John Zorn - In Search of the Miraculous

John Zorn - In Search of the Miraculous

1. Prelude: From A Great Temple/2. Sacred Dance (Invocation)/3. The Book Of Shadows/4. Affirmation/5. The Magus/6. Hymn For A New Millennium/7. Journey Of The Magicians/8. Mythic Etude/9. Postlude: Prayers And Enchantment

23 February 2010 - Tzadik

Κάπου μέσα στο ασυνάρτητο παραλήρημα της Αισθητικής Θεωρίας του, ο Adorno διαπιστώνει ορθώς ότι "και να καταφέρναμε να γράψουμε την καλύτερη τεχνική ανάλυση ενός έργου, αυτή δεν θα έλεγε σχεδόν τίποτα γι'αυτό" - ή κάπως έτσι, παρακαλώ να μου συγχωρεθεί το να μην επιχειρήσω να ψάξω τον Ιωνά μέσα σ' αυτό το κήτος. Και δεν υπάρχει καλύτερη έκφανση της καλλιτεχνικής δημιουργίας από την μουσική για να διαπιστώσουμε την δύναμη του μη απεικονίσιμου, αυτής της κρυφής ισχύος των δημιουργημάτων προς την οποία μπορούμε μόνο να σηκώσουμε το δάχτυλο και να δείξουμε χωρίς ποτέ να μπορούμε να την περιγράψουμε επακριβώς.

Αν κάποιος αναγνώστης δεν γνωρίζει τον John Zorn δεν έχει πάει κάτι στραβά με το γούστο του αλλά με τον νόμο των πιθανοτήτων: έχει επιτυχώς καταφέρει να ξεφύγει και από τους 400 δίσκους στους οποίους έχει εμφανιστεί. Μικρή σημασία έχει όμως αυτό όταν μιλάμε για μια σχιζοειδή φιγούρα που δημιουργεί πιό κυκλοθυμικά κι από προβληματικό έφηβο. Γιατί όταν εμφανίζεσαι την Δευτέρα ως θορυβώδης αναμορφωτής της μουσικής του Morricone, την Τρίτη ως νέος θρύλος της εβραϊκής μουσικής, την Πέμπτη ως τζαζίστας και το Σάββατο σερβίρεις οργισμένο grindcore, εμείς της Κυριακής έχουμε την τάση να συγχιζόμαστε. Και γιά ποιόν John Zorn μιλάμε στο "In Search of the Miraculous"; Εδώ είναι το ενδιαφέρον: γιά τον Wim Mertens.

Αυτός ο δίσκος έχει δύο πόδια: το ένα κοντοστέκεται στην περιοχή ανάμεσα στον Coltrane και την Rune Grammofon ενώ το άλλο ρίχνει τρανταχτά βήματα πεντοζάλη στον μινιμαλισμό όπως τον μάθαμε από τον Steve Reich και τον Terry Riley και όπως αυτοί τον κατέβασαν γεννεαλογικά στον προαναφερθέντα Wim Mertens. Το "In Search of the Miraculous" παρουσιάζει συγγένεια πρώτου βάθμου με την μουσική γιά την "Κοιλιά του Αρχιτέκτονα" του Greenaway την οποία φίλος είχε περιγράψει κάποτε σε διακοπές στις οποίες την είχα κάνει μόνιμη υπόκρουση ως "μουσική για εφευρέσεις". Και η ίδια περιγραφή φαίνεται κατάλληλη γιά όλη αυτή την ιερή φάρα.

Μιά τεχνική ανάλυση - την οποία δεν είμαι σε θέση να κάνω - ίσως να αποκάλυπτε την στοχαστική ιδιότητα του δίσκου. Αλλά πιθανότατα όχι. Αποτελεί ένα καλοκρυμμένο δομικό συστατικό που έχει συνομωτικά παραχωθεί κάπου ανάμεσα στην εικονοπλασία και την ονοματοθεσία, ένα έξυπνο παιχνίδι που έχει στηθεί ανάμεσα στην μεταφυσική γοητεία που βάφτισε τα κομμάτια ("Sacred Dance", "The Book of Shadows", "Journey of the Magicians") και το τεχνοκρατικό φωτογραφικό λεύκωμα της πραγματικότητας στο οποίο λειτουργεί ως υπόκρουση. Είναι μιά βόλτα στην βραδινή πόλη, πολύ λιγότερο μέσα απ'τον γραφικό κονφορμισμό του αυτοκινήτου και πολύ περισσότερο με την βιωματική πραγματικότητα της στράτας. Το μπάσο είναι τα βήματα στα βρώμικα στενάκια, το πιάνο είναι οι τοίχοι επαυξημένοι με τις σοφίες του δρόμου, τα κρουστά είναι οι υπόλοιποι περιπλανώμενοι και το βιμπράφωνο το θλιβερό φώς απ'τις λάμπες και τις πινακίδες των μαγαζιών. Και εκεί εμφανίζεται η εφευρετικότητα. Γιατί θέλει πολύ περισσότερη φαντασία και δημιουργικότητα για να κοιτάξεις στα μάτια την σκοτεινή πλευρά της πόλης και να διακρίνεις την άγρια ομορφιά της παρά το να ρίξεις με ηλίθιο χαμόγελο το νωχελικό σου βλέμμα στο αποστειρωμένο Ευρωπαϊκό αστικό θέρετρο. Και αν αυτός ο δισκός δεν οδηγεί τον ακροατή προς τα εκεί, δεν ξέρω τι μπορεί να το κάνει.

Και αν κάποιους δεν τους ικανοποιεί η κριτική θα δοκιμάσουμε αλλιώς: Το "In Search of the Miraculous" υπήρξε μια αισθητική έρευνα γιά το μεγαλειώδες. Ο Zorn το βρήκε και κυκλοφόρησε ένα αριστούργημα.

Rating: 9 / 10
Γιάννης - Ορέστης Παπαδημητρίου

  John ?zorn @ myspace

 

• Read more about John Zorn - In Search of the Miraculous

Caribou - Swim

Caribou - Swim

1.Odessa / 2.Sun / 3.Kaili / 4.Found Out / 5.Bowls / 6.Leave House / 7.Hannibal / 8.Lalibela / 9.Jamelia

19 April 2010 - City Slang

 

Μετά το βραβευμένο "Andorra" του 2007 ο Καναδός Daniel Victor Snaith, γνωστός ως Caribou κυκλοφορεί από την City Slang καινούριο δίσκο με τίτλο "Swim". Από τους καλλιτέχνες που εργάζονται αποκλειστικά μόνοι τους, διαφοροποιείται και δίνει την δική του οπτική γωνία μέσα από την οποία αντιλαμβάνεται την electronica και το indie. Χωρίς τον επιτηδευμένο χαρακτήρα του Dieter Schöön ή την νέγρικη κουλτούρα των Flying Lotus και Gonjasufi στο αίμα του, ο Caribou μάλλον επεκτείνει λίγο παραπάνω το ευθύγραμμο τμήμα μου δημιουργούν μπάντες όπως οι Hot Chip και Junior Boys.

Σε συνέντευξη του, δήλωσε πως το "Swim" είναι μία προσπάθεια να δημιουργήσει ηλεκτρονική μουσική που ως σημείο αναφοράς θα έχει το νερό, και όχι μεταλλικούς ήχους όπως οι περισσότερες χορευτικές μουσικές σήμερα. Δεν ήξερα τι ακριβώς σημαίνει αυτό, ούτε τι θα μπορούσε κανείς να ακούσει μέσα σε αυτό τον δίσκο μέχρις ότου το cd player έφτασε τα δύο ομορφότερα τραγούδια "Bowls" και "Hannibal". Βαθιές ρυθμικές συνθέσεις, ελάχιστα υποτονικά φωνητικά, ιδιαίτερος ήχος που χαρακτηρίζει σχεδόν τον μισό δίσκο (βλ.Lalibela) σαν βατούς Animal Collective ένα πράμα, το μέρος αυτό δηλαδή που αρμόζει σε στιγμές κάτω από την ανατολή του ηλίου σε ένα beach bar, ύστερα από ασταμάτητο χορό, όταν έχουν γίνει πλέον τα απαραίτητα "ζευγαρώματα" μεθυσμένων νέων. Αντιθέτως τραγούδια όπως το "Sun" και "Leave House" αρκετά πιο χορευτικά, αλλά και πάλι με τον τρόπο που ο Caribou το ορίζει στο "Swim", ανεβάζοντας λίγο τους ρυθμούς προσφέροντας μία πολύ διαφορετική εγκεφαλική διέγερση από αυτή των LCD Soundsystem για παράδειγμα. Το πρώτο single "Odessa", ίσως είναι η γέφυρα μεταξύ των μπανάλ δημιουργιών του παρελθόντος και της τωρινής, προϊδεάζοντας σε γι' αυτό που θα ακολουθήσει. 

Τα synths δουλεύουν τέλεια, η μονοτονία και η επανάληψη εμφανίζονται ακριβώς εκεί που πρέπει, τα ψυχεδελικά σημεία σωστά κατανεμημένα, η διάθεση κυμαινόμενη και το αποτέλεσμα; Ένας δίσκος που δεν έχει καμία σχέση με το "Andorra", μάλλον κλάσεις καλύτερος, χωρίς την pop αισθητική, πιο ηλεκτρονικός και έναν καλλιτέχνη που το δοκίμασε και βγήκε κερδισμένος χωρίς καν να δεχτεί τέρμα!  

Rating: 8 / 10
Άγγελος Κουκλάκης

  Caribou @ Myspace

 

 

 

 

• Read more about Caribou - Swim

Asche - The Easter Island Phenomenon

Asche - The Easter Island Phenomenon

1. doing bad things / 2. another prig / 3. something evil (version) / 4. a streched crash / 5. knee chopper version) / 6. destroying home / 7. neither...nor (version) / 8. wasted hedon / 9. count suckers / 10. dig it! (count suckers pt.2) / 11. dogday sunrise / 12. futurewaste (prig rmx by eva|3) / 13. something evil (rmx by xsoz) / 14. knee chopper (rmx by zeller) / 15. neither...nor (rmx by saturmzlide) / 16. waste (wasted hedon rmx by dj intoner) / 17. steamroom (guilty pleasure rmx by sabes) / 18. darth sux (count suckers rmx by oszillotom)

21 April 2010 - Ant-Zen

 

Asche. Ίσως ο μόνος καλλιτέχνης που καταλαμβάνει το 50% ενός συγκεκριμένου ηλεκτρονικού υποείδους. Έκανε μεγάλη αίσθηση με τη distorted disco το 2000, συνδυάζοντας techno και disco grooves με noise ενορχήστρωση και παραμόρφωση. Ακολούθησε το κορυφαίο distorted dj, ένα άλμπουμ εξαιρετικά επιτυχημένο και στο γνωστό ελληνικό club (ναι, αυτό που έπαιζε industrial από τότε, ξέρετε ποιο εννοώ, ελπίζω). Με αυτό ο Asche έφτιαξε ουσιαστικά τον όρο tecnoise: ένα τρομακτικό χορευτικό ταξίδι χωρίς παύσεις, ένα άλμπουμ - σετ, ένα τεράστιο κομμάτι όπου κάποια samples εξαφανίζονταν για να επανέλθουν 15 λεπτά μετά. Σύμφωνα με το σώμα μου, ήταν το πιο χορευτικό άλμπουμ σε όλη την ιστορία της ant-zen. Από εκεί και πέρα, καθενός το σώμα ενεργοποιείται σε άλλους ρυθμούς, βέβαια.

Και μετά από το 2001, σιωπή. Όποιος και να τον ακολούθησε, δεν μπορούσε να συνδυάσει αυτό το σκοτάδι με το groove, το ταξίδι με το χορό, τη βία με την ατμόσφαιρα. Οι Punch Inc ήταν οι κοντινότεροι (με αμιγώς techno ρυθμούς), ενώ λίγο πιο μετά έγιναν πιο δημοφιλείς ρυθμοί με λίγο μεγαλύτερες δόσεις rave ή gabber (soman, xotox, SAM κλπ). Εξαιρετικοί για χορό, αλλά θλιβεροί σε ατμόσφαιρα.

Όχι πως κοιμόταν ο asche: έφτιαχνε από εδώ κι από εκεί βινύλια, κυκλοφορίες σε συλλογές, ρεμίξ. Σε πολύ αργούς ρυθμούς. Έφτασε όμως η στιγμή που μάζεψε αρκετό υλικό, και αποφάσισε να το ενώσει κάτω από την ομπρέλα του Νησιού του Πάσχα και των διδαγμάτων του για την επιβίωση του ανθρώπινου πολιτισμού: το πώς κάποια στιγμή δεν υπάρχουν πόροι για όλη την ανθρωπότητα και θα φτάσουμε σε ένα σημείο που το σύστημα δεν θα μπορεί να εξαπλώνεται άλλο και θα καταρρεύσει.

Αυτή η νέα ετικέτα, αυτή  η  υποβόσκουσα οργή και το σκοτάδι είναι η μόνη, δυστυχώς, θετική έκπληξη σε αυτό το άλμπουμ. Διότι ναι μεν ο Asche καταφέρνει (εύκολα) να διαφοροποιηθεί από το συνονθύλευμα ευχάριστου αλλά ρηχού TBM και aggro που γεμίζει τα dark alternative clubs σήμερα, αλλά στην πορεία χάνει αυτό που τον έβαζε σε αυτά τα κλαμπ. Το groove είναι σχεδόν ανύπαρκτο, και το πιο χορευτικό κομμάτι του άλμπουμ (το ομολογουμένως καταπληκτικό count suckers) δεν είναι καν καινούριο. Το άλμπουμ, γραμμένο μέσα σε τόσα πολλά χρόνια, αδυνατεί να είναι ενωμένο και συνεχές όπως το distorted dj, και το σώμα πολύ δύσκολα παρασύρεται να λικνιστεί στο ρυθμό.

Μη με παρεξηγήσετε: οι συνθέσεις δεν είναι καθόλου κακές: η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική (ειδικά στο knee chopper), και οι ρυθμοί είναι πυκνοί και περίπλοκοι. Όμως, από πλευράς ήχων, συχνά ξεχνούσα ότι ακούω asche: θα μπορούσε να είναι synapscape του 99, ένα ακόμα (καλό) θορυβώδες άλμπουμ χωρίς όμως κάτι συγκλονιστικά καινούριο.

Δεν θέλω να πω πολλά περισσότερα, γιατί με πονάει. Το tecnoise που γνώρισα είναι πια και επισήμως νεκρό, θα πρέπει να βολευτώ με τους S.A.M.. Αν εσείς δεν το είχατε στην καρδιά σας, ίσως μπορέσετε να κρίνετε πιο καθαρά από μένα αυτή τη συμπαθητική noise κυκλοφορία.

 

Asche @ Myspace

i-tunes

 

   

 

 

• Read more about Asche - The Easter Island Phenomenon

Anathema - We're Here Because We're Here

Anathema - We're Here Because We're Here

1/Thin Air 2/Summernight Horizon 3/Dreaming Light 4/Everything 5/Angels Walk Among Us 6/Presence 7/A Simple Mistake 8/Get Off, Get Out 9/Universal 10/Hindsight  

31 May 2010 - Kscope

 

Μερικές φορές για να κερδίσεις κάτι πρέπει να χάσεις τα πάντα και  για να πετάξεις μακριά από τα δεσμά του χρόνου που σε περιορίζουν πρέπει πρώτα να ψάξεις την ζωή, από μέσα σου, γιατί φίλε μου, σίγουρα δεν είμαστε μονάχα μια στιγμή στον χρόνο. Εν τέλει το μόνο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να δεις από πού τουλάχιστον ξεκίνησες και άσε τις φιλοσοφίες που λένε «κοίτα εκεί που θες να πας». Η ζωή είναι απρόβλεπτη και γεμάτη μυστήρια να ανακαλύψεις. Έτσι λοιπόν μην ψάχνεις μεγάλα νοήματα στο που είσαι, ποιος είσαι και που πας. Μέσα σου θα δεις ότι απλά είσαι. Ένα μικρό νήμα στον χρόνο του πάντα και ένας κόκκος στην παραλία του παντού. Είσαι εδώ απλά επειδή είσαι, μην το ξεχνάς.

Μέσα από τους art rock εδώ και πολλά χρόνια Anathema, βλέπουμε -ή μάλλον ακούμε- με μια άλλη ματιά «την ύπαρξη» καθώς οι ίδιοι κινούνται μέσα στην δίνη του εσωτερισμού και ψάχνοντας ανάμεσα στα σύννεφα της ύπαρξης δίνουν απαντήσεις  -με την δική τους άποψη πάντα- οι οποίες γίνονται τραγούδια. Μην γελιόμαστε, όλοι περιμένουμε τι να ακούσουμε πλέον από δαύτους.  Μετά από μια εξαετία, απουσίας, μετά από ένα πολύ καλό και ταυτόχρονα παρεξηγημένο "A Natural Disaster" και μετά από τρία κομμάτια σκόρπια να κυκλοφορούν δωρεάν στο διαδίκτυο (ένα για κάθε διετία)  έχουμε καταλάβει σε τι μονοπάτια βαδίζουν πλέον.

Το "We're Here Because We're Here" είναι ένας  δίσκος που περιμέναμε πάαααρα πολύ καιρό, ένας δίσκος που έχει αυτά που περιμέναμε, σίγουρα, αλλά χωρίς να είναι κάτι το καταπληκτικό, απλά  ξεχωρίζει.  Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με τα τραγούδια ένα ένα από την αρχή για να βγάλουμε άκρη.

"Thin Air" για ξεκίνημα. Ένα τραγούδι που ως προς την θεματολογία του δεν είναι κάτι το πολύ ιδιαίτερο μέχρι τα μέσα του τραγουδιού όπου απογειώνεται σιγά σιγά όπως είχαν κάνει και με το "Balance" στον προηγούμενο δίσκο.  Είναι όμως ένα από τα δυνατά σε συναισθήματα κομμάτια.  Αντιθέτως όμως το "Summer Night Horizon" είναι κάτι που δεν έχουμε δει τόσο πολύ και αυτό γίνεται διότι μέσα από την ίδια του την σύνθεση βρίσκεις μια τρομερή αντίθεση. Τα αέρινα φωνητικά του Vinny και της Lee [η οποία είναι πλέον μόνιμα επίσημο μέλος της μπάντας] έρχονται σε μία αντίθεση με την ανατριχιαστικά  fast tempo μελωδία του πιάνου. Ένα κομμάτι που ακόμα δεν έχω καταλήξει αν το λατρεύω ή αν το μισώ.

Έρχεται να ηρεμήσει (ευτυχώς) κάπως την διάθεση το ρομαντικό "Dreaming Light" το οποίο παραμένει ένα μέτριο αλλά καλά ενορχηστρωμένο κομμάτι με μία εκπληκτική  (ίσως) showgaze λεπτομέρεια (που κάνει τον πρωταθλητή) προς το τελείωμα. Το "Everything" που ακολουθεί, το γνωρίζουμε όλοι εδώ και χρόνια. Με έμφαση στην μουσική και με ελάχιστους στίχους είναι από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου (ίσως επειδή το έχουμε λιώσει τόσο καιρό). Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο στίχος «Cos everything is energy and energy is you and me...» τείνει να γίνει μάντρα, με την επαναληψημότητά του και αυτό το κάνει τόσο όμορφο τραγούδι. Και το "Angels Walk Among Us" είναι ακόμα ένα κομμάτι που το γνωρίζουμε εδώ και καιρό. Μιλώντας για έναν Άγγελο που μπορεί μονάχα αυτός να χαρίσει ένα γνωστό χαμόγελο, να σου πει να μην ανησυχείς και ότι όλα είναι καλά. «mother can you hear me?
can you tell me, are you there?».

Θυμάσαι το "Hope" από τον δίσκο "Eternity" του '96 που ξεκίναγε με μία αφήγηση; Κάπως έτσι είναι και το "Presence" μόνο που έπειτα της αφήγησης ακολουθεί από ένα στενό σοκάκι ακόρντων, πολλών synths και η Lee να λέει «Only you can hear your life». Ένα πολύ μικρό σε διάρκεια κομμάτι. Το "A Simple Mistake" είναι το τρίτο και τελευταίο κομμάτι που έχουν ξαναγνωρίσει στο παρελθόν. Από άποψη στίχων κινείται σε ζητήματα που αναπτύξαμε και στην αρχή του κειμένου αυτού. «So rise and be your master you don't need to be a slave,
οf memory ensnared in a web, in a cage» Τα λόγια είναι περιττά. Ίσως μαζί με το "Universal" που θα αναφέρουμε στην συνέχεια το καλύτερο κομμάτι του δίσκου ενώ το "Get Off, Get Out" θα μπορούσε να είναι πολύ ιδιαίτερο κομμάτι (ειδικά με το ξεκίνημά του) αλλά καταλήγει να είναι κάπως αδιάφορο.

Ας πούμε και για το "Universal" που αναφέραμε πριν λίγο. Είναι αδιαμφισβήτητα το πιο ατμοσφαιρικό κομμάτι με ένα υπέροχο ορχηστρικό background και μια πινελιά Pink Floyd solo κιθάρας έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Η αλλαγή έρχεται κάπου στο τέταρτο λεπτό με το πιάνο να γίνεται ο πρωταγωνιστής και θα μπορούσε να πει κανείς ότι από εκεί και πέρα μέσα από έναν μουσικό οργασμό επέρχεται η κάθαρση. Αν και θα ήθελα λίιιιιγο ακόμη. Μια πιο σταδιακή μετάβαση προς το τέλος αλλά ίσως τελικά να είναι καλύτερα έτσι. Το " Hindsight" έχει τον τίτλο του προηγούμενου, best-of-διασκευασμένων-κομματιών-τους, album, ένα instrumental κομμάτι, θυμίζει τον ρόλο του 10λτεπου οργασμού που ακούει στο όνομα "Violence", που προσπαθεί άξια αλλά δεν τα καταφέρνει εξίσου καλά.

Κακά τα ψέματα, κανείς  δεν μπορεί να είναι απόλυτα αντικειμενικός με ένα τέτοιο συγκρότημα. Είναι σίγουρα ένας όμορφος δίσκος ο οποίος πολλές φορές γίνεται μονότονος μέσα από την ίδια του την ιδιαιτερότητα. Δεν είναι το απόλυτο που ίσως περιμέναμε για τόσα χρόνια και ίσως για να εκτιμηθεί θα πρέπει να αφήσουμε τον χρόνο να αποφασίσει.

 

   

• Anathema @ Myspace

 

• Read more about Anathema - We're Here Because We're Here

UNKLE - Where Did The Night Fall

UNKLE - Where Did The Night Fall

1.  Nowhere/2. Follow Me Down/3. Natural Selection/4. Joy Factory/5. The Answer/6. On a Wire/7. Falling Stars/8. Heavy Drug/9. Caged Bird/10. Ablivion/11. The Runaway/12. Ever Rest/13. The Healing/14. Another Night Out

12 May 2010 - Surrender All

Δεν είμαστε διαφημιστές. Κατ' επέκταση, ούτε και το αντίθετό τους. Συνεπώς όταν επιλέγουμε να κάνουμε κάποια κριτική δεν προσπαθούμε να χειραγωγήσουμε τον αναγνώστη αλλά να εντάξουμε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο μια συγκεκριμένη κυκλοφορία. Γιά πρωτόλεια έργα θα επιλέξουμε να τα δούμε μέσα σ' ένα δημιουργικό σύνολο μιας εποχής, ανιχνεύοντας τις εξωτερικές ρίζες κάθε κυκλοφορίας σ' αυτά που προηγήθηκαν λίγους μήνες πριν την κυκλοφορία τους. Γιά έργα καλλιτεχνών όπως οι Unkle που έχουν χαράξει μια κάποια δημιουργική γραμμή αναγκαζόμαστε να τα δούμε στην ιστορία των δημιουργών τους. Αν ξεφεύγαμε απ' αυτό θα θριαμβολογούσαμε απλά για τον όγκο που δίνει το εκάστοτε σαμπουάν που έχουμε αναλάβει να προωθήσουμε. Και μπορείτε να καταλάβετε πως σε καμία περίπτωση δεν το επιθυμούμε αυτό.

Οι Unkle παρουσιάζουν μια μεγάλη ασυνέχεια. Μετά την εγκεφαλική electronica των δύο πρώτων δίσκων, προορισμένη να συγκινεί περισσότερο οπαδούς ναρκωτικών αυτοεξερεύνησης, παρουσιάζεται μια τάφρος στην αντίπερα όχθη της οποίας βρίσκεται η προσπάθεια τους να δημιουργήσουν pop δίσκους - μια έννοια που θα εξηγήσουμε παρακάτω. Στα Never Never Land και Psyence Fiction επιχειρούν να ανακαλύψουν το κατάλληλο επαναλαμβανόμενο θέμα και τις χειρουργικά ακριβείς παραλλαγές που θα του επιτρέψουν να αποκτήσει απήχηση στα αυτιά του ακροατή. Οι επιτυχίες που προέκυψαν ("In a State", "Rabbit In Your Headlights") είναι οι πλέον ακατάλληλες για χώρο μαζικής συνάθροισης. Είναι τελείως μη χορευτικά (κι ας έχουν beat), τελείως μη ραδιοφωνικά (κι ας έχουν εύκολες μελωδίες) και θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν την λειτουργία του "All Tomorrow's Parties": τον σαρκασμό απέναντι στην προσωπική θλίψη, την μηχανή που μετατρέπει τον χορό, την συνάθροιση, την γιορτή σε ανάγκες ισότιμες των βιολογικών. Δεν τους αγάπησε κανείς έξω. Όλοι τους λάτρεψαν στα σπίτια τους και μόνοι τους. Μαζική αυτοκριτική δύσκολα γίνεται, ο καθένας σπίτι του (ή σε όποιο σπίτι ξύπνησε) την κάνει την επόμενη του πάρτυ.

Τάφρος.

Και εγένετο χορός. Το 2007 οι Unkle επιστρέφουν με το War Stories, φοράνε τα φανταχτερά τους και πάνε (έστω και λίγο καθυστερημένα) στα κλαμπ να ζήσουν αυτό για το οποίο θρηνούσανε. Η μουσική τους επανέρχεται με την μορφή της power pop του σήμερα (να αποκαλέσω το 2007 σήμερα - δεν σας πειράζει ελπίζω). Επιχειρούν να δημιουργήσουν χορευτικές εξάρσεις ή ισχυρούς ύμνους, χωρίς να χρειάζεται πλέον να αποκαλέσουν τους εαυτούς τους "πρωτοπόρους" για την πρόσκληση που απευθύνουν στον Ian Astbury των Cult, τον Josh Homme των Queens of the Stone Age, τους Duke Spirit (φοβερή μπάντα που αξίζει την προσοχή σας). Δεν υπάρχει πλέον κανένα χάσμα απέναντι σε "ravers" και "rockers" να γεφυρωθεί. Ροζ μπλουζάκια AC/DC φοριούνται απο τους μεγαλύτερους techno παραγωγούς και τα παιδιά που μπούκωναν έψιλον στους Deep Dish το προηγούμενο βράδυ ξυπνούν το απόγευμα ακούγωντας Placebo στο ραδιόφωνο. Οι Ulver έχουν παίξει trip-hop. Εκεί είναι που φεύγει ο κομπλεξισμός και οι διάφοροι καλλιτέχνες της ημι-mainstream ηλεκτρονικής μπορούν να δημιουργήσουν ελεύθεροι στο φιλόδοξο μουσικό μπασταρδάκι που τα 00's έτρεχαν να φυγαδεύσουν απ' τους συντηρητικούς.

Είναι απ' αυτά τα περάσματα που αν τα κάνεις δεν γυρνάς πίσω. Έτσι, το 2010 εμφανίζεται το Where Did the Night Fall (που άραγε) να συνεχίσει αυτή την πορεία. Ένα album πάλι με συμμετοχές, πάλι με τραγουδοποιΐα (την ορίζουμε ως την απόπειρα να γράψεις κάτι συνεκτικό με κουπλέ, ρεφραίν και ενδεχομένως γέφυρα), με την ακλόνητη βάση της electronica και το indie (συμβολίζει συγκεκριμένο ήχο πλέον) ανάπτυγμα από πάνω.

Το πρόβλημα; Το να γράψεις τραγούδια δεν είναι απλό πράγμα. Γιά την ακρίβεια απλό είναι αλλά δύσκολο να το κάνεις καλά. Στο War Stories το έκαναν καλά. Το Where Did the Night Fall δεν είναι βαρετό αλλά σίγουρα δεν καταφέρνει πολλά πέρα απ' το να είναι χλιαρό. Η αιτία; Είναι σχεδόν μια συλλογή μαϊμού, ένα ανώδυνο ραδιοφωνικό άλμπουμ που λειτουργεί ως top of the indie pops των σύγχρονων ονομάτων του χώρου. Το "Follow Me Down" είναι αυτό που κάνουν οι Knife. Το "Another Night Out" είναι το παραπεταμένο B-side των Soulsavers. Το "Caged Bird" καταφέρνει κάτι μεν αλλά όχι κάτι που δεν μπορούν να μας προσφέρει η Bat For Lashes. Και όλο το υπόλοιπο άλμπουμ γενικότερα δεν αποτελεί κάτι παραπάνω από ένα deja-vu. Θα μπορούσε κάποιος βέβαια να ρωτήσει δίκαια: Πρέπει κάθε δίσκος, κάθε τραγούδι να είναι η πρωτόγνωρη εμπειρία που θα απαιτήσει τις εκατομμύρια ακροάσεις για να διαγνώσουμε τις επιρροές; Φυσικά και όχι. Το Where Did the Night Fall δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας κακός δίσκος. Όμως ακούγεται ευχάριστα μόνο αν αποτελεί χαλί σε κάποια άλλη εργασία. Μου δίνεται η εντύπωση ότι όποιος προσπαθήσει να το ακούσει προσηλωμένος θα χάσει γρήγορα το ενδιαφέρον του. Γιά να μην το μειώσουμε και τελείως όμως, βρίσκεται ένα τικ παραπάνω από την σαβούρα που έχει αρχίσει να παράγει μαζικά το είδος.

Κρίμα γιά το δυσανάλογα καλό εξώφυλλο.

Rating: 6,2 / 10
Γιάννης - Ορέστης Παπαδημητρίου

  official site

 

 

• Read more about UNKLE - Where Did The Night Fall

Lowness - Undertow

Lowness - Undertow

1. bridges / 2. rains / 3. big girl don't / 4. transmissional / 5. adrift / 6. out of into / 7. sliver of light / 08. go to the water / 9. it got cold / 10. undertow / 11. 100,000

13 April 2010 - Ant-Zen

 

Ήσουν ο πατέρας μας, τέρας τέρας τέρας μας! Είσαι η ελπίδα μας... Ας το αφήσουμε κάπου εδώ, αλλά νομίζω η σχέση της noise σκηνής με τον Scott Sturgis, γνωστότερο και ως Converter, είναι... στενή. Τα συναισθήματά μου, λοιπόν, όταν άκουσα ότι βγάζει κανονικό άλμπουμ μετά από 7 χρόνια, αλλά και ότι το βγάζει ως Lowness, εστιάζοντας σε ένα «ambient industrial psychedelic hybrid», ήταν ανάμεικτα, αλλά ιδιαίτερα έντονα.

Φυσικά και το αγόρασα με κλειστά τα μάτια, αλλά και με έναν φόβο. Ναι, ο Converter δεν ήταν μόνο το power noise του death time, αλλά και ο τρομακτικός μινιμαλισμός του resolution και οι τελετουργικοί ρυθμοί του bloodsex. Γνώριζα, λοιπόν, ότι ξέρει να φτιάχνει ambient με μαστόρικα τρομακτικό και πρωτότυπο τρόπο. Αλλά αυτά περί «έμπνευσης από τους Pink Floyd και τα ινδικά κοσμήματα» και «post rock ενορχήστρωσης» που μας έλεγε η ant-zen, ήταν, όσο να' ναι, ανησυχητικά, ενώ η δουλειά του σε soundtrack δεν ήταν και τόσο εντυπωσιακή.

Ευτυχώς, διέλυσε τους φόβους μου γρήγορα. Ναι, δεν υπάρχουν χορευτικοί βομβαρδισμοί στο undertow, αλλά ήδη από το bridges το άλμπουμ δίνει το στίγμα του: τρομακτικοί ηλεκτρονικοί θόρυβοι, drones και μια απειλητική ενορχήστρωση. Η κιθάρα είναι τόσο καλά δουλεμένη που ακούγεται απόλυτα ενωμένη με το υπόλοιπο σύνολο. Όχι, δεν είναι εκεί για να τραβήξει το κοινό που δεν ακούει οτιδήποτε δεν έχει κιθάρα: είναι ένας στρατηγικός τρόπος για να δημιουργηθεί ο ήχος που χρειάζεται, τη στιγμή που χρειάζεται, και μόνο.

Όσο ανεβαίνει η drumline, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει ο σεβασμός στην ιδιοφυΐα του Sturgis. Ως μάστορας του ρυθμού, δημιουργεί ένα άλμπουμ που σε χαμηλές εντάσεις θα θεωρείτο ψυχεδελική μηχανική ambient, ενώ σε ψηλότερες χορευτικό τελετουργικό industrial (θυμηθείτε m² και flint glass σε κάποιες δουλειές τους και είστε κάάπως κοντά). Στο μεγαλειώδες παραμορφωμένο riff του rain δείχνει ότι ξεπερνάει τους προκατόχους του σε αυτό το ιδίωμα, αντλώντας πράγματι ό,τι χρειαζόταν από το post rock. Μελωδικός με δύσκολο τρόπο για τα μη μυημένα αυτιά, καταφέρνει αυτό που ως converter απέφευγε, να χτίζει ένα κομμάτι με αλλαγές που είναι ταυτόχρονα ομαλές και πρωτότυπες.

Θα μπορούσα να συνεχίσω να εκθειάζω κομμάτι προς κομμάτι, αλλά ας μην σας τρώω την ώρα: αν σας αρέσει η ατμοσφαιρική μουσική, είτε είναι post rock, είτε είναι dark ambient, είτε noise ambient, αγοράστε αυτό το κόσμημα, και θα ακούσετε ρυθμικά ηλεκτρονικά drums στο big girl don't, θα βυθιστείτε στην απόγνωση και τη μελαγχολία του adrift (ή έστω του ΔΝΤ), θα χορέψετε με το out of into και του go to the water, και θα θέλετε να ξαναρχίσετε από την αρχή μετά το 100,000.

Scott, μπήκες πια ολόκληρος σε διαφορετικά νερά από αυτά από τα οποία ξεκίνησες και απέδειξες ότι μπορείς, όχι μόνο να κολυμπήσεις, αλλά και να μάθεις τους παλιούς κολύμπι. Αλλά, σε παρακαλώ, ξανασχολήσου και με το power noise, δείξε σε όλον αυτό τον καλό και κακό λαό του TBM πώς γίνεται η σωστή και πρωτότυπη δουλειά. Σε χρειαζόμαστε!

Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα, για να δούμε αν καταφέρνει αντίστοιχο come back και ο δημιουργός του tecnoise, asche! 

 

Lowness @ Myspace

 

   

• Read more about Lowness - Undertow

Foals - Total Life Forever

Foals - Total Life Forever

1.Blue Blood / 2. Miami / 3. Total Life Forever / 4. Black Gold / 5. Spanish Sahara / 6. This Orient / 7. Fugue / 8. After Glow / 9. Alabaster / 10.2 Trees

10 May 2010 - Transgressive

 

Πριν δυο χρόνια περίπου ήταν που οι Foals έδωσαν το πρώτο δείγμα ότι δεν είναι αυτοί οι συνηθισμένοι και όχι δυσεύρετοι indie "αγγλοτύποι". Αντιθέτως, ήταν αυτοί που πέρα από την πρότυπη "βρετανική ανεξάρτητη σκηνή" ,με την οποία πριν μερικά χρόνια θα σκεφτόσουν αμέσως Kaiser Chiefs, Franz Ferdinand και Cribs και θα χαιρόσουν με την οικειότητα που έχεις με τέτοιον ήχο, έχουν να δώσουν κάτι πιο ενδιαφέρον και ιδιαίτερο.

Ίσως είναι το κατά βάθος μελόδραμα της φωνής του Γιάννη Φιλιππάκη ( ή Yannis Philippakis δεν ξέρω τι από τα δύο πλέον ), μπορεί και η λειτουργική ενσωμάτωση χάλκινων πνευστών που δεν διανοούμαι να ακούω τους συγκεκριμένους χωρίς αυτά (γενικά όμως το χάλκινο που θυμίζει κακόγουστο μπαρόκ πανηγύρι προσβάλει το αυτί μου που ωρίμασε με άλλες μουσικές του ΄70 και του ΄80). Η κιθάρα τους, βέβαια, συνηθισμένη αλλά ως εφέ την αφήνουν να παίζει σχεδόν πάντα με τον ίδιο τρόπο για να μπορεί να με κάνει να λέω όποτε την ακούω : "... είναι πολύ Foals το ριφάκι...".

Στο Total Life Forever, αφού αφιέρωσα γενικά χρόνο να το ακούσω, συνειδητοποίησα ότι αυτή τη φορά έχουν συσσωρευτεί αυτά τα γνωρίσματα των Foals μέσα σε δέκα κομμάτια που είναι όλα ίδια και όλα διαφορετικά. Είναι απ΄τις εξαιρέσεις που όταν ακούω κάτι μελαγχολικό, μου φτιάχνει η διάθεση και όλα τα ρουτινιάρικα, αυτά που σου σιγοπριονίζουν το κεφάλι δείχνουν να απομακρύνονται ακόμα περισσότερο. Είναι αξιοθαύμαστη η νοσταλγία που δημιουργεί το "Blue Blood" με το "... to come and free me, take me away, to show me my home, where I was born, where I belong" (κάπου εδώ παρατήρησα ότι το τραγούδι ξεκινάει σχεδόν τον ίδιo στίχο με το Unfinished Business των White Lies - you΄ve got blood on your hands, I know it's my own - and I know it's mine, λένε οι White Lies). Η νοσταλγία αυτή αναφέρεται στην τέλεια διαμορφωμένη εικόνα που μπορεί να θέλει κανείς για τη ζωή και το περιβάλλον που θέλει να πλέκει τις σκέψεις του. Στο ίδιο κλίμα είναι και το θλιβερά όμορφο Spanish Sahara που δεν μπορείς να μην το προσέξεις  ανάμεσα στα υπόλοιπα του άλμπουμ. Πόσο μάλλον όταν ακούς το "...I ΄m the fury in your head, I΄m the fury in your bed, I΄m the ghost in the back of your head.". Πώς γίνεται να μην σε συνεπάρει η γαλήνια ροή αισιοδοξίας του This Orient που όλα σε καλούν να αφεθείς στην ελευθερία του.

Όλα αυτά εύστοχα καταλήγουν στον τίτλο του άλμπουμ. Γιατί η πληρότητα και η ολοκλήρωση, αν επιτευχθούν, στη ζωή την καθιστούν απύθμενη, απεπέραστη. Ο "δεκάλογος" αυτός προσεγγίζει την πληρότητα αυτή και το μόνο που θέλω είναι να διαβάσω τα διάφορα σχόλια από δω και από κει κριτικές και συζητήσεις. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να ακούσω κομμάτια στο ραδιόφωνο, εξώφυλλα και άλλες τέτοιες ευτέλειες. Θέλω μία ευπρεπή διακίνηση αντιθετική με την κατάρα της φτηνής δημοτικότητας. 

Foals @ Myspace

 

 

• Read more about Foals - Total Life Forever

My Wet Calvin - All Great Events

My Wet Calvin - All Great Events

1.Gaze/Blindspot, 2.Part Two, 3.Bess Mc Neal, 4.Missed Flight, 5.Laps, 6.Grandchild, 7.Sweet and Sour, 8.Morning Tide, 9.Movements on the Surface, 10. Tangerine Girl, 11.The Light Will, 12.Stay with me

22 February 2010 - Archangel  Music

 

Κάθε φορά που διαβάζω εγχώρια free (και όχι μόνο) press καταλήγω συνήθως σε δύο συμπεράσματα:

α) ότι στην πλειοψηφία τους είναι όλα στυλιζαρισμένα σκουπίδια χωρίς ίχνος αγνού αυθορμητισμού, κακέκτυπα μιας νεοευρωπαϊκής (υπο)κουλτούρας που αναζητάνε βραχύβιους και καθαρά αστικοποιημένους ''ήρωες'' για μια εναλλακτική μαζικοποιημένη διασκέδαση και κατ' επέκταση στάση ζωής..

β) ότι κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου (σύμφωνα με αυτά) καθότι ακόμα δεν έχω αντιληφθεί το μεγαλείο  της εναλλακτικής - underground σκηνής στην Ελλάδα (από groups, dj's, parties, εκθέσεις κτλ) που θα γίνει ευρέως γνωστή και θα ''κατακτήσει το σύμπαν''.

Το να μιλήσεις για τους My Wet Calvin πριν  4-5 χρόνια ήταν πολύ εύκολο και ευχάριστο. Ωραία κομματάκια (με αποκορύφωμα το «Alice says»). Ακόμα πιο ωραίος ο τρόπος διανομής τους (handmade εκδόσεις που μοιράζονταν στο κοινό πριν-μετά από τα live τους), που σε συνδυασμό με την κατά καιρούς ανεπιτήδευτα-επιτιδευμένη σκηνική τους παρουσία (μεταμφιεσμένοι σαν ό,τι μπορείς να φανταστείς), δημιούργησαν μία cool εικόνα νέο-indie φιλοσοφίας - ό,τι δηλαδή χρειαζόταν για να αποκτήσουν ένα μικρό  ενθουσιώδες -όχι απαραίτητα μόνο με τη μουσική τους- κοινό.

2010. 3 χρόνια λοιπόν, μετά το τελευταίο τους EP (καλά δεν παίρνω και όρκο μιας κι είχα χάσει κάποια live τους), ήρθε η ώρα του πρώτου δίσκου. Έλα όμως που τα πράγματα δυσκόλεψαν. Όλη αυτή η νεοανεξάρτητη κουλτούρα έγινε τσίχλα για αναμάσημα. Στο όνομα της τέχνης πολλές άτεχνες ομάδες, συγκροτήματα κτλ. δημιουργήθηκαν και (δυστυχώς) ''δημιουργούν'', εκφυλίζοντας κάθε έννοια τύπου «Do It Yourself», Indie, Pop art και ούτω καθεξής .Έννοιες και ιδιώματα ιστορικής σημασίας για τη μουσική -και όχι μόνο- εξέλιξη. Έννοιες που τώρα χρησιμοποιούνται ακατάπαυστα με το χείριστο δυνατό τρόπο από free press, περιοδικά και στόματα, αμφιβόλου προελεύσεως (και προθέσεως).''Σκουπίδια'' βαφτίζονται πρωτοπορία, το ιδίωμα της μη έμπνευσης αποκαλείται πειραματισμός, και όλα αυτά με λίγη προώθηση δημιουργούν μία ''Αθήνα που ακόμα γοητεύει'', όπως πρόσφατα (ξανά)διάβαζα...

To να μιλήσεις σήμερα λοιπόν, για τους My Wet Calvin κρύβει μικρές παγίδες. Δε μπορείς ας πούμε να μη λάβεις υπόψη ότι πριν ακόμα ο δίσκος κυκλοφορήσει μία εντυπωσιακά μεγάλη μερίδα των προαναφερθέντων Μέσων, έντυπων και μη, ''οργίασε'' για το ''πολύ καλό για να 'ναι ελληνικό '' μουσικό τους ταλέντο, ''ασελγώντας'' ταυτόχρονα εις βάρος  της προαναφερθέντας φιλοσοφίας τους (handmade cd-r, μεταμφιέσεις επί σκηνής) χρησιμοποιώντας την μάλιστα, ως το κύριο κριτήριο ανάδειξής  τους (βλ. Εξώφυλλο δίσκου - αποκλείεται να μην έχει πάρει τ' αυτί σου για το πως δημιουργήθηκε - για το τι μουσική παίζουν άκουσες πουθενά;).

Τα Μέσα αυτά δημιουργούν τάσεις και ως γνωστόν το κοινό καταναλώνει ότι του προσφέρουν. Βέβαια, όσο περισσότερο καταναλώνει, τόσο ποιο αχόρταγο γίνεται. Αποτέλεσμα: η ακατέργαστη αποδοχή πολιτισμικών πληροφοριών, κάτι που ανοίγει το δρόμο σε συγκροτήματα, καλλιτέχνες κτλ ανεξαρτήτως της όποιας τους ποιότητας, για ένα ταξίδι  στη λήθη μίας απατηλής ηδονής.

Στοιχιματίζω λοιπόν ότι οι περισσότεροι θα μιλήσουν για ένα αριστούργημα που θα αδικιθεί μάλιστα στο εξωτερικό μιας και έχει την ατυχία να είναι ελληνικό (δικαιολογώντας τα αδικαιολόγιτα - για ακόμα μία φορά).

Οι My Wet Calvin ίσως από την πλευρά τους να μην έχουν καμία σχέση με όλα αυτά. Ίσως και να γίνονται άθελά τους. Θα φανεί στο σύντομο μέλλον. Βέβαια εδώ, παρουσιάζεται το άλλο μεγάλο πρόβλημα: Θα αντιμετωπίσεις το δίσκο τους   α) ως μία ελληνική κυκλοφορία (κινδυνεύοντας να παρασυρθείς από συναισθηματισμούς) ή   β) ως ένα δίσκο από τους χιλιάδες που θα μπορούσες  τυχαία να ακούσεις (με το ενδεχόμενα να ''παίζουν'' από το να τον πετάξεις μετά το τρίτο κομμάτι, μέχρι το να ξανανιώσεις εκείνον τον πρώτο έρωτα...);

Απαντήσεις : α) Πρώτος στο χωριό ή τελευταίος στην πόλη; Άλλο ένα hype (λόγω της ελληνικότητάς του) για ανακύκλωση με φευγάτα cocktails, ένα talk of the town, βρε παιδί μου; Μικρότητες για ''μικρούς'' και άδικο για τους My Wet Calvin.

β) Το «All Great Events», για να περάσουμε στο καθαρά μουσικό κομμάτι, δεν «ήρθε για να μείνει»'. Μπορεί να μην αποτελεί μια εξολοκλήρου καινούργια δουλειά, μιας και περιέχει και παλιότερα κομμάτια που περιέχονταν σε demo τους (Sweet ‘n' sour, Tangerine girl, Laps, Bess Mcneal, Missed flight), άλλα επανεκτελεσμένα κ άλλα όχι. Αποτελεί όμως μια δουλειά δίχως αυτό το γαμημένο «κάτι» που θα σε κερδίσει. Μια shoegaze αισθητική με διάσπαρτους ηλεκτρονικούς ήχους και κάπου κάπου ποστροκίζουσες αναφορές θυμίζοντας ακόμα και Relevant Box. Ένας δίσκος που ακούγεται ευχάριστα χωρίς να κουράζει, μα και χωρίς να σου αφήνει κάποιο συναίσθημα πέραν του ότι ''το χουν'' αλλά δεν τους βγαίνει το κάτι παραπάνω που θα κάνει την πραγματική διαφορά. Περισσότερο μου κάνει για μια προσπάθεια ''απόδειξης'' παρά για μία προσπάθεια ''έκφρασης''. Και δυστυχώς αυτό, ίσως είναι και το σύγχρονο πρόβλημα της κάθε μορφής τέχνης. Μέσα σ' όλα όμως αυτά υπάρχουν και δύο μικρά μεμονωμένα αριστουργήματα (χαχα, αυτή η υπερβολή πάντα...) : "The light will"(''σκοτεινή'' electroκάτι με παρανοϊκό distortion για τέλος) και "Morning tide" (από το δεύτερο λεπτό και μετά δε θες να τελειώσει ποτέ).Αν αυτά τα δύο είχαν βγει ως 7'' single, ίσως και να μιλούσαμε για την κυκλοφορία της χρονιάς. Δυστυχώς μέχρι εκεί όμως. Πειραματίστηκαν (καταραμένη λέξη πλέον) περισσότερο απ όσο χρειαζόταν, προσέχοντας την κάθε λεπτομέρεια, με αποτέλεσμα να χάσουν την απλότητα και αυθορμητισμό τους. Αυτό ίσως να είναι βέβαια και ένα προσόν που λίγοι το χουν και ακόμα ποιο λίγοι είναι ικανοί να το διατηρήσουν.

Εν κατακλείδι, τίποτα δε θα αλλάξει με το «All great events». Ούτε χάνεις , ούτε κερδίζεις. Ολίγον ξενέρωτη σαν ιδέα αλλά χρειάζεται που και που. Καλός για ελληνικός (εμ, δε ξεφεύγεις τελικά - φαντάσου πως είναι εδώ τα πράγματα), αλλά αν μας ερχόταν από τα ξένα μάλλον δεν θα πολυασχολιόμασταν. Υπάρχει όμως και το μέλλον.  

Rating: 6,5 / 10
Ιωάννης Κούσης

  My Wet Calvin @ myspace

 

 

 

• Read more about My Wet Calvin - All Great Events

Gil Scott-Heron - I'm New Here

Gil Scott-Heron - I'm New Here

1. On Coming from a Broken Home (Part 1) / 2. Me and the Devil / 3. I'm New Here / 4. Your Soul and Mine / 5. Parents / 6. I'll Take Care Of You / 7. Being Blessed / 8. Where Did the Night Go / 9. I Was Guided / 10. New York Is Killing Me / 11. Certain Things / 12. Running / 13. The Crutch / 14. I've Been Me / 15. On Coming From a Broken Home (Part 2)

8 February 2010 - XL Recordings

Δεν έχω πάει ποτέ στην Νέα Υόρκη. Ούτε στην Νέα Υόρκη του Andy Warhol και του Lou Reed, ούτε στην Νέα Υόρκη του Jarmusch, του CBGB, του Mark Rothko, του Χάρλεμ. Ξέρω όμως ότι υπάρχει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ξέρω ότι είναι ένας χαώδης χώρος όπου διαπλέκονται η αίγλη των ουρανοξυστών με τον ανήσυχο κόσμο των γκέτο, όπου ικετεύεις να βρεις ένα πανάκριβο ταξί προσευχόμενος να μην πέσεις σε κατά συρροήν δολοφόνο την ίδια στιγμή που ένα τσούρμο καλοντυμένων φαφλατάδων μεθοκοπάει με σαμπάνιες σε εκθέσεις όλο και πιο αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Αυτός ο δαιδαλώδης λαβύρινθος απ' την αρχή του 20ου αιώνα είχε συνεχώς την τάση να επανεφευρίσκεται καλλιτεχνικά, να διασπάται, να θρυμματίζεται, να ξαναενώνεται σε μια αέναη πολιτισμική κίνηση που κανένας θεωρητικός τέχνης δεν κατάφερε να απαθανατίσει.

Η Νέα Υόρκη δεν είναι μια μεμονωμένη αφήγηση. Όμως ο πολιτισμός των Αφροαμερικανών που αναπτύχθηκε στις σκοτεινές γωνιές της είναι, ένας πολιτισμός που δεν τήρησε την συνηθισμένη απολογητική στάση των μειονοτήτων αλλά επιτέθηκε βγάζοντας παθιασμένους ακτιβιστές, ρηξικέλευθους καλλιτέχνες, αδάμαστες κουλτούρες και σωτήριους τρόπους ζωής. Και για όλα αυτά, ο Gil Scott Heron θα μπορούσε κάλλιστα να έχει μια συμβολική λειτουργία εφάμιλλη του Huey Newton. 40 χρόνια μέσα στα οποία καθιέρωσε το πολιτικοποιημένο funk του, θεμελίωσε το hip-hop και ασταμάτητα έζησε χωρίς ίχνος υποχώρησης στις προσταγές της μαζοποιημένης κουλτούρας. 40 χρόνια που το "The Revolution Will Not Be Televised" κοσμεί τα διάφορα αφιερώματα στους Μαύρους Πάνθηρες, καθώς και κάθε πάρτυ που σέβεται τον εαυτό του. 40 χρόνια ιστορία με την λέξη τριπλά υπογραμμισμένη.

Το I'm New Here είναι ένας blues δίσκος και όχι με την ντροπιαστική έννοια (ραφιναρισμένες φλυαρίες τύπου Stevie Ray Vaughn). Είναι η επαναφορά της νοοτροπίας που χάθηκε, της έντιμης και ειλικρινούς αλητείας απ' τα κάτω που ενώ διασώθηκε από την φτώχεια και τις πλημμύρες, διαμελίστηκε με χαρακτηριστική ευκολία από το ραδιοφωνικό καλόβολο παλαιορόκ. Είναι η καταπίεση, η περιθωριοποίηση και η απογοήτευση ενσαρκωμένα σε νότες που δεν γίνονται πλέον τατουάζ σε σαραβαλιασμένες κιθάρες και αρχαϊκά μικρόφωνα αλλά φτύνονται με οργή πάνω σε ξερά beat ή ψέλνονται ειδυλλιακά πάνω σε αρπίσματα. Είναι ένας μαύρος δίσκος και με τις δύο σημασίες της λέξης. Φέρει την βούλα του μαζέματος του βαμβακιού, των γκέτο και της σκλαβιάς μέσα στην εποχή που έκανε τα κτίρια πιο ψηλά, τα αυτοκίνητα πιο γρήγορα, τη ζωή πιο μικρή για αυτούς τους λίγους. Μέσα σ' αυτή την μεταμοντέρνα δυστοπία της μητρόπολης βλέπεις με την ίδια ευκολία τον Heron να τα βρίσκει με τον διάβολο ("Me and the Devil" - η κάτι παραπάνω από αριστουργηματική διασκευή σε Robert Johnson) και να κριτικάρει το αστικό περιβάλλον ("New York Is Killing Me" - όπου ο Damon Albarn των Blur βάζει τις εμπειρίες του απ' το Mali σε ιδανική εφαρμογή). Βλέπεις έναν 60χρονο με την ίδια ευκολία να αντιμετωπίζει τον θάνατο και το πέρασμα της ζωής ("On Coming From A Broken Home", "Your Soul And Mine") αλλά ταυτόχρονα να υπόσχεται έρωτες σαν πιτσιρικάς ("I'll Take Care of You"), να καταργεί κάθε φράγμα που οι κανόνες της ηλικίας ύψωσαν. Στέκεται ώριμος σαν ετοιμοθάνατος και απορημένος σαν έφηβος που προσμένει να ανακαλύψει τη ζωή. Γιατί έτσι είναι τα blues: ότι κι αν σε βαραίνει είναι κατά βάθος μουσική. Κι ο εν λόγω κύριος το ξέρει καλά. 

Rating: 8,5 / 10
Γιάννης - Ορέστης Παπαδημητρίου

  official site

 

 

• Read more about Gil Scott-Heron - I'm New Here

LCD Soundsystem - This Is Happening

LCD Soundsystem - This Is Happening

1.Dance Yrself Clean / 2.Drunk Girls / 3.One Touch / 4.All I Want / 5.I Can Change / 6.You Wanted a Hit / 7.Pow Pow / 8.Somebody's Calling Me / 9.Home

17 May 2010 - DFA

 

Το 2005 είχε ασχοληθεί κυριολεκτικά όλος ο μουσικός Τύπος και όχι μόνο, με την πρώτη κυκλοφορία των LCD Soundsystem. Τότε μικρό ποσοστό αυτών δεν εκτίμησαν την προσπάθεια του James Murphy, όπως για παράδειγμα μία γνωστή βρετανική φυλλάδα βαθμολογώντας το με 3/5. Το 2007 ξανά ασχολήθηκε κυριολεκτικά όλος ο μουσικός Τύπος και όχι μόνο, με την δεύτερη κυκλοφορία των LCD που άκουγε στο όνομα "Sound of Silver", ενώ ακόμα μέρος αυτών δεν είχε πεισθεί για την αξία του, αντίθετα με την προαναφερθείσα εφημερίδα που το γύρισε σε 5/5! Όσοι λοιπόν είχαν απομείνει, άπιστοι και επιφυλακτικοί ακολούθησαν το ρεύμα που είχε δημιουργηθεί, ώστε με την κυκλοφορία 45:33 του Νοεμβρίου του ίδιου έτους να αλλαξοπιστήσουν.

Με κληρονομιά την μουσική του Daft Punk, των Happy Mondays και των... Midnight Star και The Whispers, με δρόμο που είχαν ανοίξει στις αρχές των 00's οι The Rapture και δρόμο που οι LCD Soundsystem άνοιξαν για τους Klaxons κ.ο.κ o James Murphy συνεχίζει να κυκλοφορεί από την δική του δισκογραφική DFA Records τον τρίτο ολοκληρωμένο δίσκο "This is Happening"-δηλαδή όχι ακόμα, αν εξαιρέσει κανείς την διαρροή που υπέστη. Δηλώσεις περί τελευταίας δισκογραφικής δουλειάς και διάλυση του "ηχοσυστήματος", πολύ καλά singles εδώ και 8 χρόνια -θυμηθείτε το "Losing My Edge" του 2002"- δεν μπορούν παρά να σε κάνουν να περιμένεις το "This is Happening" να είναι τουλάχιστον ανταγωνιστικό.

Πρώτο single του δίσκου ήταν το χαζό "Pow Pow" με βλαμμένους στίχους, χιουμοριστική διάθεση, ήχους αφρικάνικων congas στο βάθος και την εξωστρέφεια σε στυλ Eddie Argos που χαρακτηρίζει τον Murphy να γίνεται εμφανής και εδώ. Ε, εντάξει το ομολογώ πως στο άκουσμα του ξενέρωσα. Με τέτοια προδιάθεση λοιπόν, μετά από κάποιες μέρες το εισαγωγικό "Dance Yrself Clean" αρχίζει να παίζει. Εννιάλεπτο τραγούδι-παγίδα, φοβερή δοκιμασία μέχρι να περάσουν τα τρία πρώτα λεπτά -αν δεν έχεις κάνει το λάθος να πατήσεις STOP- μιας και το μινιμαλιστικό, σχεδόν παλαμάκια beat μόνο να βαρεθείς μπορεί να σε κάνει. Ανυποψίαστος εσύ, φαντάζεσαι σαν αιώνα εννιά ολόκληρα λεπτά να γεμίζουν με τούτο το nerdy ήχο... έκανες λάθος!!! Στα 3:08 τα keyboards παίρνουν φωτιά, ίσως το πιο δυνατό ρυθμικό που έχουν γράψει με το τραγούδι να απειλεί την θέση που έχει καταλάβει το χορευτικό hit "Tribulations" του ντεμπούτου. To "Drunk Girls" συγκαταλέγεται στα πιο indie, που κάθε δίσκος των LCD περιέχει, όπως για παράδειγμα το "North American Scum" του "Sound of Silver". Με τα "One Touch"και "Home" ο Murphy έχει δημιουργήσει δύο πολύ ώριμα electro τραγούδια, το πρώτο ειδικά αρκετά κολλητικός ιός. Στο "I Can Change" σα να παίζουν οι Kraftwerk, αντιθέτως το "You Wanted A Hit" ,το αδερφάκι του "Time to get Away", σε ταρακουνάει με την ευρηματική απλότητα του και το "Somebody's Calling Me" ένα ήρεμο πειραματάκι με κάποια δόση ρομποτικών synthesizers.

Γενικότερα, οι LCD Soundsystem σα να έχουν βρει τη συνταγή. Το συγκεκριμένο άλμπουμ περιβάλλεται σχεδόν από την ίδια αισθητική με αυτή των προκατόχων του, μέσα στον οποίο μπορείς να ακούσεις όλα όσα σε έκαναν να τους αγαπήσεις τα προηγούμενα χρόνια. Με λίγα λόγια, ο funky, electro και indie χαρακτήρας τους γίνεται εμφανής ομοιοτρόπως χωρίς πολλά ρίσκα. Παραμένοντας όμως συνεκτικός ως προς τις δημιουργίες του, ο James Murphy καταφέρνει να κάνει το "This is Happening" αρκετά πιο ηλικιωμένο σε σχέση με τις πιο παρορμητικές δημιουργίες του παρελθόντος. Δεν ξέρω αν είναι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θέλουμε να είναι η τελευταία παρουσία του Αμερικάνου.

 

Rating: 7,8 / 10
Άγγελος Κουκλάκης

  LCD Soundsystem @ Myspace

 

 

• Read more about LCD Soundsystem - This Is Happening