Τους αγαπάμε και τους περιμένουμε ανυπόμονα κάθε φορά, έχουν κερδίσει αμέτρητα πράγματα απ'τη ζωή μας, αλλά τελικά με τους Tindersticks την πατάνε πολλοί. Πρώτα απ'όλους εκείνοι που αποφασίζουν να αφήσουν ένα live τους να πάει χαμένο, που δεν πάνε γιατί θεωρούν ότι κάτι θα λείπει, κάτι δε θα ακουστεί τόσο δυνατά όσο κάποτε. Την πατάνε εκείνοι που πηγαίνουν παρασυρόμενοι από την αύρα μιας πεθαμένης τέχνης που περιβάλλει αυτή τη μουσική, μα πέφτουν πάνω σε κομμάτια ολοζώντανα, το παρελθόν έχει ψυχή που εκδικείται χαιρέκακα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου φορά. Ήταν ένα γλυκό βράδυ κάτω από τους βράχους, ιδρωμένα κορμιά να λικνίζονται ρυθμικά, φωτιές να σιγοκαίνε δεξιά και αριστερά και δάκρυα να ρέουν άφθονα χάρη στα δακρυγόνα. Μέχρι που έσκασε η κοτρώνα στο κεφάλι του Liam, μας παράτησε σύξυλους και έτσι γεννήθηκε ένα απωθημένο που κρατάει χρόνια: να καταφέρω να απολαύσω μια συναυλία των Prodigy.

Οι Anathema των 00's πλέον έχουν αρκετά πράγματα να δείξουν... όχι όμως πολλά, γιατί είναι ένα συγκρότημα που μάλλον προσπαθεί να διώξει τους γάντζους του παρελθόντος από πάνω τους. Σαν ένας μετανάστης που προσπαθεί να φτιάξει την προφορά του για να μην νιώσει τον ρατσισμό στο πετσί του. Κάπως έτσι ήταν και το set list των Anathema την Πέμπτη το βράδυ στο Τεχνόπολις του Δήμου Αθηνών. Μία λίστα βγαλμένη από κυρίως τρεις δίσκους...

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν  η διαδικασία δημιουργίας τραγουδιών είναι ο καλύτερος τρόπος να εκφράσεις τις εμπειρίες σου ή οι εμπειρίες είναι ο καλύτερος οδηγός για να γράψει κανείς καλή μουσική; Oι Cranberries πάντως είναι η έκφραση μέσα από την καθημερινή ζωή, για την ίδια την ζωή. Σχεδόν όλα τους τα κομμάτια έχουν κάποιο λόγο που γράφτηκαν, κάποιο συγκεκριμένο σκοπό να υπηρετήσουν και αυτό το ανέφερε και η ίδια η Dolores.

Το φετινό line-up του Ejekt Festival ήταν αρκούντως πλουραλιστικό από υφολογικής πλευράς και πολλά υποσχόμενο από όλες τις πλευρές. Ιδίως στο σκληροπυρηνικό κοινό, δηλαδή τους τύπους που πηγαίνουν περιπαθώς και ευλαβικά μαζί και κλειδώνουν τον εαυτό τους στο κάγκελο μπροστά από τη σκηνή, ή τους τύπους που διακορεύουν με θράσος το πλήθος, όταν σκάνε τα μεγάλα ονόματα, υποσχόταν την άγια συναυλιακή εφίδρωση σε πλεόνασμα και το στερεοτυπικό πανάσχημο αλλά εξίσου άγιο hangover της επομένης.

Όλοι ήταν μαζεμένοι, δεν έλειπε κανείς. Άλλοι γνωστοί μεταξύ αγνώστων και άλλοι για πρώτη φορά, αλλα τίποτα δεν πείραζε γιατί ο σκοπός ήταν ένας. Στην πλατεία του μικρού χωριού υπήρχε χαρά, ανυπομονησία, χαμόγελα και όλοι αδημονούσαν για τον ετήσιο χορό στην κεντρική πλατεία μέχρι που τους περίμενε μια έκπληξη. Ένα παιδάκι φάνηκε από την κορυφή φωνάζοντας το όνομα της μητέρας του.

Την ταραχή που πέρασαν οι τοίχοι του Gagarin σ'εκείνο το "your heart, a chandelier" από τη φωνή του Brendan Perry, δεν πιστεύω ότι την έχουν ξαναπεράσει. Για να πω την αλήθεια μόνο έναν σκέφτομαι που το κατάφερε αυτό, σχετικά πρόσφατα κιόλας, αλλά μάλλον ας μην τον αναφέρουμε σε κείμενα για τον Perry, για λίγο καιρό, μέχρι να τα βρούνε...

20:30 στο Γκάζι και η κινητικότητα του κόσμου αυξημένη. Αντιθέτως, στην Τεχνόπολις όπου και λάμβανε χώρα το -ευρωπαϊκών προδιαγραφών;- Synch Festival ο κόσμος λιγοστός. Αφού έχεις μία πρώτη επικοινωνία με τους επίδοξους διαφημιστές και σπόνσορες του φεστιβάλ, η πρώτη εικόνα της Open Air 2 (μικρή σκηνή) την οποία είχαν καταλάβει οι δικοί μας πιτσιρικάδες No Profile με τους alternative rock ήχους τους ικανοποιούν την επιθυμία σου για μουσική.