Μερικές φορές η σιωπή μιλάει περισσότερο από οποιαδήποτε λέξη. Κι όσο καλά αυτό κι αν λειτουργεί όταν τον συνομιλητή σου τον έχεις μπροστά σου, μακάρι να μπορούσα κι εδώ να αφήσω τρεις παραγράφους κενές, να μη γράψω τίποτε και να σας έδινα να καταλάβετε όλα αυτά που έχω να πω με ένα χαμόγελο ή ένα νεύμα. Φυσικά αυτό δεν είναι δυνατό κι έτσι καλούμαι να βρω έναν τρόπο  να μεταφέρω, όσο είναι αυτό εφικτό, μια πληθώρα συναισθημάτων, χρωμάτων και εικόνων.

Θυμάμαι στο Rock FM πριν καμιά δεκαριά χρόνια μετά από μια ώρα τη νύχτα, έπαιζε πολλές φορές μια «κασέτα» όπου κάποια στιγμή κατά τις 3 - 4 ακούγονταν στη σειρά το All My Little Words των Magnetic Fields, το the Night των Morphine, και το Dead Flowers For Alice του Phil Shoenfelt.

Που πας ρε άσχετε στον Bob Dylan...

«Θα είναι πολύ διαφορετικό», είπε στη συνέντευξη ο Pall Jenkins αναφερόμενος στο live της Παρασκευής και του Σαββάτου. «Θα είναι πολύ διαφορετικό», επανέλαβα νοερά καθώς περνούσα από μια γωνιά του μαγαζιού, στην οποία πριν κάτι μήνες το ίδιο άτομο, με πρωτοφανή όρεξη, αράδιαζε σε ένα πάγκο τα cds της εκλεκτής της μαύρης καρδιάς του (Addiquit), ενώ αυτή παρέμενε στη σκηνή αραδιάζοντας τις ακούραστα κουραστικές ρίμες της.

Θα έχετε ήδη διαβάσει την ανταπόκριση από τον tec-goblin, ευτυχώς εντελώς τυχαία παρακολουθήσαμε στο μεγαλύτερο μέρος διαφορετικά συγκροτήματα, οπότε θα υπάρχει και πιο ολοκληρωμένη εικόνα από το φετινό Wave Gotik Treffen. Γυρνώντας από τη Λειψία, εμφανώς καταβεβλημένοι (που γυρίσαμε) παραδεχόμαστε ότι περάσαμε πολύ ωραία κυρίως γιατί ξεπεράσαμε την υστερία της πρώτης μας επίσκεψης σύμφωνα με την οποία έπρεπε να τα δούμε ΟΛΑ τα συγκροτήματα!

Είχαμε δώσει ραντεβού από πέρσι. Γιατί όποιος πάει στο Τρέφεν, ξαναπάει (είναι κάτι σαν τα Lays :P). Μπορεί να πήρατε μια ιδέα από το twitter μου, αλλά στο Postwave θα έχετε το ολοκληρωμένο πακέτο. Φέρτε ένα χυμό ή καφέ και προσδεθείτε, γιατί θα παρελάσουν μπροστά από τα μάτια σας τουλάχιστον 30 από τα πάνω από 200 συγκροτήματα που έπαιξαν στο Treffen.

Ποτέ

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.

Ας κάνουμε μία υπόθεση. Είσαι κάπου στην έρημο, ίσως κοντά στην «Κοιλάδα του Θανάτου» στην Nevada, σε έναν από αυτούς τους δρόμους με τις ατελείωτες ευθείες. Ξέρεις ότι η Shelby σου μετά τα 60mph δεν μπορεί να σταματήσει να επιταχύνει και το μπουκάλι της τεκίλας ανάλογα την διάθεση σου φαίνεται είτε μισοάδειο είτε μισογεμάτο. Ένα μπατσικό πλησιάζει από πίσω μάλλον με μία κάπως "ξενέρωτη" διάθεση, οπότε είναι καλύτερα να κεράσεις την υπόλοιπη τεκίλα στο παρμπρίζ του μπας και ησυχάσει. Και μάντεψε τι έγινε... ησύχασε!

Καθώς η Αθήνα πλημμύρισε από το δειλό σκοτάδι της ύστερης άνοιξης, ένα γιορτινό κάλεσμα φέρνει στην Χέυδεν τον κόσμο που αγαπά αυτά τα παράξενα δανέζικα ξωτικά που λέγονται Efterklang. Όλοι τους ξεχωρίζουν όταν τους βλέπουν να περιφέρονται από νωρίς στο λιγόφεγγο υπόγειο...

- 19:55, στο αμάξι, λίγο πριν το στάδιο- Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει μουσική, προσπαθούσα να αναλύσω την πηγή της αγάπης, της επιμονής και του εντυπωσιασμού από ένα είδος μουσικής, συγκρότημα ή και καλλιτέχνη. Προσπαθούσα να κατανοήσω τι είναι αυτό που κάνει ένα συγκρότημα/καλλιτέχνη να διακριθεί. Τι είναι αυτό που κάνει την μουσική να διατηρείται στην μνήμη των ανθρώπων. -20:23, μέσα στο στάδιο- Σίγουρα είναι η μουσική που μας ελκύει.