Black Heart Procession - Six

Black Heart Procession - Six

01. When You Finish Me 02. Wasteland 03. Witching Stone 04. Rats 05. Heaven and Hell 06. Drugs 07. All My Steps 08. Forget My Heart 09. Liar's Ink 10. Suicide 11. Back to the Underground 12. Last Chance 13. Iri Sulu

8 October 2009 - Temporary Residence Limited

 

Η κατάσταση με τους επίδοξους συνεχιστές του Cave έχει ως εξής: Οι Woven Hand έπνιξαν την έμπνευσή τους στις κιθάρες, οι Tindersticks έπνιξαν το κοινό στα χασμουρητά, οι Madrugada  είχαν ξεφουσκώσει ήδη από την πρώτη τους προσπάθεια, ενώ για κακέκτυπα σε στυλ Midnight Choir ούτε λόγος. Το ερώτημα είναι πού βρίσκονται οι Black Heart Procession σ' αυτή τη γενικότερη ατμόσφαιρα παρακμής. Και η απάντηση είναι χιλιόμετρα μπροστά απ' όλους τους υπόλοιπους.

Νομίζω ότι η επιτομή του επιτυχημένου ήχου για το μέσο θλιμμένο indie συγκρότημα σήμερα, είναι ν' ακούγεται ταυτόχρονα μελαγχολικό και «cool». Κι ενώ ελάχιστα απ' αυτά όντως παρουσιάζονται έτσι, οι Black Heart Procession με το Six, το καταφέρνουν με παροιμιώδη ευκολία, και μάλιστα σ' ένα ακόμα πιο εσωστρεφές πλαίσιο από εκείνο του The Spell.

Αυτή η εσωστρέφεια έρχεται απολύτως φυσιολογικά, όχι μόνο, επειδή απουσιάζουν δραματικές υπερβολές τύπου «A Cry For Love», αλλά κυρίως λόγω των ερμηνειών του Pall Jenkins. Πλέον, σε όλα σχεδόν τα κομμάτια τραγουδάει πολύ χαμηλότερα απ' όσο συνήθιζε, αναδεικνύοντας σε μεγαλύτερο βαθμό την αξιόλογη μπάσα φωνή του και προσδιορίζοντας έναν ιδανικά υπόγειο χώρο, στον οποίο κινούνται οι συνθέσεις.

Αναφορικά με τη μουσική, είναι εύκολα αντιληπτό ότι μιλάμε για ένα εξαιρετικό άλμπουμ όταν δεν υπάρχει ούτε μία κακή ή πραγματικά αδιάφορη στιγμή (κάτι που δε συνέβαινε απαραίτητα στις προηγούμενες δισκογραφικές τους καταθέσεις). Εδώ οι ενορχηστρώσεις είναι ιδιαίτερα προσεγμένες, με αρκετά στρώματα ήχου που αποκαλύπτονται σε κάθε νέα ακρόαση, προκαλώντας μόνο κάποια ερωτηματικά για το πώς μπορούν να αποδοθούν ζωντανά. Η ατμόσφαιρα που χτίζουν, πάντως,- και αυτό θα πρέπει να πιστωθεί βασικά στον Tobias Nathaniel-  είναι αρκούντως γοητευτική και σε σημεία σχεδόν κινηματογραφική. Γενικά, το Six είναι γεμάτο με καλές στιγμές: από το εναρκτήριο «When You Finish Me», που μοιάζει με σκοτεινό νανούρισμα, στο caveικό «Wasteland» και στο «All My Steps» (μια τυπική BHP μπαλάντα με latin κιθάρα, σα σεμνή συνέχεια του «Tropics Of Love»), για να πέσει η αυλαία όπως περίπου άνοιξε, με το απλό, αλλά υπέροχο «Iri Sulu». Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να γίνει σε δύο κομμάτια του άλμπουμ, τα «Heaven And Hell» και «Suicide». Στο πρώτο τα πάντα μοιάζουν να είναι τοποθετημένα άψογα, τίποτα δεν ακούγεται περιττό, μέχρι και τα ελαφρώς αναχρονιστικά, όμως απόλυτα ταιριαστά πλήκτρα δίνουν το δικό τους στίγμα. Ένα τραγούδι που πραγματικά σέρνεται στο μεγαλείο του. Στο δεύτερο, το συγκρότημα ανεβάζει στροφές, «θάβει» εύστοχα την υποβλητική, σχεδόν απειλητική κιθάρα και τα φωνητικά και κάπου στο τέλος, όταν ο Pall Jenkins σταματάει να επαναλαμβάνει ότι γουστάρει ν' αυτοκτονεί, είσαι αρκετά σίγουρος ότι μόλις άκουσες ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ οι Black Heart Procession.

Στους στίχους ο Jenkins ασφαλώς δεν κάνει την έκπληξη. Η ερωτική απώλεια, το τέλος, ο χρόνος, οι αναμνήσεις έχουν και εδώ τον πρώτο λόγο. Συγκεκριμένα, μιλάει για γκόμενες που πλήγωσε, αλλά κυρίως για γκόμενες που τον πλήγωσαν, «τον βασάνισαν», «του διέλυσαν την ψυχή», «του έκλεψαν την αγάπη», κλπ. Εξέχουσα θέση κατέχει και ο διάβολος, ενώ ανακαλύπτει τον παράδεισο και την κόλαση (βασικά) σε κάνα-δυο σημεία.

Παρολαυτά, όμως, το Six δεν ακούγεται πουθενά μίζερο. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί ανέκαθεν οι BHP είχαν τρόπους να εξισορροπούν τη «μαυρίλα» τους, τους οποίους συναντάμε κι εδώ: διακριτική θεατρικότητα, ανεπαίσθητο χιούμορ (πολύ ανεπαίσθητο), η σειρά των κομματιών με τις ήρεμες και τις πιο δυναμικές στιγμές να εναλλάσσονται σ' ένα σφιχτοδεμένο σύνολο, αλλά και το ηχητικό υπόβαθρο που δημιουργούν, με τα drums και την κιθάρα να κινούνται ενίοτε σε upbeat μονοπάτια, συνοδευόμενα από ένα groovy (σε αρκετά κομμάτια) μπάσο. Πάνω απ' όλα, όμως, η απουσία της καθόλου ασυνήθιστης για τέτοιες μουσικές μιζέριας οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται τη μελαγχολία τους. Χωρίς, δηλαδή, την παραμικρή έμφαση στη γνησιότητα αυτής. "If we were to take it too seriously, I think we'd be a super-murderous gothic band" δήλωνε πριν καιρό ο Jenkins και λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε σ' αυτό το θέμα. Ευτυχώς.

Για να συνοψίσουμε, οι Black Heart Procession του Six εμφανίζονται πιο ώριμοι και πιο ομοιογενείς από ποτέ. Κι ενώ τα περισσότερα νέα συγκροτήματα του είδους πρωτοτυπούν μόνο στην εύρεση νέων τρόπων ν' ακουστούν κουραστικά, αυτοί βγάζουν την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, δουλειά τους και μία από τις κορυφαίες της χρονιάς.

Rating: 9 / 10
Παναγιώτης Πουλάκης

Black Heart Procession @ Myspace

 

 

• Read more about Black Heart Procession - Six

Muse - The Resistance

 1. Uprising / 2. Resistance / 3. Undisclosed Desires / 4. United States of Eurasia (+Collateral Damage) / 5. Guiding Light / 6. Unnatural Selection / 7. MK Ultra / 8. I Belong to You (+Mon Coeur S'Ouvre A Ta Voix) / 9. Exogenesis : Symphony Part I (Overture) / 10. Exogenesis : Symphony Part II (Cross Pollination)/ 11. Exogenesis : Symphony Part III (Redemption)

 14 September 2009 - Warner

 

* Σημείωση αρχισυντάκτη: Αρκετοί από όσους ανταποκρίθηκαν στην αγγελία μας για νέους συντάκτες προτίμησαν να στείλουν ως ενδεικτικό κείμενο της γραφής τους review για το τελευταίο album των Muse. Θα θέλαμε πολύ να τα δημοσιεύσουμε όλα, επειδή το καθένα ξεχωριστά παρουσιάζει ενδιαφέρον, ωστόσο επιλέξαμε για δημοσίευση δυο διαφορετικές απόψεις που αντιπροσωπεύουν πάνω κάτω το σύνολο όσων λάβαμε.

Σύγκριση: η παράλληλη εξέταση δύο πραγμάτων, η πιθανή σχέση μεταξύ δύο οντοτήτων. Πότε ένα τραγούδι ή ένα album είναι καλό; Μια δημιουργία γοητεύει από μόνη της ή σε σύγκριση με άλλες παρόμοιες ή μη; Είναι σωστό όταν ένα γνωστό/μεγάλο όνομα κυκλοφορεί ένα καινούριο album να συγκρίνεται με παλαιότερες κυκλοφορίες του, ιδίως αν αυτές οι κυκλοφορίες είχαν κάνει μεγάλη επιτυχία;

Όταν οι Muse κυκλοφόρησαν το 1999 το πρώτο τους L.P. "Showbiz" αντιμετωπιστήκαν από τους κριτικούς σαν ένα group αντίγραφο των Radiohead. Τα χρόνια που ακολούθησαν οι Muse (ηθελημένα ή όχι...) κατόρθωσαν (;) να διώξουν τη σκιά του αντιγράφου διαγράφοντας μια σπουδαία καριέρα. Σύγκριση 1^η: Έχουν οι Muse τον δικό τους ήχο ή απλά συναρμολογούν (με αξιέπαινο τρόπο πράγματι) τις επιρροές από άλλους καλλιτέχνες;    

Οι Muse το 2006 κυκλοφόρησαν το "Black Holes and Revelations" ένα album που σκαρφάλωσε στο Νο 1 στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε πολλές άλλες χώρες, ενώ πλασαρίστηκε και στο Top 10 του Billboard στις Η.Π.Α. Βραβευτήκαν,  γέμισαν μεγάλα γήπεδα στις συναυλίες τους πραγματοποιώντας sold out live στο Wembley του Λονδίνου και στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης. Σύγκριση 2^η: Είναι το νέο album τους "The Resistance" ένα καινούριο "Black Holes and Revelations";

Το "Resistance", λοιπόν, είναι το 5^ο studio album των Muse με το "Uprising" να είναι το τραγούδι που ξεκινάει το album όντας και το πρώτο single από αυτό. Δείχνει να έρχεται με κεκτημένη ταχύτητα από το "Black Holes and Revelations" και είναι ένα κομμάτι που σίγουρα θα υπάρχει στα play lists των συναυλιών τους στα μεγάλα γήπεδα. Παρόμοια αίσθηση επιτυχίας σε ευρείες μάζες δίνει και το επόμενο ομώνυμο τραγούδι του album ("Resistance"), όπου τα δεύτερα φωνητικά δίνουν ένα διαφορετικό, πιο εύθυμο, τόνο από τον μονίμως σκοτεινό τόνο του Matthew Bellamy. Το "Undisclosed Desires" δεν είναι από τα κομμάτια του album που ξεχωρίζουν και θυμίζει pop δημιουργίες τύπου Timbaland. Δεν θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια να καταλάβει κανείς τη μεγάλη επιρροή του "United States Of Eurasia"από τους Queen, που όμως δεν ξεφεύγει από την μετριότητα με καλύτερη στιγμή το τελείωμά του, δανεισμένο από τον Chopin. Δεν αλλάζει η αίσθηση της μετριότητας ούτε και με το "Guiding Lights" που φέρνει στο μυαλό U2. Το "Unnatural Selection" δυναμώνει τη συνέχεια του album αγγίζοντας μεταλλικά όρια, ενώ το "MK Ultra" χωρίς να είναι το κομμάτι που κάνει τη διαφορά, είναι χαρακτηριστικό κομμάτι Muse και μια καλή στιγμή του album. Το "I Belong to You" προσπαθεί, μάλλον υπερβολικά, να γίνει ευχάριστο, αλλάζει αρκετές φορές ύφος και αποτελεί τη γέφυρα για το πόνημα που ακολουθεί. Τη μελαγχολική rock συμφωνία "Exogenesis" που είναι χωρισμένη σε τρία μέρη (movements). Το "Exogenesis" είναι μια κλασική σύνθεση με προσθήκη σύγχρονες κιθάρες και συνοδευτικό τη θλιμμένη φωνή του Bellamy. Για την ηχογράφησή του χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 40 μουσικοί! Τι καταφέρνει όμως; Έχει καλές στιγμές, είναι ενδιαφέρουσα προσπάθεια, δεν δείχνει όμως ικανό να σε κάνει να το θυμάσαι για πολύ καιρό...

Το "Resistance" προκαλεί τον ακροατή να συγκρίνει. Αν ένας φίλος του ήχου των Muse το συγκρίνει με την προηγούμενη δουλειά τους, θα το βρει υποδεέστερο. Από την άλλη το album μπήκε στα charts σε ψηλές θέσεις σε πολλές χώρες και είχε περισσότερες πωλήσεις από το "Black Holes and Revelations" την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του στη Βρετανία. Κάτι τέτοιο, όμως, συμβαίνει συχνά με τα μεγάλα ονόματα ανεξαρτήτως ποιότητας των album τους. Οι Muse εξακολουθούν, να έχουν επιρροές όχι τόσο πλέον από τους Radiohead όσο από άλλους καλλιτέχνες όπως οι Queen. Τι κρίνει όμως μια μουσική δημιουργία; Οι αναπόφευκτες συγκρίσεις (που κυνηγάνε τους Muse από την αρχή της καριέρας τους) ή απλά αν το άκουσμά τους ευχαριστεί τον ακροατή; Το "Resistance" λοιπόν στις συγκρίσεις μάλλον χάνει και οι Muse εξακολουθούν να έχουν έντονες επιρροές από άλλους καλλιτέχνες προκαλώντας σχόλια. Το "Resistance" είναι μια δουλειά που δεν έχει σαν χαρακτηριστικό της την πρωτοτυπία (αν και προσπαθεί), έχει σημεία βαρετά και ίσως φλύαρα. Παρόλα αυτά ακούγεται πολύ πιο ευχάριστα από τα πάρα πολλά μετριότατα album που κυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό, έχει δυνατά και αξιόλογα σημεία και τελικά απογοητεύει μόνο τους απαιτητικούς οπαδούς του συγκροτήματος. Οι Muse και μετά το "Resistance" παραμένουν ένα μεγάλο σύγχρονο group του εναλλακτικού rock ήχου χωρίς όμως να έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα να αποφύγουν τις ποικίλες και ανεπιθύμητες συγκρίσεις δημιουργώντας ένα album σημείο αναφοράς. 

Rating: 7 / 10
Βαγγέλης Τόμπρας

 

Ύστερα από τρία χρόνια προσμονής και ανυπομονησίας επιτέλους ήρθε η στιγμή της επιστροφής των Muse με την κυκλοφορία του νέου τους album ‘The Resistance' που υπογράφουν μάλιστα με δική τους παραγωγή! Ένας δίσκος δυναμίτης που μέσα του ελλοχεύουν υπνωτικά διαολεμένες και ασυγκράτητα ρυθμικές μελωδίες που στο δικό μου τουλάχιστον υποσυνείδητο πέρασαν χωρίς να το καταλάβω καν...Ένας δίσκος που φέρνει την αντιστασή του στη σύνοδο της G20 των ισχυρών του πλανήτη μας και ενδεχομένως και στον τρόπο ζωής μας. Ήδη νούμερο ένα σε δεκαεννιά χώρες από την ημέρα της κυκλοφορίας του και νούμερο τρία στην Αμερική παρακαλώ!!

Ας αφήσουμε όμως τις πωλήσεις και τα στατιστικά μαζί με την αναπόφευκτη επιτυχία στην άκρη και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή για να γίνουμε και κατανοητοί! Με το ‘Uprising' σαν πρώτο single και opening track στο δίσκο να ξεχωρίζει στο ραδιόφωνο και στα charts παγκοσμίως ο Bellamy και η παρέα του μας τραγουδούν ‘we will be victorious' και μας βάζει κατευθείαν στο mood που χαρακτηρίζει το album. Ήχοι γνώριμοι με το μπάσο και τα ντραμς να συντηρούν μία καλοδουλεμένη σύνθεση. Ακολουθεί το ‘Resistance' και κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί στα μαγευτικά πλήκτρα και το αλά Franz Ferdinant chorus του κομματιού!

Το 'Undisclosed Desires' είναι το τρίτο και αγαπημένο μου προσωπικά κομμάτι. Ένα τραγούδι χτισμένο με ηλεκτρονικά ντραμς και χορευτικούς ρυθμούς έτοιμο να εκραγεί από τη μελωδία της φωνής του Bellamy όταν τραγουδάει ‘I want to violence in your heart/I want to recognize your beauty's not just a mask/I want to exorcise reconcile the the demons from your past/ I want to satisfy the undisclosed desires in your heart'....πραγματικά εξαιρετικό..dressed for success!!

Στη συνέχεια ακούμε το 'United States of Eurasia' που θα μπορούσε να είναι κάλλιστα κομμάτι των θρυλικών Queen σε ένα ανατολίτικο ρυθμικό ταξίδι στη χώρα της φαντασίας του Lawrence της Αραβίας , του Chopin η πολύ απλά της μουσικής ευφυείας των Bellamy, Wolstenhome και Howard.

‘Guiding Light' στη συνέχεια με τα τύμπανα σε πρώτο ρόλο. Μία κλασσική Muse μπαλάντα που απλά δένει όμορφα με το σύνολο του δίσκου. Sorry dudes αλλά not my cup of tea!

'Unnatural Selection' και ετοιμαστείτε για μία πραγματική πανδαισία ήχων στα σχεδόν επτάμιση λεπτά που διαρκεί το κομμάτι...ακούγοντάς το μου έρχονται garage μελωδίες από Brmc και Strokes που απλά δένουν τρελά με τις κιθαριστικές και φωνητικές επάρσεις του τραγουδιού και τις συνεχείς εναλλαγές στο tempo που αν μή τι άλλο σου κρατάνε το ενδιαφέρον.'I want the truth ‘ ουρλιάζει ο Bellamy και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί του.

‘MK Ultra' και η δυναμική του δίσκου αυξάνεται απότομα. Πάθος και ένταση που συνοδεύονται με υπέροχα φωνητικά και αυξομειώνονται όπως τα ασταμάτητα riffs του τραγουδιού!

Πάμε όμως στην ευχάριστη πιανιστική έκπληξη του δίσκου 'I Belong To You (+Mon Coeur S'ouvre A Ta Voix)' όπου πραγματικά είναι απόλαυση...κοφτό sexy piano..σκάνε και τα γαλλικά στη μέση του κομματιού και όσοι είναι ερωτευμένοι σίγουρα κρατούν το χέρι του αγαπημένου τους ..για αρχή τουλάχιστον...

'I can't find the words to say they're overdue../ traveled half the world to say I belong to you'....απλά πανέμορφο!

Σε αυτό το σημείο ξεκινάει μια τριλογία...μία σύνθεση  που όπως και να το κάνουμε σπανίως συναντάμε πλέον σε μπάντες μεγέθους των Muse σήμερα και κλείνει το ταξίδι μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο βρίσκοντας την κάθαρση. ‘'Exogenesis' ο τίτλος και με αυτή τους την κυκλοφορία οι Muse θεωρώ πως ξαναγεννιούνται και σηματοδοτούν μία νέα αρχή στη μουσική τους διαδρομή.

Ένας ώριμος δίσκος που πραγματικά με έχει συναρπάσει και πιστεύω πως θα έχει την ίδια επίδραση στους απανταχού μουσικόφιλους. Η ειρωνεία είναι πως όσοι περιμένουν ενδεχομένως ενα νέο Supermassive Black Hole ή ένα ΄Starlight' μπορεί αρχικά -και το τονίζω το ‘αρχικά' - να απογοητευτούν. Μην πέσετε σε αυτή την παγίδα όμως. Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες φυσικά αλλά καθώς ξεδιπλώνει το album ξαφνικά θα βρείτε τον εαυτό σας να ανατρέχει πίσω στα κομμάτια και να μαγεύεται από κάθε μικρή λεπτομέρεια που θα συλλαμβάνουν τα αυτιά σας. Μα τους Muse, τον Όσιρη και μα τον Άτη (!!) θα βρεθείτε εγκλωβισμένοι σε έναν υπέροχο κόσμο που δεν θα θέλετε να εγκαταλείψετε...μέχρι την επόμενη κυκλοφορία τους ίσως!!

Αυτός ο δίσκος ήρθε για να μείνει.

Rating: 9 / 10
Άρης Διαμαντής

Muse @ Myspace

 

Muse - Uprising 

 

   

 

• Read more about Muse - The Resistance

Sophia - There are no goodbyes

Sophia - There are no goodbyes

 1. There Are No Goodbyes/ 2. A Last Dance (To Sad Eyes)/ 3. Storm Clouds/ 4. Dreaming/ 5. Obvious/ 6. Something/ 7. Signs/ 8. Heartache/ 9. Leaving/ 10. Portugal

 27 April 2009 - City Slang

 

‘Safe in the secrets that bind us...'

 ...και τα μυστικά της ακόλουθης ιστορίας, ξεκινούν ν'αποκαλύπτονται από το ‘τέλος' προς την ‘αρχή' με μια παραληρηματική εισαγωγή με δυο κομμάτια ‘There are no goodbyes' και‘A last Dance (To sad eyes)' με δελεαστικούς τίτλους, που φαίνεται να παίζουν με μια συναισθηματική φωτιά επιδιώκοντας ν'ακυρώσουν οποιοδήποτε νόημα στο τέλος μιας προσωπικής σχέσης. Επομένως... ‘drink more wine, turn the music up to drown out the truth for a while...'.

Ίσως κανείς να πρέπει ν' ακούσει 2-3 φορές όλο το album για να δεχτεί το ρόλο που έχει ως ακροατής όχι μόνο της μουσικής αλλά ιδιαίτερα των στίχων. Εδώ πρόκειται για μια προσωπική εκμυστήρευση με ‘όπλα', δυο πολύ δελεαστικά στοιχεία, το λυρισμό και τα οικεία σε ύφος και τόνο, φωνητικά. Για 43' είμαστε οι άγνωστοι ακροατές του Robin Proper-Sheppard, στους οποίους αισθάνεται, περιέργως, πιο άνετα να εκφραστεί.

Θλίψη, η έκπληξη του τέλους, αναπόληση, υπερανάλυση, εμμονή, αποδοχή προσωπικής ευθύνης για την τροπή των πραγμάτων, θυμός, μετάνοια, ενοχή, παραλήρημα, ματαιότητα, ελπίδα... όλα συνυπάρχουν στη μουσική και τους στίχους που ακούμε. Θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει την ακρόαση με τη ματιά σε μια συλλογή από φωτογραφίες που κάποιος μας δείχνει σαν ‘απόδειξη' αυτού που κάποτε υπήρξε και περιγράφεται καλύτερα (?) στα πρόσωπα, τις στάσεις και τα τοπία που απεικονίζονται.

Βρισκόμαστε μπροστά στο 5^ο και πιο ‘σκοτεινό ' ( ‘ It's a sad record.Quite possibly the darkest record I've ever made', Robin Proper-Sheppard) album των Sophia που κινείται σε γνωστά μονοπάτια που ορισμένες φορές τονίζουν μια πιθανή επιρροή από Bob Dylan στο ύφος ( ‘Dreaming', ‘Portugal') και το λυρισμό. Αν και χαρακτηρισμένη ως rock μπάντα που έχει συνηθίσει το κοινό της ως τώρα σε αντίστοιχου ύφους ατμοσφαιρικές και μελαγχολικές, μουσικές δουλειές, με έντονο λυρισμό και μπαλάντες, αυτή τη φορά οι Sophia, ‘χρωματίζουν' τη μουσική τους με πολύ περισσότερη σε σχέση με προηγούμενες δουλειές τους όπως το προηγούμενο album ‘Technology won't save us', ακουστική κιθάρα, βιολί, βιόλα, τσέλο, κλαρινέτο, πιάνο, που σε συνδυασμό με τη μελαγχολική φωνή που προκύπτει με φυσικό τρόπο ως αποτέλεσμα βιώματος και όχι υποκριτικής, τη διαχωρίζουν σε ένα βαθμό από άλλες σύγχρονες μπάντες.

Ξεκίνημα λοιπόν με το ‘There are no goodbyes' και η όλη ατμόσφαιρα (το βιολί και η έμφαση των μουσικών φράσεων από το πιάνο είναι οι αποκλειστικοί υπαίτιοι του ενδιαφέροντος ακούσματος ), θυμίζει την απρόσμενη συνάντηση ενός γνωστού κάπου, ο οποίος με μια ανεξήγητη επιθυμία, παραληρεί έντονα επιμένοντας να σου εξιστορήσει κάτι...και ενώ έχεις την αίσθηση ότι οποιοσδήποτε άλλος θα μπορούσε να είναι στη θέση σου, κι αυτό είναι αλήθεια, μένεις γιατί σου κίνησε την περιέργεια και κάτι έχουν κι από ‘σένα τα όσα λέει κι ας μην το έχεις παραδεχτεί...

Συνέχεια δίνει το ‘ A last Dance (To sad eyes)'...ή η απόπειρα απολογισμού, θα προσθέταμε εμείς. Η ερμηνεία των στίχων από μεγάφωνο, σε αντίθεση με την εγγύτητα του ρεφρέν, εντείνουν τη διαφορετική δυναμική των στίχων ‘...and you said you hate the ups and downs, well I hate the stops and starts...' και ‘...come on come on baby can't we sing this song?'. Η συμμετοχή όλων των μουσικών οργάνων στο ρεφρέν και η αλλαγή της δυναμικής σε αντίθεση με την πιο ήρεμη μινιμαλιστική επαναλαμβανόμενη μουσική φράση του υπόλοιπου κομματιού, δίνουν ένα χαρακτήρα στην ερμηνεία που όμως δεν αντικατοπτρίζεται μουσικά καθότι το συγκρότημα φαίνεται να περιορίζεται στη χρήση γνώριμων μοτίβο εξαντλημένων στη μουσική αυτού του είδους.

‘Storm Clouds', ‘Dreaming' για τη συνέχεια και εμφανής μεταστροφή στο ύφος του album με την προσθήκη περισσότερου λυρισμού στη μουσική, στοιχείου που πάντα συνοδεύει το συναίσθημα της αναπόλησης όμορφων στιγμών, που επειδή υπήρξαν, δικαιούνται να γεννούν ελπίδες. Το βιολί και η βιόλα στο ‘Dreaming', βοηθούν να προσεγγίσουμε τη στοργή και την αγάπη που εκπέμπουν οι στίχοι ενώ το ‘Storm Clouds' μουσικά, είναι ενδεχομένως ιδιαίτερα αδιάφορο ενώ περνά απαρατήρητο έχοντας ίσως μεταβατικό ρόλο από πλευράς ύφους μέσα στο album, όντας σύντομο σε χρονική διάρκεια χωρίς να διαταράσσει τη μουσική του συνοχή.

‘Obvious'...δυστυχώς οι μουσικές φράσεις παραμένουν απλοϊκές και ενώ το άκουσμα του ξυλοφώνου είναι ενδιαφέρον, δεν αξιοποιείται περαιτέρω παρά μόνο ίσως για αισθητική και ακουστική ποικιλία. Τα συναισθήματα εκφράζονται με δυναμικούς στίχους και φωνητικά που εκφράζουν πόνο, αναπόληση και ελπίδα ‘ ...and why do we fight it deny it defy it? Oh isn't it obvious?

Το πιο ‘σκοτεινό' συναίσθημα σ' όλη αυτή τη μουσική αφήγηση, εκφράζεται στο επόμενο, καλύτερο κατά τη γνώμη μας, κομμάτι... ‘Something'. Ο λυρισμός στο μέγιστο βαθμό, με το βιολί και το τσέλο σε πρωταγωνιστικό ρόλο πάνω σε ελάσσονες κλίμακες να προθέτουν δραματικότητα στην ερμηνεία και τη διάθεση. Οι στίχοι επαναλαμβάνονται από τα γυναικεία φωνητικά κάνοντας πιο θεατρική την ερμηνεία αφού δημιουργείται η εντύπωση του διαλόγου ...

‘I'm jealous (You're jealous)

And possessive (And possessive)

Neurotic

Insecure

And obsessive (Insecure and Obsessive)'

Η ατμόσφαιρα του κομματιού γίνεται πιο συναισθηματική με έντονο το στοιχείο της αυτοκατηγορίας καθότι ‘εμείς' ξέρουμε πως όλο αυτό είναι ένα ονειρικό παραλήρημα, αποτέλεσμα εμμονής, που δε θα μπορούσε ν' αντιπροσωπεύει μια πραγματική ή πιθανή εξέλιξη της ιστορίας που έχει περιγραφεί.

 ‘ I ain't much

What's half of nothing?

I never felt like I was something (But you're something)

And I know that I ain't easy (You ain't easy)...'

Σε ύφος παρόμοιο του ‘Dreaming' κινείται το ‘Signs' με μια μουσική παρότρυνση προς ένα αποχαιρετιστήριο χορό, χάριν του παρελθόντος. Ευχάριστο μουσικό άκουσμα με φυσική, καθησυχαστική ίσως, εναλλαγή μουσικών φράσεων.

Κλείνοντας, πολύ εύστοχα, τα τρία επόμενα κομμάτια βασίζονται στη σύντομη περιγραφή τριών καταστάσεων, ή αλλιώς...

 ‘Heartache'...η αρχή του τέλους

‘Leaving'...η απομυθοποίηση

‘I thought you were a fighter

But in the end I guess you lost your faith in me...'

 ‘Portugal'...η αναγκαστική φυγή προς το καινούριο, η στροφή προς τα ‘ μέσα', η αυτοκριτική, η απόφαση...

 It's never too late to change...'

Ο λυρισμός κορυφώνεται με τη χρήση του τσέλο, του βιολιού και της ακουστικής κιθάρας και πάλι στο ‘Heartache' και την ανάδειξη του κλαρινέτου που παίζει σε αλλοιωμένους φθόγγους στο ‘Leaving', προσδίδοντας επιπλέον δραματικό τόνο στην περιγραφή της απόρριψης.

Δε μπορεί κανείς να μην προσέξει την εντύπωση κυματισμού με την οποία ξεκινάει το τελευταίο κομμάτι του album με τη συνοδεία της ακουστικής κιθάρας και του βιολιού, πριν ακουστούν τα επαναληπτικά αρπέζ στο πιάνο. Είναι η μελοποίηση μιας στιγμής αποχαιρετισμού.

Θα επαναλάβουμε τη γνώμη μας ότι αυτό το album αποκτά σημασία  τη στιγμή που ο ακροατής του είναι διατεθειμένος να το εκλάβει σαν συναισθηματική κατάθεση, σαν έκφραση ενός ρομαντισμού σχεδόν ανύπαρκτου σήμερα, ο οποίος έχει σχεδόν ξεχαστεί στη rock και punk μουσική σκηνή, ενώ συχνά έχει καταστεί αποδιοπομπαίος τράγος. Μένοντας με τις ελπίδες που διαφαίνονται σε ορισμένες μουσικές στιγμές μέσα σε αυτό το album και σε αυτές που αφήνει η τελευταία νότα και το τελευταίο ρεφρέν, αναμένουμε τη συνέχεια των Sophia ‘...then pull the curtains and break out the knives...'                                                                                                     

Rating: 7 / 10
Νάντια Σαββοπούλου

Sophia @ Myspace

 

  Sophia - There are no goodbyes 

 

   

• Read more about Sophia - There are no goodbyes

Dolores O'Riordan - No Baggage

 1. Switch Off The Moment / 2. Skeleton / 3. It's You / 4. The Journey / 5. Stupid / 6. Be Careful / 7. Apple Of My Eye (New Version) / 8. Throw Your Arms Around Me / 9. Fly Through / 10. Lunatic / 11. Tranquilizer

 24 August 2009 - Cooking Vinyl

 

Η Dolores O'Riordan επιστρέφει μετά από δύο χρόνια με το νέο της προσωπικό δίσκο ''No Baggage''. Είχε προηγηθεί το 2007 το "Are You Listening?" το οποίο περιείχε το πετυχημένο σίνγκλ ''Ordinary Day'' που παιζόταν κατά κόρον από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Είχαμε τότε και την ευκαιρία να την δούμε και ζωντανά στο Λυκαβηττό τον Ιούνιο του 2007 όπου παρουσίασε μαζί με τα δικά της τραγούδια και ένα Best of των Cranberries.

Ο δίσκος ανοίγει με το ''Switch Off The Moment'' που κατά την γνώμη είναι ίσος το καλύτερο τραγούδι και του δίσκου. Φαίνεται από την αρχή ότι η Dolores κάνει ένα βήμα μπροστά, με πιο ώριμο, φρέσκο ήχο και με την φωνή της να παραμένει αναλλοίωτη. Το πιο δυνατό ''Skeleton'' που ακολουθεί θα μπορούσε να ήταν επιτυχία των Cranberries από προηγούμενη δεκαετία, ενώ στο ''It's You'' η Dolores μας τραγουδά μια γλυκιά σύνθεση γεμάτη μελωδικές κιθάρες. Από της πρώτες νότες του ''The Journey'' φαίνετε ότι προοριζόταν για σίνγκλ. Παρά το ότι έχει πιο φανταχτερή παραγωγή από το υπόλοιπο δίσκο δεν παύει να είναι κολλητικό.

Ακολουθεί το ήπιο ''Stupid'' με την συνοδεία πιάνου, μια απλή μπαλάντα όπου δεσπόζει η φωνή της. Συνέχεια έχουμε με το ''Be Careful'' με το δυνατό ρεφρέν, κάτι που χαρακτηρίζει γενικά τις συνθέσεις της Dolores O'Riordan. Η γυναίκα αυτή έχει την ικανότητα να δημιουργεί τραγούδια με φοβερές μελωδίες και να τις στολίζει υπέροχα με την φωνή της. Το ίδιο συμβαίνει και με το ''Throw Your Arms Around Me''. Εδώ συμπεριλαμβάνετε και το ''Apple Of My Eye (New Version)'', τραγούδι που υπήρχε και στο πρώτο της δίσκο, αλλά εδώ σε μια νέα καλύτερη εκτέλεση. Στη συνέχεια έχουμε το ''Fly Through'' που έχει κάποιες μικρές πινελιές από Beatles. Με το ''Lunatic'' η Dolores αλλάζει ύφος ερμηνεύοντας μόνο με την συνοδεία ενός πιάνου, μια σύνθεση στην οποία περίτεχνα υφαίνει την μελωδία μέσα από τις σκιές. Ο δίσκος κλείνει με το ''Tranquilizer'' και αμέσως μετά σου έρχεται να ακούσεις το δίσκο πάλι από την αρχή.

Η Dolores εδώ φαίνεται να πατάει πιο γερά από ότι στο πρώτο της δίσκο, με πιο σίγουρες συνθέσεις, που κάνουν το δίσκο να ρέει άνετα και ευχάριστα. Τα τραγούδια έχουν όλα αυτά τα στοιχεία για τα οποία χαρακτηρίζουν την Dolores O'Riordan, την χαρακτηριστική της φωνή και τις μελωδικές κιθαριστικές Ιρλανδικές ποπ ροκ συνθέσεις.

Rating: 7,8 / 10
Νίκος Δρίβας

Dolores O'Riordan @ Myspace

 

  Dolores O'Riordan - The Journey 

 

   

 

 

 

• Read more about Dolores O'Riordan - No Baggage

Maps - Turning the mind

1. Turning The Mind/ 2. I Dream Of Crystal/ 3. Let Go Of The Fear/ 4. Valium In The Sunshine/ 5. Papercuts/ 6. Love Will Come/ 7. Everything Is Shattering/ 8. Nothing/ 9. The Note (These Voices)/ 10. Chemeleon/ 11. Die Happy, Die Smiling/ 12. Without You

28 September 2009 - Mute

 

Θυμάμαι πριν από 3 χρόνια περίπου, που είχα διαβάσει στο Postwave μας μία κριτική για το "Pet Grief" των The Radio Dept.  Εκπληκτικός δίσκος του 2006, όπως αναφέρει και στο σχετικό κείμενο ο Gotemp : "ο χρόνος για τους RD έχει σταματήσει στις αρχές των 90's...μελαγχολική διάθεση, ατμοσφαιρική και ονειρική" ήταν κάποια από τις φράσεις που περιέγραφαν τον συγκεκριμένο δίσκο. Τι σχέση έχουν οι Radio Dept. θα μου πείτε με τους Maps, τον δίσκο των οποίων θα "κριτικάρουμε" σήμερα; Μπορεί να μην έχουν άμεση, αλλά εγώ προσπαθώντας να βρω μία, σκέφτηκα πως ακριβώς ένα χρόνο μετά κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους "We Can Create" το οποίο εξίσου ωραίο και εντυπωσιακό, κινούνταν σε shoegaze, electronica, pop μονοπάτια και με επιπλέον μία υποψηφιότητα για τα Mercury Awards έκανε τον James Chapman και το καλλιτεχνικό του δημιούργημα, Maps, ακόμα πιο γνωστό. Άσκοπο βρίσκω να μιλήσουμε παραπάνω για το παρελθόν, προσθέτοντας απλά πως σε όσα ακολουθούν θεωρείται δεδομένο πως χαρακτηριστικά τραγούδια του "We can create" είναι το εισαγωγικό "So low so high" και "Don't fear" με τις ωραίες μελωδικές γραμμές και το ατμοσφαιρικό στυλ  των M83!

"Turning The Mind" ο τίτλος του δεύτερου δίσκου και το εισαγωγικό ομώνυμο τραγούδι σαν μία περίτεχνη προσποίηση παίζει με τις προσδοκίες. Σου θυμίζει ποιοι είναι οι Maps ώστε εύκολα να καταλάβεις στην πορεία του δίσκου πως ο Chapman πράγματι "γύρισε τα μυαλά του". Πιο Pet Shop Boys του "love etc." (βλ. "Everything Is Shattering"), πιο επιθετικά beats (βλ. "Nothing" και "Die Happy Die Smiling") και τα synths σε πρωταγωνιστικό ρόλο είναι η αλλαγή κατεύθυνσης της μπάντας. Το "Let Go of the Fear" είναι η προσπάθεια να ακουστεί ο δίσκος στα clubs και 100% αντιδιαμετρικό με αυτό που θα περίμενε κανείς να ακούσει, το "Papercuts" από την μέση και έπειτα ακούγεται θυμωμένο, αλλά ως μία καλή στιγμή του δίσκου δεν σε απωθεί. Τα τυπικά (στα αφτιά μου τουλάχιστον) beats συνεχίζουν στο "Love will come"-το πιο up tempo τραγούδι του δίσκου. Το "Nothing" ομολογουμένως σε φτιάχνει με το εισαγωγικό ρυθμικό σημείο μέχρι τα 2:05, όπου η φωνή με αστεία παραμόρφωση σε αποπροσανατολίζει από την πορεία του τραγουδιού. Ρυθμός που σε προτρέπει να χορέψεις με τα χέρια ψηλά, σχεδόν όπως το κάνει ο Tiesto, για παράδειγμα. Tο "The Note" σχεδόν αδιάφορο, το "Chemeleon" ίσως πιο κοντά στο We Can Create και στο "Die Happy Die Smiling" τα μπάσα στο τέρμα, λίγο industrial άποψη θεμελιώνει τους Maps ως μία ex-shoegaze band (δεν είναι απαραίτητα κακό). Το "Without you" του κλεισίματος, σε κάνει να αναρωτηθείς αν κάπου πίσω από τις κονσόλες βρίσκεται ο Moby, όμως δεν σε χαλάει. Ξεχνώντας να μιλήσουμε για το δεύτερο τραγούδι "I Dream of Crystal", ξεχάσαμε συγχρόνως το πιο ωραίο τραγούδι του δίσκου, μελωδικό, μελαγχολικό και αρκετά Pop.

Συνοψίζοντας, το "Turning the Mind" δεν θα σου προσφέρει και πολλά αν το ακούσεις (πέραν των 3-4 δυνατών tracks), από την άλλη είναι όμορφο να βλέπεις καλλιτέχνες να πειραματίζονται και να ψάχνουν, μιας και τελικά στο άκουσμα του, σίγουρα βρίσκεις κάποια στοιχεία που σου αρέσουν. Προτιμάω τους Maps όπως μας συστήθηκαν το 2007 αφού πλέον όλοι οι συνδετικοί κρίκοι με τις μπάντες της πρώτης παραγράφου και τα στοιχεία του ντεμπούτου έχουν ραγίσει, πιθανά όμως ο επόμενος δίσκος- αν κινείται στα ίδια μονοπάτια- να είναι πολύ καλύτερος!  

Rating: 6 / 10
Άγγελος Κουκλάκης

Maps @ Myspace

 

Maps - I dream of Crystal 

 

   

 

 

• Read more about Maps - Turning the mind

Moby - Wait for me

Moby - Wait for me

Rating: 8,3 / 10
Αντρέας Ραικοφτσάλης

Moby @ Myspace

Moby - Shot in the back of the head

 

 

• Read more about Moby - Wait for me

The Twilight Sad - Forget the Night Ahead

 1. Reflection of the Television/ 2. I Became a Prostitute/ 3. even Years of Letters/ 4. Made to Disappear/ 5. Scissors/ 6. The Room/ 7. "That Birthday Present/ 8. Floorboards Under the Bed/ 9. Interrupted/ 10. The Neighbours Can't Breathe/ 11. At the Burnside

5 October 2009 - Fat Cat

 

Το ντεμπούτο άλμπουμ των The Twilight Sad απέσπασε από πολύ καλές ως διθυραμβικές κριτικές. Ανεξάρτητα με το αν αυτές ανταποκρίνονταν πλήρως στην πραγματικότητα, το Fourteen Autumns and Fifteen Winters περιείχε κάποια τραγούδια που δύσκολα θα μπορούσε να αγνοήσει κάποιος (That Summer, At Home I Had Become The Invisible Boy, Mapped By What Surrounded Them). Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι ότι το συγκρότημα από τη Σκωτία δημιούργησε προσδοκίες. Προσδοκίες τις οποίες προσπάθησε να καλύψει με ένα δεύτερο δίσκο που ακούγεται από κάθε άποψη πιο «μεγάλος».

Οι Twilight Sad ξεκίνησαν την πορεία τους στα τέλη του 2003, αποτελούμενοι από τους James Graham (φωνή), Craig Orzel (μπάσο), Mark Devine (drums) και τον ταλαντούχο της μπάντας Andy MacFarlane, ο οποίος εκτός από την ενασχόλησή του με την κιθάρα και το ακορντεόν, επιμελείται και του θορύβου. Ήδη από τις αρχές ήταν φανερό ότι το μόνο για το οποίο δε θα μπορούσες να τους κατηγορήσεις θα ήταν η έλλειψη διάθεσης να αναζητήσουν τον ήχο τους, αφού στις πρώτες τους συναυλίες εμφανίζονταν με πολύ πειραματικές διαθέσεις. Σε εκείνο το σημείο, βέβαια, αντιλήφθηκαν ότι με μισάωρα τραγούδια, παιγμένα με ό,τι όργανα έβρισκαν πρόχειρα, δε θα πήγαιναν απολύτως πουθενά, αρνήθηκαν να κάνουν άμεσα συναυλίες και αποτραβήχτηκαν στο studio, για να προσδιορίσουν τη μουσική τους. Έτσι, το 2006 κυκλοφόρησαν το EP «The Twilight Sad» και λίγους μήνες αργότερα το «Fourteen Autumns and Fifteen Winters»- αμφότερα γνώρισαν θερμή υποδοχή (κυρίως από τους κριτικούς). Ακολούθησαν δύο Eps με κάποια ξαναδουλεμένα τραγούδια και live εκτελέσεις, καθώς και μια εξαιρετική διασκευή στο «Climbing Up The Wall» των Radiohead για το tribute άλμπουμ του OK Computer, για να φτάσουμε στη νέα τους δουλειά «Forget The Night Ahead»

Η συνταγή είναι περίπου η ίδια. Λίγο post rock, λίγο shoegaze τώρα που είναι και της μόδας να έχεις παραμορφωμένο ήχο, κάποια anthemικά ρεφραίν και οι Twilight Sad είναι και πάλι εδώ. Αυτό που έχει αλλάξει είναι, όπως προαναφέρθηκε, η προσπάθειά τους να παρουσιαστούν «μεγαλύτεροι» κι αυτό είναι φανερό σε περισσότερους από έναν τομείς. Αρχικά, η μουσική τους έχει γίνει πιο ογκώδης, πιο τραχιά. Ενώ στο «Fourteen Autumns...» ναι μεν υπήρχαν αρκετά κιθαριστικά ξεσπάσματα, αλλά συνήθως βρίσκονταν σε ισορροπία με τα πιο ήρεμα μέρη (συμπληρώνοντάς τα ενίοτε), εδώ οτιδήποτε πριν την κορύφωση ακούγεται σαν προετοιμασία αυτής και όχι ως αυτόνομο μουσικό μέρος- δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλα τα τραγούδια (εκτός από το «Scissors», το οποίο όμως είναι στην ουσία γέμισμα) «εκρήγνυνται» σε κάποιο σημείο.

Αλλαγή υπάρχει και στους στίχους του James Graham. Από τα χρονικά της βασανισμένης εφηβείας του, οδηγούμαστε στα βασανισμένα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του (όπως δηλώνει ο ίδιος) και στο συμπέρασμα ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι και ο ευτυχέστερος άνθρωπος του πλανήτη.

Τέλος, το προαναφερθέν «μεγάλωμα» είναι αντιληπτό μέχρι και στο artwork του άλμπουμ, όπου τη θέση των παιδιών που κοσμούσαν όλα τις προηγούμενα εξώφυλλά τους (παιδιά με απορριπτικές μητέρες, παιδιά που πνίγουν με μαξιλάρι τις απορριπτικές μητέρες τους, παιδιά που το σκάνε από το σπίτι- αυτό το τελευταίο σε έναν έξυπνο φόρο τιμής στο «Goo» των Sonic Youth), πήρε η ενήλικη, αντρική και μάλλον ερωτικού περιεχομένου απελπισία.

Ένα άλλο σημείο το οποίο χρήζει προσοχής και πιθανότατα προειδοποίησης, είναι ο τρόπος που τραγουδάει ο James Graham. Οι ερμηνείες του είναι αξιοπρεπείς, ενώ και η φωνή του σε ορισμένα σημεία έχει αρκετά γοητευτική χροιά, αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία, αν δε μπορέσετε να παραβλέψετε την βαριά σκωτσέζικη προφορά του. Ακόμα και σε τραγούδια που είναι πραγματικά αξιόλογα, όπως το «Made To Disappear» ή το «Seven Years Of Letters», η φωνή του αποτελεί ένα σχεδόν έθνικ στοιχείο, παντελώς αταίριαστο με το μελαγχολικό ηχητικό υπόβαθρο που προσπαθούν να δημιουργήσουν (ακόμα δε μπορώ να καταλάβω με ποιο παράλογο σκεπτικό τον έβαλαν να τραγουδάει ακαπέλα για τριάντα ολόκληρα δευτερόλεπτα στο «Floorboards Under The Sea»).

Ασφαλώς, τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι το «Forget The Night Ahead» δεν έχει καλές στιγμές. Το άλμπουμ ξεκινάει δυνατά- το εναρκτήριο «Reflection of The Television» οδηγείται από ένα σκοτεινό μπάσο σε μια αρτιότατη ανάπτυξη, για να κορυφωθεί την κατάλληλη στιγμή και να σβήσει στη συνέχεια σε ένα κύμα παραμόρφωσης, ενώ το «I Became A Prostitute» «δανείζεται» την εισαγωγή του «Deception» των iLiKETRAiNS και καταλήγει να υπενθυμίσει ότι καθόλου δε θα πείραζε τους Twilight Sad αν έγραφαν κάποιο θλιμμένο «ύμνο» προς μαζική κατανάλωση στα πρότυπα των Editors, για παράδειγμα. Τα υπόλοιπα τραγούδια κινούνται στο ίδιο ύφος, με τις γνωστές post-rock κιθάρες να προβάλλουν πάνω από λεπτά στρώματα ελεγχόμενου θορύβου και να ξεσπάνε σε δυναμικές μεν, αλλά απολύτως προβλέψιμες κορυφώσεις. Εξαίρεση αποτελεί το «That Birthday Present», στο οποίο όλα τα παραπάνω δείχνουν να λειτουργούν άψογα- καταιγιστικά drums, κιθάρα που κυριαρχεί χωρίς να καλύπτει τα άλλα όργανα και κυρίως shoegaze παραμορφώσεις που νοηματοδοτούνται εδώ περισσότερο από κάθε άλλο σημείο του δίσκου.

Εν κατακλείδι, οι Twilight Sad είναι μια περίπτωση συγκροτήματος που έχει αφομοιώσει τις (πολλές) επιρροές του και έχει κατορθώσει να τις ενσωματώσει σε ένα δικό της ήχο. Αυτό που δε μπόρεσε να κάνει όμως είναι να τις εξελίξει, με αποτέλεσμα η μουσική τους στο τέλος να αφήνει την αίσθηση ότι όλα αυτά κάπου τα έχεις ξανακούσει, αλλά με καλύτερο τρόπο. Όσο για τη στροφή τους σε έναν πιο ογκώδη ήχο, απλά τους κατατάσσει στην κατηγορία των συγκροτημάτων που θα ήθελαν να ακούγονται σαν τους Interpol, αλλά τελικά δεν καταφέρνουν να μοιάσουν ούτε στους Editors. Ακούστε τους, αν κάποιο απόγευμα επιθυμείτε να μελαγχολήσετε. Για το βράδυ προτιμήστε κάτι πιο αυθεντικό, όπως το καινούριο των A Place To Bury Strangers.      

Rating: 6,5 / 10
Παναγιώτης Πουλάκης

Twilight Sad @ Myspace

Twilight Sad - I became a prostitute

 

 

• Read more about The Twilight Sad - Forget the Night Ahead

Tori Amos - Abnormally Attracted To Sin

1. Give/ 2.Welcome To England/ 3.Strong Black Vine/ 4. Flavor/ 5.Not Dying Today/ 6.Maybe California/ 7.Curtain Call/ 8.Fire To Your Plain/ 9.Police Me/ 10.That Guy/ 11.Abnormally Attracted To Sin/ 12.500 Miles/ 13.Mary Jane/ 14. Starling/ 15.Fast Horse/ 16.Ophelia/ 17.Lady In Blue

19 May 2009 - Universal Republic Records

Είναι αρκετά δύσκολο να έρχεσαι αντιμέτωπος με την αντικειμενική ματιά κρίνοντας μία από τις αγαπημένες σου καλλιτέχνιδες σε μία καινούρια δουλειά. Το Abnormally Attracted To Sin δεν θυμίζει μουσικά τόσο πολύ το The Beekeeper, ούτε καν το American Doll Posse. Για να είμαι ακριβής, το album συνολικά δεν θυμίζει κάτι από τις πρόσφατες προηγούμενες δουλειές της. Στοιχεία του μόνο έχουν κάτι από την Tori του From the Choirgirl Hotel και του To Venus And Back. Αλλά αυτό κάθε άλλο παρά κακό θα μπορούσε να είναι.

Ο τίτλος του album είναι επηρεασμένος από το γνωστό musical του 1955, Guys and Dolls με τους Marlon Brando, Jean Simmons και Frank Sinatra μεταξύ άλλων. Άλλο ένα concept album από την Tori, που εξερευνά θέματα που την έχουν απασχολήσει στο παρελθόν όπως η θρησκεία, ο έλεγχος, τα πάθη, η εσωτερική δύναμη, οι σχέσεις μεταξύ των γυναικών κτλ. Το artwork του album είναι πολύ ενδιαφέρον, με φωτογραφίες της Amos από τον διάσημο φωτογράφο Karen Collins στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου επηρεασμένες από ηδονοβλεπτικές και σαδομαζοχιστικές τάσεις. Η πρόκληση είναι η δύναμη που κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται και μετέπειτα να δρουν, έστω και αν αυτό γίνεται έμμεσα. Αυτό φαίνεται να είναι το motto της Tori Amos. Ένα motto που γίνεται αυτοσκοπός της με τα χρόνια. Το album συνοδεύεται σε limited edition με ένα DVD υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του Christian Lamb με ποικίλες σκηνές γυρισμένες από την προηγούμενη της περιοδεία.

Το album είναι ηχογραφημένο στο studio της Amos και του άντρα της στην Αγγλία και το πρώτο της καριέρας της με την Universal Music. Πάντα τα album της με κάνουν να φαντάζομαι μικρές ιστορίες που συμβαίνουν εκείνη την ώρα κάπου στον κόσμο ή ακόμα και έξω από αυτόν. Ζεις το κάθε τραγούδι σαν να διαβάζεις τη σελίδα ενός βιβλίου. Ίσως ενός παλιού, ξεχασμένου βιβλίου που σε μεταφέρει σε άλλους κόσμους μακριά από την καθημερινότητά σου έχοντας στο νου σου μια βελούδινη φωνή που, ενώ μπορεί να μιλάει για τους χειρότερούς σου εφιάλτες, στο τέλος κατά κάποιο τρόπο σου προσφέρει μία λύση, λέγοντάς σου εσωτερικά αλλά αποφασισμένα "I can play too". Εσύ μπορείς;

Πρώτο τραγούδι στο album το Give, ένα από τα -κατά γενική ομολογία- πιο sexy τραγούδια της εδώ και χρόνια. Trip-Hop αισθητική, που σου θυμίζει τις ένδοξες μέρες των Portishead και των Massive Attack πίσω στα 90's. Κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικό opening track που σε προϊδεάζει για το τι ακολουθεί.. Με αυτό ανοίγει και τις συναυλίες της αυτή την περίοδο. Ένα κομμάτι που δείχνει ότι ο τίτλος «μουσική ιδιοφυία» που της έχει δοθεί κάθε άλλο παρά άδικος είναι.

Δεύτερο κομμάτι και πρώτο single το Welcome To England, πιο rock και ίσως μία σοφή επιλογή για να προμοτάρει το album. Ένα τραγούδι αρκετά catchy που πάνω κάτω υποστηρίζει ότι κάθε γυναίκα πρέπει να σταθεί στα πόδια της και να κάνει ακριβώς ότι την κάνει ευτυχισμένη. Υπέρμαχος των κοινωνικών μηνυμάτων και αν μη τι άλλο πάντα με στυλ.

Strong Black Vine για τη συνέχεια και βλέπουμε την αδελφοποίηση εγχόρδων-πιάνο και μας αρέσει πολύ. Από τα δυνατά κομμάτια, κυρίως λόγω του feeling που σου αφήνουν οι στίχοι. Δύναμη, αποφασιστικότητα και μία Tori που επιθυμεί να μας σώσει - με έναν μάλλον ανορθόδοξο τρόπο - από την θρησκεία που κατατρώει την ελευθερία μας. At least tempting, όπως θα έλεγαν και οι Άγγλοι.

Flavor για τη συνέχεια και ένα μέτριο τραγούδι σχετικά. Μονότονος ρυθμός, λίγο ενοχλητικές επαναλήψεις και κατά βάση ανέμπνευστο.

Πέμπτο τραγούδι το Not Dying Today. Αν και έχει ακουστεί κατά κόρον, δεν μπορώ να μην θέσω το πόσο μου θύμισε Kate Bush το εν λόγω κομμάτι. Μουσική, φωνή, τα πάντα. Αρκετά καλό τραγούδι με up-tempo ρυθμό που σου αφήνει μία γλυκιά αίσθηση όταν τελειώνει. Να προσθέσω πως ο παραλληλισμός με την Kate Bush προσωπικά με κάνει και χαίρομαι μιας και τυγχάνει να εκτιμώ πολύ την ίδια. Προσωπικά δεν βλέπω ότι η Tori δεν είναι κλώνος της Kate. Έτσι και αλλιώς παρθενογένεση στη μουσική...την ξέρετε τη συνέχεια.

Πάμε τώρα σε ένα πανέμορφο τραγούδι, το Maybe California..Η ίδια είπε πως το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε σε μία περίοδο που δεν ήταν και τόσο εύκολη για αυτή. Πεσιμιστικό, αέρινο και τελικά λυτρωτικό. Και ναι, τα έγχορδα της ταιριάζουν πολύ.

Curtain Call και άλλο ένα τραγούδι για τη δύναμη που κρύβει ο καθένας μέσα του. Μαγικό άκουσμα συνδυασμένο άπταιστα με τα αιθέρια φωνητικά της Tori Amos. Ένα από τα κομμάτια που ακούς όταν θέλεις να χαλαρώσεις και να αποκτήσεις λίγο θάρρος όταν σου χρειάζεται πραγματικά. Φύγαμε για το επόμενο.

Πολύ όμορφο το Fire To Your Plain. Μου άφησε παρόμοια αίσθηση με το Not Dying Today ως προς την γλυκύτητα. Ρομαντικό άκουσμα με τα φωνητικά από πίσω να είναι ακριβώς ό,τι  χρειάζεται το τραγούδι για να κάνει τη διαφορά.

Police Me μας λέει η καλλιτέχνις και εμείς ερχόμαστε σε επαφή με ένα κομμάτι με αρκετές εναλλαγές από έναν «βρώμικο» ήχο σε έναν πιο ονειρικό, με τη μαστοριά που διακατέχει την ίδια. Τα βιολιά σε σημεία μου θύμισαν αρκετά Bjork επί εποχής Homogenic.

Φαντάζεσαι τον εαυτό σου ως πρωταγωνιστή σε κάποια ταινία τύπου James Bond με το dry martini και όλες τις κοπελιές δίπλα να λιώνουν ή αντίστοιχα ως την απόλυτη 50's diva που όλοι παραληρούν στο πέρασμά σου; Τότε το That Guy είναι φτιαγμένο για σένα. Τραγούδι «υπερπαραγωγής», αισθητική Hollywood, λεφτά, δόξα και τα συναφή, έντεχνα συνδυασμένα σε αυτό το τραγούδι. Ξέρω ότι το' χεις σκεφτεί και εσύ.. My name is Kouloumpasis. Agamemnwn Kouloumpasis. You can do it.

Το ομότιτλο είναι απλά υπέροχο. Σε βυθίζει σε μία δίνη πειρασμών που ξέρεις ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις και κατά πάσα πιθανότητα δεν θέλεις να ξεφύγεις. Sexy Tori σε ένα track που θέλεις να είναι το soundtrack του πιο γλυκού σου πειρασμού. Give it a try. Επίσης ανέφερα ότι τα έγχορδα της πάνε πολύ ε;

500 Miles. Η εισαγωγή για κάποιο λόγο μου θύμισε Siouxsie and the Banshees. Και χάρηκα. Πολύ. Μέχρι που το άκουσα όλο και δεν έμεινα με την ίδια χαρά είναι η αλήθεια. Ένα πέρασμα από τις λιγότερο καλές εποχές της και ένα τραγούδι που δεν μπορώ να το συνηθίσω ακόμα και μετά από αρκετά ακούσματα. Μέτριο.

Το τυχερό 13άρι έχει τον τίτλο Mary Jane. Και μιλάμε για μία κοπέλα, προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η ιστορία ενός αγοριού που θέλει επιτέλους και αυτό να συνευρεθεί με αυτή τη Mary Jane. Τίποτα μεμπτό. Μια λίγο old-fashioned ιστοριούλα που δεν καταλαβαίνεις γιατί τόσος ντόρος πια για ένα... για μια συνουσία τέλος πάντων. Όμορφο τραγουδάκι που θυμίζει το Mr. Zebra και το  Way Down από το Boys for Pele. Κολλητικό.

Νούμερο 14 και Starling. Ένα ok κομμάτι, όχι να τρελαθείς αλλά σίγουρα όχι για να το αγνοήσεις. Συμπαθητική μουσική και κάποιες εναλλαγές που σε κάνουν να σκεφτείς ότι τουλάχιστον δεν έφαγες άδικα το χρόνο σου.

Επόμενο κομμάτι το Fast Horse. Ωραία παραγωγή και άλλο ένα ok κομμάτι, καλύτερο από το προηγούμενο παρ' όλα αυτά. Πολύ ωραίο το πιάνο, όμορφα φωνητικά, αλλά του λείπει αυτό το «κάτι» όπως είχε τραγουδήσει γνωστή λαϊκή αοιδός κάποια χρόνια πριν. Θα σοβαρευτώ όμως για τα 2 επόμενα. Υπόσχομαι.

Εξαιρετικό το Ophelia, σου κόβει την ανάσα. Πολύ καλοί στίχοι και ένα τραγούδι που θα μπορούσε να έρχεται κατευθείαν μέσα από την καρδιά της Tori προς το κοινό της. Θα μπορούσε να είχε γραφτεί χρόνια πριν και να ήταν στην ίδια θέση με μεγάλες επιτυχίες της. Ophelia you must break the chain..

Τελευταίο τραγούδι για το album το καταπληκτικό Lady In Blue. Από την πρώτη στιγμή το κομμάτι με τράβηξε μέσα στην ιστορία του που ξετυλίγεται αργά με μουσικές που σε ταξιδεύουν κάπου σίγουρα μακριά. Μου θύμισε εξαιρετικά πολύ ταινίες του David Lynch κάτω από ήχους του Angelo Badalamenti. Σκοτεινό, μεθυστικό και άκρως επιβλητικό σου υπενθυμίζει πως η Tori Amos ήταν εδώ, είναι εδώ και ευτυχώς θα παραμείνει. Γιατί όπως είπαμε...she can play too. 

Rating: 8,2 / 10
Αλέξανδρος Πόπης

Tori Amos @ Myspace

Tori Amos - Give

 

 

 

• Read more about Tori Amos - Abnormally Attracted To Sin

The Veils - Sun Gangs

 1. Sit down by the fire / 2. Sun Gangs / 3. The Letter / 4. Killed by the Boom / 5. It hits deep /  6. Three Sisters / 7. The house she lived in / 8. Scarecrow / 9. Lakspur / 10. Begin again

 6 Απριλίου 2009 - Rough Trade

 

Από τον στίχο «...and my father's singing in the fallin' leaves, there's no way out of this old world even if you try» καταλαβαίνει κάποιος ότι να είσαι γιος μουσικού είναι δίκοπο μαχαίρι. Φαίνεται, όμως, ότι για τον Finn Andrews ήταν μια πολύ καλή βάση έτσι ώστε να εξελιχθεί σαν καλλιτέχνης. Αν και είχε ασχοληθεί πρώτα με την ζωγραφική και ύστερα με την δημιουργία ταινιών, στα 16 του αποφάσισε να σταματήσει το σχολείο και να ασχοληθεί αποκλειστικά με την μουσική. Και πολύ καλά έκανε...

Γιατί όταν ακούσεις για πρώτη φορά το Sun Gangs, το (εναρκτήριο) "Sit sown by the fire" με το πιάνο και την (άριστη) ερμηνεία του Finn σε τραβάει αμέσως από το μανίκι και σε ακουμπά δίπλα σε ένα ποτάμι. Η φωτιά σε ζεσταίνει κι εκείνη από απέναντι σε κοιτά επίμονα. Ένα τραγούδι που το ακούς άνετα, ξανά και ξανά, παντού. Στο σπίτι, στο αμάξι και στην δουλειά. Ίσως ο καταλληλότερος  τρόπος για να ξεκινήσει ένα άλμπουμ. Συνεχίζοντας, το "Sun gangs" είναι μια απλή μπαλάντα. που παίζει ανάμεσα στα χρώματα του γαλάζιου και του γκρι. Ένα απλό τραγούδι που όμως εξυπηρετεί το σκοπό του. Να βρίσκεται, δηλαδή, ανάμεσα στο "Sit down by the fire" και το "The Letter".

Με μία έξυπνη μελωδία για εισαγωγή (η πιο ωραία ίσως του άλμπουμ), και ένα ραδιοφωνικό ρεφρέν ("I know, you felt a change in my heart. I know the planets ripped you apart.") είναι ένα από τα δυνατά χαρτιά του δίσκου. Σε διαλύει και σε απογειώνει. Σε αντίθεση με το ξεκάθαρο "Killed by the Boom" που ακολουθεί. Δυνατό, punkικο, με ιδιαίτερη έμφαση στις κιθάρες, το μπάσο, τα ντραμς κι ένα τελείωμα,  σε κάνει να αναρωτιέσαι: «Ρε, θα μπορούσαν οι Pixies να έχουν γράψει κάτι τέτοιο».

«Hope there's someone, cause I'll be gone for awhile.». Όσο πιο πολύ ακούς το "It hits deeper", η διάθεση ακουμπάει το πάτωμα. Με αυξομειώσεις στην ένταση τείνει να είναι ένα από τα πιο καθαρτικά κομμάτια. Χωρίς όμως να αγγίζει την τελειότητα. Εν αντιθέσει το "Three Sisters" είναι ένα κοκτέιλ γρήγορου folk ρυθμού με δόσεις από Nick Cave. Δυόμιση λεπτά αρκούν για να σου πουν για τον τόσο άδικο θάνατο τριών κοριτσιών που κάηκαν δίπλα σε ένα ποτάμι. Ένας γρήγορος εφιάλτης, από τον οποίο θα ξυπνήσεις εύκολα με το ευήκοο "The house she lived in" το οποίο έχει μια pop διάθεση ξεχασμένη και αναγεννημένη από τα 60's. Δυστυχώς όμως δεν αποτελεί ένα εξαιρετικό κομμάτι, όπως ακριβώς και το "Scarecrow". Μια περίεργη ιστορία που το μοναδικό (ίσως) αξιόλογο μέρος της ένα είναι ένα μικρό ρεφρέν, που σε συνδυασμό με την φωνή του Finn βγαίνει μια παράδοξη υποτονική country αίσθηση.

...και όλα αυτά για να ξεκινήσει το ένατο κομμάτι του άλμπουμ, "Lakspur". Τολμώ να παραδεχθώ, ότι το βράδυ που το άκουγα, μια στιγμή φοβήθηκα ότι σε μία σκοτεινή γωνιά του δωματίου μου θα ξεπρόβαλε το φάντασμα του Jim Morrison να τραγουδά  "This is the end, my only friend, the end". Μια συνεχώς αυξανόμενη ένταση κι ένα μάντρα που σε εκστασιάζουν. Το κομμάτι απογειώνεται και την στιγμή που νομίζεις ότι τελείωσε στο 4 λεπτό, κάνεις ένα τρομερό λάθος. Ίσως το πιο τρομακτικό και οργασμικό (μοναδικό) οκτάλεπτο κομμάτι του δίσκου με ένα τελείωμα δυναμίτη.

Ο συγκεκριμένος δίσκος λοιπόν, είναι γεμάτος αντιφάσεις. Με σκαμπανεβάσματα στην διάθεση και με μια ποικιλία σε θέματα και συναισθήματα. Απογοήτευση, αισιοδοξία, λύπη, πόνος ακόμη και βαρεμάρα. Είναι επίσης κι ένας δίσκος με πολλές εικόνες... δάση, ποτάμια, ο θάνατος, ο ήλιος που δύει, εκείνη ή/και η απουσία της. Στους τελευταίους στίχους του "Begin again" του τραγουδιού που κλείνει τον δίσκο ο κ. Andrews παραδέχεται ότι «We're all just following the light, of long dead stars». Κι εγώ αναρωτιέμαι αν έχει, όντως, δίκιο... 

Rating: 8 / 10
Δημήτριος Balidor Κουτσομιχάλης

The Veils @ Myspace

The Veils - The letter

 

 

 

• Read more about The Veils - Sun Gangs

Bat For Lashes - Two Suns

1. Glass/ 2. Sleep Alone/ 3. Moon and Moon/ 4. Daniel/ 5. Peace of Mind/ 6. Siren Song/ 7. Pearl's Dream/ 8.  Good Love/ 9.  Two Planets/ 10. Travelling Woman/ 11.The Big Sleep (featuring Scott Walker)

6 April 2009 - Parlophone/ Astrawerks

 

Το πιο πρόσφατα αγαπημένο indie κορίτσι επέστρεψε με νέο album. Η Natasha Khan αυτή την φορά με την συνδρομή των ψυχεδελικών νευορκέζων Υeahsayer στο  προγραμματισμό, αλλά και του παραγωγού που συν-δημιούργησε το ντεμπούτο album της "Fur and gold", επιστρέφει με έναν ίσως από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.

Οι συγκρίσεις για άλλη μια φορά με την Kate Bush, την Τori Amos ή οποιαδήποτε άλλη singer/songwriter έγινε ένα με τα σουρεαλιστικά όνειρα μας, θα υπάρξουν κι εδώ. Ξεκινώντας αυτό το απόκοσμο ταξίδι με το "Glass", ακούμε το διαπεραστικό παραλήρημα μιας ψυχής σε οργή για εκείνον που έχασε κι ακόμα αγαπά. Το κομμάτι αυτό έδωσε και τον τίτλο του album "To be made of glass, when two suns are shinning, the battle becomes blinding". Η  ατμόσφαιρα δεν αλλάζει στο δεύτερο track "Sleep alone", η ερωτική τραγωδία μαίνεται.. H μοναξιά των ήχων και των εικόνων, το μινιμαλιστικό παίξιμο στο πιάνο προμηνύει ίσως εφιάλτες. Iκεσία για μια στιγμιαία λύτρωση στο «moon and moon". Κλείσε τα μάτια και άκου αυτές τις φράσεις «calling moon and moon, shoot the big bad hand, it`ll drag me to your door, now I won`t see you no more". Παραδέξου του, κάποτε ζήτησες να συμβεί.

Περνώντας στο "Daniel", το πρώτο video/ single του δίσκου ξεχωρίζει μια διακριτική ποπ απελευθέρωση, η Natasha τραγουδάει ποζαρόντας σαν μια λολίτα με goth καταβολές, αφήνοντας άλλα Κορίτσια, όπως οι Alisson Mossart, Florence Welch, Beth Ditto, να κοιτούν με θαυμασμό. Αυτό το χαρμάνι του προσωπικού της πλέον ήχου, από baroque pop και acid folk μέχρι οrchestral pop -εποχής walker brothers, glam rock και τα τραγούδια της kate bush (γιατί να το κρύψουμε άλλωστε), κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον σε κομμάτια όπως το «pearls dream", "two planets"  και "siren song". H λύτρωση, όμως, δεν έχει έρθει ακόμα.

Οι στίχοι στα περισσότερα κομμάτια «κρυπτικοί», ως επί το πλείστον, φανερώνουν τα νοήματα τους σπάνια έως και ποτέ. Πολλές φορές είναι απλά η περιγραφή μιας εικόνας, η αφορμή για να ταξιδέψει το μυαλό σε άλλους πλανήτες.

"..and I will always be happy to kiss you, promise I will never get sad, till the siren come calling... calling.. I was a heartbreaker, I loved you.. but I have so much weakness and sin". Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται τελικά.

Στο  φινάλε του δίσκου μας υποδέχεται ένας «καλεσμένος» που ήρθε ξαφνικά και απροσδόκητα. Ένας βάρδος, στοιχειωμένος χρόνια από την ίδια του την μοναξιά και το τόσο προσωπικό και ακατανόητο για πολλούς είδος τέχνης που ακολούθησε. Από τους Walker Brothers, εκεί στα μακρινά sixties, έφτασε ως το σήμερα ο Scott Walker να συνοδεύει με την γνήσια μελοδραματική του ερμηνεία αυτήν της Natasha Khan. Κλείνει η αυλαία, για πόσο ακόμα; Αναρωτιούνται και οι δυο, τραγουδώντας αργά στον απόηχο ενός πένθιμου σχεδόν σιωπηλού πιάνου.

Οι  Bat For Lashes είχαν κερδίσει υποψηφιότητα για Mercury Prize  με τον πρώτο τους δίσκο. Με αυτόν εδώ πολλά παραπάνω μπορούν να συμβούν. Τα indie αγόρια θα συνεχίσουν να κοιμούνται παγιδευμένα σε ηδονικά όνειρα μιας σκοτεινής μοναξιάς. Η Kelly Klarkson, πάντως, έχει βρει το απόλυτο αρνητικό της.

Βγες έξω , ξημέρωσε..

 

Bat For Lashes @ Myspace

 

 

 

 

• Read more about Bat For Lashes - Two Suns