Synapscape - Now

Synapscape - Now

  01 hormona / 02 tale / 03 hint / 04 relate / 05 espionage / 06 10 seconds / 07 blades / 08 bodies / 09 flame / 10 bend sinister / 11 clouds / 12 constraints

Ant-Zen / 4 September 2007

• Read more about Synapscape - Now

AUDIOBOOK 3 - a postwave.gr compilation

ο Audiobook 3 είναι η νέα συλλεκτική συλλογή του postwave.gr, αφιερωμένη και αυτή στην ελληνική alternative σκηνή που ολοένα μεγαλώνει και γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα.
Αν εξαιρέσουμε το χρώμα του artwork, το concept παραμένει το ίδιο με τα Audiobook 1 και Audiobook 2. Η συγκεκριμένη τρίτη συλλογή για το postwave.gr, περιέχει αποκλειστικά 15 ακυκλοφόρητα τραγούδια, βγαίνει σε 150 αριθμημένα cd και θα έχει χειροποίητη digipack συσκευασία με υφασμάτινη επένδυση και μεταξωτυπία. Αυτή τη φορά το Audiobook θα φέρει το σκούρο μπλε ως χαρακτηριστικό του, και σε κάθε επόμενη συλλογή αυτό θα αλλάζει.
Οσοι έχουν τις προηγούμενες συλλογές στα χέρια τους θα ξέρουν πως ότι γίνεται στα audiobook γίνεται με πολύ μεράκι και προσοχή, χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος και με ιδιαίτερο σεβασμό στον κόπο των καλλιτεχνών που συμμετέχουν.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε για άλλη μια φορά όλα τα συγκροτήματα που ανταποκρίθηκαν, τα Artracks Recording Studios για το mastering και όσους αναμίχθηκαν ώστε να έχει συνέχεια η προσπάθειά μας.

Tέλος, όσα συγκροτήματα επιθυμούν να συμμετέχουν σε κάποιο από τα επόμενα cd της σειράς Audiobook μπορούν να μας στείλουν mail στο info@postwave.gr και θα επικοινωνήσουμε μαζί τους.



IMPORTANT
Το Αudiobook 3 θα δωθεί δωρεάν στο παρτυ του postwave.gr που θα γίνει στο Underworld (Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2007) σε 150 αριθμημένα αντίτυπα και σε πολυτελή digipack συσκευασία με υφασμάτινη επένδυση και μεταξωτυπία. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

The tracklist

 

VELLO LEAF – now that we are…

Τους γνωρίσαμε στα τέλη του 2006 με το πανέμορφο παρθενικό τους e.p. "Morning Star". Στο ονειρικό 'now that we are..." oι Vello Leaf χτίζουν εύθραυστους τοίχους από synths, κιθάρες και γυναικείες φωνές κάνοντας την προσμονή για την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά ακόμα μεγαλύτερη!

 

COMMON SENSE – suspended

Συγκρότημα με μεγάλη διαδρομή στην alternative σκηνή oι Common Sense, επιστρέφουν φέτος μετά από πολλά χρόνια απουσίας. Το ολοκαίνουριο "suspended" με τις wave μπασογραμμές του κινείται σε κάπως πιο σκοτεινά κλίματα από το παρελθόν και είναι απολαυστικό!

 

BROKEN SEALS – on my way (rough mix)

Kατευθείαν από το studio όπου οι Broken Seals ηχογραφούν τον καινούριο τους δίσκο, το 'on my way' μας δίνει ένα hint για το τι καλό μας ετοιμάζουν. Το συγκρότημα είναι από την Θεσσαλονίκη και μέχρι να κυκλοφορήσει το νέο τους album αξίζει να ψάξετε και το πρώτο τους (ομώνυμο) από το 2005.

 

SLEEPIN PILLOW – instrument of time

Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα νέα συγκροτήματα που άκουσα τον τελέυταίο χρόνο. Οι Sleepin Pillow παντρεύουν rock, pop και electronica με παραδοσιακή μουσική, έχουν πολύ ξεχωριστό ύφος και προσωπικότητα και ανυπομονώ να τους δω και στην σκηνή. Οι avant-garde στιγμές των Deus μου ήρθαν κάπως, αλλά το πάνε παραπέρα..

 

ELECTRIC LITANY - tear

Το demo των Electric Litany έφτασε στα χέρια μου τελευταία στιγμή και μ'ενθουσίασε τόσο που ένανα έναν μικρό αγώνα δρόμου για να προλάβω το mastering. Κάτι σαν post-rock με wave πινελιές, μου έφεραν στο μυαλό συγκροτήματα όπως οι iLiKETRAiNS ή οι Piano Magic. Eνδεικτικά...

 

MY WET CALVIN – cancer after cancer

Γνωστοί ήδη στην Αθηναική σκηνή με τις περίφημες εμφανίσεις και τα υπέροχα hand-made σιντάκια, οι My Wet Calvin σε ένα τραγούδι που θα το ακούσετε μόνο εδώ. Ποπ με άποψη και χαρακτήρα, experimental στοιχεία και νοσταλγικές ματιές στην indie σκηνή των late 80's - early 90's.

 

POP EYE – if you

Electropop! Θα μπορούσα να το γράψω με κεφαλαία γράμματα, μια και το "if you" είναι ένα άψογο δείγμα καθαρής electropop, συναισθηματικό, ρυθμικό, απλό και ευκολομνημόνευτο. Oι Pop Eye παίζουν εδώ και εκεί τον τελευταίο καιρό, οπότε ψάχτε το λίγο γιατί αξίζει τον κόπο.

 

DE:TECH feat. BABY QUEEN – empty man

Εμπνευσμένο από τις περιπέτειες του Tin Man (Land Of Oz), το "empty man" είναι μια υποβλητικά σκοτεινή synthpop σύνθεση που χαρακτηρίζεται από την θεατρική ερμηνεία του de:tech και της baby Queen. Πότε τρομακτικό και άλλοτε συγκινητικό, όπως τα περισσότερα παραμύθια.

 

KILLINNOSENSE – hope departed

Ενα από τα πιο ελπιδοφόρα νέα σχήματα αυτή τη στιγμή οι Killinnocence, θα ακουστούν σίγουρα αρκετά στο σύντομο μέλλον, οπότε δώστε ιδιαίτερη προσοχή, είναι πολύ καλοί. Ηλεκτρονικός ήχος με ποπ, wave και trip-hop στοιχεία, αρκετά κοντά στο ύφος του 1ου album των Bang Gang ή κάποιες δουλειές της Bjork.

 

MATISSE – mind the gap (DECODE remix)

Οι Decode έκαναν remix σ'ένα από τα καλύτερα τραγούδια του τελευταίου δίσκου των Matisse και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Το "mind the gap" είναι έτσι κι αλλιώς από τα πιο δυνατά πράγματα που ακούσαμε φέτος, φανταστείτε το τώρα έτοιμο για hit και στα electro-dancefloors!

 

STRANGE ZERO – 22

22 είναι τα χρόνια φιλίας μεταξύ των μελών των StrangeZero και το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε αυτή τη σχέση και μουσική συνύπαρξη του Αθηναικού ντουέτου. Electronica με συναίσθημα, που με λίγο ραδιοφωνικό airplay θα μπορούσε να γίνει super επιτυχία.

 

STORM ELVES – no step further

Τα Storm Elves πέφτουν πολύ χαμηλά αναμειγνύοντας το θόρυβό τους με electroclash φόρμες, για να δημιουργήσουν έναν ξεκαρδιστικό kitch high fantasy διάλογο μεταξύ γυναικείων και αντρικών φωνητικών. Αν τα τελευταία σάς θυμίζουν κάτι, ξέρετε υπερβολικά πολύ κόσμο στο forum του postwave..

 

FORKYS – steps of thy spirit

Κυκλοφόρησαν στις αρχές της χρονιάς το πρώτο τους album για την Dead Scarlet Records με dark electro επιρροές και πολλές φορές αιθέρια γυναικεία φωνητικά. Το τραγούδι που βρίσκουμε εδώ είναι ολοκαίνουριο και κινείται σε αρκετά πιο ambient ατμόσφαιρες από αυτές που είχαμε συνηθίσει τους Forkys!!

 

MATINEE – I’d be the first

Νεοσύστατο ντουέτο από τα Ιωάννινα και την Πάτρα. Το 'I'd be the first" είναι ένα από τα πρώτα τραγούδια που ηχογράφησαν και το ύφος τους θα μπορούσε να ενταχθεί στο new new-wave, αν αυτό σας λέει κάτι. Αλλιώς, κάπως σαν τους She Wants Revenge στο λιγότερο θορυβώδες...

 

CIRRUS – dragon march

O Ερμής από τους High Level Static και το προσωπικό του new age-ambient project. To dragon march είναι ένα καινούριο τραγούδι του Cirrus, που μετά από ένα πολύ καλό πρώτο album δείχνει εδώ μια κάπως διαφορετική κατεύθυνση που θα ενθουσιάσει τους φίλους των In The Nursery.

 

 

Κώστας Μπρέλλας
postwave.gr

• Read more about AUDIOBOOK 3 - a postwave.gr compilation

Corde Oblique - Volonta d' Arte

Corde Oblique - Volonta d’Arte

Cantastorie / Amphiteatrum puteolanum / Casa hirta / Before Utrecht / Atheistic woman / Kaiowas / My harbour / Kunstwollen / Panneggio / Cuma / La Pioggia sui tasti / Olhos cinzentos / Piazza Armerina

27 September 2007 / Prikosnovenie

Το Volonta d'Arte είναι το 4^ο σε σειρά album του Riccardo Prencipe (σύνθεση, κλασσική κιθάρα, μεσαιωνικό λαούτο) και το 2^ο κάτω από το project Corde Oblique. Ο τίτλος καθώς μεταφράζεται ως   «Art's will» είναι πολύ εύστοχος όσον αφορά το περιεχόμενο, καθώς πρόκειται για ένα πραγματικά «περίτεχνο» album με πολύ καλή ενορχήστρωση, αιθέρια γυναικεία φωνητικά και ετερόκλητες συνεργασίες που όμως καταφέρνουν να δώσουν ένα αποτέσμα ιδιαίτερα μεσογειακό που οδηγεί  την φαντασία σε μεσαιωνικές αυλές και παραμύθια, σε πορτογαλλικά Fado ενώ «τσιγκλάει» του καθενός μας ξεχωριστά τις μελαγχολικές στιγμές.

Πάντα με γοήτευε η Νάπολη, τόσο για τις περίεργες ιστορίες της και τον καλλιτεχνικό της πλούτο αλλα αυτή τη φορά έχω εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από την δεξιοτεχνεία αυτών των μουσικών που έχει προικίσει αυτή η πόλη, ώστε ακούγοντας ορισμένα tracks όπως το «Cantastorie»,  το «Panneggio» και το «La Pioggia sui tasti» μου δίνουν την αίσθηση πως δανείζονται κάτι τόσο δυναμικό από τον Βεζούβιο και ταυτόχρονα πέφτουν στη δίνη ενός μεσογειακού κύματος...τόσο πολύ δηλαδή που και εγω απορώ μ' αυτά που γράφω!

Πολύ δυνατό σημείο του album η καλη ενορχήστρωση, ο προσωπικός χαρακτήρας και μια διαδρόμή που μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα brief στην ιστορία τέχνης της μουσικής. Αδύνατο σημείο, πιθανώς για πολλούς να θεωρηθεί ότι το tracklist είναι κυρίως στα ιταλικά. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα εκτιμηθεί ιδιαιτέρως σαν ήχος από εκείνους που συμπαθούν ακούσματα neofolk και κλασσικής μουσικής.Τέλος...θέλοντας να δικαιολογήσω τον βαθμό αξιολόγησης, λέω μόνο τούτο : Θα έπρεπε σχεδόν αντικειμενικά να γράψω 7.8, αλλά δίνω έναν πόντο παραπάνω για το συναίσθημα του συνθέτη, τη μουσική αρτιότητα κάθε μουσικού ξεχωριστά και την αδυναμία μου στις απίστευτες μακαρονάδες «ναπολιτέν» !

Υ.Γ. Όντως..το track «Kaiowas» αν σας ακουστεί οικείο, είναι που διασκευάστηκε επιτυχώς σε μια ακουστική απόδοση στο album «Chaos AD» των Sepultura !

Guests : Caterina Pontrandolfo , Floriana Cangiano, Simone Salvatori (Spiritual Front), Sergio Panarella (Ashram), Claudia Florio (Lupercalia), Catarina Raposo (Dwelling), Alfredo Notarloberti (Ashram - Argine), Luigi Rubino (Ashram), Eugenio Catone, Franco Perreca, Francesco Paolo Marina, Alessio Sica (Argine).

• Read more about Corde Oblique - Volonta d' Arte

Ian Brown - The World Is Yours

Ian Brown - The World Is Yours

  1. World Is Yours   2. On Track  3. Sister Rose 4. Save Us   5. Eternal Flame  6. Feeding Of The 5000   7. Street Children  8. Some Folks Are Hollow   9. Goodbye To The Broken   10. Me And You Forever  11. Illegal Attacks 12. World Is Yours

24 September 2007 / Polydor 

Ian Brown still wanna be adored!! Στα 44 του ο Ian δείχνει να μη μασάει και επιχειρεί όπως φαίνεται να μείνει στη μουσική ιστορία για κάτι ολότελα δικό του και όχι μόνο ως πρώην μέλος μιας εκ των πιο σπουδαίων βρετανικών μπαντών,των Stone Roses. Ως frontman των Roses είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει σ'έναν από τους επιδραστικότερους δίσκους των δεκαετιών 80-90,σημαδεύοντας για τα καλά τον επίλογο της πρώτης δεκαετίας με το ομώνυμο ''Stone Roses''. Ως solo τραγουδιστής πάλι, πάτησε γερά στα πόδια του υπερκαλύπτοντας την απουσία ιδιαίτερων φωνητικών ικανοτήτων με περίσσια αυτοπεποίπηθηση και πάθος σε κάθε του ερμηνεία. Γι'αυτό και μας απασχολεί ακόμη, χρονια μετά το ξέσπασμα της μαντσεστεριανής ποπ των late '80s, φτάνοντας αισίως τους 5 solo δίσκους.

 Για να ξεπεράσει μάλιστα τις καλύτερες μέχρι τώρα δουλειές του, τα πολύ καλά ''Golden Greats''(2000) και ''Solarized''(2004), στο ''The World Is Yours'' επιστρατεύει μια ολόκληρη μουσική dream team. Sinead O'Connor, Andy Rourke, Paul Ryder, Steve Cook και Paul Jones είναι όλοι εδώ και κάνουν guest εμφανίσεις. Ακόμη και την πόρτα του Paul McCartney χτύπησε,για να αρνηθεί ο τελευταίος στο παρα πέντε. Κάτι θα ήξερε το σκαθάρι...

Όχι, το ''The World Is Yours'' δεν είναι άσχημο album.Είναι προσεγμένο και δουλέμενο όπως αρμόζει σ΄ένα σεβαστό καλλιτέχνη όπως ο Ian Brown,αλλά μέχρι εκεί. Μόνη και ικάνη απόδειξη της δουλειάς που έχει προηγηθεί είναι τα μεγάλα ονόματα που αποδέχονται την πρόσκληση του Brown στο 5ο του album. Στιχουργικά είναι λες και ξύπνησε στα 44 του για πρώτη φορά, για να συνειδητοποιήσει την ασχήμια του πολέμου,την πείνα και την φτώχεια που μαστίζει μεγάλο μέρος του πλανήτη,τη διαφθορά που κυριεύει την εκλησία. Δεν αμφισβητώ την ειλικρίνεια όλων αυτών των ανθρώπινων προβληματισμών,ποιος άλλωστε δεν τους συμμερίζεται? Αυτό που αμφισβητώ είναι η καλλιτεχνική τους ''αξία'' τη στιγμή μάλιστα που είναι τόσο παιδικά και απλο'ι'κά διατυπωμένοι,σε σημείο που καταντούν γραφικοί και μπανάλ.Για άλλους πάλι αυτό μπορεί και να είναι το δυνατό σημείο του Ian Brown.

Η απλότητα με την οποία προσεγγίζει τους προβληματισμούς του δίχως να φοβάται να αναφερθεί σε ευαίσθητα ζητήματα που αναπόφευκτα πολιτικοποιούν το δίσκο του. Και όλα ίσως να έδεναν καλύτερα στο δίσκο αυτό εάν η στιχουργική απλότητα δεν επεκτείνετο και στα μουσικά μέρη.Τα πλήκτρα είναι παρόν απο την αρχή μέχρι το τέλος, εύηχα και άψογα μιξαρισμένα, όμως τόσο προβλέψιμα και παρωχημένα που σε κουράζουν με τη μόνιμη παρουσία τους.Το beat φέρνει στην επιφάνεια τη συμπάθεια του καλλιτέχνη για την hip-hop μουσική την οποία εξ'αρχής δεν κρύβει αφού απευθύνθηκε στο Νεορκέζο hip-hop παραγωγό Emile για να αναλάβει τα drums και τα beat loops του δίσκου. Δε λέω,ωραία η μουσική πολυφωνία και η πολύχρωμη προσέγγιση,όμως η αίσθηση που σου δίνει αυτή η hip-hop like παραγωγή στα τύμπανα είναι οτι ακούς το ίδιο μακρύσουρτο και ατελείωτο τραγούδι. Απο την άλλη όμως το μόνιμο down-beat και τα ηλεκτρονικά προγραμματισμένα πλήκτρα και τα μπόλικα έγχορδα που κάνουν περισσότερη αισθητή την παρουσία τους από κάθε άλλη φορά στο album αυτό,  προσδίδουν μια κινηματογραφική αίσθηση στο δίσκο που σε κάνει να χάνεσαι για λίγες στιγμές ταξίδευοντας στην όμορφη εποχή της ποπ.

 Όπως και να έχουν τα πράγματα,προβλέψιμα η όχι,αυτός είναι ο Ian Brown.Ιδιαίτερος και ξεχωριστός ακτινοβόλος και συναισθηματικός όπως πάντα. Ποτε δεν προσπαθεί να αντιγράψει,εμμένει στο δικό του προσωπικο style και πάντα καταφέρνει να σε κερδίζει χωρίς να είναι όυτε η σπουδαιότερη φωνή, ούτε ο πιο προικισμένος στιχουργος του πλανήτη. Ακόμα και σε περιπτώσεις όπου η έμπνευση δε βρίσκεται σε έξαρση όπως κατά τη γνώμη μου στον εν λόγω δίσκο,ο πρίγκηπας Ian αξίζει μια ευκαιρία.

Rating: 7 / 10
Δημήτρης Συνοδινός

Ian Brown - illegal attacks video

comments & discussion 

• Read more about Ian Brown - The World Is Yours

London After Midnight - Violent Acts Of Beauty

London After Midnight - Violent Acts Of Beauty

The Beginning of the End / Feeling Fascist? / Nothing's Sacred / Heaven Now / America's a Fucking Disease / Complex Messiah / Republic / Fear / Pure / The Kids Are All Wrong / Love You to Death / The Pain Looks Good on You

Trisol / 26 October 2007 

Θεωρούνται ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της gothic σκηνής της Αμερικής, παρότι είχαν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα ουσιαστικά μόλις 2 albums. Φέτος επέστρεψαν στην δισκογραφία μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια και καλώς ή κακώς η συγκεκριμένη κυκλοφορία από μόνη της αποτελεί είδηση... Παρά την μεγάλη δισκογραφική απουσία οι London After Midnight ήταν σχετικά ενεργοί, κάνοντας συνεχώς ζωντανές εμφανίσεις, δίνοντας συνεντεύξεις και πάντα κατάφερναν και γινόντουσαν εξώφυλλο στα σχετικά περιοδικά. Ευτυχώς κυκλοφόρησαν το "Violent Acts Of Beauty" γιατί βάδιζαν επικίνδυνα στα χνάρια των Sisters Of Mercy...

Ο δίσκος κινείται στο γνώριμο ύφος των London After Midnight αλλά αυτή τη φορά με ακόμα πιο απλές μελωδίες (κι όμως!), λιγότερο μυστηριακός και σκοτεινός, αλλά πιο επιθετικός και πολιτικοποιημένος (!), εμπνευσμένος από την κατάσταση του κόσμου σήμερα, της γενικότερης πολιτικής αστάθειας και τους πολέμους που κυρίως έχει εμπλακεί η Αμερική.

Η αλλαγή αυτή του ύφους διαφαίνεται από την εισαγωγή του εναρκτήριου "The Beginning of the End". Ακολουθεί το δυναμικό "Feeling Fascist?" από βρίσκουμε τα γνώριμα synths των London After Midnight να στολίζουν το κομμάτι, ενώ το "Nothing's Sacred" θα μπορούσε να είναι τραγούδι των Killing Joke όπου με ευκολία οι London After Midnight εναλλάσσουν στοιχεία dance, punk, industrial και goth. Στην συνέχεια έχουμε ένα από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, το "Heaven Now", μια μπαλάντα που δεσπόζει η φωνή του Sean Brennan με την συνοδεία πιάνου. Το "America's a Fucking Disease" είναι ότι πιο rock μας έχει παρουσιάσει το συγκρότημα, όπου ακόμα και το φλάουτο που χρησιμοποιείται μας φέρνει στο μυαλό τους Jethro Tull. Ακολουθούν τα mid tempo "Complex Messiah" και "Republic" (I don’t care if you hurt / I don’t care if your blind / its to late to convince you / I don’t care if you die, so die).  Το  ρυθμικό "Fear" είναι ήδη σχετικά γνωστό αφού είχε συμπεριληφθεί στο soundtrack της ταινίας SAW II, ενώ οι ρυθμοί πέφτουν με το "Pure", ένα αργό συναισθηματικό κομμάτι με πιάνο-φωνή, όπου ο Sean Brennan απολογείται (I used to be sure / I used to be pure / I can not explain / I get lost in the pain)...

Στο "The Kids Are All Wrong" μετά από μια εισαγωγή με σχεδόν techno beat η κατάσταση εξελίσσεται σε ενός είδους γρήγορου πάνκ. Μια από τις συνθέσεις που ξεχωρίζουν είναι το μυστηριακό "Love You To Death" που βαδίζει για μια ακόμη φορά στην παλιά γνώριμη θεματολογία (only I can make your life complete / just give yourself to me / only I can claim your destiny) και εν τέλη το "The Pain Looks Good on You" που κλείνει το δίσκο μοιάζει σα να είχε έξω από τα recording sessions του κλασικού τους album "Psycho Magnet".

Ο δίσκος ομολογώ ότι ακούγεται ευχάριστα, έχει ρυθμό, παλμό και σίγουρα μια πιο σύγχρονη αύρα. Βέβαια τα εννέα χρόνια απουσίας κάνουν την κριτική του πιο αυστηρή και σίγουρα δεν είναι ο δίσκος αποκάλυψη που περίμεναν οι απανταχού goth-fans, αλλά σε γενικές γραμμές το "Violent Acts Of Beauty" δεν απογοητεύει και πιθανόν να πετύχει τον σκοπό του...Τα gothic dancefloors δηλαδή.

  comments & discussion

• Read more about London After Midnight - Violent Acts Of Beauty

Destroid - Loudspeaker

Destroid - Loudspeaker

  01 Let Me Leave / 02 Bird of Prey / 03 Revolution / 04 Run And Hide (Edit) / 05 Forever / 06 Only A Vision / 07 Friend Or Foe (The Betrayal) / 08 Bittersweet Fate / 09 Moral / 10 As The World Turns / 11 Open My Eyes / 12 Cover Your Ears / 13 Ruins (Edit) / 14 Mourn

Pro Noize / 25 October 2007 

Και εκεί που δεν κινιόταν τίποτα το καλοκαίρι… ο χειμώνας μπαίνει με ορέξεις, Και κάποιοι είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν το EBM ζωντανό. Και καλά οι VNV, οι Rotersand και οι Covenant (με το επερχόμενο live τους) να προσπαθούν… Αλλά ο πολύς Daniel Myer (Haujobb, HMB, Architect) μάς ήρθε ουρανοκατέβατος!

Για να μην υπάρξουν απογοητεύσεις, πρώτα θα διευκρινίσω τι ΔΕΝ κάνει (και δεν φαίνεται να προσπαθεί καν να κάνει) το άλμπουμ:

• ΔΕΝ ικανοποιεί τους φίλους των Haujobb. Τουλάχιστον όχι όπως θα τους ικανοποιούσε ένα άλμπουμ των Haujobb. Τα ηχοτοπία και η Haujobb θεματολογία απέχουν. Με δυσκολία μπορείς να το πεις industrial ή κατεξοχήν πειραματικό album.
• ΔΕΝ δημιουργεί νέο είδος. Και αυτό το λέω για τυχόντες φαν της Pzycho Bitch που φαντάστηκαν ότι Pro Noize + Daniel Myer = κάτι καινούριο τουλάχιστον εφάμιλλο του trip noise. Οι ρυθμοί όντως τριπάρουν πού και πού, σαφώς περισσότερο από ότι στη  μέση EBM κυκλοφορία, και ο θόρυβος είναι πανταχού παρών, αλλά κυρίως στο υπόβαθρο (ως μακρόσυρτοι ήχοι πχ), ως παραμόρφωση σε ένα κανάλι ή ως περιοδικά επαναλαμβανόμενο εφέ.
• ΔΕΝ είναι το «electro album της χρονιάς!» όπως θα προσπαθούσε να σας πείσει κάποιο δελτίο τύπου.
• ΔΕΝ πήρε το αυτί μου περισσότερες αναφορές στο robotech πέρα από τον τίτλο, αλλά δεν είμαι και ειδικός :P.

Τώρα που ξεκαθαρίστηκαν αυτά, οφείλω να πω ότι είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ. Ξεκινάει με το ρυθμό που μας άφησε το vertical theory (αν και θα έλεγα με αναφορές στο ρεμίξ των glis που υπάρχει στα vertical mixes), και αρκετά σκοτεινούς, κάπως άκυρους και αυτοσαρκαζόμενους στίχους και γυναικεία samples στο let me leave. Σιγά σιγά όμως διαφοροποιείται από το παρελθόν όλο και περισσότερο: ένα πρωτότυπο θορυβώδες, αλλά ταυτόχρονα cheesy συνθ στο bird of prey μάς δίνει έναν Daniel Myer αναπάντεχα «εμπορικό», για να σοκάρει ακόμα περισσότερο το εντελώς κλασσικό EBM του revolution (κάτι μού φέρνει σε Rotersand στα πιο σκληρά τους).
Το έξοχο reverb και delay του forever μάς επαναφέρουν στο τι ακριβώς πρέπει να περιμένουμε από το άλμπουμ: club hits που έχουν το καθένα την προσωπική και πρωτότυπη πινελιά του Myer, χωρίς να αφήνουν κάποιο να περάσει χωρίς να υπαινιχτούν τη μαεστρία του στη δημιουργία νέων ήχων. Ακόμα περισσότερο, μάς δείχνει το πώς οι ήχοι του μπορούν να χρησιμοποιηθούν σήμερα (και όχι το 2012) σε πιο mainstream μουσική.
Εκεί που πέφτει η μασέλα, όμως, είναι όταν έρχονται, αναπάντεχα, στη μέση του άλμπουμ, όχι ένα, αλλά 3 κομμάτια που θα μπορούσαν να είναι στο top 20 της χρονιάς: το friend or foe, το bittersweet fate (ξεκινάει σαν φτωχή στιχουργικά μπαλάντα, αλλά αυτός ο θόρυβος που μπαίνει στη μέση του και το συνοδεύει μέχρι το τέλος είναι διαμάντι!) και το σκληρό σφυροκόπημα (που σπάει με σύνθια) του moral απλά ρίχνουν τη σκιά τους σε ό,τι ακολουθεί! Το Cover Your Ears χρειάζεται να κάνει ζογκλερικά με τις κορίνες της electroclash πάνω από ένα λάκκο θορύβου για να καταφέρει να διατηρηθεί στη μνήμη!

Εν ολίγοις, το loudspeaker είναι πρωτότυπο, δυνατό, γεμάτο χιτάκια, αλλά μπορεί και να σας αφήσει μια ελαφριά αίσθηση πικρίας για την χαμένη ατμόσφαιρα. Ίσως κάποιος άλλος στο στίχο και στο τραγούδι να βοηθούσε. Σαφώς όμως θα ήμουν ευτυχής αν βγαίνανε πιο πολλά άλμπουμ σαν κι αυτό στο χώρο!

  comments & discussion

• Read more about Destroid - Loudspeaker

iLiKETRAiNS - Elegies To Lessons Learnt

iLiKETRAiNS - Elegies To Lessons Learnt

We All Fall Down / Twenty Five Sins / The Deception / The Voice of Reason / Death of an Idealist / Remnants of an Army / We Go Hunting / Come Over / Spencer Perceval / epiphany / Death Is The End 

Beggars Banquet / 1 October 2007 

Στο πρώτο άκουσμα κάποιων δίσκων υπάρχει μια ιδιαίτερη στιγμή, και εννοώ αυτούς τους δίσκους που δύσκολα βγαίνουν, δύσκολα περιγράφονται και ποτέ δεν ξεχνιούνται. Είναι μια μικρή στιγμή στις πρώτες νότες του πρώτου κομματιού, που μετά από μια αδιόρατη διαδικασία κατάρρευσης κάθε συναισθηματικής άμυνας προς αυτό που ακούς, πιάνεις τον εαυτό σου να κρατά την αναπνοή του. Η πλήρης συγκέντρωση των αισθήσεων μέχρι τη διαμόρφωση της πρώτης αντίδρασης, της πρώτης έκφρασης. Κι αν δεν το πιάνετε ακριβώς, θυμηθείτε τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Another night in" στο Curtains των Tindersticks, τις πρώτες λέξεις που αρθρώνει ο Scott Walker στο Tilt, για να μην πούμε για τον κύριο που έχει βρει το μαγικό ραβδάκι γι’αυτές τις ανεκτίμητες «παρενέργειες», τον Glen Johnson των Piano Magic. Κομμάτια και ακούσματα που φυσικά δε συγκρίνονται μεταξύ τους. Μα ίσως να είναι όλες αυτές οι στιγμές μια πρώτη μικρή συναισθηματική ένδειξη ότι έχεις βρει μετά από καιρό άλλη μια σανίδα σωτηρίας στη διαρκή αναζήτηση (της) καινούργιας μουσικής.

Οι  iLiKETRAiNS είναι ένα πολύ νέο συγκρότημα που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single πριν 2 περίπου χρόνια. Ακολούθησε το mini-album Progress – Reform, ένα σύνολο βουτηγμένο στη μελαγχολία απ’την αρχή μέχρι το τέλος μέσα από εφτά θολωμένες ρετρό ιστορίες... Ο κόσμος των iLiKETRAiNS έδειξε απ’την αρχή ξεχωριστή χάρη. Το ονειρικό πέπλο των Slowdive ντύνει τις τραγικές διηγήσεις γεμάτες πόνο, απώλεια, μοιραίες καταλήξεις ιδιαίτερων ανθρώπων. Αργά, σαν μοιραία κι αυτές, κορυφώνονται, ξεσπούν στα ηλεκτρικά παραλυρήματα των Mogwai μέχρι όλα να αφεθούν στη λυρική σιωπή των Godspeed! You Black Emperor. Κομμάτια όπως το Terra Nova, Stainless Steal, The Beeching Report, ζωγραφίζουν στον ουρανό και στη γη τα χαμένα φθινοπωρινά χρώματα, παίρνουν τη ζωή απ’τις κινήσεις για να τη δωρίσουν στην πιο βαθειά μελαγχολική ονειροπόληση. Στην καρδιά του Φθινοπώρου –που τελικά δείχνει ότι έχει καρδιά- ήρθε το Elegies to lessons learnt, το ντεμπούτο της μπάντας με το αμήχανα απλό όνομα. Kουβαλούσε στις πρώτες του νότες αυτή τη μικρή-μεγάλη στιγμή που τελικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επιβίβαση στο με ειλικρίνεια δηλωμένο αγαπημένο τους μέσο. Ποιος δεν αγαπάει τα ταξίδια με το τρένο άλλωστε; Το τελευταίο μου αξιόλογο ταξίδι με τρένο ήταν μια μαγευτική διαδρομή στην αρχοντική απλότητα της φύσης στην Τοσκάνη της Ιταλίας. Ένα ταξίδι απ’τη Ρώμη στη Φλορεντία, όπου η φυσική ομορφιά έθετε απαράβατους κανόνες στην εικαστική της συνύπαρξη με τον άνθρωπο...Μα το τρένο δεν είναι μόνο η διαδρομή, ούτε μόνο η συνεχής αλλαγή των κινηματογραφικά κινούμενων εικόνων. Είναι το καθρέφτισμα του τοπίου στα πρόσωπα των γύρω ανθρώπων, η παρατήρηση της κοινής εμπειρίας σε πρόσωπα και κινήσεις.

Η αναπνοή κόβεται για λίγο, όσο ξεδιπλώνονται οι κιθάρες που συνοδεύουν τους πρώτους στίχους του We all fall down, ίσως είναι η ώρα να κλείσεις τα μάτια. Το ταξίδι συνεχίζεται πάνω στις αχάραχτες ράγες της φαντασίας, ή μάλλον τώρα ξεκινά. Το γκρίζο του ουρανού εξασθενεί τα χρώματα και θαμπώνει το λευκό. Υγρός αέρας, σκοτεινιασμένη έρημη ύπαιθρος, το τρένο τα διασχίζει αργά σε διαδρομή που όσο απομακρύνεσαι απ’την αρχή της, τόσο πιο πολύ την ξεχνάς. Το ταξίδι του Elegies to lessons learnt δεν έχει σταθμούς, έχει εναλλαγές τοπίων, περιγράφει διαφορετικές παράξενες ανθρώπινες ιστορίες που εκτυλίσσονται κάτω απ’τον ίδιο βαρύ ουρανό. Οι κιθάρες που δίνουν το χρώμα και την απεραντοσύνη στον ορίζοντα φτιάχνουν στρώματα από ήχους, κάποια αργά, καθαρά και μελωδικά και άλλα πιο θορυβώδη που παραμορφώνουν τον ήχο, και σκεπάζουν ολοκληρωτικά τις τρομακτικές αφηγήσεις με ομίχλη. Μέχρι το ξέσπασμα, που παραπέμποντας στις ονειρικά κρεσέντα των πιο αγαπημένων shoegazer συγκροτημάτων, πλημμυρίζει με συναίσθημα και κορυφώνει το κάθε κομμάτι. Σε κομμάτια όπως το Twenty Five Sins, προβάλλει πιο ξεκάθαρα κι άλλη πτυχή του δίσκου...Καθώς το τρένο περνά μέσα απ’τη μικρή πόλη που σαν πόλη – φάντασμα ξεπρόβαλε απ’το πουθενα στη στοιχειωμένη ύπαιθρο, μπορείς να δεις μέσα απ’τα παράθυρα τα ταραγμένα πρόσωπα των κατοίκων απ’τις παράξενες διηγήσεις κάποιου μυστηριώδους ξένου...Οι δολοφονικές μπαλάντες του Nick Cave, δίνουν την αίσθηση της ανασφάλειας, στο σκοτάδι άλλωστε κρύβονται πάντα οι πιο τραγικές φιγούρες. Και οι μπαλάντες των iLiKETRAiNS είναι τέτοιες εξιστορήσεις, μονόλογοι κυνηγημένων, καταραμένων, δολοφονικό ένστικτο, απογοήτευση και κυνήγι μαγισσών.  Οι αναφορές σε ιστορικά πρόσωπα, λιγότερο γνωστά, που είχαν εμπνεύσει το συγκρότημα σχεδόν σε όλα τα κομμάτια του Progress – Reform, δε λείπουν. Το Remnants of an army αναφέρεται στον μοναδικό επιζόντα από τον αγγλικό στρατό των 16500 ανδρών απ’τον αγγλο-αφγανικό πόλεμο στα μέσα του 19^ου αιώνα...

Είναι μοναδική αυτή η μουσική απόχρωση που παίρνουν τα κομμάτια απ’το συνδυασμό. Κιθάρες που ορίζουν, τονίζονται και ξεφεύγουν, μαζί με φωνή και στίχους τροβαδούρων που δε θυσιάζονται στην ηλεκτρική λαίλαπα, αλλά συνεισφέρουν στην απόλυτα μελαγχολική ατμόσφαιρα. Η σπασμένη βηματική εκφορά των λέξεων απ’τη βαριά φωνή του Dave Martin αλλάζει χρώμα κατά τη διάρκεια ενός κομματιού, ξεκινά ψιθυρίζοντας και καταλήγει ξεσπώντας...Και παρά τη μονοτονία της αργόσυρτης προσωδίας, φτιάχνει την πιο ιδιαίτερη αίσθηση ακόμα και στη dream pop μαγεία του The Deception. Στο Come Over, η ερμηνεία θυμίζει τη μοναχική διαδρομή του Chris Eckman, μα η μαγεία βρίσκεται στον υπόγειο ήχο των εγχόρδων, μια πένθιμη μακρινή μελωδία μέχρι να ξεσπάσει η ηλεκτρική καταιγίδα...explosions in the sky.

Epiphany… Μια instrumental ανάδυση, που δε θέλει να σε επαναφέρει,να σε ξυπνήσει, ίσως μόνο να σε ανασηκώσει, να κοιτάξεις τριγύρω καλύτερα. Να κοιτάξεις το τρένο που φεύγει χωρίς εσένα μέσα πια, μιας και το ταξίδι δεν τελειώνει, απλά θα συνεχιστεί χαμένο στον απέραντο γκρίζο ορίζοντα όπως αρμόζει στα μαγευτικά πράγματα που κερδίζουν την πολυπόθητη διάρκεια στο χρόνο.

Death IS the end; Πως τολμάτε; Όχι εντάξει, τους αξίζει. Κέρδισαν πολλά με την αρχή τους, ας βάλουν γενικότερα το τέλος που θέλουν. Εδώ κατάφεραν να μας φτιάξουν στον καθένα ένα τόσο προσωπικό ταξίδι, στον κόσμο που συνταξιδεύουμε, να αναζητήσει ο καθένας τον προσωπικό του προορισμό...Τι άλλο να περιμένει κανείς;

• Read more about iLiKETRAiNS - Elegies To Lessons Learnt

Radiohead - In Rainbows

Fuck darkness and light. Let’s just make love to rainbows.

Δεν ξέρω τι περίμενα από τον Thom και τα άλλα τα παιδιά, όταν πολύ ηθελημένα και επιδεικτικά αποφάσισα να μπώ στο παιχνιδάκι τους με το download της 10^ης Οκτωβρίου. Κανονικά. Μπηκα στο site, έκανα την παραγγελία μου, όρισα την τιμή μου (με πλήρη συνείδηση των δεσμών της ελευθερίας που μου προσφέρεται, ότι όχι, δεν ορίζω εγώ την αξία της μουσικής τους, πιο πολύ με αγοράζουν παρά τους αγοράζω), αν και ήξερα ότι με το που θα έσκαγαν τα πρώτα e-mail, σε 5-10 λεπτά το album θα ήταν διαθέσιμο με τους γνωστούς costless τρόπους. Τι περίμενα? Να σώσει τη μουσική? Να επαναπροσδιορίσει τους Radiohead? Να σπρώξει εκείνους που στέκονται ανάμεσα σε παρελθόν και μέλλον, κατευθείαν μέσα στο κενό? Να μου αποκαλύψει κάτι που χάνω από τη ζωή μου? Την ευαισθησία? Τον έρωτα? Σκοτάδι? Φώς? Τίποτα! Δεν είχα υψηλές προσδοκίες. Καμία προσδοκία στην ουσία. Μπορεί να το περίμενα 2-3 χρόνια, να το είχα κάνει θέμα συζήτησης πολλάκις αλλά όταν έφτασε η στιγμή της ανακοίνωσης -λιτή και απέρριτη όσο ένα χτύπημα στην πόρτα- απλά την άνοιξα. Won’t you come inside already? Το marketing λειτούργησε σε ένα πολύ βαθύτερο επίπεδο νομίζω. Πέρα από μια (κλισέ) γροθιά στο στομάχι της μουσικής βιομηχανίας και (κλισέ) ισοσκέλισης media και ακροατή. Και  η ιστορία δεν ξεκίνησε στις αρχές Οκτωβρίου και σίγουρα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Είναι πολύ νωρίς για να μιλάμε για after effects. Προσπερνώ την τάση βαθιάς ανάλυσης των καταστάσεων και προχωρώ στη μουσική λοιπόν.

Το In Rainbows με τις πρώτες του ακροάσεις φαντάζει τόσο μα τόσο οικείο, που διατρέχει ένα μικρό κίνδυνο να περάσει απαρατήρητο στους βιαστικούς (και τους κυνηγημένους). Αν είσαι fan, δεν το συζητώ, το‘ χεις! Αν ασχολείσαι έστω και λίγο και έκανες καμιά βόλτα, σε κάποια από τις νεκρές ώρες της δουλειάς και της ζωής σε YouTube και λοιπά on-line media και forums από το 2005 μέχρι και σήμερα έχεις ακούσει την πλειονότητα των τραγουδιών. Αν πάλι δεν ασχολείσαι και ιδιαίτερα αλλά τώρα που βγήκε τo κατέβασες, τα opening lyrics είναι ξεκάθαρα “How come I end up where I started / How come I end up where I belong”. Δεν θα περάσει όμως. Το νούμερο των downloads υπολογίστηκε στο 1,2 εκατομύρια μόλις 3 μέρες μετά την έναρξη της ψηφιακής διάθεσης του album από το inrainbows.com και η IFPI έχει πάθει μια μικρή κρίση προσωπικότητας. Ο μέσος όρος βαθμολογιών στο metacritic είναι  87 (universal acclaim) και είμαι σίγουρη ότι θα ανέβει κι άλλο, καθώς οι Radiohead αποτελούν ground zero για το indie/alternative/arty. Είτε συνεχίζεις να τους ακολουθείς, είτε τους άφησες πάνω στο μεγάλο μπέρδεμα πρέπει να δηλώσεις τη θέση σου και να υιοθετήσεις τους ανάλογους χαρακτηρισμούς που θα ακολουθήσουν (άσχετος, ελιτιστής κτλ). Πάλι ξεφεύγω. Η μουσική λοιπόν.

Η αλήθεια είναι οτι δεν ξέρω. Το έχω πάρει πολύ προσωπικά το θέμα για να ξέρω. (Κάποια από αυτές τις μέρες πρέπει να ανοίξω ένα blog. To θέμα «οι Radiohead και εγώ», μικρή σχέση έχει με κριτική). The Radiohead generation. Με συμφέρει να θεωρώ τον εαυτό μου παιδί της γενιάς των Radiohead αν και όχι από τα πρώτα, όχι από το Pablo Honey. To “Creep” ποτέ δεν ήταν δικό μου, ίσως λόγω ηλικίας, όπως και ποτέ το grunge δεν ήταν δικό μου. Ούτε το The Bends. Στο “Street Spirit” παίχτηκε μια από τις πρώτες στιγμές αποκάλυψης και ενδοσκόπησης και περισυλλογής. To OK Computer τάραξε. Με βολεύει να ταυτιστώ με τους Radiohead. Μια βασανισμένη ιδιοφυία, με τόσο ταλέντο, αν ποτέ αποδεχτεί την πραγματικότητα του εαυτού του και σταματήσει να προσπαθεί να τον αλλάξει. Με ανησυχίες που ξεπερνάνε τις αντοχές του νου χάνοντας τον έλεγχο, παλεύοντας να ζήσει το κανονικό. Με την ικανότητα να προσφέρει αριστουργήματα που θα αλλάξουν τον τρόπο που βλέπει ο κόσμος τη μουσική, το ίδιο εύκολα με εκείνο το ίσιο τίποτα που σκοτώνει. Σε τι βαθμό η μουσική που μας αγγίζει ορίζει τη ζωή μας? Σε τι βαθμό αφήνουμε τη ζωή μας να γράφει μόνη της το soundtrack της? Και όταν κάτι σε βρίσκει την πιο κατάλληλη στιγμή...  σου δίνει μια επιπλέον διαύγεια ακούγοντας πίσω από τις νότες και τις λέξεις ή λειτουργεί σαν ένα ακόμα πέπλο υποκειμενικότητας, κάνοντας το μέρος του μικρόκοσμου σου?

Οι Radiohead λειτουργούν κατα βάση υποσυνείδητα (ως είθισται) με το In Rainbows, και κάπου εκεί προσανατολίζεται το album. Το κλίμα της ηχογράφησης και της δημιουργίας περνάει μέσα από τα ακουστικά ή τα ηχεία προσφέροντας μια απίστευτη αίσθηση χαλάρωσης μετά από ακροάσεις. Το In Rainbows είναι μια επίμονη αγκαλιά. Αρχίζει νευρικά και λίγο επιθετικά, το πρώτο βήμα πρέπει να έχει αυτοπεποίθηση. Το intelligent beat του “15 Step” συνδυάζεται με μια πεντακάθαρη κιθάρα και σε φέρνει άμεσα αντιμέτωπο με το ραδιοκεφαλικό ζήτημα (kid A/Amnesiac). Δεν είναι ανάγκη να επανεκτιμήσεις και να αποφασίσεις, έχει και παιδάκια που φωνάζουν γιούπι και μία συνθετική νότα που φτάνει βαθιά στο στομάχι, εκεί που είναι και οι πεταλούδες. Εξάλλου το “Bodysnatchers” ακολουθεί μια πολύ πιο καθαρή rock δομή και ο Thom φαίνεται να αρχίζει να φρικάρει. Τον φαντάζομαι να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του και τριγύρω του τη μπάντα του διασκορπισμένη, απολύτως προσυλωμένος στο ρόλο του ο καθένας. Καιρό είχαν να ακουστούν τόσο σαν συγκρότημα, σαν δημιουργική ομάδα διακριτών χαρακτήρων και προσωπικοτήτων. Συνέχεια και όχι για 3-4 λεπτά. Η μουσική είναι role playing κατάσταση εξάλλου. Στα  “Weird Fishes/Arpeggi” , “Reckoner” και “Jigshaw falling into place” ικανοποιούν όποιες απαιτήσεις για full frontal μπάντα θέτοντας και το όριο παράλληλα. Το χτίσιμο των τραγουδιών όσο εντατικό και αν φαίνεται, δεν έχει το αναμενόμενο climax, το απογειωτικό φινάλε. Το γιατί δεν αφήνουν την αίσθηση του ανικανοποίητου είναι λίγο μυστήριο ακόμα, ίσως γιατί εκπέμπουν τόση αυτοπεποίθηση και σιγουριά. ‘Ισως γιατί ο ήχος είναι τόσο καθαρός. Τα ριφάκια είναι απλά, με ελάχιστο βάθος σε σημεία ενώ το όποιο distortion μένει μακριά από τις κιθάρες, o όποιος θόρυβος μεταφέρεται στο background. Μια βόλτα στην πόλη απόλυτα συγκεντρωμένη στην προσπάθεια εξέλιξης μιας ιδέας που είναι καρφωμένη στο μυαλό σου, κατά τη διάρκεια επικοινωνίας είτε με τον εαυτό σου, είτε με έναν άλλο άνθρωπο. “...sitting in traffic, thinking” είπε ο Yorke για τους στίχους. Και όμως δεν είναι τόσο εσωστρεφής όσο τον έχουμε συνηθίσει, ούτε και τόσο κρυπτικός περιγράφοντας ιμπρεσσιονιστικές εικόνες (“Faust Arp”) ή όταν, εν μέσω εξπρεσσιονιστικών αναλαμπών ντυμένων με pop αμφιέσεις, ψάχνει εκείνο το άπιαστο πάλι. Παίζει με τις άμυνες σου σε ένα διαφορετικό επίπεδο... a subtle mindfucking starting off emotion. Το “All I Need” είναι συγκινητικό σαν προσπάθεια για συναισθηματική μπαλάντα, λίγο off-tune, με Bartok-ικό πιάνο, παιδικές μελωδίες και έναν αχνό ιστό λευκού θορύβου να τυλίγουν την κανονική, ήρεμη και ευγενική χροιά της φωνής του, με την οποία φαίνεται να έχει συμβιβαστεί πλέον. Υπέροχο. Το φινάλε έρχεται με το μινιμαλιστικό “Videotape”, το πιάνο δεν κάνει παρέα με το beat αλλά δεν το ανταγωνίζεται, κανένας δεν κερδίζει στον αγώνα μελωδίας και πειραματισμού, τα φωνητικά εξημερωμένα, ψύχραιμα και λυρικά και το σύνολο πιο πολύ ονειρικό παρά καταθλιπτικό για ένα τραγούδι που αγγίζει στιγμές τέλους. Και τα χέρια ξεδιπλώνονται, μία ανάσα λίγο πιο βαθιά, οι χτύποι της καρδιάς ελάχιστα επιβραδυμένοι και ένα κοίταγμα βαθιά στα μάτια. Το “In Rainbows” δεν ήρθε για να φύγει.

Η παραπάνω παράγραφος ήταν εξουθενωτική. Τα επίπεδα και οι υφές των Radiohead είναι τόσα που προσφέρονται για διδακτορικά. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το σκοπό τους, ακόμα και διαβάζοντας ανάμεσα στις λέξεις, αφουγκράζοντας πίσω από μελωδίες. Πέρα όμως από εφφέ, στερεοφωνίες, συνθέσεις, κανάλια, δίστιχα, διφωνίες, καταλήξεις, ακόρντα, ρυθμούς και νότες υπάρχει και εκείνο που παίζει με το κεφάλι σου και την καρδιά σου. Αντιπροσωπεύει και μεταφέρει και μετατρέπει και υποδηλώνει τόσο περισσότερα η μουσική. ‘Οχι, δεν είναι εξαιρετικός δίσκος το In Rainbows. Κάποιες ιδέες μένουν ανολοκλήρωτες, το επίπεδο που είναι ικανοί να φτάσουν οι Radiohead δεν το άγγιξαν. Ίσως γιατί η έλλειψη δύο βασικών στοιχείων, της επιδεικτικής τάσης και της σύγχισης, κάνουν τα πάντα πολύ φυσιολογικά. Το Hail To The Thief είναι από τους αγαπημένους μου δίσκους με όλα τα προβλήματα του, γιατί μου αρκούσε το ένα και μόνο τραγούδι για την τελειότητα του. Από το In Rainbows λείπει αυτό, αλλά σαν σύνολο είναι πολύ πιο συνεπές δίνοντας σου tracks για εξαιρετικές live στιγμές, για μοναχικές αναζητήσεις, ακόμα και για ερωτευμένους... Ok, λίγο αρρωστημένα ερωτευμένους. Εξαιρετικοί μουσικοί στη δημιουργία και την εκτέλεση των ιδεών τους. Δεν ξέρω αν είναι η μεγαλύτερη μπάντα της εποχής μας. Το album μέσα στην απλότητα του δεν υπόκειται στην “simple things are nice” κατηγορία γιατί είναι και πάλι τόσο μέσα στο πνεύμα της εποχής, ακόμα και αν αυτό δεν είναι τόσο κατανοητό σε πραγματικό χρόνο.

Θυμάσαι αυτά που φτιάχναμε τότε...  που πατάγαμε όλες τις κηρομπογιές τη μία πάνω στην άλλη και τελευταίο περνάγαμε από πάνω το μάυρο και μετά με κάτι αιχμηρό χαράσσαμε σχήματα και σχεδιάκια, πατώντας δυνατά ή πιο απαλά,  και αποκαλύπτονταν τα χρώματα κάτω από το μαύρο και ψάχναμε να βρούμε τίτλους μετά? Τέχνη φίλε μου, όχι αστεία...  

Immerse your soul.

Μαρία Καραγκούνη

• Read more about Radiohead - In Rainbows

Dave Gahan - Hourglass

Dave Gahan - Hourglass

01. Saw Something / 02. Kingdom / 03. Deeper And Deeper / 04. 21 Days / 05. Miracles / 06. Use You / 07. Insoluble / 08. Endless / 09. A Little Lie / 10. Down 

22 October 2007 / Mute

Σήμερα θα μιλήσουμε για το καινούριο άλμπουμ του Dave Gahan. Το Hourglass. Αλλά πριν ξεκινήσουμε θέλω να φωνάξω δυνατά πως: ΕΙΜΑΙ Η ΛΥΔΙΑ, ΕΙΜΑΙ MODOY ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ! Αυτό για όσους νομίζουν πως εδώ θα διαβάσουν μια αντικειμενική άποψη για τον young at heart, Dave και τις μουσικές του περιπέτειες.

Το πώς καταφέρνει η Mute και «χάνει» όλα τα άλμπουμ, μήνες πριν κυκλοφορήσουν, είναι απορίας άξιο αλλά παρ’ όλα αυτά, το Limited Edition το παρήγγειλα Κυρίες και Κύριοι. Και το t-shirt και το badge. Αμέ. Μόνο μην με ρωτήσετε να σας πω τι πιστεύω για την προηγούμενη δουλειά του, το Paper Monsters. Είμαστε μόνοι μας; Σημεία και Τέρατα! Δεν πρέπει να το έχω ακούσει ολόκληρο πάνω από τρεις φορές και όταν με ρωτάνε αλλόθρησκοι λέω ψεματάκια. «Έλα μωρέ, είσαι υπερβολικός. Δεν ήταν κακό.» Τι να κάνω; Αγαπάω. Κι όταν αγαπάς, προστατεύεις και καμιά φορά κάνεις πως δεν βλέπεις.

Hourglass σημαίνει κλεψύδρα και πείτε μου τι σχέση έχει ένας 45άρης με μια κλεψύδρα; Το είπε και μόνος του: «It always seems to be a theme in my life that I’m racing against time… I’m still a teenager who’s desperately trying to grow up, but in total fear of it really happening». Όσοι μεγαλώσαμε βιολογικά μαζί του, τον καταλαβαίνουμε θαρρώ και ίσως να νοιώθουμε και αυτό το παιδί που βγαίνει από μέσα του και ζητά επιβεβαίωση. Συνεχή επιβεβαίωση. Όταν τον ρώτησαν αν θεωρεί τους Depeche Mode την δεύτερη / θετή του οικογένεια, απάντησε πως ο Fletch θα μπορούσε να είναι ο πατέρας της οικογένειας και ο Martin η μητέρα. Στον εαυτό του έδωσε το ρόλο του παιδιού που προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει την μητέρα του να νοιώσει υπερηφάνεια. Ψυχοθεραπεία ναι;

Ναι. Ακούστε τους στίχους και των 10 κομματιών του Hourglass. Ξεκινώντας από το single Kingdom, «Can you feel me coming – Open the door it’s only me – I have that desperate feeling – In trouble is where I’m going to be», μέχρι και το τελευταίο κομμάτι. Το Down, «Take my body and soul – I feel so old… Down on the ground – It’s where I’m bound». Δεν είναι παράξενο λοιπόν που ο Dave προσπαθεί να ξεφύγει. Να ξεφύγει; Από ποιόν; Από τους Depeche Mode. Μα γιατί; Επειδή μπήκε γρήγορα, νωρίς, μέσα τους. Πριν ακόμα καταλάβει ποιος είναι. Όσο είχε προβλήματα με τον νόμο κι ενώ αναζητούσε κάποιον για να τον προσέξει και να τον αγαπήσει. Όσοι από εμάς έχουν αναλάβει κάποτε πρόωρες δεσμεύσεις, καταλαβαίνουν τι εννοώ.

Όμως τι ακριβώς είναι ο Dave; Είναι αυτό που ο Vince Clark θαύμασε όταν τον άκουσε να τραγουδάει το Heroes του David Bowie.  Ένας υπέροχος ερμηνευτής, με την βαθιά φωνή του και τον εγωκεντρικό* χαρακτήρα του, που τον βοήθησε να γίνει η «εικόνα» των Composition Of Sound που μετονομάστηκαν, με δική του προτροπή, σε Depeche Mode. Όλοι τον αγαπήσαμε, τον λατρέψαμε. Όλοι εκτός από αυτόν τον ίδιο. Συγκρίνει τον εαυτό του με τον χαμηλών τόνων και ιδιοφυή, Martin Gore. Θέλει κανείς μας να αλλάξει ο Dave; Όχι! Εδώ ούτε το δικαίωμα να προσπαθήσει μόνος του, δεν του αναγνωρίζουμε. Πόση σημασία έχει όμως τι πιστεύουμε εμείς; Μπορεί να σωθεί και μόνος του, thank you very much. Hourglass.

Το Paper Monsters αποδέσμευσε όλη την αρνητική ενέργεια της ψυχής του. Και βγήκε αυτό το πράγμα που δεν μπορείς να το ακούσεις. Βασανιστικό, σε τραβάει μαζί του. Μπερδεμένο, δεν πάει πουθενά. Βρώμικο και λίγο. Το Hourglass απελευθερώνει τις ανησυχίες του. Βλέπω μέσα μου. Κοίτα, είναι λίγο σκοτεινά. Πονάω. Θα προλάβω; Το ξέρω είμαι ανυπόφορος. Αγάπησε με. Φοβάμαι. Μη φύγεις. Φοβάμαι. Και ναι, καμιά φορά τα κομμάτια μοιάζουν να μην έχουν συνοχή. Μεταπτώσεις. Από την μια κατάσταση στην άλλη. Πότε ροκάς που φωνάζει και πασχίζει να ξεφύγει στο Use You και αμέσως μετά ρίχνει τους τόνους με το Insoluble. Μια μπαλάντα … «You have nothing to fear».

Δεν θα σας ζαλίσω με τα technicalities, ούτε θα κατακρεουργήσω το κάθε κομμάτι για να σας πω τι θα ακούσετε. Πάω στοίχημα ότι ο καθένας μας «ακούει» κάτι διαφορετικό. Άλλωστε τα σημαντικότερα, τα έχετε διαβάσει ήδη. Κυκλοφορεί 22 Οκτωβρίου, το γράψανε στα studio του Dave στην Νέα Υόρκη. Σημαντικότερο πιστεύω είναι να πούμε, το ότι ο άνθρωπος που έγραψε το Suffer Well, τον προσωπικό μου ύμνο από το PTA, αυτή την φορά δεν πιέστηκε από κανέναν. Δεν υπήρχαν προθεσμίες, έγραψε όλα τα τραγούδια όπως ακριβώς ήθελε, έκανε την παραγωγή, ούτε καν κουνήθηκε από το σπίτι του. Αυτό που λένε στα δελτία τύπου είναι σωστό. Η νέα δουλειά είναι όντως περισσότερο ηλεκτρονική από την προηγούμενη και είμαι πεπεισμένη πως είναι επηρεασμένη από τον τελευταίο δίσκο των Depeche Mode. Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις μουσική. Πρέπει απλά να ακούσεις.

Ξέρω πολύ καλά πως όλοι ζούμε με τον φόβο του τέλους. Και όλη αυτή την ανησυχία μας, την προβάλουμε πάνω του. Θέλουμε να δουλέψουν όλοι μαζί, να τον ξαναδούμε μέσα στους Depeche Mode. Να υπάρξει νέο δικό τους άλμπουμ. Να γίνει νέα tour. Να προλάβουμε να τους δούμε ξανά. Να νοιώσουμε πάλι. Κι όμως, τέλος δεν θα υπάρξει ποτέ. Ακόμα κι όταν κάποτε, μάθουμε τα άσχημα νέα. Ποτέ.

 

* Μετά την ολοκλήρωση του PTA tour, η γυναίκα του Jennifer αναγκάστηκε να πάρει τα παιδιά τους και να φύγει για λίγο από το σπίτι τους στην Νέα Υόρκη γιατί ο Dave γύρισε δεσποτικός και αλαζόνας. Τα ήθελε όλα δικά του.

Rating: ??
Λυδία Οικονόμου

 Dave Gahan - kingdom video

  comments & discussion 

• Read more about Dave Gahan - Hourglass

Vector Lovers - Afterglow

Vector Lovers - Afterglow

1. Half Life / 2. Far Side Of The Tracks / 3. Last Day Of Winter / 4. Hush Now / 5. Rusting Cars & Wildflowers / 6. A Field / 7. Piano Dust / 8. Endless Summer / 9. Lost The High / 10. Crash Premonition / 11. Dusk Panorama / 12. Long Wave / 13. Afterglow

Soma Records / 27 August 2007

 Ο Martin Wheeler -ως Vector Lovers- είναι ένας από τους ελάχιστους μουσικούς όπου επιμένουν να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα της ηλεκτρονικής μουσικής, που επιβάλλει να έχουν έναν αψεγάδιαστο ήχο. Έναν ήχο που να πηγάζει από μία αντίστιξη με καθαρά ψηφιακό χαρακτήρα. Όντας όμως μεγαλωμένος με ακούσματα από συγκροτήματα όπως οι Human League και οι Kraftwerk, κατάφερε μέσα στα τελευταία 20 χρόνια να κρατήσει κυρίως τον ήχο των συγκροτημάτων αυτών και όχι τόσο την δομή της μουσικής τους. Αυτός ο «αναλογικός ήχος» που απαίδευτα τον αιχμαλώτισε και δεν φαίνεται να τον ελευθερώνει ούτε και στο εγγύς μέλλον, είναι το βασικό γνώρισμα της μουσικής του. Μίας μουσικής που με εγκαρτέρηση αναμένει το άκουσμα της από κάθε νοσταλγό αυτού του ήχου, αλλά και από τον οποιοδήποτε ακροατή που επιθυμεί να πιστωθεί ένα μουσικό ταξίδι δίχως επιστροφή… που θα αφήσει την ψυχή του να ευαρεστηθεί από μία αλληλουχία συναισθημάτων υφαίνοντας το δικό τους πέπλο στο ηχοτοπίο του καθενός.

Το “Afterglow” είναι το τρίτο κατά σειρά album του μουσικού από το Reading, που ζει πλέον τα τελευταία χρόνια μαζί με την οικογένεια του στο Βερολίνο. Από την πρώτη στιγμή της δισκογραφικής του πορείας, φάνηκε ότι δεν θα περάσει απαρατήρητος. Η αρχή έγινε το 2003, όπου και κυκλοφόρησε ένα split 7’’ από την καινοτομική, όσο και κλασσική πλέον Static Caravan, το οποίο περιείχε το πολύ επιτυχημένο “Tokyo Glitterati”. Αυτό είχε ως επακόλουθο να τραβήξει το βλέμμα τόσο του John Peel, όσο και του Daniel Miller (ιδρυτής της Mute). Το πρώτο του ομότιτλο album κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά από την προσωπική του εταιρεία Iwari σε μόλις 200 cdr κόπιες. Φτάνουμε λοιπόν την επόμενη χρονιά όπου υπογράφει στην Soma Records από την Γλασκόβη, όπου και βρίσκεται μέχρι και σήμερα.

 Ο Martin είναι ένας μουσικός / συνθέτης όπου περνά πολλές ώρες στο σπίτι / studio του αξιοποιώντας το ταλέντο του στην συλλογή «μελωδιών και αναμνήσεων». Το συγκεκριμένο κομμάτι -“Melodies & Memory”- από το “Capsule For One” μαζί με το “Tokyo Glitterati” ήταν τα εφαλτήρια του για την σύνθεση του “Afterglow”. Από το 1987 όπου και ξεκίνησε να συνθέτει μουσική, όπως όλοι οι μουσικοί, έτσι και αυτός είχε δημιουργήσει κομμάτια που δεν «έβρισκαν» κάποια θέση στις κυκλοφορίες του. Κάτι που όμως είναι οξύμωρο διότι ο ήχος του album, αλλά κυρίως το συναίσθημα που αποπνέεται από μέσα του, δίνει την εντύπωση ότι είναι η μουσική που τόσο πολύ ήθελε να εξωτερικεύσει ως Vector Lovers. Έτσι τις δύο αυτές δεκαετίες συγκέντρωσε ότι υπήρχε και μαζί με την προσθήκη τριών κομματιών ακόμη, δημιουργήθηκε το τρίτο κατά σειρά album του. Το «πείραμα» με τα φωνητικά στο “Melodies & Memory” πέτυχε και έτσι εδώ βρίσκουμε ακόμη τρία πολύ όμορφα κομμάτια με φωνητικά από τον ίδιο, ενώ στο ένα από αυτά ακούγεται η Joëlle Phuong Minh Lê (Greetings From Tuskan).

Το “Afterglow” είναι ένα «καταφύγιο» που μπορεί να δεχτεί πλήθος κόσμου χωρίς να ακουστεί σαν ένα απλά retro album  από την ξεχασμένη δεκαετία του 80, αλλά να καταφέρνει στα περίπου 60’ του να ακούγεται τόσο ευχάριστα, όσο και το συναίσθημα που δημιουργείται όταν βρίσκεται κανείς, εκείνες τις πρώτες στιγμές στο σπίτι του ύστερα από μεγάλο χρονικό διάστημα.

Νίκος Τσίνος

• http://www.vector-lovers.com/ 
• http://www.myspace.com/vectorlovers

• Read more about Vector Lovers - Afterglow