Wolfmother - Cosmic Egg

Wolfmother - Cosmic Egg

1. California Queen/ 2. New Moon Rising/ 3. White Feather/ 4. Sundial/ 5. In the Morning/ 6. 10,000 Feet/ 7. Cosmic Egg/ 8. Far Away/ 9. Pilgrim/ 10. In the Castle/ 11. Phoenix/ 12. Violence of the Sun

23 October 2009 - Modular/Intersco

 

Τι είναι το Cosmic Egg; Ας πούμε ότι, έχεις γυρίσει από την δουλειά, είσαι στο καναπέ σου και θέλεις να βάλεις κάτι cool να ακούσεις. Να μην σε «πάρει από κάτω», να μην είναι χαζοχαρούμενο, να μην είναι παλιομοδίτικο αλλά ούτε πολύ brutal, θέλεις κάτι.... just cool. Τότε η λίστα που θα φτιάξεις σίγουρα θα περιέχει και μερικά κομμάτια από το "κοσμικό αυγό", απλά και μόνο επειδή είναι ένας cool, γρήγορος, χορταστικός rock δίσκος που rollάρει. Αυτό είναι το "Cosmic Egg".

Ομολογουμένως η επιστροφή στις hard rock εποχές έρχεται σε αντίθεση με το concept του τίτλου και του εντυπωσιακού εξωφύλλου. Ο συμβολισμός του αυγού, της δημιουργίας, της ηρεμίας, της αναγέννησης και του καινούργιου αντιπαραβάλλεται με τον ήχο του άλμπουμ, την αναβίωση (rip off?) μουσικών που κυκλοφόρησαν, οι περισσότερες, πριν καν γεννηθούμε. Κανείς δεν μπορεί να τον πει κακό δίσκο. Αμφιλεγόμενο, οπωσδήποτε, αλλά κακό.... όχι. Είναι ένας δίσκος που ΔΕΝ είναι βαρετός κατά την διάρκεια της ακρόασης του, αλλά σίγουρα δεν... πάει την μουσική ένα βήμα παρακάτω. Γι' αυτό και είναι δίσκος παγίδα/αστείο. Θα αφήσεις τον εαυτό σου «στην απέξω» και θα τον κοιτάς με μία, δικαιολογημένη, επικριτική ματιά ή θα αφεθείς στο ροκ'εν'ρολάρισμα του; Θα ξενερώσεις με την απλότητά του ή θα κάνεις headbanging με το coolness του; It's your choice.

Ο δίσκος ξεκινά δυναμικά, με παροξυσμικά riff τα οποία θα μπορούσε να τα έχει γράψει κάποιος άνθρωπος της εποχής των πρώτων «Homo Proto-Metallius». Αρκετά καλό το intro κομμάτι "California Queen" αλλά όχι καταπληκτικό. Όχι όσο καταπληκτικό είναι το outro κομμάτι του δίσκου «Violence of the Sun». Αυτό συμβαίνει γιατί έχει συναίσθημα, το μπάσο σε οδηγεί πανέμορφα στην μέση του τραγουδιού όπου ξεκινά και η κορύφωση του. Θυμάσαι τους Led Zeppelin; Κάτι τέτοια κάνανε και δαύτοι. Μια πολύ καλή στιγμή είναι και το "In the Castle", που μου θύμισε τον εκμοντερνισμό και τις εκρήξεις των White Stripes. Αν θέλεις κάτι absolutely 70's, τότε το ομώνυμο "Cosmic Egg" σου δίνει την λύση από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο, σε αντίθεση με το "Sundial" που ξεκινά με μια ωραία bassίλα και συνεχίζει έτσι χαρντκοροκάδικα όπως ξεκίνησε.

• Read more about Wolfmother - Cosmic Egg

The Dead Weather - Horehound

The Dead Weather - Horehound

1. 60 Feet Tall / 2. Hang You From the Heavens / 3. I Cut Like a Buffalo/ 4. So Far From Your Weapon / 5. Treat Me Like Your Mother / 6. Rocking Horse / 7. New Pony / 8. Bone House / 9. 3 Birds / 10. No Hassle Night / 11. Will There Be Enough Water?

13 July 2009 - Third Man 

 

"Και ο Jack White έπλασε τους Dead Weather". Tον Ιανουάριο που μας πέρασε το χαρισματικό παιδί της garage σκηνής που ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός, αποφασίζει λοιπόν να συγκροτήσει μια μπάντα από τις πιο επιβλητικές φιγούρες της new rock: Dean Fertita (Queens of the Stone Age), Jack Lawrence (the Raconteurs, the Greenhornes) και φυσικά την ανυπέρβλητη frontwoman των Kills, Alison Mosshart. Σε δελεάζουν από μόνα τους τα μέλη να ακούσεις το δίσκο. Όμως μην περιμένεις να ακούσεις μόνο τις κιθαριστικές ικανότητες του White, το progressive βούισμα των QOTSA  και την ψυχεδελική χροιά της Αlison (χώθηκε πάλι, αλλά την χαιρόμαστε). Μην προσπαθήσεις να φανταστείς απλά το αποτέλεσμα τους, είναι απρόσιτο. Horehound. Ίσως από τα καλύτερα επιτηδευμένα πειράματα "συνάντησης" μουσικών.

..Βουβές φωνές, λευκό φόντο με μαύρα πλέγματα. Καμένα κλαριά, αποτέφρωση και υγρά υπόγεια. Χάραμα. Ταξίδια από το Texas μέχρι το Montreal. Ξηρά ερημικά τοπία, μυρίζει καμένο ύφασμα από σφαίρα. Ένοπλη φιγούρα, χωρίς πρόσωπο. Με τις επανειλημένες απειλές της, η Alison επιβάλει τη σκιερή φιγούρα της. Αραδιάζει τους στίχους με τη σαγηνευτική της βία. Κρατάει το τσιγάρο της δίπλα στο μικρόφωνο και μεταφέρει στη μουσική τη ζάλη της. Ύστερα μπαίνει στον εφιάλτη σου. Έχει σταθεί στο σταυροδρόμι παραδείσου και κόλασης. "I'd like to grab you by the hair and hang you off from the heavens .. I ‘d like to grab you by the hair and drag you to the devil".

Σε όλο το εύρος του δίσκου κυριαρχεί μια country ιδέα στολισμένη με ατμοσφαιρικά reefs ενώ τα πιο "εξασκημένα αυτιά " θα εκτιμήσουν τον ρόλο των πλήκτρων. Θετικό που όλα τα μέλη συμμετέχουν στα φωνητικά. Ίδια φιλοσοφία, ανόμοια τραγούδια. Κάτι τέτοιο σπανίζει στα σημερινά groups μιας και πολύ συχνά έχουμε δίσκους των δύο singles και με μία σειρά αδιάφορων κομματιών. Μία πολύ καλή διασκευή του Bob Dylan στο New Pony, ενώ το reef στα μέσα του "Treat me like your mother" σαφώς και δεν περνά απαρατήρητο. Είναι γεγονός ότι θα προτιμούσαμε να έχουμε τον White πιο συχνά στις κιθάρες παρά στα drums. Συνοπτικά, το όλο επίτευγμα είναι ικανοποιητικά καλό.

Και οι λάτρες των Kills, αλλά περισσότερο των White Stripes θα εκτιμήσουν το δίσκο αυτό. Και είναι ουκ ολίγοι αυτοί που έχουν γεμίσει τα live τους αλλά και έχουν διασκευάσει κομμάτια του White - το "Seven Nation Army" έχει καταλάβει θέση στα υψηλότερα βάθρα του εναλλακτικού ροκ -. Βέβαια, όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε το κοινό της βρετανικής indie, συνήθως απορρίπτει την κάθε αμερικανιά. Εδώ όμως θα γίνει σίγουρα εξαίρεση καθώς ο δίσκος αυτός εξευγενίζει την αδεξιότητα που συχνά παρουσιάζεται στα "anti-brits".

 Ξεκινήστε να ακούτε το δίσκο από το "3 Birds" - Καλή ακρόαση.

Rating: 7,5 / 10
Φωτεινή Κολαΐτη

The Dead Weather official

The Dead Weather - treat me like your mother video

 

 

 

• Read more about The Dead Weather - Horehound

13th Monkey - Redefining the Paradigm of Bang

13th Monkey - Redefining the Paradigm of Bang

1.Aktrus / 2.Cedera / 3.Oropax / 4.Mister 29 / 5.Yakis / 6.Anality / 7.Monkey Bites / 8.Axyt / 9.Tremor(live) / 10.A500

 

 

• Read more about 13th Monkey - Redefining the Paradigm of Bang

Richard Hawley - Truelove's Gutter

• Read more about Richard Hawley - Truelove's Gutter

Pearl Jam - Backspacer

• Read more about Pearl Jam - Backspacer

Imminent - Cask Strength

1.séracs / 2.gari / 3.bock / 4.garn / 5.lorsc / 6.teskede / 7.ila / 8.cling / 9.rubbs / 10.droak / 11.ébat / 12.thal

Ant-Zen - Οκτώβριος 2009

 

Είχαμε αναφέρει για την επιστροφή ιερών τεράτων του ηλεκτρονικού ήχου, και όχι, ο λόγος δεν ήταν μόνο για τον Tiësto. Πιθανότατα το μεγαλύτερο νέο της χρονιάς για τους φίλους του σκληρού industial ήχου είναι η επιστροφή του Imminent.

Ναι, δεν είχε σταματήσει ποτέ να γράφει μουσική. Αλλά καμία από τις συνεργασίες του με τον Synapscape (για παράδειγμα), δεν είχε κάνει τον πάταγο που έκανε το 1999 το Nord, και ακόμα νωρίτερα το Lost Highway, ένα από τα λίγα «κλασσικά» club friendly κομμάτια της ιστορίας του power noise.

Επί δέκα χρόνια, λοιπόν, το πάλευε. Επί δέκα χρόνια προσπαθούσε να επανεφεύρει τον εαυτό του, να ξεφύγει από τη συνταγή του Nord (απλές θλιμμένες μελωδίες στο βάθος, γρήγορο σκληρό σφυροκόπημα με πολύ σύνθετες drumlines μπροστά). Άφηνε το αποτέλεσμα να ωριμάζει. Δεν βιαζόταν: κανείς δεν ακολουθούσε τα χνάρια του. Όποτε και να κυκλοφορούσε το δίσκο, θα ακουγόταν φρέσκος.

Προφανώς είχα μεγάλη αγωνία όταν άνοιξα την ξύλινη κασετίνα. Αφήστε που το cd είχε φύγει από το περίτεχνα σκαλισμένο προστατευτικό και είχε κάνει πολλές βόλτες πάνω στο ξύλο, οπότε ήταν θαύμα που έπαιζε ακόμα ;). Και αυτό που άκουσα ήταν... αυτό που περίμενα, και όχι. Διότι ναι, αναγνωρίζεται η συνταγή του σε απίστευτα σκληρά κομμάτια, όπως το Teskede και το Ila. Ακόμα και εκεί, όμως, είναι αλλαγμένη, λιγότερο θλιμμένη, πιο εξυψωτική, με πιο σύνθετα drones. Αναγνωρίζονται οι συνεργασίες με τον Synapscape στους οξείς ήχους του Rubbs. Και μόνο με αυτά τα κομμάτια, θα ήμουν χαρούμενος.

Όμως, δεν σταματάει εκεί. Αυτά τα 12 κομμάτια είναι μια επιλογή των καλύτερων πειραμάτων που έκανε όλα αυτά τα χρόνια, και δεν θα περιορίζονταν σε γνωστούς ήχους. Σίγουρα υπάρχουν οι αναφορές στο breakcore (Bock), αλλά η κακοφωνία των συνθ ενός Droak, για παράδειγμα δεν έχει κανένα προηγούμενο που να γνωρίζω. Το ομορφότερο κομμάτι του δίσκου, το Lorsc, μπορεί να βασίζεται σε ελαφρώς tribal ρυθμούς που συνοδεύουν μια ωραία μελωδία, στο στυλ του Empusae, αλλά η μελωδία είναι απείρως πιο ανεπτυγμένη, αναπάντεχη, και φέρνει στο μυαλό μια σκηνή στην άγρια δύση, και όχι έναν ναό της Κεντρικής Αμερικής.

Δεν έχει νόημα να απαριθμήσω όλα τα ενδιαφέροντα κομμάτια και όλες τις πτυχές του δίσκου. Είναι τόσο πολυεπίπεδος και πλούσιος σε ιδέες που είναι απορίας άξιο το πώς καταφέρνει να διατηρεί μια συνοχή. Σκέτη απόλαυση!

Rating: 8,3 / 10
tec-goblin

Imminent @ Myspace

 

 

     

• Read more about Imminent - Cask Strength

Porcupine Tree - The Incident

• Read more about Porcupine Tree - The Incident

Porcupine Tree - The Incident

Disc 1: I. Occam's Razor/  II. The Blind House/ III. Great Expectations/ IV. Kneel and Disconnect/ V. Drawing the Line/ VI. The Incident/ VII. Your Unpleasant Family/ VIII. The Yellow Windows of the Evening Train/ IX. Time Flies/ X. Degree Zero of Liberty / XI. Octane Twisted/ XII. The Séance/ XIII. Circle of Manias/ XIV. I Drive the Hearse Disc 2. 1. Flicker/  2. Bonnie the Cat/ 3. Black Dahlia/ 4. Remember Me Lover          

14 September 2009 - Roadrunner Records

 

Δισκογραφικά οι Porcupine Tree ξεκίνησαν το 1991 - αν και η ιστορία τους ξεκινά το 1987 όταν ο Steven Wilson δημιουργεί  μια μπάντα ονόματι ΝΟ-ΜΑΝ και ένα side project που έμελλε να είναι η βασική του ενασχόληση, τους Porcupine Tree. Έκτοτε η παραγωγή  μουσικών διαμαντιών δε σταμάτησε. Το να έχεις διαρκή δημιουργική διάθεση είναι κάτι. Το να καταφέρνεις αυτή να έχει πάντα αποτελέσματα προσεγμένα στην εντέλεια και διαρκώς εμπνευσμένα, όμως, είναι το μεγάλο στοίχημα.  Και οι PT το στοίχημα αυτό το κερδίζουν. Οτιδήποτε κάνουν είναι άρτιο, τόσο από άποψη παραγωγής (ηχητικά και artwork), όσο και από την Live απόδοση του υλικού τους.

H ηγετική μορφή των PT είναι ο αυτοδίδακτος μουσικός, κύριος Steven Wilson. Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτόν. Πρόκειται για μια μουσική ιδιοφυία, κατ εμέ, για τον αντιπροσωπευτικότερο και χαρισματικότερο πρεσβευτή της prog rock σκηνής και, το σημαντικότερο, ένα τελειομανή καλλιτέχνη. Με το που έρχεται στα χέρια και στα αυτιά σου η κάθε δουλειά του, είτε σ'αρέσει είτε όχι δε μπορείς παρά να σκεφτείς πως αυτός είναι ένας καλλιτέχνης που σέβεται τόσο τον ακροατή όσο και την τέχνη που υπηρετεί.

To "Incident", το νέο διπλό τους άλμπουμ, δεν αποτελεί εξαίρεση στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι PT. Στο πρώτο από τα δύο μέρη συναντάμε ένα concept δίσκο αποτελούμενο από ένα κομμάτι χωρισμένο σε 14 επιμέρους τμήματα!  Σύμφωνα με τον ίδιο τον Wilson η αρχική σύλληψη προέκυψε όταν βρέθηκε μπροστά σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και αισθάνθηκε το πνεύμα ενός εκ των θυμάτων να κάθεται δίπλα του στο αυτοκίνητο: «Μια πινακίδα της αστυνομίας έγραφε incident (=περιστατικό), κάτι που τελικά μπορεί να είναι μια τραυματική έως καταστροφική εμπειρία  για τους ανθρώπους που εμπλέκονται», ανέφερε.  Κάποια συμβάντα μας αλλάζουν δραματικά, υποχρεώνοντας μας να δούμε τη ζωή μας, την απώλεια αγαπημένων προσώπων, τους φόβους μας ,ακόμα και τον ίδιο μας το θάνατο, διαφορετικά. Αυτό ήταν η αφετηρία και η κεντρική ιδέα πάνω στην οποία στηρίχτηκε ο δίσκος.

Ας πάρουμε τα πράγματα με κάποια σειρά. Το ατού του Wilson πότε δεν βρισκόταν στο στιχουργικό κομμάτι. Δεν έπλαθε ιστορίες τόσο άξιες αναφοράς. Tο ίδιο συμβαίνει και εδώ. Εξαίρεση αποτελούν οι στίχοι που αναφέρονται σε πιο καθημερινές καταστάσεις («hate song», «she's moved on» από το Lightbulb Sun του 2000) παρά σε πιο αφηρημένες.

Συνθετικά αυτό που παρατηρώ με τις πρώτες 4-5 ακροάσεις - δυο εκ των οποίων στη  «σωστή» ένταση, γιατί οι γείτονες δεν είναι fan δυστυχώς -  είναι ότι μετά από δυο πολύ δυνατά άλμπουμ που φλέρταραν  με το metal σε αρκετές στιγμές («Deadwing» του 2005 και «Fear of a blank planet» του 2007), σαν κάπου να γίνεται μια στροφή προς τις prog rock εποχές του «Signify»(1996) . Τα δυνατά riffs υπάρχουν βέβαια και εδώ («Blind House», «Incident», «Octane Twisted»), όμως σίγουρα έχουν αραιώσει και η prog ατμόσφαιρα σαφώς κυριαρχεί («Great Expectations»). Προσωπικά βέβαια αυτό καθόλου δε με ενοχλεί γιατί πιστεύω ότι οι καλύτερες συλλήψεις τους δεν είναι απαραίτητα «με το γκάζι πατημένο». Μακράν καλύτερη στιγμή θεωρώ πως είναι το «Drawing the line» όπου φέρνει αρκετά στο μυαλό το ασύλληπτο «Arriving somewhere but not here» («Deadwing»-2005). Πολύ καλή σύνθεση αποτελεί και το  ομώνυμο κομμάτι (ψυχεδελική electro με αρκετά metal σημεία), εξαιρετική στιγμή το «Octane twisted» που βρίσκεται στα όρια μεταξύ Progressive  και metal (εύκολο για τους PT να κινούνται σ'αυτά τα πλαίσια), ενώ στην τετράδα που ξεχωρίζει θα έβαζα και το σχεδόν 12λεπτό «Time Flies» (στιχουργικά είναι ένας φόρος τιμής σε καλλιτέχνες όπως οι Beatles, ο Hendrix και όλους όσους τους επηρέασαν μεγαλώνοντας), αν και νομίζω πως λιγάκι το ...παρατραβάνε. Εδώ οι κιθάρες παραπέμπουν κατευθείαν στους Pink Floyd, η αύρα των οποίων κυριαρχεί σε όλο το album, προδίδοντας τη βασική τους επιρροή.

Τα τέσσερα κομμάτια στο δεύτερο μέρος του άλμπουμ είναι εκτός του concept του άλμπουμ  και ορθώς τοποθετούνται ξεχωριστά και στο cd, αλλά και στο βινύλιο. Δύο από αυτά θεωρώ πώς είναι εξαιρετικές στιγμές. Το ένα είναι είναι το «Bonnie the cat» που αναδεικνύει το απίστευτο ταλέντο του drummer Gavin Harrison, ενώ οι metal στιγμές συνδυασμένες με κάποιες ανατολίτικες μελωδίες δίνουν μια «εκστατική» ατμόσφαιρα στο κομμάτι. Το δεύτερο είναι το «Remember me lover», μια κλασσική PORCUPINE-ική μπαλάντα, με υπέροχα ξεσπάσματα. Βέβαια, κάτι μου θυμίζει αλλά όσο γράφω αυτές τις γραμμές δε λέει να μου έρθει στο μυαλό.

Το συμπέρασμα ποιο είναι? Δύσκολη απάντηση. Αρχικά θα πω ότι για άλλη μια φορά κράτησαν σε όλους τους τομείς που τους χαρακτηρίζουν πολύ υψηλά τα standards τους. Μετά από τόσες αλλαγές στο μουσικό τους ύφος- ξεκίνησαν παίζοντας ψυχεδέλεια με πολλά ambient στοιχεία, πέρασαν στο καθαρά progressive rock και κατέληξαν να φλερτάρουν με το metal χωρίς πότε να χάσουν την έμπνευση και την ταυτότητα τους. Ειλικρινά δε πιστεύω ότι θα απογοητεύσουν τους οπαδούς τους με το Incident.

Δε ξέρω αν σε λίγα χρόνια θα το βάλω δίπλα στις κορυφαίες στιγμές τους, όπως το Lightbulb Sun, το Deadwing και το Voyage 34 (η απαραίτητη σύνδεση με το «παρελθόν» τους), αλλά σίγουρα δε θα πάψω ποτέ να το ακούω. Για εκείνους που διαβάζουν αυτές τις γραμμές και δεν έχουν έρθει σε επαφή με τους Porcupine Tree, τα τρία προαναφερθέντα άλμπουμ είναι μάλλον πιο ενδεδειγμένη αφετηρία  για το ταξίδι στον κόσμο τους. Πάντως αν έπρεπε να αναφέρω ένα μουσικό ήρωα της γενιάς μου, άνθρωπο με τον όποιο μεγάλωσα μαζί, σίγουρα ο βασικότερος υποψήφιος είναι ο Steven Wilson και η παρέα του.

 

 

 

• Read more about Porcupine Tree - The Incident

Porcupine Tree - The Incident

• Read more about Porcupine Tree - The Incident

Pearl Jam - Backspacer

 

Έχουν περάσει ήδη 18 χρόνια από τότε που οι Pearl Jam μας κέρασαν για πρώτη φορά την "μαργαριταρένια μαρμελάδα" τους. Από τα μεγαλύτερα ονόματα της grunge σκηνής του Seattle που άνθησε την δεκαετία του ‘90. Το μόνο συγκρότημα από εκείνη τη σκηνή που έμεινε μεγάλο και δεμένο μέχρι και σήμερα! Συγκρότημα που τα album που κυκλοφορεί πάνε κατευθείαν στο Νο1. Συγκρότημα που όπου και αν παίζει γεμίζει γήπεδα. Συγκρότημα με πολιτικούς στίχους και άποψη. Συγκρότημα που, όμως, εδώ και χρόνια, δεν έχει κυκλοφορήσει ένα album αντάξιο του Ten του 1991, ένα album που να το ρουφάς από την αρχή μέχρι το τέλος.

Έτσι λοιπόν, λίγο αδιάφορα και επηρεασμένος από την εδώ και χρόνια μέτρια απόδοση του group, πάτησα το play για να ακούσω το Backspacer, το 9^ο album των Pearl Jam. Για να ανακαλύψω τα 2-3 καλά κομμάτια του album. Αν τα έβρισκα και αυτά. Όμως για μισό λεπτό. Γρήγορα τελείωσε ο δίσκος. Μα πόσο διαρκεί; 37 λεπτά. Όχι και πολύ. Αλλά όχι και λίγο για να κυλήσει σα χείμαρρος στα ακουστικά και νοητικά μου αυλάκια. Μήπως να το ακούσω και άλλη μια φορά; Τελικά το άκουσα πολλές φορές. Όχι μόνο εκείνη την ημέρα, αλλά και αρκετές ακόμα. Το Backspacer είναι ένας rock δυναμίτης 11 δεσμίδων. Δεν έχει το super hit που θα αφήσει ιστορία, ωστόσο είναι διαβολεμένα ισορροπημένο, κάτι που σήμερα, στην εποχή των πολλών κυκλοφοριών και του downloading δεν είναι καθόλου συνηθισμένο. Παρά την μικρή του διάρκεια, πρόκειται για ένα γεμάτο album και η προσπάθεια να βρεις κομμάτια που δεν ξεχωρίζουν φαντάζει δύσκολη, μιας και κανένα τραγούδι δεν δείχνει να έχει γραφτεί απλά για να συμπληρώσει τον δίσκο. Εντούτοις, ένα σκαλοπάτι παραπάνω από τα άλλα βρίσκεται το σαρωτικό "Got Some", το πρώτο single "The Fixer" που σε ξεσηκώνει, το εξαιρετικό και συναισθηματικό "Just Breathe", το "Unthought Known" που σε παίρνει από το χέρι και σε οδηγεί στη κορύφωση, το υπερηχητικό "Supersonic" που σε απογειώνει, το ρυθμικό "Force of Nature", η αιθέρια και μελαγχολική μπαλάντα "The End". Μεστό, δυνατό, αγνό και καθαρό rock. Αυτό είναι το Backspacer. Μια rock καταιγίδα. Και ταυτόχρονα απλό. Γιατί κάτι πρέπει να είναι πολύπλοκο για να είναι ωραίο;

Όσοι ψάξουν να βρουν πολιτικούς στίχους και μηνύματα στο Backspacer, όπως στα δύο προηγούμενα album του group, θα απογοητευτούν. Ο Bush είναι πλέον παρελθόν από τον Λευκό Οίκο, έχει ήδη αναλάβει ο Obama και στην Αμερική υπάρχει ένα κλίμα ευφορίας. Ο ίδιος ο Vedder έχει παραδεχτεί πως η εκλογή του Barrack Obama τον ώθησε να γράψει στίχους αισιόδοξους και πιο ανάλαφρους. Αγγίζει πάντως και καυτά κοινωνικά ζητήματα, όπως το πρόβλημα της εξάρτησης από τα ναρκωτικά.

Οι Peal Jam συνεργάζονται ξανά ύστερα από χρόνια με τον παραγωγό Brendan O' Brien (από το "Yield" του 1998) θέλοντας να γυρίσουν πίσω στα απλά και βασικά του rock. Ο Eddie Vedder στο "The Fixer" τραγουδάει με τη διαχρονικά διαπεραστική φωνή του (που έχουν μιμηθεί πολλοί) "I wanna fight to get it back again" και δείχνει να τα καταφέρνει! Γράφει τους στίχους του ακόμα σε γραφομηχανή, πατάει το Backspacer (το πλήκτρο επιστροφής στις γραφομηχανές που βοηθάει στη διόρθωση των λαθών) και προσπαθεί να διορθώσει τη μουσική μετριότητα των τελευταίων χρόνων. Οι Pearl Jam επανέρχονται στα πρώτα δημιουργικά τους χρόνια, μας χαρίζουν έναν από τους καλύτερους rock δίσκους της χρονιάς και ίσως την πιο πλήρη και σημαντική κυκλοφορία τους από την εποχή του Ten!

Rating: 8,5 / 10
Βαγγέλης Τόμπρας

Pearl Jam @ Myspace

 

 

   

 

• Read more about Pearl Jam - Backspacer