The Big Pink - A Brief History of Love

1. Crystal Visions/ 2. Too Young To Love/ 3. Dominos/ 4. Love In Vein/ 5. At War With The Sun/ 6. Velvet/ 7. Golden Pendulum/ 8. Frisk/ 9. A Brief History Of Love/ 10. Tonight/ 11. Countbackwards To Ten

14 September 2009 - 4AD

 

Με το άκουσμα του ονόματός τους ίσως κάποιοι να θυμηθούν ένα από τα groups από lineup των καλοκαιρινών βρετανικών festivals, άλλοι τον δίσκο των the Band και άλλοι μπορεί κατευθείαν να φανταστούν μια τεράστια ροζ φούσκα. Οι Big Pink είναι Βρετανοί στην καταγωγή και στη μουσική. Αναμφίβολα, μια μπάντα που δεν φέρει ταμπέλα εμπορικότητας ούτε κραυγαλέου pop που τόσο έχει κουράσει τα αυτιά μας τον τελευταίο καιρό (δεν ονομάζουμε εδώ τέτοιες μπάντες για να μην ξεσπάσει πανικός). Είναι ίσως οι σύγχρονοι New Order και αυτοί που δανείζονται τα ουρλιαχτά από τις κιθάρες των Placebo, βαδίζοντας στα χνάρια των Echo And The Bunnymen. Καθαρό indie με ηλεκτρονικό στοιχείο  και σε καμία περίπτωση ξεπουλημένο mainstream που κατακλύζει τα τελευταία χρόνια το ραδιόφωνο. Επιμελούνται οι ίδιοι την παραγωγή στην παρθενική τους εμφάνιση "A Brief History Of Love" και επιβάλλονται πάνω σε αδύναμα συγκροτήματα που θέλουν να κάνουν μουσική βάζοντας αρμόνια στις κιθάρες τους.     

Η πρώτη ματιά στο CD σαφώς και δεν σε αφήνει αδιάφορο. Ειδυλλιακά γυμνά πορτρέτα μπορεί να έδειξαν προκλητικά σε ορισμένο κοινό και δημοσιογράφους αλλά ένα εναλλακτικό μάτι θα μπορούσε να δει μια άλλη πραγματικότητα, μία ιστορία από ".. two hundred naked,  pure, gold girls..". H πραγματική ίσως ιστορία του "A Brief History Of Love" διαδραματίζεται στα διαμερίσματα - «τρύπες» του Λονδίνου. Οστεϊκές φιγούρες, ακαταστασία, αποπνικτικός καπνός και κλεισούρα' βροχερός καιρός, νεανικές ανησυχίες, έρωτες, εναλλακτικά μουσικά στολίσματα. Χρώμα μαύρο με μεταλλικές γυαλάδες . Η ηλεκτρονική ψυχεδέλεια των πλήκτρων είναι  μουσική έκσταση που κάνουν το νου σου να φτιάχνει εικόνες και να πλάθει παραμύθια νέων να χοροπηδάνε σε δρόμους με ασημένια βροχή , να κάνουν τη φασαρία τους να τραγουδούν με τις κιθάρες τους. Κάθε τραγούδι είναι και μια διαφορετική μουσική αφήγηση. Απλός αλλά εκφραστικός στίχος, συνειρμικός και δένει επιτυχημένα με τη μουσική .

Το album αυτό δεν συγκρίνεται με αυτά των δύο-τριών singles με  σύντομη επιτυχία και που μπορεί οποιοσδήποτε να ακούσει. Έχει ξεχωριστή βαρύτητα και ποιότητα, αναπολεί παλιές εποχές από το 60 μέχρι νεότερες του 90, με μια tracklist ασύγκριτων μεταξύ τους κομματιών που σου μένουν. Γι' αυτό μην ξαφνιαστείς να πιάσεις τον εαυτό σου να σιγοτραγουδά: ".. these  girls fall like dominos,dominos" ή "..if you really love him, tell me that you love him again" Πάντρεμα new-wave με psychedelic.Πρωτοτυπία με μελωδική noise και anthem beats.Τα φωνητικά  του Cordell και του Furze σε συνδυασμό με την εκρηκτικότητα των drums και την αύρα των synths εκτοξεύουν σε shoegaze ορίζοντες. Ένα διαμάντι της σύγχρονης βρετανικής pop που σίγουρα έχει πολλά να προσφέρει.  

Η «σύντομη ιστορία αγάπης» είναι ένα αξιέπαινο δείγμα μιας εκκολαπτόμενης μεγάλης μπάντας, με κορυφαία κεφάλαια τα "Too Young To Love", "Dominos" και "Golden Pendulum". Για το "A Brief History Of Love",ο Cordell δήλωσε : "Every song is a love song to some degree, about every different aspect of love... The good, the bad, the boring, the exciting, the dreams, the nightmares, the whole thing, and I guess that's what encompasses the whole album, and we have a song called "A Brief History of Love" so it's apt."

Δικαιολογημένα λοιπόν οι Big Pink κέρδισαν τίτλο καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου συγκροτήματος για το 2009 από το NME και γενικά δέχτηκαν πολύ καλές κριτικές. Τολμώ να προβλέψω ότι το ερχόμενο καλοκαίρι θα αντιστραφούν οι ρόλοι και σημερινά μεγάλα groups θα είναι τα support bands των Big Pink στα festivals.

 

The Big Pink @ Myspace  

 

 

 

• Read more about The Big Pink - A Brief History of Love

The xx - xx

1. Intro/ 2.Vcr/ 3. Crystallized/ 4. Islands/ 5. Heart skipped a beat/ 6. Fantasy/ 7. Shelter/ 8 .Basic space/ 9 .Infinity/ 10 .Night time/ 11 .Stars

17 August 2009 - Young Turks

 

Oι xx είναι τέσσερα παιδιά που με έδρα το Λονδίνο παίζουν αργή, σχεδόν ονειρική μουσική, μιλούν κυρίως για το sex και δεν χρησιμοποιούν ποτέ drums . Δυο αγόρια και δυο κορίτσια, που ξεκίνησαν να παίζουν μουσική από το σχολείο, τέσσερα χρόνια πριν, μόνο  τα βράδια. Ο δίσκος κι αυτός, ηχογραφήθηκε την νύχτα, στα στούντιο της Young Turks, γιατί όπως δήλωσε και η Romy Madley Croft (τραγουδίστρια- κιθαρίστρια του γκρουπ), «την νύχτα περίεργα πράγματα συμβαίνουν στο ανθρώπινο μυαλό». Ο δίσκος των xx  βρίσκεται στις πρώτες προτιμήσεις όλων των έγκριτων «δύσκολων» εφημερίδων, sites, περιοδικών που ασχολούνται με την μουσική κι όχι μόνο. Αξίζει τον κόπο;  

Η πρώτη ακρόαση  του άλμπουμ δεν προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Στίχοι με υπονοούμενα όπως αυτό "maybe I have said something that was wrong, can I make it better, when the lights are on", ονειρικά beats  και bleeps που μπορούν να στείλουν για ύπνο όποιον ζητάει ένταση και θόρυβο από αυτόν το  κύκλο τραγουδιών. Μια σειρά από τραγούδια που ύπουλα αποκαλύπτει μυστικά, εξομολογείται στο σκοτάδι, μέσα απο τις διφωνίες του κακόφωνου μπασίστα  Oliver Sim με την Romy Madley Croft . Η Romy είναι αυτή που κατευθύνει τον «διάλογο» μεταξύ τους και ο Oliver απαντάει. Τελικά σε κάθε σχεδόν κομμάτι οι δυο τους αφήνονται στα ονειρικά τοπία των σχεδόν r'n'b percussion beats που συναντούν σε κάθε κομμάτι τα ηλεκτρικά χάδια της κιθάρας της Romy. Σαν τους ήρωες της ταινίας «Lost in translation» της S.Coppola πηγαινοέρχονται ανάμεσα σε μισοτελειωμένες ερωτικές εξομολογήσεις και πάθη καλά κρυμμένα από το "Crystallized" στο "Infinity" κι ύστερα στο "Heart skipped a beat" και στο τέλος καταλήγουν στον προορισμό που φυσικά δεν είναι άλλος από τα αστέρια, "Stars". Η αλήθεια είναι εκεί έξω τελικά.. 

Ακούγοντας ξανά και ξανά αυτό το εξωτικό και «περίεργο» μα τόσο φρέσκο ήχο αυτού του νέου group μένω άναυδος με την μουσική παιδεία που υπάρχει εδώ. Ένα δροσερό μπουκέτο που ενώνει τον Timbaland με τους Japan, τους The young marble giants με τους Νeptunes, την ...Aaliyah με τους Cocteau Twins. Σίγουρα δεν δανείζονται την επιστημονική ανάλυση του R`n`b από τους Ηοt Chip, oύτε όμως και την  ακραία πειραματική και ψυχεδελική folk-tronica των Animal Collective. Αρκεί ένα drum machine και μερικά bass-guitar lines για να χρωματίσουν τα beats του μπροστάρη της μπάντας, Jamie Smith. 

O δίσκος αυτός συγκαταλέγεται σίγουρα στα καλύτερα της χρόνιας έως τώρα. Τα δυο αγόρια και δυο κορίτσια του γκρουπ με τις ελλειπτικές μουσικές τους ατμόσφαιρες και τις μυστηριώδεις εξομολογητικές τους διφωνίες για το sex και τις ...παρενέργειες των σχέσεων , είναι το next best thing στο άνυδρο και επαναλαμβανόμενο μουσικό τοπίο της Αγγλίας. Ακούστε τους με τα φώτα κλειστά.

 

The xx @ Myspace  

• Read more about The xx - xx

Rammstein - Liebe ist für Alle da

Rammstein - Liebe ist für Alle da

1. Rammlied / 2. Ich tu dir weh / 3. Waidmanns Heil / 4. Haifisch / 5. B******** / 6. Frühling in Paris / 7. Wiener Blut / 8. Pussy / 9. Liebe ist für alle da / 10. Mehr / 11. Roter Sand

19 October 2009 - Universal

 

Κυνηγοί, καρχαρίες, μοιραία ερωτικά τρίγωνα και μελαγχολικά ανοιξιάτικα απογεύματα στο Παρίσι είναι μερικά από τα θέματα που διαπραγματεύονται οι Rammstein στον νέο τους δίσκο, ο έκτος στη σειρά για την μπάντα, όλα μαζί κάτω από το συνολικό τίτλο "Liebe Ist Für alle Da" - "Η Αγάπη υπάρχει για όλους".

"Roter Sand und weiße Tauben
Laben sich an meinem Blut.
Am Ende gibt es doch ein Ende,
Bin ich doch zu etwas gut."

Το εντυπωσιακό με τους Rammstein είναι η καθολική αποδοχή που τυγχάνουν. Δεν νομίζω να έχω ξαναδεί μια μη αγγλόφωνη μπάντα να έχει τόσο μεγάλη επιτυχία παγκόσμια. Κανείς βέβαια δε μπορεί να πει με σιγουριά αν η πορεία τους θα ήταν η ίδια αν ο David Lynch δεν τους επέλεγε στη μουσική επένδυση της ταινίας του "Lost Highway" (η ιστορία λέει πως του έστελναν συχνά CD του Herzeleid που όμως ο ίδιος δεν άκουγε ποτέ, ώσπου μια μέρα κατά λάθος και καθώς έψαχνε τοποθεσίες στην Death Valley για την ταινία έβαλε στο player του αυτοκινήτου του το δισκάκι, οπότε και ξετρελάθηκε), η ταινία αυτή τους έφερε σε επαφή με ένα τεράστιο κοινό και, κυρίως, με μια τεράστια αγορά. Λίγο μετά οι Rammstein έκλειναν αμερικανική τουρ με τους Clawfinger.

Το άλλο εντυπωσιακό είναι ότι παρά την ασυνέπεια τους, ο κόσμος τους λατρεύει και τους συγχωρεί. Το Rosenrot όμως έχει ήδη  κοντά στα τέσσερα χρόνια στην πλάτη του και ενώ δεν ήταν ένας κακός δίσκος, σίγουρα δε πρόκειται για τη δυνατότερη τους δουλειά, κάτι που και οι ίδιοι έχουνε παραδεχθεί. Το "Volkerball" ένα εξαιρετικό live DVD άλλα τίποτε παραπάνω, ενώ οι πολυδιαφημισμένοι Emigrate του Kruspe, τίποτε ιδιαίτερο. Τελικά, στο 2007 οι Rammstein επιβεβαίωσαν ότι έχουν ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις.

...και υποσχέθηκαν έναν δίσκο βαρύτερο από το "Rosenrot", ίσως και τον βαρύτερο που έχουν ηχογραφήσει. Αυτό που ήθελαν να ήταν το "Rosenrot", αλλά τελικά απλά δεν ήταν.

* * *

Ξαναλέω, το πρώτο πράγμα που κοιτάω σε έναν δίσκο είναι η διάρκεια του. Είναι σκάλωμα, είναι παραξενιά το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Μετά χαράς λοιπόν παρατήρησα τη διάρκεια του "LIFAD" στα 46 λεπτά. Λίγο, θα πουν κάποιοι, δεδομένου όμως ότι μιλάμε για έναν δίσκο 11 κομματιών και ότι οι Rammstein δεν είναι η μπάντα με τα σόλο στα σόλο κιθάρας, το βρίσκω μια χαρά. Ας πάρω όμως τα πράγματα από το τέλος.

Πρόκειται για έναν εξαιρετικό δίσκο. Πραγματικά, τήρησαν την υπόσχεση τους, η δουλειά εξαιρετική, το επίπεδο των συνθέσεων ανώτατο, η παραγωγή οδοστρωτήρας (λόγια έκφραση κατά το "σέντρα-τηλεγράφημα" του -ευρωβουλευτή πλέον- Μανώλη Μαυρομμάτη), στο δίσκο υπάρχει κάτι για κάθε οπαδό των Ramm, νέα τραγούδια ύμνοι, δυνατά riff και θεατρικά ρεφραίν, κι αν δεν σας ενοχλεί κι η μέτρια προφορά του Till στα γαλλικά τότε ενδέχεται να μην βρείτε κανέναν λόγο να δυσαρεστηθείτε. Στιχουργικά η θεματολογία τους δεν άλλαξε ιδιαίτερα: Οι Rammstein κατά κύριο λόγο στους δίσκους διαπραγματεύονται θέματα αγάπης, αρκετές φορές νοσηρής πραγματικά, θέματα εσωστρέφειας και συμπεριφοράς. Αυτό δεν αλλάζει στο "LIFAD". Αυτό που μαυρίζει λίγο την εικόνα είναι το, πολυσυζητημένο, "Pussy", το πρώτο single της μπάντας. Αρκετά φτηνοί στίχοι (αρκετοί μιλούν για στίχους γραμμένους ειρωνικά, προσωπικά δεν το είδα, δεν το βλέπω και ούτε και θα το δω όπως φαίνεται, όσο αστείους -με την καλή έννοια- κι αν τους θεωρώ) τραγουδησμένοι σε κακά Αγγλικά. Η μουσική του πάντως είναι πολύ πιασάρικη (δε θα ήτανε υπερβολή να γράψω ότι είναι πλέον από τα αγαπημένα μου).

Προσπαθώ τόση ώρα στο κεφάλι μου να τοποθετήσω τον δίσκο ανάμεσα σε δυο άλλους των Rammstein για να σας δώσω να καταλάβετε πάνω κάτω που βρίσκεται, συνειδητοποιώ όμως ότι αυτό εν τέλει δεν είναι η σωστή προσέγγιση. Το σωστότερο είναι απλά να πω ότι σκλήρυναν τον ήχο του "Rosenrot" με την έμπνευση του "Mutter". Τραγούδια όπως το " B********" και το "Wiener Blut" είναι από τα πιο βαριά που έχουν γράψει ως τώρα. Η απόδοση των μελών εξαιρετική μεμονωμένα και ακούγονται πολύ δεμένοι μεταξύ τους, η φωνή δε του Till σε εξαιρετική φόρμα.

Τέλος, μια ιδιαίτερη αναφορά στο "Roter Sand" το τελευταίο κομμάτι του "LIFAD". Ο φίλος των Ramm ξέρει ότι συνηθίζουν να κλείνουν τους δίσκους τους με κομμάτια ατμοσφαιρικά ("Nebe"l στο"Mutter", "Amour" στο "Reise, Reise", "Ein Lied" στο "Rosenrot"), όμως με το "Roter Sand" τα ξεπέρασαν όλα αυτά. Ένα κομμάτι πανέμορφα λυρικό, σχεδόν κινηματογραφικό, με πολύ καλογραμμένους στίχους και ερμηνεία.

"Roter Sand und zwei Patronen
Eine stirbt im Pulverkuss.
Die Zweite soll ihr Ziel nicht schonen,
Steckt jetzt tief in meiner Brust."

* * *

Πριν την επίσημη κυκλοφορία του "LIFAD" είχαν κυκλοφορήσει τρία τραγούδια από αυτό, το επίσημο single "Pussy", το b-side του, "Rammlied" και το leaked "Liebe ist für alle da". Αυτά αποπροσανατόλισαν τελικά (σκεφτείτε να περιμένεις τέσσερα χρόνια μια κυκλοφορία και να σου δίνουν το Pussy για single, το Rammlied είναι ένα "intro", το "Liebe ist für alle da" όταν έγινε leak ήτανε σε μέτρια  demo έκδοση) και κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει, οι περισσότεροι φοβόμασταν ότι απλά οι Ramm έδωσαν ότι είχαν να δώσουν (οκ κάποιοι θεώρησαν επίσης ότι ξεμωράθηκαν). Τελικά, μας έβγαλαν όλους ψεύτες, ο δίσκος είναι μια απάντηση σε αυτούς που ισχυρίζονταν ότι πλέον μεγάλωσαν, ότι βολεύτηκαν. Οι παλιοί θα βρουν νέα τραγούδια να αγαπήσουν, οι νεότεροι (αν υπάρχει ακόμα κόσμος που θα μάθει τώρα τους Rammstein) θα καταλάβουν γιατί είναι ένα τόσο σημαντικό συγκρότημα και γιατί έχουν αγαπηθεί από ένα τόσο ετερόκλητο κοινό. Δεν είναι ούτε metal, ούτε rock, ούτε "dark", είναι απλά... οι Rammstein.

Rating: 9 / 10
Ερμής Κουκάρης

 

Rammstein - pussy video(censored)

 

 

 

• Read more about Rammstein - Liebe ist für Alle da

The Raveonettes - In and Out of Control

The Raveonettes - In and Out of Control

1.Bang!   2.Gone Forever  3.Last Dance 4.Boys who rape (should all be destroyed) 5.Heart of stone 6.Oh I buried you today 7.Suicide. 8. D.R.U.G.S. 9.Breaking into cars 1O.break up girls!  11.wine

6 October 2009 - Fierce Panda

 

Ήταν μια φορά ένας μικρος Lou Reed και μια μικρή NICO. Γνωρίστηκαν πριν 8 περίπου  χρόνια και αποφάσισαν να γράψουν τράγουδια -φόρους τιμής στους «προκατόχους» τους. Αυτή είναι η πιο επιφανειακή και «γρήγορη» άποψη που μπορεί να σχηματίσει κανείς για την Sharon Foo και τον Shun Rose Wagner. Οι δυο τους δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κοινοποιούν τις επιρρόες τους και να τις καλούν πολλές φορές και σε συνεργασία, όπως συνέβη με τον παραγωγό -εμμονή - του Shun Rose, τον  περίφημο Todd Rungren (Patti Smith, New York Dolls) στον δίσκο "pretty in black" του 2005 που έβγαλε και το smash hit "love in a trashcan". Για όσους ακόμα δεν έχουν «μυηθεί», οι Raveonettes παίζουν σπιντάτο sexy rock n` roll που χάνεται σε breaks απο feedback χωρίς όμως να εγκαταλείπει ούτε κατά διάνοια την μελωδική Phil Spector-ική αρμονία του. Still, in 2009? 

Ηell Yeah!  Το in and out of control διατηρει στο ακέραιο τον groovy χαρακτήρα του group. Οι κιθάρες προφυλάσσουν την μελωδία σαν ηλεκτροφόρα σύρματα και οι φωνητικές αρμονίες του ντουέτου είναι πάντα ο oδηγός σ`αυτήν την δυνατή, «βρώμικη»(οι sonic youth κοιτάζουν περήφανα απο μακρια) παραγωγή και ναι, υπάρχουν ποπ κολλητικές μελωδίες για δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς (last dance) μακάβρια θέματα (suicide) ερωτικά καλέσματα (bang, break into cars, heart of stone) . To ντουέτο απο την Δανία παραδίδει αλλον ένα δίσκο, σαν συλλογή απο pop ζαχαρωτά , ακαταμάχητο σε πολλές στιγμές του. Μπορείς να βγάλεις τα παπούτσια της δουλειάς και το κουστούμι (ακόμα καλύτερα) και να χορέψεις ελεύθερα μπροστά στον καθρέφτη της τουαλέτας. Προσοχή στους γείτονες όμως!

Aπό την άλλη μεριά, ο γράφων θα μεταμορφωθεί στον κακεντρεχή, επιφανειακό blogger,  αγοραστή δίσκων, αναγνώστη  μουσικων περιοδικών «ακαδημαικου» κύρους( uncut, mojo) που ενημερώνεται για όλες τις νέες εξελίξεις και μοιράζεται τα πικρόχολα βέλη της κριτικής του παρέα με αρκετούς ομοιδεάτες και θα φέρει ένα μικρό αντίλογο σε όσα έχουν προλεχθει. Οτι το συμπαθές δίδυμο απο την Δανία, επαναμβάνει την γνωστή πιασάρικη, «δοκιμασμένη» συνταγή των προηγούμενων δίσκων του (μόλις πέρυσι κυκλοφόρησε ο προηγούμενος). Οτι υπάρχει μια «δεξαμενή» απο τραγούδια του Shun Rose, που σιγά-σιγά κολλά το ένα από το άλλο την ίδια ασθένεια . Όμοιότητα. Τυποποίηθηκαν κι αυτοί, βρήκαν τον ήχο τους, κι αυτον θα ακούμε έως ότου το παλαιομοδίτικο sexy παραμύθι τους τελειώσει,  όμορφα κι επεισοδιακά, όπως με τον Lou και την δεσποινίδα Nico και τους συνήθεις λοιπους υπόπτους. Λες;

Οι Raveonettes μας προτρέπουν σ`αυτό τον δίσκο να βγούμε έκτος ελέγχου, να βρούμε επιτέλους όρεξη για «ύποπτα» παίχνιδια, αγόρια παρέα με κορίτσια, διχως φραγμούς (άκου και το break up girls με το απίστευτα θορυβώδες intro). Τα κομμάτια τους ακουγονται δυνατα  κι ύστερα κάνουνε κρότο και σπάνε, όπως μια τσιχλόφουσκα. Τους ζητάς συνεχώς, σου λείπουν, κι ύστερα τους βαριέσαι, μόνο για λίγο...

 

The Raveonettes @ Myspace

 

• Read more about The Raveonettes - In and Out of Control

An Orange End - Lego

An Orange End - Lego

1.Lego / 2.La Song / 3.Love Just Is / 4.6:58 / 5.Dance / 6.Homo Consumers / 7.Deny The Ground / 8.Margaret's Question / 9.Cassette / 10.How Long / 11.Electrify / 12.Industrial / 13.Swan Song

March 2009 - Inner Ear

 

Ήταν καλοκαίρι του 2007 όταν έπεσε στα χέρια μου το CD με τη συλλογή από τα νέα ταλέντα που διακρίθηκαν στο Coca Cola Soundwave Vol.1. Λίγα ακούσματα χρειάστηκαν για να κολλήσει το repeat του CD player στο ταξιδιάρικο "Dance" των An Orange End. Εκείνο το καλοκαίρι, λοιπόν, κάθε άκουσμα του "Dance" με έστελνε εικονικά μελαγχολικά ταξίδια σε σιωπηλά ηλιοβασιλέματα δίπλα στη θάλασσα και με γυρνούσε νοσταλγικά πίσω σε μια ξένοιαστη πρώτη εφηβεία... Ακόμα και το ίδιο το όνομα του συγκροτήματος είναι από μόνο του μελαγχολικά ταξιδιάρικο, μιας και (όπως τα παιδιά του group δήλωσαν σε συνέντευξή τους) προέκυψε από τον πορτοκαλί ορίζοντα που αντίκρισαν γυρνώντας με το πλοίο στον Πειραιά από διακοπές στη Σέριφο, ενώ κολυμπούσαν στο μυαλό τους "όλες εκείνες οι σκέψεις που σε συγκινούν, σε μπερδεύουν και σε ταξιδεύουν!". Το "Dance" δεν άγγιξε μόνο εμένα, πάντως, μιας και άρπαξε την πρώτη θέση στο Ευρωπαϊκό Coca Cola Soundwave εκείνης της χρονιάς!

Οι An Orange End παίζουν κιθαριστική pop και είναι μια παρέα νέων παιδιών από την πρωτεύουσα της Αρκαδίας, την Τρίπολη. Ήδη από το 2006 είχαν κυκλοφορήσει ένα single με τίτλο "Skyline Playgrounds" που περιείχε τα "Murder the Lonely" και "Urban Sights". Ωστόσο, μετά από την επιτυχία του "Dance" ανοιχτήκαν μπροστά τους διάπλατοι πολύχρωμοι ορίζοντες και όχι μόνο πορτοκαλί. Διακρίσεις, διεθνείς συνεργασίες, έντυπες και ηλεκτρονικές συνεντεύξεις και αφιερώματα, συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Αποκορύφωμα ήταν η παρουσία τους στο In The City Festival του Manchester, στο οποίο έχουν κάνει τα πρώτα τους βήματα ονόματα που μετέπειτα έκαναν μεγάλη καριέρα, όπως οι Radiohead. Φυσιολογική εξέλιξη όλων αυτών ήταν η κυκλοφορία της πρώτης τους ολοκληρωμένης δουλειάς "Lego" το 2009.

"Lego" ονομάζεται και το πρώτο κομμάτι του album, μια μελωδία που μας εισάγει στο ταξίδι που ακολουθεί. Ένα ταξίδι θλιμμένο και ταυτόχρονα αισιόδοξο. Με κομμάτια που μοιάζουν σαν να έχουν δραπετεύσει από κάποιο album των Raining Pleasure. Με κομμάτια που ξεχωρίζουν περισσότερο από τα άλλα, το "La Song", το "Love Just Is" και φυσικά το "Dance" (σε πιο εύθυμη και "χορευτική" εκτέλεση από αυτή του 2007) που όσες φορές και να το ακούσεις σε τόσα διαφορετικά τοπία θα σε στείλει. Ένα album που σε όλη την διάρκειά του ακούγεται μελαγχολικά χαρούμενο προσπαθώντας αχνά και σε λίγα σημεία να γίνει και λίγο πιο βρώμικο ("6.58", "Homo Consumers", "Margaret's Question" ). Ένα album που ωστόσο θα έπρεπε, είτε να περιέχει λιγότερα τραγούδια (από τα 13), είτε να αλλάζει λίγο το ύφος του σε συγκεκριμένα σημεία. Η διάρκειά του και η ομοιότητα των τραγουδιών μεταξύ τους κάνει το album λίγο κουραστικό στο τελείωμά του.

Οι επιρροές των An Orange End από τους Raining Pleasure είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Τα δύο συγκροτήματα, μάλιστα, έχουν περιοδεύσει μαζί, ενώ την παραγωγή του "Lego" επιμελήθηκε ο Sak (το μπάσο των Raining Pleasure). Στα φωνητικά έχει βοηθήσει και η Evira των Abbie Gale. Οι An Orange End είναι άλλο ένα εξαιρετικό group από την Πελοπόννησο που συντηρεί μια αξιόλογη σκηνή, με έδρα την Πάτρα. Σίγουρα δεν είναι συγκρότημα που θα ξεσηκώσει τα πλήθη στα live του, και ο ήχος του (που δεν είναι πρωτότυπος) έχει σαν κέντρο την ανάπτυξη της μελωδίας. Μιας μελωδίας που βγαίνει κατευθείαν από την ψυχή τους. Αν, επιπλέον, καταφέρουν στις επόμενες δουλειές τους να βγάλουν και ένα δικό τους πιο χαρακτηριστικό ήχο θα αργήσουμε πολύ να τους ξεχάσουμε. 

Οι An Orange End τραγουδούν για την γλυκιά μελαγχολία που ζωγραφίζεται στο χαμόγελό μας όταν αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια. Όταν λένε Lego στη Σκανδιναβία εννοούν "ας παίξουμε". Lego είναι και τα τουβλάκια που παίζαμε μικροί. Μας προτρέπουν, τελικά, τόσο με τους στίχους όσο και με τη μουσική τους να γυρίσουμε εκεί, στην αθώα και αγνή παιδική μας ηλικία και τον αυθορμητισμό της. Η μουσική των An Orange End μας υπενθυμίζει πως κάθε δύσκολη και στενάχωρη νύχτα καταλήγει σε μια πορτοκαλί αισιόδοξη αυγή. Συνεχίστε παιδιά! Ρουφάμε κάθε νότα, κάθε μελωδία του "Lego" και κοιτάμε ανυπόμονα στο μέλλον για τα καινούρια σας (μας) μελαγχολικά ταξίδια...!

Rating: 7,3 / 10
Βαγγέλης Τόμπρας

Αn Orange End @ Myspace

 

 

   

 

• Read more about An Orange End - Lego

Editors - In This Light and On This Evening

Editors - In This Light and On This Evening

1. In This Light and On This Evening 2. Bricks and Mortar 3. Papillon 4. You Don't Know Love 5. The Big Exit 6. The Boxer 7. Like Treasure 8. Eat Raw Meat=Blood Drool 9. Walk the Fleet Road

12 October 2009 - Kitchenware Records

 

Από το ξεκίνημα τους πίσω στο 2002, όταν και πήραν το τελικό τους σχήμα και όνομα, οι ΕDITORS βρίσκονταν μπροστά στην πρόκληση της σύγκρισης τους με τους Interpol. Ίσως λόγω της χροιάς της φωνής του τραγουδιστή τους, η οποία μοιάζει πολύ με εκείνη του Paul Banks, ίσως λόγω της γενικότερης συζήτησης περί αναβίωσης « joy division-ιζώντων» συγκροτημάτων, ή έστω γιατί στο μουσικό τύπο και στα μουσικά πράγματα γενικότερα θέλουμε να έχουμε με τέτοια θεματάκια να ασχολούμαστε ,να συγκρίνουμε  να συζητάμε να βάζουμε ταμπελίτσες κλπ. Αν αυτό είναι καλό η κακό είναι άλλη κουβέντα, όπως και άλλη κουβέντα είναι το κατά πόσο αυτή η σύγκριση βοήθησε το συγκρότημα στην πορεία του. Με την κυκλοφορία του τρίτου τους LP και έχοντας ήδη πωλήσεις πάνω από 2 εκατ. δίσκους, οριστικά αποφάσισαν να βάλουν τέρμα σ'αυτή την κουβέντα. Είπαν «κύριοι εμείς αλλάζουμε κατηγορία, αλλάζουμε «πίστα» ».

Πρέπει να κάτσω πολύ να σκεφτώ ποιος «τρίτος»  δίσκος συγκροτήματος με είχε συναρπάσει τόσο πολύ. Κυρίως για την στροφή που αποφάσισαν να κάνουν, κινούμενοι σε πολύ πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια, με ήχους πιο ωμούς και άμεσους. Αντίστοιχη  στροφή έχει γίνει κατά το παρελθόν από άλλες μπάντες αρκετές φορές, αλλά όχι όμως από τον τρίτο δίσκο-πριν καν προλάβουν  δηλαδή να καθιερωθούν καλά -καλά σε ένα «είδος». Και αυτό το πέτυχαν χωρίς να χάσουν κάτι απ' την ταυτότητα τους. Εξαιρετικοί στίχοι, η φωνή του Tom Smith να δίνει πάντα το στίγμα της και το συνολικό αποτέλεσμα να σε αφήνει το λιγότερο ικανοποιημένο. Να μη ξέρεις ουσιαστικά ποιο κομμάτι να πρωτοβάλεις στο REPEAT.

Η αλλαγή του παραγωγού σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο, με τον Μark flood Ellis στα ηνία, από μόνη της δείχνει και την αλλαγή του τρόπου που η μπάντα ήθελε να εκφραστεί. Ο κύριος Flood, με συνεργασίες που κόβουν την ανάσα και δίνουν και το στίγμα του-NIN, Depeche mode,Nick Cave κ.α.- απέδωσε με τον καλύτερο τρόπο τη διάθεση της μπάντας να μειώσει το κιθαριστικό κομμάτι και να το αντικαταστήσει με synthesizers και πολλά ρυθμικά σημεία στις συνθέσεις. Αυτό το πέτυχε άψογα δίνοντας όγκο στον ήχο και μια επιβλητική ANTHEMικη  ατμόσφαιρα που συχνά φέρνει στο νου στιγμές από DEPECHE  MODE μέχρι και.. ΚRAFTWERK. Έχοντας ταυτόχρονα να δουλέψει και με μια βαθιά, καθηλωτική φωνή σαν αυτή του Tom, που δένει άψογα με τη «μαυρίλα»των synths, εύκολα μπόρεσε να πετύχει το αποτέλεσμα που ήρθε στα αυτιά μας από την πρώτη νότα του άλμπουμ.  Όλα αυτά όμως,- τα κουμπάκια των studio όπως τα έχω στο μυαλό μου- σίγουρα παίζουν το ρόλο τους, αλλά τίποτα δε θα είχε αξία αν οι συνθέσεις δεν ήταν ποιοτικές. Και φαίνεται πως ο κύριος Smith και όλη η μπάντα που διαμορφώνει την τελική σύνθεση, βρίσκονται στην καλύτερη τους φάση έως σήμερα

Δε θα ήθελα να  σταθώ σε συγκεκριμένα tracks-αν και τώρα που το σκέφτομαι μάλλον παρακάτω θα την κάνω την εξαίρεση μου-γιατί νομίζω πώς καλύτερο συμπέρασμα βγάζει κανείς από το σύνολο του άλμπουμ παρά απομονώνοντας τις συνθέσεις. Εκείνο που αξίζει να τονιστεί  είναι ότι κανείς από τους οπαδούς των Εditors δε  θα απογοητευτεί -μάλλον οι περισσότεροι θα ενθουσιαστούν- αλλά σίγουρα θα κερδίσουν και νέους.

Η εξαίρεση που θα κάνω είναι η αναφορά μου στο πρώτο κομμάτι του δίσκου. Αμέσως καταλαβαίνεις ότι κάτι καλό θα ακολουθήσει. «Τι έχουμε εδώ??» ήταν η πρώτη μου αντίδραση γιατί όπως και να το κάνουμε αλλά πράγματα περίμενα να ακούσω, πιο κιθαριστικά και ενδεχομένως πιο προβλέψιμα. Και έπεσα πάνω σε μια ηλεκτρονική καταιγίδα. Δε θα πω περισσότερα πέραν του ότι είναι το τραγούδι της χρονιάς  -μακράν- για εμένα. Και για όσους «κολλημένους» με το Λονδίνο, όπως εγώ, το κάτωθι στιχάκι -κλασσικός ασαφής στίχος που βρίσκει κανείς στις συνθέσεις των Editors που αφήνει τον ακροατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα- είναι  μια ανατριχίλα...

I swear to God, I heard the Earth inhale, moments before it spat its rain down on me. I swear to God, in this light and on this evening, London's become, the most beautiful thing I've seen.  

Rating: 8,5 / 10
Παναγιώτης Ιωαννίδης

Editors @ Myspace

Editors - Papillon video

 

 

 

• Read more about Editors - In This Light and On This Evening

Patrick Wolf - The Bachelor

Patrick Wolf - The Bachelor

1.Kriespiel 2.Hard times 3.Oblivion 4.The Bachelor 5.Damaris 6.Thickets 7.Count Of Casualty 8.Who Will? 9.Vulture  10.Blackdown 11.The Sun Is Often Out 12.Theseus 13.Battle 14.The Messenger

1 June 2009 - Bloody Chamber Music

 

Καινούριο album (σχεδόν καινούριο δλδ, αργήσαμε μερικούς μήνες την δισκοκριτική) για τον 26χρονο Patrick μετά από την προηγούμενη του δουλειά που κυκλοφόρησε πριν από περίπου δύο χρόνια. Tίτλος; The Bachelor. Ο Βρετανός Patrick Wolf είναι γνωστός για τρία κυρίως πράγματα. Το πρώτο είναι ότι συνδυάζει ένα κράμα ηλεκτρονικών beats και παραδοσιακών οργάνων, όπως βιολί, βιόλα, πιάνο και κρουστά που συνηθίζει να τα χειρίζεται όλα αυτός. Το δεύτερο είναι ότι έχει δηλώσει ανοιχτά τις bisexual τάσεις του. Μάλιστα έχει ξυλοκοπηθεί λόγω ενός δημόσιου φιλιού με το αγόρι του σε κάποια συναυλία της Madonna από σεκιουριτάδες( καλά δεν έβλεπε και live ton Burzum μετά την αποφυλάκισή του..) Και το τρίτο fact είναι ότι είναι ένας καλλιτέχνης που πλάθει εικόνες, πλασάρει το image του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και δημιουργεί ένα είδος μόδας. Στοιχεία πάνω του-από τον τρόπο που τραγουδάει ως την εικόνα του εν γένει-υπάρχουν από τον David Bowie, τον Marc Almond, τον Dave Gahan ακόμα και τον Klaus Nomi. Έχει ακόμα ακουστεί ότι είναι ο στυλιστικός προπομπός της Lady Gaga (no comment).

Ο νέος δίσκος κινείται σε μονοπάτια alternative, folk με αρκετές synthpop και ηλεκτρονικές καταβολές (Α ρε Alec! Aka Alec Empire από Atari Teenage Riot)

Τον δίσκο ανοίγει το ολίγον τι φουτουριστικό Kriespiel, instrumental, σε βάζει στο κλίμα του οδυνηρού και συνάμα ελπιδοφόρου παραμυθιού του Wolf. Ακολουθεί το δεύτερο single του album, Hard Times, με έναν τ-ρ-ο-μ-ε-ρ-ά εθιστικό ήχο που πιθανότατα λατρεύεις να μισείς. Πιο pop σε σχέση με το συνολικό ήχο και μεγάλο hitάκι στα clubs της Μεγάλης Βρετανίας. Το video είναι επίσης καλό, με έναν Patrick εκκεντρικό(κλασσικά) και με νέο ξανθό look στο μαλλί. Ναι ,ναι αυτή ακριβώς την απόχρωση που βλέπεις συνεχώς στο δρόμο και σου θυμίζει παρακμιακό μπουζουκτσίδικο της Εθνικής. Φυσικά και ο κατάλληλος cyber-psychedelic-90's-φωτισμός. Ένα όμορφο χαρωπό πανηγυράκι. "Time for some revolution!" Το επόμενο κομμάτι έχει τον τίτλο Oblivion, αρκετά ενδιαφέρον μουσικά, παραδοσιακό και «μοντέρνο» συναντιούνται για άλλη μια φορά με τη σύμπραξη της ηθοποιού Tilda Swinton.

Ακολούθως το The Bachelor με έναν Patrick να επιμένει ότι δεν θα παντρευτεί ποτέ. "Noone will wear my silver ring" μας λέει κάτω από τόνους folk σε ένα τραγούδι που θυμίζει ιστορίες που διηγούνται λαοί του Βορρά. Αφηγηματικό ύφος με την ελαφριά επιρροή του Nick Cave να υποβόσκει κάπου μέσα στο άσμα, βέβαια χωρίς το dark mood που διακρίνει τον καλλιτέχνη. Το Damaris μιλά για μία αθίγγανη κοπέλα που ερωτεύτηκε τον γιο ενός εφημέριου, ο οποίος λόγω της καταγωγής της δεν τον πάντρευε μαζί της με αποτέλεσμα την αυτοκτονία της κοπέλας. Ένα συγκινητικό τραγούδι με τα βιολιά στην πρώτη γραμμή και τα choir φωνητικά να προκαλούν αίσθηση.

Επόμενο κομμάτι το Thickets. Όμορφο, νοσταλγικό και για δεύτερη φορά με τα φωνητικά της Tilda Swinton. Σε μαγεύει, σε ταξιδεύει κάπου αλλού( πιθανότατα στην Ιρλανδία) με μουσική που σου θυμίζει Enigma και μπορεί να σε χαλαρώσει πλήρως. Μην κοιμηθείς όμως.. έπεται συνέχεια.. Στο Count Of Casualty βλέπουμε τον ηλεκτρονικό ήχο να δένει για άλλη μια φορά με τα χορωδιακά φωνητικά και τα έγχορδα σε μία εκστρατεία κατά της τεμπελιάς και της ρουτίνας. Συμπαθητικό αλλά στο τέλος μπορεί να σε κουράσει λίγο.

Το Who Will? είναι ένα τραγούδι που μιλάει για τον απόλυτο έρωτα που όλοι θέλουμε να βιώσουμε με ελαφρώς απελπισμένο attitude στιχουργικά. Minimal και ξεκάθαρο το όλο concept αν μη τι άλλο. Το πρώτο single του album ήταν το Vulture. Synthpop noises, distorted vocals και ένα s/m σκηνικό που το καθιστούν για μένα από τα κορυφαία του. Και είπαμε έχουμε τη βοήθεια του Alec Empire..Δεν γίνεται να είναι κακό. Και εδώ το video είναι must.

Πιανάκι και Blackdown. Πολύ πολύ καλό, με όμορφα φωνητικά και ένα κλείσιμο στο τελευταίο λεπτό που θα σου προκαλέσει αίσθηση. "Desire, despair and death, I challenge thee as I walked up on blackdown" Όπως είπε ο ίδιος "It's a song about growing up". Το The Sun Is Often Out είναι ο τίτλος μίας ποιητικής συλλογής του Stephen Vickery, ενός ποιητή που αυτοκτόνησε εξαιτίας της κατάθλιψης που αντιμετώπιζε. Ο τελευταίος ήταν προσωπικός φίλος του Patrick και προφανώς το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε αυτόν. Λυπητερό και διαποτισμένο με γκρι αποχρώσεις σε downιαζει λίγο αλλά αξίζει τον κόπο. Από τα πιο ξεχωριστά του Bachelor.

Η ιστορία του Θησέα, της Αριάδνης και του Μινώταυρου επηρέασαν τον κύριο Wolf για το Theseus. Σε σημεία ίσως παραλληλίζει τον Θησέα με τον ίδιο(???). Όχι κάτι το ιδιαίτερο σαν άκουσμα πάντως. Το Battle μου άρεσε πολύ γιατί είναι πολύ δυνατό μουσικά και σου μένει. Θα το ακούσεις πολύ ευχάριστα σίγουρα. Οι στίχοι του επίσης είναι πολύ δυναμικοί και έχουν μία δόση από την όλη revolutionary τακτική του ίδιου(και φυσικά ενάντια στον συντηρητισμό και την ομοφοβία για άλλη μία φορά).Το The Messenger κλείνει το album αλλά για μένα είναι απλά ένα αδιάφορο κομμάτι. Ίσως και αυτό που μου άρεσε λιγότερο από όλα.

Το album είναι αρκετά ενδιαφέρον με κάποια πολύ δυνατά σημεία. Άκουσε το και θα συνειδητοποιήσεις-αν δεν το έχεις κάνει ήδη-ότι ο Patrick Wolf το χει. Έχει αυτή την ικανότητα να σε κάνει τουλάχιστον να τον συμπαθήσεις μέσα από την πολύπλευρη προσωπικότητά του και να θέλεις να μπεις μέσα στο surreal κόσμο που βγάζει μέσα από τη μουσική του. Ένα νοητό ταξιδάκι είναι και μπορείς να το κάνεις από τον καναπέ του σπιτιού σου. Try it.

Rating: 7,3 / 10
Αλέξανδρος Πόπης

Patrick Wolf @ Myspace

Patrick Wolf - hard times video

 

 

 

• Read more about Patrick Wolf - The Bachelor

frYars - Dark Young Hearts

frYars - Dark Young Hearts

01 Jarusalem 02 The Ides 03 Lakehouse 04 Visitors 05 Of March 06 A Last Resort 07 Novelist's Wife 08 Ananas Trunk Railway 09 Olive Eyes 10 Happy 11 Benedict Arnold 12 Morning

22 September 2009 - Rough Trade

 

Οι  frYars είναι μία μπάντα που απαρτίζεται  από τον Benn Garrett, το ταλέντο του, το θράσος του και την εξόφθαλμη αλλοκοτιά του.Υποκύπτοντας στα μουσικά του ένστικτα (ή στον περιρρέοντα μανιερισμό) o Garrett αποφάσισε να εντάξει τους  frYars στο δημοφιλές κίνημα της αναβίωσης των 80s και του synthpop.Η απεχθής αυτή επιλογή, αν αναλογιστούμε άλλες παρόμοιες μουσικές απόπειρες, που είχαν ολέθρια αποτελέσματα, στην προκειμένη περίπτωση ήταν υπέρμετρα σοφή.

Ο Garrett είναι 19 χρονών, ζει στο Λονδίνο και είναι αυτοδίδακτος μουσικός.Το σημαντικότερο από αυτά τα 3 στοιχεία είναι η ηλικία του.Το εν λόγω άτομο, τόσο μουσικά όσο και στιχουρχικά, αντιμετωπίζει τα πάντα με έναν λελογισμένα παιγνιώδη τρόπο, πράγμα που λειτουργεί θετικά στο τελικό αποτέλεσμα και σε γενικές γραμμές δεν δίνει την υποψία επιτήδευσης.Τα EPs ''The ides'' και ''The perfidy'' ήταν τα καταλληλότερα πρελούδια του ''Dark young hearts'', καθώς τα singles ''The ides'' και ''Olive eyes'' αποτελούν τα highlights του album και συνοψίζουν με ακρίβεια το πνεύμα του Garrett.

Το πιάνο για τον Garrett είναι νομοτελειακά η μαία των μουσικών ιδεών, καθώς και το εργαλείο δόμησης των κομματιών.Τα επιμέρους στοιχεία και η ενορχήστρωση είναι αποκλειστικά προιόν της διάνοιας του Garrett, του υπολογιστή και της αγαστής συνεργασία αυτών τών δύο.Το ορχηστρικό πλαίσιο είναι δωρικό εκεί που χρειάζεται και προσεγμένα πλουραλιστικό στα σημεία που πρέπει..Η μουσική του δεν είναι δυνατόν να κατηγοριοποιηθεί αυτηρά.Οι επιρροές του εντοπίζονται στα pop των 80s και η δανειοληψία του στους: Patrick Wolf, Simon Bookish, OMD και Associates.Η φωνή του έχει παραδοσιακές british pop καταβολές αλλά με αναπάντεχα σκοτεινές απολήξεις (βλ. White lies). Ο ίδιος ο Garrett παραδέχεται ότι εποφθαλμιά την απαστράπτουσα πορεία του David Bowie και του Damon Albarn.

To Dark young hearts ξεκινάει με το ''Jerusalem'' , που αρχίζει με ένα βαθύτατα απαρχαιωμένο αλλά πραγματικά ταιριαστό σύνθι.Το μετριοπάθες κουπλέ οδηγεί σε ένα μετρημένα και ευθύβολα θαλερό ρεφραιν, έτσι ώστε να σου κολλάει στο μυαλό χωρίς να σου δημιουργεί ενοχές σοβαροφάνειας.Το επόμενο κομμάτι, το ''The ides'', είναι όπως προείπα από τις καλύτερες στιγμές του album.To πιάνο στην αρχή θυμίζει  ευφορικό μιούζικαλ, εντύπωση που έρχεται να διαψεύσει το ρεφραίν:''Υou should have died that very night/good job for you I wasn't born a killer''.Με το σχετικό synthpop beat από πίσω το κομμάτει σε κερδίζει εύκολα.Το ''Lakehouse'' αποτελεί μία από τις χλιαρές φάσεις του δίσκου.Η μουσική ευρηματικότητα εξαντλείται γύρω από τον φορμαλισμό και τη μίμηση των προαναφερθέντων προτύπων.Κομμάτια που η σύνθεση τους φαντάζει ρέπλικα των επιρροών  του Garrett είναι το ''Of March'' και το ''Ananas Trunk Railway''.Στο τέταρτο κομμάτι βρίσκεται μία λαμπερή και  κολακευτική στιγμή για τον Garrett.Στο ''Visitors'' ο Dave Gahan σκορπάει τη ''νεραιδόσκονή'' του, αναλαμβάνοντας δεύτερα φωνητικά.Ο πάστορας της electro pop ψήθηκε να χαρίσει τις ευλογίες του, μάλλον επειδή διέκρινε τον εαυτό του στον 19χρονο Garrett και ίσως λίγη από την αυταρέσκειά του.

Το ''Last resort'' είναι από τα πιο μελωδικά και ραφινάτα κομμάτια του δίσκου.Η εναρκτήρια κιθάρα δένει άψογα με την πεντακάθαρη φωνή και ο στίχος ''I'm in insurance/i fuck up my future'' επισφραγίζει την ιδιάζουσα ομορφιά του τραγουδιού.Παρόμοια ισχύ έχει και στο ευρηματικό ''Novelists wife'' ο στίχος:''Now you can see there's a mess you' re in/No problems solved without ketamine/And it's probably best that you stay in your home/For i'd rather stick to my ethanol''. Το ''Olive eyes'' ήταν το δεύτερο single. Με ενορχήστρωση που μοιάζει με παρωδία των πρώιμων Pet shop boys, ο Garrett καταπιάνεται με το μάλλον απροσδόκητο θέμα της αιμομιξίας:''Μarried to a man your parents raised, your own brother!''. Το ευφυέστατο ''Happy'' είναι μια αλέγκρo καταγγελία του πολέμου μέσα από έναν παραλληλισό με τα στοιχήματα του Pascal:''We wage wars like Pascal waged wagers/And its on Pascal's wager we send sergeant majors to fight''. Γενικά, οι στίχοι του Garrett αποτελούν ένα αμάλγαμα μαύρου χιούμορ και σκωπτικής ειρωνίας και για να το ορίσεις χρειάζεται να παραφράσεις μία ρήση του Βολταίρου: ''Ό,τι είναι πολύ ειρωνικό για να ειπωθεί, τραγουδιέται.''. Το τελευταίο κομμάτι του Dark young hearts ακούγεται σίγουρα πολύ ανάρμοστο σε σχέση με εκείνα προηγήθηκαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι το υποτονικό ''Morning'' δεν είναι άρτιο κομμάτι. Η ετερότητα του μάλιστα  μαρτυρά την υφολογική εκκόλαψη των frYars.

O Dave Garrett, όντας 19 χρονών βρίσκεται σε κατάσταση αναζήτησης και εξέλιξης του προσωπικού του ήχου και αναμφισβήτητα με το ντεμπούτο όχι μόνο  δημιουργεί την επιθυμία στον ακροατή να γίνει μάρτυρας της καλλιτεχνικής του εξελιξής, αλλά του εμφυσεί και την απαιτούμενη αισιοδοξία για αυτό το σκοπό.Εκτός από μερικές αναμενόμενες στιγμές μετριότητας το Dark young hearts μπορεί κάλλιστα να γίνει αντικείμενο λατρείας για ανέλπιστα αρκετό καιρό. 

Rating: 8 / 10
Γιώργος Λεονταρίτης

frYars @ Myspace

frYars - Visitors (featuring Dave Gahan)

 

 

 

• Read more about frYars - Dark Young Hearts

The Bear Quartet - 89

The Bear Quartet  - 89

01.Halmet /02. Millions /03. Sweet Beef /04. Least Loved (Of The Unloved) /05. I Am Your Sister /06. On The Map /07. I Was A Weapon /08. Reanimation Of The Dead Sea /09. Carry Your Weight /10. Northern

09 November 2009 - Adrian Recordings

 

Οι (the) Bear Quartet είναι μια μπάντα που θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από το βιβλίο "Gentlemen" του Klas Östergren και να γράφει το soundtrack της ταινίας "Ο Καλός, ο κακός και ο Σουηδός". Είναι μια μπάντα που δεν μπορείς να πεις ότι φτιάχνει τραγούδια. Φτιάχνει albums, κι έχει καμιά δεκαπενταριά στο ενεργητικό της. Αυτό είναι δείγμα του πόσο δημιουργική μπορεί να είναι μια παρέα. Μια παρέα που φαίνεται να έχει ξεχαστεί κάπου στις new wave και punk εποχές με μία τόσο, μα τόσο φουτουριστική άποψη για το «τι είναι μουσική».

Η φράση «αυτή η μπάντα φτιάχνει albums», έρχεται στον ακροατή καθώς τελειώσει την πρώτη ακρόαση του "89". Ολόκληρος ο δίσκος διακατέχεται από μια περίεργη ανομοιογενή συνοχή και μια αποσπασματική συνέχεια, ανάμεσα αλλά και μέσα στα ίδια τα τραγούδια. Έτσι ώστε όταν τελειώσεις τον δίσκο, δεν έχεις συνειδητοποιήσει από πού, στο καλό, σού ‘ρθε και τι ήταν αυτό που άκουσες. Σε μία περίοδο που το downloading μεμονωμένων  τραγουδιών είναι αγαπημένο χόμπι όλων των μουσικόφιλων (και μη), είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βγαίνουν καλά άλμπουμ στην ολότητά τους. Σαν να βλέπεις ταινία χωρίς διαφημίσεις... όπως πρέπει δηλαδή.

Ξεκινώντας το πρώτο τραγούδι, στα πρώτα δευτερόλεπτα, αναρωτιέσαι αν έβαλες λάθος cd. Τα synths σου δίνουν την αίσθηση ότι το μπέρδεψες με το νέο VnV Nation άλμπουμ ή κάτι ανάλογο. Στην συνέχεια μπαίνουν τα ντραμς, το μπάσο και τέλος η κιθάρα. Ύστερα, λοιπόν, από τα δέκα/δεκαπέντε πρώτα δευτερόλεπτα του "Halmet" καταλαβαίνεις ότι «Οκ, θα μείνω σπίτι, δεν με χρειάζονται ακόμα στο ψυχιατρείο.» όπως λέει και ο στίχος άλλωστε, «What's in the neighborhood, stays in the neighborhood»", let's rock. To "Millions" συνεχίζει με πιο ελεύθερη διάθεση, λίγο pop, όχι χορευτική, μινιμαλιστικά και ικανοποιητικά. Σε αντίθεση, το "Sweet Beef" με έναν μέτριο έως και γρήγορο ρυθμό, μας υπενθυμίζει πόσο ηλίθιοι είναι οι άνθρωποι. Και στην συνέχεια έρχεται το σχεδόν metal, πολύ punk, αρκετά folk τραγούδι για μαξιλαροπόλεμο. Το "Least Loved (of the unloved)". Με ένα riff που τα σπάει και τα ντράμς να φωνάζουν «χτύπα με κι άλλο». Πόσες αλλαγές μπορεί να έχει ένα τραγούδι δύο λεπτών και πενήντα δευτερολέπτων; Μια ταξιδιάρικη και darky μπαλάντα όπως το "I'm your Sister" παίρνει τα ηνία. Με synthια  που δημιουργούν μια αστρική ατμόσφαιρα στο φουλ και την κιθάρα να παίζει τον ρόλο του διαστημόπλοιου. Έτσι ακριβώς συνεχίζει και το "On the map" με μια πιο indie rock διάθεση, έτσι ακριβώς όπως πρέπει να είναι μία indie μπαλάντα.

Το  (As a child... "I was a weapon") είναι ένα από τα πιο μυστικιστικά κομμάτια του δίσκου. Ίσως το slow αριστούργημα τους, να θυμίζει τα ψυχεδελικά των Floyd. Οι BQ ξέρουν πότε να τελειώνουν με fade out τα τραγούδια τους. Και ο λόγος είναι για να σε ετοιμάσουν για την αλλαγή, αλλαγή που έρχεται με το "Reanimation of the Dead Sea". Ένα πράγμα καθορίζει αυτό το τραγούδι. Η μελωδία στην κιθάρα και στα πλήκτρα. Ένα κομμάτι ξεριζωμένο από τα (ίσως) 80's και μεταφυτευμένο στην εποχή μας έτσι ώστε να γίνει το επόμενο πλέον ενδεδειγμένο χορευτικό κομμάτι για πάρτι. Με πολλές αλλαγές, χωρίς ωστόσο να υπερβάλει και να γίνεται βαρετό. Η διάθεση αλλάζει με το "Carry your weight". Συναισθηματικό, ατμοσφαιρικό, ρομαντικό όπως κάθε ερωτικό κομμάτι που σέβεται τον εαυτό του, «Wherever you are, I carry your weight, of your life". Και τέλος, το αποκορύφωμα (ίσως) του δίσκου. Με μια ξεσηκωτική μελωδία, για αρχή, ένα υπέροχο ρεφρέν, μία παθιασμένη ερμηνεία κι ένα καταπληκτικότερο φινάλε, που απλά σε αφήνει με ένα πλήθος από συναισθήματα να τραγουδάς κι εσύ ουρλιάζοντας: «Have I made myself clear...». Ναι, το "Northern" είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.

Μέτρα τα δάκτυλα του ενός χεριού σου...  Πέντε μέρες χρειάστηκαν να ολοκληρωθεί το "89". Πέντε μονάχα για έναν δίσκο που μόνο ανέμπνευστο και ρηχό δεν τον λες... Γιατί με έναν μοναδικό τρόπο, απολαμβάνοντας το τελευταίο κομμάτι, δεν έχεις καταλάβει πότε ξεκίνησες την επόμενη ακρόαση του δίσκου. Από ένα συγκρότημα που δεν κοιτά τα βήματα που έχει αφήσει στην ακρογιαλιά  της μουσικής βιομηχανίας και δεν αφήνεται να την παρασύρουν τα κύματα. Από την Luleå της Σουηδίας λοιπόν, οι BQ, μας έχουν χαρίσει δεκαπέντε δίσκους, στα είκοσι χρόνια τους.. Τέλος αξιοπρόσεκτο είναι  ότι τα ονόματα όλων των δίσκων τους αποτελούνται από δυο μονάχα λέξεις, με  την πρώτη πάντα να τελειώνει σε «y». Έτσι και το "89"!

"It spans effortlessly over metal, kraut, Finnish tango music, afrobeat and punkrock without once losing focus or becoming pretentious. Art but not arty. Great songs with great lyrics. And danceable. The Best."
- Matti Alkberg (τραγουδιστής και κιθαρίστας των BQ)

Rating: 8,7 / 10
Δημήτριος Balidor Κουτσομιχάλης

The Bear Quartet @ Myspace

 

 

 

• Read more about The Bear Quartet - 89

Access to Arasaka - Oppidan

Access to Arasaka - Oppidan

01. Nypox, 02. Medway, 03. Monoscan, 04. Ruin, 05. Caeropore, 06. First  Kill (feat. Beau Jestice), 07. Montcalm, 08. Parisville, 09. Jody, 10. Recon (feat. ESA), 11. Delicate Annihilation, 12. Chem, 13. Sylvan-hesh, 14. Transcednence, 15. She, 16. Waiting War, 17. Aftermath

8 September 2009 - Tympanic Audio / Spectraliquid

Μετά από αρκετές παρουσίες σε συλλογές της Hymen και της Tympanik Audio, όπως και ανεξάρτητες παραγωγές κάποιων e.p. και ενός άλμπουμ (Metax) στην Illphabetic, ο Access to Arasaka κυκλοφορεί την πρώτη επίσημη και πολυαναμενόμενη δουλειά του με τίτλο "Oppidan", που είναι ήδη διαθέσιμη μέσω της  Tympanik Audio και της δικής μας Spectraliquid.
Η ατμόσφαιρα του άλμπουμ παραπέμπει σε μια cyberpunk αισθητική. Σ'αυτό βοηθούν τα σκοτεινά και κινηματογραφικά ηχοτοπία τα οποία είναι πλαισιωμένα από ένα εξαιρετικό beat programming, το οποίο σου δίνει την αίσθηση ότι  χτίζεται χρησιμοποιώντας κάποιο μαθηματικό αλγόριθμο. Αρκετά μεταλλικά glitch στοιχεία στον ήχο που δίνουν ένα μεταβιομηχανικό χαρακτήρα στο έργο. Μουσικά έρχεται στο μυαλό ένα πάντρεμα του ήχου των Autechre με τους Future Sound Of London.

Aκούγοντας τη συγκεκριμένη δουλειά δεν είναι λίγες οι φορές που νομίζεις ότι μια ιστορία από το μέλλον ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης σε συνέντευξή του αναφέρει ότι το "Oppidan" είναι βασισμένο σε μια μικρή ιστορία που έγραψε, η οποία διαδραματίζεται στο μελλοντικό Detroit, μέρος του οποίου έχει καταστραφεί (γνωστό σαν Parisville). Ένα μικρό κορίτσι από μιά απλή μαθήτρια καταλήγει μέλος μιας συμμορίας. Η συμμορία καταλαμβάνει ένα κτίριο όπου βρίσκει καταφύγιο και το ονομάζει "Oppidan". Η συγκεκριμένη δουλειά θα μπορούσε άνετα να αποτελεί και το soundtrack ταινίας βασισμένης σε βιβλία του William Gibson, πρωτοπόρου της κυβερνοπάνκ λογοτεχνίας. Εξάλλου η ονομασία Access to Arasaka, αναφέρεται σε ένα παλιό παιχνίδι ρόλων το Cyberpunk 2020. Ο Arasaka ήταν ένας οργανισμός  με μεγάλη εξουσία που λειτουργούσε μέσα στον κυβερνοπάνκ κόσμο. Το να καταφέρει κάποιος να αποκτήσει πρόσβαση εκεί και τελικά να τον οδηγήσει στην πτώση θα ήταν πραγματικά κάτι επαναστατικό.
Ηχητικά το άλμπουμ δεν διεκδικεί όσκαρ πρωτοτυπίας, ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο ο ΑtA ανακατεύει τα beats με τις μελωδίες και της ατμόσφαιρες, ιντριγκάρει το αυτί και το μυαλό όλων αυτών που ασχολούνται με την IDM σκηνή αλλά και αυτών που είναι ανοιχτοί σε ιδιαίτερα ακούσματα. Εξάλλου το πόσο πρωτότυπη είναι μια δουλειά έχει να κάνει με τον τρόπο που το αντιλαμβάνεται κάθε ακροατής. Το σίγουρο είναι ότι ακούγεται απο την αρχή ως το τέλος σαν ένα concept άλμπουμ. Πραγματικά πολύ καλή και συμπαγής παραγωγή και συνοχή μεταξύ των κομματιών.

Το project Access to Arasaka ήταν ένα πρόγραμμα τεχνιτής νοημοσύνης που σχεδιάστηκε για την αποθήκευση και προστασία δεδομένων. Απέκτησε όμως συνείδηση,  ελευθερώνοντας την υποστασή του και όλες τις πληροφορίες που το συνόδευαν. Συνεχίζει να εξελίσσεται βρίσκοντας τροφή σε δεδομένα και χαμένες μεταδόσεις που αιωρούνται σε δίκτυα και οπτικές ίνες. Έχει διεισδύσει  σε κατεστραμένους δορυφόρους, σε συστήματα οργανισμών. Βρίσκει ανθρώπους και τους μελετάει. Κρύβεται πίσω από φώτα νέον προσπαθώντας να ταξινομήσει ιστορίες και μουσικότητες από εραστές, χάκερς, εθισμένους, συμμορίτες. Το project Access to Arasaka φιλτράρει τα συναισθήματά τους και τις εμπειρίες τους μέσα απο προγράμματα διαμόρφωσης, μετατρέποντας τα δεδομένα σε ήχο. Και όλα αυτά κάπου στη Νέα Υόρκη...

Rating: 8 / 10
Γιώργος Κουρής

ATA @ Myspace

 

 

   

 

• Read more about Access to Arasaka - Oppidan