Έτοιμη και η έκτη, πιθανότατα και η καλύτερη μέχρι την επόμενη τουλάχιστον και ο στόχος των 10 είναι πλέον αρκετά κοντά. Μετά αλλάζουμε το concept.. Το feedback που παίρνουμε για τα Audiobooks παραμένει εντυπωσιακό και τα 150 αντίτυπα είναι ελάχιστα σε σχέση με τη ζήτηση, αλλά δυστυχώς με τις παρούσες συνθήκες δεν έχουμε δυνατότητα για περισσότερα. Στο Audiobook 6, τη νέα συλλεκτική συλλογή του postwave.gr αφιερωμένη στην ελληνική alternative σκηνή, η επιλογή των τραγουδιών καθώς και το layout και η αισθητική του cd ακολουθεί των concept των προηγούμενων audiobooks, συνδυάζοντας ακυκλοφόρητα tracks γνώριμων συγκροτημάτων με νέα αλλά επίσης αξιόλογα ονόματα.
Το χρώμα που επιλέχτηκε για να ντύσει το artwork αυτή τη φορά είναι το γκρι, περιέχει 14 πολύ όμορφα τραγούδια, βγαίνει σε 150 αριθμημένα cd και θα έχει χειροποίητη digipack συσκευασία με υφασμάτινη επένδυση και μεταξωτυπία.
Οσοι έχουν τις προηγούμενες συλλογές στα χέρια τους θα ξέρουν πως ότι γίνεται στα audiobook γίνεται με πολύ μεράκι και προσοχή, χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος και με ιδιαίτερο σεβασμό στον κόπο των καλλιτεχνών που συμμετέχουν. Στον player πιο κάτω υπάρχει και audio megamix με αποσπάσματα από όλα τα τραγούδια για να πάρετε μια πρώτη γεύση.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε για άλλη μια φορά όλα τα συγκροτήματα που ανταποκρίθηκαν, το Artracks Recording Studio για το mastering και όσους αναμίχθηκαν ώστε να έχει συνέχεια η προσπάθειά μας.
Tέλος, όσα συγκροτήματα επιθυμούν να συμμετέχουν σε κάποιο από τα επόμενα cd της σειράς Audiobook μπορούν να μας στείλουν mail στο info@postwave.gr και θα επικοινωνήσουμε μαζί τους.
IMPORTANT
Το Αudiobook 6 θα δωθεί δωρεάν στο παρτυ του postwave.gr που θα γίνει στο Sin City club (Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009) σε 150 αριθμημένα αντίτυπα και σε πολυτελή digipack συσκευασία με υφασμάτινη επένδυση και μεταξωτυπία. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
The tracklist
TALES ON TAPE – father
Ένα παλιό σεντούκι στη σοφίτα. Ένα σκονισμένο ημερολόγιο παραμορφωμένο από το χρόνο, με παραμύθια που συνέβησαν στ' αλήθεια. Καθε ημερομηνία και μία μικρή σκοτεινή ιστορία, μία κιτρινισμένη σελίδα που αν τη γυρίσεις μπορεί να σκιστεί για πάντα...Οι Tales on Tape είναι ένα concept-side-project των Alexx Decode και Alexandros Raptis (Decode) που βγαίνει δειλά για πρώτη φορά στο φως!
EGOSTRIKE – avant noir
Δύο από τα κορυφαία electro ελληνικά σχήματα, οι Astralon και οι Notte, ενώνουν τις εμπνεύσεις τους και το αποτέλεσμα είναι οι EgoStrike. Synthpop διάθεση, υποχθόνια beats και συναισθηματικά φωνητικά, το avant noir κεντρίζει αμέσως το ενδιαφέρον του ακροατή και ανυπομονούμε για τη συνέχεια!
BONEYARD – Gizela
Boneyard είναι το προσωπικό Project του κιθαρίστα και συνθέτη των Drama Queen. Σε αρκετά διαφορετικό ύφος εδώ, με σκοτεινά electronics, wave κιθάρες, σχεδόν gothic φωνητικά και κολλητική μελωδία, η Gizela θα ενθουσιάσει τους οπαδούς του dark-minimal ήχου .
MONSIEUR MINIMAL – dreams of my dreams
Αν περιμένετε κάποιο ποπ ευκoλομνημόνευτο τραγούδι από τον Monsieur Minimal έχετε πέσει πολύ έξω. Το dreams of my dreams είναι ένα από τα νέα τραγούδια του, θα υπάρχει στο 2ο album του, και εκπλήσει ηχητικά. Σκοτεινή electronica, φανταστείτε κάτι ανάμεσα σε Future Sound Of London και τις πρώτες δουλειές των Delerium.
ELECTREE – beautiful screamers
Τους Electree τους είχαμε ακούσει αρχικά στην πρώτη συλλογή του Postwave.gr και τους προσκαλέσαμε και πάλι με αφορμή την ηχογράφηση του νέου τους υλικού. Electro-goth ατμόσφαιρα με ποπ elements και ωραίες εναλλαγές αντρικών-γυναικείων φωνητικών, το beautiful screamers είναι ένα από τα πιθανότερα "χιτάκια" του audiobook 6.
MIKRO – more love
Για τους Mikro περιγραφή δεν χρειάζεται, είναι εδώ και μια 10ετία από τα κορυφαία και πιο πετυχημένα ελληνικά σχήματα. Το more love είναι ολοκαίνουριο, ηχογραφήθηκε στα sessions του νέου album που ετοιμάζουν οι Mikro (κυκλοφορεί τον Νοέμβριο), αλλά θα το βρείτε αποκλειστικά και μόνο στην δική μας συλλογή!
PHOENIX CATSCRATCH – denim hunger
Οι Phoenix Catscratch είναι οι επίτιμοι καλεσμένοι του πάρτι μας, μια και θα έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε ζωντανά στην σκηνή του Sin City. Ποτισμένοι με την ενέργεια και την αισθητική της new wave και post-punk σκηνής των αρχών της δεκαετίας του 80, αναμένουμε την πρώτη τους δουλειά σύντομα παίρνοντας μια πρώτη γεύση με το denim hunger !
VELLO LEAF – skies ending (vocals by Alexandra McKay)
Oι Vello Leaf είναι από τις προσωπικές μου αδυναμίες, από τότε που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους mini album. Με διάχυτη την μελαγχολία στην μουσική τους, θάλασσες από strings και θορυβώδη ξεσπάσματα, το skies ending (από το επερχόμενο album τους "Tonight, I'm Leaving...") πραγματικά καθηλώνει! Στα lead vocals η μαγευτική φωνή της Alexandra McKay.
ABBIE GALE – fall
Πολύ γνωστοί μας και οι Abbie Gale, έχουν ήδη 2 πανέμορφα albums στο ενεργητικό τους. Το εκρηκτικό fall αρκετοί θα το έχετε ήδη ακούσει από την κυκλοφορία του σε 7ιντσο single βινυλίου, εμείς το λατρεύουμε και το βρίσκετε στο audiobook 6 για πρώτη φορά σε CD.
PLAYGROUND NOISE - today
Οι Playground Noise είναι από την Πάτρα, ανοίκουν στο δυναμικό της Ιnner ear και έχουν κυκλοφορήσει ώς τώρα ένα 7" single. Σκοτεινή ατμόσφαιρα με έντονο μπάσο, θα μπορούσαμε να τους εντάξουμε στους post-punk αναβιωτές και μπάντες όπως οι Editors. Περιμένουμε σύντομα ντεμπούτο cd, για την ώρα στο repeat το αγωνιώδες 'today'.
THE EMPTY FRAME – take over the city
Αθηναικό συγκρότημα με εξαιρετικές Live εμφανίσεις τον τελευταίο καιρό, οι Empty Frame χρησιμοποιούν τσέλο, βιολί και πιάνο σε συνδυασμό με τα παραδοσιακά ροκ όργανα. Μάλλον πιο κοντά στους Tindersticks παρά στους Bad Seeds, σίγουρα ξεχωρίζουν από την πληθώρα των group που επιχείρησαν κάτι ανάλογο.
INFIDELITY - conflict
Δυστυχώς μας πρόλαβε η κυκλοφορία του 2ου album τους, αλλά δεν μπορούσαμε να αφήσουμε κάτι τόσο ενδιαφέρον εκτός της συλλογής και κάναμε μια μικρή εξαίρεση. Τρομερό track από το νέο album των Infidelity που κυκλοφόρησε πρόσφατα, σε αρκετούς θα θυμίσει τις καλύτερες στιγμές των Arcade Fire!
TRIPWIRE – REC2
Ισως η πιο "ραδιοφωνική" καινούρια μπάντα που άκουσα τελευταία στον χώρο της alternative pop/rock. Oι Tripwire φαντάζομαι θα μας απασχολήσουν αρκετά στο κοντινό μέλλον, μια και μόλις τελείωσαν τις ηχογραφήσεις του πρώτου τους δίσκου που αποκλείεται να περάσει απαρατήρητος!
AN ORANGE END – collage
Το ντεμπούτο τους πριν μερικούς μήνες στην Inner ear ήταν μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς, ένα ποπ κομψοτέχνημα που μας θύμισε τις παλιές καλές μέρες της Sarah records. Το collage είναι καινούριο, ακυκλοφόρητο, ακουστικό και τόσο γλυκά νοσταλγικό!
Κώστας Μπρέλλας
postwave.gr
Related links:
Dextro - Winded
1. Closer/ 2.
The Pacifist/ 3. Momentary/ 4. The Unknown/ 5. Ilm/ 6. Sanna/ 7. Ring Cycle/ 8.
Pillar/ 9. Distance
1 June 2009 - 16K Records
Με το πρώτο του άλμπουμ "Consequence Music", ο Ewan Mackenzie (Dextro), έκανε
τη δική του προσέγγιση στο "γεφύρωμα" του shoegaze, post-rock ήχου με την σύγχρονη electronica. Και αυτό το πέτυχε ανακατεύοντας εθιστικές μελωδίες, απόμακρους θορύβους
και όμορφα ρυθμικά περάσματα. Αυτό ήταν πίσω στο 2006 και οι ιδέες του Ewan έχουν
αλλάξει αρκετά, ωστόσο η ποιότητα παραμένει και στο νέο του άλμπουμ "Winded".
Στην καινούρια του
δουλειά μας παρουσιάζει μια ποιοτική home-listening electronica εμβαθύνοντας περισσότερο στη ζωντανή ενορχήστρωση
των κομματιών του με ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες και ζωντανά drums (καθότι και drummer σε αρκετές μπάντες).
Το εναρκτήριο "Closer" είναι ένα κολάζ δυσνόητων φωνών και
διαστρεβλωμένων εφέ με το shoegaze στοιχείο και τα downtempo drums να κρατούν τη ροή σ'αυτό το όμορφα μπερδεμένο
ηχοτοπίο. Στο "Pacifist",
μια μελαγχολική λούπα πιάνου αποτελεί τη βασική μελωδία, η οποία στη συνέχεια
ενώνεται με jazzy drums και κιθάρες που θα αποπλανούσαν
οποιοδήποτε ακροατή. Το συγκεκριμένο κομμάτι μου θυμίζει αρκετά, τουλάχιστον
όσον αφορά την ενορχήστρωση, τον Four Tet. Το "Momentary" έχει
μια κινηματογραφική αίσθηση και μάλιστα είναι πλαισιωμένο με τα φωνητικά του Mackenzie για
πρώτη φορά. Ένα κομμάτι με μεγάλη εσωτερική δύναμη, όμορφες μελωδίες και
οργανικά στοιχεία. Είναι και το πρώτο single του άλμπουμ.
Τα "The Unknown" και
"Ilm" δημιουργούν μια περισσότερο μελαγχολική διάθεση με
ακουστικές κιθάρες και αρμονίες με
αναπνοές. Προσωπικά μου ήρθε στο μυαλό μια συνάντηση μεταξύ Ulrich Schnauss και Sigur Ros. To "Sanna" επαναφέρει κατά κάποιο τρόπο τον ακροατή στην
κατάσταση των πρώτων κομματιών του άλμπουμ με το μυστήριο και τη ρυθμική ένταση
που περιέχει. Το "Ring Cycle" με το μετρονομικό beat programming, τα ξεκούρδιστα synths και τα clicks που περιέχει θυμίζει αρκετά Boards of Canada.
Στα "Pillar" και "Distance", τα
οποία κλείνουν το άλμπουμ, ο Εwan ακροβατεί μεταξύ post-rock και electronica με το
μοναδικό τρόπο που τον διακρίνει. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με όμορφες μελωδίες
και ρυθμικά περάσματα.
Συμπερασματικά, το "Winded" είναι ένα άλμπουμ που σε πολλούς θα θυμίσει τους
συμπατριώτες του Ewan, Boards of Canada, με ένα ανεπαίσθητο
τρόπο. Οι επιρροές από τη συγκεκριμένη μπάντα είναι προφανείς, ωστόσο αυτό δεν
σημαίνει ότι ηχητικά είναι κάτι ξεπερασμένο. Είναι πραγματικά ένα άλμπουμ που
προσφέρει κάτι διαφορετικό στη σύγχρονη ανεξάρτητη σκηνή. Θα μπορούσαμε να
πούμε ότι δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι που να ξεχωρίζει από τα
υπόλοιπα. Ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος πολύ ευχάριστα, έχει πολύ καλή
συνοχή, ενώ συνεχώς περνούν από το μυαλό μελαγχολικές, όμορφες και νοσταλγικές
εικόνες μέσα από κινηματογραφικά, ομιχλώδη και ονειρικά ηχοτοπία.
Rating: 8 / 10
Γιώργος Κουρής
Dextro @ Myspace
Dextro - Distance official video
Health - Get Color
1. In Heat/ 2. Die Slow/ 3. Nice
Girls/ 4. Death/ 5. Before Tigers/ 6. Severin/ 7. Eat Flesh/ 8. We Are Water/
9. In Violet
8 September 2009 - Lovepump United
Αν λέγαμε πως ο πρόσφατος δίσκος των Αμερικανών Health είναι καλύτερος από αυτόν των A Place to Bury Strangers θα ήταν ψέμα. Επομένως, μιας και η Angelique βαθμολόγησε
τον δεύτερο με ένα 8/10 ο συγκεκριμένος δίσκος δεν θα μπορούσε να βαθμολογηθεί
με κάτι παραπάνω.
Τους Health πιθανόν
να τους γνωρίζει κάποιος από το single που είχαν κυκλοφορήσει οι Crystal Castles το 2007 με τίτλο "Crimewave" στο οποίο έκαναν remix στο ομώνυμο τραγούδι . Η μπάντα
παρ' όλα αυτά δεν έχει και μεγάλη σχέση μουσικά μαζί τους, αν εξαιρέσεις τα
ηλεκτρονικά στοιχεία. Κάποιος θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει ως μία συνάντηση
των My Bloody Valentine με τους Dillinger Escape Plan. Noise rock, περίεργοι ρυθμοί
-αποδεικτικό στοιχείο το "Severin"- παραμορφωμένα φωνητικά που θυμίζουν σκοτεινές
εποχές και εκκλησιαστικές χορωδίες, κιθάρες που τρυπάνε το αφτί και τα τύμπανα
να προσθέτουν τον δικό τους χαρακτήρα στην άρρωστη ατμόσφαιρα που υπάρχει σε
τούτου τον δίσκο, "Get Color". Συγκριτικά με το ντεμπούτο, όντως οι Health έχουν χρωματίσει την μουσική
τους, ίσως ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχουν γράψει, το "We are Water" βρίσκεται σε
αυτόν τον δίσκο, το "Die Slow" επίσης -αναφορές στους Sonic Youth και
πολλές καλές ιδέες, εναλλαγές και πειράματα κατά μήκος όλου του δίσκου.
Πιο σκληροί από τον Wavves, πιο έξυπνοι από
τους No Age και η λίστα των καλών δίσκων της χρονιάς, νομίζω, πως έχει
άλλη μία καταχώριση. Από την Lovepump United δισκογραφική στην οποία βρίσκονται οι Health, κυκλοφόρησε επίσης το αρκετά καλό electropop "Dark Rift" από
τον Pictureplane και η σόλο δουλειά της Angel Deradoorian (μέλος των
Dirty Projectors).
Rating (λόγω της πρώτης παραγράφου): 7,9 / 10
Άγγελος Κουκλάκης
Health @ Myspace
Health - Die Slow official video
A Place
To Bury Strangers - Exploding Head
1. It Is Nothing/ 2. In Your Heart/ 3. Lost Feeling/ 4. Deadbeat/ 5. Keep Slipping Away/ 6. Ego Death/ 7. Smile When You Smile/
8. Everything Always Goes Wrong/ 9. Exploding Head/ 10. I Lived My Life to Stand in the
Shadow of Your Heart
9
October 2009 - Mute
Το έχω
ακούσει εδώ και καιρό. Πόσες φορές ούτε μέτρησα ούτε θυμάμαι. Όταν ένας δίσκος
είναι τόσο καλός δεν βρίσκω λόγο να γράψω κάτι που να ξεπερνά τις πέντε γραμμές,
έτσι το ανέβαλα. Τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά : οι APTBS έβγαλαν το 2007
έναν απ'τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, οπωσδήποτε έναν απ'τους καλύτερους
της τρέχουσας δεκαετίας, είναι μία από τις 2-3 καλύτερες πρωτοεμφανιζόμενες
μπάντες των ετών που διανύουμε, μαθητές που ξεπέρασαν τους δασκάλους τους,
γύρισαν τους δρόμους και τις συναυλίες μεταξύ των άλλων με τους Jesus and Mary Chain, Nine Inch Nails και Holy Fuck και μετακόμισαν στη Mute. Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τις κατηγορίες, τις
υποκατηγορίες και τις ταμπέλες στη μουσική. Φερειπείν, είχα παρεξηγήσει τί πάει
να πει "shoegazing". Το
είχα συνδυάσει με κάτι βαρετούς, αδιάφορους δίσκους που έπεφταν στο δρόμο μου.
Πήγα προ καιρού να το κοιτάξω στα internetικά λεξικά και
(χαμο)γέλασα. Ο όρος φαίνεται πολύ λίγος για να περιγράψει την περίπτωση των A Place To Bury Strangers, λίγος και μάλλον αμήχανος. Συναρπαστικός/συνεπαρμένος
θόρυβος είναι αυτό που απολαμβάνω κάθε φορά. Ο ήχος τους διεκδικεί το προτέρημα
να είναι προσωπικός, χαρακτηριστικός και όταν τους πρωτοέμαθα είπα "κι όμως Γυρίζει"
με τον ίδιο τρόπο που είχα αναφωνήσει "υπάρχει ακόμα Σκηνοθέτης" βλέποντας για
πρώτη φορά ταινία στον κινηματογράφο του Μίκαελ Χάνεκε. Τον ανέμενα πώς και τί
τον δεύτερο δίσκο μετά από τέτοιο ξεκίνημα.
Το Exploding Head το πιάνει από εκεί που
το άφησε το προηγούμενο. Κι όμως, ο δίσκος ακούγεται σαν ένα καινούριο debut album απ'την αρχή. Είναι
τόσο εθιστικός ο ήχος τους που δεν χορταίνεται. Είναι ελάχιστοι οι δίσκοι που
με έχουν κάνει με το που τους άκουσα να τους ξανακούσω αμέσως. Ξανά και ξανά.
Αυτοί οι τρεις ξέρουν να γράφουν Μουσική, ξέρουν να παίζουν Μουσική, ξέρουν να
την αναποδογυρίζουν και να μην κάθονται, κυριολεκτικά, σε ησυχία. Υπάρχει κάτι
καθαρά και ξάστερα αντί-αναπαυτικό στον ήχο τους, που με γοητεύει και με ευχαριστεί
πολύ. Ο Oliver Ackerman
(φωνή/κιθάρα) φτιάχνοντας την Death by Audio δημιουργεί (με) τα πετάλια του και όταν δεν τα πουλάει
στους υπόλοιπους δείχνει πώς αξίζει τον κόπο να τα μεταχειρίζεται κανείς, ο Jonathan MOFO Smith κάνει υποδόρια δουλειά όπως κάθε μπασίστας που σέβεται
τον εαυτό του και ο Jay Space είναι απολαυστικό
υπόδειγμα drummer. Όλες αυτές οι
ηχητικές διαδρομές στις οποίες κινούνται - από το noise rock στο garage, την παραμόρφωση
και την αισθαντικότητα - και οι ενορχηστρώσεις καθιστούν την αδρεναλίνη το
τέταρτο όργανο. Η συγχώνευση μελωδίας - θορύβου και οι μεταπτώσεις, συχνά μέσα
στο ίδιο κομμάτι, ενώνονται με την πραγματικά όμορφη φωνή του Ackerman, η
οποία
ξεστομίζει απλά και απέριττα τις λέξεις και οδηγούν σε εξαιρετικά
ενεργητικό αποτέλεσμα. Καθώς και τη διαρκή αίσθηση του Ακόρεστου. Το Exploding Head με κάνει να θέλω να αποκτήσω κάποτε ένα πραγματικά καλό
ηχοσύστημα. Δεν είναι φτιαγμένο παρά για να ακούγεται δυνατά, πολύ δυνατά.
Η ένταση
του εισαγωγικού It is Nothing είναι τόσο
δυναμική, άμεση και μεθυστική που τα τρία λεπτά κατά τα οποία διαρκεί θυμίζουν
μετασεισμό (ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου) που ακολουθείται
απερίφραστα απ'τον επόμενο του In Your Heart, το οποίο πολύ εύστοχα βγήκε ως πρώτο single. Στο Lost Feeling η κλιμακούμενη ερωτική
απεύθυνση και όλη της η πορεία μουσικά προσομοιάζει στις (ψυχο)σωματικές
αντιδράσεις που υπόκειται κανείς όταν υποφέρει από επιθυμία, για να ακολουθήσει
το γκαραζοθορυβώδες Deadbeat να ρίξει οργιώδη στάχτη
στα μάτια για την ευάλωτη (υποτ)ροπή του προηγουμένου. Το Keep Slipping Away είναι αυτό ακριβώς που με έκανε να σκεφτώ πως οι APTBS είναι πλέον οι
μαθητές που πήγαν μακριά τη βαλίτσα που παρέλαβαν από τους δασκάλους Jesus and Mary Chain. Το ογκώδες Ego Death γεφυρωμένο με το Smile When You Smile είναι δύο ενδεικτικά παραδείγματα του πόσο διαφορετικά
μπορούν να παιχτούν δυνητικά οι ίδιες παρτιτούρες αν πέσουν σε άλλα χέρια - στο
ένα παίζουν κάτι που θα περιέγραφα σαν doom rock'n'roll και στο άλλο την
εκδοχή τους για το τί πα'να πει rock'n'roll απλώς/απλά. Το Everything Always Goes Wrong (οποίας ακριβείας τίτλος) με τη φωτεινή επιγραφή του στο
τέλος να υπενθυμίζει πως Όλα Πάντα Πάνε Στραβά /Λάθος (χάρμα ώτων και εδώ ο Jay Space) ακολουθείται από
το Exploding Head που είναι σαφές split track με την ανάμνηση
των Cure απ'τα
παλιά. Σχεδόν μετά από 40 λεπτά το I Lived My Life to Stand in The Shadow of Your Heart υπογραμμίζει τη δυνατότητα των τριών αυτών να αξιώνουν την
προσωπική τους υπογραφή (μου πήρε τόσο ωραία τα αυτιά) και αφήνει πάλι τα
πράγματα ανοιχτά, για τη Συνέχεια.
Οι A Place To Bury Strangers δείχνουν να μην επαναπαύονται. Εύχομαι να μη με
διαψεύσουν και στο πως δεν εφησυχάζουν. Μέχρι στιγμής το μόνο πρόβλημα που έχω
με αυτούς είναι πως δεν προβλέπεται να τους δούμε live. Και αυτή είναι
μία μπάντα που οπωσδήποτε ολοκληρώνεται και ολοκληρώνει πειράζοντας ανελέητα
τους ενισχυτές της ζωντανά.
Αριθμολογία: 8/ 10
Angelique Prague
A Place To Bury Strangers - In your heart
Exocet - Grotesque Consumer
1. sleepless walking / 2. tug of war / 3. like hot and
bad dreams / 4. narcoholica / 5. the line is profit / 6. conflict of memories /
7. fall in and get out / 8. too late but enough / 9. shocking fact / 10.
tankhunter are not patriots / 11. sensitive size / 12. there and back again
Ant-Zen - Ιούνιος 2009
Φωνάζει o αρχισυντάκτης ότι καθόμαστε το καλοκαίρι! Μα, δεν
είμαστε οι μόνοι που αφιερώνονται σε καλοκαιρινές διασκεδάσεις: και οι
περισσότερες δισκογραφικές περιμένουν την επιστροφή από την παραλία για να
βγάλουν πράγμα που σαλεύει. Όμως, αν και ο Ιούλιος και ο Αύγουστος ήταν κάπως
βαρετοί, η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ξεκαθαρίσει τα καλούδια που βγήκαν τον
Ιούνιο!
Και ένα
από αυτά είναι ο Exocet...
Κάτοικος
Νέας Υόρκης, σαφώς σημαδεμένος από το θάνατο του έτερου μέλους του
συγκροτήματος, ο Klimaczewski
μάς βυθίζει σε ένα βιομηχανικό και ατμοσφαιρικό τοπίο. Δεν αναφέρομαι σε κάτι
που θα ήταν φιλικό σε clubs,
αλλά ούτε και σε κάποια technoid
αναζήτηση. Τα drums
και οι θόρυβοι είναι σκληροί, αλλά ταυτόχρονα
αργοί και περίτεχνοι. Οι μελωδίες περιορίζονται σε χορωδιακά, και η
αρμονία δημιουργείται (όταν δημιουργείται) ανάμεσα σε drumlines και drones.
Η
ατμόσφαιρα είναι βαριά, σαν soundtrack
ενός ερειπωμένου κόσμου. Μοναξιά, ασχήμια, νεκρή γη...
Δεν
υπάρχει εξέλιξη σοβαρή στα κομμάτια. Δεν υπάρχουν τρομεροί στίχοι ή samples. Και ούτε μπορεί κάποιος να πει ότι
ακούμε πάρα πολλούς καινούριους ήχους. Η μαγεία είναι στην σύνθεση της κύριας
λούπας κάθε κομματιού, στην οποία ο Exocet επιδεικνύει αξιοζήλευτη τέχνη. Κάθε
κομμάτι έχει το δικό του ρυθμό και καταφέρνει να ακούγεται φρέσκο και
διαφορετικό. Από το περίεργο τελετουργικό tug of war, στα breaks του too late but enough, οι
εκπλήξεις δεν σταματάνε. Αν και σαφώς ακούμε κάποιες αναφορές (ah cama-sotz στο tunkhunters are not patriots,
Akira Yamaoka στο there and back again), το
άλμπουμ διατηρεί τη φρεσκάδα του.
Εν
ολίγοις, ιδιαίτερος ήχος, που μπορεί να δώσει πολλές ιδέες σε άλλους
καλλιτέχνες. Αν είστε οπαδοί του σκοτεινού πειραματικού ήχου, ψάξτε το, και ας
δώσουμε ραντεβού σε λίγες εβδομάδες, με το καινούριο πόνημα του lingouf ;).
Exocet @ Myspace
Rating: 7,3 /
10
Tec-goblin
Julian Plenti is... Skyscraper
01. Only If You Run 02. Fun That We Have 03. Skyscraper 04. Games for
Days 05. Madrid Song 06. No Chance of Survival 07. Unwind 08. Girl
on the Sporting News 09. On the Esplanade 10. Fly as You Might 11. H
4 August 2009 - Matadors Records
Για να πω την αμαρτία μου, εδώ και ώρα μετανιώνω που δεν
έκατσα να γράψω γι'αυτήν την κυκλοφορία δυο, τρεις βδομάδες νωρίτερα, γιατί
τελικά όταν ακούς μουσική και είσαι δίπλα στη θάλασσα, πολλά πράγματα σ'αυτή δεν
έχουν σημασία. Mια χαρά
μου ακουγότανε η πρώτη προσωπική δουλειά του Paul Banks, τραγουδιστή των Interpol, όταν ταξίδευα με το καράβι. Γενικά κατάλαβα ότι έχουν
μια φασαρία οι καλοκαιρινές ώρες υπεύθυνη για πολλά «περίεργα» στις μουσικές
αντιλήψεις μας αυτή την εποχή. Δεν πιστεύω ότι φταίει που πλέον σκοτεινιάζει
νωρίτερα ή που ξαφνικά πάλι πολλοί γίναμε, αλλά το "Julian Plenti is ... Skyscraper" τα βρήκε σκούρα και
έκανε σύντομα αναγκαστική προσγείωση στην πρώτη του πτήση σε συννεφιασμένο
ουρανό. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι σαν να ήξερε από πριν ο frontman των
αγαπητών Interpol αυτήν την εξέλιξη, και χωρίς φιλοδοξία έγραψε κομμάτια που
δεν επιθυμούν να ξεφύγουν από συναισθηματικά και μουσικά όρια, ούτε να
φανερώσουν κάτι περισσότερο απ'ότι γνωρίζαμε για το δημιουργό τους. Ο Paul Banks που
με τη φωνή του αποτελεί υπογραφή για τον ήχο και φυσικά την επιτυχία των Interpol, έφτιαξε έναν κενό και
αδιάφορο χαρακτήρα και τον άφησε να παιδεύεται στο αναίτιο μπέρδεμα των
κομματιών του δίσκου. Καημένε Julian
Plenti...
Δε θεωρούσα ότι ο Paul Banks είναι ο καλύτερος μουσικός, ο πιο
ταλαντούχος αν θέλετε, από τα μέλη των Interpol, πάντως σίγουρα δεν περίμενα ποτέ να κυκλοφορήσει
προσωπικό δίσκο. Πριν συναντήθεί με τους Carlos Dengler, Greg Drudy και Daniel Kessler, έγραφε κάποια κομμάτια και τα παρουσίζε ζωντανά με την
κιθάρα του σε μαγαζιά της Νέας Υόρκης. Μαζί με καινούργιο υλικό, νέες
εκτελέσεις εκείνων των κομματιών αποτελούν το "... Skyscraper". Το οποίο, για να
ξεκινήσουμε απ'τα σίγουρα, δεν αποτελεί concept δίσκο, δεν είναι μια συγκεκριμένη
πρόταση, δε δείχνει να έχει καλλιεργηθεί από μια αφορμή, μια ιδέα. Θυμίζει σίγουρα
το δραματικό ήχο των Interpol,
χωρίς την ένταση που δίνουν τα τύμπανα του Fogarino, με μεγαλύτερο εύρος στην ενορχήστρωση, το ρυθμό, τον
τρόπο που τραγουδάει ο Banks. Σαν να κινείται στην ασφάλεια του
ήχου της μπάντας και να δοκιμάζει, χωρίς να δείχνει να πολυνοιάζεται για το
αποτέλεσμα, διαφορετικά είδη και συστατικά στη δομή των κομματιών.
Τον έξυπνο ρυθμό του εναρκτήριου Only if you run, θα τον
ξεσήκωσε από κάποιο έτοιμο κομμάτι των Interpol, πάντως ο δίσκος ξεκινά πολύ ευχάριστα, χωρίς βέβαια να
επιβεβαιώνεται όποιος περίμενε κάποια έκπληξη απ'τον κύριο Julian Plenti, αλλά μένει κανείς με
την ικανοποίηση ότι θα ακολουθήσει ένα μουσικό σύνολο - δώρο στους φαν των Interpol. Το Fun that we have θα είχε θέση στο Our love to admire, και το φαντάζομαι να
αποτελεί επιχείρημα για όσους αγάπησαν το συγκεκριμένο δίσκο αλλά και για όσους
τον βρήκαν χειρότερο από τους δύο προηγούμενους. Αργό και σκοτεινό, με
επαναλαμβανόμενες μεταβολές στο ρυθμό του, αλλά σε κάτι τέτοια κομμάτια οι Interpol του
Turn on the bright Lights (πχ
Obstacle 1 και 2) βγάζανε
μια αγχωτική ένταση που προκαλούσε, όχι και τόσο τραβηγμένα, συγκρίσεις με πρωτοποριακές
post punk εμπνεύσεις και
δημιουργίες.
Περίεργη στιγμή το Skyscraper... Κατάφερε και
χώρεσε πολλή μελαγχολία, ίσως και κάποια δείγματα αυθεντικότητας, μέσα σε ένα σύνολο
που άλλοτε είναι εύκολα προβλέψιμο και άλλοτε δεν είναι αρκετό για να σε
εκπλήξει. Instrumental στη μεγαλύτερή του διάρκεια, με κιθάρα, βιολί, κυλάει αβίαστα
και τείνει να συγκινήσει όταν ο Paul Banks ψιθυρίζει στοιχειώνοντας την έγχορδη θλιμμένη ακολουθία "shake me, shake me, skyscraper". Προσπαθώντας όμως να
δημιουργήσει αναλόγως μια πιο ονειρική ατμόσφαιρα στο No chance survival, καταλήγει επιτηδευμένα σε μια πλήρως φαντασιόπληκτη
στιγμή, μεγαλεπίβολη όσο και άστοχη. Αυτή είναι και μία από τις αρκετές
ανισορροπίες και διακυμάνσεις του δίσκου. Μια άλλη είναι για παράδειγμα το
πέρασμα από τη διαφορετικότητα του Unwind στο
μονότονο Girl on the sporting news. Το Unwind μπαίνει δυνατά, η τρομπέτα ιντριγκάρει ευχάριστα για μια
προσεγμένη upbeat στιγμή, και ο Banks αφήνοντας τη συνήθη δομή των τραγουδιών των Interpol ουσιαστικά
επαναλαμβάνει στίχους και λέξεις προσαρμόζοντάς τα φωνητικά σε ένα συνεχόμενο pop ενθουσιασμό.
Είναι απ'αυτά τα σημεία που δικαιολογούν το ψάξιμο ενός μουσικού χωριστά από τα
μέλη της μπάντας του, τα σημεία που ο ίδιος δίνει χώρο στην έμπνευσή του για να
εκφραστεί και ταυτόχρονα χώρο σε όσους επιθυμούν να εμβαθύνουν στη συνεισφορά
του και να κατανοήσουν την εσωτερική του διαδρομή προς τη δημιουργία. Μα
κομμάτια σαν το μελαγχολικό μα τόσο αναίτιο στιχουργικά Girl on the Sporting news, τερματίζουν κάθε τέτοια
διάθεση. Ίσως η μελωδία και το μυστήριο του τελευταίου να πιάνουν τόπο, αλλά
αδιάφορα, χωρίς να προκαλούν την παραμικρή ένταση...Απογοητευτικό; Πόσο μάλλον μινιμαλιστικές
ορχηστρικές παρεμβάσεις τύπου H, λες και η εξερεύνηση
του κινηματογραφικού -που παρεμπιπτόντως προσεγγίζουν με ιδιαιτερότητα οι Interpol μέσα
από ηλεκτρισμό και συναίσθημα- μπορεί να χωρέσει σε μια άκυρη προτροπή για
αιώρηση διάρκειας 2:38.
Ο Paul Banks αποφάσισε να κυκλοφορήσει
τις προσωπικές του ιδέες, με την εμφανή θέληση να πηγάζουν όλα όσο το δυνατον
περισσότερο από τον ίδιο. Περπάτησε στον ήχο του συγκροτήματός του και
συνδυάζοντας διαφορετικά πράγματα προσπάθησε να περιγράψει πράγματα ήδη γνωστά,
χωρίς φαντασία και όραμα. Ίσως οι αφορμές που τον έκαναν να γράψει τα παλιότερα
κομμάτια να έχουν σβήσει ως δημιουργικές αναμνήσεις, ή όπως προτιμά να μην
ξεχωρίζει το ρόλο του στους Interpol έτσι και να μην επιτρέπει στον εαυτό του να ξεφύγει
όσο θέλει από αυτά που έχει ήδη εκφράσει. Είμαι σίγουρος πως ο καθένας θα
ξεχωρίσει κάποια πράγματα σ'αυτό το άλμπουμ όχι όμως όπως χρειάζεται για να τα
ακολουθήσεις, να τα ψάξεις και γενικά να σε εμπνεύσουν. Έρημος και ανέκφραστος
μας κοιτάζει ο Julian Plenti χωρίς να έχει να πει κάτι ιδιαίτερο, κι αν τυχόν αρχίσει να μιλά για τη
μαγεία της θέας από έναν ουρανοξύστη, εύκολα καταλαβαίνεις ότι πολύ απλά δεν
την έχει δει ποτέ.
Rating: 6.8 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Julian Plenti official
Arctic Monkeys - Humbug
01 My Propeller 02 Crying Lightning 03 Dangerous Animals 04 Secret
Door 05 Potion Approaching 06 Fire and the Thud 07 Cornerstone 08
Dance Little Liar 09 Pretty Visitors 10 The Jeweller's Hands
25 August 2009 - Domino Records
Νομίζω πως οι Arctic Monkeys δεν θα μπορούσαν, παρά μόνο χρονικά, να καταταχθούν μαζί
με άλλες βρετανικές indie
μπάντες που ξεπήδησαν τέλη 90's,
αρχές 00's όπως οι Libertines, Milburn, Franz Ferdinand κλπ.
Αυτό γιατί παίζουν διαφορετικά, εξελίσσονται διαφορετικά και στα αυτιά σου θα
μπορούσες να πεις πως ακούγονται ιδιαίτερα. Ο πρώτος τους δίσκος "Whatever People Say I Am, That's What I'm Not"
πιο punky, πιο εφηβικός
και πιο χύμα είναι ξεχωριστός για τραγούδια όπως το "I bet you look good on the dancefloor",τα γρήγορα
ξεσπάσματα και τον τρόπο που φτύνει ο Alex Turner τους στίχους του. Ο δεύτερος, "Favourite Worst Nightmare" είναι ξεχωριστός,
διότι έναν χρόνο μετά εμφανίστηκαν πιο ώριμοι και δομημένοι μουσικά δίνοντας
στο rhythm section συμπρωταγωνιστικό ρόλο αφήνοντας τον Matt Helders να δίνει ρέστα πίσω
από τα drums (βλ. Brianstorm), με τραγούδια στο
ύφος του πρώτου δίσκου ακόμα να υπάρχουν (βλ. D Is For Dangerous) αλλά και
οι "καινούριοι" Arctic Monkeys του "Balaclava". Προσθέτοντας τώρα αυτούς
τους δύο δίσκους, αφαιρώντας την νεανικότητα του πρώτου και προσθέτοντας
πανέξυπνους στίχους, προκύπτει μάλλον ο τρίτος δίσκος του συγκροτήματος, "Humbug".
Ανοίγεις το βιβλιαράκι που περιέχεται στην χάρτινη
συσκευασία του δίσκου, αντικρίζεις τέσσερις φωτογραφίες, εκ των οποίων οι τρεις
απεικονίζουν μακρυμάλληδες, γυρνάς σελίδα και με φόντο τίποτα, στο χρώμα της
ερήμου οι Monkeys,
μετέπειτα φωτογραφία του Josh Homme
(QOTSA)να φωτογραφίζει
την μπάντα σε μπαλκόνι σπιτιού στην έρημο. Δεν έχεις βάλει ακόμα τον δίσκο να
παίζει, αλλά σίγουρα κάτι διαφορετικό περιμένεις. Εντάξει, όχι να ακούσεις stoner rock, ούτε grunge, πες την αλήθεια! Ξέρεις όμως τι δεν θα ακούσεις: ούτε "Mardy Burn", ούτε "This House Is A Circus".
"Crying
Lightning", "Dangerous Animals", "Potion Approaching", "Fire And The Thud",
"Dance Little Liar", "Pretty Visitors", "The Jeweller's Hands", είναι σε
παραγωγή του Josh Homme, εξ ου
και οι φωτογραφίες. "My Propeller", "Secret Door", "Cornerstone" σε παραγωγή James Ford (Last Shadow Puppets, Favourite Worst Nightmare).
Το εισαγωγικό "My Propeller"
απεικονίζει ακριβώς την ατμόσφαιρα του δίσκου. Λίγο διαφορετικός Turner, κάπως psy-rock κιθάρες των 60's και στίχοι "all about sex". Το πρώτο videoclip του δίσκου, "Crying Lightning", ο Turner διηγείται.
Για μία γυναίκα πιθανά, ψωνισμένη σαν ένα βασιλιά στον θρόνο του, που δεν έχει
χάσει ποτέ ο στρατός του σε πόλεμο. Δυναμισμός, σήμα κατατεθέν του δίσκου, οι
κιθάρες πάλι "πετάνε", ένα τέλειο refrain, και γύρω στα 1:20 μέχρι 1:55 το πιο ωραίο κείμενο του Turner. Κοινό χαρακτηριστικό
του δίσκου οι κατεβασμένοι ρυθμοί . To "Dangerous Animals"
ξεκινάει σαν ένα αργό "Teddy Pickers",αλλά
και πάλι, είπαμε ο Turner σε αυτόν τον δίσκο είναι κάποιος άλλος. Λίγο βαρετός ο
ρυθμός του βέβαια, η κιθάρα παραμορφωμένη και το τραγούδι στο τέλος να κερδίζει
την συμπάθεια σου με κιθάρα-drums-μπάσο-φωνή
στρατολογημένα όλα μαζί να γκρεμίσουν στο πέρασμα τους. Στο "Secret Door" παίζουν λίγο οι Last Shadow Puppets, ένα τραγούδι για
κάποια που προσπαθεί να αποφύγει κάτι, μαζί του τραβάει και άλλον, περιγραφικό,
σου δημιουργεί εικόνες ανάλογες με το χαλαρό της μουσικής του που παραπέμπει
στις μουσικές του Scott Walker.
Στα μέσα του δίσκου το "Potion Approaching"
ροκάρει, ο Matt βαράει πάλι τα ταμπούρα του, και οι κιθάρες παίζουν τα
ριφάκια τους. Αρχίζεις να νοσταλγείς
κάτι διαφορετικό πέραν του «παμ πουμ παμ πουμ» που ακούς τόση ώρα. Εκεί
εμφανίζεται το αντίστοιχο του "Only Ones Who Know"
του δίσκου, "Fire And The Thud",
ήρεμο, καλό, ερωτικό τραγούδι. Ακολουθεί το "Cornerstone", ψάχνεις μία γυναίκα, δεν την βρίσκεις, αρχίζεις και
αποκαλείς τους γύρω σου με το όνομα της μπας και ξεγελάσεις τον εαυτό σου,
τελικά καταλήγεις με την αδερφή της. Πάρα πολύ όμορφο τραγούδι, ωραία μελωδία
της κιθάρας, Puppets again.
Η χαλαρή ατμόσφαιρα παραμένει, το μπάσο του
O'Malley σου τραβάει την προσοχή, στίχοι
για τις τύψεις, το ψέμα. Το "Dance Little Liar"
αποδεικνύει πως η φετινή βελτίωση των Monkeys είναι σε αυτού του ύφους τραγούδια. Το συγκεκριμένο
κλείνει εκπληκτικά, με την κιθάρα να βαράει στις ψηλές νότες και η αδρεναλίνη να ανεβαίνει τόσο ώστε
να μπορέσεις να δεχτείς το "Pretty Visitors".
Πλήκτρα στην αρχή και ο αρκτικός καταιγισμός έφτασε. Αξιοσημείωτη στιγμή του
δίσκου, hard rock
μόνο, η γνωστή παραμόρφωση στην φωνή του Turner ( όπως στο "Perhaps Vampires is a bit strong but..." από τον πρώτο δίσκο,
και όχι μόνο), επιτέλους ταχήτυτα, τζαμάρισμα και όχι τόση σκέψη και
πρωτοτυπία, στίχοι του στυλ "What came first the chicken or the dickhead".
Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχουν γράψει οι Arctic Monkeys. Ο δίσκος κλείνει με
το "The Jeweller's Hand" το οποίο έχει χάσει την
όποια αξία έχει γιατί το προηγούμενο μπήκε στο repeat!
Γενικότερα, το Humbug (=φάρσα) αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο μέρος των Arctic Monkeys όπως
είναι πλέον. Δεν παίζουν σαν κανέναν άλλον, στέκουν μόνοι τους και αν η πορεία
τους παραμείνει τέτοια ο επόμενος δίσκος ποντάρω πως θα είναι εκπληκτικός, ένας
συνδιασμός Favourite + Humbug. Στον συγκεκριμένο
δίσκο τώρα, είναι φανερό το άγγιγμα του Ηοmme, συγκλίνει προς το ροκ και όπως είχε πει ο Turner σε μία
συνέντευξη του "η έρημος Mojave
(εκεί που βρίσκεται το studio του Homme)
είναι unpoliced", οπότε
καταλαβαίνεται οι ιπτάμενες κιθάρες από πού προήλθαν. Για τα λίγα άσχημα και
αδύναμα σημεία του δίσκου:
Rating: 8,4 / 10
Άγγελος Κουκλάκης
Arctic Monkeys @ Myspace
Rome - Flowers From Exile
1. A Culture Of Fragments 2. A Legacy Of Unrest 3.Flight In
Formation 4.Flowers From Exile 5.Odessa 6. Swords To Rust - Hearts To Dust 7.
The Accidents Of Gesture 8. The Hollow Self 9. The Secret Sons Of Europe 10.To A
Generation Of Destroyers 11.To Die Among Strangers 12. We Who Fell In Love With
The Sea
June 2009 - Trisol
Οι λέξεις που ακολουθούν δεν πρέπει
να είναι οι πιο χρήσιμες που διαβάσατε στη ζωή σας. Αν κατάλαβα καλά, οι
περισσότεροι που θέλαμε να δούμε Rome,
τους είδαμε ήδη ζωντανά, και ακούσαμε μερικά από τα κομμάτια του καινούριου
τους άλμπουμ. Οι περισσότεροι που θα ενδιαφερόσασταν για Rome, πιθανότατα έχετε ήδη το ερυθρόλευκο δισκάκι κάπου
στη βιβλιοθήκη σας. Αλλά μπορεί κάποιος να μας ξέφυγε ;).
For what binds us to our
grief, binds the sculptor to his clay
Δεν έχω πολλές προσωπικές απόψεις
επί του δίσκου. Είναι τόσο ξεκάθαρο αυτό που συμβαίνει στη μουσική τους και
τόσο πλούσιοι οι στίχοι τους, που σχεδόν οποιοσδήποτε το ακούσει και διαβάσει το
βιβλιαράκι θα καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα: θα δει τους Rome να αποκτούν έναν δικό τους ήχο, να φεύγουν από τη
σκιά των Death In June. Θα
τους δει να ασχολούνται με τους sons of Spain, να συνεχίζουν αυτό που πήγαν να αρχίσουν σε ένα
στιχάκι εδώ, μια κιθάρα εκεί, στο Masse Mensch Material: να εμπλουτίσουν τον ήχο τους με έναν αέρα Ισπανίας.
Δεν είναι μόνο οι αναφορές τους πού και πού στον ισπανικό εμφύλιο, αλλά και οι
μελωδίες στην κιθάρα, που καταφέρνουν να δένουν με το neofolk στο οποίο μάς είχαν συνηθίσει.
A lo largo de las fronteras... A lo
largo del camino
Και έτσι, λοιπόν, οι Rome πετυχαίνουν
αυτό που θέλουν: να δημιουργήσουν ένα νέο
«folk», που ακούγεται θλιμμένο και ξεχωριστό, αλλά
ταυτόχρονα με αναφορές στην παράδοση του μεγαλύτερου μέρους της Ευρώπης. Πιστοί
στο φεντεραλιστικό τους ιδεώδες, αναγκάζουν τον αναγνώστη να μιλάει αγγλικά,
ισπανικά και γερμανικά για να καταλάβει το πλήρες νόημα των τραγουδιών τους. Το
γεγονός, φυσικά, δεν εκπλήσσει κανέναν αν σκεφτεί ότι μιλάμε για μια μπάντα από
το Λουξεμβούργο (πιο πολύ εκπλήσσομαι από την απουσία γαλλικών σε αυτό το δίσκο
- σε σύγκριση με τον προηγούμενο - ειδικά αν αναλογιστούμε ότι τα γαλλικά είναι
η κύρια γλώσσα εργασίας σε αυτή τη χώρα).
We stay far from you who wait
petrified, inside your countries fortified
Και ερχόμαστε έτσι στο κύριο θέμα
του άλμπουμ, ένα θέμα αδύνατο να περάσει απαρατήρητο με όλες αυτές τις εικόνες
ναυτικών στο βιβλίο: τους ανθρώπους που έχουν φύγει από τη χώρα τους. Στους
στίχους υπάρχει μια πικρία αλλά και μια ειρωνεία προς όσους μένουν, που θα
μιλήσει καθαρά σε όσους έχουμε αποφασίσει να φύγουμε από τη χώρα γέννησής μας.
Free yourself of their
entrapments, of their weapons of mass distraction
Ελευθερώνοντας,
όμως, τους εαυτούς τους από τη σκιά της Cold Meat Industry και των Death In June,
και φέρνοντας τον αντιπολεμικό τους στίχο πιο καθαρά στο προσκήνιο, οι Rome
αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τους μιλιταριστικούς ρυθμούς και τα drones,
για να βασιστούν περισσότερο στη μελωδία. Το αποτέλεσμα είναι σαφώς πιο
ιδιαίτερο, πιο προσιτό στο αυτί, αλλά ένα μέρος μου νοσταλγεί τα σκοτεινά
εμβατήρια των πρώτων έργων τους.
Σίγουρα,
όμως, το Flowers from Exile είναι ένας δίσκος που
σηματοδοτεί την έναρξη της ωριμότητας αυτού του ντουέτου (συν ο Νίκος στο
βιολί, βεβαίως βεβαίως). Με τέτοιες συνθέσεις και στίχο, θα αφήσουν το στίγμα
τους στη χρονιά και όχι μόνο...
Rating: 8,1 /
10
Tec-goblin
Rome @ Myspace
Matisse - Rock'n'Roll Mafia
1. Rock'n'roll mafia/ 2. Today/ 3. I like/ 4. Not
alone/ 5. Sunday morning/ 6. Last dance/ 7. Party tonight/ 8. The fear/ 9. Hell
is livin' without you/ 10. Rebels/ 11. Murder me/ 12. Mary
15 June 2009 - Sony Music
Το
συμπέρασμα που προκύπτει σε κάθε νέα κυκλοφορία των Matisse
είναι
ότι κάθε φορά προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να δημιουργήσουν τον
καλύτερο δίσκο τους. Κι αυτό ως γενικότερη θεώρηση μπορεί να πει κανείς ότι
ισχύει για κάθε συγκρότημα και για κάθε κυκλοφορία του, αλλά αν το δούμε πιο
προσεκτικά, δεν είναι ακριβώς έτσι. Άλλοι βελτιώνονται, άλλοι προσεγγίζουν πιο
αποτελεσματικά κάποιον ήχο, άλλοι επικεντρώνονται με επιτυχία σε κάποιου είδους
concept κλπ. Άλλοι κατορθώνουν να πουλήσουν
περισσότερο, άλλοι χωρίς να αλλάξουν κάτι απλά πετυχαίνουν να γράψουν πολλά
καλά κομμάτια Οι Matisse
όμως
κάνουν αυτό ακριβώς: δουλεύουν κάθε φορά σκληρά για να γράψουν τον καλύτερό
τους δίσκο. Ακόμα και για το ep "4", την πρώτη
κυκλοφορία του group που ουσιαστικά μια αρχική
γνωριμία με τον κόσμο ήταν, ακούγοντάς το τώρα, το ίδιο πιστεύω. Οι Matisse
διακατέχονται
πλήρως από μια υγιέστατη φιλοδοξία. Ρομαντική και ...πρωτόγονη, συνειδητή και
εποικοδομητική. Σαν κατάρα που κινείται μεταξύ άγχους, έμπνευσης και
εργασιομανίας και τους έχει πάρει στο κυνήγι απ'την αρχή στην ως τώρα πορεία
τους, που για άλλους θα μπορούσε να είναι απλά μια δημιουργική φάση. Το 2009
λοιπόν, δύο χρόνια μετά το Toys Up,
βρήκε τους Matisse να κυκλοφορούν το τρίτο τους άλμπουμ Rock ‘n' Roll Mafia, το πρώτο με τον Alex
Kavadias στα φωνητικά, με μουσική αερογέφυρα Αθήνας -
Λονδίνου - Λος Άντζελες και αρκετούς σπουδαίους εμπλεκόμενους μουσικούς. Και
φυσικά είναι το καλύτερό τους.
Στο
Cheap as art
του
2005, τα τότε μέλη του συγκροτήματος πάσχισαν να χωρέσουν σε 60 λεπτά τις
πολλές μουσικές επιρροές τους, τις κάθε είδους μεταπτώσεις, τις περίεργες επιλογές
των -επιτυχημένων- διασκευών τους, και κάπου εκεί θυμόσουν ότι είχες ουσιαστικά
να κάνεις με ένα ντεμπούτο. Ή μάλλον με μια διασκεδαστική καλοστημένη φάρσα
ενός καθαρά pop συγκροτήματος σε έναν καθαρά pop
δίσκο. Το
Toys Up δυστυχώς ή ευτυχώς
δεν είχε τέτοιου τύπου μπερδέματα, ή μάλλον τώρα που το σκέφτομαι, δεν είχε
καθόλου μπερδέματα. Μια μουσική ιστορία όπως την έζησαν και όπως μας τη
χάρισαν. Απλά είχε και άψογη παραγωγή. Κι άσε τους άλλους να ιδρώνουν για το αν
θα πιάσουν το λαχείο του δεύτερου δίσκου. Εκεί λοιπόν που το Cheap
as art δεν ήξερες πως να το
κοιτάξεις για να βγάλεις άκρη, και πριν προλάβεις να αποφασίσεις το είχες ήδη
αγαπήσει, το Rock ‘n' Roll Mafia σε αρπάζει αμέσως, σε κερδίζει με τη μία, και
μένεις να απολαμβάνεις στη συνέχεια τις αλλαγές και τις διαφορετικές όψεις που
ξεδιπλώνονται. Γρήγορα, αποτελεσματικά και αβίαστα. Μαφιόζικο χτύπημα δηλαδή...
Την
παραγωγή έχει αναλάβει ο Άκης Χρήστου, το mixing
ο Chris Tsagarides ο οποίος έχει
συνεργαστεί με ονόματα όπως Depeche Mode, Japan, Killing
Joke, ενώ το mastering ο Ian Cooper, που θα τον βρούμε να κάνει την ίδια δουλειά
για τον James Morrison, για τους
Ολυμπιακούς του Σύδνεϋ, και μερικά απ'τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά κανάλια...
Αποτέλεσμα; Matisse όπως πάντα. Η παραγωγή είναι πράγματι
εντυπωσιακή αλλά φαίνεται ότι τίποτα δεν ξεπέρασε το στόχο του να γίνει ένα
βήμα μπροστά στον ήχο και την ενορχήστρωση και όχι κάτι παραπάνω που θα ξέφευγε
απ'τον έλεγχο. Κατα τ'άλλα το Rock ‘n'
Roll Mafia έχει κομμάτια με
εξωστρέφεια, δυναμισμό και όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν αγαπητή μια
δουλειά των Matisse. Όπως η ρυθμικότατη εισαγωγή με το ομώνυμο Rock ‘n Roll Mafia που ξεκινά με τρομερή διάθεση το δίσκο.
Τρομπόνι και μικρή χορωδία με τα δεύτερα φωνητικά, ειρωνία και πανηγυρική
διάσταση. Η μουσική έχει πραγματικά πολύ χώρο, και ο φωτεινός, ευδιάθετος ήχος
των Matisse δείχνει ακόμα πιο λαμπερός από τις
προηγούμενες δουλειές. Το ντουέτο με την
Johnette Napolitano στο Today, την τραγουδίστρια
των Concrete Blonde, δίνει μια ιδιαίτερη
rock αίγλη στην ξέφρενη pop
μελωδία
του κομματιού. Όποιος συνηθίζει να «τρέχει» τα κομμάτια αναζητώντας τα
ραδιοφωνικά hit δε θα έχει πρόβλημα, γιατί αυτά βρίσκονται και
εναλλάσσονται παντού σ'αυτό το δίσκο. Το I Like θα κανε τον Ricky
Wilson των Kaiser Chiefs
να χοροπηδάει ακόμα περισσότερο απ'τη χαρά του και τα ροκ ελληνικά ραδιόφωνα να
μην ξεκολλάνε στην κυριολεξία, αν υπήρχαν. Το Not Alone μας κρατάει στα
Βρετανικά 90's, λίγο πιο κοντά στους χορευτικούς σπαραγμούς των Pulp,
ενώ το εξίσου όμορφο Party Tonight με τις αναφορές στην πρώιμη μετά-punk
pop των 80's, εγγυάται δυνατές
στιγμές στα live, ειδικά αν βγει στη σκηνή και το σαξόφωνο. Πολύ ωραία η
περίεργη ηλεκτρονική κακοφονία του Last Dance προς το τέλος, με
ωραία ερμηνεία από τον Alex Kavadias.
Για τους στίχους των κομματιών νομίζω ότι πάνω κάτω φαντάζεστε. Αγάπη, μίσος και όλος ο κυνισμός που χωράει ανάμεσα. Δεν
ήρθαν άλλωστε τα παιδιά για να αλλάξουν τον κόσμο αλλά ούτε και να υμνήσουν την
κοινωνική απάθεια.
Συνεχίζοντας την αναζήτηση των highlight δεν
μπορεί να μείνει απ'έξω το δεύτερο ντουέτο, αυτή τη φορά με τη Lenka, ηθοποιό και ανερχόμενη τραγουδίστρια
που συμμετέχει στο πιο γλυκό κομμάτι του δίσκου, το Sunday
Morning. Εδώ το βιολί και το
τσέλο χρωματίζουν ανοιξιάτικα τη μελαγχολία του κομματιού, ένα πανέμορφο
αισθαντικό διάλειμμα απ'τον ηλεκτρισμό του υπόλοιπου άλμπουμ. Το μπάσσο του The
Fear μας
στέλνει γραμμή στα σκοτεινά 80's με
κάπως πιο μελοδραματικό τρόπο τρόπο απ'ότι το κάνουν οι Franz Ferdinand, αλλά τα πάνω κάτω
παραλίγο να γίνουν με το σιτάρ του Rebels.
Το οποίο τελικά χάνει το παιχνίδι δυστυχώς απ'το άστοχο nu rock ρεφρέν
που ακολουθεί. Η μπαλάντα που είχε λείψει τόση ώρα βρίσκεται να κλείνει το Rock ‘n' Roll Mafia, όπου το Mary
καταφέρνει να ήρεμήσει τα πράγματα και να
ανεβάσει τη συναισθηματική ένταση, κυρίως με την ωραία ενορχήστρωση και το
μελωδικό κλείσιμό του.
Τελικά, ίσως το πιο ωραίο πράγμα με τους Matisse είναι
ότι ψάχνουν στον ήχο τους, ανακαλύπτουν πράγματα, και κυρίως μας δείχνουν το
ταξίδι τους προς αυτήν την κατεύθυνση, δισκογραφικά αλλά και συναυλιακά.
Κυκλοφορούν ωραίους δίσκους αποδεικνύοντας ότι είναι εφικτό να χρησιμοποιείς
τεχνικής φύσεως ανέσεις και συνεργασίες με τρόπο που να μην επηρεάζεται
περισσότερο απ'όσο θέλουν το τελικό αποτέλεσμα. Φαντάζομαι έναν μελλοντικό φίλο
τους να ψάχνει τη μουσική τους στις παλιές κυκλοφορίες τους και να
ευχαριστιέται με όλες αυτές τις εναλλαγές και τις μικρές και μεγάλες εκπλήξεις
που προσφέρουν. Τα αρνητικά στοιχεία υπάρχουν, αλλά ας τα ανακαλύψει ο καθένας
μέχρι να γίνουν πιο ορατά όταν ακούσουμε τον επόμενο δίσκο τους. Που εννοείται
ότι θα είναι ο καλύτερός τους.
Rating: 8.2 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Matisse @ Myspace
Matisse Official Website
Matisse - Rock'n'Roll Mafia
Film - Persona
1.
Airbus/ 2. The slip/
3. Berlin/ 4. Private/ 5. TMWTS/
6. Prince/ 7. Long coffee
break/ 8. Retroic/ 9. Filter/
10. The machinist/ 11. Beast
June 2009 - Inner Ear
Τα
όσα κρύβονται πίσω από την αλλαγή του ήχου ενός συγκροτήματος είναι συχνά μια ή
περισσότερες πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, που σπάνια έρχονται στο φως. Τα μέλη
του τις κρατάνε σχετικά κρυφές, ο κόσμος φαντάζεται τα δικά του παρασκήνια και
το όλο αίνιγμα που πλέκεται γίνεται ένα ωραίο μεταβατικό σενάριο που συνδέει
και ξεχωρίζει δύο περιόδους, με μουσικές και συναισθηματικές διαφορές για
όλους. Η αποχώρηση της τραγουδίστριας Ελένης Τζαβάρα, η αντικατάστασή της από
την Ιφιγένεια Atkinson και η νέα δισκογραφική φιλοξενία της Inner
Ear, είναι σημαντικές αλλαγές και σίγουρα ορόσημα στην
ιστορία των Film. Ανθρώπινα σύνολα, προσωπικές σχέσεις, ανησυχίες και
ασύμβατη εκδήλωσή τους· και κάπου εκεί συνοψίζονται όλα όσα οι ίδιοι μόνο
γνωρίζουν και αφορούν τη μουσική τους πορεία. Ασύγκριτα πιο ενδιαφέρον όμως
φαντάζει το ερώτημα, πώς οι Film έφτασαν να
κυκλοφορήσουν ένα δίσκο σαν το Persona. Το πώς άφησαν
κάποια απ'τα βασικά χαρακτηριστικά του ήχου και της ατμόσφαιρας που μας
σύστησαν στα δύο πρώτα άλμπουμ, και έφτιαξαν κομμάτια ...ας πούμε για αρχή, από
άλλη οπτική γωνία, με άλλο χαρακτήρα και με πιο αφανείς ιδιαιτερότητες. Με λίγα
λόγια, όποιος περίμενε αποκλειστικά το Angel
C, αντί να βιαστεί και να απογοητευτεί, ας χαμηλώσει απλά
τα φώτα και την ένταση του ήχου, και ας εξερευνήσει τη μυστηριώδη απόσταση που
χωρίζει το Stop Stop απ'το Retroic.
Τους
Film τους ξέραμε για τις σίγουρες μελωδίες, τη new
wave ενέργεια, την pop διάθεση, τα κομμάτια
που σου κόλλαγαν μετά από τις αντίστοιχα δυναμικές και σκηνικά εντυπωσιακές συναυλίες
τους. Το Angel B βρήκε τη θέση του
στην εποχή του και αγαπήθηκε από τον κόσμο. Όχι μόνο γιατί περιείχε αρκετές
πολύ δυνατές μουσικές στιγμές, αλλά και γιατί ήταν απ'τους λίγους εγχώριους
δίσκους που δεν υπέφερε από γνωστά σύνδρομα ελληνικών κυκλοφοριών. Κοίταζε στο
μουσικό παρελθόν ακομπλεξάριστα, με συναισθηματική αμεσότητα, ενώ όσο πέρναγε ο
καιρός οι Film γίνονταν όλο και πιο σίγουροι στο να τα
εκφράζουν όλα αυτά στις ζωντανές παρουσιάσεις αυτών των κομματιών. Ο καιρός
πέρασε, όπου φυσικά δεν μπορείς να ξέρεις τι σε περιμένει (κρατήστε το αυτό για
την ακρόαση του Persona) και η επόμενη
κυκλοφορία απλά διαφέρει. Οι ίδιοι το περιγράφουν κάπως έτσι: «Με επιρροές από τις συνθέσεις του Βαγγέλη
Παπαθανασίου, τον αναλογικό ηλεκτρονικό ήχο, το PERSONA είναι ένα ρυθμικό και
ατμοσφαιρικό soundtrack 11 τραγουδιών αινιγματικής κινηματογραφικής αισθητικής».
Η σκοτεινή σύνθεση του Airbus που
ανοίγει το δίσκο φιλτράροντας απειλητικές εισαγωγές Nick
Cave προς μια low
profile μελαγχολική ατμόσφαιρα, δεν επιβεβαιώνει
άμεσα τα παραπάνω. Θυμηθείτε όμως το σχόλιο της προηγούμενης παρένθεσης. Όσο
για την περιγραφή που προτείνουν οι Film περισσότερο με
αίνιγμα μοιάζει. Το Persona κινείται υπόγεια,
χωρίς διάθεση να γίνουν άμεσα αντιληπτές οι ηχητικές και χρωματικές διαδρομές
του. Ένας βαθύτερος μουσικός πυρήνας που εξήγαγαν οι Film
απ'τη
μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου ίσως να αποτελεί επιρροή για το δίσκο, σίγουρα
όχι τα εμφανή στοιχεία των συνθέσεών του, και κάπως έτσι νομίζω πως λειτουργούν
όλες οι μουσικές επιρροές σ'αυτό το σύνολο.
Περισσότερη
προσοχή στη λεπτομέρεια ή από μόνα τους τα μπερδεμένα ηχητικά τοπία του Persona
δίνουν
τον πρώτο ρόλο στις λεπτομέρειες; Η κιθάρα έχει ηρεμήσει αρκετά σε σχέση με
παλιότερα και έχει πλέον περισσότερα πρόσωπα και περισσότερο...στυλ, τα κρουστά
ενίοτε πιο περίπλοκα, οι αναλογικοί ηλεκτρονικοί ήχοι σε διακριτικές αυστηρές
δόσεις. Η φωνή της Ιφιγένειας είναι απαλή, άλλοτε παιχνιδιάρικη και άλλοτε
παρασύρει το ρυθμό με ηρεμία, τονίζει την ονειρική πλευρά πλευρά των κομματιών.
Όλα όσα συνθέτουν το δίσκο, βρίσκονται σε μια πλήρη ισορροπία όσον αφορά την
ένταση. Τα παλιότερα rock ξεσπάσματα έχουν
μετατραπεί σε φευγαλέες ήπιες εξάρσεις, γενικά η παραγωγή του Χρήστου Λάϊνα
-μεγάλη προσωπική αδυναμία οι Ονειροπαγίδα- είναι το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο
αναπτύχθηκε η μεταμόρφωση των Film. Στο άκουσμα του
πανέμορφου Private
γεννιέται περισσότερο η αντιστοιχία με τον ήχο των Blonde
Redhead, όχι τόσο με τις ονειρικές κιθάρες του ‘23'
αλλά με το πιο μυστηριώδες και ακραίο Misery is
a Butterfly. Κάπως έτσι λύνεται
και ο γρίφος της «κινηματογραφικής αισθητικής», στη μελαγχολική εναλλαγή
περίεργων ρετρό διαστημικών τοπίων. Η θλίψη και η ρουτίνα του αστροναύτη που
γερνάει σε έναν ξεχασμένο διαστημικό σταθμό, θα μπορούσε να είναι ένα σχετικό
σενάριο αν το παρακάνεις με τις σκέψεις... Αστική τέχνη που όμως έχει τάσεις
ονειροπόλησης, όπως στο μαγευτικό Berlin.
Ρομποτικά και αιθέρια φωνητικά συνδυάζονται στο ηλεκτρισμένο TMWTS, ενώ το μελωδικό Prince κοιτάζει συμβατικότερα στην κιθαριστική pop
ατμόσφαιρα
των 80's, με την ταξιδιάρικη ματιά των Film
του
2009. Η ακόλουθη space μπαλλάντα παίζει με
το συναισθηματισμό της και την καθημερινότητα ενός τίτλου όπως ο Long Coffee Break. Δεν είναι παράλογο,
ούτε απρόσμενο, συχνά χάνεσαι στα κομμάτια, στα διαφορετικά πρόσωπα που
παρουσιάζονται, σε φαινομενικά ασύμβατους συνδυασμούς ηλεκτρονικών ήχων και
πνευστών, σε ατμοσφαιρικά μονοπάτια που εύκολα προσγειώνονται. Πυκνογραμμένα
κομμάτια, όμορφα μα και κάπως απόμακρα. Mammy knows we will never be astronauts. Με κομμένα φτερά και
περικυκλωμένοι από όνειρα και στείρο ενθουσιασμό το Retroic, είναι μια τέτοια χαρακτηριστικότατη στιγμή
του Persona, με κατάληξη που κάνει τη ματαιότητα να
ακούγεται cool..
Εντυπωσιακό
και κάπως δύσκολο. Σε προκαλεί να του αφιερώσεις χρόνο και σε αποτρέπει απ'το
να αναφερθείς στη μουσική άλλων συγκροτημάτων για να το περιγράψεις. Το Persona
είναι
μια κυκλοφορία που είτε τη λάβει κανείς ως κερδισμένο στοίχημα των νέων Film
είτε ως
μοιραία μεταμόρφωση, είναι μια αρχική έκπληξη που καταλήγει τελικά σε θαυμασμό.
Κουβαλάει το δίκοπο μαχαίρι της ιδιαιτερότητας και του βάρους του ήχου του με
βεβαιότητα, και θέληση για την κατάκτηση της σύγχησης. Ή πολύ απλά τα παιδιά
αποφάσισαν επιτέλους να ταιριάξουν στα σοβαρά τις μουσικές και συναισθηματικές
τους αφορμές με το όνομα του συγκροτήματός τους.
p.s.: Η Inner Ear
συνεχίζει
φυσικά να μας καλομαθαίνει με τις συσκευασίες και το artwork
της.
Rating: 8 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Film @ Myspace
Pages
