Για μερικούς από εμάς που στην δεκαετία του 1980 μεγάλωσαν μουσικά  με τα συγκροτήματα της 4AD, η είδηση του ερχομού του Robin Guthrie στην Αθήνα για μία εμφάνιση ήταν μία ευχάριστη έκπληξη. Ο Guthrie με τους Cocteau Twins μας έδωσε μερικούς από τους πιο όμορφους και συναρπαστικούς δίσκους της ανεξάρτητης σκηνής, κυρίως στην δεκαετία του 1980, μια και η πορεία τους στα '90 διέγραψε μία ήπια παρακμή κυρίως λόγω των προσωπικών σχέσεων μεταξύ των μελών του συγκροτήματος.

Ωραίο και ενδιαφέρον το συναυλιακό ξεκίνημα για το 2009. Μία χορταστική, διπλή συναυλία στην “άνεση” του Gagarin από δύο ελπιδοφόρες και πολλά υποσχόμενες ευρωπαϊκές post-rock μπάντες είναι αν μη τι άλλο μία ωραία πρόταση για βράδυ Κυριακής. Ειδικά αν η εικόνα που έχεις για τα δύο συγκροτήματα δεν είναι 100% σαφής.

Δυναμώστε τις κιθάρες...

Μεγάλες βραδιές πρέπει να έζησε το Gagarin με αφορμή τις δύο συναυλίες των Madrugada στην Αθήνα. Στα λίγα χρόνια λειτουργίας του Club, τουλάχιστον εγώ δεν το είχα δει ασφυκτικά γεμάτο και έχω πάει σε αρκετές συναυλίες όπου θα μπορούσες να τις χαρακτηρίσεις ότι είχαν πολύ κόσμο, αλλά αυτό που έγινε το Σάββατο το βράδυ (και κατ'επέκταση και τη Κυριακή μιας και τα εισιτήρια έιχαν εξαντληθεί και για την δεύτερη ημέρα) να μην βρίσκεις μισό τετραγωνικό για να σταθείς, δεν το είχα ξαναζήσει στον συγκεκριμένο χώρο.

Είναι όπως το πάρει κανείς.... Έχει να κάνει και με το κέφι σου. Και τις προσδοκίες σου επίσης. Πότε τους γνώρισες, τι ακριβώς σου άρεσε σε δαύτους και αν γουστάρεις που και που να πηγαίνεις στο Bo με τη παρέα σου... Μπορώ να γράψω καμιά δεκαριά ακόμα προσεγγίσεις υποκειμενικότητας γιατί τον συμπαθώ τον Bill Leeb και δεν μπορώ να είμαι πολύ σκληρός μαζί του. Υπάρχει άλλωστε και το review του Ερμή από τη συναυλία της Θεσσαλονίκης πιο κάτω (αυτοί οι βόρειοι έχουν τραχιά γλώσσα και είναι απόλυτοι πανάθεμά τους!), οπότε εγώ κάποια θεματάκια τα κάνω γαργάρα.

Είμαστε λίγοι άλλα είμαστε  αποφασισμένοι να περάσουμε καλά, ήταν σαν να λένε οι 300 σχεδόν, που είχαν την τύχη να είναι στο Gagarin το Σάββατο βράδυ. Το ίδιο αποφασισμένοι ήταν και οι Βeasts of Βourbon, που τα έσπασαν με μια περφόρμανς σταδίου (και καταγωγίου μαζί) και ενέργεια εικοσιπεντάχρονου ίση σχεδόν με την συνεχή καριέρα του καθενός από τα μέλη της μπάντας.

Would you pay life's pleasures to see me?

Όποιος έχει παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια την πορεία των Tied and Tickled Trio ( Γερμανικό σχήμα από μέλη συγκροτημάτων όπως οι Lali Puna, Notwist, Ms John soda κλ.π. – κινούμενο στον ευρύτερο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής και της experimental  jazz, που και σαν όροι ακόμη είναι περιοριστικοί για να εκφράσουν την μουσική που δημιουργούν) γνωρίζει ότι έχουν κυκλοφορήσει μέσα στο 2007 έναν από τους δέκα καλύτερους δίσκους, το ποιητικό Aelita.

Αυτή η "cult" λεξούλα που τη πετάμε εδώ και εκεί ως επιθετικό προσδιορισμό όποτε νιώθουμε την ανάγκη απενοχοποίησης πολύ με εκνευρίζει. Το περασμένο Σαββατόβραδο όμως, δεν ξέρω πως αλλιώς να το χαρακτηρίσω... Φανταστείτε το: χιονοθύελλα στην Αθήνα, επικίνδυνα κοντά στο μηδέν, και ενώ στο δρόμο για το Gagarin άρχισε να με πιάνει μια απογοήτευση για τη νοημοσύνη τη δική μου και των φίλων μου, στο τέλος όλα ανατράπηκαν: Μια ολόκληρη ουρά ομοιοπαθών περίμεναν σε κατάσταση ενθουσιασμού και υποθερμίας!

«Μαζοχιστή, σ’αγαπώ, όταν ουρλιάζεις, όταν κλαις...»

Μας το τραγουδούν κοντά 30 χρόνια τώρα..άραγε δεν κουράστηκαν ακόμα; Η υψίφωνος Eliane κι ο κύριος συνθέτης και mastermind Philippe Fichot μας τίμησαν με την παρουσία τους το Σάββατο 26 Ιανουαρίου, στο Gagarin 205, το σωτήριο έτος 2008...γράφω fillers, ενώ προσπαθώ να σκεφτώ πως διάβολο θα μπορέσω να επαινέσω την άψογη μουσική παρουσία τους αλλά να επιστήσω την προσοχή σας στην κοιλιά της αντίστοιχης σκηνικής τους...