Με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες των Soft Moon, ήταν σαν να άνοιξε μια αχανής μαύρη τρύπα κάτω απ'τα πόδια μας και να ξεκίνησε μια διαρκής ελεύθερη πτώση προς το πουθενά. Χορός ή μάταιες κινήσεις του σώματος να πιαστεί από κάπου; Ρυθμός, ή αγωνιώδες καρδιοχτύπι για το που θα καταλήξει όλο αυτό το χάος; Μια μοναχική καθοδική διαδρομή, και γύρω επαναλαμβανόμενες υποψίες εικόνων, σχήματα που τυλίγονταν σε γκρίζο καπνό κάθε είδους, χωρίς λέξεις, χωρίς ξεσπάσματα, χωρίς αρχή και τέλος.
