπου μία ώρα μας τράβηξαν χαμηλά στο έδαφος, με την βαριά μουσική τους.

Χωρίς πολλά λόγια και δικαιολογίες αποφάσισα να μου πάρω συνέντευξη και να σχολιάσω το live των A Place to Bury Strangers στο Rodeo. Δε σκόπευα να γράψω γι'αυτή τη συναυλία, αλλά εντάξει, μια συνέντευξη μπορώ να τη δώσω. Στο κάτω κάτω όλο απ'τους άλλος θα ζητάμε απαντήσεις; Δεν τράβηξα και λίγα στα 3 μέτρα απ'το ηχείο εκεί μέσα... το αξίζω! Και δεν ακούω κουβέντα.

Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η έλευση των Woven Hand στην Ελλάδα, δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία ότι θα αποτελούσε- απολύτως δικαιολογημένα- ένα τεράστιου ενδιαφέροντος συναυλιακό γεγονός. Γι' αυτό και η εικόνα του ασφυκτικά γεμάτου An Club την Παρασκευή το βράδυ δε συνιστούσε σε καμία περίπτωση έκπληξη, όπως και η έκδηλη ανυπομονησία όσων παρευρίσκονταν εκεί να δουν κάτι σπουδαίο να εκτυλίσσεται στη σκηνή.

Από τον Σεπτέμβρη που έμαθα ότι έρχονται οι Isis περίμενα πως και πως την καταλυτική ημερομηνία. Remember remember the 22nd of November έλεγα στον εαυτό μου, σαν να είμαι γκρούπι, και χαζοχαιρόμουνα σαν παιδάκι που του δίνουν παιχνίδια να παίξει. Έφτασε λοιπόν η μέρα και πηγαίνοντας προς το Fuzz είχα δύο έννοιες στο μυαλό μου.