Πρώτη φορά ανατρίχιασα βλέποντας μια σκακιέρα. Και στεναχωρήθηκα όταν είδα το λευκό βασιλιά να παραιτείται, παραδίνοντας τον εναπομείναντα στρατό του. Και όση ώρα οι iLiKETRAiNS ξετύλιγαν τις ασπρόμαυρες ιστορίες τους, γέμιζες από τέτοιες συναισθηματικές υπερβολές.

Τους αγαπώ πολύ, γι' αυτό και προβληματίστηκα. Γενικά μου είναι δύσκολο να γράψω για τους Legendary Pink Dots, το αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Η ύπουλη προσέγγιση μου στον φίλο και συνάδελφο αρθρογράφο του Postwave, κ. Γιαννακόπουλο, έπεσε σε ένα απροσπέλαστο τείχος που λέγεται «πτυχιακή» (άντε τέλειωνε επιτέλους!) και χωρίς ελπίδα πλέον είπα να το παλέψω. Αλλά τι στον άνεμο να γράψω? Τι ακριβώς να περιγράψω και πως να μείνω αντικειμενικός απέναντι σε μια μπάντα που είναι περισσότερο κοντά μου από οποιαδήποτε άλλη εδώ και 2 δεκαετίες.

Για τους promoters και του φετινού Torture Garden απ' ότι έμαθα τα πράγματα πήγαν αρκετά καλά αφού το Gagarin 205 ήταν γεμάτο για άλλη μια φορά. Εμάς όμως στο Postwave δεν μας ήρθαν ακριβώς όπως τα θέλαμε. Ο συντάκτης μας αρρώστησε και δυστυχώς δεν κατάφερε να παρευρεθεί , όχι όμως (ευτυχώς) και η φωτογράφος. H ανταπόκρισή μας λοιπόν γίνεται καθαρά φωτορεπορτάζ, κι ας είμαστε ειλικρινείς, η εικόνα είναι το πιο ενδιαφέρον μέρος του event.

Art Brut και Abbie Gale συνθέτουν ένα δίδυμο ιδανικό για ένα χαλαρό παρασκευιάτικο βράδυ με δυνατές δόσεις χαβαλέ από την πλευρά των Άγγλων. Έτσι κατα τις 9 περπατούσα ήδη στη Λιοσίων για να φανώ και εγώ άγγλος στο ραντεβού μου.Έξω από το Gagarin όμως δεν με περίμενε κανείς και έτσι κατάλαβα πως δυστυχώς για άλλη μια φορά δε θα χρειαζόταν να αναμείνουμε πολύ στην ουρά. Mέχρι τις 10 ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί με δυσκολία ξεπερνούσε τα 150 άτομα...

Με το ενδεχόμενο να είναι η τελευταία φορά που θα μπορούσαμε να δούμε τις Electrelane ζωντανά (μια και έχουν ανακοινώσει ότι για ένα διάστημα θα σταματήσουν τις ζωντανές εμφανίσεις), και με την προυπόθεση ότι δεν είχες παρακολουθήσει καμία από τις προηγούμενες εμφανίσεις τους στην Αθήνα (Αν club, Gagarin), εγώ τουλάχιστον θα παραμέριζα τους όποιους ενδοιασμούς μπορεί να είχα από την παγωνιά και την διάθεση για χουχούλιασμα και θα σερνόμουν στο Gagarin όπως και έκανα.

Όταν η κλασσική φιγούρα από meccano εμφανίστηκε για πρώτη φορά πάνω απ’τη σκηνή του Gagarin, όλα μπήκαν στη θέση τους. Απρόσωπο, αστείο, ψυχρό, απλό, ανέκφραστο, με το που πήρε τη θέση του δίπλα στη γκιλοτίνα, κατάφερε να με συγκινήσει σχεδόν όσο και ο κύριος που στεκόταν ακριβώς από κάτω.

Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι ή ανήθικα ή παράνομα ή παχαίνουν. Στη λίστα θα προσθέσω και τα απρογραμμάτιστα. Ένα live των Last Drive που επανεμφανίζονται μετά από 12 χρόνια επί σκηνής είναι όντως ένα γεγονός. Αλλά ας μην το μεγαλοποιούμε, ένα live είναι, ποιος ξέρει τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε, αν το χάσουμε δεν τρέχει και τίποτα, αλλά εντάξει, οκ, πάμε...

Μικρές δονήσεις μελωδίας σε κλίμακα Richter

Δεν δίνει και πολλές συναυλίες τα τελευταία χρόνια, αλλά στην χώρα μας “it’s becoming an annual event” όπως μας είπε. Στην Βαρκελώνη λίγες μέρες πριν είχε καλεσμένη την Baby Dee σε 2 τραγούδια στην άρπα και το πιάνο, στην Κωνσταντινούπολη τραγούδησε ένα γνωστό παραδοσιακό τραγούδι στην τούρκικη γλώσσα και εδώ είχαμε τον Λάμπρο με τo ακορντεόν του... Και αν νομίζετε ότι θα έπρεπε να νιώθουμε σχετικά ριγμένοι γιατί και πέρυσι “Labros” είχαμε, να σας πω ότι εμείς ακούμε κάθε φορά "Mother Fist and her five daughters". Οι άλλοι όχι!

"Mια μικρή εισαγωγή"