Κατά πόσο θεωρείται ρίσκο για μία διοργανώτρια εταιρία ένα φεστιβάλ που απαρτίζεται ως επί τω πλείστον από συγκροτήματα που έχουν κυκλοφορήσει 2-3 άλμπουμ με κάποια σχετική επιτυχία, κάποιους Έλληνες καλλιτέχνες και ένα line-up που απλώνεται κατά την διάρκεια μίας ολόκληρης ημέρας κυριολεκτικά, δεν θα μπορούσαμε να το γνωρίζουμε χωρίς να παρευρεθούμε εκεί.

Οποιοσδήποτε έχει βιώσει έστω και επιφανειακά αυτό που λέμε "κρίση ταυτότητας" γνωρίζει πολύ καλά πως είναι μία διαδικασία που θέτει τα πιο απλά αλλά και ταυτόχρονα πιο αμείλικτα ερωτήματα.

Τείνουν να εξελιχθούν σε καλά "πελατάκια" των εγχώριων συναυλιακών χώρων και καλά κάνουν. Λίγο η (δικαιολογημένη) αποδοχή που πάντα λάμβαναν κατά τις επισκέψεις τους, λίγο η φρέσκια τους δουλειά που μόλις λίγες μέρες έχει που κυκλοφορεί, προμήνυαν ένα αρκούντως ενδιαφέρον και χορταστικό event. Και, για να πω την αλήθεια, με απογοήτευση αντίκρισα το θέαμα ενός σχεδόν άδειου Gagarin.

Cult bands from the past calling in the present and future...ή αλλιώς Throbbing Gristle, Swans, Anti-Nowhere League, Alien Sex Fiend live in London! Εν έτει 2010 παρακαλώ...

Cult bands from the past calling in the present and future... ή αλλιώς Throbbing Gristle, Swans, Anti-Nowhere League, Alien Sex Fiend live in London! Εν έτει 2010 παρακαλώ...

Καλώς τα παιδιά. Gallon Drunk και An Club πάνε μαζί, ο συνδυασμός εγγυάται μια άκρως εκρηκτική και θορυβώδη βραδιά εδώ και χρόνια. Απλά και σίγουρα. Ο James Johnston, frontman και κάτι παραπάνω στο συγκρότημα, είναι ο τύπος που δε θα κάτσει να τα βάλει με τον ηχολήπτη γιατί δεν ανέβασε όσο έπρεπε τη φωνή στο ρεφρέν, ούτε θα στραβοκοιτάξει κάποιο μέλος της μπάντας που παίζει πιο αργά από τους άλλους.

Με την ευκαιρία του live των Red Sparowes στην Αθήνα, θα πάρω την αφορμή να αναφερθώ σε ένα από τα πιο κομβικά και σημαδιακά μουσικά γεγονότα της χρονιάς που πέρασε: Τη διάλυση των Isis. Μία εξέλιξη που πραγματικά ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία στα κεφάλια πολλών μουσικόφιλων, που αγάπησαν παράφορα τη μπάντα από τη Βοστώνη και δέθηκαν με το πολυεπίπεδο, θορυβώδες και ταυτόχρονα τόσο καλλιτεχνικό σύμπαν τους. "Ό,τι είχαμε να δώσουμε, το δώσαμε", ήταν η επίσημη τοποθέτησή τους, με την οποία φυσικά θα διαφωνήσω.

Στην πρώτη θορυβώδη εμφάνιση των Einsturzende Neubauten πριν από 30 χρόνια, γεννήθηκε ακόμα ένα παράλληλο μουσικό σύμπαν, όπου η μουσική ξεκίνησε με βάση όλα όσα εύφλεκτα εκρήγνυνταν  στο μυαλό του Blixa Bargeld και των εξίσου ανήσυχων συνοδοιπόρων του. Ακόμα και εκεί,  που οι πιο γνωστές «ποπ» επιτυχίες  δε συνίσταται να παίζονται σε σουπερ μάρκετ και εστιατόρια ενώ η καλή ακοή είναι κληρονομικό χάρισμα, κανένα συγκρότημα δεν θα μπορούσε να δώσει συναυλία σαν την προχθεσινή.

Η γνωστή ασυνεννοησία μεταξύ των promoters έλαβε χώρα άλλη μια φορά. Θα μου πεις τι σχέση έχουν, ως προς το κοινό τους, οι Einsturzende Neubauten με τους Camera Obscura. Μπορεί να έχεις δίκιο, οι μεν πιο σκληροί και σκοτεινοί και οι δε ρομαντικοί και αιθέριοι. Όπως και να ‘χει, νιώθω μία υποχρέωση να πάρω πίσω όλα όσα είχα πει για την συναυλία των The Radio Dept. ή αλλιώς Jumping Fish Live. Αυτό γιατί πολύ απλά, προχθές στο Gagarin αποδείχθηκε ακριβώς το αντίθετο...

Εξέλιξη. Το Α και το Ω στην πορεία της ζωής. "'Ο,τι δεν εξελίσσεται πεθαίνει" μας μάθαιναν στη βιολογία στο λύκειο - τέσσερις λέξεις που βρίσκουν την αμείλικτη εφαρμογή τους σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Ναι, πήγα με ανάμικτα συναισθήματα να παρακολουθήσω τη συναυλία του Sivert Hoyem το Σαββατόβραδο στο Fuzz. Τυχαίο δεν είναι: Οι Madrugada στη χώρα μας λατρεύονταν φανατικά και όλοι οι δίσκοι τους είχαν κατά καιρούς λιώσει στο cd player.