Τελικά ίσως η μεγαλύτερη κληρονομιά που απέκτησε ο Andrew Finn των Veils απ'τα παιδικά και νεανικά του χρόνια είναι μια γενική ανισορροπία. Μεγάλωσε μεταξύ Λονδίνου και Auckland Νέας Ζηλανδίας, και αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να αφήνεις τα πράγματα τόσο μακριά πίσω σου κάθε φορά.

Όταν πριν μισό χρόνο περίπου οι God Is An Astronaut είχαν γεμίσει μέχρι σκασμού το μικρό aN Club, είχαμε μιλήσει για ένα από τα live της χρονιάς και αποχωρώντας από τη συναυλία όλοι αναρωτιόμασταν πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν είχαν παίξει σε έναν μεγαλύτερο χώρο. Φαίνεται ότι οι ευχές εισακούσθησαν, αφού το ανοιξιάτικο event προγραμματίστηκε για το σαφώς μεγαλύτερο και πιο ανθρώπινο Gagarin.

Sad Lovers And Giants: Μελαγχολικοί και νοσταλγικοί. Σκοτεινοί και φωτεινοί. Γλυκύτατοι και ωμοί. .Αρχικά : SLAG (off) = ιδίωμα της αγγλικής αργκό που προτάσσει κάτι προσβλητικό, ασεβές, υποτιμητικό. Οι SLAG όμως είναι το εντελώς αντίθετο. Αποδείχθηκε περίτρανα μετά την πολυαναμενόμενη, αργοπορημένη κατά ...αρκετούτσικα χρόνια, συναυλία τους τη περασμένη Κυριακή. Μια συναυλία που όλοι περιμέναμε από...τότε! (Για τον κάθε ένα που παρευρέθηκε το τότε, σημαίνει όποτε).

Το ευτυχισμένο overdose συναυλιών από συγκροτήματα που βρίσκονται στην ακμή της καριέρας τους έμελλε να συνεχιστεί το βράδυ της 4ης Απριλίου. Τουλάχιστον "στα χαρτιά" οι 65daysofstatic αποτελούν ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα και ανερχόμενα συγκροτήματα από τη Μεγάλη Βρετανία στο χώρο της πειραματικής μουσικής.

Όσοι έχουν πάει γήπεδο ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει να φεύγουν οι φίλαθλοι στο 80', η ομάδα χάνει, το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό και τίποτα δεν δείχνει οτι το σκηνικό μπορεί να ανατραπεί. Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί είναι μιά αξιοπρεπή ήττα με ένα γκολ στο 90' που λένε...
Pre-game
Αυτά τα ωραία παληκάρια των Aesthetic Perfection δεν τα ήξερα, είχα διαβάσει μόνο ότι παίζουν ...terror ebm!. Ε, λογική επιλογή να μας προθερμάνουν για τους Combi.

Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδάκι που το λέγανε Χρηστάκη (Chris δηλαδή..). Ενώ τα άλλα παιδάκια παίζανε με τα κουβαδάκια τους, αυτό έβαφε τα μάτια και το πρόσωπό του, άκουγε πρώιμο Bowie και του άρεσε να φοράει καπέλο. Έκανε και συλλογή μάλιστα. Έτσι φαντάζομαι τον Christopher Corner στην παιδική του ηλικία. Γεννημένος στο Μίντλεσμπρο της βόρειας Αγγλίας, στα 35 του συνεχίζει να είναι μια περίεργη προσωπικότητα, βερολινέζος πιά με ότι κι αν αυτό σημαίνει... Το Βερολίνο είναι μια πόλη στην οποίο μπορεί κανείς να κρύψει την παραζάλη του.

Για τη συνεισφορά των Mogwai στη σύγχρονη μουσική έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάρα πολλά και μία αναφορά σε αυτά θα ήταν απλά ανακύκλωση πραγμάτων γνωστών και χιλιοειπωμένων. Ας επαναλάβουμε λοιπόν για πολλοστή φορά τα γνωστά, μην μας κατηγορήσει και κανείς ότι ξεφεύγουμε από τα τυποποιημένα: Ναι, οι Mogwai είναι τόσο μεγάλη μπάντα όσο ορκίζονται οι περισσότεροι οπαδοί τους.

Για να ‘ μαι ειλικρινής προσπαθώ να γράψω αυτό το review πολύ (αλλα μιλάμε για πολύ ώρα). Όχι επειδή ψάχνω λάγνες λέξεις που εντυπωσιάζουν και που θα πάρουν και θα σηκώσουν εσένα, τον όποιο αναγνώστη. (Ούτε παίρνουμε βραβεία αγγελοπουλικοπαπανουτσέικων μούρων κλπ.) Μεταξύ αστείου και σοβαρού σκέφτηκα να γράψω ένα απλό “Respect…” ή “ Ας ήσασταν εκεί..” Ακόμα και αυτά όμως, χρειάζονται κάποια εξήγηση. Ξεκινώντας λοιπόν την ανασκόπηση της βραδιάς του Σαββάτου, εξομολογούμαι πως ναι – υποτίμησα τους Nick Marsh (Flesh For Lulu) και Katharine Blake (Miranda Sex Garden, Mediaeval Baebes).