Einsturzende Neubauten - Alles Wieder Offen

Einstürzende Neubauten - Alles Wieder Offen

01. Die Wellen / 02. Nagorny Karabach / 03. Weil Weil Weil / 04. Ich Hatte Ein Wort / 05. Von Wegen / 06. Let'S Do It A Dada / 07. Alles Wieder Offen / 08. Unvollstaendigkeit / 09. Susej / 10. Ich Warte  

19 October 2007 / Potomak 

Οι φίλτατοι σύντροφοι και «πατέρες» του industrial (μην γράψω παππούδες και θυμώσει ο Blixa) κατάφεραν να μαζέψουν τα απαραίτητα χρήματα για τον 3^ο δίσκο Αlles Wieder Offen (ο 1^ος ήτανε το 2003 για τους supporters όπως εγώ!) μέσω του neubauten.org που έστησαν οι ίδιοι – ότι τα παλικάρια είναι εφευρετικά βέβαια το έχουμε καταλάβει εδώ και ..εχεμμ..27 χρόνια! Δεν έχουμε βέβαια και απαρτία, αφού δυστυχώς δεν διάβασα το όνομα του FM Einheit στη λίστα των μελών..
Blixa Bargeld, Alexander Hacke, N. U. Unruh, Rudolph Moser, Jochen Arbeit
O δίσκος αποτελείται από 10 κομμάτια και φαίνεται αρκετά concept κάτι που αποτελεί αγαπημένο συνήθειο των Einstuerzende Neubauten.

 01_ die wellen
Σαν spoken word με μουσική υπόκρουση, αρχίζει PhilipGlass-ικά και διαμορφώνεται το κομμάτι, αλλά σαν κύμα το παράπονό του αγριεύει..
02_ nagorny karabach
Aπλά (ναι, μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη εδώ) απίστευτη μελωδια, στο ύφος του silence is sexy αλλα χωρίς υπέρμετρο χλευασμό. Ιστορία άξια να γίνει ένα καλό western. Aναρωτιέμαι αν είχαν τον Ennio Moricone στο μυαλό τους, θα’ταν πάντως κι αυτός συγκινημένος με κάτι τέτοιο, όπως εγώ.
03_ weil weil weil
Ρυθμικό «σύμπλεγμα» όπου φαντάζομαι τον κύριο Hacke να χτυπάει κατσαρολάκια...μαγειρεύουν καλά οι Νeubauten...πετυχημένη η συνταγή!  Επειδή, επειδή, επειδή! Ωχ...μην κάλεσε κανείς την πυροσβεστική; Ακούω σειρήνες; Όχι τα ικανοποιημένα γουργουρίσματα των συνδαιτημόνων θα’ναι...ε; εε;
04_ ich hatte ein wort
Αποφεύγοντας τα λογοπαίγνια θα αφεθώ για πολλοστή φορά στο εμπνευσμένο παιχνίδι των λέξεων (wort=λέξη) του μαέστρου Bargeld. Mα πως φτιάχνουν τόσο ωραίες μελωδίες οι παππούδες του noise; ουπς..
05_ von wegen
Kι εδώ πάλι παίζει με τις λέξεις..και δημιουργεί..πλάθει μικρόκοσμους μέσα σε μικρόκοσμους..έχει κι ένα μικρούλι big bang μέσα...μα τόσο κομψό...φαίνεται πως πλέον μεταχειρίζεται το εύρος της φωνής του και μου θυμίζει την τότε συναυλία του στο Gagarin, τότε που έφτιαξε ολόκληρο ηλιακό σύστημα με τις φωνητικές του χορδές κι ένα μικρόφωνο..
06_ lets do it a dada
Eδώ το μικρό κομψό big bang ενηλικιώνεται...και βγάζει δόντια! Μμ..lets, babe, anytime, με φόντο... έναν βαυαρό βοσκό; Και πρόβατα; Δεν είναι κάπως προχωρημένο; Καλά, αν επιμένεις...εμ, αυτή η γκάιντα τι ακριβώς κάνει;
07_ alles wieder offen
Tο κομμάτι – τίτλος του δίσκου είναι sexy sexy sexy – αυτό το μπασσάκι μου κρύβει το παντελόνι και μου δείχνει μια μινι φουστίτσα…όλα στη φόρα* κοινώς!
*= η ακριβής μετάφραση
08_ unvollstaendigkeit
Mεταφράζεται κάπως σαν “ανολοκλήρωση”. Όλο το κομμάτι είναι in transit, αυτή η κατάσταση όπου δεν έχεις φτάσει στον προορισμό σου και συνεχίζεις την ατελείωτη πορεία σου αλλά και ελπίζεις, περιμένεις..κάτι..κάποιον να σου υποδείξει μια έξοδο διαφυγής..
09_ susej
Κι άλλη πανέμορφη μελωδία! Ααα μήπως αυτή είναι η έξοδος που έψαχνα; Η ελπίδα και ο φόβος μαζί...
10_ich warte
Αυτό το κιθαριστικό θα έκανε τους Ataraxia να κοκκινίσουν από ντροπή.. τώρα έφτασες στην έξοδο και τώρα βρήκαν όλες αυτές οι αναμνήσεις να περάσουν από μπροστά σου..διστάζεις και λίγο..κι η αναμονή υπογραμμίζει τον έμφυτο και τόσο ανθρώπινο φόβο της αλλαγής..περιμένεις, λίγο ακόμα..περιμένω κι εγώ.

Ende. Neu?

Τα παραπάνω γράφτηκαν με την πρώτη ακρόαση του δίσκου. Παρεπιπτόντως, και με τις υπόλοιπες τα ίδια σκέφτηκα. Σαν παλιό καλό κρασί έγιναν οι άτιμοι...Τόσο ακριβό που αξίζει μόνο να το μοιραστείς με τους πιότερο αγαπημένους φίλους, ή ίσως με την πραγματική σου αγάπη.

 

Rating: 8,3 / 10
Μαρία Καλαπανίδα

 ps: Στο http://www.alles-wieder-offen.com/ υπάρχουν οι στίχοι των tracks στα Γερμανικά αλλά και η Αγγλική τους μετάφραση καθώς και audio samples.

 

 

  comments & discussion 

 

 

• Read more about Einsturzende Neubauten - Alles Wieder Offen

Devastations - Yes, U

Devastations - Yes, U

Black Ice / Oh Me, Oh My / Rosa / The Pest / As Sparks Fly Upwards / Mistakes / The Face Of Love / An Avalanche Of Stars / The Saddest Sound / Misericordia

14 September 2007 / Beggars Banquet 

 

What's the saddest sound that a man can make? Αυτούς κάποιος τους έδωσε μια γερή σπρωξιά και αντί να δουν έστω και ένα φωτάκι στο βάθος του τούνελ, τα βλέπουν όλα ακόμα πιο σκοτεινά και δυσοίωνα από πριν, θεοσκότεινα. Οι τρεις Αυστραλοί με έδρα το Βερολίνο δεν θα μας δώσουν τις απαντήσεις στο πιάτο, αλλά έχουν τον τρόπο τους να σε βάλουν να ψάχνεις ανάμεσα στα ηχοχρώματά τους να βρεις τις δικές σου.

Οι Devastations δεν θα αποτελέσουν ποτέ μέλη του star system και του διεθνούς μουσικού jet set γιατί απλά δε γουστάρουν, γιατί αυτό που λέγεται σταριλίκι δεν το έχουν. Αν και κυκλοφορούν την τρίτη δουλειά τους στην καλά δικτυωμένη Beggars Banquet εξακολουθούν να κοιτάζουν χαμηλά και παραμένουν στον αφρό της επικαιρότητας επιβεβαιώνοντας ότι η μουσική τους πορεία κάθε άλλο παρά εφήμερη είναι. Πιο πολύπλοκοι από πριν εμφανίζονται στο Yes, U να έχουν “διαβάσει” πολύ Serge Gainsbourg, άλλωστε στιχάκια όπως the wine may have loosen my tongue, but you ‘re gonna thank me later on (από το ραδιοφωνικό τους χιτάκι Sex & Mayhem του Coal) ακούγονται σα να είναι βγαλμένα από τα χείλη του Γάλλου τροβαδούρου έχοντας προδιαγράψει την πορεία τους.

Μόνο που τώρα θα μείνουν μακριά από τα ερτζιανά, τα βαβουριάρικα μπαράκια &  θα παίξουν μόνο στο προσωπικό μας cd player. Θα πατήσουμε το play μόνο όταν θέλουμε εμείς, την κατάλληλη στιγμή, χωρίς να αναγκαζόμαστε να υποστούμε την τριακοστή επανάληψη του τάδε τραγουδιού μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται στο καθημερινό air play των ραδιοφωνικών σταθμών. Ένα μπουκάλι κρασί χρειάζεται μόνο, λίγη ησυχία και χαλαροί σφυγμοί, για να μπει κανείς στους χαμηλότονους ρυθμούς των Αυστραλών. Για να ακούσεις μελοποιημένα όσα θα μπορούσαν να σου ψιθυρίσουν στ’ αυτιά. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ο δεκάλογος του Yes, U πιθανόν να φέρει την πλήξη στον ακροατή.

Οι Conrad Standish (φωνή-μπάσο), Tom Carlyon (κιθάρα) και Hugo Cran (τύμπανα) δεν μας φέρνουν κάτι το πρωτοποριακό, αρκούνται να μας παρουσιάσουν με νότες του πενταγράμμου και αργόσυρτες μελωδίες ρομαντικώς ερωτικές ιστορίες και αναζητήσεις μέσα από τη δική τους ματιά και ευαισθησία. Όχι φυσικά με πράσινο χρώμα που θα δήλωνε ότι όλα βαίνουν κατ’ ευχήν, ούτε όμως και με κόκκινο που θα σήμαινε ότι όλα είναι κατεστραμμένα. Με κίτρινο χρωματίζουν το Yes, U οι Devastations, το χρώμα που υποδηλώνει ότι όντως υπάρχουν ζημιές, αλλά όποιες και να είναι αυτές, είναι «επισκευάσιμες».

Κουβεντούλα θέλει να μας πιάσει ο Standish, ίσως γιατί με το να μιλάς για κάτι, να το συζητάς, το βγάζεις από μέσα σου, ακούς απόψεις, διαμορφώνεις τη δική σου, ένα ανθρώπινο πάρε-δώσε δηλαδή. Μάλιστα θέλει να μας τα πει κι ο ίδιος αυτοπροσώπως γι’ αυτό και δεν έχει βάλει έως τώρα σε καμία κυκλοφορία των Devastations τους στίχους ούτε στο leaflet του cd, ούτε στην επίσημη ιστοσελίδα τους. Ακόμα κι ο ίδιος ο Γούγλης αδυνατεί να σου φέρει τους στίχους τους στην οθόνη σου, ακόμα κι αν τον ζορίσεις.

Αφουγκραστείτε τους στίχους, ακούστε τις μελωδίες και ψάξτε μόνοι σας για τις απαντήσεις…

 

Rating: 7,1/ 10
Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος

 

 

Devastations - Rosa live 2007

 

  comments & discussion 

 

 

 

 

• Read more about Devastations - Yes, U

Parallel Worlds - Obsessive Surrealism

Parallel Worlds - Obsessive Surrealism

1 Beneath Fear / 2 Different Pathways / 3 Empty Human Cells / 4 Increasing Complexity / 5 Into The Caves Of The Mind / 6 Interlude / 7 Reflective / 8 Mindmists / 9 Pale Yellow Sky / 10 Distracted / 11 Crying Spells 

DiN / 5 March 2007

 

- Πάρε αυτό.
- Τι είναι;
- Οι Parallel Worlds
- Ε;

.....

- Το άκουσες;
- Ναι, ναι!
- Πώς σου φάνηκε;
- Θέλω να το ακούσω ξανά. Το βράδυ. Χωρίς φως.

Η πρώτη φορά ήταν πρωί. Πήγαινα στην δουλειά, βιαστική, με το Zen στην τσέπη. Δεν ξέρω πώς αλλά ξεχνούσα που ήθελα να πάω. Άλλαξα κατεύθυνση δυο φορές, έμεινα ακίνητη να κοιτάζω στην Κηφισίας, άργησα στην δουλειά.

- Τι ακούς πάλι;
- Α, έναν Έλληνα.
- Φασαρία ξανά;
- Όχι, όχι.

Ο Γιώργος είναι ο προϊστάμενος μου. Ακούει Madrugada και με παίρνει μαζί του σε ροκ συναυλίες. Όταν σχολάμε μου λέει πως το αυτί μου έχει σίγουρα χάσει κάποιες συχνότητες με αυτά που ακούω. Συχνά τσακωνόμαστε και κάθε φορά μου κοπανάει πως θα μου δώσει να ακούσω «κανονική» μουσική.  Σήμερα θα τον αναγκάσω σε ανακωχή.

- Να βάλουμε μουσική;
- Ναι, δεν ξέρω τι έχω στο player. Για δες.

......

- Ωχ!
- Τι είναι;
- Soundtrack έβαλες;
- Όχι άκου λίγο. Δώσ’ του χρόνο.
- Synths.
- Ναι.

......

- Είναι παλιό;
- Όχι είναι καινούριο.
- Μ’ αρέσει.
- Και μένα.
- Ταξιδιάρικο, γαλήνιο.
- Και καθαρό. Ε;
- Ναι και με χρώματα.
- Θα το ‘λεγες experimental;
- Άνετα αλλά με έναν παλιομοδίτικο, γλυκό και οικείο τρόπο. Σήμερα κερνάω μεσημεριανό.

......

- Να σου πω, ποιοι είναι οι Parallel Worlds;

 

Οι Parallel Worlds είναι ο Μπάκης Σύρρος και πήραν μορφή και υπόσταση το 1998. Οι αναλογικοί ήχοι συναντούν τα ψηφιακά του όνειρα και η αναζήτηση αρχίζει. Ο Μπάκης έχει κυκλοφορήσει άλλες τρεις δουλειές. Το Existence (2003) από την Rubber Recordings και τα Insight (2004) και Far Away Light (2005) στην Shima Records. Σήμερα παράλληλα με τους Parallel Worlds, συμμετέχει στο IDM project «Interconnected» με τον Ingo Zobel (DRON, Signalform, Self Oscillate, Datasette) ενώ κάποιες από τις Ambient αναζητήσεις του καλύπτονται και μέσα από τους «Memory Geist» παρέα με τον Steve Law (Zen Paradox, Starseed Transmission, Guild Of Fire).

Το «Obsessive Surrealism» βγήκε από την DiN του θρυλικού αρχιτέκτονα του αναλογικού ήχου και του sampling, Ian Boddy που στην δεκαετία του 80 μας έδινε ambient και new age ήχους μέσα από την Something Else Records. Είναι 11 κομμάτια που πραγματεύονται τον Χρόνο και τον Χώρο. Ένα ονειρικό ταξίδι μέσα σε ενεργειακές εκρήξεις. Περιπλάνηση στο διάστημα. Μοιάζει λίγο με μονοπάτι. Φανταστείτε γιγάντιες πλάκες που αιωρούνται. Βρίσκεστε πάνω τους και προσπαθείτε να ισορροπήσετε. Έξω από εδώ, μέσα σε φόβους, μύχιες σκέψεις και όνειρα.

Ο ήχος είναι «ολόκληρος». Έχει αρχή, μέση και τέλος. Στις επιρροές του ο Μπάκης αναφέρει μεταξύ άλλων Pete Namlook, Kraftwerk, Autechre, Boards Of Canada, FSOL, Klaus Schulze, Yellow6, Vidna Obmana και μέσα στο «Obsessive Surrealism» μπορείς ξεκάθαρα να ακούσεις το πειραματικό electronic percussion του Peter Frohmader φτάνει να φτάσεις στο τρίτο κομμάτι, το «Empty Human Cells». Επίσης τους Tangerine Dream στο «Interlude» και τους Depeche Mode τους βρίσκεις να περιπλανιούνται στο «Reflective».

Αυτή η δουλειά είναι μεστή. Παλιομοδίτικη αλλά και νέα, ζεστή και ζωντανή, ληθαργική και στατική, απλή και σύνθετη.  Θα αρέσει στους λάτρεις της Ambient αλλά και σε όσους θέλουν να πειραματιστούν με κάτι νέο. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μιλήσω για αγαπημένα κομμάτια μιας και μέσα μου το «Obsessive Surrealism» είναι ένα ενιαίο ταξίδι, θα ξεχώριζα όμως δύο. Το «Different Pathways» γιατί είναι σκοτεινό και γλιστράει μέσα στον λαβύρινθο του μυαλού, ερεθίζοντας όλες μας τις νευρικές απολήξεις και το «Pale Yellow Sky» γιατί είναι αυτό που λέμε χάσιμο. Walking in metropolis, destination unknown...

 

 

 

• http://www.parallel-worlds-music.com/
  
• http://www.myspace.com/parallelworldsmusic
  
• http://www.din.org.uk

• Read more about Parallel Worlds - Obsessive Surrealism

Recoil - subHuman

Recoil - subHuman 

1. Prey Allelujah / 2. 5000 Years / 3. The Killing Ground / 4. Intruders / 5. 99 To Life / 7. Backslider

 
9 July 2007 / Mute

 

History begins from....

“1+2”… την πρώτη κυκλοφορία των Recoil, το προσωπικό μουσικό όχημα του Alan Wilder. Aπό τότε έχουν περάσει εικοσιένα χρόνια, το σχήμα Recoil έχει κυκλοφορήσει πέντε μεγάλους δίσκους, ο Wilder κάπου στα 1996 εγκατέλειψε τους Depeche Mode για να αφιερωθεί αποκλειστικά στο μικρό δωμάτιο μέσα στο μυαλό του, το οποίο αντιπροσώπευαν οι Recoil. Μόνο που ο μουσικός του ορίζοντας είναι πολύ μεγάλος - κάτι που φαίνεται από τις κατά καιρούς συνεργασίες που εμφανίζονταν στους δίσκους των Recoil. Από Moby  μέχρι Diamanda Galas, με ενδιάμεσες στάσεις τον Douglas Mc Carthy των Nitzer Ebb, την Toni Holiday των Curve και δεκάδες άλλους. Έτσι εφτά χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Liquid” - διάστημα που για τη μουσική βιομηχανία αντιστοιχεί με αιώνα - μόνο έκπληξη δεν είναι η κυκλοφορία του “Subhuman”.

The record

Τι έχουμε λοιπόν στο “Subhuman”; Το blues. Ο Alan Wilder αποφασίζει να αναμετρηθεί με την αμερικανική μουσική παράδοση, από την πλευρά των μαύρων. Συνεργάζεται με τον Joe Richardson - τον οποίο εγώ τουλάχιστον αγνοούσα - λευκό μπλουζίστα από τη Λουιζιάνα και το ταξίδι ξεκινάει.
Ένα ταξίδι που ίσως ξαφνιάσει τους οπαδούς του. Από το opening track όλα είναι ξεκάθαρα: το “prey” είναι ένα καθαρόαιμο gospel, με τον Richardson  να υπονομεύει -θετικά- τις ηλεκτρονικές καταβολές του Wilder.
Το “Allelujah” μαζί με το “Intruders” στα οποία κάνει φωνητικά η Carla Trevaskis είναι τα μόνα που διαφοροποιούνται από το blues κλίμα του δίσκου και ταυτόχρονα ίσως και η κατάθεση του Wilder σε ένα μουσικό είδος που τώρα πια βρίσκεται στην αφάνεια και δεν είναι άλλο από το trip hop. To “Allelujah” μάλιστα είναι ένα από τα πιο όμορφα και αιθέρια τραγούδια του δίσκου και θυμίζει έντονα τις συνεργασίες των Massive Attack με την Liz Fraser στο “Mezzanine” και την Sinead O` Connor στο “100th Window”.
Από κει και πέρα τα μουσικά επίπεδα είναι τόσα πολλά και τόσο σύνθετα που εντυπωσιάζεται κανείς από τις συνθετικές ικανότητες του Wilder. Από το σχεδόν ελεγειακό “5000 years” - με τις πολλαπλές αλλαγές ύφους - μέχρι το ωμό blues του “the killing ground”, όπου η φωνή του Joe Richardson είναι λές και έχει ηχογραφηθεί 50 χρόνια πριν, στο εφιαλτικό “99 to life” που αναφέρεται στην ανώτερη ποινή μετά την κατάργηση της θανατικής που είναι τα ισόβια, για να κλείσει η κατάβαση στην κόλαση με το “backslider”.

Epilogue

Έτσι έχουμε έναν δίσκο όπου σίγουρα το όλο ύφος θα ξενίσει τους φίλους των Recoil, ένα δίσκο όμως που δείχνει την μουσική ωριμότητα του δημιουργού του και την προσπάθεια του να αποστασιοποιηθεί από μόδες και τάσεις. Το “Subhuman” είναι το μικρό δωμάτιο μέσα στο μυαλό του Alan Wilder, όπως προανέφερα, και σε αυτόν το δίσκο η πόρτα είναι ανοικτή, η επιλογή αν θα περάσουμε μέσα εγκαταλείποντας τα όποια μουσικά ταμπού έχουμε, είναι αποκλειστικά δική μας.

P.S. Για αυτούς που τελικά θα αποφασίσουν να αγοράσουν το δίσκο τους συνιστώ να περιμένουν μπας και έρθει και στην Ελλάδα η limited edition, η οποία περιλαμβάνει εκτός από το δίσκο και ένα dvd με όλα τα videoclip των Recoil καθώς και διάφορες μουσικές παραλλαγές των τραγουδιών του album.

 

Rating: 7,5 / 10
Κώστας Λιμνιάτης

 

comments & discussion 

• Read more about Recoil - subHuman

Michael Fakesch - Dos

Michael Fakesch - Dos

!K7 / 30 July 2007
 

 Έπρεπε να έρθει η διάλυση των Funkstörung ύστερα από 10 χρόνια πορείας και αναζήτησης στους δρόμους της ηλεκτρονικής μουσικής για να κυκλοφορήσει ο Michael Fakesch την νέα του δουλεία, μετά το “Marion” του “99. Μέσα σε αυτή την δεκαετία λοιπόν η δημιουργικότητα και εξέλιξη των Funkstörung, δηλαδή του Chris De Luca και Michael Fakesch έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Αφενός ήταν από τους πρωτοπόρους που εισήγαγαν στην μουσική του idm mc’s, αφετέρου ο εξεζητημένος ήχος τους, έκανε τόσο κάποιους μουσικούς να τους ζητάνε στην παραγωγή albums (Jay-Jay Johanson), όσο και άλλους να τους κάνουν remixes (Boards Of Canada στην πρώτη προσωπική δουλειά του Fakesch).

 Αν και αυτός που με είχε προδιαθέσει πολύ θετικά ήταν ο Chris De Luca με το “Deadly wiz da disko” με τον Peabird το 2002 και περίμενα -…συνεχίζω να περιμένω- ότι στο μέλλον θα ακούσουμε κάτι καινούργιο από πλευράς ήχου, ήρθε το πρώην έτερον ήμισυ να ταρακουνήσει τα ήσυχα μουσικά νερά του καλοκαιριού. Το “Dos” βάζει υποψηφιότητα να είναι από τις πιο σημαντικές κυκλοφορίες της χρονιάς. Η !Κ7 είχε αρκετά χρόνια να μας προσφέρει μια τόσο ποιοτική δουλειά… ουσιαστικά τελευταίο album ορόσημο της εταιρείας ήταν η δουλειά του Matthew Herbert “Bodily Functions” το 2001.

Θα ήταν ανόητο να προσπαθήσω να συγκεκριμενοποιήσω σε ένα ή δύο είδη μουσικής το δεύτερο album του Fakesch, το οποίο όπως και να έχει διέπεται από μία funk ατμόσφαιρα, που απορρέει τόσο από το μπάσο που έχει κυρίαρχο ρόλο, όσο και στα φωνητικά του Taprikk Sweezee. Προσπαθώντας να κατανοήσουμε κάποια πράγματα στο μυαλό του καλλιτέχνη για την σύνθεση του Dos, πρέπει να λάβουμε υπόψη τι προσπάθησε να βγάλει ο κύριος από την Βαυαρία. Σίγουρα το “Purple rain”  του Prince είχε περίοπτη θέση στα ακούσματα του, για να μην πούμε ότι ενδέχεται να μεγάλωσε με την αφίσα του τελευταίου στο δωμάτιο του. Άλλωστε το ¨85 που ο Prince μεσουρανούσε, ο Fakesch ήταν μόλις 10 ετών. Από εκεί και πέρα ο δημιουργός με τρόπο ανεπιτήδευτο «δανείζεται» κάποια στοιχεία που χαρακτηρίζουν την μουσική του Jamie Lidell, δηλαδή αυτό το ηλεκτρονικό funk / soul ήχο. Αλλά αυτό που δένει το album είναι η αίσθηση ότι ακούς δίσκο της Roisin Murphy, όχι όμως με την Rnb / Swing αισθητική και τον εκλεπτυσμένο ήχο της, αλλά με electro – house – glitch – funk ήχο των Funkstorung.

 Όπως πριν από μια δεκαετία περίπου η Force Tracks με καλλιτέχνες όπως οι Luomo, Akufen, M.R.I. δημιουργούσε κάτι νέο στον χώρο της house μουσικής με τον όρο micro – house, έτσι και τώρα ο Michael Fakesch  με την κυκλοφορία του “Dos” κάνει την δική του πρόταση στον ευρύτερο χώρο της dance μουσικής. Μπορεί το “Futuresex / Lovesounds” του Justin Timberlake να μας απογοήτευσε λίγο σε σχέση με το “Justified”, αλλά το “Dos” έρχεται να μας αποζημιώσει πλήρως.

 

Υ.Γ. Στο 12’’ οι Mouse On Mars κάνουν ένα από τα καλύτερα remixes που έχουν κάνει ποτέ στο “Soda”.

 

Νίκος Τσίνος

 

 

• http://www.michaelfakesch.com/
• http://www.myspace.com/michaelfakesch
• http://www.k7.com/

  Michael Fakesch live @ Tape Club

 

comments & discussion 

• Read more about Michael Fakesch - Dos

Antimatter - Leaving Eden

Antimatter - Leaving Eden

1 Redemption / 2 Another Face in a Window / 3 Ghosts / 4 The Freak Show / 5 Landlocked / 6 Conspire / 7 Leaving Eden / 8 The Immaculate Misconception / 9 Fighting for a Lost Cause

13 April 2007 / Prophecy 

 

Μεγάλη έκπληξη αυτό το album που πήρε ολοένα πιο γλυκιά υπόσταση μετά από το κάθε άκουσμά του και φυσικά έδωσε τροφή για ψάξιμο. Οι Antimatter υπήρξαν το project του ex-Anathema Duncan Patterson και του Mick Moss. 4^η δουλειά τους το Leaving Eden, η πρώτη όμως χωρίς τον Patterson, με τον Moss να συνεχίζει μόνος τους και να πλαισιώνεται από guests μεταξύ αυτών και από τον Danny Cavanagh των Anathema.

9 τραγούδια που αν πίστευα στη μετεμψύχωση θα έλεγα ότι βγαίνουν από ένα μαύρο κουτί απροσδιόριστων διαστάσεων που κουβαλάμε από μια προηγούμενη ζωή. Μια παράδοξη σχέση μεταξύ του φωτεινού και του σκοτεινού, με τα ποσοστά τους να μεταβάλλονται διαρκώς, με το σκοτεινό όμως να υπερισχύει σχεδόν ολοκληρωτικά. Και όλα να σου δείχνουν ότι δεν βρίσκεσαι ποτέ στην αρχή αλλά σε μία απόσταση από το τέλος.

Όπως φάνηκε και στην πρόσφατη live εμφάνισή του στο An Club, o Moss και οι Antimatter του είναι πιο Anathema κι απ’ τους Anathema. Και μπορεί να μην συμπεριλαμβάνει ένα Fragile Dreams, αλλά το Leaving Eden είναι ο δίσκος που θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν τα αδέρφια Cavanagh συνεχίζοντας την πορεία που σταμάτησε στο Natural Disaster. Στιχουργικά και μουσικά μερικά βήματα πριν την μανιοκατάθλιψη σε βάζει να φανταστείς τον Moss όχι καθισμένο στο κέντρο της σκηνής του An με μια κιθάρα στο χέρι, αλλά όρθιο με σφιγμένες γροθιές, τεντωμένους βραχίονες και ανασηκωμένους ώμους. Και με μόνο τρόπο να απαλλαγεί απ’ όσα ογκώδη τον βαραίνουν να τα αφήσει όλα να γλιστρήσουν ανάμεσα στα χέρια του καθώς κατεβάζει αργά τους ώμους του. Ισομετρικές ασκήσεις…

Redemption, Ghosts και Leaving Eden έχουν στη στόφα μεγάλης μπάντας που βρίσκεται στο απόγειο της δημιουργικότητάς της και μαζί με τα υπόλοιπα tracks αποτελούν μια καλοδουλεμένη κυκλοφορία με τη σφραγίδα των καλεσμένων: ο Danny Cavanagh βάζει το δικό του ατμοσφαιρικό στίγμα στις ακουστικές κιθάρες, η Rachel Brewster κατεβάζει τη θερμοκρασία με το βιολί της κάνοντας αυτό το μέρος πιο σκιερό και παγωμένο και τα φιλαράκια του Moss, o Ste Hughes στο μπάσο και ο Chris Phillips στα τύμπανα συμπληρώνουν το ηχητικό αποτέλεσμα που θα σε προβληματίσει, θα σε βάλει να σκεφτείς και ίσως τελικά να σε στείλει πικρόγλυκα στο κρεβάτι σου για ύπνο αν τυχόν έχεις ξεχάσει το κόλπο.

Γυρνάς πλευρό προσπαθώντας να αγνοήσεις την καταιγίδα των συναισθημάτων που σου άφησαν τα 9 τραγούδια που άκουσες, θολώνουν όμως τα μάτια σου. Τα κλείνεις και φαντάζεσαι μια σκιά, τη μορφή της να φωνάζει δυνατά το όνομά σου. Τα πάντα γυρνάνε και σε κοιτούν, σα να είσαι παρανοϊκός, μονάχα που δεν αντιδράς καθόλου. Μένεις με τους ήχους του Ghosts ή του Fighting For A Lost Cause ή του Freak Show…

Η υπέροχη φωνή του Mick Moss, η κιθάρα του, σε ταξιδεύουν για κάπου, χωρίς προορισμό, κάπου δύσβατα, σε έναν χωματόδρομο που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. Σε στροφές που μπαίνεις μέσα τους με χίλια, ακόμα και με μέτριο κράτημα, ακόμη και χωρίς καλή ορατότητα. Με φωνές που λένε "θα χτυπήσεις", που μπορεί και να έχουν δίκιο. Εκεί που έχουν όμως άδικο είναι ότι η ουσία δεν βρίσκεται στο τραυματισμό, αλλά στο ότι όσο δοκιμάζει κανείς τα όρια του, τόσο αυτά διευρύνονται.

Προτείνεται, ακούστε το για να δοκιμάσετε και τα δικά σας όρια…

 

Rating: 7,4 / 10
Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος

 

 

comments & discussion 

• Read more about Antimatter - Leaving Eden

Yeah Yeah Yeahs - Is Is EP

Yeah Yeah Yeahs - Is Is EP

1. rockers to swallow / 2. down boy / 3. kiss kiss / 4. Isis / 5. 10x10

Polydor / 24 July 2007

 

       Το Is Is δεν είναι καινούρια δουλειά και τα 5 κομμάτια που περιέχει ίσως είναι γνωστά στους περισσότερους πιστούς fan της Νεορκέζικης μπάντας. Και τα 5 τραγούδια ακούστηκαν σχεδόν σε κάθε στάση της περιοδείας του Fever To Tell, του album που έβαλε για τα καλά την Karen O και την παρέα της στο μουσικό χάρτη. Ποτέ όμως δεν είχαν ηχογραφηθεί και εκδοθεί μέχρι σήμερα αλλά ευτυχώς για μένα και όσους αγαπούν τους Yeah yeah yeahs και το αστείρευτα μελωδικό τους art-punk το 7'' Is Is βρίσκεται εδώ και ένα μήνα στα ράφια των δισκοπωλείων.

     Το Is Is αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα γκάζια του Fever To Tell και στην πιο απαλή ευαίσθητη αύρα του Show Your Bones, με έναν ήχο πιο σκοτεινό και μυστήριο που μοιάζει σε ορισμένες στιγμές καθαρτικός και λυτρωτικός, λες και καθένα από αυτα τα 5 τραγούδια γράφτηκε στο δρόμο, από πόλη σε πόλη και απο live σε live με ένα μουτζουρωμένο χαρτί στο πάτωμα και ένα μπουκάλι τζιν στο χέρι.
     Οπώς διαπίστωσα από ένα γρήγορο search στο google το "rockers to swallow" είναι για μερικούς το πιο αδιάφορο τραγούδι των Yeahs.Για μένα είναι ένα από τα πιο παθιασμένα, τσαντισμένα και str8 from the heart κομμάτια της μπάντας. Ηχεί στα αυτιά μου σαν εγέρτηριο, σαν άκουσμα πολέμου που σε καλεί να αντικρύσεις στα μάτια όλα αυτα που συχαίνεσαι και ταυτόχρονα φοβάσαι. Οι κιθάρες μοιάζουν διαρκώς να ανταγωνίζονται ενώ οι κραυγές τις Karen σε κάνουν να πιστέψεις πως θέλει στ'αλήθεια να καταπιεί και να δαγκώσει (tell me what rockers to swallow, tell me whαt rockers to bite) ό,τι την ώθησε να γράψει αυτό το τραγούδι.
     Το υπνωτικό "down boy" χαμηλώνει τους τόνους και σου θυμίζει πόσο sexy και αισθησιακή είναι η φωνή της Karen O, σε περίπτωση που το είχες ξεχάσει ακούγοντας το πρώτο κομμάτι του ep. Κολλάς με το ευρηματικό ριφ στις κιθάρες και σπας το κεφάλι σου για να ερμηνεύσεις τους πάντα πολύσημους στίχους της χαρισματικής αυτής γυναίκας. Η καλύτερη στιγμή του ep είναι το "kiss kiss": δυνατές κιθάρες, ρεφρέν που στριφογυρίζει μέσα σου μέχρι να σε καταφέρει να προσέξεις τους στίχους και φωνητικά πιο sexy από ποτέ! Ίσως βέβαια, αν στα φωνητικά βρισκόταν κάποιος άλλος, όλο αυτό το ep να περνούσε απαρατήρητο. Γιατί δε νομίζω πως στο σημερινό rock n roll γενικότερα υπάρχουν  παρουσίες τόσο δυναμικές και ξεχωριστές όσο αυτή της frontwoman των YYYs, που με το πρώτο πάτημα τους στη σκηνή γεμίζουν ασφυκτικά το χώρο και με την πρώτη νότα που ξεστομίζουν κερδίζουν μόνιμo sing along, μετατρέποντας τις απλές κιθαριστικές γκαραζο-συνταγές του Zinner σε σύγχρονους post-punk ύμνους.

   Το "Ιsis" και το "10x10" κλείνουν μια δουλειά καλαίσθητη, προσεγμένη και ελκυστική όπως ακριβώς μας έχουν συνηθίσει οι Yeah Yeah Yeahs. Όσες φορές και αν έχω ακούσει όλα τους τα κομμάτια στο repeat το ένα μετα το άλλο, ποτέ δεν τους βαριέμαι. Μου φαίνεται πιο εύκολο να κόψεις το κάπνισμα παρά να σταματήσεις να τους ακούς. Και μ' ένα εξαιρετικό EP σαν το Is Is, που ακτινοβολεί μουσική ενέργεια σε μεγάλες δόσεις αλλά και ισόποση ωριμότητα, η Κaren δείχνει πως έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να την καταστήσουν διαχρονική ως μια άλλη Patti Smith στην εποχή της, πράγμα διόλου ευκαταφρόνητο στη δυσκολη εποχή των μουσικών 00s. Μοναδικό παράπονο γι'αυτο το εξαιρετικό extended play είναι η απουσία του "sealings", του καλύτερου μέχρι τώρα b-side της μπάντας.

 

 Δημήτρης Συνοδινός

 

Yeah Yeah Yeahs - Down Boy video

-all EP videos-

 

comments & discussion 

• Read more about Yeah Yeah Yeahs - Is Is EP

Verbose - Wonder

Verbose - Wonder

1. Introvert / 2. Turnleftturnright / 3. Inyourdisregard / 4. The peoplebelowunawares / 5. Personaradar / 6. Invisibleink / 7. Cretakanoslongsory / 8. Thedividingline / 9. Theskypaintedover / 10. Subterfuge / 11. Afterglow / 12. Thedistancebetweenus

 Moamoo / 27 June 2007

  Είναι πλέον γνωστό το να μην κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του, όπως ασφαλώς και ένα μουσικό άλμπουμ χωρίς πρώτα να το ακούσουμε - σε μερικές περιπτώσεις και πιο διεξοδικά. Στην περίπτωση του “Wonder” των Verbose το παραπάνω δεν ισχύει. Η φωτογραφία της Emilie Bjork στο εξώφυλλο, αλλά και οι άλλες δύο που βρίσκονται στο οπισθόφυλλο και μέσα στο digipack, προδιαθέτουν τον ακροατή για το τι πρόκειται να ακούσει/βιώσει.

Ο Βρετανός Allan Richmond, το μοναδικό μέλος σε αυτό το project, είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο άλμπουμ του με τίτλο “Observe” από την Neo Ouija την χρονιά του 2003 αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις σε κοινό και κριτικούς, τόσο για αρτιότητα του όσο και για την απλότητα που διακατείχε τις συνθέσεις του, που παρέπεμπαν στο μελωδικό idm. Στο μεσοδιάστημα κυκλοφόρησε κάποια cdr από τις επίσης Βρετανικές Cactus Island Recordings και Awkward Silence Recordings μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα όπου κυκλοφόρησε το “Wonder” από την νεοσύστατη, αλλά και πολλά υποσχόμενη Ιαπωνική “Moamoo”.

 Πραγματικά χαίρεται κανείς με την ύπαρξη τέτοιων μουσικών, οι οποίοι δεν απαρνιούνται το παρελθόν τους αλλά συνάμα κοιτάζουν και μπροστά. Έτσι οι ήχοι που αναβλύζουν από την αστείρευτη μουσική πηγή του καλλιτέχνη, φιξαρισμένοι από σύγχρονα μουσικά προγράμματα, έχουν ως αντίκτυπο την δημιουργία μιας πολυσύνθετης ένωσης συναισθημάτων που διοχετεύεται άμεσα στον ακροατή από τις πρώτες νότες. Οι πρώιμοι Autechre του εγκεφαλικού “Amber” συναντούν την αποξένωση των Piano Magic του “A trick of the sea” σε συνάρτηση με την απλότητα στην μουσική δομή του “Ep + 6” των Mogwai. Ο καθένας μπορεί να μεταφράσει τον τίτλο του άλμπουμ αλλά και την ίδια την μουσική που το συνοδεύει όπως αυτός επιθυμεί, δίχως να “εγκλωβίζεται” από τους μουσικούς περιορισμούς που εμμέσως πλην σαφώς του προσφέρονται σε καθημερινή βάση από “ανοιχτόμυαλους καλλιτέχνες”, εγκλωβίζοντας τον σε ανούσιες διαδρομές, όπου δεν έχουν να του προσφέρουν απολύτως τίποτα, παρά μόνο εφήμερες χαρές, οι οποίες με την σειρά τους χάνονται στο πέρας του χρόνου χωρίς να αφήσουν το στίγμα τους αλλά ούτε και μια όμορφη ανάμνηση για το μέλλον.

  Έτσι ο καθένας μας μπορεί να αναρωτηθεί - όπως άλλωστε λέει και ο τίτλος του cd - με το πρωινό ξύπνημα, καθώς το άπλετο φως της ημέρας λούζει το δωμάτιο αγγίζοντάς μας ανεπαίσθητα ενώ μόλις έχουμε ανασηκωθεί από το κρεβάτι, εάν αισθανόμαστε κάποια ξεχωριστή εμπειρία που βιώσαμε από την ακρόαση του “Wonder” το προηγούμενο βράδυ.

 

Νίκος Τσίνος

 

• http://www.verbose.uk.com/
• http://www.artuniongroup.co.jp/moamoo/

• Read more about Verbose - Wonder

UNKLE - War Stories

Υπάρχουν αρκετές κουβέντες στο forum περί της αντικειμενικότητας στην κριτική και όσον αφορά τη "μουσική αξία" ενός album και του «ολα υποκειμενικά είναι» κτλ, η γνωστή συζήτηση δηλαδή. Πάντα πίστευα πως η υποκειμενικότητα οφείλει να ξεκινά όταν και εκεί ακριβώς που τελειώνει η αντικειμενικότητα. Και ο τέλειος δίσκος, ο δίσκος ο σωστός, ο πρόστυχος, ο έξυπνος, ο γοητευτικός οφείλει να κανονίζει και για τα δύο. Το War Stories είναι αντικειμενικά ένα από τα πολύ καλά album της χρονιάς. Και μετά αρχίζουν τα υποκειμενικά, ποιο track σου αρέσει περισσότερο, αν η νέα διαμόρφωση του ήχου των UNKLE συμπίπτει με τις προσωπικές σου τάσεις τη δεδομένη στιγμή και πάντα, αν η φωνή του Astbury σε συγκινεί ή θες να βάλεις τα γέλια.

Οι UNKLE ποτέ δεν ήταν εύκολα κατηγοριοποιήσιμοι σε αυτές τις 3 ολοκληρωμένες δουλειές που έχουν να παρουσιάσουν μέχρι σήμερα. Για λόγους ευκολίας ενδεχομένως και εξαιτίας του πρότερου βίου των κύριων εμπνευστών και δημιουργών τοποθετούνται στην ευρύτερη κατηγορία της γενικευμένης electronica. Αυτό που συνέβαινε στην ουσία ήταν διαρκές και αναίσχυντο crossover και gender-bending, επικών διαστάσεων καμία φορά. Αρκετά άλλαξαν από το Psyence Fiction του ‘98 μέχρι το Never Never Land του 2003 και ακόμα περισσότερα αλλάζουν στο φετινό War Stories. Τα πολλά πολλά ηλεκτρονικά και strings έχουν σχεδόν εξαφανιστεί και τι μένει? To rawk της υπόθεσης (που πάντα μπορούσες να το βρείς, if you ask me). Και ελάχιστο σαμπλάρισμα. Δεν είναι τόσο ισοπεδωτικό όσο ακούγεται αυτό, η μετάβαση είναι πολύ πιο πετυχημένη και λεπτή από αυτή των πρόσφατων Black Strobe για παράδειγμα, τα signature στοιχεία των UNKLE φυσικά υπάρχουν, όπως και η γερή επεξεργασία του υλικού στο studio πριν το τελικό αποτέλεσμα. Για ευφάνταστους νεολογιστές το album είναι rocktronica ενδεχομένως και αν αυτό φαίνεται λίγο passé, σκεφτείτε πόσο γαμώ ήταν οι Death In Vegas στα καλύτερα τους ή οι προπέρσινοι Ladytron ή και όλα εκείνα τα άτακτα παιδάκια των 90s. Good times, no?

Το πρώτο που πρόσεξα κατά τις αρχικές ακροάσεις του War Stories ήταν οι καταπληκτικές κιθάρες. Μετά τα απίστευτα drums. Στη συνέχεια τις καλές ερμηνείες, τον ήχο που ήθελαν και με πολύ δουλειά πέτυχαν και τέλος πως έχουν γράψει κάποιες πολύ όμορφες μελωδίες ενώ όλα τα tracks μπορούν να χαρακτηρισθούν καλά τραγούδια. Η βασική μου απορία με την περίπτωση των UNKLE και κυρίως σε αυτό τον δίσκο, έχει να κάνει με τη δημιουργική διαδικασία. ‘Ωντας ένα project που αναπτύχθηκε πάνω στους guest του (Thom Yorke, Beastie Boys, Richard Ashcroft, Ian Brown, Mani κτλ), είχα πάντα την περιέργεια πως ακριβώς αυτή λειτουγεί, ποιος έρχεται πρώτα: το «όνομα» ή το τραγούδι. Σε κάθε τραγούδι τους υπάρχουν 5 σειρές με credits (10 αν αρχίσουν και τα samples) και αυτό είναι ενδεικτικό. Παρακολουθώντας το making of documentary για το War Stories, τα πράγματα ξεκαθάρισαν ακόμα περισσότερο. Το “Burn My Shadow” για παράδειγμα (η κομματάρα btw) ξεκίνησε από την ίδια φράση μέσα στο μυαλο του Ian Astbury και στη συνέχεια έγινε τραγούδι σε ένα studio στην Αμερικάνικη έρημο, με τη συμμετοχή όλων αλλά κυρίως του ίδιου του Astbury και του Chris Goss.  Σε αυτόν τον τελευταίο, ανήκει και μεγάλο κομμάτι της ευθύνης για τον ήχο του War Stories. To βιογραφικό του τον καθιστά εμπνευστή του stoner rock με τους Masters Of Reality και επειδή δεν τον κατέχω τον όρο θα αρκεστώ στη συνεργασία του με τους Queens Of The Stone Age, στην άποψη του ίδιου του Gross για τις “out-of-whack Rock” (τρελλαμένες δηλαδή) παραγωγές του και στα λόγια του ίδιου του Lavelle πως είναι ένας “fucking amazing guitarist”. Αυτά τα δύο τελευταία τα επιβεβαιώνω και εγώ και όσοι άκουσαν και θα ακούσουν.

Επιστροφή όμως στον Ian Astbury για λίγο ακόμα, μια και είναι από τα πιο σκοτεινά και κύρια αστέρια στο γαλαξία του War Stories. Ακούγεται ίσως αντιφατικό, τι να πει ο Astbury στην γενικότερη alternative κοινότητα? 'Οχι και πολλά μάλλον. Ούτε εμένα μου είχε πει ποτέ τίποτα ιδιαίτερο, ούτε αυτός, ούτε οι Cult ούτε και οτιδήποτε συνδέεται αμιγώς με τη λέξη gothic. Περισσότερο έχει εντυπωθεί στη μνήμη μου ως ο Jim Morrison of the 21st century. Τον θυμίζει και λίγο το Morrison στα τελευταία του. Αυτοί που ξέρουν λένε πως έχει μάθει να τραγουδάει. Εγώ λέω πως οι ερμηνείες του στο “Burn My Shadow” και “When Things Explode” είναι σχεδόν αφόρητα συναισθηματικές δίνοντας ένα επιπλέον βάθος στα λόγια, μια καθαρτική προσπάθεια ίσως. To 2o αποτελεί το τυπικό κλείσμο του album, επικό και μελαγχολικό, με μεγαλειώδη strings και επίκεντρο τη μελωδική γραμμή της φωνής του. Πως κάποιες φορές τα studio freaks μπορούν να παράγουν κάτι τόσο ανθρώπινο... Το σφίξιμο είναι παρόμοιο με εκείνο του “Pain In Any Language” (Apollo 440/Mackenzie, ναι εκείνο που έκλαιγε και κλαίει όλος ο κόσμος). Με τη διαφορά οτι ο Astbury είναι πιθανότερο να δολοφονήσει από το να αυτοκτονήσει... Χαριτωμένη στιγμή από τις ηχογραφήσεις η ατάκα του Lavelle: “Here we are at the studio, doing David Bowie with Ian Astbury”. Χε.

‘Εχουμε και επανεμφάνιση του Josh Homme των QOTSA στο "Restless", το οποίο είναι σαφώς καλύτερο από κάθε track μέσα από το πρόσφατο Era Vulgaris τους (εκτός ίσως από το "Sick, Sick, Sick"). Ακούγεται ασταμάτητο, είναι το rock που μπορείς να χορέψεις με αισθησιακή μαγκιά και ο Homme, όσο και αν δεν τον πάω, είναι απο εκείνους τους τύπους που στη δίνουν αλλά σε ρίχνουν εύκολα σε ενδεχόμενο πέσιμο στο μπάρ. Και η κιθάρα του στο ουσιαστικό και εκρηκτικό opener "Chemistry" είναι εξαιρετική.
Πολύ δουλειά έχει γίνει όμως και από τον Richard File που μετά και την συμμετοχή του στο Never Never Land φαίνεται να είναι πλέον το έτερο μόνιμο μέλος του σχήματος. Τα lo-fi φαλτσετάκια του συνοδεύουν ιδανικά τo ραδιοκεφαλικό "Price You Pay" αλλά και την πιο groovy rock προσέγγιση του "Lawless". ‘Οταν δε, τραγουδάει με το Lavelle - ναι τραγουδάει και ο Lavelle - στο "Morning Rage" (το ιδανικό τραγούδι για στραβωμένους και επιθετικούς αγουροξυπνημένους σαν και μένα) καταφέρνουν να ακούγονται σαν ένας (διπολικός) άνθρωπος. Το τραγούδι που ανέλαβε προσωπικά όμως ο Lavelle - ελείψει Ian Brown και ίσως κακώς γιατί το κομμάτι φωνάζει Manchester και το όνομα του - είναι το  "Hold My Hand". Δεν είναι κακός αλλά πολύ επηρεασμένος και λίγο flat. Οχι οτι ο Brown δεν είναι επίπεδος, αλλά ο τύπος όντως τραγουδάει σαν να είναι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο (σκέψου το...).
Ο 3D από τους Massive Attack πέρα από ένα μοναδικό artwork, σαμπλάρει το Solaris και μουρμουρίζει τα δικά του στο trippy σκοτεινό "Twilight". To "Mayday" με τους Duke Spirit και σπάνια για UNKLE γυναικεία φωνητικά είναι από τις πιο αδύναμες στιγμές, ίσως γιατί είναι πολύ έντονο το garage στοιχείο του ίδιου του συγκροτήματος. Το ίδιο ισχύει και για το υπόγεια pop "Persons and Maschinery" με τους Autolux (τσεκάρετε και τις δικές τους δουλειές παρεπιμπτόντως) αλλά με πολύ καλύτερα αποτελέσματα.
Εκεί όμως που πραγματικά πετυχαίνουν τον επαναπροσδιορισμό και την αποκάλυψη οι UNKLE είναι με τον Gavin Clark των Clayhill στα "Keys To The Kingdom" και "Broken". O καθαρά pop πυρήνας τους συνδυάζεται με wave και rock στοιχεία και μία φαινομενικά αταίριαστη αλλά πολύ μελωδική φωνή και το αποτέλεσμα είναι ακαταμάχητο.
Το tracklist της κανονικής έκδοσης κλείνουν δύο ακόμα πραγματείες πάνω στις κιθάρες. To υποτονικό, country-like  "Buying a lie" με τον Lee Gordon και το δυνατό "Mistress" με την Alice Temple (μου θύμισε λίγο ΙΑΜΧ) και ένα hidden μικρό instrumental ονόματι "Tired Of Sleeping". H limited έκδοση περιλάμβάνει ένα cd με instrumentals όλων των tracks.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που χαρακτηρίζουν τον James Lavelle καραγκιόζη και τσαρλατάνο, κατηγορώντας τον πως βάζει το όνομα του στις δουλειές άλλων και καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που έφυγε ο DJ Shadow, ορκίζοντας τιμή και πίστη στο Psyence Fiction. Προσωπικά τον συμπαθώ και τον εκτιμώ πολύ για αυτό ακριβώς που είναι, ακόμα και αν λειτουργεί περισσότερο σαν ενορχηστρωτής και μαέστρος παρά σαν δημιουργός και ακόμα και αν η σημαντικότερη ικανότητα του είναι να βγάζει ακριβώς εκείνο που θέλει και τον καλύτερο εαυτό από τους συνεργάτες του. ‘Εχει μια συγκεκριμένη, ας το πούμε Jack Bauer quality, αξιοθαύμαστη αλλά και εκνευριστική. Για μένα και πάλι, και κρίνοντας από το τελευταίο του, ευτυχώς που έφυγε ο Shadow. Και πείτε μου ειλικρινά ποιος έγινε περισσότερο commercial τελικά (και ποιος πήγε στην πολυεθνική). Η δουλειά του Lavelle στο studio είναι απίστευτα ενδελεχής και ποιοτική και ίσως ο λόγος για την οποίο καμιά φορά λείπει η ψυχή από τις μουσικές του, αυτό που αντέχει στο χρόνο. Ο Gross του άνοιξε τα μάτια λέει και κοιτάζει πλέον στη σωστή κατέυθυνση, νομίζω. Ο περφεξιονιστής jack-of-all-trades έχει πολλά να μάθει ακόμα αλλά έφτιαξε (δηλ. έφτιαξαν) ένα δίσκο με αρκετή τεστοστερόνη και πολύ μαγκιά, που ούτε κομματάκι της δεν έχουν δείξει οι Primal Scream π.χ ή οι Prodigy ή οι Beastie Boys ή οι Chemicals στις τελευταίες τους δουλειές. Το γύρισε στο rock λοιπόν, αλλά με ένα φρέσκο, δυνατό και βρώμικο ήχο διατηρώντας το ύφος των UNKLE, τις αγχωτικές και κρυπτικές λεπτομέρειες. Χρειάζεται ανθρώπους γύρω του σίγουρα και συγκέντρωσε μια super ομμάδα μουσικών και πάλι (πέρα από τα φωνητικά βρίσκονται πολλοί και διάφοροι σε κιθάρες, μπάσα, drums και πλήκτρα) επομένως μπορούμε με ασφάλεια να θεωρούμε τους UNKLE μια κολλεκτίβα πλέον. Πάρτε το δίσκο αδιαφορώντας για τις μέτριες indie lifestyle κριτικές. Ελπίζω να έρθουν από τα μέρη μας όπως έχει ειπωθεί... στη φαντασία μου το live τους είναι τόσο εντυπωσιακό. ‘Ισως το UNKLE της επόμενης δεκαετίας να πάρει τον επιπλέον βαθμό που λείπει από το War Stories... 

 

Rating: 9 / 10
Μαρία Καραγκούνη

 

• Read more about UNKLE - War Stories

The White Stripes - Icky Thump

The White Stripes - Icky Thump

1. Icky Thump / 2. You Don't Know What Love Is (You Just Do As You're Told) / 3. 300 M.P.H. Torrential Outpour Blues / 4. Conquest / 5. Bone Broke / 6. Prickly Thorn, But Sweetly Worn / 7. St. Andrew (This Battle Is In The Air) / 8. Little Cream Soda / 9. Rag And Bone / 10. I'm Slowly Turning Into You / 11. A Martyr For My Love For You / 12. Catch Hell Blues / 13. Effect and Cause

 XL Recordings / 19 June 2007

 

Αυτό που με κάνει να χαμογελάω πονηρά κάθε φορά που ακούω το Icky Thump, είναι που πολύς κόσμος θα φάει τα λυσακά  του. Ο κόσμος αυτός αποτελείται από βιρτουόζους κιθαρίστες, μουσικούς μεγαλοπαραγωγούς, υπερ-drummers, όσους βιάστηκαν να χρίσουν τους The Raconteurs νέους μεσσίες, όσους θεώρησαν τους Stripes τελειωμένη υπόθεση μετά το Get Behind me Satan και η λίστα συνεχίζεται… Και αυτό γιατί, ναι, τα κατάφεραν πάλι….

Τι θα ακούσετε στο Icky Thump? Καταρχάς 5 από τα πιο παράξενα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ οι Stripes. Το “Icky Thump” με τα μυστήρια πλήκτρα και το δαιμονισμένο αλά Led Zeppelin riff, το “Rag and Bone” (πιο Rock’n’Roll πεθαίνεις) όπου Jack και Meg αυτοσαρκάζονται σαν ρακοσυλλέκτες, τα “Pickly Thorn, but Sweetly Worn” και “St Andrew”  που για κάποιο λόγο είναι τέζα στις πίπιζες (?) και αποτελούν τη γέφυρα μεταξύ των δύο parts του album (και μια καλή ευκαιρία να πάτε να φτιάξετε ένα καφεδάκι γιατί είναι και τα δύο απάτες, και η μόνη εξαίρεση σε όλο το δίσκο) και το “Conquest”. Το “Conquest” μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως Mariachi / Spaghetti Western / Speed Metal κομμάτι (?). Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνει επίδοξους κιθαρίστες να κλάψουν (στο σημείο που η κιθάρα κοντράρει την τρομπέτα), τον Tarantino να το χρησιμοποιήσει ωσάν άλλη Μισιρλού στην επόμενη ταινία του, και όλους τους υπόλοιπους να φωνάζουμε παράφωνα στο μπάνιο μας «ΚΟ-Ο-Ο-Ο-ΝΚΟΥΕΣΤ!!!!!»  σαν τον Ταρζάν.

Θα ακούσετε επίσης τα απίστευτα sexy “I’m slowly turning into you” και “You don’t know what love is (You just do as you’re told)”, το καλύτερο ίσως love song που έχουν γράψει, το “A Martyr For My Love For You” (I'm beginning to like you/ So you probably won't get what I'm going to do/ I'm walkin' away from you ), και το πανέξυπνο κράξιμο “Effect and Cause”. Τέλος στα πιο κιθαριστικά “300 MPH Torrential Outpour Blues”, “Bone Broke”, “Little Cream Soda” και “Catch Hell Blues”, θα ακούσετε τον Jack να κάνει ότι θέλει με την κιθάρα του.

Στα θετικά τώρα. Σίγουρα η fun διάθεση του δίσκου. Ο κύριος Jack White, γιατί παραμένει μινιμαλιστής, γιατί (μουσικά τουλάχιστον) δεν έχουν πάρει τα μυαλά του αέρα, γιατί είναι ΠΟΛΥ μεγάλος συνθέτης, γιατί είναι ΠΟΛΥ μεγάλος κιθαρίστας, γιατί είναι ΠΟΛΥ μεγάλος στιχουργός, γιατί τα φωνητικά του πάνε γάντι στη μουσική του, γιατί ξεπερνάει τον εαυτό του, γιατί (μουσικά τουλάχιστον) δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, γιατί έχει αυτή την σπαστική ευκολία να παίζει / γράφει / τραγουδάει ότι γουστάρει (blues/ folk/ country/ garage/ rock’n’roll), γιατί δίνει το φιλί της ζωής σε είδη μουσικής που δεν απασχολούν κανέναν πια. Η κυρία Meg White, γιατί μπορεί να μην είναι η καλύτερη drummer στον κόσμο, αλλά έχει αυτό το πρωτόγονο παίξιμο που απογειώνει την μουσική των Stripes και γιατί έχει το χάρισμα να ξέρει πότε να σταματάει να παίζει. Πιο πάνω όμως και από τους δύο είναι η χημεία που έχουν μεταξύ τους και πως αυτή αποτυπώνεται στη μουσική τους.

Στα αρνητικά του δίσκου είναι σίγουρα τα δύο τραγούδια με τις πίπιζες και το ότι θα ξενίσει τους πρωτάρηδες γιατί είναι πολύ αλλοπρόσαλλο album, οπότε αν ζούσατε τα προηγούμενα 8 χρόνια σε άλλο πλανήτη καλύτερα να ξεκινήσετε από το De Stijl ή το Elephant. Οι παλιοί fans των Stripes ξέρετε, στο δισκάδικο με κλειστά μάτια...

 

 

 The White Stripes - You don't know what love is (new video)

The White Stripes - Icky Thump video

 

comments & discussion 

• Read more about The White Stripes - Icky Thump