Nitzer Ebb - Industrial Complex

Nitzer Ebb - Industrial Complex

1. Promises \ 2. Once You Say \ 3. Never Known \ 4. Going Away \ 5. Hit You Back \ 6. Payroll \ 7. Down On Your Knees \ 8. I Don't Know You \ 9. My Door Is Open \ 10. I Am Undone \ 11. Kiss Kiss Bang Bang \ 12. Traveling (Bonus Track) \ 13. Once You Say (Komor Kommando Mix) \ 14. Once You Say (Leæther Strip Mix) \ 15. Once You Say (Essence Of Mind Mix) \ 16. Once You Say (Implant Mix) \ 17. Once You Say (Pouppée Fabrik Mix)

15 February 2010 - Major / Alfa-Matrix

Το έχω ξαναπεί, έτσι; Ποτέ δεν μου άρεσαν οι Nitzer Ebb. Όμως, διαβάστε, παρακαλώ, μέχρι τέλος, γιατί τα πράγματα αλλάζουν. Όχι, δεν άλλαξε η γνώμη μου για τα παλιότερα πονήματα του συγκροτήματος: απλούστατες συνθέσεις και στίχοι με καλές προθέσεις αλλά απλοϊκοί (μάλιστα συχνά για θέματα πολύ πεζά για τα γούστα μου). Όσο για την παραγωγή, μπορώ να ακούσω ελάχιστα πράγματα που βγήκαν μεταξύ 87 και 93, ειδικά αν προσπαθούν να είναι χορευτικά (με φωτεινή εξαίρεση τη detroit): απλά δεν συγκρίνεται με την δύναμη και το κρύσταλλο των σημερινών κομματιών. Για να μην αρχίσω για μερικά από τα βίντεο κλιπ του συγκροτήματος στα 90s.

Λοιπόν, τι με έκανε να ασχοληθώ μαζί τους το 2010; Φυσικά οι συνεργασίες του McCarthy με τον Fixmer. Χωρίς να είχα ενθουσιαστεί, σκεφτόμουν, αν ο McCarthy καταφέρνει να δίνει τόσο συναίσθημα στην σχετικά πεζή μουσική του Fixmer, τι θα έκανε στο δικό του συγκρότημα; Υποθέτοντας βέβαια ότι με το έτερο μέλος Harris και τον νέο drummer (Jason Payne) θα στρώνανε τον ήχο. Και το πέτυχαν! Χρειάστηκαν 3 χρόνια δουλειάς, και την απαραίτητη ελευθερία που τους έδωσε η εγκατάλειψη της Mute αλλά το πέτυχαν!

Όλα τα συστατικά είναι εδώ: το μπάσο, οι επαναλήψεις, το πάθος, ο τρόπος που εξελίσσονται τα κομμάτια. Χωρίς αμφιβολία, the real thing. Πιο σωστά, η προβολή των πραγματικών Nitzer Ebb στο 2010: η παραγωγή έχει κάνει άλματα, οι ήχοι είναι περισσότεροι και γεμίζουν με ποικιλία το κομμάτι, ενώ το μπάσο και το kick σε σηκώνουν όρθιο (ακούστε το Down on Your Knees). Σε κάποιους ήχους στις λεπτομέρειες φαίνονται περισσότερο από ποτέ οι επιρροές από Front 242 (Ι Don't Know you), σε κάποιους άλλους τα αντιδάνεια από τον Fixmer (Promises).

Όμως, δεν έχει αλλάξει μόνο ο κόσμος και η τεχνική. Έχουν αλλάξει και οι ίδιοι, και πλουτίζουν τα κομμάτια τους με πιο έντονη εξέλιξη, και λίγη παραπάνω μελωδία. Λίγη λέω; Το σκέρτσο του Traveling και η μελαγχολία του I Am Undone είναι από τα ομορφότερα και μελωδικότερα κομμάτια στην ιστορία τους.

Και για να μην ξεχνάμε πόσο μεγάλη είναι η επιρροή τους στο μετέπειτα EBM, η Alpha Matrix μάς δίνει 5 ρεμίξ στο Once You Say. Κανένα δεν αλλάζει τρομερά το κομμάτι, από σεβασμό σε αυτά τα ιερά τέρατα. Προσωπικά αγαπημένες οι εκδοχές των Implant (με τους θορύβους και τα σπασίματα) και του Komor Kommando (που είναι ουσιαστικά η club version του πρωτότυπου - προσπαθώντας να μην ξεφύγει πολύ προς την καφρίλα στην οποία μας έχει συνηθίσει ο ex-Icon of Coil φίλος μας).

Συνολικά λοιπόν μια πολύ ωραία κυκλοφορία, με ποικιλία και προσοχή. Οι αδυναμίες που έχουν οι κυκλοφορίες των Nitzer Ebb για όποιον τις ακούει πρώτη φορά στον 21^ο αιώνα έχουν χτυπηθεί συστηματικά, χωρίς όμως να αλλοιωθεί η ουσία. Όταν το EBM τραβάει λίγο, έρχονται και οι παλιοί να σπρώξουν! Τους ακούω πρακτικά κάθε μέρα από τότε που το emusic τούς εμφάνισε στους καταλόγους του.

Υποψιάζομαι ότι θα αφήσει ένα πολύ μεγάλο χαμόγελο στους παλιούς, και μια γλυκιά αίσθηση σε εμάς τους καινούριους.

ΥΓ: Α, και ξέχασα, ο Martin Gore λέει δυο στίχους στο Once you Say! :P

Rating: 7,9 / 10
tec-goblin

Nitzer Ebb @ Myspace

 

   

• Read more about Nitzer Ebb - Industrial Complex

Godzilla Black - Godzilla Black

Godzilla Black - Godzilla Black

1.Fear of a Flat Planet/ 2.The Bad Place/ 3.From Here to Clare/ 4.Insect Day/ 5.Burning Wires/ 6.Disease 3/ 7.First Bite In/ 8.The Drought /9.Disease 1, I'll Kill You if You Don't/ 10.imaresident/ 11.Amazing/ 12.Enjoy Yourself

25 January 2010 - Self released

 

Ποιοί είναι οι Godzilla Black;

Ασχολήθηκαν αρκετά στις αρχές του 2010 διάφοροι με αυτήν εδώ την κυκλοφορία. Πιθανός λόγος, το γεγονός πως κυκλοφορούν και διαδίδουν το ντεμπούτο άλμπουμ τους δωρεάν μέσω download. Αυτό που έχω να πω εγώ, είναι πως τα παλικάρια από το Ηνωμένο Βασίλειο τα σπάνε. Με έναν ιδιαίτερο τρόπο, λίγο όπως το κάνουν οι Future of the Left και λίγο όπως οι Korn. Αλλά όχι, υπάρχουν και tribal στοιχεία, κρουστά, ξυλόφωνα, ήχοι ζουζουνιών... ακούγοντας το "Insect Day" ή πεθαίνεις στα γέλια, ή πατάς pause, στίχοι "open your mouth, open your mouth so I can see what is inside your mouth" σε κάνουν και αναρωτιέσαι αν οι μαλακίες που έγραψαν οι Vampire Weekend στο πρόσφατό τους άλμπουμ αξίζουν σοβαρή ακρόαση! Οι κιθάρες, το drumming και τα πλήκτρα του "From Here to Clare" κατασκευάζουν ένα τρίλεπτο rockabilly ξέσπασμα και το "Fear of a Flat Planet" τους χαρακτηρίζει ακόμα πιο περίεργους. Ναι, παραποιώντας κάτι που διάβασα, ο δίσκος είναι σα να πηγαίνεις σε παιδικό πάρτι με το στομάχι σου γεμάτο ούζο. Σα να φτύνεις στον τοίχο και να χρονομετρείς πόση ώρα κάνει να φθάσει στο έδαφος. Τέλος πάντων, αυτοί οι τύποι έχουν σκεφτεί τι θέλουν να παίξουν, και παίζουν ό,τι να ‘ναι, αλλά ό,τι και να είναι το παίζουν πολύ καλά. Το "The Drought" προφανώς χωρίς να είναι χαρακτηριστικό τραγούδι του δίσκου -κάτι τέτοιο δεν υπάρχει- σε βάζει σε σκέψεις μήπως οι G.B είναι τα παιδιά των Naked City (remember "Funny Games"?) η τρομπέτα στην τρέλα της, hardcore punk riffs και κάτι φορτώνει η μπουλντόζα δαύτων μέσα στα αρρωστημένα ουρλιαχτά του "Disease 1/I'll Kill you if You Don't" ... μπα "you are so boring" λένε στο "imaresident" και μία παρωδία αφιερωμένη στους Radiohead; Έπεσαν οι ταχύτητες για λίγο, ευκαιρία να αναπνεύσουμε από το δωρεάν οξυγόνο του δωματίου για να αντέξουμε -άλλη μία φορά- τον grindcore αποχαιρετισμό  -σε στυλ σύγχρονων Napalm Death- του "Enjoy Yourself".

Ναι, κατάφερα να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο, μην αναρωτιέστε...! Thrash, jazz, hardcore, grindcore, rockabilly και tribal ήχοι σε μία έξυπνη κατσαρόλα. Τους έλαβα ως χαβαλέ και αν δεν ήταν αυτός ο σκοπός του δίσκου έκανα μεγάλο λάθος. Νομίζω πως περισσότερες πληροφορίες για τα άτομα που απαρτίζουν το γκρουπ, ονόματα κλπ. δεν γνωρίζουμε.

Μπείτε στον κόπο να κάνετε το κλικ εδώ μόνο και μόνο για να ακούσετε το τρίτο τραγούδι του δίσκου!

Rating: 7 / 10
Άγγελος Κουκλάκης

  Godzilla Black @ Myspace

 

 

• Read more about Godzilla Black - Godzilla Black

Shearwater - The Golden Archipelago

Shearwater - The Golden Archipelago

1.Meridian /2.Black Eyes /3.Landscape at Speed /4.Hidden Lakes /5.Corridors /6.God Made Me /7.Runners of the Sun /8.Castaways /9.An Insular Life /10.Uniforms /11.Missing Islands

15 February 2010 - Matador

 

Κύριος λόγος που οι Shearwater έχουν κάποια στοιχειώδη αναγνώριση είναι το γεγονός πως ουσιαστικά αποτελούν side project του ταλαντούχου Will Sheff, κινητήριο μοχλό των Αμερικάνων Okkervil River, και του συναδέλφου του -κάποτε- επίσης από τους Okkervil River, Jonathan Meiburg. Ο πρώτος είχε αποχωρήσει από την μπάντα πριν από τον εκπληκτικό δίσκο "Rook" του 2008 και ο δεύτερος δεν ανήκει στους O.R. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα το συγκρότημα αποκτά ένα status πιο ισχυρό και υπολογίσιμο. Υπογράφουν στην Matador για την κυκλοφορία των δύο επόμενων δίσκων, ο ένας σήμερα τοποθετημένος στο παρελθόν με υπέροχες αναμνήσεις και ο άλλος στο παρόν με τον τίτλο "The Golden Archipelago".

Χωρίς να γνωρίζουμε τις εσωτερικές σχέσεις των μελών που υπάρχουν και υπήρξαν, το σίγουρο είναι πως ο Meiburg εκφράζεται και δημιουργεί ως μέρος των Shearwater. Όντας φυσιοδίφης, σπουδαγμένος στην ορνιθολογία και με αναζητήσεις παρόμοιες με αυτές του Δαρβίνου (πάσα για ένα review στο πρόσφατο "Tomorrow in a year") και ταξιδεύοντας σε νησιά από τα οποία αντλεί την έμπνευσή του συνθέτει το περίεργο "The Golden Archipelago". Γιατί περίεργο; Ο δίσκος ξεκινάει υποτονικά. Σκέφτεσαι πως η μπάντα έχει δείξει τι μπορεί να κάνει και ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί μία απελπισμένη προσπάθεια επανάληψης της προ διετίας επιτυχίας. Τα πρώτα τρία τραγούδια, στα οποία υπάρχει και το αρκετά δυνατό "Black Eyes" το οποίο σίγουρα γενικώς θα αρέσει, σου θυμίζει εκατομμύρια τραγούδια από όλα τα είδη μουσικής σε αυτό το μοτίβο, απλά κιτς. Ενδιαφέροντα τα κρουστά του "Landscape at Speed", ένα τοπίο που συνεχώς αλλάζει!

Ο δίσκος μεταλλάσσεται ολοκληρωτικά:

"Hidden Lakes" το τραγούδι που αν το ακούσεις παραπάνω από δύο φορές στο repeat σου σηκώνεται η τρίχα. Απαλό και ατμοσφαιρικό με τους ήχους από τα όργανα του Thor Harris να ολοκληρώνουν το τραγούδι ως ένα από τα καλύτερα του δίσκου. Thor Harris, ο οποίος δεν είναι τυχαίο ότι παίζει με τον Bill Callahan. Από εκεί και έπειτα ο δίσκος ανεβαίνει πολλά σκαλιά. Το "Corridors" σε ξεσηκώνει, οι Shearwater μεταμορφώνονται σε μία βρώμικη και θορυβώδη μπάντα... τελικά δεν έχουν χάσει συγκριτικά με το "Rook". Ο τίτλος του "God Made Me" αποκαλύπτει τις αναφορές των στίχων, τα ξεσπάσματα επικά. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από αξιοσημείωτη συνοχή "Runners of the Sun", "Castaways", "An Insular Life", "Uniforms", "Missing Islands" και η ζωή σε ένα νησί είναι απομονωμένη, πως επιβιώνεις και πως αναπτύσσεται η φύση εκεί; Πως καταφέρνουν κοινότητες ανθρώπων και εξελίσσονται σε τέτοιο περιβάλλον, μήπως τις έχουμε αφήσει πίσω, τις έχουμε ξεχάσει;

Κάνοντας έναν αστείο παραλληλισμό ο J.Meiburg χαρακτηρίστηκε ως ο Κουστώ του indie rock. Δεν ξέρω αν αρκούν οι ωραίες μουσικές που γράφει και τα ταξίδια τους στις θάλασσες, αλλά σίγουρα κερδίζει "πόντους νίκης" από όσους μπουν στη διαδικασία να ακούσουν το "The Golden Archipelago". Ολοκληρωμένος, συμπαγής, στιχουργικά πρωτότυπος μάλλον θα σε μαγνητίσει.

Rating: 8,5 / 10
Άγγελος Κουκλάκης

  Shearwater @ Myspace

 

 

• Read more about Shearwater - The Golden Archipelago

Two Door Cinema Club - Tourist History

Two Door Cinema Club - Tourist History

1/ Cigarettes in the Theatre, 2/Come Back Home, 3/ Do You Want It, 4/This is the Life, 5/ Something Good Can Work, 6/I Can Talk, 7/Undercover Martyn, 8/What You Know, 9/Eat That Up, It's Good for You, 10/You're Not Stubborn

1 March 2010 - Kitsune Music 

Σκέψου να συνδυάσεις ΒορειοΕυρωπαϊκές εκφράσεις όπως το "Oi lad" και τον ήχο «καμπούμ» που μπορεί να κάνει ένα ντεμπούτο άλμπουμ, τότε ένα κι ένα κάνει... τρία. Τρία τρελά τυπάκια που απορείς πως μπόρεσαν κι έβγαλαν τέτοια παρά-είναι-happy τραγούδια, και μάλιστα τελειώνοντας το (ας πούμε) Λύκειο.

Αξιοπερίεργο είναι ότι κατέληξαν να είναι μέρος μιας εταιρίας (πίνοντας κρασιά, μετά από μια συναυλία τους), η οποία πουλάει (εκτός από μουσική) και ρούχα. Και αναφέρομαι στην γαλλική «Kitsuné Fashion Label». Αν παρομοιάσει κανείς το στυλ μουσική τους με στυλ ντυσίματος θα ήταν κάτι σε παπούτσια flat με εκείνα τα raveάδικα πράσινα φωσφοριζέ κορδόνια, τζίν σκισμένο, χαβανέζικο πουκάμισο και από πάνω μαύρο σακάκι. Άααα, μην ξεχάσουμε τα κοκκάλινα hipsterογαλυά και καπελάκια αλα Στάθης Δρογόσης.

Τα παιδιά (από το Bangor της Ιρλανδίας) γουστάρουν πολύ το νέο ήχο. Τους αρέσουν  μπάντες όπως οι Phoenix (τους έκαναν και remixάκι), ...and so I watch you from afar, Delphic (που κάνουν μαζί περιοδεία και ανήκουν στην ίδια εταιρία) και θα μπορούσες να παρομοιάσεις τον ήχο τους με λίγο από Bloc Party, τους Phoenix (που αναφέραμε), The Decemberists, The Futureheads και τις αρχές των Franz Ferdinand. Σε review του BBC για το άλμπουμ τους, αναφέρεται ότι εάν διαβάσει κάποιος τους τίτλους των τραγουδιών τους θα νομίζει ότι είναι κεφάλαια από βιβλίο αυτοβοήθειας.

Δύο πράγματα είναι που δίνουν αυτήν την χαρούμενη αίσθηση για clubbing στο συγκεκριμένο ντεμπούτο. Ο γρήγορος ρυθμός της κιθάρας και των beats και τα φωνητικά του Alex Trimble. ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να μην σου μείνει καρφωμένο στο κεφάλι το εισαγωγικό «Ah-oh-ah-ah-oh» από το (έγινε και single) "I can talk". Επίσης αποκλείεται να μην σε πιάσει το πιασάρικο «to the basement, people!» στο "Undercover Martyr". To "Do you want it all" ξεφεύγει από αυτήν την χαρούμενη γραμμή του άλμπουμ με ένα σχετικά υπνωτικό επαναλαμβανόμενο chorus. To εισαγωγικό "Cigarettes in the theater" καταφέρνει να σε προϊδεάσει σε τρεισήμισι λεπτά για το τι πρόκειται να επακολουθήσει σε όλο το υπόλοιπο άλμπουμ.

Οπότε αν είσαι από τους τύπους που γουστάρεις το hype, φρέσκια μουσική που δίνει κάτι το δικό της χωρίς όμως να καυχιέται για την μοναδικότητα και την πρωτοτυπία της, τότε οι Two Door Cinema Club είναι the next best thing για σένα. In other words είναι το σκόρδο κάθε μελαγχολικού γιατί, damn, if u feel happy then u r lucky.

   

• TDCC @ Myspace

 

• Read more about Two Door Cinema Club - Tourist History

New Zero God - Fun Is A Four Letter Word

New Zero God - Fun Is A Four Letter Word

Bang Bang / Pain Called Pleasure / Kiss The Witch / Deep Inside / Lap Of The Universe / Fun Is A Four Letter Word / Eon / Strangest Of Fruits / The Love Hatesong / Spider Jack / Nightshift

January 2010 - Puzzle Music

 

Πρόκειται για την πρώτη ελληνική κυκλοφορία της χρονιάς άρα μάλλον και της νέας δεκαετίας! Τα μέλη των New Zero God έχουν μακρά θητεία στον χώρο της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '80, κλείνοντας έτσι 30 χρόνια, παίζοντας σε χαρακτηριστικά σχήματα της κάθε δεκαετίας, με κυριότερα τους Flowers Of Romance, Nexus και Past Perfect. Επομένως μιλάμε για ένα συγκρότημα με περισσή εμπειρία που έχει εντρυφήσει στο χώρο του gothic rock, dark wave και industrial.

Το ντεμπούτο άλμπουμ "Fun Is A Four Letter Word" περιέχει 12 κιθαριστικά τραγούδια που κινούνται στις παρυφές του post punk, του dark wave και του gothic χωρίς τελικά να το χαρακτηρίζει ως σύνολο ένα μόνο από τα παραπάνω είδη. Θα έλεγα πως ο δίσκος μπορεί να καταχωρηθεί ως gothic rock, μάλλον όμως στο αγγλικό ύφος παρά στο βαρύ και κατάμαυρο γερμανικό μοντέλο. Συναντάμε εδώ μια παρέα μουσικών που έχει όρεξη να παίξει, να αφήσει την αδρεναλίνη ελεύθερη και που, χωρίς πολλές σκέψεις, αφήνεται στην μουσική να τους οδηγήσει. Θέλοντας ίσως να ξεφύγουν από τα περίπλοκα τερτίπια του στούντιο, οι New Zero God ηχογράφησαν δώδεκα live-in-the-studio jam sessions με σκοπό να συλλάβουν τη ζωντανή και άμεση αίσθηση που βγάζει το συγκρότημα στη σκηνή. Κάτι που επιτεύχθηκε με αποτέλεσμα το άλμπουμ να είναι γεμάτο ενέργεια και ψυχή.

Θα μου πείτε τι έχει να προσφέρει σήμερα ένας δίσκος που κινείται στον χώρο του gothic rock. Κατά την δική μου γνώμη έχει θέση στη μουσική, όπως έχει θέση οποιοσδήποτε δίσκος pop, rock ή metal. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που ακούγονται όλες οι μουσικές τάσεις και το gothic έχει πλέον συμπληρώσει τρεις δεκαετίες με μεγάλη παρακαταθήκη. Άλλωστε εδώ δεν θα βρούμε κλισέ του τύπου βρυκόλακες, φαντάσματα ή ζόμπι, παρά μόνο μια μάγισσα στο συναισθηματικό "Kiss The Witch", τραγούδι που ήδη έχει ξεχωρίσει και ακούγεται στο ραδιόφωνο. Αντίθετα, το συγκρότημα καταπιάνεται με πιο επίκαιρα θέματα, όπως στο εναρκτήριο "Bang Bang" με αναφορές στην σημερινή πολιτικοκοινωνική κατάσταση. Από τα εκτεταμένα γεγονότα που ταρακούνησαν τον Δεκέμβρη του 2008 την Αθήνα «It all happened so quick, police were walking down the street, a mob of angry people shout, I said what is this all about? And everything would change in a heartbeat, when... Bang bang, I saw a poor man falling» μέχρι την παγκόσμια οικονομική κρίση «The stock market was in heat and big timers made money out of it... they bought all shares money can bye the price of food went sky high».

Στον υπόλοιπο δίσκο το συγκρότημα κινείται κυρίως σε δύο κατευθύνσεις. Αφενός υπάρχει ένα σαφέστατο punk ύφος στα "Pain Called Pleasure", "Lap Of The Universe", "Fun Is A Four Letter Word", "Eon" και "The Love Hatesong" αφετέρου υπάρχουν στιγμές όπου οι ρυθμοί πέφτουν και το συγκρότημα ξεδιπλώνει την πιο σκοτεινή του πλευρά, με πιο μυστηριακές  ατμόσφαιρες, κάτι που φαίνεται στα "Deep Inside", "Strangest Of Fruits", "Nightshift". Το "Spider Jack" διαφοροποιείται καθώς οι κοφτές ρυθμικές κιθάρες το κατευθύνουν σε πιο post punk ύφος.

Η φωνή των New Zero God είναι σαφώς γνώριμη. Ο Μιχάλης Πούγουνας ερμηνεύει με χαρακτηριστική άνεση και αναλλοίωτο πάθος. Είναι ίσως ο μοναδικός τραγουδιστής που έχω ακούσει που κατορθώνει να μοιάζει σε ορισμένα σημεία στο ερμηνευτικό στυλ του Ian Astbury. Η ραχοκοκαλιά των συνθέσεων είναι οι Δημήτρης Στεβής και Μπάμπης Διακουμέας που με τα ωμά τύμπανα του πρώτου και το στιβαρό μπάσο του δεύτερου στρώνουν το πεδίο για τον Ηλία Ράπτη να κάνει φοβερή δουλειά στον τομέα της κιθάρας. Με έναν πολύχρωμο και περίτεχνο τρόπο, αλλά συνάμα καθόλου επιτηδευμένο, καταφέρνει να στολίσει τις συνθέσεις με απολαυστικές μελωδίες και τεχνικές.

Οι New Zero God έκαναν το πρώτο τους βήμα και κατά την γνώμη μου καλό. Ένας δίσκος με ποικιλία ακουσμάτων, απολαυστικός και φτιαγμένος να ακούγεται δυνατά! Με κάθε άκουσμα γίνεται όλο και πιο εθιστικός. Αφεθείτε λοιπόν στο "Fun Is A Four Letter Word" και διασκεδάστε!

Rating: 7,8 / 10
Νίκος Δρίβας

NewZeroGod @ Myspace

 

  NewZeroGod - bang bang

 

   

• Read more about New Zero God - Fun Is A Four Letter Word

These New Puritans - Hidden

Ξεφύτρωσαν μέσα από την «Πυραμίδα του Παλμού» πριν δύο χρόνια. Έγιναν γνωστοί με την πρωτοφανή αύρα από τα σίνθια και τις κιθάρες τους. Δεδομένης της επικράτειας από neon και μπλιμπλίκια των Klaxons και των Metronomy, οι These New Puritans έφεραν κάτι μακρινό και διαφορετικό. Διέδωσαν τη «Νουμερολογία»  και μίλησαν με τον δικό τους τρόπο για τα «Χρώματα» για τον «Elvis» και για τα «Σπαθιά Της Αλήθειας». Φέτος όμως ήταν που τα σπαθιά είπαν την αλήθεια τους. Οι These New Puritans κήρυξαν πόλεμο. Κατέβηκαν από τη Βρετανία και κατευθύνθηκαν προς την ανατολή με στόχο τα πολυπόρθητα μουσικά πλούτη.

Η έναρξη της μουσικής στρατηγικής τους επιτυγχάνεται με μελωδίες από φαγκότο και δίνει την αίσθηση πρωινού και ανατολής. Είναι το πρωινό που οι These New Puritans θα κηρύξουν τον πόλεμο τους με το "We Want War" να είναι το πρώτο τους εμβατήριο. Και αιφνιδιάζουν και απειλούν με τα εκρηκτικά τύμπανα που δίνουν εκφραστικό ρυθμό και ένταση. Αριθμούνται στους «Τρεις Χιλιάδες» και πορεύονται με, τα πνευστά, τα τύμπανα και τα πλήκτρα τους, όταν ξαφνικά ξεσπά η πρώτη μεγάλη επίθεση. Αντηχούν αλυσίδες και σπαθιά που χτυπούν και σφάζουν. Συνθλίβονται κρανία και η λεηλασία αυτή συνοδεύεται από τη χαρακτηριστική «Μουσική της Επίθεσης», που αφήνει ανεξίτηλο στίγμα, σκοτεινό και αξέχαστο.

Και αφού κατατροπώσουν τη γη και το λαό της, που θυμίζει θα έλεγε κανείς εκείνους τους λαούς  της ανατολής των ελληνιστικών χρόνων, πυρπολούν  και αφήνουν πίσω τους τη στάχτη τους. Ο πόλεμος συνεχίζεται με μια προσηλυτισμένη χορωδία και αρμονικά ξύλινα πνευστά που γαληνεύουν το σκοτάδι και τη βία που προηγήθηκε. Και αφού κατέκτησαν τις τόσες πατρίδες παίρνουν το δρόμο της επιστροφής και συναντούν μόνο ειρηνικά ηλιοβασιλέματα σε ορεινές περιοχές  και άγριες βραχώδεις φύσεις με την ηχώ της χορωδίας.

Κάπως έτσι πέρασε το "Hidden" από τα αυτιά μου στο μυαλό και στη φαντασία μου. Το κατατάσσω στις καλύτερες σειρές συνθέσεων με τις οποίες άρχισε το νέο μουσικό έτος . Τεράστιο ενδιαφέρον σε όλες τις πτυχές του. Πρωτότυποι πειραματισμοί πέρα από τα 13 ξύλινα πνευστά, το Ιαπωνικό τύμπανο Τaiko, τη χορωδία, αξιοσημείωτο είναι και το εφέ για την ηχητική απόδοση των συντεθλιμμένων κρανίων. Το κατόρθωσαν αυτό σπάζοντας με ένα σφυρί ένα καρπούζι μαζί με μπισκότα και κρέμα.

Όλος ο δίσκος διαθέτει ιδιαίτερη μελωδικότητα στο "Orion" και στο "5" και ταυτόχρονα αποπλανητική ένταση και ταραχή περισσότερο από το "We Want War" , το "Attack Music"  και το "Fire Power"  με τα ιδιαίτερα φωνητικά. Διαμορφώνει καλλιτεχνική υπόσταση και πραγματικά αποτελεί ολοκληρωμένη και πλήρη σύνθεση με σκοτεινή αίσθηση μυστηρίου. Γι' αυτό και μόνο θετικές κριτικές έχει δεχτεί ως τώρα. Στ' αλήθεια θα ήθελα να ακούσω τους λόγους που υστερεί κάπου αυτό το album...

TNP @ Myspace

• Read more about These New Puritans - Hidden

Phantogram - Eyelid Movies

Phantogram - Eyelid Movies

1.Mouthful of Diamonds /2.When I'm Small /3.Turn it Off /4.Running From the Cops / 5.All Dried Up /6.As Far As I Can See /7.You Are the Ocean and I am Good /8.Bloody Palms / 9.Futuristic Casket /10.Let Me Go /11. 10000 Claps

9 February 2010 - Barsuk records

Τι κατάσταση είναι αυτή ρε παιδιά; Βρέθηκα πριν από λίγες μέρες στο κέντρο της Αθήνας και είπα να περάσω από παλιό δισκοπωλείο -όνομα δεν λέμε- που έχει μεταφερθεί σε καινούριο χώρο. Ωραίες καινούριες κυκλοφορίες μεν, αλλά η τιμή τους αντί να πέφτει λόγω της οικονομικής κατάστασης που βιώνουμε, φαίνεται πως συνεχώς αυξάνεται. Συνηθισμένος τα τελευταία χρόνια να αγοράζω δίσκους από το amazon και το πολύ συμπαθητικό για τα γούστα μου actionrecords θεωρούσα φυσιολογική τιμή αυτή των 11 με 12 ευρώ. Στο συγκεκριμένο λοιπόν οι τιμές ήταν απαγορευτικές κυριολεκτικά. Κατέληξα να αγοράσω το Summertime των The Drums που αποδείχθηκε μέτριο. Αφήνοντας την γκρίνια μιας και έχουμε να τα πούμε αρκετό καιρό, έχω να σας παρουσιάσω έναν πάρα πολύ καλό δίσκο ενός ντουέτου που έρχεται από την Νέα Υόρκη.

Οι Phantogram κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο δίσκο τους πριν από λίγο καιρό με τον τίτλο "Eyelid Movies". Mοιάζουν σαν τα δίδυμα τύπου Handsome Furs. Μία γυναίκα στα πλήκτρα, εδώ η Sarah Barthel και στις κιθάρες ένας άντρας, ο Josh Carter. Τα φωνητικά κατά κύριο λόγο αναλαμβάνει η πρώτη, εκτός μερικών εξαιρέσεων όπως το "You are the ocean and I'm Good". Ως προς την ταχύτητα μάλλον κυνηγούν τους Handsome Furs και πλησιάζουν περισσότερο τους School of Seven Bells (δίσκο των οποίων περιμένουμε μέσα στο 2010). Αργά beats, κάποιες φορές παραμορφωμένες κιθάρες, άλλες όχι, το "Bloody Palms" του οποίου ο ηλεκτρονικός κορμός παραπέμπει σε κάποιον σύγχρονο hip hop παραγωγό και καθ' όλη την διάρκεια του δίσκου το άγγιγμα των Air. Οι ίδιοι έχουν χαρακτηρίσει τον ήχο τους ως street beat, psych pop, και δεν έχουν άδικο. Τα δύο αυτά στοιχεία πατάνε, το μεν πρώτο σε τραγούδια όπως αυτό που προαναφέρθηκε αλλά και στο "Futuristic Casket", το δε άλλο σε τραγούδια στα οποία το μικρόφωνο χρησιμοποιείται από την Sarah όπως τα "When I am Small" και "All Dried Up". Η συνάντηση των δύο γίνεται στο εκπληκτικό "Turn it Off" το οποίο από το δεύτερο λεπτό και μετά σε σκοτώνει με τα αλληλοαναιρούμενα φωνητικά  και beats να σε εκπλήσσουν. Αρνητικό στοιχείο του δίσκου, οι μονότονες "μελωδίες" της κιθάρας που συνοδεύουν, παρά χαρακτηρίζουν τα τραγούδια. Οι Phantogram φαίνεται να έχουν δουλέψει αρκετά και να δίνουν βάρος στα ηλεκτρονικά στοιχεία των δημιουργιών τους και αυτό τους βγαίνει σίγουρα σε καλό.

Εν γένει ο δίσκος ακολουθεί μία κανονική κατανομή, κορύφωση του οποίου έρχεται στα μέσα του δίσκου και σε αφήνει με το "10000 Claps" ένα πολύ πιο επίπεδο από το "Roads" των Portishead, αλλά παρ' όλα αυτά εξαιρετικό. Καταλήγω στο ότι αν δεν σκαλίσουμε τις καινούριες κυκλοφορίες, που καθημερινώς ξεπερνούν τις είκοσι δεν θα βρούμε όχι διαμάντια, αλλά ούτε καν κάτι με υποκειμενική αξία. Περιμένουμε το καινούριο The Radio Dept. , Flying Lotus και New Pornographers μπας και πάρει τα πάνω της αυτή η χρονιά.

Rating: 7,5 / 10
Άγγελος Κουκλάκης

  Phantogram @ Myspace

 

 

• Read more about Phantogram - Eyelid Movies

Karen O and the Kids - Where the Wild Things Are OST

Karen O and the Kids - Where the Wild Things Are OST

1.Igloo / 2.All is love / 3.Capsize / 4.Worried Shoes / 5.Rumpus / 6.Rumpus reprise / 7. Hideaway / 8.Cliffs / 9.Animal / 10.Lost fur / 11.Hands up / 12.Building all is love / 13.Food is still hot / 14.Sailing home

December 2009 - Interscope

 

Περιέργεια...μια κατάσταση που μπορεί να προκαλέσει απύθμενες γεωτρήσεις στη σκέψη μέχρι να ακούσεις αυτό που προσδοκάς! Δηλαδή είτε να εκπλαγείς από χαρά είτε να απογοητευτείς... Ευτυχώς στην περίπτωση της Karen O η περιέργεια για το πως μπορεί να δομηθεί ένα soundtrack παιδικής ταινίας απαντήθηκε, απο την ίδια και τους φίλους της που δούλεψαν το album, με το χαμογελο που δημιουργεί στα χείλη το άκουσμα του.

Σε μια ταίνια (μεταφορά από το ομώνυμο βιβλίο-μυθιστόρημα του Maurice Sendak) που σκηνοθέτησε το πρώην αγόρι της Spike Jonze,η Karen O συνέθεσε όλα τα τραγούδια του δίσκου με τη βοήθεια του Carter Burwell ("Θεωρίες Συνομωσίας" και "Twilight") . Επίσης στην παραγωγή του δίσκου δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι άλλοι 2 Yeah Yeah Yeahs, Brian Chase και Nick Zimmer όπως και μια πλειάδα μουσικών όπως ο Bradford Cox των Deerhunter, o Aaron Hemphill των Liars, o Dean Fertita των Dead Weather και o Jack Lawrence των Raconteurs.

Από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι το "Worried Shoes" και το γνωστό πλέον "All Is Love". Το πρώτο είναι διασκευή του ομώνυμου τραγουδιού του Daniel Johnston απο το δίσκο του Yip/Jump Music(1983) και ο οποίος αποτελεί το no35 από τους 50 δίσκους που επηρρέασαν τον Curt Kobain με βάση πάντα το ημερολόγιο του. Το δεύτερο και παράλληλα το "hit" του album είναι μια σύνθεση της ίδιας της Karen O με τον Nick Zimmer και βραβεύτηκε με το βραβειο grammy για το καλύτερο τραγούδι κινηματογραφικής ταινίας,τηλεόρασης κ άλλων οπτικών μέσων.

Πέρα από όλα αυτά τα  "τεχνοκρατικά " στοιχεία, το ζουμί βρίσκεται στο περιεχόμενο του δίσκου. Η φωνή της Karen O και της παιδικής χορωδίας δεν αφήνει περιθώριο να κάνεις κάτι άλλο την ώρα που ακούς το δίσκο παρά μια αναδρομή στα παιδικά σου χρόνια και να ξαναθυμηθείς την αθωότητα και τη ξεγνοιασιά εκείνης της δικής σου εποχής, όπου όλα είχαν το άρωμα μιας θαυμάσιας γαλήνης ενώ παράλληλα γελούσες επειδή κάθε μέρα πιστεύες ότι τα όνειρα είναι μια πραγματικότητα που δεν θα αργήσει να έρθει. Αυτό είναι η μουσική...και ο δίσκος τα καταφέρνει μια χαρά σε αυτό το κομμάτι γιατί πολύ απλά δεν στερείται έμπνευσης!

Από το εισαγωγικό Igloo μέχρι το τελευταίο Sailing Home τα παιδιά είναι το κυρίαρχο θέμα, και έτσι θα έπρεπε να είναι μιας και η ενορχήστρωση των κομματιών, η σύνθεση και η ερμηνεία τους έγινε με τέτοιο τρόπο που παγώνει τον χρόνου και το λεγόμενο "χάσμα γενεών"... Μεγάλοι, μικροί, τέρατα, παραμύθια, καθημερινότητα, ρουτίνα ξορκίζονται και αφήνουν επιτέλους τη μουσική να ανασάνει! Χωρίς φόβο αλλά με πάθος η Karen O και η παρέα της ασχολήθηκε με ένα είδος όχι τόσο διαδεδομένο, αλλά με τόση ζεστασιά που μπορεί να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον... και το μέλλον όλοι γνωρίζουμε πως είναι οι νέοι ακροατές!

ΥΓ:  Απαραραίτητο άκουσμα μετά το "Where the wild things are" είναι ο ομώνυμος δίσκος των Dead Man"s Bones...μια μικρή γεύση εδώ, καθώς και το video-clip των Sigur Rós για το τραγούδι Glosoli.

Rating: 7,4 / 10
Παναγιώτης Κωνσταντινίδης

 

 

   

• Read more about Karen O and the Kids - Where the Wild Things Are OST

Lisa Gerrard - The Black Opal

Lisa Gerrard - The Black Opal
ή αλλιώς ‘Η γαλήνη του εξ ‘ανατολής μαύρου'

1.Red Horizon / 2.The Messenger /3.Tell It From The Mountain/ 4.In Search Of Lost Innocence / 5.The Crossing/ 6. Redemption / 7.The Serpent & The Dove / 8.Black Forest / 9. All Along The Watchtower / 10.Solace / 11.The Maharaja/ 12.  Sleep
January 2010 - Gerrard records

Ξεκινάω λέγοντάς σας πως αν ήταν καλοκαίρι η ‘κριτική' αυτή θα ήταν μια γραμμή με μια πρόταση η οποία θα έλεγε να αγοράσετε το συντομότερο αυτό το album και να πάτε σε κάποιο μέρος με καλή θέα της θάλασσας, ώρα ηλιοβασιλέματος και να το ακούσετε σε μια μεσαία προς δυνατή, ένταση αφήνοντας όσο γίνεται τον εαυτό σας ελεύθερο να σας επηρεάσει η μουσική για περίπου μια ώρα...

Επειδή όμως μπορεί να μη με εμπιστεύεστε τόσο και δε συντρέχουν οι παραπάνω συνθήκες... ξεκινάω παραδεχόμενη πως το δέος και η πλήρης αποστόμωση που μου συμβαίνουν κάθε φορά που ακούω ή βλέπω τη Lisa Gerrard...εξακολουθούν να μου προκαλούνται και μ' αυτό το album.

Τι θ'ακούσετε λοιπόν ;

Καταρχάς ηρεμιστικά και γαλήνια αρπέζ στο πιάνο, τη φωνή -πολλαπλά μουσικά όργανα, της Lisa Gerrard (που άλλοτε θυμίζει κόρνο, άλλοτε παραπέμπει στους ήχους που βγαίνουν από μουσικό κέρας και digeridoo, άλλοτε κάτι εντελώς άγνωστο) , πολλαπλών διαθέσεων και μηνυμάτων synth samples με ‘χρώμα' και δραματικότητα που παραπέμπουν σε ανατολικούς αμανέδες οι οποίοι με τη σειρά τους εμπεριέχουν το τελετουργικό στοιχείο της Ανατολής σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής.

Θ'ακούσετε ρυθμούς που καθοδηγούν ξύλινες μαράκες και τύμπανα υπό τη συνοδεία φωνητικών εμπνευσμένων από την παραδοσιακή ανατολίτικη μουσική με έντονο το στοιχείο της επίκλησης στο συναίσθημα. Αυτό το τελευταίο ειδικά βρίσκει το αποκορύφωμά του στα ρεφρέν όλων των κομματιών με τη φωνή της Lisa να κάνει ανυπέρβλητα συγκινητικά περάσματα σε ελάσσονες κλίμακες (‘Tell it from the mountains').

Η έκπληξη

Μη νομίζετε παρ' όλ'αυτά πως εκεί εξαντλείται όλη αυτή η μουσική δουλειά. Μετά το κομμάτι ‘Redemption' γύρω στα μισά περίπου του album, θα ακούσετε ευχάριστες και γενναίες από μουσική άποψη, μελωδίες με στίχους αυτή τη φορά, ξεκινώντας με το παραμυθένιο ‘The serpent and the dove' σας περιμένει μια έκπληξη...

Με συνεχή την υπόκρουση από βιολί και βιόλα υπό τη διακριτική παρουσία ηλεκτρικής κιθάρας, η υποβόσκουσα πνευματικότητα δίνει τη θέση της σε μπαλάντες με ρομαντικούς στίχους και τζαζ διάθεση . Και εκεί που ακούτε τα κομμάτια ένα, ξεκινάει το επόμενο κομμάτι και τελευταίο αυτής της ενότητας κομματιών, το οποίο κάτι σας θυμίζει αλλά δεν είστε και σίγουροι αλλά αποκλείεται να μη το βρείτε... όταν καταλάβετε πια...μάλλον δεν πιστεύετε στ' αυτιά σας...Είναι μια έθνικ διασκευή του πασίγνωστου κομματιού του Bob Dylan ‘All along the watchtower' . Μια πραγματική διασκευή με καινούρια στοιχεία που η αρχική εκδοχή του κομματιού δεν περιέχει και τα οποία απομακρύνουν το κομμάτι από το είδος της ροκ μουσικής από άποψη ρυθμού. Μου άρεσε ιδιαίτερα γιατί έδωσε επιπλέον νόημα σ' ένα άκουσμα το οποίο οι περισσότεροι μουσικοί χειρίζονται ως απολίθωμα...δηλαδή το ‘ακουμπούν' προσεχτικά σχεδόν με τρόμο να μην αλλοιώσουν μισή νότα και γύρισμα φωνής.

Επιστροφή

Το πιο αυτοτελές γεωμετρικό σχήμα στον κόσμο είναι ο κύκλος...γιατί η αρχή και το τέλος του συμπίπτουν και αυτό είναι και το στοιχείο που δίνει στο σχήμα αυτό την αίσθηση της ανυπέρβλητης ισορροπίας (μεταξύ άλλων)...Γιατί σας το λέω αυτό ;

Διαπιστώνουμε ότι το album αυτό, αν ήταν γεωμετρικό σχήμα, θα ήταν κύκλος και εξηγούμαστε. Μετά τη διασκευή στο κομμάτι του Bob Dylan, τα κομμάτια που ακολουθούν είναι στο ύφος της αρχής του album (ως το ‘Redemption' δηλαδή) , επαναφέροντας έτσι όλη την μυστικιστική ατμόσφαιρα και αισθητική μαζί με ρυθμούς από την Ανατολή προμηνύοντας το τέλος του μουσικού ταξιδιού του ‘The Black Opal' ή αλλιώς ‘Ο μαύρος οπαλίτης'.

Δε νομίζω πως θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερο τέλος σ' αυτό το album από το κομμάτι ‘Sleep' από κάθε άποψη αλλά κυρίως από πλευράς συναισθηματικής ενέργειας. Το σκεπτικό μου είναι πως, αν κατάφερε τελικά όλο αυτό έργο με αυτή την αχαρακτήριστα παραμυθένια και επηρεαστική φωνή, να διαταράξει την όποια συναισθηματική μας ηρεμία...στο τέλος αποκαθιστά αυτή την ισορροπία μ' ένα τραγούδι - χάδι...εμείς θα λέγαμε ένα νανούρισμα της σκέψης για να καταλαγιάσει όλη η προηγούμενη ένταση.

Δε μπορώ λοιπόν παρά να κλείσω αυτή την κριτική, με την καθησυχαστική διάθεση του ‘Sleep', ευχόμενη σε όλους να κοιμάστε έχοντας την ηρεμία και άφεση που επιδιώκει αυτό το κομμάτι με τη μελωδία και τα καθησυχαστικά φωνητικά του...(οι στίχοι του είναι μια άλλη πολύ μελαγχολική και σκοτεινή ιστορία σε πλήρη αντίθεση με τη γαλήνη της μελωδίας κι' αυτό είναι ήδη μια άλλη κριτική).

Η γεύση που μας άφησε και μια εξήγηση του υπότιτλου...

Παρ' ό,τι λοιπόν ο τίτλος αυτού του album αναφέρεται σε μια πολύ αγαπημένη μου και από τις πιο σπάνιες, πέτρα, όπως ο μαύρος οπαλίτης, την οποία συνοδεύουν πλήθος δοξασίες, δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις, από τις πιο κακές του είδους, εγώ αισθάνθηκα πιο ‘σοφή' μετά το άκουσμά του και ο λόγος είναι ότι πολύ καλώς, με παρέσυρε η φωνή αυτή με τις μελωδίες που ερμήνευσε, σε τοπία που μόνο η φύση διαθέτει και τα οποία είναι εξαρχής πολύ ισχυρότερα από τα συνηθισμένα καθημερινά μας τοπία γιατί είναι αφοπλιστικά πιο απλά και ήρεμα σε σύγκριση με τις πόλεις, γιατί είναι πολύχρωμα, γιατί μας φέρνουν αντιμέτωπους με την ανικανότητά μας να τα συναγωνιστούμε.

Δεν αναφέρω τυχαία τη φύση, όλο το album, από το εξώφυλλο ως τους τίτλους των κομματιών, κάνει αναφορές μόνο σε φυσικά στοιχεία και όπου υπάρχουν στίχοι, και αυτοί παραπέμπουν εκεί. Η εικόνα του εξωφύλλου, επίσης μας κάνει εξαρχής σαφές ότι το album αυτό δεν αναφέρεται, όπως άλλωστε συνηθίζει η Lisa Gerrard, σε θεματολογία που άπτεται καθημερινών πραγμάτων, αλλά σε τεράστια ζητήματα της ανθρωπότητας, η ‘λύση' των οποίων αναζητείται μεταξύ άλλων και στην ανθρώπινη ψυχή. Αυτό εξαρχής το θεωρούμε μεγαλειώδες, αν όχι προκλητικά όμορφο με θετικό τρόπο φυσικά, σαν πρόθεση από ένα μουσικό, το να επιδιώκει δηλαδή με τη μουσική του, πέρα απ' το να εκφράσει ο ίδιος τα συναισθήματα και τις ιδέες του, να επηρεάσει τους ακροατές του ψυχολογικά και ιδεολογικά σε τέτοιο βαθμό που να τους προκαλέσει να αναρωτηθούν πράγματα για τον εαυτό τους.

Επίσης, όσον αφορά το ανατολικό στοιχείο, η Lisa Gerrard, έχει εδώ και χρόνια επιλέξει να ‘αναφέρεται' μουσικά στην Ανατολή από φιλοσοφικής άποψης, κατεύθυνση την οποία δεν εγκαταλείπει ούτε σε αυτή τη δουλειά, εμπλουτίζοντάς τη μάλιστα, προς ευχάριστη έκπληξή μας, με στοιχεία διάφορων πολιτισμών καταλήγοντας έτσι σε μουσικές με ρυθμούς γνωστούς μεν, άκρως περιεκτικούς σε  νοήματα δε.

Δανειζόμενη λοιπόν κι εγώ ένα στίχο από το album...

So if it's okay I'll wait with you while the sun begin to shine...

Rating: 8 / 10
Νάντια Σαββοπούλου

Lisa Gerrard official

 

 

   

 

• Read more about Lisa Gerrard - The Black Opal

Suicide Commando - Implements Of Hell

Suicide Commando - Implements Of Hell

1. Intro / 02. The Pleasures of Sin / 03. The Dying Breed / 04. Die Motherf*cker Die / 05. Death Cures All Pain / 06. God is in the Rain / 07. Hate Me (Retaliate V1.0) / 08. Come Down with Me / 09. Severed Head / 10. The Perils of Indifference / 11. Until We Die (Album Edit)  

22 January 2010 - Metropolis records

Παππούς του Hellektro και του γενικότερου σημερινού aggrotech; Ο ίδιος ουσιαστικά το θεωρεί προσβολή. Εγώ έχω μόνη διαφωνία ως προς το «παππούς». Γιατί όχι πατέρας; Εντάξει, μπορεί να άρχισε πριν το 90, αλλά πάνε μόνο 10 χρόνια που ο Suicide Commando κατέληξε πραγματικά σε αυτό τον ήχο.

Κατέληξε; Η λέξη θα ανησυχήσει κάποιους, θα χαροποιήσει άλλους. Διότι το προηγούμενο πόνημα (Bind, Torture, Kill), δεν έμοιαζε να έχει ακριβώς καταλήξει: ίσα ίσα συνδύαζε επιρροές από τα παιδιά του (:Sitd:, Combichrist) σε ένα εκρηκτικό σύνολο. Όμως, όντως στο Implements of Hell ο Johan Van Roy (μήπως εδώ λείπει μια συλλαβή :P; ) καταλήγει. Δεν ψάχνει επιρροές στο έξω, δεν προσπαθεί να γίνει ακόμα πιο γρήγορος, δεν ξεχνιέται προς το TBM. Βάζει στο μπλέντερ Mindstrip και Bind, Torture, Kill και μας δίνει κάτι όσο πιο αναγνωρίσιμα Suicide Commando γίνεται.

Αλλά το κάνει καλά ο άτιμος! Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να βρω λέξεις για όλους τους τρόπους με τους οποίους καταφέρνει να ξεχωρίζει από τους κλώνους του. Όχι, δεν είναι οι αστείοι, πλην όμως πορωτικοί, στίχοι. Είναι σίγουρα η ατμόσφαιρα, ένα δυο κλικ μακριά από το χαβαλέ, μια καλή απεικόνιση της νοσηρής του φαντασίας, την οποία βλέπουμε κυρίως στα πιο θλιμμένα κομμάτια, που θυμίζουν το Mindstrip (στο γρηγορότερο), όπως το God Is In the Rain και το The Dying Breed. Είναι σαφώς η χορευτική δύναμη, ειδικότερα τα κομμάτια που φέρνουν περισσότερο στο Bind, Torture, Kill (The Pleasures of Sin, Hate Me, Die Motherfucker Die!). Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι δεν έχει ξεχάσει ότι φτιάχνει industrial. Ότι χρειάζεσαι πρωτότυπους, επώδυνους αλλά και καλοδουλεμένους ήχους για να δώσεις την ψυχρότητα και να κρατήσεις τον πυρσό αυτού που θα ανοίξει το δρόμο για τους επόμενους. Και τέτοιους έχουμε σε αρκετά σημεία, ίσως πιο χαρακτηριστικά σε έναν θόρυβο που εμφανίζεται στο Come Down With Me και το Dying Breed.

Έτσι, έχοντας ίσως τον πιο καλοδουλεμένο ήχο στο χώρο, ο Suicide Commando συνεχίζει να αποτελεί μια από τις ναυαρχίδες. Από την άλλη, η σύνθεσή του δεν έχει κάτι καινούριο, και η σκηνική του παρουσία παραμένει μέτρια, οπότε θα συνεχίσει να βλέπει σε δημοτικότητα τις πλάτες των Combichrist. Αλλά πόσο μας νοιάζει; Προσωπικά θα χτυπιέμαι στο άκουσμα του Pleasures of Sin για χρόνια!

Rating: 7,8 / 10
tec-goblin

Suicide Commando @ Myspace

Και το  βιντεάκι για να γελάσουμε...

 

 

 

   

 

• Read more about Suicide Commando - Implements Of Hell