Την Soap&Skin την είχα πλάσει στο μυαλό μου σαν ένα καχεκτικό πλάσμα, γερασμένο από τους αιώνες συμφοράς που είχαν περάσει σαν τυφώνες από πάνω του και αλυσοδεμένο από τον πόνο του στην γη της δυστυχίας. Ίσως παρασύρθηκα από τις ερμητικές απαντήσεις της στους δημοσιογράφους και την ερμήνευσα τόσο λανθασμένα, ίσως παρασύρθηκα και από τους ίδιους τους δημοσιογράφους που την παρουσίαζαν σαν ένα πρώην παιδί/νυν δεσποινίδα-θαύμα με αποτέλεσμα να έχω πολύ υψηλές προσδοκίες.

Τι δουλειά είχαμε στους Fuzztones; Απ'τη μία, σίγουροι για το κυριακάτικο τρόπαιο του Ολυμπιακού, ο ημιτελικός που έπαιζε εκείνη την ώρα δε μας έλεγε τίποτα. Οι  Death In Vegas πάλι που έπαιζαν ταυτόχρονα, μου έβγαζαν πάντα μια 90's electro rock βαρεμάρα που ειδικά για live δεν αποτελεί κάποιο σοβαρό κίνητρο. Ενώ οι Fuzztones; Και μαλλιά έχουν, και χαϊμαλιά, και λιωμένα τζιν μπουφάν με καρφίτσες, και ωραία garage χιτάκια. Λεφτά (για μπύρες) ακόμα υπάρχουν. Επομένως κιθάρες για απόψε.

«Xάος». Ονομάζεται η απρόβλεπτη συμπεριφορά που παρουσιάζεται σε ένα ντετερμινιστικό σύστημα εξαιτίας της μεγάλης ευαισθησίας του στις αρχικές συνθήκες. Είναι ο κανόνας ενός αλλοπρόσαλλου κόσμου (όπως η μουσική) όπου όταν κάτι επηρεάσει τα αρχικά του στάδια, τότε ο ίδιος ο κανόνας παύει να υπακούει στις βασικές και αρχικές του σταθερές, ίσως τις αξίες του, τους νόμους και τις παγιωμένες αντιλήψεις, έτσι ώστε κανένας μα κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τις αλλαγές που θα συμβούν στο άυλο σώμα της έκφρασης.

ATARI TEENAGE MOTHERFUCKIN RIOOOOOOOOT!

Τελικά τι περίπτωση είναι οι Fall; Μ'αρέσουν ή δε μ'αρέσουν; Θα αποκτήσω ποτέ όλη τη δισκογραφία τους ή μου αρκούν αυτά που έχω; Έχει νόημα να συζητήσω ποια περίοδός τους είναι η καλύτερη, ή είναι το ίδιο με το να ψάχνεις κουπλέ και ρεφραίν στα κομμάτια τους; Είναι οι συναυλίες τους στις καλύτερες που έχω δει ή απλά αποδεχόμαστε όλοι την τρέλα τους και μεθάμε στη σκηνική κοροϊδία τους; Σοφός ή αιώνια ακατανόητος παλαβός ο Mark E.

Δεν έχει τύχει ποτέ να γράψω κριτική για κάποια από τις  συναυλίες που έχω παρευρεθεί. Οταν μου ζητήθηκε προσφάτως να κάνω ένα review για τη συναυλία του Peter Hook, που θα παρουσίαζε το "Unknown pleasures" στο Gagarin, ήταν λες και το κάρμα μου γελούσε κατάμουτρα. Βλέπετε ο πρώτος δίσκος που αγοράσα ποτέ ήταν το 12ιντσο single των Joy Division "She's lost control/Atmosphere".

Μέχρι τον Μπρεχτ, τα θεάματα ήταν απλά κι ωραία: υπήρχαν οι καλλιτέχνες και η σκηνή, η πλοκή, οι διάλογοι, τα κουστούμια κλπ. Μέχρι που αυτός ο κόπανος είχε την φαεινή ιδέα να "σπάσει το τέταρτο τείχος" και να μας θυμίσει ότι σε ένα θέαμα υπάρχει και το κοινό. Από αυτή την στιγμή και μετά, έχουμε αναγκαστεί να ζούμε με τον φόβο ότι θα βρεθούμε μέσα στην κακή μάζα που θα μας καταστρέψει την βραδιά. Μερικές φορές οι εφιάλτες μας γίνονται πραγματικότητα. Ο άνθρωπος έχει πέντε αισθήσεις: Όραση, Ακοή, Γεύση, Όσφρηση, Αφή.

Όταν πρωτοάκουσα για την Ολλανδία, κάτι έλεγαν για τουλίπες και ανεμόμυλους. Αργότερα έλεγαν για ναρκωτικά. Όταν σταμάτησαν να μου λένε βλακείες, έμαθα πως Ολλανδία είναι η χώρα που έχει βγάλει τους Cobra και τους Provos, τον Βαν Γκογκ και τον Ρέμπραντ, τον Σπινόζα, κι ένα ιδιαίτερα μαχητικό κίνημα καταλήψεων σπιτιών το οποίο με την σειρά του έβγαλε τους Ex (κι ας μου συγχωρηθεί η γραμμική ιστορία εδώ).

Υπάρχουν κάποιες μπάντες που ζουν σε παράλληλο σύμπαν με αποτέλεσμα ποτέ να μη βιώσουν την μεγάλη αναγνώριση και κανείς να μην μπορεί να τους κατανοήσει πλήρως. Μια τέτοια μπάντα είναι και οι Clutch από το Maryland που η κοσμική τους γραμμή τους έφερε στο gagarin για δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι. Kανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει το τι παίζουν ακριβώς.

Σαββατόβραδο, ένα μισαωράκι μετά τις 9 που είχε ανακοινωθεί ότι θα άνοιγαν οι πόρτες, μπαίνω αγχωμένη -μήπως ξεκίνησε πάλι νωρίτερα η συναυλία (μεγάλη ιστορία)- σ'ένα σχετικά «χαλαρό» Gagarin. Ο κόσμος, κεφάτος και πολύχρωμος, είχε ήδη αρχίσει να βολεύεται σε σκαλοπατάκια και παρεάκια, με τα μπυρο-ουισκάκια του. Αυτά τα τελευταία μπορεί να ήταν κιόλας απαραίτητα για να ζεσταθεί το κλίμα, μιας και οι Black Heart Procession είχαν ανακοινώσει στο δελτίο τύπου ότι θα μας παρουσίαζαν τη... «γυμνή αλήθεια» τους.