Ο Chris Corner είναι πολύ μεγάλο ψώνιο. Στον πάγκο έξω από την αίθουσα του Gagarin, υπερτιμημένα cd, δίπλα στα  t-shirt και στις κονκάρδες: σωβρακάκια με το λογότυπο IAMX... και ο νευρικός κράχτης της μπάντας να κόβει βόλτες πάνω κάτω και να μας υποδεικνύει πώς να χειροκροτούμε  ρυθμικά  για να ευαρεστηθεί ο κύριος Corner να βγει να παίξει..

Μήπως αν του δίναμε κι άλλα τσιγάρα θα συνέχιζε ακόμα; Μακάρι να ήταν τόσο απλό μιας και δε νομίζω να υπήρχε κάποιος στο Gagarin το βράδυ της Πέμπτης που να ήθελε να σταματήσει αυτή η βροχή υπέροχων κομματιών από τους σπουδαίους Echo & the Bunnymen. Αυτό ακριβώς ήταν, μια συλλογή με πολλά από τα ακόμα πιο πολλά πανέμορφα κομμάτια που μας έχει χαρίσει το συγκρότημα από το Liverpool, την οποία άνετα θα μπορούσε να έχει φτιάξει ένας φαν και να μεταμορφώθηκε σε σετλιστ συναυλίας.

Έξω απ'το Γκαγκάριν: Το πολύ είκοσι άτομα βρίσκονται ήδη εκεί, οι πόρτες πρόκειται να ανοίξουν σε λίγο και ο τρίτος κιθαρίστας των Swans ρουφάει μια κοκακόλα ήρεμος και χαζεύει την χαλαρή κίνηση στη Λιοσίων.

"Woodstock χωρίς ναρκωτικά" θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την χθεσινή συναυλία στο Gagarin205. Οι Black Mountain μία πενταμελής μπάντα από τον Καναδά και δισκογραφία στην Jagjaguwar είχε κάνει αίσθηση το 2008 με τον πιο πετυχημένο μέχρι στιγμής δίσκο της "In the Future". Ψυχεδελικό, progressive, space & acid rock και οι επιρροές προφανείς, από Pink Floyd και Flaming Lips μέχρι Jefferson Airplane λόγω των γυναικείων φωνητικών της Amber Webber. Κάπως έτσι περιμέναμε να πάει η βραδιά.

Όταν το παιδί ήμουν παιδί δεν είχα γνώμη για πολλά, δεν έιχα συνήθειες, ήμουν πρόσφορο έδαφος για περίεργους τύπους, ύποπτους υστερόβουλους δισκοπώλες να μου προμηθεύσουν μετα-αποκαλυπτικές folk ουσίες. Ήμουν μικρός, πειραματιζόμουν, μάθαινα τον κόσμο και ένας απ' τους τρόπους που μου φανερώθηκε ήταν μέσα από την παραγωγική γλυκύτητα του διεστραμμένου μυαλού ενός κάποιου David Tibet, αμφιλεγόμενου φανατικού κόπτη χριστιανού με πιθανές ναζιστικές καταβολές.

Ήθελα να δω τι γίνονται οι όροι "sophisticated", "artistic", "intelligent" που διαβάζει κανείς σε κείμενα για τους Wire σε ένα live, και μάλιστα 35 χρόνια μετά.

Θα ξεκινήσω χωρίς ίχνος υπεκφυγής: Οι Godspeed You! Black Emperor είναι οι μουσικοί μου ήρωες. Ένα συγκρότημα που ξεφεύγει από τα όρια του διαχρονικού και που, αδιαφορώντας για μουσικούς κανόνες, συμβάσεις, ακόμα και για την ίδια του την εικόνα, αποτέλεσε ένα από τα σπουδαιότερα μουσικά φαινόμενα στο τέλος του προηγούμενου αιώνα. Και δε στέκομαι μόνο στο μνημειώδη ρόλο που είχαν στην καθιέρωση και εξέλιξη της παγκόσμιας post-rock σκηνής.

Έχοντας συνηθίσει από τις δύο τελευταίες επισκέψεις το Gagarin αδειανό, μου έκανε ευχάριστη εντύπωση η λαοθάλασσα που αντίκρισα μπαίνοντας το βράδυ της Κυριακής. Ο κόσμος αγνόησε το υπερβολικό ψύχος και μαζεύτηκε κατά εκατοντάδες να παρακολουθήσει ένα από τα πιο αγαπημένα ντουέτα του. Τελικά, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, ως κοινό έχουμε εμμονές. Που είτε έχουν το όνομα ενός συγκροτήματος (λέγε με Placebo, λέγε με Madrugada ή ό,τι άλλο θέλετε) είτε απλά μίας... ιδιότητας. Και στην προκειμένη περίπτωση η ιδιότητα λέγεται φωνή.

Οποιοσδήποτε έχει βιώσει έστω και επιφανειακά αυτό που λέμε "κρίση ταυτότητας" γνωρίζει πολύ καλά πως είναι μία διαδικασία που θέτει τα πιο απλά αλλά και ταυτόχρονα πιο αμείλικτα ερωτήματα.