Προχθες το Postwave πήγε στην δεύτερη μέρα του Jumping Fish live.  Ένα διήμερο event του γνωστού πλέον επιχορηγούμενου μουσικού portal στο Gagarin 205.
Αναρωτιέσαι ποιοι πήγαν. Τρεις κατηγορίες ανθρώπων μας περνάνε από το μυαλό:
α. Όσοι πήγαν λόγω των The Radio Dept. και μόνο.
β. Οι φίλοι των τριών νέων ελληνικών συγκροτημάτων που εμφανιζόντουσαν.
γ. Λόγω του μεγάλου χορηγού, άρα και της ευρύτητας που αποκτούσε το γεγονός σε συνδυασμό με το δεκάευρo εισιτήριο, όσοι πήγαν απλά για βόλτα.      

Η είσοδος στο BusPalladium, 4 τετράγωνα από το Moulin Rouge, μου άφησε μεικτές εντυπώσεις: οργανωμένη πόρτα, barcodes για τα εισιτήρια, βεστιάριο, αλλά... υποχρεωτικό για τις τσάντες, με 4€ για την μεγάλη τσάντα; (Γιατί, τους παίρνει περισσότερη ώρα να την τακτοποιήσουν από την μικρή; Είπαμε, ο χώρος είναι πρόβλημα στο Παρίσι, αλλά όχι κι έτσι).

Αν κάτι με έκανε να θέλω να παρακολουθήσω την εμφάνιση των Future Islands την Κυριακή στο 6 d.o.g.s ήταν το hype -με την καλή έννοια- που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομα τους, το πολύ καλό "In Evening Air" άλμπουμ τους, η φιγούρα του frontman της μπάντας Sam Herring και η διοργανώτρια "εταιρεία" arte fiasco.

Θα ήθελα να ήταν Κυριακή, να όπως σήμερα που βρήκα τη διάθεση να γράψω αυτό κείμενο. Δεν έχω ιδέα γιατί μου είχε κολήσει αυτή η σκέψη, αλλά έτσι έχει περάσει στο υποσυνείδητο μου. Αυτού του είδους οι συναυλίες γίνονται Κυριακές.

Την εποχή της κασέτας, το να φτιάξεις μια συλλογή δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Το λεγόμενο "mixtape" ήταν μια τέχνη που ήθελε πολύ εξάσκηση. Όφειλες να ξεκινήσεις τη συλλογή δυναμικά, κάπου στη μέση να κάνεις μια συναισθηματική κοιλιά, ως να ξεκινήσεις ένα κρεσέντο μέχρι το τέλος.

Αν η άβυσσος έπαιρνε ανθρώπινη μορφή θα ήταν του Coleman...

Ξέρουμε δομές, στατικά πράγματα, εννοιακές κατηγορίες, ενοποιήσεις και διαχωρισμούς, πράγματα χρήσιμα στο να μιλήσουμε και να συνεννοηθούμε. Εν τέλει, το μόνο που πραγματικά ξέρουμε όμως είναι ότι τίποτα που διατυπώνεται σ' αυτά τα πλαίσια δεν προσεγγίζει καμία πτυχή αλήθειας για τις διαδικασίες της ζωής. Μονάχα εικασίες για το πώς σχηματίζονται αυτές οι αλήθειες έχουμε που εξηγούνται λογικοφανώς και μας επανακαθορίζουν ως τίποτα παραπάνω από μηχανικά αντικείμενα μελέτης.

Δεν ξέρω πως τα πήγανε οι Archive το Σάββατο το βράδυ στο Badminton από προσέλευση κόσμου, εντυπώσεις, setlist κτλ. Ωραίο συγκρότημα, ωραία και περίεργα τα συναυλιακά deja-vu αλλά θα πήγαινε πάρα πολύ να χάσω για άλλη μια φορά τους Electric Litany.

Ποια είναι τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα για τους Archive;

Το να πηγαίνεις σε συναυλίες νέων - δισκογραφικά - συγκροτημάτων, είναι σαν δίκοπο μαχαίρι...ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η εξέλιξή τους... θα καταφέρουν να ξεσηκώσουν το κοινό έχοντας μόνο περιορισμένο αριθμό κομματιών? Αρκούν μερικά αναγνωρίσιμα τραγούδια για να φέρουν κοντά τον κόσμο?