Current 93 - Aleph at Hallucinatory Mountain

1. Invocation of Almost/ 2. Poppyskins/ 3. On Docetic Mountain/ 4. 26 April 2007/ 5. Aleph is the Butterfly Net/ 6. Not Because the Fox Barks/ 7. UrShadow/ 8. As Real as Rainbows

18 May 2009 - Coptic Cat

 

Mmmmuuuurdereer...

 

Ένας νέος δίσκος και [μια έκθεση/ ένα έργο] ζωγραφικής με τίτλο ‘Invocation of Almost'. Πώς να ξεκινήσει κανείς να παρουσιάζει αυτό το νέο album...όποιο νέο album των Current 93? ... μάλλον προσεγγίζοντας την αίσθηση που προκαλεί η μουσική, οι στίχοι και η ερμηνεία από το David Tibet, ως ένα επιπλέον μουσικό όργανο σε ελαφρώς διάφωνες μουσικές κλίμακες με τα υπόλοιπα όργανα. Μια λέξη άλλωστε...όποια λέξη, αρθρώσει ο David Tibet, έχει πλήρως αποκαθηλώσει εξαρχής τον οποιονδήποτε...για διάφορους λόγους...πάντα...άκρως προσωπικούς. Οι μελωδίες δραματοποιούν παράλληλα με τέτοια ένταση το όποιο αρχικό συναίσθημα, που συχνά...δεν έχει κανείς τίποτα να πει, άλλωστε δεν προλαβαίνει ούτε να το διατυπώσει νοητά....έτσι το να αφεθεί σε αυτό που αισθάνεται είναι συχνά η μοναδική επιλογή...δύσκολη άφεση είναι η αλήθεια! Ξεπερνώντας λοιπόν τον αρχικό ενδοιασμό, την αμηχανία και την ταυτόχρονη τεράστια ανυπομονησία για το πώς να ξεκινήσουμε αυτό το κείμενο, σας διαβεβαιώνουμε πως η ακρόαση αυτού του album πέρα ή/και με αφορμή την κριτική μας...ευτυχώς θα μας διαψεύσει πολλαπλά και ισχυρά !

Αυτή η δουλειά με τίτλο ‘ Aleph at the Hallucinatory mountain', πρώτ'απ' όλα αποτελεί απεικόνιση μέσω της μουσικής, κειμένων τα οποία περιβάλλουν τη σκέψη του τραγουδιστή. Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο cd με διακριτά κομμάτια αλλά για ένα ενιαίο έργο με εναλλαγές ρυθμού, ύφους και έντασης, είναι το αντίστοιχο ενός πολύπτυχου πίνακα...ένα νόημα, μια πλοκή, ένα θέμα...άλλο τώρα αν το ένα νόημα είναι χιλιάδες μαζί που οδηγούν σε μια συνεκτική σκέψη. Προς επιβεβαίωσή μας, θα διαπιστώσετε, ότι με δυσκολία μπορείτε να διακρίνετε την αρχή από το τέλος των μουσικών κομματιών. Όπως ακριβώς συμβαίνει και όταν ακούμε τα cd εξιστόρησης παραμυθιών...όλοι απορροφούνται από την πλοκή ή την εξιστόρηση ή τη χροιά του αφηγητή ή από όλ'αυτά μαζί.

Το album αυτό...η ιστορία αυτή, αφορά και επικαλείται πνευματικές οντότητες με αφορμή Κοπτικά κείμενα και συγκεκριμένα την αφήγηση για το Χριστό στο όρος των Ελαιών για το οποίο και χρησιμοποιείται η έκφραση ‘Hallucinatory Mountain'. Όλοι οι στίχοι που ακούμε, είναι η συμβολική απεικόνιση θρησκευτικών αφηγήσεων, είναι η προβολή στον εαυτό του τραγουδιστή, αυτών των ‘διδαγμάτων' και των σχετικών παραπλανήσεων που τα συνοδεύουν. Είναι η εμμονή και η επισήμανση της πλάνης της Αρχής των πραγμάτων, της φέρουσας διυσμούς και πολυσημίες. Και όλ'αυτά μέσω της συνεχούς παραπομπής στον Κήπο της Εδέμ, στον Αδάμ και στον Κάιν, σε μια δολοφονία που συνυπήρξε με το ξεκίνημα του ανθρώπου και εγγράφεται έκτοτε στο ανδρικό φύλο ως συνώνυμό του.

I have had many men in me

The frame is empty...

Με στίχους που περιλαμβάνουν βυζαντινές λέξεις ανάμεσα σε παραβολές όπως αυτή του Καλού Σαμαρείτη, το μύθο του Κρόνου και ό,τι εκπροσωπεί, αναφορές στη ζωή των μαρτύρων, στην ψευδαίσθηση των ιστοριών των Προφητών, επιδιώκεται η συνειδητοποίηση της διττότητας των συμβόλων, των μύθων και των διδαγμάτων και η ταυτόχρονη απομυθοποίηση...ή μήπως επανερμηνεία τους? Επανέρχονται συνέχεια οι λέξεις Cain, Adam, Aleph, murderer ως πολυσημικά σύμβολα στο ξεπέρασμα του οποιουδήποτε δόγματος και της όποιας επιβαλλόμενης αποκρυπτογράφησής τους.

And buildings into sepulchres

Wait for παρουciα

Christ remained unkilled

Just dreams only

Aleph slept

Ate Adam's children

Για να μην πλατιάζουμε όμως, η μουσική αυτή δουλειά, περιέχει όλους τους προβληματισμούς του David Tibet ‘There's nothing else in the world to paint except God.  And I think this is a good way of looking at things', εμπλουτισμένους με τις καλλιτεχνικές του επιρροές που οδηγούν στην αναφορά της συμπαθέστατης παρουσίας των ιδιόμορφων και οικείων πια ψιψίνων, στην προκειμένη περίπτωση ως φορέων της ίδιας της επιρροής τους.

Μας έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση η αλλαγή του ύφους στο τέλος των κομματιών στην πλειοψηφία τους ενώ παράλληλα το σαφές ροκ μουσικό ύφος με την  έμφαση στην ηλεκτρική κιθάρα και το μπάσο έκανε ιδιαίτερη εντύπωση χωρίς αρνητικές επιπτώσεις. Άλλωστε όταν ένα έργο παρουσιάζεται από έναν καλλιτέχνη με ευγένεια ψυχής που προδίδεται έτσι κι αλλιώς από τη φυσική του παρουσία ως τη χροιά της φωνής του με τους άπειρους θεατρικούς τόνους, είναι δύσκολο και ασύνηθες να μη βρει αποδέκτες.

Με την ανυπομονησία λοιπόν της επόμενης εξιστόρησης, συναίσθημα που έχουν ήδη ‘κερδίσει' οι Current 93 και προσωπικά ο David Tibet, περιμένουμε το επόμενο ξέσπασμα της πληθωρικής του σκέψης...ανοιχτοί με ειλικρίνεια αφού δεν έχει νόημα αλλιώς η απεύθυνση της τέχνης σε κοινό.                                                                                                  

Rating: 8,7 / 10
Νάντια Σαββοπούλου

Current 93 @ Myspace

 

   

• Read more about Current 93 - Aleph at Hallucinatory Mountain

Kings of Convenience - Declaration of Depedence

1. 24-25/ 2. Mrs. Cold/ 3. Me in You/ 4. Boat Behind/ 5. Rule my World/ 6. My Ship Isn't Pretty/ 7. Renegade/ 8. Power of not Knowing/ 9. Peacetime Resistance/ 10. Freedom and its Owner/ 11. Riot on an Empty Street/ 12. Second to Numb/ 13. Scars on Land 

20 October 2009 - EMI/Virgin

 

Ακούγοντας το τελευταίο άλμπουμ των Kings of Convenience, αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε σήμερα να ακούγεται πιο μουσικά άτοπο από ένα συγκρότημα με βασικές επιρροές τους Simon and Garfunkel, Nick Drake, Belle and Sebastian, τη bossa nova και τα «νοσταλγικά» love songs των 50s. Σ' αυτό θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει ότι το νορβηγικό ντουέτο είχε καταταχθεί και μάλιστα ως ηγετική μορφή στο «νέο ακουστικό κίνημα» της τρέχουσας δεκαετίας- και θα είχε δίκιο αν ο παραπάνω όρος δεν ήταν μια ακόμα ευγενική προσφορά της άκρατης μπουρδολογίας του NME (κατ' αναλογία με το nu rave δηλαδή). Από την άλλη μεριά, αν υπήρχε έστω και ένας σοβαρός λόγος να δεχτούμε ότι η μουσική θα έπρεπε να προσαρμόζεται στη ζήτηση της εποχής, θα χάναμε την ευκαιρία ν' ακούσαμε έναν πραγματικά όμορφο δίσκο.

Οι Kings of Convenience αποτελούνται από  τους Erlend Øye και Eirik Glambek Bøe. Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες τους στο Internet, δεν μπορείς να μην αισθανθείς έστω και μια μικρή δόση οίκτου γι' αυτές τις δύο απαράμιλλα γελοίες φάτσες. Ευτυχώς δεν ισχύει το ίδιο και για τα τραγούδια τους και αυτό φρόντισαν να το αποδείξουν με τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, το «Quiet is the New Loud» του 2001 και το «Riot on an Empty Street» τρία χρόνια αργότερα, μέσα από τα οποία μας παρέδωσαν ορισμένες εξαιρετικές συνθέσεις («Wining a Battle, Losing the War», «Cayman Islands», κα.). Μετά από μια πενταετή απουσία, λοιπόν, κι ενώ ασχολήθηκαν με κάποια side projects (γνωστότερο το The Whitest Boy Alive του Øye) επέστρεψαν με το «Declaration of  Dependence». Όποιος έχει κάποια επαφή με τις προηγούμενες δουλειές τους, θα γνωρίζει ότι ο τίτλος του ντεμπούτου τους συνιστά πράγματι κατευθυντήρια γραμμή για τη μουσική τους και μάλλον θα εκπλαγεί μαθαίνοντας ότι η υπόσχεση της μπάντας για ακόμα πιο απογυμνωμένο ήχο τηρήθηκε στο ακέραιο: δύο ακουστικές κιθάρες, λίγα εμβόλιμα έγχορδα και πλήκτρα και «δύο απαλές φωνές συνδυασμένες με τελειότητα» (όπως λένε και οι ίδιοι σε έναν παλιότερο στίχο τους).

Είναι προφανές, βέβαια, ότι για να λειτουργήσει το μίνιμαλ ύφος, θα πρέπει να μπορεί να υποστηριχθεί από καλά τραγούδια (οι περιπτώσεις των νέων συγκροτημάτων που πλασάρουν τη συνθετική τους ανικανότητα  ως «πλούσια ενορχήστρωση» είναι υπερβολικά πολλές, για να τις αγνοήσουμε). Αλλά οι συγκεκριμένοι Νορβηγοί δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Το «Declaration of  Dependence» περιέχει μόνο αξιοπρεπείς, καλές και υπέροχες στιγμές. Το εναρκτήριο «24-25» αναδύει, με το πρώτο κιόλας άκουσμα, το οικείο, ζεστό συναίσθημα που θα διατηρηθεί καθ' όλη  τη διάρκεια του άλμπουμ. Το «Me in You» ξεκινά με ένα ανάλαφρο πιανάκι, για να εξελιχθεί σε ένα από τα ομορφότερα pop τραγούδια που ακούσαμε φέτος, ενώ το «Boat Behind» που ακολουθεί συνδυάζει ένα βιολί από τα 30s με φωνητικά από τα 50s σ' ένα gay ημι-anthem για το 2009 και το γεγονός ότι όλο αυτό λειτουργεί είναι επίτευγμα από μόνο του. Στο «Power of  Not Knowing» η έντονη «παρουσία» των Simon and Garfunkel δε στερεί τίποτα από τη διακριτική γοητεία του κομματιού και αποδεικνύει περίτρανα ότι το προαναφερθέν «μουσικά άτοπο» σε κανένα σημείο δεν αποτελεί εμπόδιο για την απόλαυση του δίσκου. Θα μπορούσα, ασφαλώς, να συνεχίσω να μιλάω για τα τραγούδια ξεχωριστά, αλλά αυτό δε θα είχε κανένα νόημα, γιατί το «Declaration of  Dependence» είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα δουλειάς, τόσο προσωπικής για τους δημιουργούς της (και εν δυνάμει για τους ακροατές της) που θα ήταν καλύτερα να το ανακαλύψει κανείς μόνος του.     

Στιχουργικά, η pop θεματολογία και προσέγγιση είναι προφανής, αλλά η ειλικρίνεια που αποπνέουν οι στίχοι δεν αφήνουν την «αβάσταχτη ελαφρότητα» της συγκεκριμένης μουσικής να επισκιάσει το περιεχόμενο. Το πιο αναπάντεχο και ενδιαφέρον στοιχείο, βέβαια, το συναντάμε στα (λίγα) τραγούδια, όπου οι Kings of Convenience με περίσσεια θράσους που ομολογουμένως δεν υποστηρίζεται από το μελιστάλαχτο των συνθέσεών τους, δίνουν πολιτική χροιά στους στίχους τους. Αυτές οι απόπειρες δεν αποβαίνουν ακριβώς επιτυχημένες, κυρίως εξαιτίας της απλοϊκότητας που διακρίνει γενικά το ύφος τους («Only someone who's morally superior can possibly and honestly deserve to rule my world»-Rule My World), ενώ λειτουργούν περισσότερο, τουλάχιστον αισθητικά, όταν συνδέονται με το προσωπικό στοιχείο(«But I can't hear the song you sing while you try to soothe/ why are you whispering while the bombs are falling?»- Renegade).

Δεν ξέρω αν το «Declaration of  Dependence» θα βρίσκεται στις λίστες με τα καλύτερα του 2009 και στην προκειμένη περίπτωση δε θα έχει καμία απολύτως σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι διακρίνεται από μια αμεσότητα που συναντάς όλο και λιγότερο στις σημερινές κυκλοφορίες και το ότι αν τελικά σε κερδίσει πληροί όλες τις προϋποθέσεις, για να γίνει ένας δίσκος απόλυτα προσωπικός. «What we build is bigger than the sum of two», λένε οι ίδιοι σε ένα στίχο τους και με βάση το συναίσθημα που αφήνει το κλείσιμο του άλμπουμ, μπορεί και να τους πιστέψουμε.

      

Rating: 8 / 10
Παναγιώτης Πουλάκης

Kings of Convenience @ Myspace

  Kings of Convenience - Boat Behind

 

 

• Read more about Kings of Convenience - Declaration of Depedence

Tiësto - Kaleidoscope

1.Kaleidoscope (featuring Jónsi) / 2.Escape Me (featuring CC Sheffield) / 3.You Are My Diamond (featuring Kianna) / 4. I Will Be Here (with Sneaky Sound System) / 5. I Am Strong (featuring Priscilla Ahn) / 6.Here On Earth (featuring Cary Brothers) / 7.Always Near 8. It's Not The Things You Say (featuring Kele Okereke) / 9. Fresh Fruit  / 10. Century (featuring Calvin Harris) / 11.Feel It In My Bones (featuring Tegan & Sara) / 12.Who Wants To Be Alone (featuring Nelly Furtado) / 13.LA Ride / 14.Bend It Like You Don't Care / 15.Knock You Out (featuring Emily Haines) / 16.Louder Than Boom / 17.Surrounded By Light  

6 October 2009 - Musical Freedom/Ultra Records  

Δεν υπάρχει dj που να έχει καταφέρει να είναι στους δημοφιλέστερους dj του κόσμου για περισσότερο από τον Tiësto. Χρόνια πριν τον μάθει και η κουτσή Μαρία στην Ελλάδα λόγω Ολυμπιακών, είχε ήδη στο ενεργητικό του δεκάδες άλμπουμ -  σετ, αλλά και πολλά κομμάτια που έγραψε μαζί με τον Ferry Corsten (γνωστότερος σε αυτό το φόρουμ από τα ρεμίξ του στο Kathy's Song των Apoptygma Berzerk). Είχε ήδη αρχίσει να καθιερώνεται ως καλλιτέχνης με το πολύ συναισθηματικό In My Memory, και είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα του βήματα έξω από την trance και την progressive house με τις πιο ονειρικές ή ακόμα και ελαφρώς electro στιγμές του Just Be. Και, φυσικά, σχεδόν όλοι μας ξέρουμε πόσο συνέβαλε στο να γίνουν οι Delerium τόσο μεγάλο όνομα.

Δυστυχώς, μετά το αρκετά απογοητευτικό (τολμώ να πω ακόμα και ξενέρωτο και συχνά ανέμπνευστο) Elements of Life, το «ω πόσο κούκλος είμαι στα κόκκινα» εξώφυλλο του Kaleidoscope, μόνο ανησυχητικό θα μπορούσε να είναι. Ο Tiësto που ξέραμε δεν θα είναι ποτέ πια ίδιος. Διότι, στα 40(!) χρόνια του, και έχοντας πια για έδρα του τις ΗΠΑ, και όχι την Ολλανδία, ο διάσημος dj Γλäστρας (για τους ισπανόφωνους ;)), αποφάσισε να κάνει ίσως τη μεγαλύτερη στροφή στην καριέρα του: να αντλήσει έμπνευση από την αγγλοσαξονική indie!

Αν μου το είχε πει κάποιος πριν έχω ακούσει το άλμπουμ, μπορεί και να έκανα ένα χρόνο μέχρι να τολμήσω να το ακούσω. Και θα ήταν άδικο. Διότι στη μισοψημένη μισοtrance του Elements of Life, το Kaleidoscope αντιπαραθέτει μια φρεσκάδα και μια ελευθερία κινήσεων, τόση που ανάγκασε τον Tiësto να φτιάξει τη δική του εταιρεία γιατί η Black Hole δεν θα το εξέδιδε ποτέ! Μην σας μπερδεύουν εδώ τα "featuring" σε κάθε κομμάτι. Δεν μιλάμε απλά για guest φωνητικά. Σε κάποιες περιπτώσεις (πχ το Escape Me, με την CC Sheffield των Le Rev), είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβουμε ποιος έγραψε το κομμάτι αρχικά. Δεν ήταν ποτέ ξένος ο Tiësto στις συνεργασίες, αλλά εδώ πάει ένα βήμα παραπέρα. Τι αλλάζει αυτό; Σχεδόν τα πάντα! Τα κομμάτια είναι πολύ μικρότερα, με πολύ περισσότερες εναλλαγές, πιο catchy ήχους, περισσότερα φωνητικά. Εν ολίγοις, πολύ περισσότερο ποπ. Το χορευτικό ταξίδι με κλειστά μάτια ενός A Tear In the Open έχει πάει περίπατο, για να αντικατασταθεί από ένα γλυκό χαμόγελο και την παιχνιδιάρικη διάθεση ενός Century (χάρη σε λίγη βοήθεια από Σκωτία μεριά). Τα βαθιά συναισθήματα και η τριπ χοπ μελαγχολία ενός Battleship Grey έχουν δώσει τη θέση τους στο σέξυ Knock You Out, όπου με την Emily Haines φτιάχνουν κάτι σαν Ladytron στο πιο χορευτικό.

Τι δεν αλλάζει; Κατ' αρχήν, δεν νομίζω να περιμένατε από όλους αυτούς τους indie τραγουδιστές να κάνουν θαύματα με το στίχο - συνεχίζει να κινείται μεταξύ γλυκού και απλοϊκού. Σαφώς κάποιες αναφορές στο παρελθόν είναι έντονες: για παράδειγμα, το ορχηστρικό Fresh Fruit και το progressive house I Am Strong θα μπορούσαν να είχαν βγει από οποιαδήποτε δουλειά του των τελευταίων 10 χρόνων.

Στο ρεφραίν του You Are My Diamond, αλλά και στο (λιγότερο ενδιαφέρον) single I Will Be Here μοιάζει με τους συνεργάτες του να ξαναεπισκέπτονται την eurotrance του 2000 (Alice Deejay, Fragma anyone?), στο πιο δουλεμένο.

Όμως οι αλλαγές είναι ίσως όσες και τα πράγματα που έμειναν σταθερά. Φαίνεται ότι ένα πρωί ξύπνησε o Tiesto και είπε «Πολύ δημοφιλής έγινε αυτός ο Paul van Dyk, θα πάω ένα βήμα παραπέρα και θα τον κάνω σκόνη!». Σε αυτή την προσπάθειά του, τον βοηθάει σαφώς ότι ακούει πολλή μουσική (είναι να απορείς που τους ξέθαψε όλους αυτούς), και καταφέρνει να κάνει αυτό που θέλει πάρα πολύ καλά, ενώνοντας ιδέες από εδώ και από εκεί. Παράλληλα, παραμένει πάρα πολύ καλός παραγωγός (ένα εικονίδιο με καρδούλες παρακαλώ για το Bend It Like You Don't Care). Παρ' όλ' αυτά, το άλμπουμ κάνει μια κοιλιά στη μέση. Πολλοί θα του τη συγχωρέσουν εύκολα, γιατί όλο μαζί δίνει τουλάχιστον 8 κομμάτια που θα μπορούσαν να είναι μεγάλα χιτ της χρονιάς. Εγώ, όμως, όσο και αν το απόλαυσα, θα παραμείνω με μια μικρή πικρία: δεν είχα αγαπήσει τις προσωπικές δουλειές του Tiësto για τη φαντασία, αλλά για το συναίσθημα και το ταξίδι.

     

Rating: 7,9 / 10
Tec-goblin

Tiësto @ Myspace

Tiësto - Escape me

 

 

 

 

• Read more about Tiësto - Kaleidoscope

Mediengruppe Telekommander - Einer Muss in Führung Gehen

Mediengruppe Telekommander - Einer Muss in Führung Gehen

01. Dunkelziffer, 02. Einer Muss in Führung Gehen, 03. Über Alles, 04. Lesprit Nouveau, 05. Endlosrille, 06. Raus aus der Stadt, 07. Runterkommen, 08. Alles Bleibt Besser, 09. Es Gibt Immer Was Zu Tun, 10. Fressnapf, 11. Notausgang

28 August 2009 - Staatskart

 

Αρκετοί ίσως τους είχατε ανακαλύψει στο soundtrack της ταινίας "The Edukators", όπου συμμετείχαν με το κομμάτι "Trend", το οποίο υπήρχε στο πρώτο τους LP "Die Ganze Kraft Einer Kultur" πίσω στο 2004. Από τότε κυκλοφόρησαν ένα ακόμα album ("Näher am Menschen" 2006), για να φτάσουν στην κυκλοφορία της νέας ολοκληρωμένης δουλειάς τους "Einer Muss in Führung Gehen".

Το δίδυμο των Florian Zwietnig και Gerald Mandl πλέον πρόσθεσε και ένα νέο μέλος στο γκρούπ, τον drummer Nico Friedrich , ο οποίος δίνει μια νέα πνοή στον ήχο. Τα electro-punk στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν παραμένουν.Οι συνθέσεις ωστόσο  είναι λιγότερο μελωδικές και περισσότερο "σκοτεινές", με τα φωνητικά να συντονίζουν την όλη λειτουργία της μπάντας που πλέον έχει περισσότερο επιθετικό και θορυβώδη ήχο με την προσθήκη των αναλογικών drums αλλά και τη μεγαλύτερη χρήση μπάσου και κιθάρας. Αυτό τους κάνει ακόμα πιο εκρηκτικούς στις live εμφανίσεις τους, που ήταν και είναι το δυνατό τους σημείο.

Οι στίχοι εξακολουθούν να είναι καυστικοί και να περιέχουν "αυθάδη" συνθήματα για την πολιτική και την οικονομία της Γερμανίας και συνεχίζουν να αγγίζουν ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, που αποτελεί και το βασικό πυρήνα των οπαδών τους. Τα rap στοιχεία που υπήρχαν στις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους και έκαναν πολλούς να τους παρομοιάζουν με τους Beastie Boys, είναι λιγότερα. Αυτό δείχνει και τη στροφή της μπάντας σε διαφορετική κατεύθυνση, αφού προφανώς θέλουν να αφήσουν πλέον λίγο στην άκρη τους singalong πιασάρικους στίχους και να γίνουν περισσότερο άμεσοι μέσω της punk οδού. Η επιλογή του Einer Muss in Führung Gehen σαν πρώτο single αντικατοπτρίζει αυτή τη νέα φιλοσοφία.

Κομμάτια σαν το Endlosrille ή το Lesprit Nouveau παραπέμπουν στα προηγούμενα album έχοντας μια περισσότερο ανάλαφρη προσέγγιση. Το Alles Bleibt Besser είναι το πρώτο instrumental κομμάτι που βάζουν σε δίσκο οι Mediengruppe Telekommander δείχνοντας ότι μπορούν ευκολα να κάνουν ποιοτική ηλεκτρονική χορευτική μουσική. Βέβαια υπάρχουν και στιγμές (Es Gibt Immer Was Zu Tun, Fressnapf, Notausgang), όπου ο θόρυβος υπερισχύει του υπόλοιπου συνόλου, βασανίζοντας λίγο τα αυτιά του μέσου ακροατή.

Μπορεί ηχητικά το συγκεκριμένο album να διαφοροποιείται σε σχέση με αυτό που μας είχε συνηθίσει η μπάντα, ωστόσο τα στοιχεία που τους κάνουν ξεχωριστούς είναι ακόμα εδώ. Η αμεσότητα, η ενέργεια, οι έξυπνοι και εριστικοί στίχοι με πολιτικά και αντι-καταναλωτικά μηνύματα απέναντι στο χριστιανοδημοκρατικό καθεστώς της κυρίας Μέρκελ. Μια μπάντα που συνεχίζει να παίζει σε μικρά venues κρατώντας την underground νοοτροπία με την οποία ξεκίνησε και πάνω απ'όλα προσιτή και μακριά από σταριλίκια.

Rating: 7 / 10
Γιώργος Κουρής

MT @ Myspace

 

 

   

• Read more about Mediengruppe Telekommander - Einer Muss in Führung Gehen

Bad Lieutenant - Never Cry Another Tear

Bad Lieutenant - Never Cry Another Tear

1.Sink or swim 2.Twist of fate 3.Summer days on holiday 4.This is home 5.Running out of Luck 6.Dynamo 7.Poisonous Intent 8.These Changes 9.Walk on Silver Water 10.Shine Like the Sun 11.Runaway 12.Head Into Tomorrow

9 October 2009 - Triple Echo / Universal

 

Παρατήρηση πρώτη: το σινγκλάκι Sink or Swim (και κατ'επέκταση ο δίσκος) θυμίζει  περισσότερο Monaco απ'οτι New Order (της δεύτερης -τουλάχιστον- φάσης τους, από Get Ready δηλαδή και δώθε) .What difference does it make θα ρωτήσει κάποιος και, φαινομενικά τουλάχιστον, θα έχει μάλλον δίκιο αφου οι φωνές των Bernard Sumner και David Potts ελάχιστα ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Όπως και να έχει πάντως, το Νever Cry Another Tear μυρίζει Peter Hook από μακρυά. Φυσικά μόνο με την μυρωδιά μείναμε γιατί Peter Hook δεν υπάρχει πουθενά, αφού ώς γνωστόν χώρισε -μάλλον οριστικά- τα τσανάκια του με τον Bernard Sumner μετά απο τρείς (και βάλε ) δεκαετίες κοινής μουσικής πορείας, σε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα μουσικά διαζύγια των τελευταίων ετών. Όλοι οι υπόλοιποι New Order πάντως είναι παρόντες.

Παρατήρηση δεύτερη:  το βασικό στοιχείο που προδίδει βασικά την απουσία από το όλο εγχείρημα του κυρίου Hook, είναι το όνομα του συγκροτήματος. Και εξηγούμαι: μπορεί οι κατακριτές του τόσα χρόνια να τον έχουν κατηγορήσει για πάρα πολλά πράγματα, αλλά για κακογουστιά δεν τον κατηγόρησε ποτέ κανένας. Και το Bad Lieutenant ως όνομα είναι πραγματικά κακόγουστο*, παραπέμποντας περισσότερο σε mc κάποιου hip hop ή eurodance σχήματoς κάπου στα 90's (βλέπε Snap, dj Bobo και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις), παρά σε  alternative συγκρότημα των 00's.

Παρατήρηση τρίτη (και φαρμακερή): Το Never Cry Another Tear ξεκινάει εντυπωσιακά. Πολύ εντυπωσιακά! Τα πέντε πρώτα τραγούδια, και κυρίως το Sink or Swim και το This Is Home, ξεχωρίζουν από τον δίσκο, και έχεις την αίσθηση ότι θα ξεχωρίζαν(ή τουλάχιστον θα στέκονταν άνετα) σε οποιοδήποτε από τους δύο τελευταίους δίσκους των New Order και να βρίσκονταν. Μελωδικές -κιθαριστικές- συνθέσεις, φρέσκος ήχος, αλλά παρόλα αυτά με την γλύκια γεύση των (mid πρός late) 90's, την αγέραστη και χαρακτηριστικότατη φωνή του Sumner να είναι πάντα σε πρώτο πλάνο, τα  (γνωστά και μη εξαιρετέα) «γεμάτα» drums του Stephen Morris, ελάχιστο έως καθόλου ηλεκτρονικό στοιχείο, new wave περασματάκια στις κιθάρες, χαλαρή (αλλά όχι πρόχειρη) παραγωγή, με όμορφο στίχο και μπόλικη νοσταλγία για την χαμένη Brit-Pop της εφηβείας μας . Από εκεί και πέρα ξεκινάνε τα σχετικά κακά νέα: ο δίσκος συνεχίζεται με μία (μικρής κλίσης πάντως είναι η αλήθεια) κοιλίτσα, η οποία δυστυχώς κρατάει μέχρι το τέλος του, με μοναδικές εξαιρέσεις το Shine Like The Sun κατά πρώτο λόγο, και σε μικρότερο βαθμό τo Dynamo και το «θα μπορούσα να ήμουν και κομμάτι των Oasis» These Changes. Κομμάτια με καθαρή δομή, όμορφες μελωδίες, που τα πάνε μία χαρά μέχρι το κουπλέ, αλλά στα ρεφρέν μας τα χαλάνε λίγο (με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τα Walk on Water και These Changes) . Ακούγονται πάντως ευχάριστα, παραπέμπουν στoν πρότερο μουσικό βίο των κυρίων Summner και Morris (το καθένα με τον τρόπο του), χωρίς όμως να έχουν το κάτι παραπάνω που χρειάζεται για να σου μείνουν.

Σε γενικές γραμμές ένας όμορφος γλυκόπικρος  δίσκος (αν και νομίζω ότι το γλυκό επικρατεί στα σημεία του πικρού), που στην πορεία μπορεί να πέφτει λίγο αλλά σε ελάχιστες στιγμές καταλήγει βαρετός, με δύο πραγματικά υπέροχα και άλλα τέσσερα-πέντε συμπαθέστατα κομμάτια, που μάλλον θα αφήσει ικανοποιημένο το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών των New Order, αλλά και τον απλό ακροατή, κάνοντας πλέον ξεκάθαρο, ότι οι Bad Lieutenant δεν είναι ένα ακόμα side project, αλλά ουσιαστικά η συνέχεια των...ξέρετε ποιων!

*Από την ομώνυμη ταινία του Abel Ferrara

   

•  Myspace 

 

• Read more about Bad Lieutenant - Never Cry Another Tear

Infidelity - In The City

Infidelity - In The City

01.Underetimate Me/ 02.In The City/ 03.Conflict/ 04.The Men You Can't Trust/ 05.Modern Life 124/ 06.Estrangement/ 07.Fall Back/ 08.Don't Talk To Me/ 09.Never Saw It Coming/ 10.Silence

18 May 2009 - Play Our Music

 

«Do you believe in love at first sight?» (ζγκρούμπ) «Now?». Κάπως έτσι την πάτησα κι εγώ με τον νέο δίσκο των Infidelity. Κοιτάω το εξώφυλλο, μ'αρέσει... γυρνάω πίσω στο οπισθόφυλλο και επιβεβαιώνεται ο έρωτας μου. Τώρα θα με ρωτήσει κάποιος, «Κρίνεις ένα άλμπουμ απ' το εξώφυλλο του;» κι εγώ θα απαντήσω «Όχι, αλλά είναι μια καλή αρχή, ας πούμε το ερέθισμα για να... ξεκινήσεις μια συζήτηση.».

Ο «In The City» είναι ένας συνολικά πολύ ενδιαφέρων δίσκος. Και ο λόγος που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι -εκτός από τις πολύ ωραίες μουσικές που μας χαρίζει- δεν είναι βαρετός. Ακόμα και τα (ελάχιστα) slow κομμάτια του, δεν σαν τις πάμπολλες (ίσως επιτηδευμένα) ερωτικές, indie και θλιμμένες μπαλάντες. Άλλο ένα στοιχείο που διακρίνεις καθώς ακούς προσεκτικά τον δίσκο είναι η θεατρικότητα και οι αλλαγές στην ερμηνεία του Δημήτρη Μανιαουρα, με έμφαση στο συναίσθημα αλλά και διαφορετικό ύφος αναλόγως με το τι προστάζουν οι  στίχοι.

Τρίτο και τελευταίο στοιχείο που σε κάνει να συμπαθείς αυτόν τον δίσκο είναι η μη-χρήση των τυπικών στοιχείων που... κατασκευάζουν hits. Δεν είναι όλα τα κομμάτια φτιαγμένα με: κουπλέ, στην συνέχεια πιασάρικο ρεφραίν, ξανά κουπλέ και τέλος πολλές φορές το ρεφρέν μέχρι να βαρεθείς (ακόμα κι αν κάποιος είναι refrainάκιας).

Θα αφήσω το (προσωπικό) αγαπημένο κομμάτι για τέλος και θα ξεκινήσω με το «The man you can't trust», κομμάτι από τον συγκεκριμένο δίσκο που έχει κλέψει τις καρδιές πολλών. Το ύφος του είναι μυστήριο αλλά και επικίνδυνο. Σαν την φράση «Αφησέ ‘με, ξεχασέ ‘με... θα σε πληγώσω.». Αλλά που να τ' αφήσεις... εκεί στο repeat . Ένα άλλο τραγούδι (από τα πολλά) που μαγεύει είναι και το ομώνυμο «In the City». Δες το σαν το soundtrack μιας ταινίας όπου ο πρωταγωνιστής κατεβαίνει τα σκαλιά προς την είσοδο κάποιου «περίεργου» club των Αθηνών. Χαμένος στο τι ψάχνει και μπερδεμένος στο τι θέλει να νιώσει. Κατεβαίνει τα σκαλιά και στο background ακούγεται η κορύφωση του τραγουδιού...

Εντύπωση κάνει και το «Underestimate me» θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι ένα απόλυτα αντίθετο κομμάτι στο «The man you can't trust" που αναφέραμε πιο πριν, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο το ένα (στιχουργικά) καλύπτει και συμπληρώνει το άλλο. Τραγούδια παγίδες.

Το «I never saw it coming» έρχεται να επιβεβαιώσει, αυτό που ανέφερα πριν για την αλλαγή στην ερμηνεία του εκάστοτε τραγουδιού. Μουσικά και (κυρίως) ερμηνευτικά άνετα τον περνάς σαν το 13^ο κομμάτι του «Without you I'm Nothing» των Placebo, πίσω στο '98 με στίχους που σε οδηγούν να πετάξεις από πάνω σου κάθε ψέμα του συστήματος, σαν βδέλλα που σου πίνει το αίμα.

Τέλος, κλείσε τα μάτια σου και... ‘σήκω, ανάπνευσε, κλάψε, περπάτησε, μάθε, χόρεψε, ονειρέψου, ούρλιαξε, ζήσε, ερωτεύσου, μίσησε, πόνεσε, προσευχήσου και πέθανε μέσα στην σιωπή'. "Tell me, will we ever bend the steel, break the boundaries, let us feel.". Αυτό είναι το «Silence», τελευταίο, πιο συναισθηματικό, πομπώδες και «φεύγα» κομμάτι του album. Απλά ακολουθείστε τις οδηγίες χρήσεως.

Απολαύστε το, κλείστε τα φώτα και... καληνύχτα.

Οι Infidelity είναι: Δεν έχει σημασία ποιοι είναι οι Infidelity (απιστία). Είμαστε όλοι και ταυτόχρονα κανείς. Η απιστία κρύβεται σε κάθε γωνιά της ζωής μας και ακόμη χειρότερα στις σχέσεις μας με τον εαυτό μας. Μείνετε πιστοί στα όνειρα σας!

Rating: 8,5 / 10
Δημήτριος Balidor Κουτσομιχάλης

Infidelity @ Myspace

Infidelity - conflict live

 

 

 

• Read more about Infidelity - In The City

Lightning Bolt - Earthly Delights

1. Sound Guardians/ 2. Nation of Boar/ 3. Colossus/ 4. The Sublime Freak/ 5. Flooded Chamber/ 6. Funny Farm/ 7. Rain on Lake i'm Swimming in/ 8. S.O.S/ 9. Transmissionary

13 October 2009 - Load Records

 

 

Οι μετριότητες ελέγχουν την τάξη και οι ιδιοφυίες ελέγχουν το χάος. Είτε πεις αυτό είτε ότι η θέση του Earthly Delights είναι στο χάος κάποιας χωματερής, οι Lightning Bolt θα αισθανθούν εξίσου κολακευμένοι.Το δίδυμο Brian Chippendale (drums) και Brian Gibson (bass) κυκλοφόρησαν το πέμπτο και μάλλον πιο αξιόπιστο τεκμήριο της ιδιοφυίας τους. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα πονήματά τους, τα οποία σε κάποιο σημείο πνίγονταν μοιραία στην noise αδολεσχία τους, το Earthly Delights παρουσιάζει ή μάλλον τρίβει στα μούτρα του ακροατή μια πρωτοφανή ενάργεια. Αυτή η λέξη βέβαια ακούγεται εξοργιστικά ειρωνική, δεδομένου του ότι οι Lightning Bolt έκαναν αυτό το album εμφορούμενοι από την ίδια φρενήρη διάθεση και με το modus operandi τους παγερά αδιάλλακτο.

Το ιαπωνικό noise rock εξακολουθεί να προπορεύεται όλων στις επιρροές της μπάντας, οι οποίες εκτείνονται από τους Boredoms και τους Ruins μέχρι τον Philip Glass και τον Sun Ra (όπως ισχυρίζοται ανενδοίαστα οι 2 Brian). Τα τύμπανα εμφανίζονται για ακόμα μία φορά αόκνως ψυχωτικά και καταλήγουν σε σημεία να θυμίζουν Man is the Bastard. Το παίξιμο του Chippendale είναι ασύλληπτο και σε συνδυασμό με το μπάσο του Gibson και τις πανούργες πεταλιέρες του το αποτέλεσμα παίρνει συμφωνικές διαστάσεις. Τα riffs του μπάσου, ογκώδη και πριμιτιβιστικά κατά βάση, αλλά και groovy με έναν πολύ διαστροφικό τρόπο, μερικές στιγμές παραπέμπουν σε νορβηγικό black metal και πιο συγκεκριμένα σε κάποιο τρομώδες κιθαριστικό παραλήρημα των Βurzum.

Το Sound Guardians σε εισάγει φασιστικά στο album και στο συναίσθημα της απροσδιόριστης νευρικότητας, το οποίο μάλλον πρέπει να οικειοποιηθείς για να ακούσεις το τέλος του δίσκου.Σε ορισμένα κομμάτια οι Lightning Bolt τείνουν να επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος και να κατακρεουργήσουν τις συνθέσεις τους σε ένα noise όργιο, αλλά εγκαίρως έρχεται ένα riff και σαν ''safety word'' δίνει τέλος στο εν λόγω όργιο.Το Funny Farm και το Rain on Lake i'm Swimming in αποτελούν τα πιο παράτολμα αλλά και από τα πιο επιτυχημένα εγχειρήματα του album, καθώς ορίζονται ως country και ethnic εκφυλισμοί. Στο πρώτο, τα licks του μπάσου είναι σχεδόν υβριστικά προς τον Willie Nelson και τους λοιπους, ενώ στο δεύτερο προς την άφρο αισθητική αντίστοιχα.Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το Transmissionary, είναι αμιγώς μια 12λεπτη κρίση πανικού. Παρόλο που σε όλο το κομμάτι επαναλαμβάνεται ουσιαστικά ένα και μόνο riff, για να είσαι σε θέση να το αξιολογήσεις οφείλεις να το ακούσεις μέχρι τέλους, καθώς πρόκειται περισσότερο για μια αισθητική δοκιμασία. Ο οργασμικός χαρακτήρας του πάντως το καθιστά αντάξιο της θέσης του στο album.

Το να προσπαθήσεις να καταλάβεις τους λιγοστούς στίχους που υπάρχουν στο Earthly Delights είναι σα να θες να διακρίνεις καθαρές φιγούρες στους πίνακες του Francis Bacon και ειρμό στις ταινίες του Warhol.Οι στίχοι μέσα σ' αυτό το βορβορώδες ηχοτοπίο είναι μάλλον ηθελημένα ακατάληπτοι για τον ακροατή και μόνο ως ένα επιπλέον εφέ ακούγονται. Οι Lightning Bolt όπως φαίνεται, θέλησαν να κάνουν όποιον πασχίσει να καταλάβει τι λένε οι στίχοι, να νιώσει σαν αναξιοπαθών άπορος που ψάχνει κάτι βρώσιμο στα σκουπίδια. Εξάλλου ο Chippendale έχει δηλώσει ότι τους στίχους τους χρησιμοποιεί περισσότερο σα νότες.Το artwork του δίσκου ανέλαβε όπως πάντα η εικαστική πλευρά του Chippendale, ο οποίος σε κάθε συνέντευξη μιλάει με άκρατο ενθουσιασμό γι αυτό.Η αλήθεια είναι ότι το εξώφυλλο μοιάζει λίγο με ''Jackson Pollock gone gay'' project αλλά μετά την ακρόαση του album φαίνεται ειρωνικά cool.

Οι Lightning Bolt και το ''οραμά'' τους μπορεί να γίνει απόλυτα αντιληπτό μόνο μέσα από την εμπειρία κάποιου από τα περιώνυμα Guerilla style live τους. Έχοντας απορρίψει τη σκηνή ως περιττή και ξενέρωτη επινόηση, παίζουν στο έδαφος με το μαινόμενο πλήθος όχι μόνο να τους περιβάλλει αλλά και να απειλεί διαρκώς την ακεραιότητα τους.Ακόμα και αυτό το απονενοημένο διάβημά τους φαντάζει πλήρως υπολογισμένο, εφόσον εξασφαλίζουν με αυτό το βίαιο τρόπο την απόλυτη διατήρηση της αγχώδους έντασης των κομματιών τους.Το γκροτέσκ συνήθειο noise συγκροτημάτων (βλ. Locust)  να εμφανίζονται με ποικιλόχρωμες horror μάσκες έχει προσβάλλει και τους Lightning Bolt, τον Chippendale δηλαδή, ο οποίος σε κάθε live διατηρεί μέσα στην καρναβαλίστικη μάσκα του  και το μικρόφωνό του.Η συνήθεια αυτή έχει αποκτήσει γελοίες εκφάνσεις.Από την ανωριμότητα των slipknot μέχρι ένα κουαρτέτο εγχόρδων στην ιαπωνία, όπου τα μέλη του φορούν γιγαντιαίες μάσκες ζώων με σκοπό να αυξήσουν το ενδιαφέρον των παιδιών για την κλασική μουσική........

Συμπερασματικά, το Earthly Delights είναι το καλύτερο δείγμα της μουσικής των Lightning Bolt, μιας πολύ επιδραστικής μπάντας (προτιμώ να αφήσω ασχολίαστη τη δήλωση του Matt Bellamy των Muse σχετικά με την βαθιά του επιρροή από τους Lightning Bolt) που θα συνεχίσει με άτεγκτη φιλοσοφία να κάνει δίσκους, διότι όπως λέει και ένας παλιός τους στίχος-''Health is all the wealth i need''.Και αυτός ο στίχος είναι σίγουρα κατανοητός.

 

Rating: 9 / 10
Γιώργος Λεονταρίτης

  Lightning Bolt @ Myspace

  Lightning Bolt - Colossus

 

 

 

 

• Read more about Lightning Bolt - Earthly Delights

Lingouf - Ange et Gruikk

1. le carnaval des animaux / 2. ange et gruikk / 3. garage / 4. vifoogy / 5. st-geniez / 6. dorpramepasu

September 2009 - Ant-Zen

 

 

Είναι ένας πραγματικά αντίγαλλος (κατά το ανθέλληνας) γάλλος αυτός ο Lingouf. Όχι μόνο η γαλλική σκηνή γενικά δεν φημίζεται για τη σκληρότητά της, και ο άνθρωπος μάς έδωσε τον δυνατότερο σκληρό δίσκο του 2008, αλλά και γενικά, η περισσότερη γαλλική σκηνή, ακόμα και καλλιτέχνες που αρέσκονται στη δημιουργία ενδιαφέροντων ήχων (βλ. Emilie Simon), δεν συνηθίζει τις δραστικές μεταμορφώσεις. Ποιος τις συνηθίζει άλλωστε;

Ε και όμως, ο lingouf του Ange et Gruikk είναι ένας πολύ διαφορετικός καλλιτέχνης από τον νοϊζοποιό που ξέραμε! Αυτό φαίνεται ήδη από τις ατμοσφαιρικές, σχεδόν μινιμαλιστικές, και ιδιαίτερα μελωδικές πρώτες πινελιές του carnaval des animaux. Αναγνωρίζονται τα τρομακτικά δημιουργήματα του μυαλού του lingouf, αλλά αυτή τη φορά αργά, μυστηριώδη, και ιδωμένα  μέσα από ένα παραμορφωτικό καθρέφτη. Λέω «οκ, χτίζει σιγά σιγά για να αρχίσει να κοπανάει σε λίγο». Χτίζει όντως, και το beat μπαίνει, και χτυπά με industrial ρυθμούς, αλλά δεν φτάνει σε κανένα σημείο σε αυτόν τον τοίχο θορύβου και τσιφτετελοχαβαλέ για τον οποίο φημίζεται η gabber, ούτε ακόμα και στο dorpramepasu, το πιο φασαριόζικο κομμάτι του άλμπουμ.

Όχι, εδώ ο lingouf, ίσως πιο δημιουργικά ελεύθερος από ποτέ, προχωράει σε απάτητα μονοπάτια, δίνει ήχο στους εφιάλτες του, αφοσιώνεται στη δημιουργία εικόνων στο μυαλό μας. Βάζει στην άκρη τα cheesy συνθάκια, χαμηλώνει τους ρυθμούς, και μας δίνει 6 κομμάτια τρομακτικών μελωδιών, ανησυχητικών θορύβων, και ενός ρυθμού που σε σπρώχνει μπροστά στο σκοτάδι, σαν βήματα που ακούς πίσω από την πλάτη σου και δεν θέλεις να γυρίσεις να δεις τι είναι.

Όπως και σε άλλες φορές που industrial ψυχοσυνθέσεις βυθίζονται σε soundtracks (ο Chris Vrenna, πρώην drummer των Nine Inch Nails και νυν πληκτράς του Marylin στο American McGee's Alice, ο αγαπημένος μου Akira Yamaoka του Silent Hill), το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό. Δεν μπορείς να το πεις εύκολα ambient, διότι δεν χαλαρώνει τον ακροατή, δεν περνάει απαρατήρητο. Οι θόρυβοι, η εξέλιξη, και η ατμόσφαιρα δημιουργούν μια συνεχή κατάσταση επαγρύπνησης και ανησυχίας. Η διαφορά του Lingouf είναι ότι, φτιάχνοντας ένα άλμπουμ για την Ant-Zen, και όχι για κάποιο παιχνίδι ευρείας κυκλοφορίας, μπορεί να δώσει περισσότερη έμφαση στους σκληρότερους και πιο περίεργους ήχους. Αυτό δουλεύει προς όφελός του στα περισσότερα σημεία, με μοναδικό παράπονο ότι σε κάποια κομμάτια μπουκώνει το kick και κλιπάρει υπερβολικά. Δεν είχα πολλά παράπονα επ' αυτού όταν ο lingouf ήταν στα χωράφια μεταξύ power noise και gabber, αλλά εδώ δεν δουλεύει πάντα θετικά.

Μικρό το κακό πάντως. Πρόκειται για μια μελωδική δημιουργία με πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα. Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι (χάρη στα λίγα μεγάλα κομμάτια) μπορούμε να την πάρουμε με λιγότερο από 3 ευρώ στο emusic, ακούγεται υπερβολικά καλό για να είναι αληθινό.

Και όμως υπάρχουν ακόμα καλύτερα - σύντομα θα ασχοληθούμε στο postwave.gr με την επιστροφή ιερών τεράτων του ηλεκτρονικού ήχου. Μείνετε συντονισμένοι!

Lingouf Official Site (καταπληκτικό site, αξίζει να το επισκεφτείτε)

 

 

• Read more about Lingouf - Ange et Gruikk

Fuck Buttons - Tarot Sport

Fuck Buttons - Tarot Sport

1.Surf Solar/ 2.Rough Steez/ 3.The Lisnon maru/ 4.Olympians/ 5.Phantom Limb/ 6.Space Mountain/ 7.Flight of the Feathered Serpen

14 October 2009 - ATP Recordings

 

O τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι πετάνε λέξεις όπως πειραματισμός και avant-garde θα νόμιζε κανείς ότι τα πετάνε σαν ψίχουλα για τα περιστέρια. Οι Fuck Buttons όμως δεν είναι avant-garde. Σίγουρα το άλμπουμ ντεμπούτο τους Street Horising περιγράφεται από τα ουρλιαχτά τύπου βασανιστηρίου, τα ατέλειωτα loops και τις ονειρικές τους μελωδίες θυμίζοντας Black Dice και Yo la tengo αλλά αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι ο τρόπος με τον οποίο πλησιάζουν τον ασυνήθιστο και μοναδικό ήχο τους.

Ο καινούργιος δίσκος τους με τίτλο Tarot Sport κυκλοφόρησε μετά από μια 18μηνη περίοδο παίζοντας μόνο τον δίσκο Street Horising, κερδίζοντας κοινό που ολοένα και μεγάλωνε. Οι διαφορές με τον πρώτο δίσκο είναι εμφανείς από το πρώτο κιόλας κομμάτι τους με τίτλο Surf Solar, δείχνοντας μια χορευτική διάθεση που μοιάζει να προσπαθεί να φτάσει σε στο ζενίθ του, αλλά χωρίς να το καταλάβεις, μπαίνει το δεύτερο κομμάτι το οποίο σε ξαναρίχνει σε ένα ναδίρ από παρόμοια beat και χαρωπά mixes.

Θα έλεγε κανείς ότι αυτό δεν είναι ότι καλύτερο για την μουσική τους, αλλά κατά την προσωπική μου άποψη αυτή η νοοτροπία (του ύψους και του βάθους) είναι αυτό που τους δίνει ένα ξεχωριστό στίγμα. Από την άλλη ίσως το έκαναν και με την προοπτική του live, δηλαδή να δίνουν στο κοινό μια ευκαιρία να ξαποστάσουν λίγο από το τρελό χορό και τα ναρκωτικά... Έγραψα λέξη-ταμπού, όμως η σχέση δημιουργού-καλλιτέχνη με το δημιούργημα και το ακροατήριο του, έχει αρκετές φορές πολλά να οφείλει σε παραισθησιογόνες ουσίες και εδώ κάτι τέτοιο γίνεται αντιληπτό, καλώς ή κακώς (ένα κοινωνικό μήνυμα, προσφορά των «φαρμακο»βιομηχανιών). Μεγάλη κουβέντα, όχι για εδώ, μια και ήδη ο αρχισυντάκτης έχει αρχίσει να μου πετσοκόβει το κείμενο..

Anyway, προσπερνώντας το παραπάνω χωρίς να τρέχει και κάτι, μπήκε πάλι χωρίς να το πάρω χαμπάρι το τρίτο κομμάτι με τίτλο Lisbon Maru, το οποίο το θεωρώ μαζί με το Olympians (τέταρτο κατά σειρά) τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Το πρώτο (Lisbon Maru) ξεκινάει με πλήκτρα διακρίνοντας σιγά σιγά ένα beat από πίσω σαν να βλέπεις την ανατολή ταυτόχρονα με την δύση ένα πράγμα και καθώς προχωράει το κομμάτι τα beat μετατρέπονται σε ένα είδους στρατιωτικού εμβατηρίου χωρίς όμως να λείπει και ο ήχος των synths. Το δε κομμάτι Olympians διάρκειας σχεδόν 11 λεπτών (εντάξει αυτό το κατάλαβα πως άλλαξε) φαίνεται σαν ένα συνονθύλευμα από synths δίνοντας και μια αίσθηση από έναν ενορχηστρωμένο γαλαξία που περιστρέφεται γύρω από μια νότα…την ντο για παράδειγμα. Τα υπόλοιπα κομμάτια ακολουθούν ένα ίδιο μοτίβο με τα υπνωτικά ατέλειωτα-ατέρμονα beats και τον ταλαντευόμενο ήχο να δίνει και να παίρνει φανερώνοντας έτσι και την πειραματική διάθεση των Brits Andrew Hung και Benjamin John Power και την ανατρεπτική φαντασία τους με την απουσία όμως των ουρλιαχτών που ήταν έντονο χαρακτηριστικό του πρώτου δίσκου. Αυτό ίσως είναι και καλό διότι αποκαλύτπει την διάθεση για μη επανάληψη της μουσικής τους και την περιέργεια για εξερεύνηση καινούργιων ήχων.

Η μουσική βιομηχανία έχει ανάγκη για τέτοια, ανοιχτά σε επιρροές, μυαλά και ανάλογη διάθεση και πιστεύω ότι έχουμε να δούμε πολλά ακόμα από το τρελο-δίδυμο των Fuck Buttons.

Rating: 8 / 10
Θρασύβουλος Μπαρκούζος

Fuck Buttons @ Myspace

Fuck Buttons - Surf Solar

 

 

 

 

 

• Read more about Fuck Buttons - Tarot Sport

The Flaming Lips - Embryonic

cd1. 1.Convinced of the Hex / 2.The Sparrow Looks Up at the Machine / 3.Evil / 4.Aquarius Sabotage / 5.See the Leaves / 6.If / 7.Gemini Syringes / 8.Your Bats / 9.Powerless cd2. 1.The Ego's Last Stand / 2.I Can Be a Frog / 3.Sagittarius Silver Announcement / 4.Worm Mountain / 5.Scorpio Sword / 6.The Impulse / 7.Silver Trembling Hands / 8.Virgo Self-Esteem Broadcast / 9.Watching the Planets

13 October 2009 - Warner Bros

Ο Wayne Coyne, τραγουδιστής, κιθαρίστας και συνθέτης των Flaming Lips είναι από τους καλλιτέχνες που μοιάζουν να είναι 100% αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουν. Από το 1986 κυκλοφορεί δίσκους, χαρακτηρίζοντας των ήχο τους μοναδικά και συγχρόνως προσφέροντας, σε όσους τον ακολουθούν, εμπειρίες, σκέψεις, ακούσματα που προκύπτουν ως απόρροια εκτεταμένης χρήσης LSD και άλλων ουσιών. Όπως ο ίδιος δηλώνει, αυτό ήταν αναγκαίο για τον καλλιτέχνη λόγω του νεαρού της ηλικίας του και της αναζήτησης για έμπνευση. Σπουδαίοι χειριστές των μουσικών οργάνων, των ηχητικών εφέ και τον λέξεων το συγκρότημα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι ο συνεχιστής του δρόμου που άνοιξαν οι Velvet Underground και μάλλον στέκονται απέναντι στους Spacemen3 και όχι δίπλα!

Σίγουρα έχουν εξελίξει την μουσική τους, έχουν πειραματιστεί αρκετά και έχουν μεταφράσει σε στίχους τις σκέψεις τους, είτε αυτές είναι παραισθήσεις είτε απλές αισθήσεις. Ο πρόσφατος δίσκος τους, Embryonic αρκετά διαφορετικός από τις προηγούμενές τους δουλειές, με λίγα λόγια μπορεί να χαρακτηριστεί ως all-day album (τώρα μου ήρθε στο μυαλό), δηλαδή ένας δίσκος ο οποίος αν καθόσουν στον καναπέ σου και έπαιζε στο repeat, το επόμενο πρωί σίγουρα θα θεωρούσες πως πέρασες μία δημιουργική μέρα. Το σπουδαίο του δίσκου όμως, είναι ΤΙ θα έχεις στο μυαλό σου εκείνο το πρωί. Με λίγα λόγια, ματαιοδοξία, δυσοίωνες ενδείξεις, απαίσια γεύση στο στόμα σου λες και έχεις γευτεί κάτι για πρώτη φορά που σίγουρα δεν βρίσκεται επί γης, βουητό στα αυτιά σου, ψυχεδέλεια, εικόνες καταστροφής σε ένα τοπίο που όλα είναι γαλήνια και μόλις όλα αυτά γίνουν αντιληπτά από το νου κουλουριάζεσαι στο καναπέ που σε βρήκε το ξημέρωμα και πατάς το Stop, γρήγορα-γρήγορα τρέχεις προς το στερεοφωνικό σου, βγάζεις τα cd και τα πετάς-το Embryonic είναι διπλό cd. Ηρεμείς. Ένα βλέμμα σου όμως κατευθύνεται προς τον κάδο και οι μυείς του σώματος σου προσπαθούν να σε οδηγήσουν προς τα εκεί. Το μυαλό σου αντιστέκεται αλλά τελικά λυγίζει. Παίρνεις τα δύο δισκάκια και τα τοποθετείς εκεί που ανήκουν, στο cd player. Πατάς το Play. Η διαδικασία αυτή συνεχίζεται επ' άπειρο. Από πάνω σου βρίσκονται σύννεφα, αόρατα όπως στο "The Ego's Last Stand", που σου προκαλούν μόνιμες αλλαγές- "an invisible cloud makes invisible changes" και η μόνη λύση είναι  να καταστρέψεις τον εαυτό σου- "the only way out, is to destroy all traces, oh destroy yourself". Τρελάθηκες, μήπως είσαι ένας βάτραχος που πηδάει από την μία ευκολία στην άλλη; Ή μήπως ένας ανεμοστρόβιλος που στην πρώτη δυσκολία καταστρέφεις ότι έχεις δημιουργήσει; - "I can be a frog".

Μουσικά ο δίσκος είναι σκληρός, εντυπωσιακό το rhythm section της μπάντας με τον Kliph Scurlock  να δημιουργεί τις πιο επικές ατμόσφαιρες του δίσκου πίσω από το set και τον ταλαντούχο Michael Lee Ivins με το τετράχορδο όργανο του να αφιερώνεται στους The Who. Οι Flaming Lips είναι δεδομένο ότι γράφουν καλή μουσική, αλλά αυτός ο δίσκος πιθανά να σηματοδοτεί μία διαφορετική πορεία του συγκροτήματος όπως έκανε το "In a Priest Driven Ambulance" το 1990. Με λιγότερα "ακουστικά" τραγούδια, acid-rock ήχους (πάντα υπήρχαν), λιγότερες μπαλάντες (εδώ το "Evil" στο οποίο ο Coyne εύχεται να πάει πίσω στον χρόνο-αλλά μάλλον δεν μπορεί) και στιχουργικά με τα πόδια στο έδαφος.

Συνοψίζοντας, έχουμε ένα διπλό άλμπουμ με 18 τραγούδια, γεμάτο ατμόσφαιρες, ήχους, ρυθμούς, μία συνεργασία στο "Worm Mountain" με τους MGMT και άλλη μία με τον τραγουδιστή των Yeah Yeah Yeahs στα "I can be a frog" και "Watching the planets", πολλές καλές στιγμές όπου κάθε μία αξίζει όσο όλος ο δίσκος,όπως για παράδειγμα το τελικό τραγούδι τίτλων τέλους, και ένα προσωπικό 10/10. Όσο αντικειμενικά μπορεί να μιλήσει κανείς..    

Rating: 9 / 10
Άγγελος Κουκλάκης

The Flaming Lips @ Myspace

The Flaming Lips - I can be a frog

 

 

• Read more about The Flaming Lips - Embryonic